Επιτέλους, τα θέατρα άνοιξαν και γεμίζουν ξανά!
Και μέσα σε αυτά συγκαταλέγεται και το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, που στεγάζει δύο από τις talk of the town παραστάσεις της νέας σεζόν. Ο λόγος βέβαια, για τις κωμωδίες, "Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω!", και το "Cavewoman".
Ο άνθρωπος που "κινεί τα νήματα" των δυο αυτών επιτυχιών, δεν είναι άλλος από τον πολυμήχανο ηθοποιό, σκηνοθέτη και παραγωγό, Δημήτρη Μυλωνά.
Σήμερα, θα κάνουμε μια αναδρομή σε κάποιες σημαντικές στιγμές της ζωής του. Πότε έκανε τα πρώτα βήματά του στο θέατρο, πως ασχολήθηκε με τη σκηνοθεσία, την ίδρυση της Εταιρίας θεάτρου "Εν Δράσει", και θα φτάσουμε ως το σήμερα.
Επίσης, προτείνω να πιάσεις και λίγο nostalgia mood, γιατί μπορεί να διαβάσεις κάτι που θα σου θυμίσει τα παιδικά σου χρόνια. (Αν είσαι τριαντάρης σαν κι εμένα δηλαδή).
Are you ready?
Ποιος είναι ο Δημήτρης Μυλωνάς; Όχι αυτός που μπορούμε να διαβάσουμε στο ίντερνετ. Ο πιο ορίτζιναλ.
Είμαι ένας άνθρωπος έντονος, παθιασμένος, που δουλεύω σκληρά. Αγαπώ τη δουλειά μου σαν εραστής. Μου δίνει χαρά, με εκπληρώνει. Λατρεύω όμως και τις δύο μου κόρες. Με αποκαλούν «τρελούλη» γιατί είναι αλήθεια, ο τρόπος που παίζω μαζί τους είναι ολοκληρωτικός. Αυτήν τη χαρά του παιχνιδιού που βρίσκω με τα παιδιά αναζητώ και στο θέατρο, δανείζομαι τη μαγική τους ικανότητα να ανακαλύπτουν κάθε φορά τα πάντα από την αρχή και να δίνονται με απόλυτη πίστη σε αυτό που γεννιέται στο εδώ και τώρα.
Η τύχη με οδήγησε στον κόσμο του θεάτρου, και για την ακρίβεια ένα κορίτσι που μου άρεσε.
Το «μικρόβιο» της ενασχόλησης με το «γυαλί» και το θέατρο, υπήρχε από πάντα;
Όχι, δεν είχα τέτοιες αναφορές από το σπίτι. Η τύχη με οδήγησε στον κόσμο του θεάτρου και για την ακρίβεια ένα κορίτσι που μου άρεσε και μου πρότεινε να συμμετάσχω στην Ερασιτεχνική Θεατρική Ομάδα Αγίας Παρασκευής. Από την πρώτη μου κιόλας πρόβα με την ομάδα μαγεύτηκα, ένιωσα ότι μπροστά μου ξεδιπλώνεται ένα πεδίο αποκαλυπτικό και συναρπαστικό, ταυτόχρονα όμως μια κοινότητα στην οποία θα μπορούσα να διοχετεύσω την έντονή μου προσωπικότητα.
Σας ξέρω από παιδί. Όχι προσωπικά. Ξέρω τη φωνή σας. Με συντρόφευε για χρόνια, μέσα από σειρές κινουμένων σχεδίων, με κορυφαίες για μένα, τα Digimon και το Avatar, the last airbender. Πως προέκυψε η μεταγλώττιση; Ήταν θέμα βιοποριστικό (ξέρω πως στη δεκαετία 1995 με 2005 οι αμοιβές ήταν αρκετά υψηλές) ή υπάρχει βαθύτερη σχέση με το συγκεκριμένο κομμάτι της υποκριτικής;
Πράγματι στην περίοδο που αναφέρατε οι αμοιβές για τη μεταγλώττιση ήταν πολύ καλές σε αντίθεση με σήμερα που δυστυχώς υπάρχει τρομακτική εκμετάλλευση εξ’ ου κι αποφάσισα να απέχω. Προφανώς η επιλογή μου να ασχοληθώ συστηματικά με τη μεταγλώττιση ήταν καταρχάς βιοποριστική.
