Το έργο του Ευριπίδη «Ηλέκτρα», σε σκηνοθεσία Γιώργου Λύρα, έχει ήδη ξεκινήσει το ταξίδι του σε όλη την Ελλάδα.
Παρακολούθησα την παράσταση στο Κατράκειο Θέατρο, στη Νίκαια.
Μπαίνοντας στο χώρο του θεάτρου, σε μαγνητίζει το λιτό και συνάμα επιβλητικό σκηνικό της παράστασης. Ένας τόπος άγονος. Ένα βραχώδες τοπίο, σχεδόν σεληνιακό, εμβαπτισμένο στα χρώματα του χώματος και της στάχτης.
Κάπου εδώ θα κάνω μια μικρή περίληψη του έργου, στην περίπτωση που δεν γνωρίζεις την πλοκή.
Η Κλυταιμνήστρα μαζί με τον Αίγισθο, δολοφονούν τον Αγαμέμνονα και εκδιώκουν τα παιδιά τους, Ηλέκτρα και Ορέστη.
Η Ηλέκτρα καταλήγει νυμφευμένη με έναν ταπεινό γεωργό, ενώ ο Ορέστης, εξόριστος, περιπλανιέται στην Ελλάδα.
Τα δύο αδέρφια σμίγουν και πόθος για εκδίκηση για το θάνατο του πατέρα τους, οπλίζει το χέρι τους με κοφτερό μαχαίρι, που το μπήζουν κατάστηθα στην ίδια τους τη μάνα.
Η εκδίκηση και δικαιοσύνη όμως, δε βαδίζουν στον ίδιο δρόμο.
Έτσι τα αδέρφια, μετά το φονικό, χωρίζουν ξανά, ακολουθώντας τα μονοπάτια της αναζήτησης για συγχώρεση τόσο από τους θεούς, όσο και από τον ίδιο τους τον εαυτό.
Στην παράσταση μας τώρα.
Ο θίασος αποτελείται συνολικά από δεκαπέντε ηθοποιούς.
Η ομάδα έχει συσταθεί με βάση ένα πολύ δυνατό πρωταγωνιστικό καστ, που το ελληνικό κοινό το έχει μέσα στο σπίτι του σχεδόν καθημερινά.
Η Μαρία Κίτσου βρίσκεται στον ομώνυμο ρόλο, και δικαίως θα έλεγα, γιατί τόσο στο καθημερινό σίριαλ που πρωταγωνιστεί, όσο και σε προηγούμενες θεατρικές παραγωγές που την έχουμε παρακολουθήσει, μας έχει αποδείξει πως αποτελεί μια από τις πλέον ταλαντούχες ηθοποιούς της γενιάς της.
Ο Δημήτρης Γκοτσόπουλος, από τηλεοπτικός σύντροφος της Κίτσου, είναι ο αδερφός και εκτελεστικό όργανο της Ηλέκτρας, ο Ορέστης.
Ο αξεπέραστος και αγαπητός για πάνω από μισό αιώνα, σε όλους τους Έλληνες, Γιώργος Κωνσταντίνου είναι ο παιδαγωγός, και η Ιωάννα Μαυρέα υποδύεται την Κλυταιμνήστρα.
Οι προοπτικές της παράστασης ήταν πραγματικά πολύ καλές, και αυτό φάνηκε και από το κοινό, το οποίο είχε σχηματίσει ουρά εκατοντάδων μέτρων για πάρα πολύ ώρα, ώστε να παρακολουθήσει τους αγαπημένους του ηθοποιούς.
Η Μαρία Κίτσου δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας πάνω στη σκηνή, δείχνοντας μας όλες τις πτυχές της Ηλέκτρας. Μιας γυναίκας που εκδιώχθηκε, που ταπεινώθηκε, σχεδόν έχασε τα λογικά της μέσα στη δίψα της για εκδίκηση.
Πραγματικά κουβαλάει όλο το έργο στην πλάτη της.
Αλλά δε νομίζω πως φταίει το μέγεθος και η σημασία του ρόλου που επισκιάζουν τους υπόλοιπους.
Γενικά περίμενα πως οι ερμηνείες θα ήταν εντονότερες.
