Search Results

Ένας νεαρός βουτηγμένος στην παρανομία και τα ναρκωτικά. Μια 20χρονη κοπέλα, με νοητικά προβλήματα. Ένας πατέρας ανάξιος και αδιάφορος. Μια μητριά που κοιτάει μόνο τον εαυτό της και τα κάλλη της. Μια μητέρα με ασφάλεια ζωής αξίας 50 χιλιάδων δολαρίων. Όπα. Είναι πολλά τα λεφτά. Ειδικά για μια οικογένεια διαλυμένη. Μια οικογένεια που ζει σε ένα ρημαγμένο τροχόσπιτο. 50 χιλιάρικα φαντάζουν σαν σανίδα σωτηρίας που επιπλέει στη θάλασσα της ανέχειας. Και σιγά το κόστος. Μια γυναίκα που κανείς τους δεν έχει ανάγκη, και λίγους θα απασχολήσει ο θάνατός της. Κάποιος όμως πρέπει να κάνει τη βρώμικη δουλειά. Μπορεί οι άντρες της οικογένειας να είναι μικροαπατεώνες, αλλά κανείς δεν έχει φτάσει τόσο μακριά πιο πριν. "Τη μάνα από τη μέση ποιος θα βγάλει; Ο Killer Joe που έχει πείρα στους φόνους γιατί είναι διεφθαρμένος αστυνομικός και για να συμπληρώσει μεροκάματο, στα ρεπό του είναι εκτελεστής, αρά έχει πείρα πολύ μεγάλη! Τα λεφτά της ασφάλειας θα λάβεις, αν τον Joe για φονιά θα προσλάβεις!" Το παραπάνω αποτελεί προσωπική έμπνευση, οπότε όσοι πάτε να δείτε το έργο, μην περιμένετε να ακούσετε το τραγουδάκι του Καρνέισον. Πιάσατε όμως το νόημα. Μολαταύτα ο Τζο, δεν είναι τζαμπατζής. Ο Τζο θέλει τα λεφτά μπροστά. Ο Κρις και ο πατέρας του ο Άνσελ, δε διαθέτουν παραδάκι. Ο Τζο τους προτείνει να του δώσουν ως προκαταβολή την νεαρή κόρη, την Ντότι, και οι δύο άντρες μέσα στην απελπισία τους, δέχονται την (τουλάχιστον) ανήθικη πρόταση. Ή μήπως όχι. Είναι θέμα απελπισίας ή αδιαφορίας; Και ο Τζο; Πόσο θράσος(;) μπορεί να έχει για να ζητήσει ένα κορίτσι ως πληρωμή για τις υπηρεσίες του; Το έργο πραγματεύεται όλα τα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας, με μια μικρή δόση μαύρου χιούμορ. Μικρή. Τέλος πάντων. Η φτώχεια. Η εγκληματικότητα. Τα ναρκωτικά. Η ενδοοικογενειακή βία. Η ψυχολογική βία. Η σεξουαλική παρενόχληση. Ο βιασμός. Η παιδεραστία. Όσες δεκαετίες κι αν περάσουν, όλα τα παραπάνω είναι η γάγγραινα που κατατρώει τα πόδια μας, ενώ προσποιούμαστε πως προχωράμε εμπρός. Ζούμε σε μια εποχή που αντί να πηγαίνουμε πιο μπροστά και να εξαλείφουμε τις παθογένειες που έχουν ξεμείνει στην κοινωνία από το μεσαίωνα, τείνουμε, όχι εμείς προσωπικά αλλά οι άρρωστες συμπεριφορές λίγων, να κάνουμε βήματα πίσω, σε εποχές που επικρατούσε το χάος και η ατιμωρησία. Οι φόνοι με θύματα γυναίκες αυξάνονται κατακόρυφα, και ολοένα και περισσότερες περιπτώσεις βιαιοπραγιών και βιασμών βγαίνουν στην επιφάνεια, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως έρχεται πάντα και η ανάλογη τιμωρία των υπαίτιων. Άντρες σαν τον Κρις, τον Άνσελ και τον Τζο, υπάρχουν παντού. Άντρες που εκμεταλλεύονται τις περιστάσεις και;, χρησιμοποιούν ως αντικείμενα τις γυναίκες του κύκλου τους. Από αυτόν που θεωρεί δεδομένο πως θα του φτιάξει τον καφέ το πρωί, ως αυτόν που θα σηκώσει χέρι πάνω της σε ένα καυγά, ή αυτόν που θα φτάσει στο σημείο να βιάσει ή ακόμα και να σκοτώσει. Το Killer Joe, είναι ένα σκληρό έργο. Είναι ένα σύγχρονο western με όλα τα "καλά". Έχει βαθιά και ύπουλη χειραγώγηση. Έχει σκηνές έντονης ψυχικής και σωματικής βίας. Έχει γυμνό. Έχει βιασμό. Έχει πυροβολισμούς. Ο Γιάννης Στάνκογλου, μας έδειξε πως εκτός από καταξιωμένος ηθοποιός, είναι και ένας ευφυής σκηνοθέτης. Η απόφαση του να φέρει φέτος στο ελληνικό κοινό αυτή την παράσταση, που περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, βγαίνουν πολλά άπλυτα βαμμένα με δάκρυα και αίμα γυναικών στη φόρα, θεωρώ πως είναι υψίστης σημασίας. Τόσο για την επιτυχία της παράστασης, όσο και για την προβολή και την κατανόηση των μηνυμάτων της. Πλαισιωμένος από ένα κάστ τόσο νέων, όσο και παλιότερων ηθοποιών, φέρνει εις πέρας αυτό το ιδιαίτερο και δύσκολο έργο, προσφέροντας στο κοινό την απαραίτητη ανατριχίλα, και συνάμα-θα την πω αηδία-γιατί πραγματικά αν δε νιώσεις αηδία για κάποιους χαρακτήρες του έργου και για τη συμπεριφορά τους, τότε δε σου έχω καλά νέα. Ούτε για σένα, ούτε για τους γύρω σου. Να σημειώσω πως η παράσταση δεν επιτρέπεται για άτομα κάτω των 16 ετών, για τους λόγους που προανέφερα. Αξίζει να σημειώσω πως: 1. Τα σκηνικά ήταν εξαιρετικά αληθοφανή, 2. Οι φωτισμοί και τα εφέ με τα νερά στα παράθυρα, δίνουν την αίσθηση πραγματικής καταιγίδας, και 3. (για να ελαφρύνω λίγο το κλίμα) γίνεται τοποθέτηση προϊόντος γνωστής αμερικάνικης εταιρίας τηγανιτών κοτόπουλων, η οποία μετά με ώθησε στην ακολασία, και έφαγα "βρώμικο" από γνωστή καντίνα επί πασίγνωστης οδού, πίσω από πασίγνωστο ξενοδοχείο της Αθήνας, που βρίσκεται απέναντι από πασίγνωστο γυάλινο άγαλμά που "τρέχει". Πριν κλείσω, και χωρίς να θέλω να αδικήσω κανέναν, θα ήθελα κάνω μια ιδιαίτερη μνεία στην Ναταλία Σουίφτ η οποία ως νεαρή Ντότι, πραγματικά δίνει ρεσιτάλ, και είναι πολύ σημαντικό να βλέπεις τόσο νέα άτομα να μπορούν να αποδώσουν έτσι ρόλους οι οποίοι πιθανότατα χρειάζονται πέρα από μεγάλη εμπειρία, και πολύ γερά νεύρα. Θα το δεις κι εσύ στο Θέατρο Εμπορικόν. Καλή σας, θέαση (και καλή σας όρεξη)! Ευρυγένης Killer Joe Μέρες & Ώρες παραστάσεων: ΤΕΤΑΡΤΗ : 20:00 /ΠΕΜΠΤΗ : 21:00 / ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ : 21:00 ΣΑΒΒΑΤΟ (ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ 18:00) (ΒΡΑΔΙΝΗ : 21:00) ΚΥΡΙΑΚΗ: 20:00 Τιμές Εισιτηρίων: 17€ Φοιτητικό, Άνω 65 ετών, ΑΜΕΑ, ΑΝΕΡΓΩΝ 20€ ΚΑΝΟΝΙΚΟ Εισιτήρια: viva.gr Παίζουν: Γιάννης Στάνκογλου, Κώστας Νικούλι, Κωνσταντίνος Σειραδάκης, Δήμητρα Λημνιού, Ναταλία Σουίφτ Συντελεστές παράστασης Μετάφραση: Γιάννης Σακαρίδης, Ντενίς Νικολάκου Σκηνοθεσία: Γιάννης Στάνκογλου Δραματουργική επεξεργασία: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου Σκηνικά & Κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη Μουσική: Φώτης Σιώτας ΘΕΑΤΡΟ ΕΜΠΟΡΙΚΟΝ 2021 |2022 Χορογραφία: Έντι Λάμε//Φωτισμοί: Γιώργος Καρβέλας Βοηθός Σκηνοθέτη: Πανάγος Ιωακείμ//Φωτογραφίες & Βίντεο: Πάτροκλος Σκαφίδας//Γραφιστική επιμέλεια: Μάριος Γαμπιεράκης Γραφείο Τύπου & Επικοινωνία: Μαρία Τσολάκη | 6974 76 78 90 | mtsolaki@gmail.com Ευαγγελία Σκρομπόλα | 6972 54 70 75 |eskrobola@gmail.com Διαφήμιση – SocialMedia:Renegade Media / Βασίλης Ζαρκαδούλας Παραγωγή: ΤΕΧΝΗΧΩΡΟΣ

Από την Τρίτη 9/11 και κάθε Δευτερα και Τρίτη στις 21:00, στο Ωδείο του Γιώργου Φακανά, συμβαίνουν πράγματα και Θαύματα. Ειλικρινά. Η γέννηση του "Θαύματος" To 1997, κατόπιν παραγγελίας του καλλιτεχνικού διευθυντή της ΚΟΕΜ, Σταύρου Ξαρχάκου, ο Γιώργος Φακανάς δημιουργεί το μουσικό έργο “Echoes” (Απόηχοι). Η πρώτη παρουσίαση του "Echoes" έγινε στο Παλλάς, το Δεκέμβριο του 2000, από την ΚΟΕΜ, σε διεύθυνση του ίδιου του συνθέτη. Από τότε μέχρι σήμερα, το έργο έχει παρουσιαστεί, πολλές φορές, στο κοινό, με τη μορφή συναυλίας. Τώρα, για πρώτη φορά, το “Echoes” στέκεται δίπλα στον θεατρικό λόγο, παρουσιάζοντας μια ενιαία παράσταση, μια θεατρική συναυλία, το «Θαύμα». Ο θεατής/ακροατής απολαμβάνει την ίδια στιγμή μια θεατρική παράσταση και μια ολοκληρωμένη μουσική συναυλία δημιουργικής ορχηστρικής μουσικής, με οριοθετημένα αλλά και αυτοσχεδιαστικά μέρη. Πήγα στο "Θαύμα", μετά από ένα ωραίο δεκάωρο δουλειάς. Αν ήμουν ο Ιβάν Ιλίτς, θα έλεγα πως γλίτωσα από τη γυναίκα μου, και πως έβγαλα αρκετά λεφτά για να ζω μέσα στη χλιδή. Αλλά όχι! Είχα φοβερό πονοκέφαλο, και αρκετά νεύρα. Κλασική μέρα στη δουλειά. Φτάνουμε λοιπόν στο ωδείο, και η ευγενέστατη κυρία, μας οδηγεί στο τραπέζι μας. Ο χώρος είναι πολύ ωραία διαμορφωμένος. Είναι κάτι μεταξύ θεάτρου, μπαρ και αίθουσας συναυλιών. Ο ατμοσφαιρικός μπλε φωτισμός και τα απλωμένα σε όλη την αίθουσα σκηνικά, συνιστούν ένα πολύ ευχάριστο και χαλαρωτικό περιβάλλον. Τα φώτα χαμηλώνουν και... Τα φώτα χαμηλώνουν, και εμφανίζεται ο Θανάσης Κουρλαμπάς. Στόχος του; Να μας ταξιδέψει μέσα από τις αφηγήσεις του, από τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη. Και αυτό ακριβώς πετυχαίνει με την τόσο οικεία και ήρεμη φωνή του. Από τους κάμπους της Θεσσαλίας, μέχρι το κάστρο της Ρόδου, κι από την Κρήτη ως τη Θεσσαλονίκη, έχει να να μας διηγηθεί μια ιστορία. Πραγματική ή φανταστική, κανείς δεν ξέρει. Άλλωστε, αυτός είναι και ο σκοπός της παράστασης. Να σε πάρει από την καρέκλα σου, και να σε ταξιδέψει, χωρίς να κουνηθείς. Σύντροφός του σε αυτό το μαγικό οπτικοακουστικό ταξίδι, είναι η (τι να πρωτοπώ γι' αυτή τη γυναίκα;) πανεμορφοταλαντουχοφανταστική, Παναγιώτα Βλαντή. Η Παναγιώτα Βλαντή, όσο αλλάζουν τα τοπία, τόσο αλλάζει πρόσωπα. Είναι η μάνα, η γυναίκα, η κόρη... Το άπιαστο όνειρο του άντρα περιπλανητή. Το λιμάνι που θέλει να δέσει. Είναι ο άνθρωπος του μόχθου. Το παρελθόν και το μέλλον του Έλληνα και της Ελληνίδας. Ίσως τελικά, να είναι η ίδια η Ελλάδα. Η πανέμορφη Ελλάδα, που μέσα από τις τρανές επιτυχίες, μέσα από τις τεράστιες κακουχίες, καταφέρνει να στέκεται αγέρωχη, και να προχωράει μπροστά με το κεφάλι ψηλά. Ξέρω πως είναι ιδιαίτερα τετριμμένη η παρομοίωση της Ελλάδας με αυτή την δυναμική, πανέμορφη γυναίκα, αλλά πραγματικά, κάπως έτσι σε κάνει να νιώθεις. Το "Θαύμα", είναι ένας ύμνος στη χώρα του φωτός. Στην Ελλάδα. Η μαγική μουσική του Γιώργου Φακανά, είναι ένα συνονθύλευμα παραδοσιακής μουσικής, και με το όχι και τόσο έμπειρο αυτί μου θα έλεγα, και τζαζ. Ο ήχος σε παίρνει μαζί του, κάνοντας σε να ξεχάσεις τις έγνοιες, την κούραση σου. