Search Results

Το Christmas Theater φιλοξένησε για άλλη μια φορά την υπερπαραγωγή του West End, The Phantom of the Opera. Όπως βέβαια ήταν αναμενόμενο, επικρατούσε το αδιαχώρητο, μιας και το φιλοθεάμον κοινό, έσπευσε να παρακολουθήσει από κοντά μια από τις 3 μακροβιότερες μουσικοθεατρικές παραστάσεις του West End του Λονδίνου. Εγκυκλοπαιδικά, οι άλλες δύο είναι "Οι Άθλιοι" του Β. Ουγκώ, και "Η Ποντικοπαγίδα" της Α. Κρίστι. Η πλοκή του έργου είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλο το θεατρόφιλο/σινεφίλ κοινό οπότε θα περάσω κατευθείαν στο ψητό. Ready? Η διαχρονική φωνή του Αλέξη Κωστάλα απλώνεται σε όλο το χώρο του Κλειστού Σταδίου Γαλατσίου, ενημερώνοντας μας πως η παράσταση πρόκειται να ξεκινήσει. Τα φώτα χαμηλώνουν. Η αυλαία σηκώνεται. Το έργο ξεκινά με τη σκηνή της δημοπρασίας (νο σπόιλερς). Μόλις η σκηνή τελειώνει και ξεκινά η ομώνυμη ουβερτούρα, ανατριχιάζεις*, σε κατακλύζει η μαγευτική ανατριχίλα που ξέρεις πως γι αυτή πήγες στο θέατρο. Ο θίασος αποτελείται από εξαιρετικούς ηθοποιούς. Η σκηνή είναι γεμάτη με επαγγελματίες του είδους. Από τα νεότερα άτομα-ξέρεις, αυτά στην ηλικία μου-μέχρι τους "βετεράνους" της σκηνής, το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό. Ναι, η ελληνική σκηνή έχει πολλούς καλλιτέχνες που μπορούν επάξια να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες ενός μιούζικαλ, αλλά πρέπει να ομολογήσω πως τόσο σε επίπεδο υποκριτικής όσο και φωνητικής, οι ερμηνείες στο Phantom of the Opera, είναι καθηλωτικές. Τα σκηνικά είναι πελώρια (και "ζωντανά"), φτιαγμένα με τόσο μεγάλη λεπτομέρεια που δε μπορείς όχι να διακρίνεις, αλλά ούτε να φανταστείς πως δεν πρόκειται για πραγματικά κτήρια. Το ίδιο υπέροχα είναι και τα κοστούμια εποχής. *Ανατριχιάζεις, αλλά όχι τόσο όσο θα μπορούσες να ανατριχιάσεις. Τι σημαίνει αυτό; Ναι, ο χώρος μπορεί να φιλοξενήσει πραγματικά πολύ κόσμο. Τα καθίσματα είναι άνετα και υπάρχει πολύς χώρος να κουνηθείς χωρίς να ενοχλήσεις τον μπροστινό σου. Όμως οι αποστάσεις από τη σκηνή, για τους πίσω από το κέντρο δηλαδή, είναι πολύ μεγάλες, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει η απαραίτητη ορατότητα. Και μετά από την εικόνα, έρχεται ο ήχος. Οι χρόνοι αντήχησης που απαιτούνται για κάθε μορφή από τα παραπάνω θεάματα, είναι διαφορετικοί. Μιας και δεν έχω όμως γνώσεις ακουστικής θα πω πως απλά κάποια όργανα χάνονταν λίγο, λόγω της μέτριας ποιότητας του ήχου που φτάνει στα αυτιά του κοινού. Συνοψίζοντας. Πρόκειται για μια παράσταση, δημιουργημένη με τα υψηλότερα στάνταρ από όλες τις απόψεις (αν την παρακολουθήσεις στο Her Majesty Theater) ή σε γενικότερα σε κάποιο θέατρο. Επειδή όμως είναι πολύ πιθανό να μην ταξιδέψεις ως το Λονδίνο για να το κάνεις, προτείνω να κάνεις τη βόλτα μέχρι το Γαλάτσι. Και αφήσεις στην άκρη το θέμα του ήχου που σίγουρα χρήζει άμεσης βελτίωσης, θα φύγεις από την παράσταση με τις καλύτερες εντυπώσεις. Και αν μένεις στη Βόρεια Ελλάδα, κάνε υπομονή για τον άλλο μήνα το Φάντασμα της Όπερας, έρχεται στη Θεσσαλονίκη. Καλή θέαση! Ευρυγένης

Οι συστάσεις είναι περιττές για τη μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού, Γιώτα Νέγκα. Έχοντας παρακολουθήσει την μουσική παράσταση "Τραγουδώντας την Ευτυχία", ύμνο στη ζωή και το έργο της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, βρήκα το θάρρος να ζητήσω από την κυρία Νέγκα, να μου παραχωρήσει λίγο από το χρόνο της, ώστε να πούμε μερικά λόγια για την παράσταση, αλλά και για την καθημερινότητα προσαρμοσμένη στα νέα δεδομένα, λόγω της πανδημίας. Η Γιώτα Νέγκα, είναι ένας γλυκός άνθρωπος, με ζεστή φωνή, εντός και εκτός πίστας. Δε θα σου κρύψω, πως ήμουν αρκετά αγχωμένος για το πώς θα πάει αυτό, αλλά αυτή η υπέροχη γυναίκα, με ενθάρρυνε να είμαι ο εαυτός μου, και το αποτέλεσμα αυτής της συζήτησης, θεωρώ πως είναι όμορφο. Ανέβασε το φωτισμό του smartphone ή του tablet σου και κάτσε αναπαυτικά στον καναπέ ή στο κρεβάτι σου. Έτοιμος; Ε: Αρχικά, θα ήθελα να σας δώσω πολλά συγχαρητήρια για την παράσταση. Ξέρετε, αν και δεν έχω ιδιαίτερη κλίση προς το ρεμπέτικο και το λαϊκό τραγούδι, η παράσταση σας ήταν πραγματικά συγκινητική. Γ: Δεν θα το χαρακτήριζα ρεμπέτικο, αλλά περισσότερο αστικό λαϊκό. Είναι όμως λογικό λόγω της ηλικίας σου, να κάνεις ένας πιο γενικό χαρακτηρισμό του συγκεκριμένου ρεπερτορίου. Μίλησε μου λίγο για το welovetheater.gr. E: Κατάλαβα, εσείς θα πάρετε συνέντευξη από μένα. (Γέλια και από τις δύο πλευρές, και σύντομη παρουσίαση του "Αγαπάμε Θέατρο", που λογικά δε θα σε ενδιαφέρει, οπότε την προσπερνάω, και φτάνω στο σημείο που συνειδητοποιούμε πως όλο αυτό, ήταν μια τεράστια ευκαιρία να έρθουμε ξανά κοντά στο θέατρο που τόσο μας έλλειψε τα δύο προηγούμενα χρόνια.) Ε: Μιας και φτάσαμε σε αυτό, πόσο δύσκολο ήταν για εσάς; Θέλω να πω, εμείς ως θεατές στερηθήκαμε την ψυχαγωγία μας. Για εσάς ήταν εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Γ: Για εμάς ήταν θέμα επιβίωσης. Και όχι μόνο αυτό. Όλοι εμείς, οι καλλιτέχνες, τεθήκαμε σε ένα καθεστώς σιωπής, και αυτό είναι το πιο δύσκολο. Δε μπορούσαμε πια να εκφραστούμε, και η αδυναμία έκφρασης, επηρεάζει πάρα πολύ την ψυχολογία κάποιου, ιδιαίτερα ανθρώπους σαν κι εμάς. Υπήρχαν συνάδελφοι που δεν είχαν τη δυνατότητα να πληρώσουν το νοίκι, το ρεύμα τους. Άλλοι έκαναν επιχειρηματικές κινήσεις οι οποίες τελικά απέτυχαν ή στην καλύτερη έμειναν στον αέρα. Καλλιτέχνες και μη, περάσαμε όλοι μια πολύ άσχημη περίοδο. Όταν ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσω στα ίσια την Ευτυχία, η καρδιά μου πετάρισε. Γνώρισα αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο, μόνο από τη δουλειά του. Ε: Ας μιλήσουμε λίγο για την παράσταση. Πως ξεκινήσατε το εγχείρημα; Ήταν ιδέα της Λίνας Νικολακοπούλου όλο αυτό; Γ: Η Λίνα έδωσε το έναυσμα σε όλο αυτό, ναι. Το καλοκαίρι του 2020, ετοίμασε την παράσταση για την Ευτυχία, και με κάλεσε ώστε να ερμηνεύσω τα τραγούδια της. Ήταν η πρώτη φορά που κλήθηκα να αντιμετωπίσω όλα τα τραγούδια της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου όλα μαζί. Πάντα τραγουδούσα την Ευτυχία, αλλά μέσα σε ένα πρόγραμμα με τραγούδια δικά μου και άλλων. Κυρίως αυτά που δονούν όλο το κοινό. Όταν ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσω στα ίσια την Ευτυχία, η καρδιά μου πετάρισε. Γνώρισα αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο (την Παπαγιαννοπούλου), μόνο από τη δουλειά του. Μολαταύτα, μας χτύπησε η δεύτερη καραντίνα, και η παράσταση δεν παρουσιάστηκε ποτέ. Ήρθε όμως η άνοιξη του 2021, και έχοντας μέσα μου την ανάγκη να δει ο κόσμος αυτό το υπέροχο εγχείρημα, επικοινώνησα με τη Λίνα και της ζήτησα να κάνουμε μια περιοδεία, και με ένα εντελώς αυθόρμητο "ναι" της, στρωθήκαμε ξανά στη δουλειά, υπό το πρίσμα της μοναδικής Λίνας Νικολακοπούλου. Άλλωστε η Λίνα, είναι Ευτυχία που έχουμε εμείς. Είναι μια γυναίκα που έβαλε νέες λέξεις και θέματα μέσα στα τραγούδια, όπως έκανε η Ευτυχία στην εποχή της, στον αφιλόξενο ανδροκρατούμενο χώρο της στιχουργίας. Η Λίνα, έχει μοιραστεί μαζί μας τον τρόπο σκέψης της. Μας κάνει να χαρούμε, να δακρύσουμε, να σκεφτούμε. Έχει δώσει όνομα στα όνειρα αλλά και στους φόβους μας, στις πολύ προσωπικές μας στιγμές. Ειλικρινά αισθάνομαι πολύ τιμημένη, ευτυχισμένη και τυχερή, που την παράσταση για μια σπουδαία στιχουργό, την επιμελείται μια άλλη σπουδαία στιχουργός. Η Λίνα, είναι Ευτυχία που έχουμε εμείς. Είναι μια γυναίκα που έβαλε νέες λέξεις και θέματα μέσα στα τραγούδια, όπως έκανε η Ευτυχία στην εποχή της. Ε: Με συγκινεί το γεγονός ότι μιλάτε έτσι για έναν άνθρωπο του "συναφιού" σας. Όλος αυτός ο σεβασμός και η αγάπη που δείχνετε. Δεν είναι συχνό φαινόμενο να ακούς κάποιον να μιλάει έτσι για κάποιον άλλο και αυτά που λέει να τα εννοεί. Δυστυχώς είναι αρκετοί αυτοί που ξεσκίζουν τις σάρκες των άλλων, μόλις τους δοθεί η ευκαιρία. Γ: Θεωρώ πως ο χώρος για φάγωμα, εμφανίζεται μόνο όταν δεν υπάρχει πραγματική δημιουργία. Αν δεν έχεις να ασχοληθείς με ένα πόνημα, ένα έργο, πρέπει να ασχοληθείς με κάτι. Ή με κάποιον. Το ότι ήρθα σε επαφή μια τόσο σπουδαία καλλιτέχνιδα, που κακά τα ψέματα, έχει τραγουδηθεί από τα πιο μεγάλα ονόματα του λαϊκού και όχι μόνο στερεώματος, από τον Καζαντζίδη, τον Κόκοτα, τη Μαίρη Λίντα, μέχρι τη Μοσχολιού και το Νταλάρα, δεν έχεις χώρο να ασχοληθείς με οτιδήποτε άλλο. Ασχολείσαι ήδη με κάτι σπουδαίο, και δίνεις την ψυχή σου σε αυτό. Ήθελα ο χώρος που θα στέγαζε την "Ευτυχία", να είναι ένα θέατρο. Βλέπεις, κάθε κομμάτι της, είναι σαν ένα μικρό μονόπρακτο. Ε: Πως οδηγηθήκατε στο Θέατρο Ακροπόλ; Γ: Ήθελα ο χώρος που θα στέγαζε την "Ευτυχία", να είναι ένα θέατρο. Ήθελα ο κόσμος να έρθει και να κάτσει να παρακολουθήσει την ιστορία της Ευτυχίας, κι όχι απλά να ακούσει. Βλέπεις, κάθε κομμάτι της, είναι σαν ένα μικρό μονόπρακτο. Ο λόγος της Ευτυχίας, ρέει, και μέσα και ανάμεσα από τα τραγούδια. Μεταξύ των κομματιών, ακούμε τη Λίνα, να μιλάει για τη ζωή της Ευτυχίας, είτε μέσα από αποσπάσματα άρθρων της εποχής, είτε ως η ίδια η Ευτυχία. Κάθε ενότητα, ανοίγεται από την Ευτυχία. Έχουμε λοιπόν περίπου 30 μικρά μονόπρακτα, που επιθυμούσα να περάσουν στο κοινό, χωρίς τις παρεμβολές που μπορεί να προκληθούν σε μια μουσική σκηνή, όπως είναι η συζήτηση, το αλκοόλ...