Ήταν πολλές οι στιγμές όπου η ερμηνεία κάποιων ήταν εντελώς εκτός ρυθμού, και δε διέφερε από απλή ανάγνωση κειμένου.
Και αυτό είναι κάτι που με προβληματίζει.
Δείχνει πολλές φορές μια μικρή προχειρότητα η οποία είναι άσχημο να υπάρχει.
Δεν είναι πολύ ωραίο να "ρίχνεις όλα σου τα λεφτά" στα μεγάλα πρόσωπα της αφίσας.
Χρειάζεται να υπάρχει μια ισορροπία. Κανένας ρόλος δεν είναι ασήμαντος σε ένα έργο. Και πρέπει όλοι να αντιμετωπίζονται με σοβαρότητα και σεβασμό.
Σε τεχνικό επίπεδο ήχου και φωτός, που στα ανοιχτά θέατρα ο ρόλος τους είναι ύψιστης σημασίας, κλάψαμε. Το μικρόφωνο του κ. Γκοτσόπουλου ήταν "μπουκωμένο" από το πρώτο δευτερόλεπτο που εμφανίστηκε στη σκηνή.
Τα φωτά, βρίσκονταν μάλλον πολύ ψηλά και πολύ πλάγια και πίσω από τους ηθοποιούς. Αποτέλεσμα αυτού; Να πέφτουν στο κοίλον του θεάτρου σαν μεγάλοι προβολείς και να τυφλώνουν το κοινό.
Κάποια στιγμή-ξημέρωμα ήταν- όπου ο ήλιος έχει αυτό το ζωηρό μπορντοπορτοκαλοκόκκινο χρώμα του, όλη η αριστερή πτέρυγα των κερκίδων (δεξιά σε σχέση με τη σκηνή), λούστηκε από φως.
Αντίδραση;
Έντονη δυσαρέσκεια και δυνατές φωνές, που κάλυπταν τις ερμηνείες των ηθοποιών.
Και κάτι τέτοια σημεία είναι να γελάς.
Αλλά με ποιόν να πρωτογελάσεις;
Με την ομάδα φωτισμού που μάλλον θεώρησε πως εκεί δεν θα υπάρχει άνθρωπος;
Με το κομμάτι του κοινού που αντιμετωπίζει το θέατρο λες και είναι γήπεδο και δε σέβεται ούτε τους ηθοποιούς που προσπαθούν-ναι-να κάνουν τη δουλειά τους, δεν είναι ντροπή να το πούμε, αλλά ούτε και τους υπόλοιπους στο κοινό;
Βέβαια, μπορεί όλα αυτά να είναι η άποψη ενός περίεργου τύπου που έχει κάποιες απαιτήσεις, όταν φεύγει από το σπίτι του για να πάει στο θέατρο.
Κατανοώ στο μέγιστο βαθμό πως μια παράσταση που δημιουργείται για περιοδεία, αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες. Και ναι, ξέρω πως τα φώτα, πρέπει κάθε φορά να είναι και σε άλλη θέση, ανάλογα με τις ανάγκες του θεάτρου, και ο χρόνος πολλές φορές δεν επιτρέπει να γίνουν οι απαραίτητες δοκιμές. Αλλά το αποτέλεσμα είναι κάτι αδιαμφισβήτητο και δεν αλλάζει.
Μπορεί απλά να έτυχε. Μπορεί να ήταν μια κακή μέρα. Όλοι μας έχουμε κακές μέρες.
Θεωρώ πως είναι μια παράσταση που μπορεί να δώσει πολλά παραπάνω.
Απλά οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά.
Δεν αξίζει ούτε στους ηθοποιούς να "βυθίζονται" σε τυχόν λάθη, αλλά ούτε και στο κοινό που διψάει για καλό θέατρο, να φεύγει από το χώρο του θεάτρου απογοητευμένο.
Και δεν τα λέω αυτά για να δημιουργήσω beef και να κάνω ντόρο.
Είναι απλά feedback από έναν καθημερινό άνθρωπο που αγαπά το θέατρο.
Αγαπάμε θέατρο, και θέλουμε αυτή η αγάπη να έχει αντίκρισμα.