Search Results

Αλλά και εκείνη το ίδιο. Η κυρία Αργυράκη, δε χρειάζεται πολλές συστάσεις. Για του λόγου το αληθές, καμία. Πριν όμως σας πω για τη Μπέσσυ την καλλιτέχνιδα, και για την υπέροχη βραδιά που μας χάρισε, θα σας μιλήσω για Μπέσσυ τη γυναίκα, τη Μπέσσυ τον άνθρωπο. Όσοι τη γνωρίζετε προσωπικά, υποθέτω θα ξέρετε και το ποιόν της. Εμείς που δεν τη γνωρίζαμε, σοκαριστήκαμε. Εκπλαγήκαμε ευχάριστα που δεν είναι η ντίβα που θα μπορούσε να είναι. Πρεμιέρα της παράστασης "Με αγάπη Μπέσσυ". Ως συνήθως, άργησα να φύγω από τη δουλειά, με αποτέλεσμα να αργήσω να φτάσω με την παρέα μου στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Φτάνουμε λοιπόν κατά τις 21:20, και προφανώς όλοι είχαν πάρει τις θέσεις τους στα τραπέζια τους, οπότε τουλάχιστον δεν περιμέναμε στην ουρά για να μπούμε μέσα. Τσεκάραμε τα πιστοποιητικά μας, ανεβήκαμε τη σκάλα για να πάμε στο UpStage του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου. Η Μπέσσυ στεκόταν έξω από την πόρτα, και έπαιρνε βαθιές ανάσες. -Παιδιά, έχω πολύ άγχος! -Είστε η Μπέσσυ Αργυράκη. Είναι δυνατόν να έχετε άγχος; -Ναι δε μπορώ έχω αγχωθεί πολύ! Περάστε περάστε εσείς και θα έρθω εγώ". -Δε φτάνει που αργήσαμε να έρθουμε, μας ανοίγετε και την πόρτα; -Βεβαίως! Και περάσαμε και κάτσαμε στο τραπέζι μας. Μετά από λίγο, η Μπέσσυ έκανε την είσοδο της, και μέσα σε 10 λεπτά, η σκηνή πήρε φωτιά! Η γυναίκα είναι φαινόμενο. Δεν είναι τυχαίο που τέσσερις δεκαετίες και πλέον δεκαετίες μπορεί να κρατάει ένα πρόγραμμα μόνη της. Για μένα, είναι η show woman, που θα ήθελαν πολλές από τις νέες κοπέλες της σημερινής ποπ σκηνής να είναι. Και δεν το λέω με κακία. Το λέω γιατί έτσι είναι. Η διαχρονικότητα της Μπέσσυς Αργυράκη, είναι σπάνια. Μπορεί και μένει αναλλοίωτη στο χρόνο. Το ίδιο και η φωνή της. Είναι από τις καλλιτέχνιδες που ακούγονται το ίδιο, είτε στο studio είτε στη σκηνή. Στη σκηνή, είπε όλα τα τραγούδια που περιμέναμε με αγωνία να ακούσουμε. Από θρυλικό "Μάθημα Σολφέζ", μέχρι το "Μια θάλασσα γαλάζια", τα "Σκόρπια Φιλιά" και το "I will survive". Μεγάλη ήταν η έκπληξη για όσους βρεθήκαμε στην πρεμιέρα, όταν η Μπέσσυ κάλεσε στη σκηνή την παρέα από το πρώτο τραπέζι, που αποδείχτηκε πως ήταν οι συμπαίκτες της από το Dancing with the Stars, προσφέροντας μας και χορευτικό θέαμα, πέρα από την ήδη εξαιρετική περφορμάνς της Μπέσσυς. Τώρα παρατήρησα πως εδώ και ώρα αποκαλώ την κυρία Αργυράκη, Μπέσσυ, λες και την ξέρω κι από χθες. Αυτή είναι η δύναμη της Μπέσσυς Αργυράκη. Σε κάνει να τη νιώθεις δικό σου άνθρωπο. Είναι ζεστή και γλυκιά. Είναι προσιτή και ευχάριστη. Είναι μια Καλλιτέχνις, και το K δε μπήκε τυχαία κεφαλαίο. Είναι παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους νέους καλλιτέχνες. Αν και οι εμφανίσεις στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο έριξαν αυλαία για φέτος, εύχομαι (και περιμένω) να συνεχίσει να μας προσφέρει τέτοια show, για πολλά πολλά χρόνια ακόμα, γιατί πάρτι χωρίς Μπέσσυ Αργυράκη, χειμώνας χωρίς γάντια και σκουφάκι! Και του χρόνου! Ευρυγένης Φωτογράφος welovetheater.gr: Στέλιος Μανταλέρος Συντελεστές: Πιάνο - Ενορχηστρώσεις: Γιώργος Tσοκάνης//Πλήκτρα – Φωνητικά: Μαρίνα Τσοκάνη //Kιθάρα – Φωνητικά: :Θωμάς Καραμαζάκης//Φωτογραφίες /Art Work: GridFox.gr Επικοινωνία - Δημοσιές Σχέσεις: Μαργαρίτα Δρούτσα//Διεύθυνση κι Οργάνωση Παραγωγής: Χρήστος Ξηρογιάννης//Παραγωγή: Γυάλινο Μουσικό Θέατρο

Μα γιατί μοναξιά θα μου πεις; Ήρθαν τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά! Μέρες γιορτινές! Φωτάκια, δώρα, οικογένεια, φίλοι. Όλοι ερχόμαστε πιο κοντά, σε ένα μαγαζί, σε ένα σαλόνι, σε ένα τραπέζι. Πόσο κοντά ερχόμαστε όμως πραγματικά; Είναι αληθινό όλο αυτό ή απλά μια κοινωνική νόρμα που μας αναγκάζει να γίνουμε πιο "ζεστοί" και εγκάρδιοι; Η Μοναξιά της Δύσης είναι ένα άγριο έργο, σκληρό, σαν... σαν τη σχέση μεταξύ αδερφών την οποία και περιγράφει. Γραμμένο στο 90' της δεκαετίας του 1990 (ποδοσφαιρικό λογοπαίγνιο λόγω παγκοσμίου κυπέλου), αποτελεί το τρίτο και τελευταίο μέρος της «Τριλογίας της Κονεμάρα» του Μάρτιν ΜακΝτόνα. Το έργο μας περιγράφει την καθημερινότητα του Κόλμαν και του Βαλίν. Δύο ορφανών από μητέρα αδερφών, που πρόσφατα ορφάνεψαν και από πατέρα, και προσπαθούν να βρουν μια ροή στη ζωή τους. Ο Κόλμαν και ο Βαλίν πλαισιώνονται από τη Γκερλίν και τον πατέρα Ουέλς, χαρακτήρες που διαδραματίζουν ρόλους κλειδιά στη ζωή των δυο νέων. Η σχέση των δυο αδερφών, φαίνεται να είναι κλονισμένη, κι όχι λόγω της πρόσφατης ορφάνιας τους. Είναι δύο παιδιά μεγαλωμένα μέσα σε μια προβληματική οικογένεια, δίχως να έχουν αγαπηθεί όσο αξίζει σε κάθε παιδί, και χωρίς να έχουν μάθει από όρια και σεβασμό προς τους άλλους. Πρόκειται για δυο αγρίμια που προσπαθούν να επιβιώσουν με γνώμονα το δίκαιο της πυγμής. Ο ένας προσπαθεί να επιβάλλει στον άλλο τη δύναμη του με το δικό του τρόπο. Βιώνουν ακραίες καταστάσεις, τις οποίες δυστυχώς δημιουργούν από μόνοι τους, διαιωνίζοντας έτσι τα λάθη των γονιών τους. Όπως όλοι μας δηλαδή. Ο πατέρας Ουέλς, είναι ένας ιερέας που περνάει μια αδιανόητη κρίση πίστης, τόσο στο Θεό όσο και στον ίδιο του τον εαυτό, ενώ παράλληλα προσπαθεί να αντιμετωπίσει το πάθος του για το αλκοόλ. Μολαταύτα, είναι αποφασιμένος να βοηθήσει τους δύο νέους να βρούνε το δρόμο τους, θυσιάζοντας όλα όσα έχει για να το πετύχει. Η νεαρή Γκερλίν, είναι το όνειρο κάθε αγοριού και το γνωρίζει πολύ καλά. Όμως η καρδιά της ανήκει σε έναν μόνο άντρα, και αυτό θα καθορίσει και την υπόλοιπη ζωή της. Η Μοναξιά της Δύσης δεν είναι εύπεπτο έργο. Πραγματεύεται την παιδική κακοποίηση, την ενδοοικογενειακή βία, και όλα τα φυσικά επόμενα αυτών, στην ενήλικη ζωή. Καταπάτηση ορίων, εξαρτήσεις, ανεξέλεγκτο μίσος και οργή, ειδωλολατρία και ακόρεστη απληστία, είναι μόνο μερικές έννοιες που θα αναγνωρίσεις στις συμπεριφορές των πρωταγωνιστών. Το γεγονός ότι πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία και όχι κάποιο αυτό καθαυτό δράμα, συντελεί στο να υπάρχει μια ισορροπία μεταξύ των συναισθημάτων που δημιουργούνται στον θεατή. Πρόκειται όμως για μια ιδιαίτερα εύθραυστη ισορροπία, η οποία μερικές φορές χάνεται και ως αποτέλεσμα έχουμε το να χάνεται και η ουσία του έργου. Μολαταύτα, οφείλω να πω πως πρόκειται για μια ιδιαίτερα αξιόλογη δουλειά. Η σκηνοθετική ματιά του Νίκου Κουρή, κρατάει τον θεατή σε μια μόνιμη αγωνία, ενώ ταυτόχρονα η ερμηνεία τόσο του ίδιου, όσο και των υπόλοιπων μελών του θιάσου, Χρήστου Μαλάκη, Γιώργου Ηλιόπουλου και Δανάης Μιχαλάκη, συντελούν σε ένα ιδιαίτερα ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Highlight της παράστασης κατά την ταπεινή μου γνώμη, η συγκλονιστική κορύφωση του ρόλου του πατέρα Ουέλς του Γιώργου Ηλιόπουλου, λίγο πριν πνιγεί μέσα στην παγωμένη λίμνη, σε μια έσχατη προσπάθεια να συνετίσει τα δυο αδέρφια. Θα το δεις και θα με θυμηθείς. Για να παρακολουθήσεις την παράσταση, πρέπει να έχεις μια από τις δυο ακόλουθες διαθέσεις: 1. Θα πας στο θέατρο προετοιμασμένος να παρακολουθήσεις ένα σκληρό έργο με έντονα τα στοιχεία της βίας, σωματικής και λεκτικής, και θα βυθιστείς την ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων, που παλεύουν περισσότερο με τους εαυτούς τους, παρά μεταξύ τους. 2. Θα πας στο θέατρο με όρεξη να παρακολουθήσεις ένα έργο που μιλάει για τη σχέση δυο αιώνιων εφήβων που τρώγονται σαν τα σκυλιά για το κέφι τους, ένα κορίτσι "ντίβα" που καίει καρδιές, κι έναν ιερέα καρικατούρα. Και στις δύο περιπτώσεις, θα φύγεις ικανοποιημένος από το Θέατρο ΑΘΗΝΩΝ. Προσωπική γνώμη, πήγαινε 2 φορές. Την πρώτη για να γνωρίσεις τους ρόλους, και τη δεύτερη για τους κατανοήσεις. Καλή Χρονια να έχουμε! Ευρυγένης