Δίνει όλη του την προσοχή. Ευχαριστώ πολύ τον Μάρκο Τάγαρη, που στήριξε αυτή μας την προσπάθεια, την αγάπησε, και τη στέγασε στο ιστορικό Ακροπόλ. Το ίδιο και τον Μανώλη Παντελιδάκη, που "φιλοξενεί" την Ευτυχία, στο πανέμορφο σκηνικό του "Κουρέα της Σεβιλλης". Ε: Θεωρείτε πως θα έβρισκε αντίκρισμα από το κοινό, ένας συνδυασμός μουσικής και θεάτρου, όπως τώρα ή οι θαμώνες δε μπορούν να ξεφύγουν από τα νυχτερινά κέντρα; Γ: Καλή και άγια η διασκέδαση στα νυχτερινά κέντρα. Το ίδιο και η εργασία σε αυτά. Την έχω κάνει και θα συνεχίσω να την κάνω. Είναι αυτό που σου είπα και πιο πάνω. Στο νυχτερινό κέντρο θα πας για να διασκεδάσεις, με πιο "πολύχρωμα" προγράμματα. Όταν όμως μιλάμε για κάτι σαν το "τραγουδώντας την Ευτυχία", ένα αφιέρωμα τόσο συγκεκριμένο, ήθελα να το πάμε στο θέατρο. Έχει πραγματικά να κάνει με το πως θες να το παρουσιάσεις στο κοινό. Ε: Από μουσικά νέα; Έχετε στα σκαριά κάποιο νέο άλμπουμ; Γ: Αυτό τον καιρό, μιξάρουμε στο στούντιο την καλοκαιρινή περιοδεία της "Ευτυχίας". Θεωρώ πως με την είσοδο του νέου χρόνου, θα το έχουμε στα χέρια μας, έτοιμο να ταξιδέψει προς τις καρδιές όλων. E: Θα διατίθεται και σε βινύλιο; Γ: Προς το παρόν δεν το έχουμε συζητήσει, αλλά το επιθυμώ πολύ. E: Μιας και το ανέφερα, πως σας φαίνεται αυτή η εισβολή του βινυλίου στην καθημερινότητα μας; Γ: Ο αναλογικό ήχος, είναι πιο κοντά στην ανθρώπινη ιδιοσυχνότητα. Πέρα όμως από αυτό, όλη η διαδικασία, το να πιάσεις το δίσκο, να ακουμπήσεις τη βελόνα σωστά για να παίξει...Αγαπώ πολύ τα βινύλια. Ε: Είτε σε βυνίλιο, είτε σε CD, σίγουρα θα έρθω για αυτόγραφο και αφιέρωση, τώρα που έχω και τα μέσα! Γ: (Γέλια) Θα σε περιμένω στην επόμενη παράσταση! Ε: Να πούμε όμως και κάτι για τον τελευταίο προσωπικό σας δίσκο, που κυκλοφόρησε αρχές του 2020, εν μέσω πανδημίας. Γ: Αν και κυκλοφόρησε σε δύσκολη εποχή, πήγε πολύ καλά. Έχει κάνει τον κύκλο του πια. Όμως κρατάω στην καρδία το βίντεο κλιπ του Νίκου Σούλη, για το κομμάτι "Σε λάθος μάτια", που εν τέλει είναι πιο σύγχρονο από ποτέ, μιας θίγει τόσο έντονα την ενδοοικογενειακή βία, και το δραματικό φαινόμενο των απανωτών γυναικοκτονιών. Μένω να κοιτάω παγωμένη πια όλα αυτά τα καταιγιστικά γεγονότα. Και το κομμάτι αυτό, αλλά και όλος ο δίσκος, είναι μια πολύ γλυκιά αποσκευή μέσα μου, ένα παράσημο στην ψυχή μου. Πρέπει να μας προβληματίσει το πως θα μεγαλώσουμε κανονικούς, καλοσυνάτους ανθρώπους, κι όχι βασανιστές. E: Ευχαριστώ για το πάτημα που μου δίνετε. Προσωπικά θεωρώ πως η κατάσταση έχει πραγματικά ξεφύγει με το θέμα των γυναικοκτονιών και όχι μόνο. Ποια τιμωρία θεωρείτε πως αναλογεί σε όλους αυτούς που διαπράττουν αυτά τα εγκλήματα; Γ: Θα πω πως πρέπει να υπάρχει μια σωστή αντιμετώπιση, και γενικά πρέπει να υπάρχει δικαιοσύνη. Δεν είναι όμως θέμα μόνο της τιμωρίας. Αυτό είναι επιδερμικό. Μην ξεχνάμε πως οι άνθρωποι που εξελίχθηκαν σε βασανιστές, μεγάλωσαν και ανέπτυξαν τις προσωπικότητές τους, σε ένα περιβάλλον που ίσως δεν ήταν το ιδανικό. Πρέπει λοιπόν να προβληματιστούμε για το πως θα εξαλείψουμε αυτά τα περιβάλλοντα. Πρέπει να μας προβληματίσει το πως θα μεγαλώσουμε κανονικούς, καλοσυνάτους ανθρώπους, κι όχι βασανιστές. Ε: Για τα στρατόπεδα που τείνουν να δημιουργούνται μεταξύ εβολιασμένων και ανεμβολίαστων, τι έχετε να πείτε; Γ: Ως ζήτημα, δεν απέχει και πολύ από όλα τα άλλα σημαντικά κοινωνικά ζητήματα. Θα πω μόνο το εξής. Είναι θέμα επιλογής. Αλλά η επιλογή που θα κάνει ο καθένας, πρέπει να αντιμετωπιστεί σοβαρά και υπεύθυνα. Κι αυτό πρέπει να ισχύει από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο πολίτη της χώρας. Κάθε επιλογή έχει το ρίσκο της. Ας σεβαστούμε πρώτα τον εαυτό μας και τους άλλους, και οι ισορροπίες θα βρεθούν. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τον εμβολιασμό, αλλά με όλα τα θέματα. Δε δύναται να πάμε μπροστά με γκρίνιες και τσακωμούς. Ε: Μετά την "Ευτυχία", υπάρχει κάτι που ετοιμάζετε; Γ: Ο κύκλος, τουλάχιστον αυτός ο κύκλος της "Ευτυχίας", κλείνει την ερχόμενη εβδομάδα, στις 27 Δεκεμβρίου, αλλά θεωρώ πολύ πιθανό να ανοίξει ένας άλλος αργότερα... Με τη νέα χρονιά, προς τέλη Γενάρη, θα βρίσκομαι με το Γιάννη Κότσιρα στο Anodos , όπου θα παρουσιάσουμε μια παράσταση που λαχταρούμε εδώ και καιρό να κάνουμε παρέα, με πολλά όμορφα λαϊκά τραγούδια, τραγούδια που έχουμε ανάγκη να πούμε, αλλά και προσωπικά μας τραγούδια. Θα είναι ένα γλέντι για τη ζωή, μια ελπίδα για το μαζί, ένα χαμόγελο για το τραγούδι. Ε: Ποια τραγούδια να περιμένουμε πως θα ακούσουμε δηλαδή; Γ: Είναι πάρα πολλά για να στα πω τώρα. Αλλά σίγουρα μέσα σε αυτά, θα ακούσετε και της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου! (Γέλια) Όλα θα είναι πάντως αγαπημένα τραγούδια, και τραγουδισμένα από καρδιάς. Άλλωστε και ο Γιάννης είναι ένας καταπληκτικος τραγουδιστής που αγαπά πολύ το λαϊκό τραγούδι. Είναι ένας έντιμος και συναισθηματικός άνθρωπος με καθαρή καρδιά και βλέμμα. Αισθάνομαι πολύ τυχερή και που είναι φίλος μου, και που θα μοιραστούμε τη σκηνή και θα το ζήσουμε μαζί. Το "Τραγουδώντας την Ευτυχία", κλείνει τον κύκλο του τη Δευτέρα 27/12. Ακόμα προλαβαίνεις! Ευρυγένης ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΤΣΙΡΑΣ – ΓΙΩΤΑ ΝΕΓΚΑ Από το Σάββατο 22 Ιανουαρίου και κάθε Σάββατο για λίγες παραστάσεις Ο Γιάννης Κότσιρας και η Γιώτα Νέγκα συναντιούνται για πρώτη φορά επί σκηνής στο Anodos Live Stage, τον αγαπημένο χώρο - ορόσημο της Πειραιώς. Από το Σάββατο 22 Ιανουαρίου και για κάθε Σάββατο, οι δύο σπουδαίοι καλλιτέχνες, ενώνουν τις φωνές τους σε ένα μουσικό ταξίδι στο καλό Ελληνικό τραγούδι και ερμηνεύουν διαχρονικές επιτυχίες που έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας, σε μία βραδιά γεμάτη συγκίνηση και χαρά. Τραγούδια από τη δική τους δισκογραφία, από τον «Σασμό» και τον «Φύλακα Άγγελο», μέχρι το «Τσιγάρο» και το «Έλα και Κόψε Με στα Δυο» κι από το «Με τα Μάτια Κλειστά», και «Το Δίκιο μου» μέχρι το «Βρες μου έναν άλλον» και το «Οξυγόνο, οι δύο αγαπημένοι ερμηνευτές παρουσιάζουν ένα μοναδικό πρόγραμμα ερμηνεύοντας τραγούδια σταθμούς τόσο από την πλούσια δισκογραφία τους όσο και μεγάλες λαϊκές επιτυχίες τις οποίες όλοι αγαπάμε. Τους συνοδεύουν οι μουσικοί: Αλέξανδρος Λιβιτσάνος: πλήκτρα/ενορχηστρώσεις Βαγγέλης Μαχαίρας: μπουζούκι Κώστας Μιχαλός: κιθάρες Hρακλής Παχίδης: τύμπανα Γιάννης Πλαγιανάκος: μπάσο Νίκος Κατσίκης: Μπουζούκι - Λαούτο  Κώστας Νικολόπουλος: Κιθάρες  Δήμητρα Μπουλούζου: φωνή/βιολί Στρατής Καραδημητράκης /Λάμπρος Μπούνας: Επιμέλεια ήχου Φίλιππος Τρέπας: Φωτισμοί Επιμέλεια Παραγωγής: ΜENTA ART EVENTS - www.menta3.com Δημόσιες Σχέσεις: Μαργαρίτα Δρούτσα - email: mdroutsa@gmail.com Τηλ : 6942065888 Επιμέλεια Παραγωγής: ΜENTA ART EVENTS - www.menta3.com Η είσοδος στον χώρο γίνεται υποχρεωτικά με την επίδειξη πιστοποιητικού εμβολιασμού ή νόσησης. Προπώληση: ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΤΣΙΡΑΣ - ΓΙΩΤΑ ΝΕΓΚΑ | Εισιτήρια online! | Viva.gr  Κρατήσεις: 210 3468100 - info@anodoslivestage.gr ΜENTA ART EVENTS Λανίτη 4 Αθήνα 11363 Τηλέφωνο: 210 8617577 e-mail: info@menta3.com www.menta3.com  Anodos Live Stage: Πειραιώς 183 Αθήνα 11853

Ένα από τα κλασικά έργα που ανεβαίνουν φέτος από το Εθνικό Θέατρο, είναι και η Φάρμα των Ζώων, του Τζώρτζ Όργουελ. Η ιστορία είναι γνωστή, αλλά για όσους δεν την ξέρουν, ακολουθεί σύνοψη του έργου. Τα ζώα της φάρμας, μετά από το συμβούλιο τους, αποφασίζουν πως πρέπει να πάρουν στα χέρια τους τις ζωές τους και να πάψουν να εξαρτώνται πια από τους ανθρώπους, που ο μόνος λόγος που τα εκτρέφουν και τα φροντίζουν, είναι για να επωφελούνται από αυτά και όταν πια δεν έχουν κάτι να τους προσφέρουν, τα σκοτώνουν. Έτσι, τα γουρούνια, που ομόφωνα ψηφίζονται ως τα πιο σοφά και έξυπνα ζώα της φάρμας. Έτσι ο Σνόουμπολ, και ο Ναπολέων, τα δύο εξυπνότερα εκ των γουρουνιών, . αναλαμβάνουν να σχεδιάσουν την επανάσταση των ζώων, απέναντι στον ανθρώπινο ζυγό. Τα ζώα εξεγείρονται και μετά από σφοδρή μάχη, κερδίζουν την ανεξαρτησία τους, και για λίγο καιρό, ζουν όπως επιθυμούν. Ελεύθερα, μέσα σε μια ιδανική κοινωνία. Όμως τα γουρούνια, δεν αρκούνται σε αυτό. Οι εσωτερικές γουρουνοδιαμάχες δεν αργούν να ξεκινήσουν και η φάρμα χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα. Ο Ναπολέων με πραξικοπηματικό τρόπο, αναλαμβάνει την εξουσία, και η φάρμα, από μέρες ευημερίας, περνάει σε καθεστώς δικτατορίας. Τα ζώα εργάζονται σκληρά, οι πόροι στερεύουν, ζώα αρχίζουν να πεθαίνουν ή να χάνονται μυστηριωδώς... Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά κάποια ζώα είναι πιο ίσα μεταξύ τους Η φάρμα των ζώων είναι η αλήθεια που όλοι γνωρίζουμε αλλά λίγοι από εμάς τολμάμε να παραδεχτούμε. Μας παρουσιάζει με τον πιο αλληγορικό τρόπο (άλλωστε η αλληγορική γραφή του Όργουελ είναι χαρακτηριστική), τη βίαιη καθημερινότητα. Μιλάει για την ανισότητα ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις και για την εκμετάλλευση των ασθενέστερων στρωμάτων από τους ισχυρότερους. Πραγματεύεται την προσπάθεια του ανθρώπου να αποκτήσει την ανεξαρτησία του, αλλά και την ανάγκη που έχει να τον διοικούν, γιατί δεν έμαθε ποτέ να είναι πραγματικά ελεύθερος. Η παράσταση Το σκηνικό είναι όπως θα περίμενε κανείς, η φάρμα που ζουν τα ζώα. Απλή και μίνιμαλ. Και δε με ενόχλησε καθόλου. Οι ερμηνείες των ηθοποιών δε αφήνουν να το παρατηρήσεις. Νομίζω πως και αυτός είναι ο σκοπός. Να μη χάνεσαι στο σκηνικό ενώ οι καλλιτέχνες δίνουν στη σκηνή τον καλύτερο τους εαυτό. Όλοι οι ηθοποιοί, ανεξαιρέτως έχουν μοναδικές υποκριτικές, φωνητικές και χορευτικές ικανότητες. Τα κοστούμια, αλλά και το στυλιστικό κομμάτι γενικότερα, είναι δημιουργημένα βάσει των χαρακτηριστικών αλλά και του χαρακτήρα του κάθε ζώου. Από goth με επιθετικό undercut μαλλί για την "αναρχική" γάτα, μέχρι τούλι και αλογοουρά για την όλο χάρη και νάζι φοράδα. Τα τραγούδια αλλά και η χορογραφίες, δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από θεατρικές παραγωγές του West End. Λειτουργούν ως άρτια εκπαιδευμένη χορωδία. Προσωπικά, ένιωσα πως παρακολουθώ την Παναγία των Παρισίων της Disney, που θεωρώ πως διαθέτει ένα από τα καλύτερα soundtracks. Άλλωστε αυτό είναι το πραγματικό θέατρο. Ένας ηθοποιός, πρέπει να είναι ικανός να ερμηνεύει το ρόλο του, να τραγουδά, να χορεύει. Γι' αυτό και το θέατρο δεν είναι για όλους. Αλλά ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω; Εν κατακλείδι. Έχω ενθουσιαστεί από την αρτιότητα του έργου. Το ίδιο πιστεύω και για το υπόλοιπο κοινό, αλλιώς δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός πως το θέατρο ήταν κατάμεστο. Αν έχεις λίγο χρόνο μέσα τις διακοπές, είναι ένα από τα έργα που πρέπει να παρακολουθήσεις. Εκτός από το θέαμα, θα σε κάνει να αναθεωρήσεις και κάποια πράγματα στη ζωή σου. Και αν δεν προλάβεις, διάβασε τουλάχιστον το βιβλίο. Είναι κι αυτό μια αρχή. Ευρυγένης

Η αλήθεια είναι πως είναι αρκετά μεγάλο το όνομα της παράστασης, οπότε δε μπορούσα να παίξω πολύ με τον τίτλο του άρθρου. Είχα στο νου μου κάτι σαν " Ήρθες πάλι πίσω, Pablo Dolofono " αλλά τι να κάνουμε; Πάμε όμως γρήγορα στον Μικρό Κεραμεικό πριν χαθούν τα ίχνη του δολοφόνου! Δύο ηθοποιοί καλούνται στην πρώτη ανάγνωση του ενός νέου θεατρικού έργου. Ένα δράμα εποχής με "αναλαμπές" Λάμψης και "βουητά" Μελισσών . Η πρωταγωνίστρια, Κωνσταντίνα Σιλεβρή έχει φτάσει στην ώρα της, σε ένα θέατρο γεμάτο θεατές που έχουν έρθει για να παρακολουθήσουν, μιας και ο σκηνοθέτης επιμένει πως η μέθοδος αυτή βοηθάει στον αυθορμητισμό των ηθοποιών. Ο αργοπορημένος συμπρωταγωνιστής της, Γιώργος Αργυρόπουλος καταφθάνει και η ανάγνωση ξεκινά. Ο τεράστιος εγωισμός που σκεπάζει και τους δυο τους εμποδίζει την αρμονική συνύπαρξη τους στη σκηνή. Οι λέξεις γίνονται βρισιές και η αψιμαχία μεταξύ τους όλο και δυναμώνει. Ξαφνικά τα φώτα σβήνουν και οι φωνές πνίγονται από την έκπληξη. Μια έντρομη κραυγή σχίζει το σκοτάδι και τη σιγή! Τα φωτά ανάβουν ξανά. Ο σκηνοθέτης βρίσκεται αιμόφυρτος στο δάπεδο, παλεύοντας πλέον για τη ζωή του... Ο Παύλος Κοντογιαννίδης καλείται να ξεδιπλώσει το νήμα της απόπειρας φόνου κατά του σκηνοθέτη Ευάγγελου Σαμιώτη που υπογράφει το κείμενο και τη σκηνοθεσία της παράστασης. Το "Ο Δολοφόνος είναι...ανάμεσά μας..." είναι μια πανέξυπνη θεατρική παράσταση που σε όλη τη διάρκεια της σου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον αλλά και το γέλιο. Ο Ευάγγελος Σαμιώτης , ζωή να 'χει ο άνθρωπος, είχε σίγουρα πολλά κέφια όταν έγραφε το έργο γιατί σκέφτηκε όλους εμάς που δουλεύουμε 10 ώρες τη μέρα και έχουμε ανάγκη να βγούμε από το σπίτι μας και να άγουμε λίγο την ψυχούλα και το πνεύμα μας γελώντας σχεδόν ασταμάτητα για 80-90 λεπτά. Η Κωνσταντίνα Σιλεβρή , πολυπράγμων τόσο στη ζωή όσο και στη σκηνή, παίζει συνεχώς σε διπλό ταμπλό, φλερτάροντας μια με την κωμωδία και το δράμα, και μια με την παρωδία και το κλάμα. Ο Γιώργος Αργυρόπουλος , ως ο ωραίος τύπος εντός κι εκτός θεάτρου, δείχνει πως οι ωραίοι και σκληροί άντρες, μπορεί και να κρύβουν ένα ντροπαλό και φοβισμένο αγόρι που έχει τόσο μεγάλη ανάγκη να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Βέβαια, είχαμε άλλη μια γυναικοκτονία, στο Αγρίνιο αυτή τη φορά, οπότε προσοχή στους ωραίους και σκληρούς άντρες, γιατί εκτός από ευαίσθητες ψυχές, φαίνεται πως κρύβουν και τέρατα κάτω απ' το πετσί τους. Για τον μοναδικό Παύλο Κοντογιαννίδη ίσως είμαι λιγότερο από λίγος για να πω κάτι. Τόσα χρόνια στην επιθεώρηση, ήταν αναμενόμενο να γίνει και μια μέρα "επιθεωρητής". Σπάνια προσωπικότητα με σπάνιο ταλέντο, μισό αιώνα τώρα χαρίζει απλόχερα γέλιο και όχι μόνο. Κι επειδή δε θα γράψει κάποιος για μένα, θα το κάνω εγώ. Κατά τη διάρκεια της παράστασης, θα χρειαστεί να κατεβείς κι εσύ στη σκηνή. Εκτός από θεατές δηλαδή, χρειάζεται να γίνουμε και πρωταγωνιστές. Είχα λοιπόν την τύχη (ποιον κοροϊδεύω, σήκωσα το χέρι μου) να κληθώ και να παίξω για μερικά λεπτά με την κ. Σιλεβρή και τον κ. Σαμιώτη. Υποστηρικτικοί και θερμοί, δε με άφησαν δευτερόλεπτο να νιώσω φόβο ή το γνωστό "άγχος της σκηνής". Έχουν περάσει χρόνια από τη θητεία μου στη Νεανική Σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Μαραθώνα , αλλά ομολογώ πως το "ψώνιο" της σκηνής δύσκολα φεύγει. Το θέατρο είναι αγάπη. Είναι ζωή. Είτε από τη θέση του ερασιτέχνη ηθοποιού, είτε του θεατή, είτε από αυτή του απλού, καθημερινού και ενίοτε καυστικού κριτικού θεάτρου, ο δεσμός με το θέατρο είναι πλέον άρρηκτος. Το έργο καθαυτό δεν διαθέτει κάποιο βαθύτερο και κρυμμένο νόημα που θα σε βάλει σε σκέψεις και προβληματισμούς μετά. Πετάει τα καρφιά του στα ίσια ! Αυτό είναι που το κάνει και τόσο ευχάριστο! Αν έπρεπε να το χαρακτηρίσω κάπως, θα έλεγα πως πρόκειται για αστυνομικό θρίλερ, που συγκρούστηκε με μια μαύρη κωμωδία και μαζί έπεσαν πάνω σε μια ρομαντική κομεντί, χαρίζοντας ένα ξεκαρδιστικό αποτέλεσμα. Tο μόνο κακό αλλά συνάμα και καλό είναι πως πρέπει να είσαι συνεχώς σε εγρήγορση. Όχι, δε θα σε... μαχαιρώσει πισώπλατα κάποιος (μάλλον). Πρέπει όμως να είσαι σε εγρήγορση γιατί... μπορεί να χρειαστεί να σηκωθείς και να κατέβεις στη σκηνή του Μικρού Κεραμεικού για βοηθήσεις στην εύρεση του δολοφόνου! Ευρυγένης

Καλοκαίρι παντού και δυο βήματα από την κατάμεστη πλατεία Αυδή, στο Από Μηχανής Θέατρο, ο Δημήτρης Μυλωνάς σκηνοθετεί το υπέροχο έργο του Νίκου Σκορίνη «Όπου κι αν πας να μη χαθείς». Πόσο εύκολο είναι να μη χαθείς, όταν το σπίτι σου ειναι όλος ο κόσμος; Λίγο έξω από τη Σπάρτη, κάπου στα μισά του 20ου αιώνα. Ένας πατέρας, μεταναστεύει στον Καναδά κυνηγώντας ένα καλύτερο αύριο για την οικογένειά του. Λίγο καιρό μετά, μια μητέρα με δύο παιδιά, σφιχτά κρατημένα στα χέρια της, φτάνει στο Βανκούβερ. Μερικά χρόνια αργότερα, ο πατέρας αρρωσταίνει βαριά. Η οικογένεια επιστρέφει στο χωρίο. Ο πατέρας πεθαίνει. Η μητέρα, μια γυναίκα μόνη με 2 μικρά παιδιά. Θέλει να φύγει, να πάει στην πόλη να χτίσει μια νέα ζωή, όμως τι θα πει ο κόσμος; Τα χρόνια περνάνε και ο Ορέστης το παιδί από τον Ταΰγετο καταλήγει να είναι ένας άνθρωπος του κόσμου, γυρνώντας από χώρα σε χώρα για τις ανάγκες... του Κόμματος. Κάθε τόπος κι ένας νέος έρωτας. Κάθε έρωτας πιο δυνατός από τον άλλο. Κάθε αποχωρισμός, πιο βαρύς από τον προηγούμενο... Το «Όπου κι αν πας να μη χαθείς», είναι ένα βαθιά κομμουνιστικό έργο όχι όμως όπως το φαντάζεσαι. Γνωρίζουμε πολύ καλά τι συνέβη τόσο στην Ελλάδα, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο εκείνα τα χρόνια. Φυλακίσεις, βασανιστήρια, εξορία, εκτελέσεις. Σπάνια το ένα δεν ακολουθούσε το άλλο. Κι όλα αυτά για ένα καλύτερο αύριο για εμάς. Δεκαετίες αγώνων για να έχουμε όλοι ίσα δικαιώματα στη ζωή. Όμως... Παντού υπάρχουν παράπλευρες απώλειες. Αναγκαίο κακό θα μου πεις. Όμως αν είσαι μέλος του Κόμματος... η ζωή είναι καλύτερη. Το Κόμμα μοιράζει κρατικό οξυγόνο Τρείς μήνες το χρόνο, στα μέλη του μόνο. Τζ. Πανούσης, «Το παιδί του σωλήνα» Ο Δημήτρης Μυλωνάς έχει στήσει με μεράκι, ένα έργο με ταχείς ρυθμούς, μεταπηδώντας εντέχνως από έτος σε έτος, από γεγονός σε γεγονός, βοηθώντας ακόμα και τον πιο αδαή θεατή να αντιληφθεί και να κατανοήσει την κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα. Από τη δύση του εμφυλίου μέχρι την εδραίωση της Χούντας. Από την άνοδο του Σοσιαλισμού, και την έναρξη των μεταναστευτικών εισροών στο Αιγαίο, στο ξύπνημα του 21ου αιώνα. Όλα αυτά, μέσα από αληθινά γεγονότα, αλλά και ιστορίες αγάπης και πάθους. Το γεμάτο βαλίτσες σκηνικό, άλλες όρθιες κι άλλες πεσμένες, άλλες γεμάτες και άλλες αδειανές, προϊδεάζει τον θεατή πως όλο το έργο θα είναι ένα μόνιμο ταξίδι. Για κάποιους ένας συνεχής ξεριζωμός, για άλλους μια μόνιμη περιπέτεια και δίψα για ελευθερία. Η διανομή είναι πολλαπλή, με εξαίρεση τον Ορέστη, τον πρωταγωνιστή του έργου μας. Όλοι οι ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό και αυτό φαίνεται από τον όγκο των συναισθημάτων που καλούνται να κατοπτρίσουν στη σκηνή. Η ένταση, ο πόνος, η χαρά, ο έρωτας. Όλα έρχονται και φεύγουν με έναν τόσο καθαρό τρόπο, χωρίς να μπλέκονται μεταξύ τους. Το ταξίδι κυλάει τόσο γρήγορα, με τόσες ανατροπές, που δε θα καταλάβεις τις 2 και κάτι ώρες της παράστασης. Θα θυμώσεις και θα συγκινηθείς, θα κλάψεις και θα γελάσεις. Φεύγοντας, θα εχεις παρακολουθήσει ένα αρτιότατο έργο. Μια παράσταση που όλοι αξίζει να τη δουν! Όλοι, εκτός από την εκνευριστική κυρία που προτίμησε να έρθει στο θέατρο, αφήνοντας έτσι παραπονεμένο του βαθούλωμα που έχει ο καναπές της από την πολυετή χρήση, για την αέναη παρακολούθηση σίριαλ. Δηλαδή όλα καλά, άνθρωποι είμαστε, αλλά αν θες να κουβεντιάσεις μπορείς να πας και για καφέ. Δεν είναι τυχαίο που και η παρέα της έκατσε 2 σειρές πιο πάνω. Αν δε σεβόμαστε τους γύρω μας, ας σεβαστούμε τουλάχιστον τους ηθοποιούς που καταθέτουν την ψυχή και το κορμί τους πάνω στη σκηνή. Τα είπα και ηρέμησα. Καλή θέαση! Ευρυγένης