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς το λόγο που οι "Απόηχοι", εξελίχθηκαν τελικά σε αυτό το "Θαύμα". Η ορχήστρα, δουλεύει σαν καλολαδωμένη μηχανή. Ανεξάρτητα από την ηλικία και συνεπώς και την εμπειρία που μπορεί να διαθέτει ο κάθε μουσικός, το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό. Σίγουρα όμως το πρώτο βιολί, η κυρία Νίνα Πατρικίδου μας άφησε άφωνους. Τόσο με το ταλέντο της, όσο και με την άνεση της επί σκηνής. Η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη, μας δείχνει πως ό,τι κι αν "αγγίξει" σκηνοθετικά, σαν άλλος Μίδας, το μετατρέπει σε χρυσό. Μας αποδεικνύει πως δε χρειάζονται ούτε μεγάλα και επιβλητικά σκηνικά, ούτε πανάκριβα και φανταχτερά κοστούμια. Μερικά λευκά πανιά που λειτουργούν ως video walls, ο κατάλληλος φωτισμός, η καλύτερη δυνατή μουσική υπόκρουση, και φυσικά δυο ταλαντούχοι άνθρωποι με μεγάλη χημεία μεταξύ τους, είναι ό,τι χρειάζεται για ένα θεσπέσιο αποτέλεσμα, που άγει το πνεύμα... Για να συμβεί ένα θαύμα πρέπει να το πιστέψεις. Ευρυγένης Με τους: Παναγιώτα Βλαντή και Θανάση Κουρλαμπά Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη Μουσικοί: Sam Marlieri (soprano sax), Σπύρος Νίκας (alto sax), Ilia Samsonov (Tenor sax), Δημήτρης Σεβδαλής (piano), Γιώργος Φακανάς (bass), Μένιος Πασιαλής (Drums), Νίνα Πατρικίδου (1ο βιολί), Αλεξάνδρα Νούσια (2ο βιολί), Ηλίας Σδούκος (βιόλα), Μαρίνα Κολοβού (τσέλο) Πληροφορίες παράστασης: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00 Για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων Αίθουσα ΑθηνΆct-Αθηνά Live (μέσα στο Ωδείο Φακανά) Λεωφόρος Ποσειδώνος 3, Μοσχάτο Ταυτότητα παράστασης: Συγγραφή/Μουσική σύνθεση: Γιώργος Φακανάς Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη Σκηνικά/Κοστούμια: Μαρία Φιλίππου//Video-art: Ερατώ Τζαβάρα Φωτισμοί: Μανώλης Μπράτσης//Κίνηση: Χριστίνα Φωτεινάκη Τρέιλερ/Φωτογραφίες/Γραφιστική επιμέλεια: Grid Fox Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού www.pearpr.com Παραγωγή: Ars Nova Athina Music

Έχεις πέντε λεπτά να σου μιλήσω για τον κύριο Ιησού Χριστό; Τον Υιό του Θεού; Το μονογενή; Θες να μάθεις την ιστορία του; Εντάξει, ναι, κατανοητό, σίγουρα θα την έχεις ακούσει. Σε μια απ' τις παραλλαγές της τουλάχιστον. Πως θα σου φαινόταν αν στη διηγούνταν ένα μάτσο άνθρωποι; Όχι μαθητές, ευαγγελιστές, γραμματείς και φαρισαίοι. Άνθρωποι απλοί. Άνθρωποι καθημερινοί. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Οι γείτονες του ας πούμε. Σκέφτηκες ποτέ πως εκτός από Θεάνθρωπος, υπήρξε και άνθρωπος αυτού του κόσμου; Με το σπίτι του, την οικογένεια του, τους φίλους, τους εχθρούς του; Φτιάξε λοιπόν καφέ να στα πω. Σαν πολίτης της Ναζαρέτ, είχε κοινωνική ζωή. Παρευρέθηκε σε εκδηλώσεις, σε γλέντια, σε γάμους, σε βαφτίσια και σε κηδείες και σε αναστάσεις. Καλός άνθρωπος, κοινωνικός. Ο κόσμος τον αγαπούσε κι αυτός αγαπούσε τον κόσμο. Ειδικά όταν άλλαζε το νερό σε κρασί, γινόταν η ψυχή του πάρτι! Όμως ο κόσμος είναι περίεργος. Ό,τι δε μπορεί να εξηγήσει, καταλήγει να το φοβάται, κι ό,τι φοβάται, στο τέλος το μισεί. Τη μια σε εξυψώνει, και την άλλη σε σταυρώνει. Κυριολεκτικά. (Αναρωτιέμαι πόσους σταυρούς θα είχε πάρει, αν κατέβαινε σε εκλογές.) Και μετά τη σταύρωση; Τότε τι; Ε, όπως τα ξέρεις. Τρύπες στα χέρια, άπιστοι Θωμάδες, παράδεισος, συννεφάκια, άγγελοι. Υποθέτω. Το έργο διαδραματίζεται σε μια σκηνή λιτή και απέριττη, που ξεχειλίζει όμως από το ταλέντο της ομάδας. Το έργο διαδραματίζεται σε μια σκηνή λιτή και απέριττη, όπως άρεσε και στον ίδιο το Ντάριο Φο. Και εδώ που τα λέμε, δε χρειάζεται και τίποτα για να γεμίσει, μιας και ξεχειλίζει από το ταλέντο της ομάδας. Αποτελείται από πολλά μικρά σκετς, που παρουσιάζουν στιγμές από τη ζωή του Χριστού, με έμφαση βέβαια στα πιο γνωστά θαύματά του, αλλά και στο τέλος του. Ακολουθούν εγκυκλοπαιδικές γνώσεις: Αυτός ο κωμικοτραγικός τρόπος παρουσίασης τη ζωής του Ιησού, έχει τις ρίζες του στο μεσαίωνα. Εκείνη την όχι και τόσο "φωτεινή" εποχή, οι ιερείς παρουσίαζαν αρχικά στις εκκλησίες και μετέπειτα στους δρόμους σε δημόσια θέα, το βίο του Ιησού. Το θέαμα όμως αποδείχθηκε υπέρ το δέον βαρύ για τους πιστούς. Για να καταφέρουν να το ελαφρύνουν, προσλάμβαναν γελωτοποιούς, τους "επαγγελματίες" κωμικούς της εποχής, που έγραφαν και ερμήνευαν κείμενα σχετικά με τη ζωή του Κυρίου, αλλά και κείμενα που ασκούσαν κριτική στην εκκλησία. Δίκοπο μαχαίρι η χρήση γελωτοποιών για την εκκλησία λοιπόν, αφού από τη μια έφερνε κι άλλους πιστούς, αλλά από την άλλη προκαλούσε αρνητικές κριτικές γι αυτή. Αλλά μόλις σκέφτηκα ένα σύντομο ανέκδοτο. -Ποιο ήταν το αγαπημένο συγκρότημα των ιερέων στο μεσαίωνα; -Οι Iron Maiden (Σιδηρά Παρθένος Iron maiden - Wikipedia ) Δε γέλασες ε; It's ok. Η διανομή των ρόλων δεν έχει φύλο και ηλικία, καθώς οι ηθοποιοί από σκηνή σε σκηνή, αλλάζουν χαρακτήρες και υπόσταση. Από άντρες γίνονται γυναίκες, από άνθρωποι γίνονται ζώα, από θνητοί γίνονται αθάνατοι... Πρόκειται για μια παράσταση-γλέντι, γεμάτη μουσική, χορό και εκπληκτικές ερμηνείες. Από την ώρα που οι ηθοποιοί ξεχύνονται στην πλατεία και ανεβαίνουν στη σκηνή, υπάρχει ένας μόνιμος ηλεκτρισμός στην ατμόσφαιρα. Όχι δεν υπήρχε κάποια διαρροή ρεύματος, αλλά μια διαρροή ενέργειας και φωτός. Ίσως έφταιγε το φωτοστέφανο του Ιησού. O Νίκος Πουρσανίδης, "ηγείται" του γλεντιού, σταθερός στη συνεργασία του με τον Νικορέστη Χανιωτάκη. Η Μαρία Πετεβή βγαίνει από τη "μελισσοφωλιά" της και ξεδιπλώνει όλο το ταλέντο της, κινητικό, φωνητικό και υποκριτικό. Ο Δαυίδ Μαλτέζε με την κιθάρα και το κέφι του μας παρασύρει στους ρυθμούς του. Η Αρετή Πασχάλη μας κάνει να ξεκαρδιστούμε στο γέλιο, και η Ελίνα Μάλαμα μας συνεπαίρνει στα μυστήρια της ζωής και του θανάτου. Και μην ξεχνάμε τον Jerome Kaluta που όταν δεν κυνηγάει κήτη, βρίσκεται στο Άνεσις με την υπόλοιπη παρέα. Και υπάρχει και ο Μάκης Παπαδημητρίου. Υπήρχε δηλαδή. Τώρα το πουλάκι πέταξε. Αυτός ο υπερταλαντούχος άνθρωπος, που μπορεί από Μήδεια να γίνει Πάπας, χαρίζοντας γέλιο τόσο αβίαστα. Φυσικά όλα αυτά υπό το ξάγρυπνο (και λογικά κατακόκκινο από την άπειρη δουλειά) σκηνοθετικό μάτι του Νικορέστη Χανιωτάκη, που αν συνεχίσω να επαινώ, θα αρχίσεις να πιστεύεις πως μου έχει δώσει κάνα τενεκέ λάδι. Ένα έργο για όλη την οικ...όχι. Ένα έργο για μεγάλα παιδιά, που ξέρουν πως η σάτιρα υπάρχει για να διορθώνει τα "κακώς κείμενα", και πως δεν κάνει διακρίσεις. Ο νομπελίστας Ντάριο Φο, είχε έρθει αμέτρητες φορές αντιμέτωπος με δυνάμεις που ήθελαν να τον φιμώσουν, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ο λόγος, το ύφος του, η διακωμώδηση θεών και ανθρώπων, πάντα είχαν πολέμιους. Κι όμως, κατάφερε να γίνει αθάνατος, μέσα από το έργο του. Έργο διαχρονικό, όπως και η ;) αυτή που μας δέρνει. Και ο Νικορέστης Χανιωτάκης, μέσα από το δικό του πρίσμα, έφερε φέτος στο Θέατρο Άνεσις, αυτό το εξαιρετικό και συνάμα αμφιλεγόμενο έργο. Η παράσταση, παρά το περιεχόμενο της που κάποιοι θα το θεωρήσουν υπερβολικό, ασεβές, υβριστικό, είναι μια από τις καλύτερες κωμικές παραστάσεις που θα παρακολουθήσεις φέτος. Και ξέρεις γιατί; Γιατί είναι λυτρωτικό να γελάμε με τα χάλια μας. Καλή θέαση! Ευρυγένης