Το Θέατρο Χώρα στην Κυψέλη, φιλοξενεί το «Μπέντ» του Μάρτιν Σέρμαν, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια. Ένα έργο διαφορετικό, με δυνατές ερμηνείες και έντονες συγκινήσεις. Η πλοκή Βρισκόμαστε στη ναζιστική Γερμανία ,στα μέσα της δεκαετίας του 1930. Μέσα σε ένα καταγώγιο, ένας τυχοδιώκτης πνιγμένος στο αλκοόλ, γυρεύει τον έρωτα στο πρόσωπο ενός νεαρού αξιωματικού των ταγμάτων προστασίας. Δεν αργούν να βρεθούν στο φθηνό και μίζερο διαμέρισμά του, όπου τελικά τα τάγματα εφόδου εκτελούν εν ψυχρώ τον νεαρό αξιωματικό, και καταδιώκουν τον πρωταγωνιστή και τον πιστό του φίλο. Οι δύο άντρες, καταλήγουν σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου ο ένας δολοφονείται, κι ο άλλος έχοντας κάνει μια απάνθρωπη συμφωνία, έχοντας απαρνηθεί μέχρι και τον ίδιο του τον εαυτό, καταφέρνει να επιβιώσει. Εκεί θα γνωρίσει την πραγματική αγάπη και ό,τι μπορεί να έρθει μαζί με αυτή. Σύντομο μάθημα ιστορίας: Ήταν η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών. Η νύχτα της μεγάλης κάθαρσης. Ο Χίτλερ, σε μια προσπάθεια εξάλειψης των πολιτικών του αντιπάλων, οργάνωσε μια τριήμερη σφαγή, μια αιματοχυσία δίχως προηγούμενο. Θύματα της μανίας του, τόσο οι "πραξικοπηματίες" όσο και οι ομοφυλόφιλοι στρατιωτικοί, μιας και αποτελούσαν ντροπή για τα στρατιωτικά σώματα. Πάνω στη σκηνή εκτυλίσσεται ένα δράμα, τόσο κοινωνικό όσο και ατομικό. Πίσω από τα ιστορικά γεγονότα, βιώνουμε μαζί με τον Μαξ (Μέμος Μπεγνής) τα δεινά του να είσαι ομοφυλόφιλος, σε μια εποχή όπου ο έρωτας μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου εκτός από ντροπή, καταδικάζονταν τελικά ως έγκλημα. Ο Μαξ, αποκόπηκε από την οικογένεια του λόγω των σεξουαλικών του επιλογών, και φυλακίστηκε μέχρι το θάνατο του σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Το πρώτο κομμάτι της παραπάνω πρότασης, είναι μια αλήθεια που δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις ισχύει μέχρι σήμερα. Μέσα όμως σε αυτό το στρατόπεδο, κατάφερε να βιώσει για μια φορά στη ζωή του, την πρώτη και την τελευταία, την πραγματική αγάπη. Μια αγάπη που ήταν τόσο δυνατή ώστε να τον κρατήσει στη ζωή, αλλά και συνάμα να τον ωθήσει στο θάνατο. Πρόκειται για ένα έργο που καταφέρνει να συγκινήσει και παράλληλα να αφυπνίσει το κοινό. "Τι εννοείς να αφυπνίσει το κοινό;" Ω, χαίρομαι που ρωτάς! Δυστυχώς, και το ξέρεις κι εσύ, ως κοινωνία βρισκόμαστε σε έναν πολύ βαθύ ύπνο. Με θλίψη μου θα πω πως οι περισσότεροι άντρες που παρακολουθούσαν μαζί με εμάς την παράσταση ένιωθαν άβολα με αυτό που έβλεπαν. Και ίσως όχι μόνο οι άντρες. Φοβάμαι πως αν το μεγαλύτερο κομμάτι του κοινού είχε διαβάσει το δελτίο τύπου πριν παρευρεθεί στο Θέατρο Χώρα για να καλύψει δημοσιογραφικά την παράσταση, πιθανότατα να μην είχε εμφανιστεί. Αποφάσισα να πάρω λίγο το χρόνο μου ώστε να παραθέσω τα συμπέρασμά μου. Ετοιμάσου γιατί θα πέσεις από τα σύννεφα. Αν διαβάζεις το άρθρο όρθιος, σε παρακαλώ να καθίσεις. Έτοιμος; Ο Έλληνας και η Ελληνίδα δεν είναι ακόμα έτοιμοι να αποδεχτούν την ομοφυλοφιλία. Σε σόκαρα, ε; Το γεγονός πως επικαλούνται φιλοσόφους, στρατηγούς και ήρωες που δίδασκαν και πολεμούσαν με τους ομόφυλους συντρόφους τους, είναι άλλο θέμα. Λογικά εκεί δε μας πειράζει. Ο έρωτας και η αγάπη δεν έχουν φύλο. Δε γνωρίζουν εθνικότητα. Δεν έχουν ομορφιά ή ασχήμια. * Είναι ίσως τα δυο δικαιώματα που κανείς δε μπορεί να στερήσει από κανέναν. *Έχουν όμως ηλικία. Καλό να είναι να αποφεύγει κανείς την παιδοφιλία. Ας μην ανοίξω βέβαια αυτό το θέμα, γιατί θα χρειαστούμε ολόκληρη "κιβωτό", για να χωρέσουμε τόση ντροπή. Και ναι, υπάρχουν κάποιες σκηνές στην παράσταση που μπορεί να προκαλέσουν αμηχανία, δε θα στο κρύψω. Επίσης υπάρχει σκηνή με πυροβολισμούς, οπότε αν εσύ ή κάποιος από τους δικούς σου, έχετε ευαίσθητη καρδιά, μόλις δείτε όπλο προετοιμαστείτε. Πρόκειται για ένα έργο Sκληρό, που παραθέτει απάνθρωπα γεγονότα και Sκληρές αλήθειες. SSee what I did there? Δεν είναι τυχαίο που σε όποια γωνιά της Αθήνας και να βρίσκεσαι, θα πετύχεις και μια παράσταση σε Σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια. Ο πολυτάλαντος και πολυβραβευμένος σκηνοθέτης, καταφέρνει να μαγέψει για άλλη μια φορά το κοινό, μεταφέροντας πάνω στη σκηνή τον αέρα που φύσαγε στα σκοτεινά στενά του Βερολίνου τη δεκαετία του 1930. Ο Μ. Μπεγνής αποδίδει στο μέγιστο το ρόλο του από την πρώτη στιγμή στη σκηνή, μέχρι να πέσει η αυλαία. Tο ίδιο και ο Ι. Αθανασόπουλος ως ο έτερος πρωταγωνιστής. Ο Γ. Σίντος, στέκεται επάξια στη σκηνή, πλάι στον Μπεγνή ως ο πιστός φίλος του Μαξ, μέχρι τον "θάνατό" του. Ο Μανώλης Θεοδωράκης ως Γκρέτα μας ταξίδεψε στα καμπαρέ της εποχής με το υπέροχο νούμερο του. Το καστ συμπληρώνεται με επιτυχία από τους James Rodi, Χρήστο Ζαχαριάδη Σπύρο Δούρο, και τον Δημήτρη Καραμπέτση στο ρόλο του θείου Φρέντυ**. **Ο θείος του Μαξ, κρυφός ομοφυλόφιλος, και ίσως ο μόνος από το οικογενειακό του περιβάλλον που τον καταλαβαίνει. Προτείνω ανεπιφύλακτα την παράσταση, και δεν το κάνω μόνο επειδή πρόκειται για μια πολύ καλή και αξιόλογη δουλειά. Μέσα από τη σκληρή παρουσίαση του διωγμού και της θανάτωσης των ομοφυλόφιλων, μπορεί ίσως να καλλιεργηθούν η αγάπη και η υποστήριξη που απουσιάζουν ακόμα και σήμερα. Άνθρωποι που μπορεί να είναι φίλοι μας, αδέρφια μας, ακόμα κι εμείς οι ίδιοι, αλλά να το κρατάμε μέσα μας και να ζούμε δέσμιοι των φόβων μας. Και ξέρω πως η κοινωνία θέλει χρόνο να αλλάξει. Το βλέπω και στο οικογενειακό και φιλικό μου περιβάλλον. Με πονάει όμως να βλέπω οικογένειες να διαλύονται, επειδή οι γονείς περιθωριοποιούν τα ίδια τους τα παιδιά λόγω των σεξουαλικών τους προτιμήσεων. Γονείς που μπορεί κι αυτοί να κράτησαν κρυμμένη τη δική τους αλήθεια, μισώντας τελικά τους εαυτούς τους. «Μπεντ» λοιπόν, στο Θέατρο Χώρα στην Κυψέλη. Καλή θέαση! Ευρυγένης