Άλλωστε δεν είχα, ούτε έχω τη δυνατότητα
να μην δουλεύω όμως ουδέποτε αντιμετώπισα το είδος ως εργαλείο αλλά με σεβασμό προς τους ακροατές
που κατά βάση ήταν παιδιά.
Αν με ρωτάτε, δεν πιστεύω ότι υπάρχει υποκριτική δύο ταχυτήτων, ως ηθοποιός οφείλω να κάνω καλά τη δουλειά μου ανεξαρτήτως ποιο μέσο υπηρετώ.
(Gif: Ο Δημήτρης Μυλωνάς, ως πρίγκιπας Ζούκο, στη σειρά Avatar, the last airbender και ως Ματ, στο Digimon Adventure.)
Μιλήστε μου για τη θεατρική εταιρεία «Εν Δράσει» καθώς και για το «Από Μηχανής Θέατρο».
Η Εταιρεία Θεάτρου Εν Δράσει συστάθηκε σε συνεργασία με την ηθοποιό Άννα Ελεφάντη το 2015. Ήταν η χρονιά που ένιωσα έτοιμος να ασχοληθώ με τη σκηνοθεσία και να αρχίσω πλέον να οργανώνω τις δικές μου παραγωγές. Έκτοτε η Εταιρεία έχει στο ιστορικό της πολλές παραστάσεις όχι μόνο δικής μου σκηνοθεσίας αλλά και τρίτων για τη δουλειά των οποίων αναλαμβάνουμε την παραγωγή.
Από την άλλη, το «Από Μηχανής» εμφανίστηκε στη ζωή μας πραγματικά ως από μηχανής θεός. Ασφαλώς μέσα μου το όνειρο να αναλάβω την καλλιτεχνική διεύθυνση ενός θεάτρου είχε ήδη αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά όμως η συνάντησή μας με το συγκεκριμένο θέατρο ήταν αλήθεια τυχαία. Αρπάξαμε λοιπόν δίχως δεύτερη σκέψη αυτήν την ευκαιρία, αφοσιωθήκαμε ψυχή τε και σώματι στην ανακαίνιση και τον καλλιτεχνικό προγραμματισμό του θεάτρου και από τον Οκτώβριο του 2017 ανοίξαμε πανιά. Η αρχή ήταν δύσκολη όμως ο κόσμος μας αγκάλιασε αμέσως κι αυτό μας γέμισε δύναμη. Δυστυχώς η βίαιη παύση των δραστηριοτήτων μας εξαιτίας της πανδημίας υπήρξε ιδιαίτερα σκληρή. Δεν το βάλαμε όμως κάτω. Σήμερα κοιτάμε μπροστά και είμαστε χαρούμενοι γιατί έχουμε να παρουσιάσουμε στο κοινό ένα πλούσιο εναλλασσόμενο ρεπερτόριο 6 παραστάσεων στις δύο σκηνές του θεάτρου με συνεργασίες για τις οποίες είμαι πραγματικά περήφανος.
Η μετάβαση μου από το ρόλο του ηθοποιού σε αυτόν του σκηνοθέτη ήταν μια φυσική συνέχεια των όσων είχα διδαχθεί αλλά και δοκιμάσει στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.
Πως και πότε προέκυψε η σκηνοθεσία; Θεωρείτε πως είναι το επόμενο βήμα της εξέλιξης ενός ηθοποιού ή ακολουθεί εντελώς διαφορετική πορεία στο χώρο; Πόσο δύσκολο είναι να πρέπει να καθοδηγείτε και να συμβουλεύετε συναδέλφους ηθοποιούς, οι οποίοι μπορεί να διαθέτουν εμπειρία δεκαετιών στο σανίδι;
Ως σπουδαστής είχα την τύχη να διδαχτώ από τον ίδιο τον κύριο Στάθη Λιβαθινό τη Ρωσική μέθοδο, ένα ολοκληρωμένο σύστημα που αντιμετωπίζει τη θεατρική εμπειρία, τον ηθοποιό και το σκηνοθέτη ολιστικά και προσφέρει τα εργαλεία έτσι ώστε ο ηθοποιός να παίζει «σκηνοθετώντας» και ο σκηνοθέτης να σκηνοθετεί «παίζοντας» με σκοπό ασφαλώς όχι να καταργηθούν αυτοί οι ρόλοι αλλά να δημιουργηθεί τόσο στην πρόβα όσο και στην παράσταση ένας κοινός κώδικας. Η μετάβαση μου επομένως από το ρόλο του ηθοποιού σε αυτόν του σκηνοθέτη ήταν μια φυσική συνέχεια των όσων είχα διδαχθεί αλλά και δοκιμάσει σκηνικά στα 7 χρόνια που βρισκόμουν στο δυναμικό της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου.