«Σκοπός της ζωής δεν είναι να εξυπηρετεί την κατώτερη ζωική φύση, αλλά τη φωτεινή δύναμη, που βρίσκεται στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και η οποία βοηθάει τον άνθρωπο να αναγνωρίζει το αγαθό.» Leo Tolstoy Η εταιρία θεατρικών παραγωγών A PRIORI παρουσιάζει από 3 Νοεμβρίου 2021, για 3η χρονιά, τη φιλοσοφική νουβέλα του Λέοντος Τολστόι «Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΒΑΝ ΙΛΙΤΣ» σε θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη. Οι ηθοποιοί Γιώργος Γαλίτης και Θανάσης Κουρλαμπάς, ξετυλίγουν για άλλη μία χρονιά, όλη την υποκριτική τους γκάμα επί σκηνής, τόσο σε κωμικό όσο και σε δραματικό επίπεδο, ενσαρκώνοντας όλους τους ρόλους του διηγήματος, σ’ ένα θεατρικό παιχνίδι το οποίο -αντιμάχοντας τον τίτλο- σφύζει από Ζωή! Λίγα λόγια για το έργο: Ο ευκατάστατος δικαστής Ιβάν Ιλίτς, αρρωσταίνει βαριά. Η αρρώστια κι ο επικείμενος θάνατός του, εκμηδενίζουν όλη την προηγούμενη ζωή του. Επιτυχίες, ανούσιες συναναστροφές, εξουσία, κύρος και χρήμα στέκουν αδύναμα μπροστά στο τέλος. Ολόκληρη η ύπαρξη του Ιβάν Ιλίτς σείεται συθέμελα γιατί, όσο κι αν προσπαθεί να αποδεχτεί το συμπέρασμα ότι «ο Γάιος είναι άνθρωπος, οι άνθρωποι είναι θνητοί, άρα ο Γάιος είναι θνητός» που διδάχτηκε κατά την περίοδο των φοιτητικών του χρόνων, το Εγώ του τον κρατάει γερά δέσμιο του. Ο Γάιος ναι… αυτός όμως όχι! Αυτός μπορεί να ξεγελάσει τον θάνατο! «Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς» βασίζεται στο ΑΛΗΘΙΝΟ ΓΕΓΟΝΟΣ του θανάτου του δικαστή Ιβάν Ιλίτς Μετσνίκοφ , όπως το διηγήθηκε στον ίδιο τον Τολστόι η μητέρα του αποθανόντος. Παρ’ όλο που δεν είναι από τα πιο γνωστά, συγκαταλέγεται από φιλοσόφους και λογοτέχνες, στα πιο σημαντικά και πιο ώριμα έργα του Τολστόι. Παίζουν οι: Γιώργος Γαλίτης και Θανάσης Κουρλαμπάς Κείμενο: Leo Tolstoy Μετάφραση από τα ρωσικά: Παύλος Στεφάνου Θεατρική διασκευή/Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη Σκηνικά/Κοστούμια: Νίκος Κασαπάκης Πρωτότυπη μουσική: Γιάννης Οικονόμου Κίνηση: Χριστίνα Φωτεινάκη Σχεδιασμός φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα Φωτογραφίες: Γιώργος Σακκάς Γραφιστική επιμέλεια: GRID FOX Promo video: Κώστας Γεραμπίνης Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού Παραγωγή: A PRIORI www.a-priori.gr Facebook Pages https://www.facebook.com/ivanilits/ https://www.facebook.com/apriori11/ Ημέρες & ώρες παραστάσεων Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2021 & κάθε Τετάρτη στις 19:00 Διάρκεια παράστασης 90’ (χωρίς διάλειμμα) Πληροφορίες-Κρατήσεις Θέατρο Αλκμήνη, Αλκμήνης 8-12, Γκάζι, 210 3428650 Τιμές εισιτηρίων Γενική Είσοδος: 13 € / Φοιτητικό, ανέργων, ΑΜΕΑ: 10 € Προπώληση εισιτηρίων Ηλεκτρονικά στο https://www.ticketmaster.gr/ticketmaster_se_2005417.html

Μια εξαιρετική βραδιά, υπέροχες ερμηνείες, ένα δροσερό αεράκι και το ολόγιομο φεγγάρι, συντέλεσαν στο αρτιότατο αποτέλεσμα που χάρισε η «Αντιγόνη» του Cezaris Graužinis. Εκτός από -συμφωνά με τους αριθμούς πάντα- μια από της μεγαλύτερες επιτυχίες του καλοκαιριού, είναι μια παράσταση γεμάτη νοήματα, που όμως λίγοι στάθηκαν σε αυτά. Το έργο του Σοφοκλή λίγο πολύ το γνωρίζουμε. Ειδικά όσοι είστε της γενιάς μου, διδαχτήκατε την Αντιγόνη στο γυμνάσιο. Αμέσως μετά τον εμφύλιο στη Θήβα, οι δυο γιοί του Οιδίποδα, ο Ετεοκλής και ο Πολυνείκης, κείτονται νεκροί σφαγμένοι ο καθένας από το λεπίδι του άλλου. Ο Ετεοκλής, προστάτης της πόλης του, θα ταφεί με όλες τις τιμές ενώ το κουφάρι του Πολυνείκη που ήρθε ως διεκδικητής του θρόνου-αδικημένος από τον αδερφό του, μέλλει να γίνει βορρά στα όρνεα, ως η έσχατη τιμωρία από τον Κρέοντα, του νέου μονάρχη της Θήβας. Η Αντιγόνη πιστή στο φρόνιμα και στα αδικοχαμένα αδέρφια της, αρνείται να αφήσει το κορμί του αδερφού της ατιμασμένο και άταφο, παραβαίνοντας έτσι την εντολή του βασιλιά. Ο Κρέων ανακαλύπτει την προδοσία, και την ενταφιάζει ζωντανή με νερό και φαγητό, αφήνοντας τη να παραπαίει ανάμεσα σε δύο κόσμους, των ζώντων και των νεκρών. Ο Αίμων, γιός του Κρέοντα και μνηστήρας της Αντιγόνης, τη βρίσκει κρεμασμένη στο αιώνιο κελί της, και προτού ο πατέρας του προλάβει το κακό που έσπειρε, την ακολουθεί στο θάνατο σκίζοντας με το ξίφος του τα σωθικά του. Ο Cezaris Graužinis, έχει δημιουργήσει μια ολοκληρωμένη παράσταση, από όλες τις απόψεις. Μέσα σε μιάμιση ώρα, καταφέρνει να παρουσιάσει τόσο την τραγωδία του Σοφοκλή όσο και τη γάγγραινα του πολέμου που σε συνδυασμό με το τοξικό μέρος της πατριαρχίας, απομυζούν ό,τι υγιές μπορεί να κουβαλάει η κοινωνία. Η Αντιγόνη (Έλλη Τρίγγου) παρουσιάζεται-και χαρακτηρίζεται-ως άναρχη και ασεβής προς τους θεούς και τις αρχές. Δεν είναι μάλιστα λίγες οι φορές που παραδέχεται πως βάλλεται τόσο, επειδή είναι γυναίκα. Στον αντίποδα, ο Κρέοντας του Βασίλη Μπισμπίκη σαν άλλος δικτάτορας, σπεύδει να εδραιώσει την εξουσία του σπέρνοντας το φόβο, γιατί είναι άντρας and boys will be boys. Η Δανάη Μιχαλάκη, η Ισμήνη, προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες, ανάμεσα στην αγάπη για την αδερφή της και το λόγο του βασιλιά, ενώ ο κορυφαίος του χορού (Ιεροκλής Μιχαηλίδης) ως σοφός γέροντας, προσπαθεί-χωρίς να παραβαίνει τις αρχές-να συνετίσει τον άρχοντα του. Ο Αίμονας (Στρατής Χατζησταματίου) στα λίγα λεπτά που περνάει πάνω στη σκηνή, μετατρέπεται από γιό του μπαμπά, σε υπέρμαχο της λογικής, του έρωτα και της δικαιοσύνης. Η ερμηνεία έκπληξη για μένα, ήταν αυτή του Χρήστου Σαπουντζή ως μάντη Τειρεσία. Ήταν ένα πάντρεμα τραγωδίας, με τον "Μποστικό" Οιδίποδα, με ένα αποτέλεσμα συγκλονιστικό και συνάμα καθηλωτικό. Το κάστ συμπληρώνεται από τους Γιώργο Παπαγεωργίου, Κώστα Κορωναίο, Edgen Lame, Γιάννη Μαστρογιάννη, τον Περικλή Σιούντα με το μαγικό ακορντεόν του, και την Μαρίνα Αργυρίδου στο ρόλο της Ευριδίκης. Έγινε μεγάλος ντόρος φέτος το καλοκαίρι, σχετικά με τα δράματα που διέθεταν κωμικά στοιχεία. Πολλοί κριτικοί έσπευσαν να κατασπαράξουν σκηνοθέτες και ηθοποιούς για δήθεν άγνοια, ασέβεια στα κείμενα και άλλα ωραία. Ο κόσμος όμως προχωράει, και το θέατρο υποχρεούται να κάνει το ίδιο. Πάντα θα υπάρχουν τα κολλημένα μυαλά, και πάντα τα συμφέροντα πίσω από αυτά. Επίσης πάντα θα υπάρχουν παραγωγοί και σκηνοθέτες που αξιοποιούν στο έπακρο τη δημοτικότητα που έχουν ορισμένοι ηθοποιοί. Κι αυτό μέρος του παιχνιδιού είναι. Η περίπτωση όμως της Αντιγόνης του Graužinis, είναι διαφορετική. Ναι, πιθανότατα να μην έκοβε τα εισιτήρια που έκοψε αν οι μισοί εκ των πρωταγωνιστών δεν προέρχονταν από εκεί που όλοι ξέρουμε. Όμως αν το αποτέλεσμα δεν άξιζε, η πορεία της θα είχε κριθεί από τις πρώτες κιόλας παραστάσεις. Παρά το έντονο βαλκανικό στοιχείο στη μουσική και το έντονο κωμικό στοιχείο στο κείμενο (που σε έβγαζε από την τροχιά της τραγωδίας) η παράσταση τα είχε όλα. Καθαρό λόγο, έντονες ερμηνείες, εξαιρετική σκηνοθεσία και σκηνογραφία! Είδαμε το κακό που φέρει ο πόλεμος, και τη διαφθορά που προκαλεί η εξουσία. Αδέρφια σκοτώνονται μεταξύ τους σε ένα κύκλο αίματος που δεν κλείνει ποτέ, γιατί τελικά είναι η ανοησία του ανθρώπου η νόσος ίαση δεν έχει βρει ακόμα. Πάνω απ' όλους και όλα όμως, υπάρχει η γυναίκα. Το κορίτσι, η αδερφή, η μάνα. Η γυναίκα που παλεύει να ακουστεί σε έναν κόσμο πλημμυρισμένο από ανδρικές φωνές, κραυγάζοντας για δικαιοσύνη. Λίγες παραστάσεις έμειναν ακόμα, οπότε ξέρεις πολύ καλά τι να κάνεις. Καλή θέαση! Ευρυγένης

Νέα Υόρκη. Ένα ξαφνικό τηλεφώνημα, αναγκάζει τον Πέτρο, μεγαλοστέλεχος μιας πολυεθνικής εταιρείας, να αφήσει τη θέση του και την επικείμενη προαγωγή του, και να γυρίσει εσπευσμένα στο χωριό του, ένα ορεινό χωριό στη μέση του πουθενά, για να σταθεί πλάι στον ετοιμοθάνατο πατέρα του. Κάπου έξω από τα Γιάννενα. Ο Πέτρος πνίγεται από την επιστροφή του στο χωριό. Δε θέλει να βρίσκεται εκεί. Οι τοίχοι του σπιτιού, η υγρασία, η ομίχλη, το κρύο. Όλα τον βυθίζουν όλο και περισσότερο στο σκοτάδι του. Στο σκοτάδι από το οποίο όλη του τη ζωή πάλευε να ξεφύγει. Και ο πατέρας του; Σκληρός και απόμακρος, όπως ήταν σε όλη του τη ζωή. Ο χρόνος όμως τελειώνει. Κάπου στο Μεταξουργείο. Η νύχτα ήταν βροχερή, αλλά το Θέατρο Αργώ ήταν έτοιμο να φιλοξενήσει το φιλοθεάμον κοινό. Η παράσταση ξεκίνησε, και δε θα στο κρύψω, στην αρχή δε μπορούσα να καταλάβω περί τίνος επρόκειτο. Όταν ξέρεις πως ο συγγραφέας είναι ο Γιώργος Ηλιόπουλος, το λιγότερο που περιμένεις είναι τουλάχιστον μια κωμωδία, αν όχι ένα σατυρικό έργο. Κι όμως, τίποτα απ' όσα περιμέναμε δεν ήρθε. Το έργο. Είναι ένα μοναδικό κείμενο. Κλασικά, δε θέλω να προδώσω την πλοκή, οπότε θα στα πω λακωνικά. Μάλλον όχι. Θα στα πω βιωματικά. Το κλίμα θα βαρύνει σε 3...2...1... Σου έχει τύχει να "χάσεις" κάποιο κοντινό σου πρόσωπο, και μετά να πρέπει να ζήσεις όλη σου τη ζωή, έχοντας αφήσει άλυτα προβλήματα μεταξύ σας; Σε μένα ναι. Έχασα τον πατέρα μου, και δυστυχώς δεν κατάφερα ποτέ να έρθω τόσο κοντά του, όσο τελικά νιώθω τώρα πως θα ήθελα. Spoiler alert: Το ίδιο γίνεται και στο "Μαύρο Κουτί". Εγωισμός: Το αιώνιο πρόβλημα. Οι δυο άντρες, έρμαια του εγωισμού τους, αδυνατούν να εκφράσουν τις σκέψεις και τα βάσανά τους, με αποτέλεσμα, το γεγονός που τους διχάζει εδώ και τρεις δεκαετίες, να μένει άλυτο, μεγαλώνοντας το χάσμα μεταξύ τους. Ο εγωισμός είναι συναίσθημα ύπουλο. Πολλές φορές χρειάζεται, για να καταφέρεις να κάνεις βήματα προς τα εμπρός, να βασιστείς στον εαυτό σου. Όταν όμως σε καταλαμβάνει, τότε το παιχνίδι χάνεται. Τρείς γυναίκες. Η θεία του Πέτρου, που όλα αυτά τα χρόνια παλεύει να γεφυρώσει τη σχέση των δύο αντρών. Η σύντροφος του από τη Νέα Υόρκη, που σπεύδει στο χωριό για να τον βρει και να τον παροτρύνει να επιστρέψει στη ζωή του. Η γιατρός του πατέρα του, και παλιά συμμαθήτρια του Πέτρου. Ενδιαφέρεται και για τους δύο, και είναι εκεί για να βοηθήσει με όποιο τρόπο μπορεί. Ο ζωντανός εφιάλτης. Η φύση της δουλειάς του Πέτρου, του δημιουργεί τεράστιο άγχος, το οποίο τελικά εξωτερικεύεται προκαλώντας