Κυριακή απόγευμα, και δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα, από το να βρίσκεις να παρκάρεις έξω από το θέατρο. Δίνουμε τα πιστοποιητικά εμβολιασμού για τσέκ, και κατηφορίζουμε προς το υπόγειο, όπου βρίσκεται η σκηνή του Νέου Ακάδημου. Οι Άθικτοι, βασίζονται στη ζωή του Φιλίπ Ποζό ντι Μποργκό, ενός ζάμπλουτου Γάλλου ευγενικής καταγωγής, ο οποίος μετά από ένα ατύχημα, κατέληξε τετραπληγικός. Η ζωή του άλλαξε δραματικά. Όμως μια μέρα η πόρτα της έπαυλης χτύπησε, και μπήκε ένας άνθρωπος διαφορετικός από τους άλλους... Η μοίρα πάντοτε παίζει περίεργα παιχνίδια. Ο Αμπντούλ, είναι ένας άνθρωπος του περιθωρίου, μπαινοβγαίνει στη φυλακή για μικροαπατεωνιές, και ζει με επιδόματα από την πρόνοια. Μολαταύτα ο Φιλίπ, βλέπει κάτι στον Αμπντούλ. Κάτι που ίσως κανένας δεν είχε δει μέχρι τώρα στο πρόσωπο του. Βλέπει τον άνθρωπο. Βλέπει το φίλο. Βλέπει την ψυχή που έχει την ίδια ανάγκη να σωθεί, όπως και η δική του. Είναι δύσκολο να πιστέψεις πως οι Άθικτοι είναι πραγματική ιστορία. Κι όμως. Είναι μια ιστορία γραμμένη από την πένα της ζωής, εξυμνώντας τόσο την ίδια, όσο και την ανθρωπιά. Ένα πολύ άσχημο σημάδι των καιρών, είναι ότι μέρα με τη μέρα, χάνουμε τόσο την πίστη στο συνάνθρωπό μας, όσο και την ελπίδα μας. Και δεν είναι και αδικαιολόγητο. Πρόκειται για μια αλυσιδωτή αντίδραση. Η φτώχεια οδηγεί στην εγκληματικότητα, η εγκληματικότητα στο φόβο, ο φόβος στην αποξένωση και η αποξένωση συνήθως σε μια συναισθηματική κατάρρευση, από την οποία δύσκολα επιστρέφεις. Έτσι, χωρίς ιδιαίτερο κόπο, από τα μεσαία μέχρι τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, δημιουργείται μια τεράστια, ας την πω "ανασφάλεια", ελπίζοντας ότι μέσα της θα χωρέσουν όλα όσα είπα παραπάνω. Χάθηκα όμως στις σκέψεις μου. Αν όμως παρέσυρα κι εσένα λίγο, τότε ίσως να πέτυχα και κάτι. Το πιάνω όμως από εκεί που το άφησα. Οι Άθικτοι, είναι ένα έργο που υμνεί τη ζωή, την ψυχή και την ανθρωπιά. Και τα μηνύματά του ξεκάθαρα. Ποτέ δεν πρέπει να τα παρατάμε και να χάνουμε την ελπίδα μας! Ακόμα κι όταν όλα φαίνονται να έχουν βουλιάξει, ένα χέρι μπορεί να έρθει και να μας τραβήξει από το σκοτεινό βυθό. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Δε χρειάζεται να κρίνουμε από τη φυλή, το χρώμα, τις σεξουαλικές προτιμήσεις, την κοινωνική τάξη. Μην αποκτήσεις αναπηρία αν δεν έχεις λεφτά. Και γενικά μην αρρωστήσεις. Μην σπάσεις ούτε πόδι. Wait whaaaat? Δεν ακούστηκε πολύ καλό αυτό ε; Διάβασε παρακάτω και θα καταλάβεις τι εννοώ. Αναρωτήθηκες ποτέ πόσο δύσκολο είναι για έναν άνθρωπο με αναπηρία, να καλύψει τις βασικές του ανάγκες; Δε μιλάω καν για τετραπληγικό. Και σίγουρα δε μιλάω για ανθρώπους της κλάσης του Φιλίπ. Κάτσε να σε προβληματίσω λίγο εγώ. Άνθρωπος αρτιμελής (σωματικά τουλάχιστον, γιατί ψυχικά δεν έχει μείνει και κανένας) που εργάζεται κανονικά, με το ζόρι τις καλύπτει. Η γραφειοκρατία και η κακή μέριμνα του κράτους για τις ευπαθείς αυτές ομάδες, αποτελούν μεγάλο αγκάθι. Γνωρίζω πολύ καλά πως έχουν κατακερματιστεί τα επιδόματα αναπηρίας, ενώ παράλληλα οι διαδικασίες, οι επιτροπές, γίνονται ολοένα και πιο αυστηρές φέρνοντας μεγάλη ταλαιπωρία. Πάλι ξέφυγα, το ξέρω. Το θέατρο όμως δεν υπάρχει μόνο για να σε παρασύρει στην ιστορία του και να σε κάνει να ξεχαστείς. Το θέατρο αναπνέει και αποτελεί ζωτικής σημασίας κομμάτι, τόσο του πολιτισμού, όσο και της εύρυθμης λειτουργίας του οργανισμού που ονομάζεται κοινωνία. Πάντα πρέπει να αποχωρούμε από μια θεατρική παράσταση έχοντας πάρει ένα μάθημα, μικρό ή μεγάλο, δεν έχει σημασία. Ο Νικορέστης Χανιωτάκης (που σκηνοθετεί το 1/4 των παραστάσεων που παίζονται στο κέντρο της Αθήνας φέτος, και λογικά έχει ξεχάσει το σχήμα του καναπέ του-και μπράβο του γι' αυτό), μας παρουσιάζει με μαεστρία όλους τους παράγοντες που επηρεάζουν την κοινωνία, με τρόπο που μόνο αυτός ξέρει. Εγκληματικότητα, φτώχεια, ρατσισμός, ομοφοβία, θρησκεία (Ναι, τα δυο τελευταία συνήθως περπατάνε χέρι χέρι. Οξύμωρο ε;) Όλα προσεγμένα, και με την κατάλληλη δόση χιούμορ. Είτε μέσα από μια ατάκα, είτε από μια σκηνή ολάκερη. Το κάστ των ηθοποιών είναι συνάμα φρέσκο και δοκιμασμένο "στα δύσκολα". Το δίδυμο Φιλίπ-Αμπντούλ / Καρυστινός-Χατζηαγγελάκης, γύρω από τις ζωές των οποίων περιστρέφεται και το έργο, μέσα σε μίαμιση ώρα μας διδάσκει μαθήματα που ίσως να χρειαζόμασταν μια ολόκληρη ζωή για να μάθουμε. Με έξυπνες ατάκες, καυστικές, ενίοτε χοντροκομμένες, αλλά με έντονο συναίσθημα και με αυξημένη υποκριτική ικανότητα. Κι όλα αυτά χωρίς πολλές κινήσεις. Αφού ο Φιλίπ είναι τετραπληγικός. Χα! Μη στραβώνεις. Το γεγονός ότι κάποιος διακωμωδεί μια κατάσταση, δε σημαίνει πως είναι αναίσθητος, ούτε το κάνει για να την εκμηδενίσει ή για να θίξει κάποιον. Όλα τα παραπάνω βέβαια γίνονται με την πλαισίωση τους από τους Σταύρο Καλλιγά, Τζωρτζίνα Λιώση, Χρύσα Μιχαλοπούλου και Μιχάλη Ψαλίδα. Όλοι τους εξαιρετικοί, στηρίζουν τους ρόλους τους, μεγάλους και μικρούς, με σεβασμό και αγάπη. Κι όλα αυτά, σε ένα έξυπνα στημένο σκηνικό με πανέμορφους φωτισμούς, που αλλάζει συνεχώς, και μας μεταφέρει από δωμάτιο σε δωμάτιο κι από τόπο σε τόπο. Οι Άθικτοι, είναι μια από τις παραστάσεις της φετινή σεζόν που καλό θα ήταν να παρακολουθήσεις, αν δεν το έχεις κάνει ακόμα. Θα σε βοηθήσει να δεις τη ζωή με άλλα μάτια. Εκτός κι αν φοράς γυαλιά σαν κι εμένα. Τότε ήδη τη βλέπεις με άλλα μάτια. Καλή συνέχεια! Ευρυγένης

Το έργο του Ευριπίδη «Ηλέκτρα», σε σκηνοθεσία Γιώργου Λύρα, έχει ήδη ξεκινήσει το ταξίδι του σε όλη την Ελλάδα. Παρακολούθησα την παράσταση στο Κατράκειο Θέατρο, στη Νίκαια. Μπαίνοντας στο χώρο του θεάτρου, σε μαγνητίζει το λιτό και συνάμα επιβλητικό σκηνικό της παράστασης. Ένας τόπος άγονος. Ένα βραχώδες τοπίο, σχεδόν σεληνιακό, εμβαπτισμένο στα χρώματα του χώματος και της στάχτης. Κάπου εδώ θα κάνω μια μικρή περίληψη του έργου, στην περίπτωση που δεν γνωρίζεις την πλοκή. Η Κλυταιμνήστρα μαζί με τον Αίγισθο, δολοφονούν τον Αγαμέμνονα και εκδιώκουν τα παιδιά τους, Ηλέκτρα και Ορέστη. Η Ηλέκτρα καταλήγει νυμφευμένη με έναν ταπεινό γεωργό, ενώ ο Ορέστης, εξόριστος, περιπλανιέται στην Ελλάδα. Τα δύο αδέρφια σμίγουν και πόθος για εκδίκηση για το θάνατο του πατέρα τους, οπλίζει το χέρι τους με κοφτερό μαχαίρι, που το μπήζουν κατάστηθα στην ίδια τους τη μάνα. Η εκδίκηση και δικαιοσύνη όμως, δε βαδίζουν στον ίδιο δρόμο. Έτσι τα αδέρφια, μετά το φονικό, χωρίζουν ξανά, ακολουθώντας τα μονοπάτια της αναζήτησης για συγχώρεση τόσο από τους θεούς, όσο και από τον ίδιο τους τον εαυτό. Στην παράσταση μας τώρα. Ο θίασος αποτελείται συνολικά από δεκαπέντε ηθοποιούς. Η ομάδα έχει συσταθεί με βάση ένα πολύ δυνατό πρωταγωνιστικό καστ, που το ελληνικό κοινό το έχει μέσα στο σπίτι του σχεδόν καθημερινά. Η Μαρία Κίτσου βρίσκεται στον ομώνυμο ρόλο, και δικαίως θα έλεγα, γιατί τόσο στο καθημερινό σίριαλ που πρωταγωνιστεί, όσο και σε προηγούμενες θεατρικές παραγωγές που την έχουμε παρακολουθήσει, μας έχει αποδείξει πως αποτελεί μια από τις πλέον ταλαντούχες ηθοποιούς της γενιάς της. Ο Δημήτρης Γκοτσόπουλος, από τηλεοπτικός σύντροφος της Κίτσου, είναι ο αδερφός και εκτελεστικό όργανο της Ηλέκτρας, ο Ορέστης. Ο αξεπέραστος και αγαπητός για πάνω από μισό αιώνα, σε όλους τους Έλληνες, Γιώργος Κωνσταντίνου είναι ο παιδαγωγός, και η Ιωάννα Μαυρέα υποδύεται την Κλυταιμνήστρα. Οι