Αφήνω πίσω το γλυκό πουλί της νιότης και την παιδική μου νοσταλγία, και έρχομαι στη ζοφερή καθημερινότητα. Ας μιλήσουμε για την πανδημία. Δε θέλω όμως να πούμε για το μαύρο κομμάτι της. Δυστυχώς πολλοί από μας σχεδόν πεινάσαμε αυτούς τους 20 μήνες, και αυτό δεν αλλάζει. Θέλω να μου πείτε τι αποκομίσατε εντέλει από αυτή την άσχημη κατάσταση.
Η πανδημία επέφερε μια αναγκαστική παύση. Αν βάλουμε στην άκρη την τρομακτική εργασιακή επισφάλεια αλλά και την αεργία που για εμάς τους ανθρώπους του θεάτρου αντανακλάται απευθείας υπαρξιακά, αυτό το διάστημα τουλάχιστον για εμένα ήταν εντέλει χρήσιμο καθώς με έβαλε στη διαδικασία να πάρω μια απόσταση από τα πράγματα, να κάνω έναν απολογισμό, να δω τί ήταν αυτό που λειτουργούσε έως τότε και τί όχι. Ξέρετε, όταν βρίσκεσαι ήδη στο στίβο και τρέχεις, δεν βλέπεις πάντα καθαρά και τότε ένα εμπόδιο στο οποίο μπορεί ενδεχομένως να σκοντάψεις πάνω του και μετά να σηκωθείς, σε βάζει στη διαδικασία να αναρωτηθείς γιατί δεν το είδες.
Φέτος σας βρίσκουμε στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, όπου σκηνοθετείτε την κωμωδία του Ντάριο Φό «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω», καθώς και την «Cavewoman». Μιλήστε μου για τα έργα.
Το εμβληματικό έργο «Δεν πληρώνω – δεν πληρώνω» του σπουδαίου Ντάριο Φο δεν χρειάζεται συστάσεις. Καταπέλτης για την οικονομική ανισότητα και την ανέχεια, παίχτηκε σε πάνω από 35 χώρες και συντάχθηκε έως και σήμερα με τους κοινωνικούς αγώνες για ένα πιο δίκαιο, πιο αξιοπρεπές αύριο.
Το «Cavewoman» είναι ένας απολαυστικός μονόλογος με στοιχεία stand-upcomedy ο οποίος με καταιγιστικό χιούμορ, αδυσώπητες ατάκες αλλά συνάμα τρυφερότητα και μελαγχολία σαρκάζει τα κουσούρια και τις ιδιαιτερότητες στη συνύπαρξη αντρών και γυναικών και μας υπενθυμίζει ότι πολλές φορές όσα μας ξεχωρίζουν από το άλλο φύλο είναι τελικά κι εκείνα που μας συμπληρώνουν!
Όπως λέει και ο Ντάριο Φο: «Ένα δυνατό γέλιο τη σωστή στιγμή μπορεί πράγματι να τους θάψει όλους».
