Μια εξαιρετική βραδιά, υπέροχες ερμηνείες, ένα δροσερό αεράκι και το ολόγιομο φεγγάρι, συντέλεσαν στο αρτιότατο αποτέλεσμα που χάρισε η «Αντιγόνη» του Cezaris Graužinis.
Εκτός από -συμφωνά με τους αριθμούς πάντα- μια από της μεγαλύτερες επιτυχίες του καλοκαιριού, είναι μια παράσταση γεμάτη νοήματα, που όμως λίγοι στάθηκαν σε αυτά.
Το έργο του Σοφοκλή λίγο πολύ το γνωρίζουμε. Ειδικά όσοι είστε της γενιάς μου, διδαχτήκατε την Αντιγόνη στο γυμνάσιο.
Αμέσως μετά τον εμφύλιο στη Θήβα, οι δυο γιοί του Οιδίποδα, ο Ετεοκλής και ο Πολυνείκης, κείτονται νεκροί σφαγμένοι ο καθένας από το λεπίδι του άλλου.
Ο Ετεοκλής, προστάτης της πόλης του, θα ταφεί με όλες τις τιμές ενώ το κουφάρι του Πολυνείκη που ήρθε ως διεκδικητής του θρόνου-αδικημένος από τον αδερφό του, μέλλει να γίνει βορρά στα όρνεα, ως η έσχατη τιμωρία από τον Κρέοντα, του νέου μονάρχη της Θήβας.
Η Αντιγόνη πιστή στο φρόνιμα και στα αδικοχαμένα αδέρφια της, αρνείται να αφήσει το κορμί του αδερφού της ατιμασμένο και άταφο, παραβαίνοντας έτσι την εντολή του βασιλιά.
Ο Κρέων ανακαλύπτει την προδοσία, και την ενταφιάζει ζωντανή με νερό και φαγητό, αφήνοντας τη να παραπαίει ανάμεσα σε δύο κόσμους, των ζώντων και των νεκρών.
Ο Αίμων, γιός του Κρέοντα και μνηστήρας της Αντιγόνης, τη βρίσκει κρεμασμένη στο αιώνιο κελί της, και προτού ο πατέρας του προλάβει το κακό που έσπειρε, την ακολουθεί στο θάνατο σκίζοντας με το ξίφος του τα σωθικά του.Ο Cezaris Graužinis, έχει δημιουργήσει μια ολοκληρωμένη παράσταση, από όλες τις απόψεις.
Μέσα σε μιάμιση ώρα, καταφέρνει να παρουσιάσει τόσο την τραγωδία του Σοφοκλή όσο και τη γάγγραινα του πολέμου που σε συνδυασμό με το τοξικό μέρος της πατριαρχίας, απομυζούν ό,τι υγιές μπορεί να κουβαλάει η κοινωνία.
Η Αντιγόνη (Έλλη Τρίγγου) παρουσιάζεται-και χαρακτηρίζεται-ως άναρχη και ασεβής προς τους θεούς και τις αρχές. Δεν είναι μάλιστα λίγες οι φορές που παραδέχεται πως βάλλεται τόσο, επειδή είναι γυναίκα. Στον αντίποδα, ο Κρέοντας του Βασίλη Μπισμπίκη σαν άλλος δικτάτορας, σπεύδει να εδραιώσει την εξουσία του σπέρνοντας το φόβο, γιατί είναι άντρας and boys will be boys.
Η Δανάη Μιχαλάκη, η Ισμήνη, προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες, ανάμεσα στην αγάπη για την αδερφή της και το λόγο του βασιλιά, ενώ ο κορυφαίος του χορού (Ιεροκλής Μιχαηλίδης) ως σοφός γέροντας, προσπαθεί-χωρίς να παραβαίνει τις αρχές-να συνετίσει τον άρχοντα του.
Ο Αίμονας (Στρατής Χατζησταματίου) στα λίγα λεπτά που περνάει πάνω στη σκηνή, μετατρέπεται από γιό του μπαμπά, σε υπέρμαχο της λογικής, του έρωτα και της δικαιοσύνης.
Η ερμηνεία έκπληξη για μένα, ήταν αυτή του Χρήστου Σαπουντζή ως μάντη Τειρεσία.
Ήταν ένα πάντρεμα τραγωδίας, με τον "Μποστικό" Οιδίποδα, με ένα αποτέλεσμα συγκλονιστικό και συνάμα καθηλωτικό.
Το κάστ συμπληρώνεται από τους Γιώργο Παπαγεωργίου, Κώστα Κορωναίο, Edgen Lame, Γιάννη Μαστρογιάννη, τον Περικλή Σιούντα με το μαγικό ακορντεόν του, και την Μαρίνα Αργυρίδου στο ρόλο της Ευριδίκης.
Έγινε μεγάλος ντόρος φέτος το καλοκαίρι, σχετικά με τα δράματα που διέθεταν κωμικά στοιχεία. Πολλοί κριτικοί έσπευσαν να κατασπαράξουν σκηνοθέτες και ηθοποιούς για δήθεν άγνοια, ασέβεια στα κείμενα και άλλα ωραία.
Ο κόσμος όμως προχωράει, και το θέατρο υποχρεούται να κάνει το ίδιο.
Πάντα θα υπάρχουν τα κολλημένα μυαλά, και πάντα τα συμφέροντα πίσω από αυτά.
Επίσης πάντα θα υπάρχουν παραγωγοί και σκηνοθέτες που αξιοποιούν στο έπακρο τη δημοτικότητα που έχουν ορισμένοι ηθοποιοί.
Κι αυτό μέρος του παιχνιδιού είναι.
Η περίπτωση όμως της Αντιγόνης του Graužinis, είναι διαφορετική.
Ναι, πιθανότατα να μην έκοβε τα εισιτήρια που έκοψε αν οι μισοί εκ των πρωταγωνιστών δεν προέρχονταν από εκεί που όλοι ξέρουμε.
Όμως αν το αποτέλεσμα δεν άξιζε, η πορεία της θα είχε κριθεί από τις πρώτες κιόλας παραστάσεις.
Παρά το έντονο βαλκανικό στοιχείο στη μουσική και το έντονο κωμικό στοιχείο στο κείμενο (που σε έβγαζε από την τροχιά της τραγωδίας) η παράσταση τα είχε όλα. Καθαρό λόγο, έντονες ερμηνείες, εξαιρετική σκηνοθεσία και σκηνογραφία!
Είδαμε το κακό που φέρει ο πόλεμος, και τη διαφθορά που προκαλεί η εξουσία.
Αδέρφια σκοτώνονται μεταξύ τους σε ένα κύκλο αίματος που δεν κλείνει ποτέ, γιατί τελικά είναι η ανοησία του ανθρώπου η νόσος ίαση δεν έχει βρει ακόμα.
Πάνω απ' όλους και όλα όμως, υπάρχει η γυναίκα.
Το κορίτσι, η αδερφή, η μάνα.
Η γυναίκα που παλεύει να ακουστεί σε έναν κόσμο πλημμυρισμένο από ανδρικές φωνές, κραυγάζοντας για δικαιοσύνη.
Λίγες παραστάσεις έμειναν ακόμα,
οπότε ξέρεις πολύ καλά τι να κάνεις.
Καλή θέαση!