Το Θέατρο Χώρα στην Κυψέλη, φιλοξενεί το «Μπέντ» του Μάρτιν Σέρμαν, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια.
Ένα έργο διαφορετικό, με δυνατές ερμηνείες και έντονες συγκινήσεις.
Η πλοκή
Βρισκόμαστε στη ναζιστική Γερμανία ,στα μέσα της δεκαετίας του 1930.
Μέσα σε ένα καταγώγιο, ένας τυχοδιώκτης πνιγμένος στο αλκοόλ, γυρεύει τον έρωτα στο πρόσωπο ενός νεαρού αξιωματικού των ταγμάτων προστασίας.
Δεν αργούν να βρεθούν στο φθηνό και μίζερο διαμέρισμά του, όπου τελικά τα τάγματα εφόδου εκτελούν εν ψυχρώ τον νεαρό αξιωματικό, και καταδιώκουν τον πρωταγωνιστή και τον πιστό του φίλο.
Οι δύο άντρες, καταλήγουν σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου ο ένας δολοφονείται, κι ο άλλος έχοντας κάνει μια απάνθρωπη συμφωνία, έχοντας απαρνηθεί μέχρι και τον ίδιο του τον εαυτό, καταφέρνει να επιβιώσει.
Εκεί θα γνωρίσει την πραγματική αγάπη και ό,τι μπορεί να έρθει μαζί με αυτή.Σύντομο μάθημα ιστορίας:
Ήταν η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών. Η νύχτα της μεγάλης κάθαρσης.
Ο Χίτλερ, σε μια προσπάθεια εξάλειψης των πολιτικών του αντιπάλων, οργάνωσε μια τριήμερη σφαγή, μια αιματοχυσία δίχως προηγούμενο.
Θύματα της μανίας του, τόσο οι "πραξικοπηματίες" όσο και οι ομοφυλόφιλοι στρατιωτικοί, μιας και αποτελούσαν ντροπή για τα στρατιωτικά σώματα.
Πάνω στη σκηνή εκτυλίσσεται ένα δράμα, τόσο κοινωνικό όσο και ατομικό.
Πίσω από τα ιστορικά γεγονότα, βιώνουμε μαζί με τον Μαξ (Μέμος Μπεγνής) τα δεινά του να είσαι ομοφυλόφιλος, σε μια εποχή όπου ο έρωτας μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου εκτός από ντροπή, καταδικάζονταν τελικά ως έγκλημα.
Ο Μαξ, αποκόπηκε από την οικογένεια του λόγω των σεξουαλικών του επιλογών, και φυλακίστηκε μέχρι το θάνατο του σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Το πρώτο κομμάτι της παραπάνω πρότασης, είναι μια αλήθεια που δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις ισχύει μέχρι σήμερα.
Μέσα όμως σε αυτό το στρατόπεδο, κατάφερε να βιώσει για μια φορά στη ζωή του, την πρώτη και την τελευταία, την πραγματική αγάπη. Μια αγάπη που ήταν τόσο δυνατή ώστε να τον κρατήσει στη ζωή, αλλά και συνάμα να τον ωθήσει στο θάνατο.
Πρόκειται για ένα έργο που καταφέρνει να συγκινήσει και παράλληλα να αφυπνίσει το κοινό.
"Τι εννοείς να αφυπνίσει το κοινό;"
Ω, χαίρομαι που ρωτάς!
Δυστυχώς, και το ξέρεις κι εσύ, ως κοινωνία βρισκόμαστε σε έναν πολύ βαθύ ύπνο.
Με θλίψη μου θα πω πως οι περισσότεροι άντρες που παρακολουθούσαν μαζί με εμάς την παράσταση ένιωθαν άβολα με αυτό που έβλεπαν.
Και ίσως όχι μόνο οι άντρες. Φοβάμαι πως αν το μεγαλύτερο κομμάτι του κοινού είχε διαβάσει το δελτίο τύπου πριν παρευρεθεί στο Θέατρο Χώρα για να καλύψει δημοσιογραφικά την παράσταση, πιθανότατα να μην είχε εμφανιστεί.
Αποφάσισα να πάρω λίγο το χρόνο μου ώστε να παραθέσω τα συμπέρασμά μου.
Ετοιμάσου γιατί θα πέσεις από τα σύννεφα.
Αν διαβάζεις το άρθρο όρθιος, σε παρακαλώ να καθίσεις.
Έτοιμος;
Ο Έλληνας και η Ελληνίδα δεν είναι ακόμα έτοιμοι να αποδεχτούν την ομοφυλοφιλία.
