Κυριακή απόγευμα, και δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα, από το να βρίσκεις να παρκάρεις έξω από το θέατρο. Δίνουμε τα πιστοποιητικά εμβολιασμού για τσέκ, και κατηφορίζουμε προς το υπόγειο, όπου βρίσκεται η σκηνή του Νέου Ακάδημου.
Οι Άθικτοι, βασίζονται στη ζωή του Φιλίπ Ποζό ντι Μποργκό, ενός ζάμπλουτου Γάλλου ευγενικής καταγωγής, ο οποίος μετά από ένα ατύχημα, κατέληξε τετραπληγικός. Η ζωή του άλλαξε δραματικά. Όμως μια μέρα η πόρτα της έπαυλης χτύπησε, και μπήκε ένας άνθρωπος διαφορετικός από τους άλλους...
Η μοίρα πάντοτε παίζει περίεργα παιχνίδια.
Ο Αμπντούλ, είναι ένας άνθρωπος του περιθωρίου, μπαινοβγαίνει στη φυλακή για μικροαπατεωνιές, και ζει με επιδόματα από την πρόνοια.
Μολαταύτα ο Φιλίπ, βλέπει κάτι στον Αμπντούλ. Κάτι που ίσως κανένας δεν είχε δει μέχρι τώρα στο πρόσωπο του. Βλέπει τον άνθρωπο. Βλέπει το φίλο. Βλέπει την ψυχή που έχει την ίδια ανάγκη να σωθεί, όπως και η δική του.
Είναι δύσκολο να πιστέψεις πως οι Άθικτοι είναι πραγματική ιστορία. Κι όμως.
Είναι μια ιστορία γραμμένη από την πένα της ζωής, εξυμνώντας τόσο την ίδια, όσο και την ανθρωπιά.
Ένα πολύ άσχημο σημάδι των καιρών, είναι ότι μέρα με τη μέρα, χάνουμε τόσο την πίστη στο συνάνθρωπό μας, όσο και την ελπίδα μας. Και δεν είναι και αδικαιολόγητο.
Πρόκειται για μια αλυσιδωτή αντίδραση. Η φτώχεια οδηγεί στην εγκληματικότητα, η εγκληματικότητα στο φόβο, ο φόβος στην αποξένωση και η αποξένωση συνήθως σε μια συναισθηματική κατάρρευση, από την οποία δύσκολα επιστρέφεις.
Έτσι, χωρίς ιδιαίτερο κόπο, από τα μεσαία μέχρι τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, δημιουργείται μια τεράστια, ας την πω "ανασφάλεια", ελπίζοντας ότι μέσα της θα χωρέσουν όλα όσα είπα παραπάνω.
Χάθηκα όμως στις σκέψεις μου. Αν όμως παρέσυρα κι εσένα λίγο, τότε ίσως να πέτυχα και κάτι. Το πιάνω όμως από εκεί που το άφησα.
Οι Άθικτοι, είναι ένα έργο που υμνεί τη ζωή, την ψυχή και την ανθρωπιά.
Και τα μηνύματά του ξεκάθαρα.
Ποτέ δεν πρέπει να τα παρατάμε και να χάνουμε την ελπίδα μας!
Ακόμα κι όταν όλα φαίνονται να έχουν βουλιάξει, ένα χέρι μπορεί να έρθει και να μας τραβήξει από το σκοτεινό βυθό.
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Δε χρειάζεται να κρίνουμε από τη φυλή, το χρώμα, τις σεξουαλικές προτιμήσεις, την κοινωνική τάξη.
Μην αποκτήσεις αναπηρία αν δεν έχεις λεφτά.
Και γενικά μην αρρωστήσεις. Μην σπάσεις ούτε πόδι.
Wait whaaaat?
Δεν ακούστηκε πολύ καλό αυτό ε; Διάβασε παρακάτω και θα καταλάβεις τι εννοώ.
Αναρωτήθηκες ποτέ πόσο δύσκολο είναι για έναν άνθρωπο με αναπηρία, να καλύψει τις βασικές του ανάγκες;
Δε μιλάω καν για τετραπληγικό. Και σίγουρα δε μιλάω για ανθρώπους της κλάσης του Φιλίπ. Κάτσε να σε προβληματίσω λίγο εγώ.
