Το Σάββατο 23/10 το We Love Theater, ήτανε εκεί, στη sold out πρεμιέρα του TAPE #season2 στο Up Stage, του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου.
Λίγα λόγια για το έργο.
Στο μικρό δωμάτιο ενός μοτέλ στο Μίσιγκαν δυο παλιοί φίλοι και συμμαθητές, ο Βίνσεντ (Κωνσταντίνος Κάππας) και ο Τζον (Δημήτρης Λιακόπουλος), συναντιούνται με αφορμή την προβολή της ταινίας του Τζον σε ένα τοπικό κινηματογραφικό φεστιβάλ. Μέσα από μία σύντομη ανασκόπηση της μέχρι τώρα πορείας τους, αρχίζουν να αναμοχλεύουν το παρελθόν. Όταν όμως ο Βίνσεντ κατηγορεί τον Τζον για βιασμό της πρώην κοπέλας του ίδιου, Έιμι, πιέζοντάς τον με κάθε τρόπο να το παραδεχτεί, το αμφιλεγόμενο περιστατικό θα πάρει διαστάσεις προσωπικής κόντρας. H Έιμι (Εμμανουέλα Αλεξίου), προσκεκλημένη από τον Βίνσεντ, θα μπει αναπάντεχα στο δωμάτιο για να δώσει τη δική της, διαφορετική εκδοχή…
Είναι ένα εκατομμύριο πράγματα αυτά που μπορούμε να πούμε, να συζητήσουμε.
Ο βιασμός είναι τρομακτικός. Ένα αποτρόπαιο γεγονός. Δεν έχω στον κύκλο μου, ή τουλάχιστον δεν ξέρω αν έχω γυναίκα, άντρα, που να έχει πέσει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης. Γι' αυτό και δε θα το αναλύσω. Δε θεωρώ πως είμαι ικανός να το κάνω.
Δε θα αναφερθώ ούτε στη σεξουαλική παρενόχληση, κι αυτό γιατί εξ ορισμού, ακόμα και το λεκτικό κομμάτι που μπορεί να θίγει την αξιοπρέπεια κάποιου, τη συνιστά.
Και ξέρεις τι;
Κι εγώ το έχω κάνει, κι εσύ το έχεις κάνει.
Και είναι πολύ πιθανό να μην το έχεις καν καταλάβει. Δεν το καταλαβαίνουμε, γιατί ίσως έτσι μεγαλώσαμε. Γιατί μάθαμε να θεωρούμε αστεία και χαριτωμένα, πολλά πράγματα.
Ε μάλλον δεν είναι.
Και ναι, δεν έχω δικαίωμα να το κάνω.
Κανείς δεν έχει δικαίωμα να το κάνει.
Και ζητώ ειλικρινά συγγνώμη.
Και καλό είναι να ζητήσεις κι εσύ.
Θα με ρωτήσεις τώρα, γιατί αυτό το ξέσπασμα;
Γύρω από αυτό το θέμα περιστρέφεται και το έργο.
Πως αντιλαμβάνεται ο καθένας τη σεξουαλική παρενόχληση ή κακοποίηση;
Και πριν φτάσουμε σε αυτό, πως αντιλαμβάνεται ο καθένας τα όρια που δεν πρέπει να υπερβεί;
Βλέπουμε (επιτέλους) πως τα τελευταία χρόνια, σε παγκόσμιο επίπεδο*, και τους τελευταίους μήνες και στην Ελλαδίτσα μας, ολοένα και περισσότερα στόματα ανοίγουν και ο δρόμος της δικαιοσύνης γίνεται μονόδρομος για τους δράστες.
Και έτσι πρέπει να γίνεται. Επιτέλους, τα θύματα ενθαρρύνονται και βρίσκουν ξανά τη λαλιά που τους κόπηκε.
Μολαταύτα, πολλές από τις περιπτώσεις, συνεχίζουν να αμφισβητούνται.
*Τώρα θα μου πεις: "Τι παγκόσμιο επίπεδο ρε φίλε, ακόμα βιάζουν, λιθοβολούν και εκτελούν γυναίκες." Δεν έχεις κι άδικο, αλλά προσπαθώ να μείνω όσο μπορώ στο έργο.
Το έργο με άφησε με πολλά ερωτήματα. Πως είναι δυνατόν τρία άτομα, να αντιλαμβάνονται τόσο διαφορετικά ένα οφθαλμοφανές γεγονός;
Και ναι, το δέχομαι, ο ένας δεν το βίωσε.
Πως όμως γίνεται οι άλλοι δύο να το αντιλαμβάνονται διαφορετικά.
Και δεν εννοώ αυτό που περιμένεις να διαβάσεις.
Τι εννοώ;
Μπορείς να πας στο #ΓυαλινοΜουσικοΘεατρο να δεις με τα μάτια σου.
Αλλά θα σου δώσω μια ιδέα.
Πάνω στη σκηνή, έχουμε έναν έντονο διάλογο, μια λογομαχία, στην οποία οι δυο πλευρές υπερασπίζονται τη δική τους άποψη.
Από τη μια μεριά έχουμε το ένα άτομο βροντοφωνάζει πως πρόκειται για βιασμό, και από την άλλη το άλλο, ότι ήταν απλά για άγριο σεξ.