Σε σόκαρα, ε;
Το γεγονός πως επικαλούνται φιλοσόφους, στρατηγούς και ήρωες που δίδασκαν και πολεμούσαν με τους ομόφυλους συντρόφους τους, είναι άλλο θέμα. Λογικά εκεί δε μας πειράζει.
Ο έρωτας και η αγάπη δεν έχουν φύλο. Δε γνωρίζουν εθνικότητα. Δεν έχουν ομορφιά ή ασχήμια. * Είναι ίσως τα δυο δικαιώματα που κανείς δε μπορεί να στερήσει από κανέναν.
*Έχουν όμως ηλικία. Καλό να είναι να αποφεύγει κανείς την παιδοφιλία.
Ας μην ανοίξω βέβαια αυτό το θέμα, γιατί θα χρειαστούμε ολόκληρη "κιβωτό", για να χωρέσουμε τόση ντροπή.
Και ναι, υπάρχουν κάποιες σκηνές στην παράσταση που μπορεί να προκαλέσουν αμηχανία, δε θα στο κρύψω. Επίσης υπάρχει σκηνή με πυροβολισμούς, οπότε αν εσύ ή κάποιος από τους δικούς σου, έχετε ευαίσθητη καρδιά, μόλις δείτε όπλο προετοιμαστείτε.
Πρόκειται για ένα έργο Sκληρό, που παραθέτει απάνθρωπα γεγονότα και Sκληρές αλήθειες.
SSee what I did there?
Δεν είναι τυχαίο που σε όποια γωνιά της Αθήνας και να βρίσκεσαι, θα πετύχεις και μια παράσταση σε Σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια. Ο πολυτάλαντος και πολυβραβευμένος σκηνοθέτης, καταφέρνει να μαγέψει για άλλη μια φορά το κοινό, μεταφέροντας πάνω στη σκηνή τον αέρα που φύσαγε στα σκοτεινά στενά του Βερολίνου τη δεκαετία του 1930.
Ο Μ. Μπεγνής αποδίδει στο μέγιστο το ρόλο του από την πρώτη στιγμή στη σκηνή, μέχρι να πέσει η αυλαία. Tο ίδιο και ο Ι. Αθανασόπουλος ως ο έτερος πρωταγωνιστής.
Ο Γ. Σίντος, στέκεται επάξια στη σκηνή, πλάι στον Μπεγνή ως ο πιστός φίλος του Μαξ, μέχρι τον "θάνατό" του.
Ο Μανώλης Θεοδωράκης ως Γκρέτα μας ταξίδεψε στα καμπαρέ της εποχής με το υπέροχο νούμερο του.
Το καστ συμπληρώνεται με επιτυχία από τους James Rodi, Χρήστο Ζαχαριάδη
Σπύρο Δούρο, και τον Δημήτρη Καραμπέτση στο ρόλο του θείου Φρέντυ**.
**Ο θείος του Μαξ, κρυφός ομοφυλόφιλος, και ίσως ο μόνος από το οικογενειακό του περιβάλλον που τον καταλαβαίνει.
Προτείνω ανεπιφύλακτα την παράσταση, και δεν το κάνω μόνο επειδή πρόκειται για μια πολύ καλή και αξιόλογη δουλειά.
Μέσα από τη σκληρή παρουσίαση του διωγμού και της θανάτωσης των ομοφυλόφιλων, μπορεί ίσως να καλλιεργηθούν η αγάπη και η υποστήριξη που απουσιάζουν ακόμα και σήμερα.
Άνθρωποι που μπορεί να είναι φίλοι μας, αδέρφια μας, ακόμα κι εμείς οι ίδιοι, αλλά να το κρατάμε μέσα μας και να ζούμε δέσμιοι των φόβων μας.
Και ξέρω πως η κοινωνία θέλει χρόνο να αλλάξει.
Το βλέπω και στο οικογενειακό και φιλικό μου περιβάλλον.
Με πονάει όμως να βλέπω οικογένειες να διαλύονται, επειδή οι γονείς περιθωριοποιούν τα ίδια τους τα παιδιά λόγω των σεξουαλικών τους προτιμήσεων. Γονείς που μπορεί κι αυτοί να κράτησαν κρυμμένη τη δική τους αλήθεια, μισώντας τελικά τους εαυτούς τους.
«Μπεντ» λοιπόν, στο Θέατρο Χώρα στην Κυψέλη.
Καλή θέαση!