του κρίσεις πανικού και παραισθήσεις. Η ταύτιση με τους χαρακτήρες του έργου. Ευτυχώς ή δυστυχώς, όλοι μας έχουμε συναντήσει αντίστοιχες καταστάσεις ή πρόσωπα στη ζωή μας. Καταστάσεις που θα θέλαμε να αποφύγουμε, να μη ζήσουμε ποτέ. Πρόσωπα που καλό θα ήταν να μην έχουν βρεθεί ποτέ στο δρόμο μας ή να έχουμε διαγράψει από τη ζωή μας, προτού μας βλάψουν. Όμως μέσα από όλα αυτά τα βιώματα, γινόμαστε δυνατότεροι και καλύτεροι άνθρωποι, και αυτός ίσως τελικά είναι ο σκοπός του ανθρώπου. Να φύγει από αυτόν τον κόσμο, σοφότερος και καλύτερος. Η συγχώρεση. Ο μόνος τρόπος για να μπορέσεις να πορευτείς στη ζωή σου, είναι να καταφέρεις να συγχωρέσεις τον άλλον. Έτσι πίστευα για πολλά χρόνια. Η βαθύτερη αλήθεια για τη συγχώρεση, είναι τελικά πως εκτός από τους άλλους, πρέπει να μάθεις να συγχωρείς τον εαυτό σου. Όσοι κι αν πορευτούν μαζί σου στο μεγάλο ταξίδι της, εσύ θα είσαι αυτός που θα σου κρατάς πάντα συντροφιά και θα πρέπει πάντα να μπορείς να σε στηρίζεις. Ξέρω ακούγεται λίγο περίεργο όπως το θέτω, αλλά αν το καλοσκεφτείς, είναι η αλήθεια. Το Μαύρο Κουτί. Στην καθημερινότητα, είναι γνωστό ως το καταγραφικό μηχάνημα που αποθηκεύει όλες τις λεπτομέρειες και επικοινωνίες από το πιλοτήριο ενός αεροπλάνου, και είναι κατασκευασμένο έτσι ώστε να μπορεί να αξιοποιηθεί ακόμα και μετά από ένα αεροπορικό δυστύχημα. Στο έργο του Γιώργου Ηλιόπουλου, είναι οι αναμνήσεις του Πέτρου, οι οποίες τελικά ξεκλειδώνονται μετά την καταστροφή, και δίνουν τις απαντήσεις στα ερωτήματα που τον έπνιγαν σε όλη του τη ζωή. Το σημαντικότερο όμως, είναι πως ίσως δώσει απαντήσεις και στα δικά σου ερωτήματα. Ευρυγένης Ερμηνεύουν: Γεράσιμος Μιχελής, Ευθύμης Μπαλαγιάννης, Ειρήνη Καζάκου, Κωνσταντίνα Βαρβαρήγου, Νίνα Έππα Ταυτότητα παράστασης: Σκηνοθεσία: Ευθύμης Μπαλαγιάννης//Σκηνικά-Κοστούμια: Αμαλία Αντώνη Πρωτότυπη Μουσική: Γιώργος Ζαχαρίου //Φωτισμοί: Χρήστος Μπαλαγιάννης Βοηθός Σκηνοθέτης: Γιώργος Κουσκουλής//Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας Artwork: Άρης Σομπότης//Υπεύθυνος Επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης Παραγωγή: Θέαση Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00 Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ (κανονικό), 10 ευρώ (φοιτητικό, 65+, ανέργων, ΑΜΕΑ) με την επίδειξη της αντίστοιχης κάρτας Διάρκεια παράστασης: 90’ (χωρίς διάλειμμα) Εισιτήρια μέσω του viva.gr και του ταμείου του θεάτρου. https://www.viva.gr/tickets/theatre/argo/to-mavro-kouti/ Trailer παράστασης : https://youtu.be/3DzpzBAvFSU Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού. Το Θέατρο θα λειτουργήσει ως Αμιγής Χώρος. Οι θεατές εισέρχονται κατόπιν υποχρεωτικής επίδειξης κατά την είσοδο: Πιστοποιητικού εμβολιασμού ή Πιστοποιητικού νόσησης (30) ημέρες μετά από τον πρώτο θετικό έλεγχο και η ισχύς του διαρκεί έως εκατόν ογδόντα (180) ημέρες μετά από αυτόν. Απαιτείται αστυνομική ταυτότητα ή δίπλωμα οδήγησης ή διαβατήριο προκειμένου να διενεργείται έλεγχος ταυτοπροσωπίας. Τα ανωτέρω πιστοποιητικά επιδεικνύονται είτε σε έγχαρτη μορφή, είτε ηλεκτρονικά μέσω κινητής συσκευής του θεατή. Οι ανήλικοι από τεσσάρων 4 έως 11 ετών, δύνανται να προσκομίζουν self test τελευταίου εικοσιτετράωρου. Χρήση μάσκας υποχρεωτική. Υπεύθυνος Επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης Εmail: kokolakispr@gmail.com kokolakispr@yahoo.gr

Ποια είναι η γυναίκα με τα μαύρα; Για να το μάθεις, θα πρέπει να πας στο "Θέατρο Πειραιώς 131". Εγώ είμαι εδώ για να σου δώσω μερικούς λόγους ώστε να πας. Παρασκευούλα ζάχαρη, Παρασκευούλα μέλι, για άλλη μια φορά. Έχει πιάσει κρύο, και λίγο πολύ, όλοι το νιώθουμε στο πετσί μας. Το "Θέατρο Πειραιώς 131", αγαπητέ μου αναγνώστη, στη σχετικά απίθανη περίπτωση που δεν έχεις ξαναπάει για να παρακολουθήσεις κάποια θεατρική παράσταση ή κάποια μουσική εκδήλωση, θα δεις πως ως κτίριο, ταιριάζει γάντι στην απόκοσμη ενέργεια που εκλύεται ή να το πω πιο bloggίστικα, στα vibes της Γυναίκας με τα Μαύρα. Τι; Όχι; Οκ. Το προσπερνάω. Ταξίδι στο Κράιθιν Γκίφορντ. Ο νεαρός συμβολαιογράφος Άρθουρ Κίπς, έχει αναλάβει να παρευρεθεί, εκ μέρους της δικηγορικής εταιρείας για την οποία εργάζεται, στην κηδεία της πελάτισσας τους, κυρίας Ντράμπλοου, στο κρύο και ομιχλώδες (όπως όλη η Αγγλία εδώ που τα λέμε) Κράιθιν Γκίφορντ. Κατά τη διάρκεια της κηδείας της όμως, η φιγούρα μιας νέας μαυροφορεμένης κοπέλας του κεντρίζει το ενδιαφέρον. Η κοπέλα, σιωπηλή, αποχωρεί και χάνεται στην καταχνιά του χωριού, αφήνοντας τον Άρθουρ να απορεί για την ταυτότητα της. Ο Άρθουρ όμως, δε βρίσκεται στο χωριό μόνο για να δώσει το παρών στην κηδεία. Είναι εκεί για να ερευνήσει και να τακτοποιήσει τις υποχρεώσεις που η κυρία Ντράμπλοου άφησε πίσω της. Συνεπώς, πρέπει να επισκεφτεί την έπαυλη της ώστε να μελετήσει όλα τα έγγραφα της. Όμως η έπαυλη είναι στην άκρη του πουθενά, οπότε για εξοικονόμηση χρόνου, αποφασίζει να διανυκτερεύσει εκεί... Δεν θα πάρεις τα μάτια σου από τη σκηνή. Ο Τάσος Χαλκιάς και ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης, δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας πάνω στη σκηνή. Η τεράστια εμπειρία του ενός, κι η αστείρευτη ενέργεια του άλλου, δημιουργούν ένα αποτέλεσμα που δεν αφήνει το κοινό να πάρει τα μάτια του από τη σκηνή. Αλήθεια δε θέλω να προδώσω το έργο, αλλά πρέπει να μπω σε λεπτομέρειες για να σου δώσω να καταλάβεις το μέγεθος της υποκριτικής τους. Λεπτομέρεια 1: Οι δύο βασικοί χαρακτήρες του έργου, παίζονται από τους δύο τους. Το ίδιο και σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες που συνυπάρχουν με τους πρωταγωνιστές πάνω στη σκηνή κατά τη διάρκεια της παράστασης. Οι διαφοροποιήσεις επιτυγχάνονται με τις ταχύτατες αλλαγές των υπέροχων κουστουμιών εποχής, σε σχεδιασμό της Βασιλικής Σύρμα. Λέω σχεδόν, γιατί υπάρχει και ο ομώνυμος χαρακτήρας, η γυναίκα με τα μαύρα. Θα φτάσω εκεί σε λίγο. Λεπτομέρεια 2: Η σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη, είναι για ακόμα μια φορά θεσπέσια. Οι εξαιρετικοί φωτισμοί της Χριστίνας Θανάσουλα, και τα jump scares, σε συνδυασμό με τον καπνό που χρησιμοποιείται κατά τη διάρκεια της παράστασης, σε κρατάνε στην "τσίτα" καθ' όλη τη διάρκεια του έργου. Το γεγονός δε, ότι κρύωσε απότομα ο καιρός, αλλά ο χώρος δε θερμαινόταν- δεν το λέω για κακό, εγώ είμαι κρυουλιάρης- έδωσε τα έξτρα chills που χρειαζόμασταν. Λεπτομέρεια 3: Ο Ασπιώτης, ως νεαρός Άρθουρ Κίπς, έρχεται κάποια στιγμή αντιμέτωπος, τόσο με τις δεισιδαιμονίες, όσο και με τα δικά του "φαντάσματα", με αποτέλεσμα το σώμα του να έχει σπασμούς, να σηκώνεται και να ξαναπέφτει στη γη, σαν να τον έχουν κυριεύσει τα δαιμόνια. Η κίνηση του, υπό την καθοδήγηση της Νίνα Φώσκολου, είναι τόσο φυσική, και τόσο αληθινή, που πραγματικά σε τρομάζει. Λεπτομέρεια 4 (που θα μπορούσε να είναι και πριν την 1): Οι συνεχείς νοερές αλλαγές τοποθεσιών και προσώπων, ωθούν τους πρωταγωνιστές σε έναν σκηνοθετημένο αυτοσχεδιασμό. Τα ταξίδια με το τρένο, οι διαδρομές με την άμαξα, οι αλληλεπιδράσεις με έμψυχα και άψυχα αντικείμενα, όλα γίνονται με τη δύναμη της φαντασίας και το ταλέντο των ηθοποιών πάνω στο λιτό αλλά ταυτόχρονα πλήρες σκηνικό της Μαίρης Τσαγκάρη. Το φάντασμα Η γυναίκα με τα μαύρα, έχει μια κίνηση τόσο αέρινη, τόσο γρήγορη και απρόβλεπτη, που σου δίνει την αίσθηση πως όντως αιωρείται λίγα εκατοστά πάνω από το έδαφος. Εμφανίζεται και εξαφανίζεται μέσα από τους καπνούς, χωρίς να την ακούς, χωρίς καν να την περιμένεις. Τι εννοείς για ποια λέω; Την μαυροφορεμένη κοπέλα. Αυτή που έσκαγε στη σκηνή από το πουθενά μέσα στην ομίχλη. Καλά δεν την πήρες χαμπάρι; Τι λες πως δεν είχε ομίχλη και δεν εμφανίστηκε στη σκηνή γυναίκα με μαύρα ρούχα μωρέ; Αφού ήταν εκεί. Εκεί! Την είδα, όλοι την είδαν. Όλοι! Όχι; Κανείς δεν την είδε; Θες να πεις πως... Η Γυναίκα με τα Μαύρα, είναι μια παράσταση που θα απολαύσεις. Ειδικά αν είσαι φαν των βιβλίων, ή των ταινιών τρόμου, οι φωτισμοί, οι καπνοί και ο τρόμος που εκλύεται στην ατμόσφαιρα, θα σου προσφέρουν μια εξαιρετική και σπάνια για τις ελληνικές σκηνές, θεατρική εμπειρία. Κλείσε τα εισιτήρια για να πας, πριν έρθει αυτή σε σένα. Ευρυγένης Πρωταγωνιστούν: Τάσος Χαλκιάς, Κωνσταντίνος Ασπιώτης Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη//Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα//Β. σκηνοθέτη – Επιμέλεια κίνησης: Νίνα Φώσκολου Φωτογραφίες: Αγγελική Κοκκοβέ Σύμβουλος Επικοινωνίας : Σεμίνα Διγενή Προβολή-Δημόσιες Σχέσεις: Μαρκέλλα Καζαμία Θέατρο Πειραιώς 131 Διεύθυνση: Πειραιώς 131, Αθήνα 118 54 Τηλέφωνο: 210.3450922 Πρεμιέρα: 9 Οκτωβρίου 2021 ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ Παρασκευή 21:15 Σάββατο 19:00 Κυριακή 20:15 ΔΙΑΡΚΕΙΑ 100 ' (χωρίς διάλειμμα) ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΣΑΒΒΑΤΟ Κανονικό: 18 € Μειωμένο (*): 14 € ΟΑΕΔ: 12 € ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ και ΚΥΡΙΑΚΗ Κανονικό: 20 € Μειωμένο (*): 16 € ΟΑΕΔ: 12 € (*) Το μειωμένο εισιτήριο αφορά: φοιτητές, μαθητές, εκπαιδευτικούς, συνταξιούχους, πολύτεκνους ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ - Online στο viva.gr / https://www.viva.gr/tickets/theatre/piraios-131/i-gynaika-me-ta-mavra/ - Από το ταμείο του θεάτρου: Πειραιώς 131, Αθήνα Τηλέφωνο: 2103450922 Πρόσβαση Πειραιώς 131, Αθήνα Μετρό: Γραμμή 3, Κεραμεικός Περισσότερες πληροφορίες: www.mythodiatheatre.gr ΠΑΡΑΓΩΓΗ People Entertainment- ΑΘΗΝΑΙΚΑ ΘΕΑΤΡΑ-ΜΥΘΩΔΙΑ