Μήπως τελικά ήταν ένα σκληρό σεξουαλικό παιχνίδι;
Ή μήπως μέσα σε αυτά τα είκοσι χρόνια, τα πρόσωπα προσπάθησαν να διαμορφώσουν τις καταστάσεις και τα γεγονότα, έτσι ώστε να μπορούν να πορευτούν στις ζωές τους, χωρίς να έχουν βάρος στις συνειδήσεις τους;
Ή μήπως κανείς δεν ξέχασε τίποτα, και κάθε μέρα ζούσαν με το βάρος της ενοχής; Διότι για ενοχή πρόκειται. Νιώθεις ένοχος αν είσαι θύτης και (ΜΑΚΑΡΙ) να έχεις μετανιώσει (που εδώ που τα λέμε, δε βοηθάει και σε κάτι-το θύμα τουλάχιστον).
Νιώθεις όμως ένοχος αν είσαι και θύμα. Νιώθεις ένοχος απέναντι στον εαυτό σου, που δε βρήκες ποτέ το θάρρος να μιλήσεις γι' αυτό.
Πως γίνεται, ακόμα και μετά την αποκάλυψη όλων αυτών, οι πρωταγωνιστές να μην τολμάνε να αφήσουν να ξεμυτίσει από το δωμάτιο η αλήθεια;
Θαρρώ πως καταλαβαίνω.
Δε θες με κανένα τρόπο, να αμαυρωθεί το όνομα σου, η θέση που έχεις κατακτήσει στην κοινωνία. Φοβάσαι τι θα γίνει. Φοβάσαι πως θα σε δείξουν με το δάχτυλο.
Φοβάσαι πως θα χάσεις τα πάντα, και προσπαθείς με κάθε τρόπο να το "σκεπάσεις".
Ξέρω πως αυτά που έχεις διαβάσει μέχρι τώρα, ίσως σε έχουν μπερδέψει.
Αυτή είναι και η μαγεία του θεάτρου.
Άλλες φορές σου δίνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα, κι άλλες φορές περιπλέκει καταστάσεις, σε αναγκάζει να σκεφτείς περισσότερο, να ταυτιστείς. Ενίοτε, σε αφήνει με απορίες, και άλλοτε σε προτρέπει να δώσεις τις δικές σου ερμηνείες.
Το πρόβλημα σε αυτές τις καταστάσεις, ήταν και είναι διαχρονικό. Και ό,τι και να συμβεί, θα ακουστούν φωνούλες μέσα στο αυτί σου που θα προσπαθήσουν να σε αποθαρρύνουν. Να σε κάνουν να κλειστείς στον εαυτό σου. Να σε πείσουν πως φταις κι εσύ:
"Γιατί το λες τώρα;" "Γιατί δεν βγήκες να μιλήσεις όταν συνέβη;" "Υπάρχει μάρτυρας;" "Τι φορούσες;" "Ήθελες και τα έπαθες." "Ας πρόσεχες."
Και τώρα που το σκέφτομαι, ειδικά στην εποχή που διαδραματίζεται το έργο, δηλαδή μερικές δεκαετίες πίσω, ήταν πολύ δύσκολο ως ακατόρθωτο, να μιλήσει κανείς γι' αυτό.
Χρειάζεται πάντα επιμονή, υπομονή και αγώνας. Και αυτός ο αγώνας, τα τελευταία χρόνια, έχει αποκτήσει ταυτότητα.
Ακούει στο όνομα "Κίνημα #ΜeΤoo", και ήδη το γνωρίζεις.
Μερικές λεπτομέρειες για το πως ξεκίνησε, μπορείς να βρεις στον ακόλουθο σύνδεσμο Κίνημα Me Too - Βικιπαίδεια (wikipedia.org)
Η παράσταση ήταν όπως έπρεπε.
Οι ηθοποιοί, όλοι μαζί κι ο καθένας χωριστά, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της κυρίας Παπαχαραλάμπους έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Έχουμε έναν εξαρτημένο από ουσίες, ελαφριές και βαριές Βίνσεντ, που ο Κωνσταντίνος Κάππας αποδίδει λες και όντως βρίσκεται υπό την επήρεια κοκαΐνης, μιας και η ενέργεια του στη σκηνή, είναι απίστευτη.
Έναν ζεν πρεμιέ και επιτυχημένο σκηνοθέτη Τζον, τον οποίο ο Δημήτρης Λιακόπουλος μας έφερε στη σκηνή με όλο τον αέρα, και την έπαρση που έπρεπε να διαθέτει.
Τέλος, ήρθε η Εμμανουέλα Αλεξίου, και ως αγέρωχη Είμι παρέθεσε τη δική της αλήθεια. Την αλήθεια που ίσως κανείς δεν περίμενε να ακούσει.
Πρωταγωνιστούν:
Κωνσταντίνος Κάππας, Εμμανουέλα Αλεξίου, Δημήτρης Λιακόπουλος
Απόδοση: Εμμανουέλα Αλεξίου Σκηνοθεσία: Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους
Σκηνογράφος: David Negrin Ενδυματολόγος: Έλενα Φιλιππίδου Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης Μουσική επιμέλεια: Ηλίας Παπαχαραλάμπους Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Τσιμπρικίδου Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου Επικοινωνία - Δημοσιές Σχέσεις: Μαργαρίτα Δρούτσα
Διεύθυνση κι Οργάνωση Παραγωγής: Χρήστος Ξηρογιάννης
Παραγωγή: Γυάλινο Μουσικό Θέατρο
Σκηνή UpStage
ΣΑΒΒΑΤΟ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΙΣ 19:00
Διάρκεια 90’
Τιμή εισιτηρίου: 15€
Προπώληση viva.gr
Δείτε το trailer της παράστασης