προοπτικές της παράστασης ήταν πραγματικά πολύ καλές, και αυτό φάνηκε και από το κοινό, το οποίο είχε σχηματίσει ουρά εκατοντάδων μέτρων για πάρα πολύ ώρα, ώστε να παρακολουθήσει τους αγαπημένους του ηθοποιούς. Η Μαρία Κίτσου δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας πάνω στη σκηνή, δείχνοντας μας όλες τις πτυχές της Ηλέκτρας. Μιας γυναίκας που εκδιώχθηκε, που ταπεινώθηκε, σχεδόν έχασε τα λογικά της μέσα στη δίψα της για εκδίκηση. Πραγματικά κουβαλάει όλο το έργο στην πλάτη της. Αλλά δε νομίζω πως φταίει το μέγεθος και η σημασία του ρόλου που επισκιάζουν τους υπόλοιπους. Γενικά περίμενα πως οι ερμηνείες θα ήταν εντονότερες. Ήταν πολλές οι στιγμές όπου η ερμηνεία κάποιων ήταν εντελώς εκτός ρυθμού, και δε διέφερε από απλή ανάγνωση κειμένου. Και αυτό είναι κάτι που με προβληματίζει. Δείχνει πολλές φορές μια μικρή προχειρότητα η οποία είναι άσχημο να υπάρχει. Δεν είναι πολύ ωραίο να "ρίχνεις όλα σου τα λεφτά" στα μεγάλα πρόσωπα της αφίσας. Χρειάζεται να υπάρχει μια ισορροπία. Κανένας ρόλος δεν είναι ασήμαντος σε ένα έργο. Και πρέπει όλοι να αντιμετωπίζονται με σοβαρότητα και σεβασμό. Σε τεχνικό επίπεδο ήχου και φωτός, που στα ανοιχτά θέατρα ο ρόλος τους είναι ύψιστης σημασίας, κλάψαμε. Το μικρόφωνο του κ. Γκοτσόπουλου ήταν "μπουκωμένο" από το πρώτο δευτερόλεπτο που εμφανίστηκε στη σκηνή. Τα φωτά, βρίσκονταν μάλλον πολύ ψηλά και πολύ πλάγια και πίσω από τους ηθοποιούς. Αποτέλεσμα αυτού; Να πέφτουν στο κοίλον του θεάτρου σαν μεγάλοι προβολείς και να τυφλώνουν το κοινό. Κάποια στιγμή-ξημέρωμα ήταν- όπου ο ήλιος έχει αυτό το ζωηρό μπορντοπορτοκαλοκόκκινο χρώμα του, όλη η αριστερή πτέρυγα των κερκίδων (δεξιά σε σχέση με τη σκηνή), λούστηκε από φως. Αντίδραση; Έντονη δυσαρέσκεια και δυνατές φωνές, που κάλυπταν τις ερμηνείες των ηθοποιών. Και κάτι τέτοια σημεία είναι να γελάς. Αλλά με ποιόν να πρωτογελάσεις; Με την ομάδα φωτισμού που μάλλον θεώρησε πως εκεί δεν θα υπάρχει άνθρωπος; Με το κομμάτι του κοινού που αντιμετωπίζει το θέατρο λες και είναι γήπεδο και δε σέβεται ούτε τους ηθοποιούς που προσπαθούν-ναι-να κάνουν τη δουλειά τους, δεν είναι ντροπή να το πούμε, αλλά ούτε και τους υπόλοιπους στο κοινό; Βέβαια, μπορεί όλα αυτά να είναι η άποψη ενός περίεργου τύπου που έχει κάποιες απαιτήσεις, όταν φεύγει από το σπίτι του για να πάει στο θέατρο. Κατανοώ στο μέγιστο βαθμό πως μια παράσταση που δημιουργείται για περιοδεία, αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες. Και ναι, ξέρω πως τα φώτα, πρέπει κάθε φορά να είναι και σε άλλη θέση, ανάλογα με τις ανάγκες του θεάτρου, και ο χρόνος πολλές φορές δεν επιτρέπει να γίνουν οι απαραίτητες δοκιμές. Αλλά το αποτέλεσμα είναι κάτι αδιαμφισβήτητο και δεν αλλάζει. Μπορεί απλά να έτυχε. Μπορεί να ήταν μια κακή μέρα. Όλοι μας έχουμε κακές μέρες. Θεωρώ πως είναι μια παράσταση που μπορεί να δώσει πολλά παραπάνω. Απλά οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά. Δεν αξίζει ούτε στους ηθοποιούς να "βυθίζονται" σε τυχόν λάθη, αλλά ούτε και στο κοινό που διψάει για καλό θέατρο, να φεύγει από το χώρο του θεάτρου απογοητευμένο. Και δεν τα λέω αυτά για να δημιουργήσω beef και να κάνω ντόρο. Είναι απλά feedback από έναν καθημερινό άνθρωπο που αγαπά το θέατρο. Αγαπάμε θέατρο, και θέλουμε αυτή η αγάπη να έχει αντίκρισμα. Ευρυγένης

Ο πατέρας της Χάρπερ αργοπεθαίνει. Η Χάρπερ είναι μια εργαζόμενη γυναίκα, μια σύζυγος, μια μητέρα. Είναι η γυναίκα, που παλεύει σε όλα τα μέτωπα της καθημερινότητας, προσπαθώντας να διατηρήσει τις ισορροπίες τόσο στη ζωή της, όσο και στις ζωές των άλλων. Όμως πρέπει να φύγει. Ο πατέρας της τη χρειάζεται. ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ! Ο σκληρός και ανήθικος εργοδότης της, δεν της επιτρέπει να πάρει άδεια. Το ίδιο και οι συνθήκες στο σπίτι της. Ο σύζυγός της, η κόρη της... Κι όμως μια τυχαία γνωριμία στο δρόμο, την επηρεάζει τόσο, ώστε να βρει το θάρρος που της έλλειπε και να πετάξει με την πρώτη διαθέσιμη πτήση κοντά στον άρρωστο πατέρα της. Πως θα αλλάξει η ζωή της μετά από αυτή της την κίνηση; Το έργο μας παρουσιάζει τη ζωή μιας καταπιεσμένης γυναίκας. Μιας γυναίκας που είναι αναγκασμένη να ζει στον σκληρό και πολλές φορές άναρχο κόσμο των αντρών. Πως μια φαινομενικά ήσυχη γυναίκα, μπορεί να εξελιχθεί σε αγρίμι για να υπερασπιστεί τον εαυτό της, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως παύει να ξεχνάει το ρόλο τη ως μητέρα, αλλά και ως κόρη. Σε αυτό το σημείο, οφείλω να ενημερώσω πως το έργο περιέχει σκηνές τόσο ψυχολογικής όσο και σωματικής βίας, καθώς και έντονες εναλλαγές φωτισμών. Επίσης, εμπεριέχει έντονα ρατσιστικά "ξεσπάσματα", τα οποία προσωπικά με παραξένεψαν, αλλά θεωρώ πως ήταν επιθυμία του δημιουργού, να παρουσιάσει μέσα σε ένα έργο, όλη τις κοινωνικές παθογένειες. Από την ανισότητα των φύλων, μέχρι τα ακροδεξιά στοιχεία, που στοιχειώνουν την κοινωνία. Και το κάνει καλά. Απλά έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις. Αλλά ίσως αυτό κατοπτρίζει καλύτερα την καθημερινότητα. Οι συμπεριφορές των ανθρώπων είναι απρόβλεπτες και πολύ συχνά ακραίες. Αυτό όμως δε σημαίνει πως πρέπει να πάψουμε να αναζητούμε την αιτία του προβλήματος. Τουναντίον, θα πρέπει να παλέψουμε ως κοινωνία, ώστε οι επόμενες γενεές να μην έρθουν αντιμέτωπες με τα σημερινά προβλήματα. Άλλωστε είμαι σίγουρος πως θα έχουν δικά τους θέματα να αντιμετωπίσουν. Οι ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, και το αποτέλεσμα θα σε κρατήσει σε εγρήγορση. Ενίοτε θα σε στρεσάρει. Εγώ σε προετοίμασα. Ευρυγένης

Δεν νομίζω να είναι τυχαίο που το αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, σχεδόν "βούλιαξε" από το πλήθος, το βράδυ της Παρασκευής 19/8. Προτού όμως σου πω για την παράσταση, και μιας και έχουμε να τα πούμε καιρό τώρα, ακολουθεί η κλασική εισαγωγή μου. Παρασκευή 19/8. Για κάποιους άλλη μια μέρα των θερινών διακοπών, για κάποιους άλλους άλλη μια εργάσιμη μέρα. Εγώ ήμουν με τους "κάποιους άλλους". Έφυγα "πετώντας" από το γραφείο, για να βρω την παρέα μου και να πάμε στην Επίδαυρο. Το αδιαχώρητο που θα επικρατούσε στο θέατρο έγινε αντιληπτό από πολύ νωρίς, μιας και ένα μικρό "καραβάνι" είχε ξεκινήσει να σχηματίζεται από την περιοχή των Κεχριών, λίγα χιλιόμετρα αφού αφήσαμε την εθνική οδό δηλαδή. Με λίγη υπομονή και χωρίς κάποια ιδιαίτερη καθυστέρηση, φτάσαμε στο αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Το Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου Ως θέατρο, αποτελεί πόλο έλξης για τεράστιο αριθμό επισκεπτών κάθε χρόνο, χάρη στο Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου, και τις παραστάσεις που ανεβαίνουν κάθε καλοκαίρι στα πλαίσια του. Ως αρχαιολογικό μνημείο της Ελλάδας, είναι ένα από τα λίγα που ο χρόνος αγνόησε. Όπως κάθε ναός και τόπος λατρείας, υπέστη επιδρομές και λεηλασίες. Μολαταύτα, η καθιέρωση της νέας θρησκείας μερικές εκατοντάδες χρόνια μετά την κατασκευή