Επιτέλους, τα θέατρα άνοιξαν και γεμίζουν ξανά! Και μέσα σε αυτά συγκαταλέγεται και το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, που στεγάζει δύο από τις talk of the town παραστάσεις της νέας σεζόν. Ο λόγος βέβαια, για τις κωμωδίες, "Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω!", και το "Cavewoman". Ο άνθρωπος που "κινεί τα νήματα" των δυο αυτών επιτυχιών, δεν είναι άλλος από τον πολυμήχανο ηθοποιό, σκηνοθέτη και παραγωγό, Δημήτρη Μυλωνά. Σήμερα, θα κάνουμε μια αναδρομή σε κάποιες σημαντικές στιγμές της ζωής του. Πότε έκανε τα πρώτα βήματά του στο θέατρο, πως ασχολήθηκε με τη σκηνοθεσία, την ίδρυση της Εταιρίας θεάτρου "Εν Δράσει", και θα φτάσουμε ως το σήμερα. Επίσης, προτείνω να πιάσεις και λίγο nostalgia mood, γιατί μπορεί να διαβάσεις κάτι που θα σου θυμίσει τα παιδικά σου χρόνια. (Αν είσαι τριαντάρης σαν κι εμένα δηλαδή). Are you ready? Ποιος είναι ο Δημήτρης Μυλωνάς; Όχι αυτός που μπορούμε να διαβάσουμε στο ίντερνετ. Ο πιο ορίτζιναλ. Είμαι ένας άνθρωπος έντονος, παθιασμένος, που δουλεύω σκληρά. Αγαπώ τη δουλειά μου σαν εραστής. Μου δίνει χαρά, με εκπληρώνει. Λατρεύω όμως και τις δύο μου κόρες. Με αποκαλούν «τρελούλη» γιατί είναι αλήθεια, ο τρόπος που παίζω μαζί τους είναι ολοκληρωτικός. Αυτήν τη χαρά του παιχνιδιού που βρίσκω με τα παιδιά αναζητώ και στο θέατρο, δανείζομαι τη μαγική τους ικανότητα να ανακαλύπτουν κάθε φορά τα πάντα από την αρχή και να δίνονται με απόλυτη πίστη σε αυτό που γεννιέται στο εδώ και τώρα. Η τύχη με οδήγησε στον κόσμο του θεάτρου, και για την ακρίβεια ένα κορίτσι που μου άρεσε. Το «μικρόβιο» της ενασχόλησης με το «γυαλί» και το θέατρο, υπήρχε από πάντα; Όχι, δεν είχα τέτοιες αναφορές από το σπίτι. Η τύχη με οδήγησε στον κόσμο του θεάτρου και για την ακρίβεια ένα κορίτσι που μου άρεσε και μου πρότεινε να συμμετάσχω στην Ερασιτεχνική Θεατρική Ομάδα Αγίας Παρασκευής. Από την πρώτη μου κιόλας πρόβα με την ομάδα μαγεύτηκα, ένιωσα ότι μπροστά μου ξεδιπλώνεται ένα πεδίο αποκαλυπτικό και συναρπαστικό, ταυτόχρονα όμως μια κοινότητα στην οποία θα μπορούσα να διοχετεύσω την έντονή μου προσωπικότητα. Σας ξέρω από παιδί. Όχι προσωπικά. Ξέρω τη φωνή σας. Με συντρόφευε για χρόνια, μέσα από σειρές κινουμένων σχεδίων, με κορυφαίες για μένα, τα Digimon και το Avatar, the last airbender. Πως προέκυψε η μεταγλώττιση; Ήταν θέμα βιοποριστικό (ξέρω πως στη δεκαετία 1995 με 2005 οι αμοιβές ήταν αρκετά υψηλές) ή υπάρχει βαθύτερη σχέση με το συγκεκριμένο κομμάτι της υποκριτικής; Πράγματι στην περίοδο που αναφέρατε οι αμοιβές για τη μεταγλώττιση ήταν πολύ καλές σε αντίθεση με σήμερα που δυστυχώς υπάρχει τρομακτική εκμετάλλευση εξ’ ου κι αποφάσισα να απέχω. Προφανώς η επιλογή μου να ασχοληθώ συστηματικά με τη μεταγλώττιση ήταν καταρχάς βιοποριστική. Άλλωστε δεν είχα, ούτε έχω τη δυνατότητα να μην δουλεύω όμως ουδέποτε αντιμετώπισα το είδος ως εργαλείο αλλά με σεβασμό προς τους ακροατές που κατά βάση ήταν παιδιά. Αν με ρωτάτε, δεν πιστεύω ότι υπάρχει υποκριτική δύο ταχυτήτων, ως ηθοποιός οφείλω να κάνω καλά τη δουλειά μου ανεξαρτήτως ποιο μέσο υπηρετώ. (Gif: Ο Δημήτρης Μυλωνάς, ως πρίγκιπας Ζούκο, στη σειρά Avatar, the last airbender και ως Ματ, στο Digimon Adventure.) Μιλήστε μου για τη θεατρική εταιρεία «Εν Δράσει» καθώς και για το «Από Μηχανής Θέατρο». Η Εταιρεία Θεάτρου Εν Δράσει συστάθηκε σε συνεργασία με την ηθοποιό Άννα Ελεφάντη το 2015. Ήταν η χρονιά που ένιωσα έτοιμος να ασχοληθώ με τη σκηνοθεσία και να αρχίσω πλέον να οργανώνω τις δικές μου παραγωγές. Έκτοτε η Εταιρεία έχει στο ιστορικό της πολλές παραστάσεις όχι μόνο δικής μου σκηνοθεσίας αλλά και τρίτων για τη δουλειά των οποίων αναλαμβάνουμε την παραγωγή. Από την άλλη, το «Από Μηχανής» εμφανίστηκε στη ζωή μας πραγματικά ως από μηχανής θεός. Ασφαλώς μέσα μου το όνειρο να αναλάβω την καλλιτεχνική διεύθυνση ενός θεάτρου είχε ήδη αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά όμως η συνάντησή μας με το συγκεκριμένο θέατρο ήταν αλήθεια τυχαία. Αρπάξαμε λοιπόν δίχως δεύτερη σκέψη αυτήν την ευκαιρία, αφοσιωθήκαμε ψυχή τε και σώματι στην ανακαίνιση και τον καλλιτεχνικό προγραμματισμό του θεάτρου και από τον Οκτώβριο του 2017 ανοίξαμε πανιά. Η αρχή ήταν δύσκολη όμως ο κόσμος μας αγκάλιασε αμέσως κι αυτό μας γέμισε δύναμη. Δυστυχώς η βίαιη παύση των δραστηριοτήτων μας εξαιτίας της πανδημίας υπήρξε ιδιαίτερα σκληρή. Δεν το βάλαμε όμως κάτω. Σήμερα κοιτάμε μπροστά και είμαστε χαρούμενοι γιατί έχουμε να παρουσιάσουμε στο κοινό ένα πλούσιο εναλλασσόμενο ρεπερτόριο 6 παραστάσεων στις δύο σκηνές του θεάτρου με συνεργασίες για τις οποίες είμαι πραγματικά περήφανος. Η μετάβαση μου από το ρόλο του ηθοποιού σε αυτόν του σκηνοθέτη ήταν μια φυσική συνέχεια των όσων είχα διδαχθεί αλλά και δοκιμάσει στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Πως και πότε προέκυψε η σκηνοθεσία; Θεωρείτε πως είναι το επόμενο βήμα της εξέλιξης ενός ηθοποιού ή ακολουθεί εντελώς διαφορετική πορεία στο χώρο; Πόσο δύσκολο είναι να πρέπει να καθοδηγείτε και να συμβουλεύετε συναδέλφους ηθοποιούς, οι οποίοι μπορεί να διαθέτουν εμπειρία δεκαετιών στο σανίδι; Ως σπουδαστής είχα την τύχη να διδαχτώ από τον ίδιο τον κύριο Στάθη Λιβαθινό τη Ρωσική μέθοδο, ένα ολοκληρωμένο σύστημα που αντιμετωπίζει τη θεατρική εμπειρία, τον ηθοποιό και το σκηνοθέτη ολιστικά και προσφέρει τα εργαλεία έτσι ώστε ο ηθοποιός να παίζει «σκηνοθετώντας» και ο σκηνοθέτης να σκηνοθετεί «παίζοντας» με σκοπό ασφαλώς όχι να καταργηθούν αυτοί οι ρόλοι αλλά να δημιουργηθεί τόσο στην πρόβα όσο και στην παράσταση ένας κοινός κώδικας. Η μετάβαση μου επομένως από το ρόλο του ηθοποιού σε αυτόν του σκηνοθέτη ήταν μια φυσική συνέχεια των όσων είχα διδαχθεί αλλά και δοκιμάσει σκηνικά στα 7 χρόνια που βρισκόμουν στο δυναμικό της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου. Αφήνω πίσω το γλυκό πουλί της νιότης και την παιδική μου νοσταλγία, και έρχομαι στη ζοφερή καθημερινότητα. Ας μιλήσουμε για την πανδημία. Δε θέλω όμως να πούμε για το μαύρο κομμάτι της. Δυστυχώς πολλοί από μας σχεδόν πεινάσαμε αυτούς τους 20 μήνες, και αυτό δεν αλλάζει. Θέλω να μου πείτε τι αποκομίσατε εντέλει από αυτή την άσχημη κατάσταση. Η πανδημία επέφερε μια αναγκαστική παύση. Αν βάλουμε στην άκρη την τρομακτική εργασιακή επισφάλεια αλλά και την αεργία που για εμάς τους ανθρώπους του θεάτρου αντανακλάται απευθείας υπαρξιακά, αυτό το διάστημα τουλάχιστον για εμένα ήταν εντέλει χρήσιμο καθώς με έβαλε στη διαδικασία να πάρω μια απόσταση από τα πράγματα, να κάνω έναν απολογισμό, να δω τί ήταν αυτό που λειτουργούσε έως τότε και τί όχι. Ξέρετε, όταν βρίσκεσαι ήδη στο στίβο και τρέχεις, δεν βλέπεις πάντα καθαρά και τότε ένα εμπόδιο στο οποίο μπορεί ενδεχομένως να σκοντάψεις πάνω του και μετά να σηκωθείς, σε βάζει στη διαδικασία να αναρωτηθείς γιατί δεν το είδες. Φέτος σας βρίσκουμε στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, όπου σκηνοθετείτε την κωμωδία του Ντάριο Φό «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω», καθώς και την «Cavewoman». Μιλήστε μου για τα έργα. Το εμβληματικό έργο «Δεν πληρώνω – δεν πληρώνω» του σπουδαίου Ντάριο Φο δεν χρειάζεται συστάσεις. Καταπέλτης για την οικονομική ανισότητα και την ανέχεια, παίχτηκε σε πάνω από 35 χώρες και συντάχθηκε έως και σήμερα με τους κοινωνικούς αγώνες για ένα πιο δίκαιο, πιο αξιοπρεπές αύριο. Το «Cavewoman» είναι ένας απολαυστικός μονόλογος με στοιχεία stand-upcomedy ο οποίος με καταιγιστικό χιούμορ, αδυσώπητες ατάκες αλλά συνάμα τρυφερότητα και μελαγχολία σαρκάζει τα κουσούρια και τις ιδιαιτερότητες στη συνύπαρξη αντρών και γυναικών και μας υπενθυμίζει ότι πολλές φορές όσα μας ξεχωρίζουν από το άλλο φύλο είναι τελικά κι εκείνα που μας συμπληρώνουν! Όπως λέει και ο Ντάριο Φο: «Ένα δυνατό γέλιο τη σωστή στιγμή μπορεί πράγματι να τους θάψει όλους». Θεωρείτε πως οι φετινές παραστάσεις, θα επηρεάσουν ή έστω θα βάλουν σε σκέψεις το κοινό; Θέλω να πω, ναι, αυτός είναι ο σκοπός του θεάτρου, αλλά εσείς, όχι ως σκηνοθέτης, αλλά ως θεατής, τι αποκομίζετε από αυτά τα θεατρικά έργα; Τόσο το «Δεν πληρώνω – δεν πληρώνω» που καυτηριάζει την οικονομική