Έχεις πέντε λεπτά να σου μιλήσω για τον κύριο Ιησού Χριστό; Τον Υιό του Θεού; Το μονογενή; Θες να μάθεις την ιστορία του;
Εντάξει, ναι, κατανοητό, σίγουρα θα την έχεις ακούσει. Σε μια απ' τις παραλλαγές της τουλάχιστον.
Πως θα σου φαινόταν αν στη διηγούνταν ένα μάτσο άνθρωποι; Όχι μαθητές, ευαγγελιστές, γραμματείς και φαρισαίοι.
Άνθρωποι απλοί. Άνθρωποι καθημερινοί. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Οι γείτονες του ας πούμε.
Σκέφτηκες ποτέ πως εκτός από Θεάνθρωπος, υπήρξε και άνθρωπος αυτού του κόσμου; Με το σπίτι του, την οικογένεια του, τους φίλους, τους εχθρούς του; Φτιάξε λοιπόν καφέ να στα πω.
Σαν πολίτης της Ναζαρέτ, είχε κοινωνική ζωή. Παρευρέθηκε σε εκδηλώσεις, σε γλέντια, σε γάμους, σε βαφτίσια και σε κηδείες και σε αναστάσεις.
Καλός άνθρωπος, κοινωνικός. Ο κόσμος τον αγαπούσε κι αυτός αγαπούσε τον κόσμο.
Ειδικά όταν άλλαζε το νερό σε κρασί, γινόταν η ψυχή του πάρτι!
Όμως ο κόσμος είναι περίεργος. Ό,τι δε μπορεί να εξηγήσει, καταλήγει να το φοβάται, κι ό,τι φοβάται, στο τέλος το μισεί.
Τη μια σε εξυψώνει, και την άλλη σε σταυρώνει. Κυριολεκτικά.
(Αναρωτιέμαι πόσους σταυρούς θα είχε πάρει, αν κατέβαινε σε εκλογές.)
Και μετά τη σταύρωση; Τότε τι; Ε, όπως τα ξέρεις.
Τρύπες στα χέρια, άπιστοι Θωμάδες, παράδεισος, συννεφάκια, άγγελοι.
Υποθέτω.
Το έργο διαδραματίζεται σε μια σκηνή λιτή και απέριττη, που ξεχειλίζει όμως από το ταλέντο της ομάδας.
Το έργο διαδραματίζεται σε μια σκηνή λιτή και απέριττη, όπως άρεσε και στον ίδιο το Ντάριο Φο. Και εδώ που τα λέμε, δε χρειάζεται και τίποτα για να γεμίσει, μιας και ξεχειλίζει από το ταλέντο της ομάδας.
Αποτελείται από πολλά μικρά σκετς, που παρουσιάζουν στιγμές από τη ζωή του Χριστού, με έμφαση βέβαια στα πιο γνωστά θαύματά του, αλλά και στο τέλος του.
Ακολουθούν εγκυκλοπαιδικές γνώσεις:
Αυτός ο κωμικοτραγικός τρόπος παρουσίασης τη ζωής του Ιησού, έχει τις ρίζες του στο μεσαίωνα. Εκείνη την όχι και τόσο "φωτεινή" εποχή, οι ιερείς παρουσίαζαν αρχικά στις εκκλησίες και μετέπειτα στους δρόμους σε δημόσια θέα, το βίο του Ιησού. Το θέαμα όμως αποδείχθηκε υπέρ το δέον βαρύ για τους πιστούς. Για να καταφέρουν να το ελαφρύνουν, προσλάμβαναν γελωτοποιούς, τους "επαγγελματίες" κωμικούς της εποχής, που έγραφαν και ερμήνευαν κείμενα σχετικά με τη ζωή του Κυρίου, αλλά και κείμενα που ασκούσαν κριτική στην εκκλησία.
Δίκοπο μαχαίρι η χρήση γελωτοποιών για την εκκλησία λοιπόν, αφού από τη μια έφερνε κι άλλους πιστούς, αλλά από την άλλη προκαλούσε αρνητικές κριτικές γι αυτή.
Αλλά μόλις σκέφτηκα ένα σύντομο ανέκδοτο.
