Review | «Όπου κι αν πας να μη χαθείς» | Ταξίδι στη "χώρα" των ιδανικών και του έρωτα.
Καλοκαίρι παντού και δυο βήματα από την κατάμεστη πλατεία Αυδή, στο Από Μηχανής Θέατρο, ο Δημήτρης Μυλωνάς σκηνοθετεί το υπέροχο έργο του Νίκου Σκορίνη «Όπου κι αν πας να μη χαθείς».
Πόσο εύκολο είναι να μη χαθείς, όταν το σπίτι σου ειναι όλος ο κόσμος;
Λίγο έξω από τη Σπάρτη, κάπου στα μισά του 20ου αιώνα.
Ένας πατέρας, μεταναστεύει στον Καναδά κυνηγώντας ένα καλύτερο αύριο για την οικογένειά του.
Λίγο καιρό μετά, μια μητέρα με δύο παιδιά, σφιχτά κρατημένα στα χέρια της, φτάνει στο Βανκούβερ.
Μερικά χρόνια αργότερα, ο πατέρας αρρωσταίνει βαριά.
Η οικογένεια επιστρέφει στο χωρίο.
Ο πατέρας πεθαίνει.
Η μητέρα, μια γυναίκα μόνη με 2 μικρά παιδιά. Θέλει να φύγει, να πάει στην πόλη να χτίσει μια νέα ζωή, όμως τι θα πει ο κόσμος;
Τα χρόνια περνάνε και ο Ορέστης το παιδί από τον Ταΰγετο καταλήγει να είναι ένας άνθρωπος του κόσμου, γυρνώντας από χώρα σε χώρα για τις ανάγκες... του Κόμματος.
Κάθε τόπος κι ένας νέος έρωτας.
Κάθε έρωτας πιο δυνατός από τον άλλο.
Κάθε αποχωρισμός, πιο βαρύς από τον προηγούμενο...
Το «Όπου κι αν πας να μη χαθείς», είναι ένα βαθιά κομμουνιστικό έργο όχι όμως όπως το φαντάζεσαι.
Γνωρίζουμε πολύ καλά τι συνέβη τόσο στην Ελλάδα, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο εκείνα τα χρόνια.
Φυλακίσεις, βασανιστήρια, εξορία, εκτελέσεις.
Σπάνια το ένα δεν ακολουθούσε το άλλο.
Κι όλα αυτά για ένα καλύτερο αύριο για εμάς. Δεκαετίες αγώνων για να έχουμε όλοι ίσα δικαιώματα στη ζωή. Όμως...
Παντού υπάρχουν παράπλευρες απώλειες.
Αναγκαίο κακό θα μου πεις.
Όμως αν είσαι μέλος του Κόμματος... η ζωή είναι καλύτερη.
Το Κόμμα μοιράζει κρατικό οξυγόνο
Τρείς μήνες το χρόνο, στα μέλη του μόνο.
Τζ. Πανούσης, «Το παιδί του σωλήνα»Ο Δημήτρης Μυλωνάς έχει στήσει με μεράκι, ένα έργο με ταχείς ρυθμούς, μεταπηδώντας εντέχνως από έτος σε έτος, από γεγονός σε γεγονός, βοηθώντας ακόμα και τον πιο αδαή θεατή να αντιληφθεί και να κατανοήσει την κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα. Από τη δύση του εμφυλίου μέχρι την εδραίωση της Χούντας. Από την άνοδο του Σοσιαλισμού, και την έναρξη των μεταναστευτικών εισροών στο Αιγαίο, στο ξύπνημα του 21ου αιώνα.
Όλα αυτά, μέσα από αληθινά γεγονότα, αλλά και ιστορίες αγάπης και πάθους.
Το γεμάτο βαλίτσες σκηνικό, άλλες όρθιες κι άλλες πεσμένες, άλλες γεμάτες και άλλες αδειανές, προϊδεάζει τον θεατή πως όλο το έργο θα είναι ένα μόνιμο ταξίδι.
Για κάποιους ένας συνεχής ξεριζωμός, για άλλους μια μόνιμη περιπέτεια και δίψα για ελευθερία.
Η διανομή είναι πολλαπλή, με εξαίρεση τον Ορέστη, τον πρωταγωνιστή του έργου μας.
Όλοι οι ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό και αυτό φαίνεται από τον όγκο των συναισθημάτων που καλούνται να κατοπτρίσουν στη σκηνή.
Η ένταση, ο πόνος, η χαρά, ο έρωτας.
Όλα έρχονται και φεύγουν με έναν τόσο καθαρό τρόπο, χωρίς να μπλέκονται μεταξύ τους.
Το ταξίδι κυλάει τόσο γρήγορα, με τόσες ανατροπές, που δε θα καταλάβεις τις 2 και κάτι ώρες της παράστασης.
Θα θυμώσεις και θα συγκινηθείς, θα κλάψεις και θα γελάσεις.
Φεύγοντας, θα εχεις παρακολουθήσει ένα αρτιότατο έργο.
Μια παράσταση που όλοι αξίζει να τη δουν!
Όλοι, εκτός από την εκνευριστική κυρία που προτίμησε να έρθει στο θέατρο, αφήνοντας έτσι παραπονεμένο του βαθούλωμα που έχει ο καναπές της από την πολυετή χρήση, για την αέναη παρακολούθηση σίριαλ. Δηλαδή όλα καλά, άνθρωποι είμαστε, αλλά αν θες να κουβεντιάσεις μπορείς να πας και για καφέ.
Δεν είναι τυχαίο που και η παρέα της έκατσε 2 σειρές πιο πάνω.
Αν δε σεβόμαστε τους γύρω μας, ας σεβαστούμε τουλάχιστον τους ηθοποιούς που καταθέτουν την ψυχή και το κορμί τους πάνω στη σκηνή.
Τα είπα και ηρέμησα.
Καλή θέαση!