Έχοντας ήδη γρονθοκοπηθεί στο στομάχι από τους "Εκτελεστές" του Γιώργου Σκούρτη σε σκηνοθεσία Τριαντάφυλλου Δελή, στο αγαπητό μου πλέον Θέατρο Αλκμήνη, αποφάσισα να γνωρίσω λίγο καλύτερα τον νεαρό "Στέλιο" του έργου. Ο λόγος που το επιδίωξα αυτό, ήταν γιατί πέραν της εξαιρετικής του ερμηνείας, που εδώ που τα λέμε και οι τρεις πρωταγωνιστές είναι εξαιρετικοί, ήταν γιατί με εντυπωσίασε η απίστευτη απόδοση του τοξικομανή τον οποίον υποδύεται. Δε θα πλατειάσω άλλο. Ο Στέλιος, κατά κόσμον Βασίλης Τριανταφύλλου, είναι ένας νέος άνθρωπος ιδιαίτερα ευγενής και κατασταλαγμένος, και κάτι πολύ σημαντικό για το θέατρο: Πολύ ταλαντούχος. Καλησπέρα Βασίλη! Αποφάσισα πως δε θέλω να σου στείλω έτοιμες ερωτήσεις, που πιθανότατα θα οδηγήσουν σε έτοιμες απαντήσεις. Διάβασα κάποια πράγματα για σένα, αλλά προτιμώ να τα πούμε με τη σχετική αμεσότητα του μέσεντζερ. Αν δεν έχεις θέμα δηλαδή, θα ήθελα οι ερωτήσεις μου, να προκύπτουν κυρίως από τις απαντήσεις σου. Πες μου λοιπόν μερικά πράγματα για σένα. Για αρχή τα τετριμμένα: Που γεννήθηκες, που μεγάλωσες; Είχες θεατρικές επιρροές μέσα στην οικογένεια; Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Πειραιά. Συγκεκριμένα στο Πέραμα. Αγαπώ πολύ αυτόν τον τόπο εκτιμώ τους ανθρώπους του αλλά στενοχωριέμαι για τις λάθος κατευθύνσεις που έχει τα τελευταία χρόνια...Η ομορφιά του όμως είναι μεγαλύτερη απ' όλες τις λανθασμένες απόψεις που έχουν δημιουργηθεί γι' αυτόν. Οι γονείς μου, δεν έχουν σχέση με τον χώρο. Αντιθέτως εγώ είμαι ο λόγος που τα τελευταία χρόνια ξεκίνησαν να παρακολουθούν θέατρο. Ο πατέρας μου είναι υδραυλικός και η μητέρα μου λογίστρια. Αποφάσισες να ασχοληθείς κατευθείαν μετά το σχολείο με το θέατρο; Σπούδασες κάτι άλλο; Παρακολουθούσες μαθήματα σε κάποια δραματική σχολή παράλληλα; Και μιας και δε σε ρώτησα, τι ηλικία έχεις; Είμαι 27 χρόνων. Το θέατρο το γνώρισα μέσα στο σχολείο, μα όσο περνούσε ο καιρός, διαπίστωσα πως δε μου αρκούσε μια ώρα την εβδομάδα. Οπότε ξεκίνησα να ψάχνω να το βρω εκτός. Θεατρικά εργαστήρια από τα 12, ερασιτεχνικές ομάδες ώσπου στα 18 ήξερα τι ήθελα να κάνω. Μπήκα σε δραματική σχολή και τελείωσα τις σπουδές μου πριν 5 χρόνια. Σε ποια δραματική σχολή σπούδασες; Υπήρξε κάποιος καθηγητής που σε επηρέασε περισσότερο από άλλους; Και στον αντίποδα, υπήρξε κάνεις που προσπάθησε να σου κόψει τα φτερά; Πάντα στη ζωή μας, υπάρχουν και οι 2 τύποι ανθρώπων. Τον δεύτερο δε χρειάζεται να τον κατονομάσεις. Σπούδασα στην Αθηναϊκή Σκηνή Κάλβου-Καλαμπόκη. Τρία μοναδικά χρόνια. Με αγαπημένους συμφοιτητές και σημαντικούς καθηγητές. Καλαμποκης, Κάλβος, Κονιόρδου, Δαματης, Μοσχολιδακης, Βουτζουρακη, Μπουσδούκος, Βασιλοπούλου, Θεοδωράκη, Κουμίδου και πολλούς άλλους. Νομίζω ότι ο καθένας ήταν μια μοναδική πηγή έμπνευσης δεν θέλω να αδικήσω κανέναν, ο καθένας έχει τον δικό του δρόμο που αξίζει να περπατήσεις και να γνωρίσεις. Διαφωνίες μπορεί και να υπήρξαν με ορισμένους αλλά αυτό έχει θετικό πρόσημο γιατί έχει στόχο να προκύψει κάτι καινούριο ή κάτι βαθύτερο. Αισθάνομαι τυχερός που βρέθηκα μαζί τους. Κάποιο έργο που έπαιξες στα φοιτητικά σου χρόνια που σε σημάδεψε λίγο περισσότερο από κάποια άλλα; Ήταν στο τρίτο έτος της σχολής, όταν ο Κοραής Δαμάτης μου έδωσε να διαβάσω "Τα Ορφανά " του Λάιλ Κέσλερ για τον ρόλο του Τρητ. Ήταν το έργο με το οποίο την ίδια χρονιά έδωσα στις διπλωματικές εξετάσεις του Υπουργείου. Είναι ένα έργο που θα ήθελα να το ξανά δουλέψω στο μέλλον. Μίλησε μου για το "Από τα Έγκατα της Γης". Τα "Έγκατα της Γης" ήρθαν ως αποτέλεσμα μια κοινής ανάγκης ατόμων να αναζητήσουν με τον δικό τους τρόπο την μαγεία του θεάτρου με καλύτερες συνθήκες εργασίας. Αυτό προϋποθέτει να μπεις στα σκοτάδια του άλλου, να μοιραστείς ιδέες, ανασφάλειες, όνειρα και να τα βγάλεις στο φως. Είναι μια διαδρομή που αφορά τον τρόπο αλλά και τα "παπούτσια" που φοράμε σαν ομάδα στην διαδρομή. Κάναμε παραγωγές που εμείς οι ηθοποιοί χρειαζόταν να βρισκόμαστε σε 2-3 διαφορετικές δουλειές για να τις καλύψουμε...δεν είχαμε βοήθεια ούτε από παραγωγούς-χορηγούς-κεφάλαια απ' το σπίτι. Αυτό αποτυπώνει για εμάς αυτός ο τίτλος "Από τα Έγκατα της γης", τις δυσκολίες και την αλήθεια που φέρουμε απ' τα έγκατα της ψυχής μας. Αυτό. Αργότερα ήρθε η πρώτη επιχορήγηση για τους "Εκτελεστές" μας, αλλά και η δεύτερη επιχορήγηση που σιγά σιγά θα ξεκινήσει να ετοιμάζεται για του χρόνου. Μπορώ να έχω ένα μικρό spoiler για αυτό που έρχεται; Είναι το ξύπνημα της άνοιξης του Φρανκ Βέντεκιντ σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου. Αποκλειστικό ή το ξέρουν κι αλλοι; Χαχαχα! Είναι επιχορήγηση οπότε θεωρητικά μπορούν να το ξέρουν... Ποιος πρότεινε τους Εκτελεστές; Υπάρχει κάποια βαθύτερη σύνδεση με το έργο; Τα έργα προκύπτουν...καταθέτουμε όλοι προτάσεις και επιλέγουμε...δεν διαλέγουμε ρόλους, διαλέγουμε έργα...τι θέλουμε να πούμε μ' αυτό το έργο και γιατί τώρα...οι ρόλοι έρχονται μετά. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, ζούμε τα χρόνια του εγκλεισμού, του αποκλεισμού, της περιθωριοποίησης. Είναι αυτοί οι χαρακτήρες μας. Βλέπουμε πως ο διαχωρισμός της κοινωνίας σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους, είναι πλέον μέρος της καθημερινότητας μας. Θεωρείς πως και αυτό οδηγεί ανθρώπους στο περιθώριο; Όπως είδα σε μια ανάρτηση σου, είστε υποχρεωμένοι να συνεχίσετε να παίζετε, επειδή η παράσταση είναι επιδοτούμενη. Αν δεν ήταν, θα κατεβάζατε την αυλαία; Το θέατρο είναι για όλους, τουλάχιστον οφείλει να είναι. Με τα νέα δεδομένα καταλαβαίνουμε πως αυτό δεν συμβαίνει. Εμείς έχουμε δεσμευτεί για συγκεκριμένο αριθμό παραστάσεων και έτσι συνεχίζουμε. Διαφορετικά θα έπρεπε να μιλήσουμε όλοι μαζί συντελεστές, ηθοποιοί, παραγωγή για να δούμε τι θα κάνουμε. Το θέατρο είναι για όλους και θα πρέπει να είναι ανοιχτά. Ώρα να πούμε και 2 πράγματα για τους Εκτελεστές, και να σε αποδεσμεύσω. Ο κάθε ρόλος μέσα στο έργο, έχει σίγουρα τη μοναδικότητα του. Ο ένας, είναι η ψύχραιμη φωνή, και κινεί τα νήματα. Ο άλλος θερμοκέφαλος και με ελαφρώς λασκαρισμένες βίδες. Ο τρίτος, εσύ, ένα παιδί ρομαντικό, που βυθίστηκε όμως μέσα στις ουσίες. Ο τρόπος που σφαδάζεις πάνω στη σκηνή, είναι άκρως ρεαλιστικός, οπότε θα σε ρωτήσω ευθέως. Έχεις μπλέξει ο ίδιος, ή είχες ποτέ στον κύκλο σου ανθρώπους, που πέρασαν τα ίδια βάσανα, λόγω χρήσης; Ο κάθε ρόλος δημιουργείται με πολύ έρευνα, βιώματα και εικόνες που φέρει ο κάθε ηθοποιός στην σκηνή αλλά και μέσα από τη συνεργασία σκηνοθέτη και κινησιολόγου. Έτσι και ο Στέλιος. Ένας ρόλος που αγάπησα πολύ γιατί έχει και πολλά πράγματα να δουλέψεις σαν ηθοποιός. Ο Στέλιος δεν έχει μπλέξει απλά. Ο Στέλιος έχει βυθιστεί στην ηρωίνη. Ο Βασίλης έχει δοκιμάσει ναρκωτικά αλλά αυτά που λέμε πιο "ελαφριά", και φυσικά δεν έμεινε για πολύ σε αυτά. Λίγο η περιέργεια λίγο τα φοιτητικά χρόνια.. Νομίζω είναι κάτι που πολλά παιδιά περνάνε από αυτή την δοκιμή. Αλλά προσοχή! Δεν είναι να μένεις. Μπαίνω σε φάση επιλόγου, γιατί όντως, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για πολύ ακόμα. Είδα φωτογραφίες στο προφίλ σου, με θεατρικά εργαστήρια που τρέχεις. Θες να μου πεις και μερικά πράγματα γι' αυτό; Ναι φυσικά! Τα μαθήματα ήρθαν με το που τελείωσα την σχολή. Ανέλαβα ομάδες με ερασιτέχνες, εφηβους σε σχολεία και ύστερα συνεργασίες με δήμους. Τωρα βρίσκομαι σε Πέραμα και Οινούσσες και έχω και μια ομάδα στην Αθήνα στο θέατρο Άβατον. Μου αρέσει πολύ αυτό το κομμάτι γιατί μπορώ να δοκιμάζω και εγώ πράγματα μαζί τους. Είναι μάθημα και για εμένα, όχι μόνο για εκείνους. Ήδη συζητάω και για άλλη μια ομάδα. Είναι κάτι που αγαπώ και θα το συνεχίσω! Σου αρέσει πολύ η σκηνοθεσία; Το βλέπεις και εκτός ερασιτεχνικού θεάτρου δηλαδη; Ακόμα όχι, είναι πολύ νωρίς!!! Στο μέλλον ίσως το δοκιμάσω...αν βρεθεί κάτι το οποίο θα με κινητοποιήσει προς αυτή την κατεύθυνση θα το κάνω! Και για κλείσιμο (λες και κάνουμε συνέντευξη σε πολυεθνική). 3 πράγματα που θες να έχεις πετύχει στα επόμενα 5 χρόνια: 1) Να είμαι υγιής 2)Όμορφες δουλειές στο θέατρο 3)Την πρώτη μου δουλειά στον κινηματογράφο Μακάρι, μακάρι και μακάρι θα πω εγώ. Μη χάσετε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε την παράσταση "Οι Εκτελεστές", στο Θέατρο Αλκμήνη, κάθε Τετάρτη στις 21:00, μετά την εξαιρετική παραγωγή "Ο Θάνατος του Ιβάν Ιλίτς" που παίζεται στις 19:00. Ευρυγένης Θέατρο Αλκμήνη Αλκμήνης 8-12, Αθήνα κάθε Τετάρτη στις 21:00 Συνεργασία με την Ελληνική Εταιρεία παραγωγής θεάτρου «Από τα έγκατα της Γης» Διάρκεια 80’ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ: ΚΑΝΟΝΙΚΟ: 12 € / ΜΕΙΩΜΕΝΟ (ΑΜΕΑ, Ανεργίας, Φοιτητικά): 8 € Με χρήση πιστωτικής/ χρεωστικής κάρτας: Στο www.ticketmaster.gr / στο τηλεφωνικό κέντρο: 210 8938111 (Καθημερινές 10:00-21:00 & ΣΚ 17:00-21:00) & στα Εκδοτήρια Με μετρητά: Εκδοτήρια (18:00 - 21:00) Κατά την προσέλευση τους στο θέατρο, οι θεατές πρέπει να τηρούν όλα τα μέτρα κατά του covid19, όπως ορίζει η κυβέρνηση.