του οδήγησε στην ερήμωση του, και τελικά στη σωτηρία του, μιας και το "αγκάλιασε" με χώμα και βλάστηση ο λόφος στον οποίο είναι χτισμένο, προσφέροντας του ένα "πέπλο" που το έκρυψε από το άσπονδο μάτι του χρόνου. Ντρέπομαι λίγο που θα το παραδεχτώ, αλλά είναι η πρώτη μου φορά που επισκέφθηκα το μαγικό αυτό μέρος, και όπως είναι λογικό, στάθηκα μερικά λεπτά να ταΐσω τα μάτια και το νου μου με το κάλλος αυτού του ιερού, για τους προγόνους μας, τόπου. Ίσως τελικά να μην ήταν τυχαίο που δυο χιλιετίες πίσω, το Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου (που τότε ήταν νέο) ήταν τόπος λατρείας του Ασκληπιού. Όσο στέκεσαι και το θαυμάζεις, νιώθεις τις ιαματικές ικανότητες του. Αδειάζεις από κάθε τι βαρύ που έφερες μαζί σου. Νιώθεις στο κορμί και την ψυχή σου τις δονήσεις να έρχονται άτακτα, σα μικρές εκρήξεις από τα έγκατα της γης. Τελικά αποδείχθηκε πως επρόκειτο για το ποδοβολητό του κόσμου, που συνέρρεε κατά ορδές προς τις κερκίδες, κι έτσι επανήλθα στην πραγματικότητα. Το έργο Όλοι οι Έλληνες στρατηγοί, υπό την ηγεσία του αρχιστράτηγου Αγαμέμνονα, έχουν συγκεντρωθεί στην Αυλίδα. Μολαταύτα η νηνεμία που επικρατεί κρατάει τα πλοία τους αγκυροβολημένα στο λιμάνι εμποδίζοντας τους να ξεκινήσουν το ταξίδι τους προς την Τροία και να φέρουν πίσω στην Ελλάδα την Ωραία Ελένη, αιτία αυτής της εκστρατείας. Ο μάντης Κάλχας ενημερώνει πως μόνο η θυσία της Ιφιγένειας, κόρης του Αγαμέμνονα, στο βωμό της θεάς Αρτέμιδος θα φέρει τον άνεμο που θα ωθήσει τα πλοία προς την Τροία. Ο Αγαμέμνονας απελπισμένος, προσκαλεί την κόρη του να έρθει στην Αυλίδα, προφασιζόμενος πως θα την δώσει ως σύζυγο στον Αχιλλέα, εν αγνοία του τελευταίου. Τελευταία στιγμή όμως μετανιώνει, προτού όμως προλάβει να την ενημερώσει να γυρίσει πίσω στις Μυκήνες, η Ιφιγένεια, συνοδεία της μητέρας της-βασίλισσας Κλυταιμνήστρας, φτάνει στο στρατόπεδο. Η αλήθεια για την επικείμενη θυσία της Ιφιγένειας δεν αργεί να έρθει στο φως. Έντρομη η νεαρή κοπέλα παρακαλεί να της χαρίσουν τη ζωή. Όταν όμως μαθαίνει πως η θανάτωσή της είναι η μόνη λύση στο εμπόδιο που αντιμετώπιζαν οι Έλληνες, παίρνει τη ζωή της στα χέρια της και προσφέρεται οικειοθελώς. Η θεά Άρτεμις σεβόμενη το θάρρος της Ιφιγένειας, στιγμές πριν το μαχαίρι σκίσει τον αλαβάστρινο λαιμό της, στέλνει μια ελαφίνα στο βωμό ενώ η Ιφιγένεια αναλήφθηκε στους ουρανούς, πλάι στη θεά του φεγγαριού. Η θυσία της θα γινόταν μόνο για ένα σκοπό. Να δοξαστεί ο ελληνικός στρατός και το έθνος. Θεωρώ πολύ σημαντικό ότι ο σκηνοθέτης, Θέμης Μουμουλίδης δεν το προβάλει ως το μείζον θέμα. Είναι πολύ μεγάλος άθλος να καταφέρεις να ξεπεράσεις το πατριωτικό κίνητρο της Ιφιγένειας, και να εστιάσεις στο γεγονός ότι ήταν μια γυναίκα που πήρε τη ζωή της στα χέρια της. Η παράσταση Το καστ θεωρώ πως αποτελεί το δυνατό χαρτί της παράστασης. Όπως παρατηρήσαμε φέτος το καλοκαίρι, οι "μέλισσες" έφτιαξαν τις κυψέλες τους σε όλες τις μεγάλες θεατρικές παραστάσεις, προσπαθώντας να φέρουν το "σασμό" ανάμεσα στο φανατικό κοινό. (Χαραμίζομαι) Ναι, είναι γεγονός πως οι μεγάλοι παραγωγοί, έσπευσαν να "κλείσουν" τα τρανταχτά ονόματα που το ελληνικό κοινό λάτρεψε τόσο την τηλεοπτική σεζόν που έκλεισε πριν 2 μήνες, όσο και τις προηγούμενες. Και δεν τους αδικώ. Μετά από σχεδόν 3 χρόνια με ελάχιστη ως ανύπαρκτη δραστηριότητα, τα θέατρα έπρεπε ξανά να γεμίσουν, και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να προκαλέσεις την προσέλευση του κόσμου, από το να του δώσεις την ευκαιρία να παρακολουθήσει από κοντά τους αγαπημένους τους "τηλεοπτικούς" ηθοποιούς. Αυτό όμως είναι και δίκοπο μαχαίρι. Μην το πάρεις στραβά. θα σου εξηγήσω αμέσως τι εννοώ. Θα κάνω μια μικρή παράφραση, και θα πω πως «Η τηλεόραση είναι το όπιο του λαού», τουλάχιστον από κάποια ηλικία και άνω. Είναι πολύ μεγάλος ο αριθμός των θεατών που πάνε στο θέατρο, μόνο και μόνο για να δουν τη "Δρόσω", το "Λάζαρο", το "Μανόλη", την "Πηνελόπη" ή το "Λενιώ". Και αυτή η μερίδα του κοινού, το μόνο ενδιαφέρον που έχει στη ζωή της, είναι αυτό το μικρό κουτί, με το σεμεδάκι στην κορυφή του. Οκ, υπερβολή. Εννοώ η 47-55" LCD, TFT, IPS, ULTRA HD, TUFTS(αν με πιάνεις) που παρακολουθούν νυχθημερόν. Δικαίωμα του καθενός θα μου πεις, και δίκιο θα έχεις. Και μέσα σε αυτή τη μερίδα, υπάρχει μια μικρότερη, ας πούμε το 30% της, το οποίο αντιστοιχεί στο 7% περίπου του συνόλου, που είναι λίγο...ε πως να το πω ελαφριά. Το 'χω! Θα το πω τραγουδιστά. Και ένα, και δύο και: "Αβάντι ντο-φα-φα-φα-σίστες". Θα μου πεις τώρα, "Μάλλον κακός (Έλληνας) είμαι (βουνά μου)". Συγγνώμη, αλλά δε γίνεται κάθε φορά που ακουγόταν η λέξη Ελλάδα να είχαμε χειροκροτήματα και πολεμικές ιαχές από αυτή τη μικρή μερίδα του απαίδευτου θεατρικού κοινού. Παρακολουθείς ΤΡΑΓΩΔΙΑ. ΣΤΗΝ ΕΠΙΔΑΥΡΟ. Στην Επίδαυρο που και το στομάχι σου να γουργουρίσει, ακούγεται από τη μια μεριά στην άλλη, και πάλι πίσω. Σεβάσου τους ηθοποιούς που "σκίζονται" στη σκηνή για να σου παρουσιάσουν ένα από τα σπουδαιότερα έργα της αρχαιότητας. Σεβάσου τους 6000+ θεατές που αποφάσισαν να διανύσουν μέχρι και 400 χιλιόμετρα σε ένα βράδυ, για να γιορτάσουν το θεσμό του Αρχαίου Ελληνικού Θεάτρου. Σεβάσου τον εαυτό σου στην τελική. Ξέφυγα όμως τα μάλα. Η παράσταση(2η προσπάθεια) Το σκηνικό λιτό και απέριττο δημιουργημένο από μεταλλικά ελάσματα , με 6 ράμπες, που εξυπηρετούσαν τη χορογραφία, και ένα μεγάλο, μακρόστενο τραπέζι. Με κάλυψε απόλυτα, μιας και η τοποθεσία του δράματος είναι στρατόπεδο, και όχι κάποιο χρυσοποίκιλτο παλάτι. Τα κοστούμια, απλά, σε μαύρο και γκρι χρώμα για τους άνδρες, έδειχναν να προμηνύουν το πένθος που θα κάλυπτε σύντομα τη γενιά του Ατρέα. Τα πρόσωπα τους, βαμμένα ασημένια, τους έκαναν κομμάτι του σκηνικού/στρατοπέδου, σαν ο ανδρισμός τότε, να ήταν απόλυτα συνυφασμένος με τον πόλεμο και το θάνατο. Ο χορός ντυμένος στα λευκά, από την αθωότητα των μικρών κοριτσιών, με πεντακάθαρα πρόσωπα, κατέληξε βαμμένος στα ασημί, σαν να μάτωνε λίγο λίγο, με ασημένιο αίμα κι αυτό. Η Κλυταιμνήστρα, αγέρωχη με το αστραφτερό φόρεμα της, και η νεαρή Ιφιγένεια, ντυμένη στα λευκά, δείγμα αγνότητας και καθαρής ψυχής ήρθαν στη σκηνή έχοντας ήδη τις ασημένιες "μουντζούρες" στα πρόσωπα τους, προοικονομώντας την επερχόμενη αιματοχυσία. Από την άλλη, μπορεί όλο αυτο το ασημένιο χρώμα να ήταν μια εικαστική παρέμβαση, και να έχω μεγάλη φαντασία. Το σίγουρο είναι πως εναρμονίζονταν τέλεια με το μεταλλικό σκηνικό. Οι ηθοποιοί κατέβαλαν υπερπροσπάθεια να αποδώσουν τη βαρύτητα του έργου. Οι ερμηνείες, με εξαιρέσεις κάποια σημεία που υστερούσαν λίγο ρυθμού, ήταν σε πολύ καλό επίπεδο. Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος και ο Παντελής Δεντάκης ως Αγαμέμνων και γέροντας, μας εισάγουν από την πρώτη στιγμή στο αίσθημα απόγνωσης και απελπισίας που κατακλύζει το έργο. Ο πατέρας που καλείται να σφάξει το παιδί του, κι ο πιστός του ακόλουθος, που προσπαθεί να τον μεταπείσει. Ο Άκης Σακελλαρίου ως Μενέλαος, μας δείχνει πως για έναν άνδρα (της εποχής και όχι μόνο), δεν υπάρχει μεγαλύτερη ντροπή απο το να θιχτεί ο ανδρισμός του, και παραπαίει μεταξύ τρέλας και λογικής. Η Ιωάννα Παππά, η Κλυταιμνήστρα, απέδειξε την υποκριτικής της αξία της ως η μητέρα που θα έκανε τα πάντα για να σώσει το παιδί της από το χαμό. Αλλά και ως ψυχρή σύζυγος, και εν τέλει συζυγοκτόνος (spoiler alert για 10 χρόνια μετά). Και το ήδη πολύ καλό επίπεδο, ανέβηκε κι άλλο όταν στη σκηνή μπήκε ο Γιώργος Χρυσοστόμου, φέροντας τη νεανική πυγμή και την ανδρεία του θερμόαιμου Αχιλλέα, συμπαρασύροντας τους υπόλοιπους να ανεβάσουν το ρυθμό και την ένταση τους. Μπορεί να ήταν σκηνοθετική επιλογή από τον Θέμη Μουμουλίδη να αλλάξουν τόσο πολύ οι εντάσεις από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, μπορεί και όχι. Σίγουρα ήταν όμως ένα πολύ μεγάλο συν. Το ακατόρθωτο όμως, το πέτυχε η Μαρία Πετεβή ως Ιφιγένεια. Αποτέλεσε μια ζωντανή παλέτα συναισθηματικών μεταπτώσεων, και με μέσα όπως η αισθαντική φωνή της αλλά και η εξαιρετική κίνηση που διαθέτει, δεν ξέφυγε στιγμή από την ακριβή απεικόνιση του βάθους του χαρακτήρα της Ιφιγένειας. Αυτό το ταλαντούχο πλάσμα κατάφερε μέσα σε λίγα λεπτά, από αθώο κορίτσι να μετατραπεί σε μια γυναίκα σύμβολο, μια γυναίκα που αναρριχήθηκε πάνω από κάθε άνδρα, και γυμνόστηθη, καθάρια, χάρισε το σώμα της, βορά στο βωμό της σωτηρία της πατρίδας της. Τουλάχιστον έτσι πίστευε. Ταπεινή μου άποψη, πως το ιδανικό της Ιφιγένειας, δεν ήταν και το "ιδανικότερο". Η θυσία της θα γινόταν μόνο για ένα σκοπό. Να δοξαστεί ο ελληνικός στρατός και το έθνος. Και πως έρχεται αυτή η δόξα; Με πόλεμο και αιματοχυσία. Θεωρώ πολύ σημαντικό ότι ο σκηνοθέτης, Θέμης Μουμουλίδης δεν το προβάλει ως το μείζον θέμα. Είναι πολύ μεγάλος άθλος να καταφέρεις να ξεπεράσεις το πατριωτικό κίνητρο της Ιφιγένειας, και να εστιάσεις στο γεγονός ότι ήταν μια γυναίκα που πήρε τη ζωή της στα χέρια της. Και νομίζω πως το πέτυχε! Τέλος, ο χορός, αποτελείτο από εξαιρετικές νεαρές ηθοποιούς, με υπέροχες φωνές. Τις Ιουλία Γεωργίου, Σοφία Κουλέρα, Ειρήνη Λαφαζάνη, Ιωάννα Λέκκα, Λένα Μποζάκη, Αγγελική Νοέα, Δανάη Πολίτη και Βικτώρια Φώτα. Η παράσταση θα επαναληφθεί απόψε 20/8, στο Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου, και θα συνεχίσει την περιοδεία της σε όλη την Ελλάδα μέχρι τα μέσα Σεπτέμβρη. Καλή Θέαση! Ευρυγένης

Το «Από Μηχανής» Θέατρο, παρουσιάζει από τις 24 Νοεμβρίου 2021 το κορυφαίο ψυχολογικό θρίλερ του Άντονι Σάφερ «ΣΛΟΥΘ» σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη. Στους δύο ήρωες του έργου απολαμβάνουμε τον σκηνοθέτη της παράστασης Σωτήρη Χατζάκη και τον Δημήτρη Μυλωνά, δύο καλλιτέχνες με σημαντική διαδρομή στο χώρο της υποκριτικής και της σκηνοθεσίας οι οποίοι συναντιούνται επί σκηνής για πρώτη φορά σε ένα ρεσιτάλ ερμηνείας που συναρπάζει. Το «ΣΛΟΥΘ» παίχτηκε για περισσότερες από 2.300 παραστάσεις στο West End του Λονδίνου και περίπου 2.000 παραστάσεις στο Broadway. Δύο χρόνια αργότερα διασκευάστηκε για τον κινηματογράφο σε σκηνοθεσία Τζόζεφ Μάνκιεβιτς με τους Μάικλ Κέιν στο ρόλο του Μίλον Τιντλ και τον Σερ Λόρενς Ολίβιε στο ρόλο του Άντριου Γουάικ. Λίγα λόγια για το εργο: Η σύγκρουση δυο ανδρών με επίκεντρο μια γυναίκα μετατρέπει τη σκηνή σε ένα πεδίο «μάχης» μεταξύ του απατημένου συζύγου και του εραστή της γυναίκας του ο οποίος διεκδικεί να την παντρευτεί. Με γενναίες δόσεις φλεγματικού χιούμορ και την ατμόσφαιρα ενός στιβαρού αστυνομικού έργου, το συναρπαστικό θεατρικό του Άντονι Σάφερ εξελίσσεται σε ένα συμφωνημένο μεταξύ των ηρώων «παιχνίδι» όπου όλα επιτρέπονται: οι ρόλοι εναλλάσσονται, η πραγματικότητα θολώνει, η μεταμόρφωση αντανακλά την αλήθεια. Σε αυτήν την κωμικοτραγική αρένα που έχει στηθεί, η κοινωνική καταξίωση, η σεξουαλική υπεροχή, η αγωνία της φθοράς του χρόνου γίνονται οι καταλύτες που παρακινούν τους δύο άντρες σε ένα μυστήριο παιχνίδι αλληλοεξόντωσης…δίχως επιστροφή! Θα υπάρξει άραγε νικητής; Παίζουν: Σωτήρης Χατζάκης Δημήτρης Μυλωνάς Συντελεστές: Μετάφραση: Αντώνης Σολωμού Σκηνοθεσία: Σωτήρης Χατζάκης Σκηνικά: Έρση Δρίνη Κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ Κατασκευή ναύτη-κούκλες: Μαρία Λιτσοπούλου Μουσική: Ζαχαρίας Καρούνης Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος Επιμέλεια κίνησης: Ειρήνη Κυρμιζάκη Κατασκευή σκηνικού: Γκέντι Κούση Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου Trailer: Στέφανος Κοσμίδης Γραφιστικά:beelieve.gr Βοηθοί σκηνοθέτη: Βίκη Παναγιωτοπούλου, Δημήτρης Μπούρας, Δήμητρα Μάζη Από Μηχανής Θέατρο Διεύθυνση Ακαδήμου 13 Μεταξουργείο T.K.10436 Τηλέφωνο2105232097 Emailapomixanis.theatro@gmail.com Ημερες παραστάσεων/Εισιτήρια https://www.viva.gr/tickets/festival/theater/slouth/

Θέατρο Ακροπόλ. Απολαύσαμε τον Κουρέα της Σεβίλλης, μέσα από τις υπέροχες ερμηνείες του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου, του Φάνη Μουρατίδη, και το μεγάλο θίασο που τους πλαισίωνε. Όμως τις Δευτέρες στο Ακροπόλ, το σκηνικό αλλάζει. Πρακτικά δεν αλλάζει, καθώς συνεχίζει να υπάρχει το μεγαλειώδες σκηνικό του κυρίου Παντελιδάκη. Ας το θέσω πιο σωστά. Το κλίμα αλλάζει. Ή μάλλον, η ατμόσφαιρα. Η μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού Γιώτα Νέγκα, "τραγουδάει την Ευτυχία", υπό την καλλιτεχνική επιμέλεια Λίνας Νικολακοπούλου. Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, η σημαντικότερη Ελληνίδα στιχουργός, γεννημένη το 1893 στο Αϊδίνι της Μ. Ασίας, κατέφυγε στην Ελλάδα με τη μητέρα και τα δυο της παιδιά κατα τη Μικρασιατική Καταστροφή. Η ζωή της ήταν έντονη και θυελλώδης. Εργάστηκε ως δασκάλα, ηθοποιός και ποιήτρια, ενώ αργότερα ξεκίνησε να γράφει στίχους και να τους πουλά για μικρά ποσά, τα οποία αργότερα χρησιμοποιούσε για να εξοφλήσει τα μεγάλα χρέη που απέκτησε λόγω του εθισμού της στη χαρτοπαιξία. Πολλά από τα τραγούδια της είναι συνυφασμένα με μεγάλους τραγουδοποιούς και ερμηνευτές, και όπως πιθανότατα κι εσύ, έτσι κι εγώ, δε γνώριζα μέχρι που επισκέφτηκα αυτή τη μαγική μουσική παράσταση. Η έκταση της φωνής της Γιώτας Νέγκα, όπως γνωρίζετε ήδη, είναι τεράστια. Οι στίχοι της Ευτυχίας, γνωστοί σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας. Το αστείο της υπόθεσης, είναι ότι πολλά τραγούδια, δεν είχα ιδέα πως είναι δικά της. Φταίει που συνήθως, ταυτίζουμε τα τραγούδια με τους ερμηνευτές τους (ή φταίει που δεν είμαι πολύ διαβασμένος), οπότε όταν αντιλαμβάνεσαι ότι το "Περασμένες μου αγάπες" που έχει τη σφραγίδα του Χιώτη, είναι σε στίχους της Ευτυχίας, τα χάνεις. Θέλω να πω, πως να σου πάει ο νους, όταν από τη μια μεριά έχεις το "Δυο πόρτες έχει η ζωή, άνοιξα μια και μπήκα" κι απ' την άλλη το "Χιώτης μάμπο"; Η Γιώτα Νέγκα καταφέρνει να σε κάνει συνεπιβάτη της σε αυτό το μουσικό ταξίδι. Ανάμεσα στα τραγούδια, ακούγονται και ηχογραφημένα αποσπάσματα από τη ζωή της Ευτυχίας, φέρνοντας σε πιο κοντά σε αυτή τη γυναίκα θρύλο. Δε μπορείς, ακόμα και αν το προσπαθήσεις, να μην αρχίσεις να σιγοτραγουδάς, και εν τέλει να γίνεις μέλος της μεγάλης χορωδίας που σχηματίζουν όλοι οι θεατές, με μαέστρο την κυρία Νέγκα. Φυσικά, όλο αυτό δε θα ήταν δυνατό να συμβεί, χωρίς τους τρείς εξαιρετικούς μουσικούς που τη συνοδεύουν, τους Χρήστο Θεοδώρου, Νίκο Κατσίκη, και Κώστα Νικολόπουλο. Στο Θέατρο Ακροπόλ, λαμβάνει χώρα μια σύμπραξη τριών γυναικών που έχουν καταφέρει να αφήσουν το σημάδι τους στο χώρο της ποίησης, της στιχουργικής και της μουσικής. Η Γιώτα Νέγκα, είναι μια μοναδική ερμηνεύτρια, αλλά και μια υπέροχη οικοδέσποινα. Τόσο ζεστή, τόσο ανθρώπινη. Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου είναι μια διαχρονική καλλιτέχνις, που ποτέ δε χάθηκε απ' αυτόν τον κόσμο. Και δε χαθεί, όσο υπάρχουν λαμπροί καλλιτέχνες, όπως η Γιώτα Νέγκα, που με τη μελωδική φωνή τους μεταβιβάζουν στις επόμενες γενεές το μεγαλείο της. Η Λίνα Νικολακοπούλου, που εκτός από σπουδαία στιχουργός είναι και ο ιθύνων νους αυτού του μουσικού ταξιδιού. Φύγαμε από το Θέατρο Ακροπόλ, με ένα αίσθημα ζεστασιάς, μια συγκίνηση, μια νοσταλγία... Οι Δευτέρες, είναι μέρες ζόρικες. Οι Δευτέρες με τη φωνή της Γιώτας Νέγκα που "τραγουδάει την Ευτυχία" όμως, κάνουν τη βδομάδα που ξεκινάει, να φαίνεται πιο βατή, πιο ευχάριστη... Μην τη χάσετε! Ευρυγένης ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ: Πιάνο: Χρήστος Θεοδώρου Έγχορδα (μπουζούκι, λαούτο ): Νίκος Κατσίκης Κιθάρες: Κώστας Νικολόπουλος Ηχοληψία: Βασίλης Μιχαηλίδης – Νίκος Κόλλιας//Φώτα: Φίλιππος Τρέπας Καλλιτεχνική επιμέλεια: Λίνα Νικολακοπούλου Ορ.Παραγωγής: Μenta Art Events//Επικοινωνία, Δημόσιες Σχέσεις: Μαργαρίτα Δρούτσα Παραγωγή: “MENTA ART EVENTS”//Χώρος: Θέατρο ΑΚΡΟΠΟΛ Ιπποκράτους 9-11 (Σταθμός Μετρό Πανεπιστήμιο) Από Δευτέρα 8 Νοεμβρίου και κάθε Δευτέρα στις 21.00 Εισιτήρια: από 15€ Προπώληση: www.viva.gr Αγοράστε το εισιτήριο σας εδώ ΓΙΩΤΑ ΝΕΓΚΑ - ΤΡΑΓΟΥΔΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ | Εισιτήρια online! | Viva.gr ΜENTA ART EVENTS Λανίτη 4 Αθήνα 11363 Τηλέφωνο: 210 8617577 e-mail: info@menta3.com www.menta3.com

Τα λόγια είναι περιττά. Ευρυγένης. Εντάξει, πλάκα κάνω. Αλλά ναι, τα λόγια είναι όντως περιττά. Η παράσταση είναι εξαιρετική! Παρασκευούλα ζάχαρη, Παρασκευούλα μέλι 29/10 ήταν λοιπόν, και κατηφορίσαμε κατά τις εννιά παρά προς το Θέατρο Ακροπόλ στην Ιπποκράτους. Το πρώτο ευχάριστο σοκ ήρθε όταν βρήκα κατευθείαν θέση να παρκάρω. Το ξέρεις κι εσύ. Πρόκειται για θαύμα. Το δεύτερο, ακόμα πιο ευχάριστο, όταν είδα την ουρά έξω από το θέατρο. Τώρα θα μου πεις "Τι μας λες ρε μπρο μου, είδες ουρά και πέταξες τη σκούφια σου." Λοιπόν εγώ το χάρηκα πολύ! Σκέψου μόνο πόσο έλειψε στον κόσμο το θέατρο. Και κανένας δεν παραπονέθηκε. Όλοι περίμεναν στωϊκά να έρθει η σειρά τους να μπουν. Και μιλάμε για ουρά που έστριβε στην Ακαδημίας, όχι αστεία. Μπήκαμε στο μεγαλοπρεπές Θέατρο Ακροπόλ λοιπόν. Οι κάμερες στημένες στις θέσεις τους, οι δηλώσεις από τους επωνύμους έδιναν και έπαιρναν, καθώς όλοι ήρθαν να δουν και να στηρίξουν τους φίλους και συνεργάτες τους Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και Φάνη Μουρατίδη, στην πρεμιέρα τους. Το τρίτο κουδούνι χτυπάει, τα φώτα σβήνουν, η ορχήστρα πήρε τη θέση της, ναι έχει ζωντανή μουσική, κι ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος κατηφορίζει πίσω από τους θεατές προς τη σκηνή με ένα δυναμικό μονόλογο. Η αυλαία ανοίγει, και ο χορός και το τραγούδι ξεκινούν. Ο δεκαεπταμελής θίασος εκτός από τη ζωντανή ορχήστρα αποτελείται από ταλαντούχους ηθοποιούς, χορευτές, τραγουδιστές που πραγματικά προσφέρουν στο κοινό ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Σήμερα, δε θα σε ζαλίσω με τους προβληματισμούς μου. Την ιστορία την ξέρεις. Έχουμε τον κακό γιατρό Μπαρτόλο, που έχει πάρει υπό της προστασία του την όμορφη Ροζίνα, την οποία βέβαια σκοπεύει να κάνει γυναίκα του παρά τη θέληση της. Ο κόμης Αλμαβίβα όμως, έχει άλλα σχέδια. Ποθεί τη νεαρή Ροζίνα, και δε έχει κανένα σκοπό να την αφήσει αμαχητί. Ο Φίγκαρο, ο πολυμήχανος κουρέας, βρίσκεται στο πλάι του και χάρη στη σπιρτάδα του θα...Ε τι; Να πας να δεις το έργο. Είπαμε, no spoilers. Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι εκπληκτικά. Δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από παραγωγές του West End. Καλά όχι ότι έχω πάει και σε 100 παραστάσεις στο Λονδίνο, αλλά έχω δει δυο τρείς. Καλά. Μια. Και ναι, ο Μανώλης Παντελιδάκης και η ομάδα του είναι καλλιτέχνες διεθνούς επιπέδου και για άλλη μια φορά, η δουλειά τους το απέδειξε. Όσοι ασχολείστε με το θέατρο, το ξέρετε καλά. Οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου είναι υπέροχοι, και κάνουν τα χορευτικά να μοιάζουν παραμυθένια. Μιλώντας για χορευτικά, οι χορευτές δε χορεύουν απλώς. Πετάνε! Είναι μια παράσταση, που είχε πολλά στοιχεία τσίρκου, εναέρια ακροβατικά και άλλα. Φυσικά, τίποτα από αυτά δε θα ερχόταν στη ζωή, αν δεν είχε αναλάβει τα ηνία αυτής της πολύ μεγάλης, για τα ελληνικά δεδομένα παραγωγής, η Σοφία Σπυράτου. Η σκηνοθέτης, η χορογράφος με το αστείρευτο ταλέντο και τη σπιρτόζικη σκηνοθετική ματιά της. Η ταπεινή μου γνώμη: Κάτι που ήθελα λίγο να ξεδώσω από τη ρουτίνα όλη της εβδομάδας, κάτι που ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, μας άφησε άφωνους με το γεγονός ότι δεν έχασε ούτε μια ανάσα ενώ έτρεχε στη σκηνή χόρευε και τραγουδούσε (Αλήθεια ΜΠΡΑΒΟ). Ο ρυθμός του έργου δε μειώθηκε καθόλου, και όσοι έχουμε ασχοληθεί λίγο παραπάνω με το θέατρο, ξέρουμε πως αν δεν υπάρχει σωστός ρυθμός, χάνεται όλη η ροή. Οι ηθοποιοί, δε θυμάμαι αν το ανέφερα και παραπάνω, αλλά είναι πραγματικά αστέρια, και θεωρώ πως πολλά από τα νέα παιδιά του έργου, στα επόμενα χρόνια, θα μας απασχολήσουν ευχάριστα. Υποκριτική, χορός, τραγούδι, όλα στην εντέλεια. Ίσως η διάρκεια της παράστασης είναι λίγο μεγάλη, αλλά το δεκάλεπτο διάλειμμα βοηθάει να περάσει σχεδόν απαρατήρητη. Μπορώ να πω πως έφυγα πολύ ευχαριστημένος από το Ακροπόλ. Τι σημαίνει αυτό; Φορέστε τα καλά σας, και οδεύστε προς στο θέατρο, να απολαύσετε μια υπερπαραγωγή! Είναι ένα έργο για όλη την οικογένεια. Ε, ίσως να ακούγονται και μια δυο κουβεντούλες που δεν είναι για παιδάκια, αλλά εντάξει, δεν είναι κάτι που δεν έχουν ξανακούσει. Θέατρο είναι. Συμβαίνουν κι αυτά! Θα περάσετε όλοι καλά και αυτό είναι που μετράει. Και ποιος ξέρει. Αν είστε τυχεροί, ίσως να βρείτε και να παρκάρετε. (Κι αν είστε καλά παιδάκια, μπορεί να συναντήσετε και τα στρουμφάκια. Συγγνώμη, δεν κρατήθηκα.) Ευρυγένης Πρωταγωνιστούν Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Φάνης Μουρατίδης, Γιώργος Συμεωνίδης, Ρένος Ρώτας, Νίκη Βακάλη, Μάριος Πετκίδης, Ιωάννης Κοντέλης Χορευτές: Adolfo Vega, Σοφία Μαρτίου, Γκάμπριελ Μιρτσέα, Φαίδρα Νταϊόγλου, Κώστας Παπαματθαιάκης, Γιάννης Σμέρος, Κωστής Τσιαμάγκας, Τατιανή Χατζημπίνου. Μουσικοί: Μιλτιάδης Παπαστάμου, Μαρίνος Γαλατσινός, Φοίβος