Θεωρείτε πως οι φετινές παραστάσεις, θα επηρεάσουν ή έστω θα βάλουν σε σκέψεις το κοινό; Θέλω να πω, ναι, αυτός είναι ο σκοπός του θεάτρου, αλλά εσείς, όχι ως σκηνοθέτης, αλλά ως θεατής, τι αποκομίζετε από αυτά τα θεατρικά έργα;
Τόσο το «Δεν πληρώνω – δεν πληρώνω» που καυτηριάζει την οικονομική ανέχεια και την ανισότητα όσο και το «Cavewoman» που μέσα από την εξομολόγηση της ηρωίδας σατιρίζει την αιώνια πάλη των δύο φύλων, είναι, με διαφορετικά η καθεμία της χαρακτηριστικά, δύο δυνατές κωμωδίες. Η φάρσα, το παράλογο, το stand-up συναντιούνται με την πολιτική ματιά και τον κοινωνικό σχολιασμό και το αποτέλεσμα είναι σαρωτικό.
Γιατί όπως λέει και ο Ντάριο Φο: «Ένα δυνατό γέλιο τη σωστή στιγμή μπορεί πράγματι να τους θάψει όλους».
Ποια είναι τα πλάνα για την επόμενη σεζόν;
Μας ενδιαφέρει οι παραγωγές που κάνουν πρεμιέρα αυτήν τη σεζόν να αγαπηθούν από το κοινό και να συνεχίσουν και την επόμενη σεζόν. Από εκεί κι έπειτα, υπάρχουν πολλές σκέψεις κι όνειρα τόσο για το καλοκαίρι όσο και για πιο μετά. Ας είμαστε καλά, ας κατακτήσουμε για την ώρα ομαλότητα και σταθερότητα που για δύο περίπου χρόνια στερηθήκαμε και στα σκαριά είναι πολλά ωραία να γίνουν!
Το θέατρο είναι ιαματικό, διασκεδάζει, ψυχαγωγεί!
Μια ευχή, συμβουλή, ή ό,τι θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μου και με τους αναγνώστες;
Η ευχή μου είναι ο κόσμος να έρθει στο θέατρο.
Το θέατρο είναι ιαματικό, διασκεδάζει, ψυχαγωγεί, είναι μια εμπειρία από τη φύση της συλλογική ως εκ τούτου, μετά από όλη αυτήν την περίοδο αναγκαστικής αποστασιοποίησης, η επιστροφή στις θεατρικές αίθουσες είναι συνάμα και επιστροφή στο δημόσιο βίο.
Και κάτι ακόμα κλείνοντας:
Ο μόνος τρόπος για να προστατέψουμε τόσο την υγεία μας όσο και τις δουλειές μας, τα σχολεία μας, είναι ο εμβολιασμός. Εύχομαι να βάλει ο κόσμος στην άκρη τους όποιους δισταγμούς, αν έχει ανάγκη να αναζητήσει κι άλλες απαντήσεις που θα καθησυχάσουν τους φόβους του, να κατατρέξει σε έγκυρες πηγές και να πάει να εμβολιαστεί.
Τα ποσοστά δυστυχώς της χώρας μας των εμβολιασμένων παραμένουν χαμηλά, είναι στο χέρι μας να δημιουργήσουμε όλοι μαζί μια ασπίδα προστασίας απέναντι στην πανδημία έτσι ώστε να πάρουμε μια ώρα αρχύτερα πίσω τις ζωές μας.
Ο Δημήτρης Μυλωνάς είναι ένας άνθρωπος που του αρέσει να πειραματίζεται, και μέσα από αυτά τα πειράματα, προσφέρει στους θεατές, σε εμάς, μεγάλες στιγμές. Στιγμές γέλιου, θλίψης, προβληματισμού. Και αυτό φαίνεται, από τις φετινές παραστάσεις που πρωταγωνιστεί, σκηνοθετεί ή κάνει την παραγωγή.
Μπορείτε να ενημερωθείτε για όλα αυτά και ακόμα περισσότερα στο site του "Από Μηχανής" Θέατρο, στο Αρχική - Από Μηχανής Θέατρο (amtheater.gr), καθώς και στο site του "Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου" Γυάλινο Μουσικό Θέατρο (gialino.gr)
Και να θυμάστε.
Τα θέατρα μας χρειάζονται.
Μας χρειάζονται για να συνεχίσουν να δουλεύουν. Να συνεχίσουν να ζουν και να μας χαρίζουν όλα τα συναισθήματα που πολλές φορές ξεχνάμε να βιώσουμε, γιατί μας καταπνίγει η καθημερινότητα.
Τα λέμε...
Σε κάποια παράσταση!