Στο Θέατρο Εμπορικόν, κατοικεί ένας άνθρωπος σαν όλους εμάς. Ένας άνθρωπος φυσιολογικός, ένας άνθρωπος ήρεμος. Ένας άνθρωπος που αγαπάει τους ανθρώπους και τις κοσμικές συγκεντρώσεις. Ένας άνθρωπος που αρέσκεται να κάνει κοπλιμέντα και χαίρεται να τονώνει το ηθικό των άλλων. Ένας άνθρωπος που θα προτιμήσει να πει ένα μικρό ψέμα, όταν ξέρει πως αυτό θα βοηθήσει τον άλλον να σταθεί πιο γερά στα πόδια του. Μπορεί και όχι. Ο Γιάννης Κακλέας διασκευάζει και σκηνοθετεί το κλασσικό έργο του Μολιέρου «Ο Μισάνθρωπος». Μόλις το τρίτο κουδούνι χτύπησε και πήραμε τις θέσεις μας - το θέατρο ήταν ασφυκτικά γεμάτο - ο σκηνοθέτης ανέβηκε στη σκηνή και μας καλωσόρισε με μια μικρή παράκληση: «Η σημερινή παράσταση, δεν είναι πρεμιέρα. Ας πούμε πως είναι μια πρόβα τζενεράλε. Δικαιολογήστε μας αν δείτε κάποια λάθη.» ΨΕΜΑΤΑ! θα πω εγώ. Το μάτι κοινού θνητού που διαθέτω δεν έπιασε ούτε ένα λάθος. Ε, κι αν υπήρξε και κανένα σαρδάμ, μισ-άνθρωποι είμαστε. Προτού κάνω τα σχόλια μου για την παράσταση, θέλω να συζητήσουμε λίγο. Τι σημαίνει αυτό; Ακολουθεί σύντομη περιγραφή του έργου. Ας πέσει το γκρι φόντο παρακαλώ! Το έργο Ο Αλσέστ είναι νεαρός άντρας ευγενούς καταγωγής, που έχει αποφασίσει πως δε μπορεί πλέον να υποκρίνεται και να ζει με τη ρηχότητα που κάθε άνθρωπος της κοινωνικής του τάξης πρέπει να διαθέτει. Παρά τις συμβουλές του κολλητού φίλου του, Φιλέντ, ο Αλσέστ δε φοβάται να εκφράσει ελεύθερα τη γνώμη του, που τελικά τον φέρνει σε ρήξη με επιφανείς άνδρες του Παρισιού, χάνοντας όχι μόνο τη δημοφιλία του αλλά και το δίκαιο του, μιας και ακόμα και το δικαστήριο τον "καταδικάζει" για την ωμή ειλικρίνεια του. Κάθε άντρας όμως έχει και την "αχίλλειο πτέρνα" του. Εν προκειμένω, η πτέρνα αυτή είναι η Σελιμέν, μια πλούσια νεαρή χήρα, που αρέσκεται να προσελκύει και να χειραγωγεί τις μάζες για ιδίαν τέρψην. Ο Αλσέστ ζητά από τη Σελιμέν να του αποδείξει την αγάπη της εγκαταλείποντας για πάντα το Παρίσι αλλά και τον κόσμο, για να ζήσει μαζί του στην εξοχή. Η Σελιμέν όμως... Πως ορίζεται ο μισάνθρωπος; Η καλή μας φίλη wiki μας λέει: «Πρόσωπο που μισεί να συναναστρέφεται με άλλους ανθρώπους» Με καλύπτει ως απάντηση. Τι είναι όμως αυτό που κάνει τον Αλσέστ "μισάνθρωπο"; Ξύπνησε μια μέρα και αποφάσισε πως δε θέλει πια να τον πλησιάζουν άλλοι άνθρωποι; Και βασικά, πως μπορεί κάποιος να γίνει μισάνθρωπος; Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε και πεθαίνουμε, σε μια κοινωνία όπου κάθε μέρα ερχόμαστε σε επαφή με πολύ κόσμο, όλοι με διαφορετικές προσωπικότητες, όλοι με τα βιώματα και τις αλήθειες μας. Έχουμε κοινά, έχουμε διαφορές, κι όμως λίγο πολύ καταφέρνουμε και "βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο" ακόμα κι αν "τα κελιά μας είναι χωριστά". Ο Αλσέστ έχει κουραστεί από όλη αυτή την υποκρισία που κατακλύζει τόσο τα άτομα της "κάστας" του όσο και τον υπόλοιπο κόσμο. Ψεύτικες ευγένειες, φιλοφρονήσεις και εναγκαλισμοί, όλα καίγονται στην πυρά της "κοινωνικότητας-κανονικότητας", που προσπαθούμε να διατηρήσουμε είτε για να ανελιχθούμε στην κοινωνική τροφική αλυσίδα, είτε απλά για να επιβιώσουμε από τα δόντια των αρπακτικών. Όλοι μας θέλουμε να είμαστε "δυνατοί", και όσοι δεν τα καταφέρνουμε, προσπαθούμε να έχουμε "δυνατούς" φίλους. Πόσα όμως από τα πιστεύω μας μπορούμε να καταπατήσουμε, χωρίς να απαλλοτριώσουμε την ίδια μας την ύπαρξη; Και πέραν αυτού, πόσους είμαστε πρόθυμοι να "κατακρεουργήσουμε" ώστε να χτίσουμε τη δική μας "αγέλη"; Κι εδώ έρχεται η Σελιμέν. Η "αχίλλειος πτέρνα" του Αλσέστ λοιπόν, είναι η άλλη όψη του νομίσματος. Προσωπικά αντί για φτέρνα θα την έλεγα κόθορνο, μιας και τη λες και λίγο τσόκαρο. Γνώμη μου. Η Σελιμέν λοιπόν, ζει για να τη λατρεύουν. Δύναμη της η ομορφιά της, και η ικανότητα να κατευθύνει τα πλήθη ταΐζοντας τα με κουτσομπολιά, ψέματα, φήμες και κακοήθειες. Αγαπάει όμως τον Αλσέστ. Αλλά τι να το κάνεις αν στην ψυχή, είσαι πρωταγωνίστρια σε τραγούδι πασίγνωστου λαϊκού τραγουδιστή από την Πάτρα; Αποτελεί την κλασική περίπτωση ανθρώπου- οποιουδήποτε ανθρώπου- που γνωρίζει καλά πως το να μειώσεις κάποιον, είναι ο καλύτερος τρόπος για να νιώσεις θεός για λίγο. Η Σελιμέν είμαι εγώ, είσαι εσύ. #jesuiscelimene Όλοι μας έχουμε εκμεταλλευτεί κάποιον πιο αδύναμο και τον έχουμε ρίξει στην αρένα του Κολοσσαίου της δημοφιλίας. Και τι κερδίσαμε από αυτό; Ίσως λίγη στιγμιαία δόξα, "φίλους", μέχρι να γίνουμε εμείς "θύματα" κάποιου άλλου. Και τα "θύματα" μας; Ίσως κέρδισαν μερικούς μήνες έξτρα ψυχοθεραπείας, για να καταφέρουν να επουλώσουν τα τραύματα που τους αφήσαμε. Το ίδιο κι εμείς. Τι είναι πιο εύκολο τελικά; Να γίνεις μισάνθρωπος ή "αδηφάγος"; Και ό,τι και να γίνεις, μπορεί τελικά να δικιολογηθεί; Είμαστε άνθρωποι και αυτό δεν αλλάζει. Μας αρέσει να μας αγαπάνε, και αυτό μας δίνει δύναμη. Είναι πολύ λίγοι οι άνθρωποι που πραγματικά θέλουν να είναι μόνοι σε αυτόν τον πλανήτη, και ακόμα και αυτοί οι λίγοι αν βρουν κάποιον που να τους αγαπά και να τον αγαπάνε δε θα θέλουν να είναι μόνοι πια. Το να μη σου αρέσει να είσαι γαλίφης, είναι δικαίωμα σου. Ίδια δικαιώματα όμως έχει και ο γαλίφης σε αυτή τη ζωή. Ο καθένας μας κάνει τις επιλογές του και οφείλει να είναι έτοιμος να ζήσει με όποιες συνέπειες φέρουν αυτές. Ο Μολιέρος μέσα από το έργο του, μεταφέρει στο κοινό με τη μέγιστη υπερβολή, την αντίδραση ενός ανθρώπου που κουράστηκε να ζει σε ένα κόσμο γεμάτο υποκρισία. Έναν άνθρωπο όπως όλοι οι άλλοι που για πρώτη φορά αποφάσισε να αποκτήσει το θάρρος της ελευθερίας του λόγου και της γνώμης του. Μιας γνώμης που έρχεται σε αντίφαση με όλη την κοινωνία. Μιας γνώμης που τελικά γίνεται μαχαίρι και σκίζει την ελευθερία της γνώμης των άλλων. Μιας γνώμης που... Μήπως τελικά στην κοινωνία που ζούμε, δε γίνεται να εκφέρουμε πάντα ωμά τη γνώμη μας; Μήπως το δικαίωμα μας να μιλήσουμε ελεύθερα, παύει να ισχύει όταν καταπατάμε τα δικαιώματα των άλλων; Μήπως μια μικρή κολακεία δεν είναι δείγμα υποκρισίας, αλλά δείγμα σεβασμού και ίσως θαυμασμού; Μήπως αυτός που προτιμά να ζει μακριά από τους άλλους ανθρώπους, δεν προστατεύει μόνο τον εαυτό του από την υποκρισία, αλλά και τους άλλους από τις αλήθειες του; Μήπως τελικά μισάνθρωπος είναι αυτός που πραγματικά μισεί τους συνανθρώπους του και "τρέφεται" με τη σάρκα τους, και όχι αυτός που τους αποφεύγει; Σου έσπασα τα νεύρα με όλες αυτές τις αντιφάσεις, ε; Η Παράσταση Εξαιρετική! Η σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα αποτελεί ένα πάντρεμα του θεάτρου της εποχής με το σήμερα. Εμπλουτισμένη με μουσικές και τραγούδια που έχουν στιγματίσει τη γενιά μας, πρόκειται για μια παράσταση που μπορεί να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού-ιδιαίτερα του νεότερου. Η Φωτεινή Αθερίδου ανοίγει την παράσταση ως αφηγήτρια του έργου, και μέχρι το τέλος, το σπαρταριστό κείμενο που ερμηνεύει, καθιστά το ρόλο της ιδιαίτερα αβανταδόρικο, παρά τη μικρή σε στίχους έκταση του. Την ηγεσία όμως της ομάδας, την έχει θέλοντας και μη, ο ομώνυμος ρόλος, ο μισάνθρωπος Αλσέστ, που δεν είναι άλλος από τον υπερταλαντούχο Οδυσσέα Παπασπηλιώπουλο, που πραγματικά καθηλώνει το κοινό με την κωμική και συνάμα δραματική ερμηνεία του. Στο ρόλο της Σελιμέν, η Ευγενία Σαμαρά, που αποδεικνύει περίτρανα πως το ταλέντο και η σκληρή δουλειά, ξεπερνούν την ομορφιά και έρχονται να σε καταξιώσουν σε ένα χώρο που λίγοι καταφέρνουν να βγάλουν από πάνω τους τη "ρετσινιά" ενός ωραίου προσώπου. Ο θίασος συμπληρώνεται από τους Στέλιο Ιακωβίδη, Αθηνά Μουστάκα, Θάνο Μπίρκο, Αυγουστίνο Κούμουλο, Αλέξη Φουσέκη και Κυριάκο Σαλή. Στο τεχνικό κομμάτι της παράστασης, βρίσκονται οι: Ηλένια Δουλαδίρη στα σκηνικά (μαζί με τον Γιάννη Κακλέα) και τα κοστούμια. Στέλλα Κάλτσου στα φώτα. Στην κίνηση η Αγγελική Τρομπούκη. Η μουσική είναι του Βάϊου Πράπα ενώ η μουσική επιμέλεια του Γιάννη Μπερερή Ο Παντελής Μάκκας στην επεξεργασία εικόνας και βίντεο. Τέλος, βοηθός σκηνοθέτη είναι η Ρέα Σαμαροπούλου Η παράσταση είναι ένα από τα must watch της χειμερινής σεζόν. Άκου με, δηλαδή διάβασέ με, και θα με θυμηθείς! Καλή θέαση! Ευρυγένης Ημέρες και ώρες παραστάσεων Τετάρτη 20.00 Πέμπτη 21.00 Παρασκευή 21.00 Σάββατο 18.00 και 21.00 Κυριακή 20.00 Εισιτήρια: 20€ κανονικό, 17€ φοιτητικό, ΑΜΕΑ, ανέργων, άνω 65 ετών Προπώληση στη viva.gr Διεύθυνση: Θέατρο Εμπορικόν, Σαρρή 11, Αθήνα 10554