ανέχεια και την ανισότητα όσο και το «Cavewoman» που μέσα από την εξομολόγηση της ηρωίδας σατιρίζει την αιώνια πάλη των δύο φύλων, είναι, με διαφορετικά η καθεμία της χαρακτηριστικά, δύο δυνατές κωμωδίες. Η φάρσα, το παράλογο, το stand-up συναντιούνται με την πολιτική ματιά και τον κοινωνικό σχολιασμό και το αποτέλεσμα είναι σαρωτικό. Γιατί όπως λέει και ο Ντάριο Φο: «Ένα δυνατό γέλιο τη σωστή στιγμή μπορεί πράγματι να τους θάψει όλους». Ποια είναι τα πλάνα για την επόμενη σεζόν; Μας ενδιαφέρει οι παραγωγές που κάνουν πρεμιέρα αυτήν τη σεζόν να αγαπηθούν από το κοινό και να συνεχίσουν και την επόμενη σεζόν. Από εκεί κι έπειτα, υπάρχουν πολλές σκέψεις κι όνειρα τόσο για το καλοκαίρι όσο και για πιο μετά. Ας είμαστε καλά, ας κατακτήσουμε για την ώρα ομαλότητα και σταθερότητα που για δύο περίπου χρόνια στερηθήκαμε και στα σκαριά είναι πολλά ωραία να γίνουν! Το θέατρο είναι ιαματικό, διασκεδάζει, ψυχαγωγεί! Μια ευχή, συμβουλή, ή ό,τι θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μου και με τους αναγνώστες; Η ευχή μου είναι ο κόσμος να έρθει στο θέατρο. Το θέατρο είναι ιαματικό, διασκεδάζει, ψυχαγωγεί, είναι μια εμπειρία από τη φύση της συλλογική ως εκ τούτου, μετά από όλη αυτήν την περίοδο αναγκαστικής αποστασιοποίησης, η επιστροφή στις θεατρικές αίθουσες είναι συνάμα και επιστροφή στο δημόσιο βίο. Και κάτι ακόμα κλείνοντας: Ο μόνος τρόπος για να προστατέψουμε τόσο την υγεία μας όσο και τις δουλειές μας, τα σχολεία μας, είναι ο εμβολιασμός. Εύχομαι να βάλει ο κόσμος στην άκρη τους όποιους δισταγμούς, αν έχει ανάγκη να αναζητήσει κι άλλες απαντήσεις που θα καθησυχάσουν τους φόβους του, να κατατρέξει σε έγκυρες πηγές και να πάει να εμβολιαστεί. Τα ποσοστά δυστυχώς της χώρας μας των εμβολιασμένων παραμένουν χαμηλά, είναι στο χέρι μας να δημιουργήσουμε όλοι μαζί μια ασπίδα προστασίας απέναντι στην πανδημία έτσι ώστε να πάρουμε μια ώρα αρχύτερα πίσω τις ζωές μας. Ο Δημήτρης Μυλωνάς είναι ένας άνθρωπος που του αρέσει να πειραματίζεται, και μέσα από αυτά τα πειράματα, προσφέρει στους θεατές, σε εμάς, μεγάλες στιγμές. Στιγμές γέλιου, θλίψης, προβληματισμού. Και αυτό φαίνεται, από τις φετινές παραστάσεις που πρωταγωνιστεί, σκηνοθετεί ή κάνει την παραγωγή. Μπορείτε να ενημερωθείτε για όλα αυτά και ακόμα περισσότερα στο site του "Από Μηχανής" Θέατρο, στο Αρχική - Από Μηχανής Θέατρο (amtheater.gr), καθώς και στο site του "Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου" Γυάλινο Μουσικό Θέατρο (gialino.gr) Και να θυμάστε. Τα θέατρα μας χρειάζονται. Μας χρειάζονται για να συνεχίσουν να δουλεύουν. Να συνεχίσουν να ζουν και να μας χαρίζουν όλα τα συναισθήματα που πολλές φορές ξεχνάμε να βιώσουμε, γιατί μας καταπνίγει η καθημερινότητα. Τα λέμε... Σε κάποια παράσταση! Ευρυγένης

Το Σάββατο 23/10 το We Love Theater, ήτανε εκεί, στη sold out πρεμιέρα του TAPE #season2 στο Up Stage, του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου. Λίγα λόγια για το έργο. Στο μικρό δωμάτιο ενός μοτέλ στο Μίσιγκαν δυο παλιοί φίλοι και συμμαθητές, ο Βίνσεντ (Κωνσταντίνος Κάππας) και ο Τζον (Δημήτρης Λιακόπουλος), συναντιούνται με αφορμή την προβολή της ταινίας του Τζον σε ένα τοπικό κινηματογραφικό φεστιβάλ. Μέσα από μία σύντομη ανασκόπηση της μέχρι τώρα πορείας τους, αρχίζουν να αναμοχλεύουν το παρελθόν. Όταν όμως ο Βίνσεντ κατηγορεί τον Τζον για βιασμό της πρώην κοπέλας του ίδιου, Έιμι, πιέζοντάς τον με κάθε τρόπο να το παραδεχτεί, το αμφιλεγόμενο περιστατικό θα πάρει διαστάσεις προσωπικής κόντρας. H Έιμι (Εμμανουέλα Αλεξίου), προσκεκλημένη από τον Βίνσεντ, θα μπει αναπάντεχα στο δωμάτιο για να δώσει τη δική της, διαφορετική εκδοχή… Είναι ένα εκατομμύριο πράγματα αυτά που μπορούμε να πούμε, να συζητήσουμε. Ο βιασμός είναι τρομακτικός. Ένα αποτρόπαιο γεγονός. Δεν έχω στον κύκλο μου, ή τουλάχιστον δεν ξέρω αν έχω γυναίκα, άντρα, που να έχει πέσει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης. Γι' αυτό και δε θα το αναλύσω. Δε θεωρώ πως είμαι ικανός να το κάνω. Δε θα αναφερθώ ούτε στη σεξουαλική παρενόχληση, κι αυτό γιατί εξ ορισμού, ακόμα και το λεκτικό κομμάτι που μπορεί να θίγει την αξιοπρέπεια κάποιου, τη συνιστά. Και ξέρεις τι; Κι εγώ το έχω κάνει, κι εσύ το έχεις κάνει. Και είναι πολύ πιθανό να μην το έχεις καν καταλάβει. Δεν το καταλαβαίνουμε, γιατί ίσως έτσι μεγαλώσαμε. Γιατί μάθαμε να θεωρούμε αστεία και χαριτωμένα, πολλά πράγματα. Ε μάλλον δεν είναι. Και ναι, δεν έχω δικαίωμα να το κάνω. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να το κάνει. Και ζητώ ειλικρινά συγγνώμη. Και καλό είναι να ζητήσεις κι εσύ. Θα με ρωτήσεις τώρα, γιατί αυτό το ξέσπασμα; Γύρω από αυτό το θέμα περιστρέφεται και το έργο. Πως αντιλαμβάνεται ο καθένας τη σεξουαλική παρενόχληση ή κακοποίηση; Και πριν φτάσουμε σε αυτό, πως αντιλαμβάνεται ο καθένας τα όρια που δεν πρέπει να υπερβεί; Βλέπουμε (επιτέλους) πως τα τελευταία χρόνια, σε παγκόσμιο επίπεδο*, και τους τελευταίους μήνες και στην Ελλαδίτσα μας, ολοένα και περισσότερα στόματα ανοίγουν και ο δρόμος της δικαιοσύνης γίνεται μονόδρομος για τους δράστες. Και έτσι πρέπει να γίνεται. Επιτέλους, τα θύματα ενθαρρύνονται και βρίσκουν ξανά τη λαλιά που τους κόπηκε. Μολαταύτα, πολλές από τις περιπτώσεις, συνεχίζουν να αμφισβητούνται. *Τώρα θα μου πεις: "Τι παγκόσμιο επίπεδο ρε φίλε, ακόμα βιάζουν, λιθοβολούν και εκτελούν γυναίκες." Δεν έχεις κι άδικο, αλλά προσπαθώ να μείνω όσο μπορώ στο έργο. Το έργο με άφησε με πολλά ερωτήματα. Πως είναι δυνατόν τρία άτομα, να αντιλαμβάνονται τόσο διαφορετικά ένα οφθαλμοφανές γεγονός; Και ναι, το δέχομαι, ο ένας δεν το βίωσε. Πως όμως γίνεται οι άλλοι δύο να το αντιλαμβάνονται διαφορετικά. Και δεν εννοώ αυτό που περιμένεις να διαβάσεις. Τι εννοώ; Μπορείς να πας στο #ΓυαλινοΜουσικοΘεατρο να δεις με τα μάτια σου. Αλλά θα σου δώσω μια ιδέα. Πάνω στη σκηνή, έχουμε έναν έντονο διάλογο, μια λογομαχία, στην οποία οι δυο πλευρές υπερασπίζονται τη δική τους άποψη. Από τη μια μεριά έχουμε το ένα άτομο βροντοφωνάζει πως πρόκειται για βιασμό, και από την άλλη το άλλο, ότι ήταν απλά για άγριο σεξ. Μήπως τελικά ήταν ένα σκληρό σεξουαλικό παιχνίδι; Ή μήπως μέσα σε αυτά τα είκοσι χρόνια, τα πρόσωπα προσπάθησαν να διαμορφώσουν τις καταστάσεις και τα γεγονότα, έτσι ώστε να μπορούν να πορευτούν στις ζωές τους, χωρίς να έχουν βάρος στις συνειδήσεις τους; Ή μήπως κανείς δεν ξέχασε τίποτα, και κάθε μέρα ζούσαν με το βάρος της ενοχής; Διότι για ενοχή πρόκειται. Νιώθεις ένοχος αν είσαι θύτης και (ΜΑΚΑΡΙ) να έχεις μετανιώσει (που εδώ που τα λέμε, δε βοηθάει και σε κάτι-το θύμα τουλάχιστον). Νιώθεις όμως ένοχος αν είσαι και θύμα. Νιώθεις ένοχος απέναντι στον εαυτό σου, που δε βρήκες ποτέ το θάρρος να μιλήσεις γι' αυτό. Πως γίνεται, ακόμα και μετά την αποκάλυψη όλων αυτών, οι πρωταγωνιστές να μην τολμάνε να αφήσουν να ξεμυτίσει από το δωμάτιο η αλήθεια; Θαρρώ πως καταλαβαίνω. Δε θες με κανένα τρόπο, να αμαυρωθεί το όνομα σου, η θέση που έχεις κατακτήσει στην κοινωνία. Φοβάσαι τι θα γίνει. Φοβάσαι πως θα σε δείξουν με το δάχτυλο. Φοβάσαι πως θα χάσεις τα πάντα, και προσπαθείς με κάθε τρόπο να το "σκεπάσεις". Ξέρω πως αυτά που έχεις διαβάσει μέχρι τώρα, ίσως σε έχουν μπερδέψει. Αυτή είναι και η μαγεία του θεάτρου. Άλλες φορές σου δίνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα, κι άλλες φορές περιπλέκει καταστάσεις, σε αναγκάζει να σκεφτείς περισσότερο, να ταυτιστείς. Ενίοτε, σε αφήνει με απορίες, και άλλοτε σε προτρέπει να δώσεις τις δικές σου ερμηνείες. Το πρόβλημα σε αυτές τις καταστάσεις, ήταν και είναι διαχρονικό. Και ό,τι και να συμβεί, θα ακουστούν φωνούλες μέσα στο αυτί σου που θα προσπαθήσουν να σε αποθαρρύνουν. Να σε κάνουν να κλειστείς στον εαυτό σου. Να σε πείσουν πως φταις κι εσύ: "Γιατί το λες τώρα;" "Γιατί δεν βγήκες να μιλήσεις όταν συνέβη;" "Υπάρχει μάρτυρας;" "Τι φορούσες;" "Ήθελες και τα έπαθες." "Ας πρόσεχες." Και τώρα που το σκέφτομαι, ειδικά στην εποχή που διαδραματίζεται το έργο, δηλαδή μερικές δεκαετίες πίσω, ήταν πολύ δύσκολο ως ακατόρθωτο, να μιλήσει κανείς γι' αυτό. Χρειάζεται πάντα επιμονή, υπομονή και αγώνας. Και αυτός ο αγώνας, τα τελευταία χρόνια, έχει αποκτήσει ταυτότητα. Ακούει στο όνομα "Κίνημα #ΜeΤoo", και ήδη το γνωρίζεις. Μερικές λεπτομέρειες για το πως ξεκίνησε, μπορείς να βρεις στον ακόλουθο σύνδεσμο Κίνημα Me Too - Βικιπαίδεια (wikipedia.org) Η παράσταση ήταν όπως έπρεπε. Οι ηθοποιοί, όλοι μαζί κι ο καθένας χωριστά, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της κυρίας Παπαχαραλάμπους έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Έχουμε έναν εξαρτημένο από ουσίες, ελαφριές και βαριές Βίνσεντ, που ο Κωνσταντίνος Κάππας αποδίδει λες και όντως βρίσκεται υπό την επήρεια κοκαΐνης, μιας και η ενέργεια του στη σκηνή, είναι απίστευτη. Έναν ζεν πρεμιέ και επιτυχημένο σκηνοθέτη Τζον, τον οποίο ο Δημήτρης Λιακόπουλος μας έφερε στη σκηνή με όλο τον αέρα, και την έπαρση που έπρεπε να διαθέτει. Τέλος, ήρθε η Εμμανουέλα Αλεξίου, και ως αγέρωχη Είμι παρέθεσε τη δική της αλήθεια. Την αλήθεια που ίσως κανείς δεν περίμενε να ακούσει. Πρωταγωνιστούν: Κωνσταντίνος Κάππας, Εμμανουέλα Αλεξίου, Δημήτρης Λιακόπουλος Απόδοση: Εμμανουέλα Αλεξίου Σκηνοθεσία: Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους Σκηνογράφος: David Negrin Ενδυματολόγος: Έλενα Φιλιππίδου Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης Μουσική επιμέλεια: Ηλίας Παπαχαραλάμπους Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Τσιμπρικίδου Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου Επικοινωνία - Δημοσιές Σχέσεις: Μαργαρίτα Δρούτσα Διεύθυνση κι Οργάνωση Παραγωγής: Χρήστος Ξηρογιάννης Παραγωγή: Γυάλινο Μουσικό Θέατρο Σκηνή UpStage ΣΑΒΒΑΤΟ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΙΣ 19:00 Διάρκεια 90’ Τιμή εισιτηρίου: 15€ Προπώληση viva.gr Δείτε το trailer της παράστασης