-Ποιο ήταν το αγαπημένο συγκρότημα των ιερέων στο μεσαίωνα;
-Οι Iron Maiden (Σιδηρά Παρθένος Iron maiden - Wikipedia )Δε γέλασες ε; It's ok.
Η διανομή των ρόλων δεν έχει φύλο και ηλικία, καθώς οι ηθοποιοί από σκηνή σε σκηνή, αλλάζουν χαρακτήρες και υπόσταση. Από άντρες γίνονται γυναίκες, από άνθρωποι γίνονται ζώα, από θνητοί γίνονται αθάνατοι...
Πρόκειται για μια παράσταση-γλέντι, γεμάτη μουσική, χορό και εκπληκτικές ερμηνείες.
Από την ώρα που οι ηθοποιοί ξεχύνονται στην πλατεία και ανεβαίνουν στη σκηνή, υπάρχει ένας μόνιμος ηλεκτρισμός στην ατμόσφαιρα. Όχι δεν υπήρχε κάποια διαρροή ρεύματος, αλλά μια διαρροή ενέργειας και φωτός. Ίσως έφταιγε το φωτοστέφανο του Ιησού.
O Νίκος Πουρσανίδης, "ηγείται" του γλεντιού, σταθερός στη συνεργασία του με τον Νικορέστη Χανιωτάκη. Η Μαρία Πετεβή βγαίνει από τη "μελισσοφωλιά" της και ξεδιπλώνει όλο το ταλέντο της, κινητικό, φωνητικό και υποκριτικό. Ο Δαυίδ Μαλτέζε με την κιθάρα και το κέφι του μας παρασύρει στους ρυθμούς του. Η Αρετή Πασχάλη μας κάνει να ξεκαρδιστούμε στο γέλιο, και η Ελίνα Μάλαμα μας συνεπαίρνει στα μυστήρια της ζωής και του θανάτου. Και μην ξεχνάμε τον Jerome Kaluta που όταν δεν κυνηγάει κήτη, βρίσκεται στο Άνεσις με την υπόλοιπη παρέα.
Και υπάρχει και ο Μάκης Παπαδημητρίου.
Υπήρχε δηλαδή. Τώρα το πουλάκι πέταξε. Αυτός ο υπερταλαντούχος άνθρωπος, που μπορεί από Μήδεια να γίνει Πάπας, χαρίζοντας γέλιο τόσο αβίαστα. Φυσικά όλα αυτά υπό το ξάγρυπνο (και λογικά κατακόκκινο από την άπειρη δουλειά) σκηνοθετικό μάτι του Νικορέστη Χανιωτάκη, που αν συνεχίσω να επαινώ, θα αρχίσεις να πιστεύεις πως μου έχει δώσει κάνα τενεκέ λάδι.
Ένα έργο για όλη την οικ...όχι.
Ένα έργο για μεγάλα παιδιά, που ξέρουν πως η σάτιρα υπάρχει για να διορθώνει τα "κακώς κείμενα", και πως δεν κάνει διακρίσεις.
Ο νομπελίστας Ντάριο Φο, είχε έρθει αμέτρητες φορές αντιμέτωπος με δυνάμεις που ήθελαν να τον φιμώσουν, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ο λόγος, το ύφος του, η διακωμώδηση θεών και ανθρώπων, πάντα είχαν πολέμιους.
Κι όμως, κατάφερε να γίνει αθάνατος, μέσα από το έργο του. Έργο διαχρονικό, όπως και η ;) αυτή που μας δέρνει.
Και ο Νικορέστης Χανιωτάκης, μέσα από το δικό του πρίσμα, έφερε φέτος στο Θέατρο Άνεσις, αυτό το εξαιρετικό και συνάμα αμφιλεγόμενο έργο.
Η παράσταση, παρά το περιεχόμενο της που κάποιοι θα το θεωρήσουν υπερβολικό, ασεβές, υβριστικό, είναι μια από τις καλύτερες κωμικές παραστάσεις που θα παρακολουθήσεις φέτος.
Και ξέρεις γιατί;
Γιατί είναι λυτρωτικό να γελάμε με τα χάλια μας.
Καλή θέαση!
Comments