Άνθρωπος αρτιμελής (σωματικά τουλάχιστον, γιατί ψυχικά δεν έχει μείνει και κανένας) που εργάζεται κανονικά, με το ζόρι τις καλύπτει.
Η γραφειοκρατία και η κακή μέριμνα του κράτους για τις ευπαθείς αυτές ομάδες, αποτελούν μεγάλο αγκάθι. Γνωρίζω πολύ καλά πως έχουν κατακερματιστεί τα επιδόματα αναπηρίας, ενώ παράλληλα οι διαδικασίες, οι επιτροπές, γίνονται ολοένα και πιο αυστηρές φέρνοντας μεγάλη ταλαιπωρία.
Πάλι ξέφυγα, το ξέρω.
Το θέατρο όμως δεν υπάρχει μόνο για να σε παρασύρει στην ιστορία του και να σε κάνει να ξεχαστείς. Το θέατρο αναπνέει και αποτελεί ζωτικής σημασίας κομμάτι, τόσο του πολιτισμού, όσο και της εύρυθμης λειτουργίας του οργανισμού που ονομάζεται κοινωνία. Πάντα πρέπει να αποχωρούμε από μια θεατρική παράσταση έχοντας πάρει ένα μάθημα, μικρό ή μεγάλο, δεν έχει σημασία.
Ο Νικορέστης Χανιωτάκης (που σκηνοθετεί το 1/4 των παραστάσεων που παίζονται στο κέντρο της Αθήνας φέτος, και λογικά έχει ξεχάσει το σχήμα του καναπέ του-και μπράβο του γι' αυτό), μας παρουσιάζει με μαεστρία όλους τους παράγοντες που επηρεάζουν την κοινωνία, με τρόπο που μόνο αυτός ξέρει. Εγκληματικότητα, φτώχεια, ρατσισμός, ομοφοβία, θρησκεία (Ναι, τα δυο τελευταία συνήθως περπατάνε χέρι χέρι. Οξύμωρο ε;) Όλα προσεγμένα, και με την κατάλληλη δόση χιούμορ.
Είτε μέσα από μια ατάκα, είτε από μια σκηνή ολάκερη.
Το κάστ των ηθοποιών είναι συνάμα φρέσκο και δοκιμασμένο "στα δύσκολα".
Το δίδυμο Φιλίπ-Αμπντούλ / Καρυστινός-Χατζηαγγελάκης, γύρω από τις ζωές των οποίων περιστρέφεται και το έργο, μέσα σε μίαμιση ώρα μας διδάσκει μαθήματα που ίσως να χρειαζόμασταν μια ολόκληρη ζωή για να μάθουμε. Με έξυπνες ατάκες, καυστικές, ενίοτε χοντροκομμένες, αλλά με έντονο συναίσθημα και με αυξημένη υποκριτική ικανότητα. Κι όλα αυτά χωρίς πολλές κινήσεις. Αφού ο Φιλίπ είναι τετραπληγικός. Χα!
Μη στραβώνεις. Το γεγονός ότι κάποιος διακωμωδεί μια κατάσταση, δε σημαίνει πως είναι αναίσθητος, ούτε το κάνει για να την εκμηδενίσει ή για να θίξει κάποιον.
Όλα τα παραπάνω βέβαια γίνονται με την πλαισίωση τους από τους Σταύρο Καλλιγά, Τζωρτζίνα Λιώση, Χρύσα Μιχαλοπούλου και Μιχάλη Ψαλίδα. Όλοι τους εξαιρετικοί, στηρίζουν τους ρόλους τους, μεγάλους και μικρούς, με σεβασμό και αγάπη.
Κι όλα αυτά, σε ένα έξυπνα στημένο σκηνικό με πανέμορφους φωτισμούς, που αλλάζει συνεχώς, και μας μεταφέρει από δωμάτιο σε δωμάτιο κι από τόπο σε τόπο.
Οι Άθικτοι, είναι μια από τις παραστάσεις της φετινή σεζόν που καλό θα ήταν να παρακολουθήσεις, αν δεν το έχεις κάνει ακόμα.
Θα σε βοηθήσει να δεις τη ζωή με άλλα μάτια. Εκτός κι αν φοράς γυαλιά σαν κι εμένα. Τότε ήδη τη βλέπεις με άλλα μάτια.
Καλή συνέχεια!