Ένα ζευγάρι, που ζευγάρι δεν έγινε ποτέ σε αυτή τη ζωή. Μια αγάπη που για να ζήσει, έπρεπε να πεθάνει. Η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη σκηνοθετεί άλλο ένα σπουδαίο έργο με ρωσικές καταβολές, αυτή τη φορά του Ιβάν Τουργκένιεφ. Όπως και στο "Θάνατο του Ιβάν Ιλίτς", έτσι και στο "Ανάμεσα σε δύο κόσμους", παρατηρούμε το έντονο της ενδιαφέρον για το μεταφυσικό. Ο χρόνος για το νεαρό Γιάκοφ σταμάτησε όταν έχασε τους γονείς του. Βρίσκει καταφύγιο σε ένα δωμάτιο, το δωμάτιο του πατέρα του, απομονωμένος επτά και πλέον χρόνια, σκιά πια του παλιού του εαυτού. Ζει και αναπνέει ανάμεσα στα φαντάσματα των γονιών του, έχοντας κοντά του μόνο τη θεία του και τον επιστήθιο φίλο του Φίοντορ. Πως μπορείς όμως να "επαναφέρεις" στη ζωή ένα παιδί που ορφάνεψε σε τόσο αγνή ηλικία; Πως να εμφυσήσεις ζωογόνα συναισθήματα σε ένα σχεδόν άδειο κουφάρι; Η μέρα όμως που η ζωή του θα αλλάξει ριζικά, έχει ήδη ξημερώσει. Κάποια λάγνα βλέμματα, μερικές λέξεις, ένα γράμμα, είναι αρκετά για να τον φέρουν πιο κοντά στη νεαρή καλλιτέχνιδα Κλάρα Μίλιτς. Όμως το happy ending δεν υπάρχει για όλους σε αυτόν τον κόσμο. Ή μήπως όχι; Η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη μαζί με την ομάδα της, μας παρουσιάζει ένα αμάλγαμα τόσο υποκριτικής, όσο και μουσικής μαγείας. Το "Ανάμεσα σε δύο κόσμους", πραγματεύεται μια ιστορία αγάπης, έναν ανεκπλήρωτο έρωτα που για να ολοκληρωθεί, προσπέρασε τη ζωή και το θάνατο, και μετοίκησε σε έναν άλλο κόσμο, ένα κόσμο όπου τα δυο σώματα, οι δυο ψυχές γίνονται ένα και πορεύονται στο άπειρο, μαζί για πάντα. Η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη, με το μαγικό σκηνοθετικό της ραβδί, έχει ραντίσει με χρυσόσκονη το εμβληματικό έργο του Τουργκένιεφ, και μαζί με την ομάδα της, μας παρουσιάζει ένα συνονθύλευμα τόσο υποκριτικής, όσο και μουσικής μαγείας. Οι συνθέσεις του Πολωνού Φρεντερίκ Φρανσουά Σοπέν, ενός εκ των μεγαλύτερων εκπροσώπων της ρομαντικής μουσικής, ντύνουν όλο το έργο, καθώς το πιάνο του Γιάκοφ, η καθημερινή του συντροφιά, βρίσκεται στο κέντρο της σκηνής, και όλα διαδραματίζονται γύρω του αλλά και πάνω του. Όπως η άδεια, βαριά, ξύλινη καρέκλα με τη δερμάτινη επένδυση στο "Θάνατο του Ιβάν Ιλιτς" (I see what you did there 😉) Ο Δημήτρης Μανδρινός και η Φιλίππα Κουτούπα, πέραν του υποκριτικού τους ταλέντου, μας μαγεύουν τόσο με τις φωνές τους, όσο και με τις ικανότητές τους στο πιάνο. Θα μου πεις βέβαια, ηθοποιοί είναι, πρέπει να είναι ικανοί να επιδίδονται σε στο τραγούδι, τη μουσική. Κι όμως δε συμβαίνει συχνά. Οι περιπτώσεις νέων ηθοποιών που μπορούν να ανταπεξέλθουν σε όλα αυτά μαζί, είναι λίγες, και γι αυτό τους αξίζει ένα τεράστιο μπράβο! Ο Ορέστης Τρίκας είναι ο χαλαρός και παιχνιδιάρης κολλητός φίλος του Γιάκοφ, που με το γοργό ρυθμό του και το ταραχώδες πνεύμα του, προσπαθεί να τον ξεκολλήσει από τον κόσμο που έχει εγκλωβιστεί. Η Σοφία Πανάγου, είναι η μεγάλη αδερφή της Κλάρα. Αυτή κρατάει όλες τις απαντήσεις για τη ζωή της νεαρής κοπέλας, που τόσο απότομα μπήκε στη ζωή του Γιάκοφ και έφερε τα πάνω κάτω. Και φυσικά η συγκινητική Νίκη Παλληκαράκη. H γυναίκα που με έκανε να δακρύσω στο τέλος του έργου. Η θεία του Γιάκοφ, που έγινε μητέρα του. Η γυναίκα που τον αγκάλιασε, και περισσότερο από κάθε άλλον στον κόσμο σπαράζει μέσα της γι' αυτόν. Η γυναίκα που τον κρατούσε στα χέρια της, όταν εκείνος... όταν εκείνος ενώθηκε για πάντα με την αγαπημένη του. Δεν πραγματεύονται όλα τα έργα κοινωνικής φύσεως θέματα. Φέτος, έχουμε δει έργα που σχετίζονται με το ρατσισμό, την περιθωριοποίηση, το βιασμό. Αν το "ανάμεσα σε δύο κόσμους" ακολουθούσε αυτή τη λογική, τότε το πιθανότερο είναι να βλέπαμε πως ο Γιάκοφ έκανε ψυχανάλυση για να ξεπεράσει το θάνατο των γονιών, να κάνει μια υγιή σχέση, και να μπορέσει να βρει δουλειά για να πάψει να τον ταΐζει μέχρι τα 30 η θεία του slash Ελληνίδα μάνα. Το "Ανάμεσα σε δύο κόσμους" είναι κάτι διαφορετικό. Αιωρείται κάπου ανάμεσα στις σφαίρες του πραγματικού και του φανταστικού. Του υλικού και του πνευματικού. Μας παρουσιάζει τη μεγαλύτερη δύναμη αυτού του κόσμου. Μια δύναμη που δεν είναι φυσικό ή αστρικό φαινόμενο. Μια δύναμη που είναι πιο δυνατή από όλες τις δυνάμεις μαζί. Ο Έρωτας! Δύναμη πανάρχαια. Δύναμη αήττητη. Δύναμη που μπορεί να χτίσει πολιτισμούς, τόσο εύκολα όσο μπορεί και να τους κατακερματίσει. Δύναμη που μπορεί να δώσει ζωή σε περιπλανώμενες, χωρίς νόημα και σκοπό ψυχές. Δύναμη που μπορεί να αφαιρέσει τη ζωή, αν στις ψυχές δε βρει φωλιά όταν την αναζητήσει. Δύναμη που αψηφά τους νόμους της φυσικής, αλλά ταυτόχρονα βαδίζει μαζί τους, καθώς όπως η Ενέργεια έτσι κι ο Έρωτας, δε χάνεται ποτέ. Τα λέμε, κάπου ανάμεσα σε δύο κόσμους. Ευρυγένης

Καλή χρονιά σε όλους τους ανθρώπους, σε όλα τα πλάσματα αυτού του πλανήτη! Η αλλαγή του χρόνου είναι μια στιγμή στις 12 το βράδυ. Συνήθως τότε κάνουμε μια ευχή, ελπίζοντας να πιάσει. Και το θέατρο, λένε κάποιοι, είναι απλά μια στιγμή. Αυτή τη στιγμή του θεάτρου, την παράσταση, μπορεί να την κουβαλάς πάντα μαζί σου. Έτσι και την ευχή σου, την κουβαλάς μέσα στην ψυχή σου και ελπίζεις ή/και παλεύεις να πραγματοποιηθεί. Δίνω, λοιπόν, το λόγο και την πένα σε αγαπημένους ηθοποιούς να ευχηθούν για τη νέα χρονιά, αφού τους ευχαριστήσω για ένα ακόμα "μοίρασμα" και ελπίζοντας κι εγώ αυτές οι ευχές να πραγματοποιηθούν... Γιώργος Ψυχογιός, Βαγγέλης Ζάπας, Έλενα Μαρσίδου | "Το αγόρι με τις δύο καρδιές" [φωτ.: Κατερίνα Δρούκα] Βαγγέλης Ζάπας Για το 2025, εύχομαι να συμπεριλαμβάνουμε όλους τους ανθρώπους μέσα στις καρδιές μας και να κοιτάμε τον διπλανό μας άνθρωπο πάντοτε με αγάπη, ευγένεια και με την αλήθεια μας. Γιώργος Ψυχογιός Τη νέα χρονιά, εύχομαι να γνωρίσουμε καλύτερα τους εαυτούς μας... Έλενα Μαρσίδου Εύχομαι υγεία, αγάπη, τύχη και ειρήνη στις ψυχές μας. Κανένας πόλεμος να μην ξεσπιτώσει ξανά ανθρώπους! Χρήστος Διαμαντούδης | "Το αγόρι με τις δύο καρδιές" [φωτ.: Κατερίνα Δρούκα] Χρήστος Διαμαντούδης Για τη νέα χρονιά, εύχομαι υγεία, χαμόγελα και λιγότερο άγχος! Θάνος Σκόπας | "Το αγόρι με τις δύο καρδιές" [φωτ.: Σάντρα Μεταξάς] Θάνος Σκόπας Η ευχή μου για όλο τον κόσμο είναι πάνω απ’ όλα υγεία, σωματική και ψυχική, γιατί είναι το ίδιο. Αν έχουμε υγεία, όλα τα άλλα προβλήματα ξεπερνιούνται. Αυτό μου έχει μάθει εμένα η ζωή μέχρι στιγμής, αν έχεις υγεία, εσύ και οι γύρω σου, όλα τ’ άλλα είναι περαστικά, ακόμα και τα οικονομικά προβλήματα. Χαρές! Να έχουμε αγάπη, αλληλεγγύη και σεβασμό! Να βλέπουμε και λίγο το συνάνθρωπο, μην κοιτάμε μόνο την πάρτη μας. Όταν βλέπουμε κάποιον, ο οποίος έχει ανάγκη, να τον βοηθάμε. Δε στοιχίζει κάτι. Ίσα ίσα που δημιουργείται και ένα πολύ όμορφο συναίσθημα μέσα μας, το οποίο είναι διά δύο απ’ αυτό που νιώθει αυτός που βοηθάμε. Αυτός που βοηθάμε νιώθει ακόμα πιο ωραία απ’ ότι νιώθουμε εμείς. Δώστε χαρά στον κόσμο, αγάπη! Τσάμπα είναι. Περικλής Σιούντας Περικλής Σιούντας Υγεία πάνω απ’ όλα, χαρά και αγάπη και όλα τα βασικά, αλλά και να μην ξεχνάμε, μέσα στους πιεστικούς και γρήγορους ρυθμούς της πόλης, να είμαστε και λίγο πιο κοντά με τους αγαπημένους μας (και ίσως και τους όχι τόσο αγαπημένους μας) ανθρώπους. Δεν είναι εύκολη περίοδος και σε περιόδους πίεσης, είναι ακόμη πιο εύκολο να διχαζόμαστε ή και να απομακρυνόμαστε. Είναι σημαντικό να έχουμε ανθρώπους γύρω μας και να μην βυθιζόμαστε σε μοναξιές. Καλή χρονιά λοιπόν, ομαδική, με ομόνοια και αγάπη, γιατί όταν είμαστε μαζί, είμαστε πιο δυνατοί. Όσο ρομαντικό και αν ακούγεται, παραμένει αληθές. Κωνσταντίνα Σιλεβρή Κωνσταντίνα Σιλεβρή Εύχομαι σε αυτές τις γιορτές η ενσυναίσθηση να ‘ρθει και να ριζώσει μέσα μας προσφέροντας ανθρωπιά και αγάπη, να δώσει κάθαρση, να δώσει ηρεμία, δικαιοσύνη και γιατρειά