Σκέφτηκες ποτέ να αυτοκτονήσεις; Cringαρες με την ερώτησή μου; Όχι;! Άρα το σκέφτηκες; Δεν έχω καλά νέα ούτε για σένα, ούτε για τον ψυχοθεραπευτή σου. Έχει αυξημένες πιθανότητες να χάσει έναν πελάτη. Επαναδιατυπώνω. Σκέφτηκες ποτέ να αυτοκτονήσεις για ένα σαλάμι; Έλα πες την αλήθεια, η πρώτη σου σκέψη, ήταν "Φάε με Πύρρο, φάε με!" Βρισκόμαστε στη Σταλινική Ρωσία. Ο Σεμιόν (Μανώλης Μαυροματάκης) δε μπορεί να κοιμηθεί. Και λογικό είναι. Πεινάει. Αν δε νιώθεις τον πόνο και την οδύνη του, τότε λες ψέματα. Η άκαρδη και άσπλαχνη γυναίκα του, η Μαρία Λουκιάνοβα (Αγορίτσα Οικονόμου), δε μερίμνησε να του βάλει λίγο σαλάμι μαζί με το ψωμί του, με αποτέλεσμα να πέσει για ύπνο με άδειο στομάχι. Ε δηλαδή κάπου έλεος! Προσπαθείς να τον σκοτώσεις τον άνθρωπο κυρά μου; Ή μήπως θες να τον κάνεις να αυτοκτονήσει; Η είδηση της επικείμενης αυτοκτονίας του Σεμιόν Σεμιόνοβιτς Ποντσεκάλνινοφ, συγκλονίζει τη μικρή κοινωνία του χωριού του. Λόγιοι, άνθρωποι του πνεύματος και της εκκλησίας, άνθρωποι της τέχνης αλλά και απλοί καθημερινοί άνθρωποι, σπεύδουν στο ταπεινό σπιτικό του για να τον αποτρέψουν από το να βάλει τέλος στη ζωή του...για λίγο σαλάμι. Υπάρχουν καλύτεροι λόγοι για να γίνεις αυτόχειρας φίλε μου! Και αυτός είναι και ο σκοπός των καλοθελητών συμπολιτών του. Όλοι τους παραθέτουν στο φουκαριάρη το Σεμιόν, τους καλύτερους κατά τα πιστεύω τους λόγους, ώστε να καπηλευτούν την αυτοκτονία του. Του τάζουν λαγούς με πετραχήλια για να καταφέρουν να αποκτήσουν μια μνεία στο τελευταίο γράμμα του. Έτσι, ένας μικρός και ασήμαντος άνθρωπος, ένα ταπεινό χαμομηλάκι, με τα προβλήματά του, την ατυχία του, ενίοτε τη μοιρολατρία του, την ανεργία του και κάποιες άλλες φορές (μόνιμα) τη γκρίνια του, καταλήγει να έχει πάνω του όλα τα φώτα της δημοσιότητας, αποκτώντας για πρώτη φορά στη ζωή του, ένα βήμα για να φανεί και να ακουστεί. Τι να το κάνεις όμως το βήμα, όταν είσαι ένα βήμα πριν το θάνατο; Ο Αυτόχειρ! αποτελεί ένα "καταραμένο" έργο του Νικολάι Έρντμαν, που στηλιτεύει ανελέητα τη δίψα των λίγων για εξουσία. Είναι μια διαχρονική κωμωδία, πολλών καρατίων. Ο Αυτόχειρ! είναι το "καταραμένο" έργο του Νικολάι Έρντμαν, που αποτέλεσε αιτία για τις δωρεάν πολυετείς διακοπές του στη Σιβηρία. Οι διακοπές του Νικολάι Έρντμαν στη Σιβηρία, είναι μια ευγενική χορηγία του Σταλινικού Καθεστώτος. Δεν επιτρέπονται επιστροφές, αλλαγές ή εξαργύρωση του δώρου σε μετρητά. Είναι ένα έργο που στηλιτεύει ανελέητα, χωρίς φόβο και πάθος την ακατεύναστη ανάγκη των λίγων να χειραγωγούν τις μάζες. Μια κωμωδία που κοντεύει κλείσει 100 χρόνια ζωής, μα είναι τόσο επίκαιρη, σα να γράφτηκε χθες. Ο σκηνοθέτης Γιώργος Παπαγεωργίου έχει δημιουργήσει ένα αριστούργημα, και πως να μη συμβεί αυτό, όταν έχει στα χέρια του ένα αριστουργηματικό κείμενο. Βέβαια τίποτα από τα παραπάνω δε θα μπορούσε να φτάσει στα μάτια και την καρδιά μας χωρίς το εξαιρετικό κάστ των ηθοποιών, και την εκπληκτική ορχήστρα, που συμμετέχει όλη την ώρα με ηχητικά εφέ που ακολουθούν σε κάθε βήμα τις κινήσεις των ηθοποιών. Τα κοστούμια, τα σκηνικά, τα φώτα, όλα είναι εξαιρετικά δουλεμένα! Η παράσταση, αποτελεί ένα ξέφρενο γαϊτανάκι παρεξηγήσεων και τραγελαφικών καταστάσεων, με άφθονο γέλιο και χτυπητά gags (τα οποία έχουν σχεδόν εκλείψει από το σύγχρονο θέατρο-και ίσως μας λείπουν λίγο). Η κορύφωση όμως του έργου έρχεται με το γλέντι που διοργανώνεται στην πλατεία του χωριού, προς τιμήν του αυτόχειρα. Οι "μάσκες πέφτουν" μεταφορικά και κυριολεκτικά, καθώς οι χαρακτήρες, τα πρόσωπα, τα κοστούμια, όλα αποδομούνται, σε ένα εξαιρετικά σκηνοθετημένο και χορογραφημένο "όργιο"(επίσης μεταφορικά και κυριολεκτικά). Το πραγματικό πρόσωπο των "φίλων" δεν κρύβεται πια. Ο στόχος επετεύχθη! Ο μεθυσμένος, από το αλκοόλ και τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, Σεμιόν βηματίζει πλέον προς την προσωπική του "αγχόνη". Όλες οι εξουσίες του τόπου δείχνουν για πρώτη φορά την αληθινή τους πλευρά και την αστείρευτη δίψα τους για το αίμα του λαού. Όμως ο Αυτόχειρ, δεν είναι μόνο ένα έργο που ξεμπροστιάζει την εξουσία. Είναι ένας ύμνος στην αγάπη για τη ζωή. Όσο σκληρή και δύσκολη κι αν είναι. Τώρα λοιπόν που σου είπα όλα τα παραπάνω, σε ξαναρωτάω. Σκέφτηκες ποτέ να αυτοκτονήσεις; Πόσες φορές έχεις φτάσει σε αυτό το σημείο στη ζωή σου; Πόσες φορές έχεις νιώσει πως δε μπορείς να επιβιώσεις σε αυτόν τον κόσμο; Πόσες φορές έχεις νιώσει πως η φωνή σου θα ακουστεί μόνο μέσα από το θάνατο σου; Ε λοιπόν σου έχω κακά νέα. Με την αυτοχειρία δε θα καταφέρεις τίποτα παρά να πετάξεις στα σκουπίδια το πολυτιμότερο, και ίσως το μόνο δώρο που σου χαρίστηκε ποτε χωρίς αντάλλαγμα. Το δώρο της ζωής. Και η ζωή είναι ωραία φίλε μου. Μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου. Μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου όπως είναι. Με τα καλά, τα κακά, τα στραβά και τα περίεργά του. Μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου γιατί αν δεν αγαπάς τον ίδιο σου τον εαυτό σου, δε θα αγαπήσεις ποτέ πραγματικά κανέναν. 50€ Ο Αυτόχειρ! είναι ένα από τα must see της σεζόν και σε περιμένει στο Θέατρο Rex. Σπεύσε να τον δεις... πριν αυτοκτονήσει! Ευρυγένης

Την Παρασκευή που μας πέρασε, άνοιξε για τρίτη χρονιά η αυλαία, για την κωμωδία του Γιώργου Καπουτζίδη, σε ένα κατάμεστο Θέατρο Ήβη, στου Ψυρρή. Αν το έχεις δει στην π.C εποχή, (προ Covid), διάβασε παρακάτω για να το θυμηθείς και ίσως θελήσεις να το ξαναδείς. Αν όχι δεν πρόλαβες να το δεις πριν το κλείσιμο των θεάτρων, ευκαιρία να πάρεις μια ιδέα παρακάτω, και να πας δεις μια φρέσκια παράσταση, με εξαιρετικούς νέους ηθοποιούς. Έτοιμος; Ο Καπουτζίδης με έβαλε σε σκέψεις με το έργο του. Όχι για να χωρίσω. Άμα είναι να πρέπει να πας θέατρο για να πάρεις τις σωστές αποφάσεις για τη ζωή σου, τότε κάηκες. Προβληματίστηκα πολύ για όλα τα θέματα που πραγματεύεται η θεατρική παράσταση του. Ο Γιώργος Καπουτζίδης, μας αποδεικνύει για άλλη μια φορά πόσο ευφυής είναι. Μπορεί να χώθηκε στις ζωές μας ως Χοσέ στις "Σαββατογεννημένες" (κατάλαβες, χώθηκε-Χοσέ, λογοπαίγνιο. Τι; Όχι; Καλά.), και να καθιερώθηκε ως Σπύρος "Στο Παρά Πέντε". Ξεκίνησε όμως, και αυτό είναι απλά η ταπεινή μου άποψη, να μας δείχνει το μεγαλείο του ως σεναριογράφος, με τη σειρά "Εθνική Ελλάδος", η οποία σε αντίθεση με τις προηγούμενες τηλεοπτικές σειρές του που ήταν κωμικές, ήταν βαθύτατα κοινωνική, χωρίς όμως να χάνει το πηγαίο χιούμορ του. Αυτά όμως να τα γκουγκλάρετε αν θέλετε. Στα θεατρικά μας τώρα. Βρεθήκαμε λοιπόν στην πρεμιέρα του "Όποιος θέλει να χωρίσει, να σηκώσει το χέρι του" στο Θέατρο Ήβη, και ευχαριστώ πολύ γι' αυτό την υπεύθυνη επικοινωνίας και προβολής, κυρία Μαργαρίτα Δρούτσα, που στηρίζει το We Love Theater από τα γεννοφάσκια του. Δε θέλω να κάνω τρανταχτά spoilers, οπότε θα προσπαθήσω να σου πω για την πλοκή με όσο λιγότερες λεπτομέρειες μπορώ. Οι βασικοί χαρακτήρες του έργου, είναι μια διευθύντρια πωλήσεων σε μεγάλη αυτοκινητοβιομηχανία λεσβία, μια απατημένη αλλά εξαρτημένη από τον άντρα της σύζυγος, μια ερωτευμένη γυναίκα που την επόμενη μέρα παντρεύεται, ένας επιτυχημένος καριερίστας και εθισμένος στο grinder gay, ένας ψωνισμένος και γόης πρώην, κι ένας ελαφρώς ανώριμος και ίσως με παιδική ψυχή νυν. Κι όλοι αυτοί, μαζεμένοι σε ένα σπίτι που πλημμυρίζει από τα νερά ενός σπασμένου σωλήνα, αλλά και από τον καταιγισμό των αποκαλύψεων που συμβαίνει καθ' όλη τη διάρκεια του έργου. Ευτυχώς όμως, θα έρθει ένας υδραυλικός να σώσει την κατάσταση. Εν μέρει. Το σπίτι θα γλιτώσει, όμως οι ζωές όλων μετά το μπαράζ αποκαλύψεων, λίγο λίγο βουλιάζουν. Και κάπου εδώ τελειώνουν τα spoilers για την πλοκή. Δεν ήταν και πολλά, ε; Αν θες να μάθεις τι έγινε, μπορείς να πας στο Θέατρο Ήβη. Στο τέλος θα βρεις το σύνδεσμο με όλες τις πληροφορίες που χρειάζεσαι. Και τώρα, δυο λόγια για τους χαρακτήρες του έργου. Μέσα από όλη αυτή τη γεμάτη ενέργεια και ένταση κατάσταση και την πολυπλοκότητα των χαρακτήρων, ο Καπουτζίδης, δημιουργεί στη σκηνή μια μικρογραφία της σημερινής κοινωνίας: Έχουμε μια ομοφυλόφιλη γυναίκα, που όσο δυναμική, πετυχημένη και ανεξάρτητη κι αν είναι, δε βρήκε ποτέ το θάρρος να ανοιχτεί στους δικούς ανθρώπους, φοβούμενη την απόρριψη από αυτούς. Μια γυναίκα που προσπαθεί σε όλη της τη ζωή να βάλει σε τάξη τις ζωές των άλλων, ενώ στην πραγματικότητα, δεν κατάφερε ποτέ να βάλει σε τάξη τα συναισθήματά της. Έχουμε μια μέλλουσα νύφη που είναι έτοιμη να ανέβει τα σκαλιά της εκκλησίας, με έναν άντρα, τον οποίο όμως δεν είναι σίγουρη πως θέλει, μιας και όσο καλός και τρυφερός κι αν είναι, όσο κι αν τον αγαπάει και την αγαπάει, δεν έχει μέσα της τη φλόγα που σου σιγοκαίει τα σωθικά, όταν είσαι ερωτευμένος. Τη φλόγα που την καίει για τον πρώην της. Μια απατημένη σύζυγο, που βρίζει τον άντρα της, και προσπαθεί να επηρεάσει τη φίλη της αρνητικά, να την αποτρέψει, να την κάνει να μισήσει το γάμο, όμως παράλληλα εύχεται να γυρίσει ο άντρας της πίσω σε αυτή, δείχνοντας μας πόσο εξαρτημένη είναι από έναν άνθρωπο, που δεν τη σεβάστηκε ποτέ. Ούτε αυτή, ούτε την οικογένεια τους. Έναν ομοφυλόφιλο άνδρα, που παρά το γεγονός ότι δεν κρύβει τη σεξουαλικότητά του, δεν έχει καταφέρει να κάνει ποτέ πραγματική σχέση, και βρίσκει τον έρωτα σε one night stands, και μέσα από εφαρμογές dating, μιας και στο βάθος, νιώθει την ίδια καταπίεση με την ομοφυλόφιλη φίλη του, απλά την εκφράζει με άλλους τρόπους. Σαν το μέσο άντρα δηλαδή, που η πατριαρχική κοινωνία τον θέλει "ψυχρό εκτελεστή". Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε. Αντρίκια πράγματα (γελάω). Δύο άντρες που διεκδικούν την ίδια γυναίκα. Ο ένας καλός και ευγενικός, με γνώμονες την αγάπη και την ανάγκη να δημιουργήσει οικογένεια. Ο άλλος με οδηγό το πάθος, αλλά ίσως και τον εγωισμό. Και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, αυτό είναι μεγάλο κίνητρο για κάποιον. Σίγουρα θα έχεις βρεθεί στη θέση του. Και τέλος, μια μητέρα. Μια μητέρα που σπεύδει μέσα στη νύχτα στο σπίτι της κόρης της, λόγω ενός ξαφνικού τηλεφωνήματος. Ένα τηλεφώνημα που έφερε στην επιφάνεια καλά κρυμμένα μυστικά, και γίνεται έναυσμα για να ειπωθούν πολλές αλήθειες. Αλήθειες που θα αγγίξουν ηθοποιούς και θεατές. Α, κι έναν υδραυλικό. Ναι, οκ, τώρα τέλειωσαν τα spoilers. Αλλά είδες. Ούτε ονόματα είπα, ούτε για τα μυστικά μίλησα, ούτε τίποτα. Μην παραπονιέσαι. Το έργο του Γιώργου Καπουτζίδη, είναι μια ωδή στην ελευθερία και τη διαφορετικότητα. Μια αντίδραση στις επιταγές της κοινωνίας. Μέσα από πολύ γέλιο, και μια σειρά από κωμικοτραγικές καταστάσεις (κάτι σαν την πραγματική ζωή δηλαδή) μας δείχνει πως όλοι πρέπει να έχουμε το θάρρος να υποστηρίξουμε τα θέλω μας, όσο κατακριτέα κι αν είναι από την περίφημη "κοινή γνώμη". Μας αποδεικνύει πως ακόμα κι αν το αγνοούμε, κάποιος θα είναι πάντα εκεί να μας στηρίξει στον αγώνα μας. Μας φέρνει πιο κοντά σε αυτό το ανιδιοτελές "σ' αγαπώ" που πολλοί δυσκολευόμαστε να πούμε, γιατί κρυβόμαστε μέσα στη γυάλα μας. Ο Καπουτζίδης, μέσα από το έργο του, μας δείχνει ότι έχει τη στόφα του κωμικού θεατρικού συγγραφέα, θίγοντας παράλληλα όλα όσα μας βασανίζουν καθημερινά. Η γνώμη μου για το έργο. Είναι μια παράσταση που θα σε κάνει να κλάψεις από τα γέλια, αλλά και να δακρύσεις από συγκίνηση. Θα σε ταρακουνήσει και ίσως σε βοηθήσει να αφήσεις πίσω κάποια στεγανά που έχεις στο κεφάλι σου. Ακόμα κι αν αυτό είναι το "Είσαι 30, πότε θα παντρευτείς;". (Για ποιον χτυπάει η καμπάνα; Κάτι ακούω εγώ τώρα, αλλά δεν είμαι και σίγουρος. Ίσως είναι το καμπαναριό του Αγίου Θωμά, πιο πάνω). Επίσης, δε υπάρχει περίπτωση να μην ταυτιστείς με κάποιον από τους χαρακτήρες. Ακόμα και με τον υδραυλικό. Στο κάτω κάτω, σίγουρα θα έχει χρειαστεί να αλλάξεις σωλήνα στο σπίτι σου. Ή έστω μια μπαταρία στο νιπτήρα! Οι ηθοποιοί Το κάστ των ηθοποιών είναι εξαιρετικό. Σίγουρα υπάρχουν ρόλοι που υπερτερούν κάποιων άλλων, όχι τόσο λόγω έκτασης, όσο κειμένου. Άλλος θα είναι πιο κωμικός, άλλος πιο δραματικός... Αλλά όχι, no spoilers. Ο οκταμελής θίασος, αποτελείται από τους: Μαριλού Κατσαφάδου, Γιάννη Κουκουράκη, Πάνο Νάτση, Ανθή Σαββάκη, Γιώργο Σαββίδη, Αλεξάνδρα Ταβουλάρη, Αποστόλη Ψαρρό και φυσικά τον άσσο στο μανίκι του Γιώργου Καπουτζίδη, τη μεγάλη κυρία τoυ θεάτρου, Κατιάνα Μπαλανίκα, που έρχεται να ανατρέψει όλη την πλοκή. Ευρυγένης ΘΕΑΤΡΟ ΗΒΗ από 15 Οκτωβρίου 2021 και κάθε εβδομάδα, από Τετάρτη έως Κυριακή ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Σκηνοθεσία: Γιώργος Καπουτζίδης Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη Κοστούμια: Κική Γραμματικοπούλου Φωτισμοί: Χρήστος Τζιόγκας Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Οικονομίδη ΠΑΙΖΟΥΝ (αλφαβητικά) Μαριλού Κατσαφάδου, Γιάννης Κουκουράκης, Πάνος Νάτσης, Ανθή Σαββάκη, Γιώργος Σαββίδης, Αλεξάνδρα Ταβουλάρη, Αποστόλης Ψαρρός και η Κατιάνα Μπαλανίκα ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ & ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ Τετάρτη: 19:00 Πέμπτη & Παρασκευή: 21:00 Σάββατο: 18:00 & 21:00 Κυριακή: 18:00 Τιμές εισιτηρίων: 15€ - 23€ Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά, χωρίς διάλειμμα ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ Κλείστε το εισιτήριό σας ΕΔΩ Το Θέατρο ΗΒΗ, μέχρι νεωτέρας, θα λειτουργήσει αμιγώς ως χώρος υποδοχής πολιτών που έχουν εμβολιαστεί πλήρως και με τις δύο δόσεις του εμβολίου κατά του COVID-19, ή έχουν νοήσει εντός του τελευταίου εξαμήνου. Κατά την είσοδο των θεατών στο χώρο, θα γίνεται έλεγχος των απαραίτητων πιστοποιητικών, όπως αυτός θα οριστεί από την κυβέρνηση. *Υποχρεωτική χρήση μάσκας, σε όλους τους χώρους του θεάτρου. *Προσέλευση ανηλίκων κάτω των 12 ετών με υπεύθυνη δήλωση self test των γονέων. Οι κάτοχοι εισιτηρίων για παραστάσεις που αναβλήθηκαν λόγω κορονοϊού, μπορούν να επικοινωνήσουν για την μεταφορά των εισιτηρίων τους στις νέες παραστάσεις, είτε στο tickets@theatrikesskines.gr αναφέροντας ονοματεπώνυμο, τηλέφωνο, παλαιό αριθμό κράτησης & νέες επιθυμητές θέσεις (παρακαλούμε για τις διαθέσιμες θέσεις στις νέες παραστάσεις, συμβουλευτείτε το viva.gr), είτε στα ταμεία του θεάτρου Παλλάς. Οι φωτογραφίες είναι από Δελτίο Τύπου της παράστασης

Τι πιο κλασικό από το να είσαι καλεσμένος σε γάμο, ένα ζεστό βράδυ Τετάρτης του Ιουνίου; Πιθανότατα το να είσαι καλεσμένος σε γάμο ένα ζεστό βράδυ Σαββάτου του Ιουνίου! Όμως ο «Ματωμένος Γάμος» του Λόρκα, σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη έκανε πρεμιέρα την Τετάρτη 22 Ιουνίου και βρέθηκα εκεί για να σου πω τι φορούσε η νύφη. Βασικά δε θα το σχολιάσω αυτό, γιατί ήταν ιδιαίτερα σεξουαλικό και με χάλασε λίγο. Θα σου πω όμως τι παρακολούθησα! Αφού φτάσαμε (ε ναι, δεν πήγα μπακούρι) στο λόφο «Ανδρέα Παπανδρέου», στη Νίκαια, μπήκαμε στον τεράστιο υπαίθριο χώρο του Κατράκειου Θεάτρου. Δεν είχε τύχει να παρακολουθήσω ξανά παράσταση εκεί, και μπορώ να πω πως ο χώρος με εντυπωσίασε. Το θέατρο είναι ιδιαίτερα προσεγμένο παρά το τεράστιο μέγεθος του (το μεγαλύτερο ανοιχτό θέατρο του λεκανοπεδίου). Οι επιβλητικοί βράχοι δε των παλιών λατομείων, προσφέρουν μια νότα αρχαίου θεάτρου. Αυτά να τα θυμάσαι για όλες τις παραστάσεις που θα παρακολουθήσω στο Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας, μην τα ξαναγράφω και στα άλλα reviews μου! Στο έργο μας τώρα! Όχι πολύ μετά τις 21:30, το τρίτο κουδούνι ήχησε, και οι ηθοποιοί εισήλθαν στη σκηνή, και πήραν τις θέσεις τους. Το σκηνικό, λιτό και συνάμα επιβλητικό, μας εντυπωσίασε. Ο Χανιωτάκης, έχει κάνει μια ιδιαίτερα αξιόλογη προσπάθεια, δίχως βέβαια να ακολουθεί την πεπατημένη με τα έργα του Λόρκα. Άλλωστε αυτή είναι και η δουλειά του σκηνοθέτη. Να λαμβάνει ένα κείμενο και να το παρουσιάζει στο κοινό μέσα από το δικό του πρίσμα. Δε θα μείνω στο τεχνικό κομμάτι, γιατί υπήρξαν κάποιες, να τις πω κακοτοπιές; Μπα, ας τις πω ατυχίες, όπως κάποια προβλήματα με τον ήχο, και κάποια με το φωτισμό. Και λέω πως δε θα κολλήσω σε αυτά, γιατί ναι, πάντα μπορεί ένα μικρόφωνο να χάσει το σήμα του, ειδικά όταν οι ηθοποιοί τρέχουν από τη μια άκρη της σκηνής στην άλλη. Η σκηνοθεσία λοιπόν, και γνωρίζοντας τον τρόπο που ο Χανιωτάκης προσεγγίζει-μέχρι τώρα τουλάχιστον- τα έργα, έχει πολλά στοιχεία τόσο αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, όσο και κωμωδίας, με έντονη την παρουσία Χορού. Τόσο ως Χορού, όσο και ως χορού. Συγγνώμη, έπαθα λίγο Μποστ. Εννοώ πως πέρα από τον Χορό, οι ηθοποιοί χορεύουν κιόλας. Και τραγουδούν. Και κάνουν και χιούμορ. Και παίζουν και μουσική επί σκηνής. Ε πόσα πια να ζητήσεις από μια θεατρική παράσταση; Τώρα θα μου πεις, το Ματωμένο Γάμο ανεβάζεις, θα τον διακωμωδήσεις; Γιατί όχι; Μερικές φορές όλο τα ίδια και τα ίδια μασημένα αποφάγια του κάθε σκηνοθέτη, που τα παίρνουν οι επόμενοι και τα αναμασάνε, καταντούν ας πούμε κάπως "νιανιά". Οι ηθοποιοί-και να το θυμάστε αυτό- καταθέτουν την ψυχή τους στη σκηνή, πετυχαίνοντας ένα ευχάριστο αποτέλεσμα, τόσο σε υποκριτικό όσο και σε φωνητικό επίπεδο (σχεδόν). Και πως να μην πετύχεις (τουλάχιστον στο υποκριτικό κομμάτι), όταν τα ονόματα είναι διαλεχτά, και έχουν ήδη πολλές έως αμέτρητες επιτυχίες στο βιογραφικό τους; Και φυσικά το βαρύ πυροβολικό της παράστασης: Μαρία Τζομπανάκη στο ρόλο της μάνας, και Χριστίνα Τσάφου; Δε μπλέκεις. Πάνω απ' όλους όμως, βάζω τον αγαπημένο μου κύριο Γιάννη Καλατζόπουλο. Πες με υποκειμενικό αν θες, αλλά θεωρώ πως είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε τέτοιους ανθρώπους στις ελληνικές σκηνές. Σχετικά με τα φωνητικά που προανέφερα, επίτρεψέ μου να υπογραμμίσω πως η Μαριάννα Πολυχρονίδη μας μάγεψε με την αψεγάδιαστη φωνή της, ερμηνεύοντας τους στίχους του Νίκου Γκάτσου, πάνω στην πρωτότυπη μουσική του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Υπήρξαν βέβαια και μερικές παραφωνίες (ονόματα δε λέμε). Ίσως ήταν της στιγμής. Ίσως κι όχι. Το θέμα είναι να αναγνωρίζουμε τις αδυναμίες μας και να τις αντιμετωπίζουμε! Ο «Ματωμένος Γάμος», σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη, είναι μια παράσταση που γεμίζει ικανοποιητικά μια καλοκαιρινή βραδιά. Είναι μια όμορφη δουλειά που το κοινό θα την αγκαλιάσει. Για να μη σε κουράσω άλλο, μπαίνω στον επίλογο. Ο «Ματωμένος Γάμος», σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη, είναι μια παράσταση που βλέπεται ευχάριστα και γεμίζει ικανοποιητικά μια καλοκαιρινή βραδιά. Σίγουρα δε σε εισάγει στα μύχια του έργου του Λόρκα, ίσως επειδή παρουσιάζεται με λίγο πιο ελαφρύ, ίσως πιο εξελληνισμένο τρόπο από τον συνηθισμένο. Επειδή τρώω τα κολλήματα μου κι εγώ, θα πω πως δε συγκρίνεται με το Mistero Buffo, την πιο πρόσφατη παράσταση του Χανιωτάκη, που παίρνει επάξια μια θέση στο top five της σεζόν που έκλεισε. Μολαταύτα είναι μια ιδιαίτερα αξιόλογη δουλειά και πιστεύω πως το κοινό θα την αγκαλιάσει. Πάντα χρειαζόμαστε κάτι διαφορετικό στη ζωή μας! Καλή θέαση ή...και στα δικά σας! Άλλωστε, σε γάμο θα πάτε! Ευρυγένης