Ζήτης, Αλέξανδρος Κασάρτζης Ταυτότητα Παράστασης Διασκευή, Μετάφραση: Λουίζα Μητσάκου Σκηνοθεσία, Χορογραφία: Σοφία Σπυράτου / Σκηνικά, Κοστούμια: Μανόλης Παντελιδάκης Μουσική επεξεργασία, Πρωτότυπη μουσική: Μιλτιάδης Παπαστάμου / Μουσική Διδασκαλία: Δέσποινα Στεφανίδου Σχεδιασμός Φωτισμών: Λευτέρης Παυλόπουλος / Βοηθός Σκηνοθέτη: Αιμιλία Σιαφαρίκα / Βοηθός Χορογράφου: Αλέξανδρος Κεϊβανάη / Βοηθός Σκηνογράφου: Ελίνα Δράκου/ Βοηθός Ενδυματολόγου: Χαρά Τσουβαλά Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης, Μαριλένα Αναστασιάδου /Βίντεο Τρέϊλερ: Μαριλένα Αναστασιάδου / Σχεδιασμός Αφίσας: Χριστόφορος Χαραλαμπόπουλος Οργάνωση Παραγωγής: Ντόρα Βαλσαμάκη / Επικοινωνία, Δημόσιες Σχέσεις: Μαργαρίτα Δρούτσα / Διαδικτυακή επικοινωνία: Κωνσταντίνος Ζουρνάς / Digital.gr / Παραγωγή: Θέαμα Ακροπόλ Ημέρες και ώρες παραστάσεων Τετάρτη 19:00, Πέμπτη 21:00, Παρασκευή 21:00 Σάββατο 18:00 & 21:00, Κυριακή18:00 Διάρκεια: 90΄ (χωρίς διάλειμμα) Εισιτήρια Τιμές Εισιτηρίων: 45€, 35€, 25€, 20 € & Φοιτητικό - Ανέργων 15€ Εισιτήρια ΟΓΑ, Ειδικές τιμές για group Προπώληση Εισιτηρίων: viva.gr Θέατρο Ακροπόλ Ιπποκράτους 9-11, 10679 Αθήνα, 2103648 303 www.theatroakropol.gr Το Θέατρο θα λειτουργήσει ως Αμιγής Χώρος Οι θεατές εισέρχονται κατόπιν υποχρεωτικής επίδειξης κατά την είσοδο :[α] πιστοποιητικού εμβολιασμού ή [β] πιστοποιητικού νόσησης που εκδίδεται τριάντα (30) ημέρες μετά από τον πρώτο θετικό έλεγχο και η ισχύς του διαρκεί έως εκατόν ογδόντα (180) ημέρες μετά από αυτόν. Απαιτείται αστυνομική ταυτότητα ή δίπλωμα οδήγησης ή διαβατήριο ή άλλο αποδεικτικό ταυτότητας, προκειμένου να διενεργείται έλεγχος ταυτοπροσωπίας . Τα ανωτέρω πιστοποιητικά επιδεικνύονται είτε σε έγχαρτη μορφή είτε ηλεκτρονικά μέσω κινητής συσκευής του θεατή. Οι ανήλικοι από τεσσάρων (4) έως έντεκα (11) ετών, δύνανται να προσκομίζουν, εναλλακτικά, δήλωση αυτοδιαγνωστικού ελέγχου (self-test) τελευταίου εικοσιτετραώρου, στην οποία προβαίνει είτε οποιοσδήποτε γονέας, ακόμα και μη έχων την επιμέλεια, είτε κηδεμόνας. Δεν απαιτείται φυσική παρουσία του γονέα ή κηδεμόνα.

Μετά την επιτυχημένη της παρουσίαση στον Αύλειο Χώρο των Καπναποθηκών Παπαστράτου στο Αγρίνιο και στο Διεθνές Φεστιβάλ Αναλόγιο, ο «Φύλακας μιας Επανάστασης», είχαμε την τιμή κι εμείς να παρακολουθήσουμε αυτό το ιστορικό έργο, στο Θέατρο Σταθμός. Ο "Γιάννης Επαχτίτης", κατά κόσμον Γιάννης Βλαχογιάννης, γεννήθηκε στη Ναύπακτο, και ήταν ιστοριοδίφης και συγγραφέας. Ένα ανήσυχο πνεύμα, που με τις έρευνές του, φώτισε τις σκοτεινές γωνίες της νέας ελληνικής ιστορίας. Στο κείμενο του, ο Μάνος Καρατζογιάννης, μας παρουσιάζει μέσα από τη συγγραφική και σκηνοθετική του ματιά, τη ζωή του ανθρώπου που αφιέρωσε τη ζωή του στην ανεύρεση και τη διαφύλαξη πληροφοριών, εγγράφων από την επανάσταση του 1821, μέχρι του τότε νεοσύστατου Ελληνικού κράτους. Παρά τη μικρή του διάρκεια, ο μονόλογος αυτό έχει τόσα πολλά να μας πει και να μας διδάξει. Μέσα σε μόλις μια ώρα, ο Γιάννης Νταλιάνης, ως Γιάννης Βλαχογιάννης μας μιλάει για τη ζωή του, από τα πρώτα του βήματα, μέχρι τις σπουδές του στην Αθήνα, τη συγγραφή των απομνημονευμάτων του Μακρυγιάννη, και τη δημιουργία των Γενικών Αρχείων του Κράτους. Μας μιλάει όμως και για τους φόβους και τα πάθη του. Και όλα αυτά με μεγάλο σεβασμό και ποιητικότητα. Πρόκειται για μια ερμηνεία σπάνια, δουλεμένη με αγάπη και μεράκι. Αν και οι παραστάσεις ολοκληρώθηκαν, είναι ένα έργο που αξίζει να ανέβει ξανά και ξανά, γιατί όσο καλό είναι να ενημερωνόμαστε για την καθημερινότητα, άλλο τόσο και ίσως και λίγο παραπάνω, είναι καλό να ξέρουμε την ιστορία μας. Ευρυγένης

Στο Studio Μαυρομιχάλη, για λίγες ακόμη παραστάσεις, μπορείτε να παρακολουθήσετε μια ιστορία, ή μάλλον τρεις, που δεν απέχουν και πολύ από την πραγματικότητα. Δουβλίνο. Ούτε πολύ μακριά μας, αλλά ούτε και εδώ δίπλα. Τρεις γυναίκες, η γιαγιά, η μάνα και η κόρη, ζουν η καθεμία την ιστορία της, αλληλεπιδρώντας όμως η μια με την άλλη, επηρεάζοντας τις ζωές όλων. Η Κέι, η γιαγιά, διανύει την έβδομη δεκαετία της ζωής της, την οποία αφιέρωσε στην ανατροφή της κόρης της, της εγγονής της, και φυσικά στο σύζυγό της, Τζέμ. Η Λορείν, εργαζόμενη μητέρα, χωρισμένη εδώ και χρόνια, παλεύει να διατηρήσει τις ισορροπίες στη ζωή της. Η Άμπερ, μια εργαζόμενη κοπέλα δεκαεννέα ετών, αντιμετωπίζει τη ζωή που απλώνεται μπροστά της. Η Κέι, εκτός από σύζυγος, μητέρα και γιαγιά, είναι γυναίκα. Το μόνο άτομο το οποίο δεν πρόσεξε ποτέ, ήταν ο εαυτός της. Οι ορμόνες της χορεύουν σαν τρελές, και... εεε είναι και αυτή η φαγούρα... ξέρεις που... ε δε μπορώ να σου πω, αλλά κατάλαβες, που την οδηγεί στη γιατρό της. Αλίμονο! Το φάρμακο δεν είναι η ξεκούραση. Όχι. "Να πας στο Sex Shop!" Η συμβουλή της γειτόνισσας της, είναι σίγουρα πιο χρήσιμη. Spoiler alert! Πήγε. Η μοναδική Μαρία Κανελλοπούλου, ως Κέι, μας δείχνει πως η σεξουαλικότητα δεν έχει φύλο και ηλικία. Είναι μια γυναίκα με ορμές, όμως και με αναστολές μιας και η ανατροφή της και η μέχρι τώρα ζωή της, δεν της δίδαξαν ποτέ να αγαπά πραγματικά. Η Στέλλα Κρούσκα, η Λορέιν, πρώτη φορά, μετά από αμέτρητα χρόνια, παίρνει το ρίσκο και δίνει μια δεύτερη ευκαιρία στον εαυτό της, όμως αυτό δεν πηγαίνει και πολύ καλά. Δεν απογοητεύεται όμως. Δίνει και μια τρίτη. Και όπως λένε, μια του κλέφτη, δυό του κλέφτη και...Και τελικά αξίζει τον κόπο. Η Βασιλίνα Κατερίνη, η μικρή Άμπερ. Όταν είσαι νέος, κι έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου, είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις ό,τι βρεθεί στο δρόμο σου. Εύκολο ή δύσκολο... Ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις. Τι συμβαίνει όμως όταν ο πελαργός σου χτυπήσει την πόρτα, σε μετεφηβική ηλικία. Πως μπορεί ένα κορίτσι να αντιμετωπίσει και μάλιστα μόνο του, τον ερχομό ενός παιδιού; Το "Τζέμ" είναι ένα παράθυρο, με θέα γυναικείο ψυχισμό. Ισορροπεί σε ένα σχοινί πάνω από ένα έργο κοινωνικό, αλλά και μια ρομαντική κομεντί. Μέσα σε μια ώρα και κάτι μας παρουσιάζει σημαντικά προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίσει μια γυναίκα σε κομβικές για τη ζωή της φάσεις. Προβλήματα που ο μέσος άντρας, καλή ώρα όπως εγώ, δε θα μπορέσει να αντιληφθεί τη σοβαρότητά τους, μιας και δε θα μπει ποτέ στα παπούτσια μιας γυναίκας. Κι όμως, μέσα από αυτό το έργο, μέσα από την ανεμελιά αλλά και την αγωνία, μέσα από τη χαρά αλλά και τη θλίψη των πρωταγωνιστριών, ο θεατής, παύει να είναι άντρας ή γυναίκα. Είναι άνθρωπος. Η συγγραφέας Ελέιν Μέρφυ, έχει καταφέρει και έχει "παντρέψει" δυσκολίες, χιούμορ, εμπειρίες ζωής μεγάλες και μικρές, θλιβερές και χαρμόσυνες, σε ένα έργο με γοργό ρυθμό, που δεν προλαβαίνει να κάνει "κοιλιά", γιατί και οι τρεις ηθοποιοί, ανεξάρτητα από την ηλικία τους, έχουν ανεξάντλητη ενέργεια, και "ηλεκτρίζουν" τη σκηνή με τη δυναμικότητά τους. Τα κορίτσια του "Τζεμ", σας περιμένουν μέχρι το τέλος του Φεβρουαρίου στο Studio Μαυρομιχάλη. Ευρυγένης