σε κάθε πληγή ζωής. Αυτές οι γιορτές ας φωτίσουν τα πιο βαθιά σκοτάδια μας. Υγεία σε όλους και μεγαλύτερες χαρές! Νικόλας Καλιδώνης Νικόλας Καλιδώνης Εύχομαι ολόψυχα το νέο έτος να φέρει αγάπη, υγεία, ηρεμία και χαρά. Να γινόμαστε σοφότεροι μέσα από τα λάθη μας και να αντιμετωπίζουμε τα πάθη μας με σθένος και υπομονή. Οι καταστάσεις που βιώνουμε καθημερινά κάθε άλλο παρά ευοίωνες είναι, αλλά είναι στο χέρι του καθενός και της καθεμιάς μας, να χαράζει την πορεία του/της με αισιοδοξία και χαμόγελο. Με πίστη και αφοσίωση σε ό,τι πρεσβεύουμε. Με το ήθος και τις αξίες που κουβαλάμε. Το μόνο που χρειάζεται είναι να μην τα λησμονούμε στην πορεία. Την ιστορία μας τη γράφουμε εμείς. Ας μην αφήνουμε λοιπόν την πένα στα χέρια άλλων. Στρατής Χατζησταματίου Στρατής Χατζησταματίου Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου η νέα χρονιά να φέρει σε όλους ό,τι καλό ευχήθηκαν και δεν ήρθε την προηγούμενη. Να είναι μια χρονιά με υγεία για όλους, με περισσότερη χαρά, με περισσότερη αγάπη, με – σίγουρα – περισσότερη ειρήνη στην ψυχή και στον κόσμο μας. Με περισσότερο φως για να αντέχουμε και ίσως κάποτε και να νικήσουμε το σκοτάδι. Ηλέκτρα Σαρρή [φωτ.: Ερατώ Στυλιανουδάκη] Ηλέκτρα Σαρρή Εύχομαι το 2025 να είναι γεμάτο από υγεία, αγάπη, ζεστασιά! Α! Και εύχομαι να εξαλειφθεί κάθε αναβλητικότητα. Ό,τι κι αν θέλεις να κάνεις, κάν’ το όχι απλά ΤΩΡΑ, αλλά ΤΩ ή καλύτερα Τ! Γιατί η ζωή περνάει σα νεράκι και δεν υπάρχει χρόνος για αναβολές! Πρόποση στη δράση λοιπόν! Πάρις Ρούπος Πάρις Ρούπος Χαιρετώ το λαό σας! Το 2025 εύχομαι να κρατήσει μόνο τα, πολύ λίγα ομολογουμένως, θετικά των τελευταίων ετών και να προσθέσει μόνο και άλλα σε αυτά. Δε ζητάμε πολλά εξάλλου. Από μένα, να δώσουμε μια ευκαιρία παραπάνω στο ελεύθερο γέλιο και να μην τα ψυρρίζουμε τόσο πια. Ανθή Σαββάκη [φωτ.: Ερατώ Στυλιανουδάκη] Ανθή Σαββάκη Εύχομαι από καρδιάς η νέα χρονιά να φέρει σε όλους τους ανθρώπους υγεία, δύναμη και ομόνοια. Εάν ο καθένας μας καταφέρει να κάνει «τη γωνιά του» σ’ αυτό τον πλανήτη λίγο πιο όμορφη και λίγο πιο ουσιαστική, αυτόματα θα ομορφύνει ολόκληρος ο κόσμος. Ευτυχισμένο το 2025! Μάριος Κρητικόπουλος [φωτ.: Ερατώ Στυλιανουδάκη] Μάριος Κρητικόπουλος Χρόνο με το χρόνο συνειδητοποιώ πως η σημαντικότερη ευχή που μπορείς να δώσεις σε κάποιον είναι η υγεία και σε αυτόν και στους δικούς του ανθρώπους. Επειδή όμως η ζωή πολλές φορές έχει άλλα σχέδια και θέλει να παίξει άλλα παιχνίδια με δύσκολες πίστες που μερικές από αυτές τις κερδίζουμε κι άλλες δυστυχώς τις χάνουμε, θα ευχηθώ να προσπαθούμε να περνάμε ουσιαστικές, όμορφες, ξεχωριστές στιγμές με τους ανθρώπους που επιλέγουμε να έχουμε δίπλα μας ξέροντας πως μας έχουν επιλέξει κι αυτοί. Να αποβάλουμε όσο μπορούμε το άγχος που μας δημιουργεί η περίεργη εποχή που διανύουμε, και να εστιάσουμε στις μικρές απολαύσεις της ζωής, γιατί μόνο έτσι θα γίνουν μεγάλες. Σόνια Καλαϊτζίδου [φωτ.: Ερατώ Στυλιανουδάκη] Σόνια Καλαϊτζίδου Για το 2025 εύχομαι να έχουμε περισσότερη διαύγεια, περισσότερη διάθεση για κριτική σκέψη, αλληλεγγύη και πραγματικό ενδιαφέρον για τον κόσμο μας καθώς οι καιροί είναι δύσκολοι και εμείς μόνοι μας. Εύχομαι ακόμη να υγιαίνουμε, να βλέπουμε και να κάνουμε θέατρο! Ευχαριστούμε πολύ όλους εσάς που μοιραστήκατε και συνεχίζετε να μοιράζεστε στιγμές σας μαζί μας μέσω του θεάτρου! Τα λέμε στο επόμενο άρθρο μας! Ανδρονίκη Προκόπη

Ο Γιάννης Νταλιάνης μεταφράζει και σκηνοθετεί ένα ταξίδι στην επιστήμη, τη φαντασία και κυρίως την ανθρώπινη ψυχή. Το «On Ego», αποτελεί έργο του διακεκριμένου συγγραφέα και σκηνοθέτη Μικ Γκόρντον, και είναι βασισμένο στο βιβλίο «Η Σιωπηλή Χώρα» του νευροψυχολόγου Πωλ Μπροκς. Έχεις ακουστά την τηλεμεταφορά; Υποθέτω πως ναι. Ποια η γνώμη σου; Καλά, ναι, δεν έχεις τηλεμεταφερθεί και ποτέ, οπότε τι γνώμη να έχεις. Ούτε γω. Πως όμως θα σου φαινόταν όμως, αν σου έλεγα πως η τηλεμεταφορά είναι πλέον γεγονός και πολύ σύντομα θα είναι μέρος της καθημερινότητάς μας; Την έχουμε δει να συμβαίνει σε ταινίες, έχουμε διαβάσει σε βιβλία γι' αυτή. Έχουμε δει να συμβαίνει είτε μαγικά, είτε με τη χρήση της τεχνολογίας. Κάποιες φορές ρίχνοντας μια χούφτα σκόνη στο τζάκι ή πιάνοντας ένα μαγεμένο αντικείμενο που έχει μετατραπεί σε "πύλη". Κάποιες άλλες με τη δύναμη της σκέψης. Μερικές φορές με χρήση διαστατικών πυλών, και τέλος με αποδόμηση της ύλης σε ένα μέρος, και αναδόμηση της στον τόπο προορισμού. Την τελευταία περίπτωση, μελετούν και οι πρωταγωνιστές του «On Ego». Ποιος όμως μπορεί να σου εγγυηθεί πως από τη στιγμή που θα αποδομηθείς, θα αναδομηθείς σώος και αρτιμελής στην άλλη άκρη; Ποιος μπορεί να σου εγγυηθεί πως δε θα πάει τίποτα στραβά; Σωστά μάντεψες. Κανείς! Και μάντεψε τι παθαίνει ο πρωταγωνιστής μας. Πάλι μάντεψες σωστά! ΚΑΤΙ ΠΗΓΕ ΣΤΡΑΒΑ! Όμως ήρθε η ώρα να ανοίξω μια παρένθεση. Ετοιμάσου για φιλοσοφία. Έχεις ακούσει ποτέ για το «Παράδοξο του Θησέα», ή το «Πλοίο του Θησέα»; Αν ναι, μπορείς να προσπεράσεις το παρακάτω γκρι κομμάτι. Αν όχι, ώρα για γνώση! Το Παράδοξο του Θησέα είναι ένα φιλοσοφικό ερώτημα που απασχόλησε τους ανθρώπους από τα αρχαία ακόμη χρόνια και βασίζεται στο ερώτημα: Αν σε ένα αντικείμενο αντικατασταθούν όλα του τα μέρη το αντικείμενο παραμένει το ίδιο; Το φιλοσοφικό ερώτημα απασχόλησε φιλοσόφους από τον Ηράκλειτο και το Σωκράτη, μέχρι τον Τόμας Χομπς και τον Τζον Λοκ. Αυτός όμως που το ανέδειξε περισσότερο είναι ο Πλούταρχος βασισμένος στον παρακάτω μύθο: «Το πλοίο με το οποίο ο Θησέας και οι νέοι της Αθήνας επέστρεψαν από την Κρήτη (όπου αντιμετώπισαν το Μινώταυρο) είχε τριάντα κουπιά, και διατηρήθηκε από τους Αθηναίους για πολλούς αιώνες. Κάποια στιγμή όμως, αντικαταστάθηκαν τα παλιά ξύλα που σάπισαν με καινούρια. Από τότε οι φιλόσοφοι άρχισαν να διαφωνούν σχετικά με την υπόσταση του αντικειμένου. Η μία πλευρά, υποστήριζε ότι το πλοίο παρέμενε το ίδιο ενώ η άλλη ότι δεν είναι το ίδιο.» Αργότερα το θέμα επεκτάθηκε ακόμη περισσότερο από τον Τόμας Χομπς, που έθεσε ένα νέο προβληματισμό, διερωτώμενος «Τι θα γινόταν αν μετά την αντικατάσταση όλα τα παλιά κομμάτια συγκεντρώνονταν και επανατοποθετούνταν ώστε να δημιουργήσουν ένα δεύτερο πλοίο; Ποιο από τα δύο πλοία θα ήταν αυτό του Θησέα;» Και ερωτώ: Αν και τα δυο πλοία, είναι το πλοίο του Θησέα, μπορούν να συνυπάρξουν ως μια οντότητα, σε δυο διαφορετικά "σώματα"; Ίσως μπορείς να φανταστείς που το πάω. Δε θα σποιλάρω. Θα θέσω όμως άλλο ένα ερώτημα: Μπορείς να παίξεις το Θεό και να αποφασίσεις ποιος ζει και ποιος δε ζει σε αυτόν τον κόσμο; Καρκίνος. Μια λέξη που προκαλεί τρόμο μόνο στο άκουσμα της. Και λογικό είναι. Ακόμα ονομάζεται "επάρατη νόσος". Καταραμένη ασθένεια, παλιαρρώστια που τη λένε και στο χωριό μου. Να το κάνω λίγο καλύτερο; Καρκίνος στον εγκέφαλο. Πόσο έτοιμος είσαι να τον αντιμετωπίσεις; Πόσο έτοιμος είσαι να σταθείς πλάι σε κάποιον που τον αντιμετωπίζει; Ξέρω πως είναι άσχετο με το θέμα της τηλεμεταφοράς, αλλά αν παρακολουθήσεις το «On Ego», θα με καταλάβεις. Το «On Ego» είναι ένα έργο που απαιτεί τεράστια προεργασία. Και δεν αναφέρομαι στις πρόβες. Είναι το ηθικό και ψυχολογικό κομμάτι καλούνται να αντιμετωπίσουν οι πρωταγωνιστές. Το «On Ego» είναι ένα δύσκολο έργο. Ένα έργο που απαιτεί τεράστια προεργασία από μέρος των συντελεστών του πριν παρουσιαστεί στο κοινό. Και δεν αναφέρομαι στις πρόβες. Είναι το ηθικό και ψυχολογικό κομμάτι που έχουν κληθεί να αντιμετωπίσουν οι πρωταγωνιστές. Από τη μια μεριά, υπάρχουν τα θέματα ηθικής τα οποία πραγματεύεται, έστω κι αν αυτά προέρχονται από μια άλλη, ίσως πιο φουτουριστική εποχή. Από την άλλη, μιλάμε για τον καρκίνο στον εγκέφαλο. Ένα πρόβλημα που ως φαίνεται, θα συνεχίσει να είναι διαχρονικό. Ο Γιάννης Καπελέρης, η Αλεξάνδρα Αϊδίνη και ο Θανάσης Βλαβιανός, πλαισιωμένοι από τους Γιώργο Κορομπίλη, και Χρύσα Νταή, μας ταξιδεύουν και μας παρασύρουν μέσα σε αυτή τη πολυδιάστατη "δίνη". Τη "δίνη" αυτή, ντύνει με τη μαγευτική φωνή της η Ελεονώρα Ζουγανέλη που ερμηνεύει και το τραγούδι που ακούγεται στο έργο. Το θεωρώ ένα από τα βαθύτερα σε νόημα έργα της νέας σεζόν. Θα σε "τηλεμεταφέρει" μέσα στον ανθρώπινο εγκέφαλο και τον ανθρώπινο ψυχισμό. Δεν το θεωρώ σημαντικό τόσο για την πλοκή του. Μην παρεξηγηθώ. Αυτό το λέω γιατί ξέρω πως ο μέσος Έλληνας θεατής του θεάτρου, δεν είναι συνηθισμένος σε έργα επιστήμης-επιστημονικής φαντασίας. Μιλάω για τις καταστάσεις και τις οποίες οι θεατές έρχονται να αντιμετωπίσουν παρέα με τους πρωταγωνιστές. Διλήμματα και συνθήκες που μπορεί να μας χτυπήσουν απροειδοποίητα, ανά πάσα ώρα και στιγμή. Θέματα για τα οποία καλώς ή κακώς θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι, χωρίς αυτό να σημαίνει πως πρέπει να ζούμε με το φόβο τους. Είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις το Οn Ego σου; Ευρυγένης