Σου αρέσουν τα επιτραπέζια; Να σου πω την αλήθεια μου, από μικρός έμαθα να κάνω παρέα με τον εαυτό μου. Κάτι που ήμουν εσωστρεφής, κάτι που έχω μεγάλη διαφορά ηλικίας με τον αδερφό μου... Τέλος πάντων, ήμουν πιο πολύ των βιβλίων. Συμπέρασμα: Ακόμα και τώρα, που θεωρούμαι κοινωνικό όν, αποφεύγω να παίζω επιτραπέζια με τους φίλους μου. Αυτούς τους 2-3 που έχω δηλαδή. Βρισκόμαστε στην έπαυλη του διάσημου συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων Άντριου Γουάικ. Ο Άντριου, (Σωτήρης Χατζάκης), έχει προσκαλέσει για "τσάι και συμπάθεια", τον Μίλο Τίντλ ( Δημήτρης Μυλωνάς), ο οποίος, σε αντίθεση με τον Άντριου, είναι άσημος μεν, αλλά νέος, γοητευτικός, και κυρίως, ο εραστής της γυναίκας του δε. Ο Άντριου, έχοντας την επιτυχημένη καριέρα του, και τις ερωμένες του, ομολογεί στον Μίλο, πως πραγματικά θέλει να ξεφορτωθεί τη γυναίκα του, προειδοποιώντας τον όμως πως είναι μαθημένη στα πλούτη και την καλοζωία και πως η σχέση τους δε θα έχει μέλλον, με αποτέλεσμα εκείνη να γυρίσει πάλι σε αυτόν. Ο Μίλο, αν και στην αρχή δείχνει να μην πτοείται από τα λόγια του, τελικά πείθεται, και ανήσυχος πλέον, ζητάει τη βοήθεια του, ώστε να ορθοποδήσει οικονομικά και να μπορεί να ανταπεξέλθει στα ακριβά γούστα της ερωμένης και σύντομα γυναίκας του. Ο Άντριου, έχει οργανώσει ένα εξαιρετικό σχέδιο, κατά το οποίο ο Μίλο, θα κάνει διάρρηξη στην έπαυλη, και θα κλέψει τα πανάκριβα αλλά ασφαλισμένα κοσμήματα της γυναίκας του, οπότε ο μεν θα εισπράξει την αποζημίωση από την ασφάλεια, και ο δε, θα τα πουλήσει σε έμπιστους κλεπταποδόχους, οι οποίοι θα πληρώσουν αδρά. Το σχέδιο, στα αυτιά του Μίλο, αρχίζει να ακούγεται καλό, και τελικά συμφωνεί. Ο Άντριου όμως, βλέπει πέρα από αυτό... Και η παράνοια ξεκινάει! Τα ψυχολογικά παιχνίδια που παίζονται σε αυτό το έργο, είναι τεράστια. Ο Άντριου, ως μετρ των αστυνομικών θρίλερ, σκηνοθετεί μια διάρρηξη, ένα έγκλημα, με στόχο να τρομοκρατήσει το φτωχό Μίλο, ο οποίος καταλήγει να γίνει ο πρωταγωνιστής σε ένα μυθιστόρημα που αποκτά σάρκα, οστά και αίμα. Το έργο πραγματεύεται την επιρροή ενός κοινωνιοπαθή ανθρώπου, πάνω σε έναν άλλον. Ο Άντριου, καταφέρνει να χειραγωγήσει τον Μίλο και να τον κάνει μαριονέτα του, εκμεταλλευόμενος τον έρωτα του για τη σύζυγο του πρώτου. Το παιχνίδι όμως ξεφεύγει και εξελίσσεται σε τραγωδία, όταν ο δολοπλόκος Άντριου, έχοντας ήδη ξεφτιλίσει και εκμηδενίσει τον Μίλο, έχοντας τον γονατιστό να παρακαλάει για τη ζωή του, τραβάει τη σκανδάλη του όπλου του και... Οι μέρες περνάνε και η αστυνομία, φτάνει στην πόρτα του Άντριου, κάνοντας τον να ομολογήσει πως τα πράγματα ξέφυγαν λίγο από τον έλεγχο, μολαταύτα, τα χαρακτηρίζει ως παιχνίδι και κάθε άλλο παρά μετανιωμένος δείχνει. Ο θύτης γίνεται θύμα, και οι εξελίξεις είναι αυτές που κρατάνε το κοινό σε αγωνία, και θα έλεγα πως προκαλούν και ένα σχετικό άγχος. Εγώ τουλάχιστον που δεν είχα ξαναδεί το έργο, έτσι ένιωσα. Υπάρχουν σημεία στο έργο που δεν ξέρεις τι είναι αλήθεια και τι όχι. Αν είναι ένα κακό όνειρο ή η φριχτή αλήθεια. Ίσως τελικά να είναι όλο ένα άσχημο παιχνίδι, και να τελειώσει όπως ολοκληρώνεται και μια βραδιά με επιτραπέζια. Λίγος τσακωμός, λίγη μουρμούρα, καμιά δυο βρισιές και μετά όλοι πάνε σπίτια τους ήσυχοι. Πολλά είπα, αλλά να ξέρεις, δε σου έχω κάνει σπόιλ τίποτα πέρα από τη βασική πλοκή. Τα υπόλοιπα στο "Από Μηχανής Θέατρο". Ο Σωτήρης Χατζάκης και ο Δημήτρης Μυλωνάς, μάχονται επί σκηνής. Η συνεχής ένταση και οι εναλλαγές της ψυχολογίας των πρωταγωνιστών, σε επηρεάζουν στον υπερθετικό βαθμό, και δε σε αφήνουν να ηρεμήσεις, μέχρις ότου το έργο ρίξει αυλαία. Το σκηνικό από τη μια άκρη ως την άλλη, προδίδει στο θεατή την αρρώστια του Άντριου με τα παιχνίδια και τους γρίφους. Ίσως και ο ίδιος, να είναι θύμα χειραγώγησης των ίδιων των χαρακτήρων που αυτός έχει δημιουργήσει. Ένα πράγμα που με ανησυχεί, είναι πως θεατρικές παραστάσεις σαν το Σλουθ, με κάνουν να προβληματιστώ για τον περίγυρό μου. Δεν πάει πολύς καιρός που έβγαλα από τη ζωή μου άτομα με παρόμοια συμπεριφορά με του Άντριου. Δε μιλάω για σατανικά παιχνίδια ή χρήση βίας. Όχι. Μιλάω για χειραγώγηση και έλλειψη ενσυναίσθησης. Πολλές φορές χρειάζονται πολλά χρόνια για να καταλάβεις πως κάποιο, ή κάποια άτομα του κύκλου σου, δε μπορούν να νιώσουν και το μόνο άτομο για το οποίο νοιάζονται πραγματικά, είναι ο ίδιος τους ο εαυτός. Ζουν σε ένα μικρόκοσμο οπού υπάρχουν αυτοί κι άλλος κανένας. Είναι πάνω από όλους και όλα, και όλα πρέπει να γίνονται με τη δική τους σκηνοθεσία. Και δε συμβαίνει αυτό επειδή ντε και καλά είναι πανέξυπνοι και δολοπλόκοι. Ίσως συμβαίνει μόνο και μόνο επειδή έτσι τους μεγάλωσαν. Άλλωστε η πρώτη, και τόσο η καλύτερη, όσο και η χειρότερη επιρροή πάνω σε ένα άτομο, είναι η οικογένεια. Έχε τα μάτια σου ανοιχτά, γιατί κυκλοφορούν πολλοί Άντριου εκεί έξω. Ίσως κάποιος να είναι μέσα στο σπίτι σου. Ίσως να είσαι κι εσύ. Ευρυγένης Παίζουν: Σωτήρης Χατζάκης Δημήτρης Μυλωνάς Συντελεστές: Μετάφραση: Αντώνης Σολωμού//Σκηνοθεσία: Σωτήρης Χατζάκης//Σκηνικά: Έρση Δρίν Κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ//Κατασκευή ναύτη-κούκλες: Μαρία Λιτσοπούλου Μουσική: Ζαχαρίας Καρούνης//Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος Επιμέλεια κίνησης: Ειρήνη Κυρμιζάκ//Κατασκευή σκηνικού: Γκέντι Κούση Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου//Trailer: Στέφανος Κοσμίδης Γραφιστικά:beelieve.gr//Βοηθοί σκηνοθέτη: Βίκη Παναγιωτοπούλου, Δημήτρης Μπούρας, Δήμητρα Μάζη Από Μηχανής Θέατρο Διεύθυνση Ακαδήμου 13 Μεταξουργείο T.K.10436 Τηλέφωνο2105232097 Emailapomixanis.theatro@gmail.com Ημερες παραστάσεων/Εισιτήρια https://www.viva.gr/tickets/festival/theater/slouth/

Περίμενες ποτέ πως μια τσάντα θα σου άλλαζε τη ζωή; Ούτε η Σοφία (Φαίη Ξυλά) το περίμενε. Το κουδούνι χτυπά και ένας άγνωστος φέρνει στο σπίτι της ένα σακίδιο. Το backpack αυτό έχει κεντημένο πάνω του ένα ρόδο, και γράφει το όνομά της. Ψάχνει τα πράγματά της. Δεν της λείπει το σακίδιο της. Πως γίνεται να της παραδώσουν κάτι που δεν το έχασε ποτέ; Ο Μάριος (Χρήστος Σπανός), μπαίνει στη σκηνή με το backpack, και η ιστορία ξεκινά να ξετυλίγεται. Πρόκειται για το σακίδιο της κολλητής της φίλης. Εκείνη ήθελε να της το παραδώσει ο άγνωστος στη Σοφία, Μάριος. Μέσα υπάρχει υπάρχει ένα γράμμα. Τρομερά μυστικά πρόκειται να βγουν μέσα από αυτό το σακίδιο. Μια αυτοκτονία, ένα σεντούκι με λεφτά, και οι αλήθειες που ίσως κανείς δε θα ήθελε να μάθει. Οι χαρακτήρες του έργου, είναι καθρέφτης της προβληματικής κοινωνίας στην οποία γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε. Μια προβληματική οικογένεια, θα φέρει στον κόσμο ένα προβληματικό παιδί, που θα μεγαλώσει και θα γίνει ένας προβληματικός* άνθρωπος, ανεξάρτητα το γένος ή το φύλο του. *Να σημειώσω εδώ πως ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά τον όρο "προβληματικός", αλλά θαρρώ πως υπάρχει μια χρυσή τομή, όπου οι απόψεις μας συμπίπτουν. Ένα άτομο που δε θα λάβει την αγάπη και τη στήριξη που του αξίζει-αγαθά που αξίζουν σε όλους- δε θα μάθει ποτέ πως να τα προσφέρει. Μόνιμα θα αναζητά πρότυπα που θεωρεί πως λείπουν από τη ζωή του, και συνεχώς θα πέφτει σε λάθη, που μόνο δεινά θα του προκαλέσουν. Κι όταν φτάσει στο απροχώρητο και απαιτήσει την αγάπη που του αρμόζει, τότε ξεκινά το πραγματικό μαρτύριο και για τις δυο πλευρές. Γιατί η αγάπη δεν αποκτάται ποτέ με τη βία. Αν δε σου δοθεί απλόχερα, δε θα την κερδίσεις μόνος. Και είναι πολύ άσχημο να υπάρχει κόσμος που δεν ξέρει να αγαπά. Και είναι φαύλος ο κύκλος της αγάπης. Για να μάθεις να αγαπάς πρέπει να αγαπήσεις τον εαυτό σου, αλλά για να αγαπήσεις τον εαυτό σου πρέπει να σε αγαπήσουν. Το «Backpack» είναι ένα έργο για να μας θυμίσει πόσοι άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν, υπάρχουν εκεί έξω. Πόσοι άνθρωποι που το τέρας του πόνου θέριεψε μέσα τους, και μετέτρεψε τους ίδιους σε τέρατα. Μολαταύτα έμεινα με μια απορία. Γίνεται δύο "σπασμένα" άτομα, να ενώσουν τα κομμάτια τους και να πορευτούν μαζί; Υπάρχει άραγε ελπίδα για όλους ή για κάποιους είναι ήδη πολύ αργά; Εσύ θα ανοίξεις το backpack σου; Ευρυγένης