Ένα από τα κλασικά έργα που ανεβαίνουν φέτος από το Εθνικό Θέατρο, είναι και η Φάρμα των Ζώων, του Τζώρτζ Όργουελ.
Η ιστορία είναι γνωστή, αλλά για όσους δεν την ξέρουν, ακολουθεί σύνοψη του έργου.
Τα ζώα της φάρμας, μετά από το συμβούλιο τους, αποφασίζουν πως πρέπει να πάρουν στα χέρια τους τις ζωές τους και να πάψουν να εξαρτώνται πια από τους ανθρώπους, που ο μόνος λόγος που τα εκτρέφουν και τα φροντίζουν, είναι για να επωφελούνται από αυτά και όταν πια δεν έχουν κάτι να τους προσφέρουν, τα σκοτώνουν.
Έτσι, τα γουρούνια, που ομόφωνα ψηφίζονται ως τα πιο σοφά και έξυπνα ζώα της φάρμας. Έτσι ο Σνόουμπολ, και ο Ναπολέων, τα δύο εξυπνότερα εκ των γουρουνιών, . αναλαμβάνουν να σχεδιάσουν την επανάσταση των ζώων, απέναντι στον ανθρώπινο ζυγό.
Τα ζώα εξεγείρονται και μετά από σφοδρή μάχη, κερδίζουν την ανεξαρτησία τους, και για λίγο καιρό, ζουν όπως επιθυμούν. Ελεύθερα, μέσα σε μια ιδανική κοινωνία.
Όμως τα γουρούνια, δεν αρκούνται σε αυτό.
Οι εσωτερικές γουρουνοδιαμάχες δεν αργούν να ξεκινήσουν και η φάρμα χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα.
Ο Ναπολέων με πραξικοπηματικό τρόπο, αναλαμβάνει την εξουσία, και η φάρμα, από μέρες ευημερίας, περνάει σε καθεστώς δικτατορίας.
Τα ζώα εργάζονται σκληρά, οι πόροι στερεύουν, ζώα αρχίζουν να πεθαίνουν ή να χάνονται μυστηριωδώς...
Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά κάποια ζώα είναι πιο ίσα μεταξύ τους
Η φάρμα των ζώων είναι η αλήθεια που όλοι γνωρίζουμε αλλά λίγοι από εμάς τολμάμε να παραδεχτούμε.
Μας παρουσιάζει με τον πιο αλληγορικό τρόπο (άλλωστε η αλληγορική γραφή του Όργουελ είναι χαρακτηριστική), τη βίαιη καθημερινότητα.
Μιλάει για την ανισότητα ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις και για την εκμετάλλευση των ασθενέστερων στρωμάτων από τους ισχυρότερους.
Πραγματεύεται την προσπάθεια του ανθρώπου να αποκτήσει την ανεξαρτησία του, αλλά και την ανάγκη που έχει να τον διοικούν, γιατί δεν έμαθε ποτέ να είναι πραγματικά ελεύθερος.
Η παράσταση
Το σκηνικό είναι όπως θα περίμενε κανείς, η φάρμα που ζουν τα ζώα. Απλή και μίνιμαλ. Και δε με ενόχλησε καθόλου. Οι ερμηνείες των ηθοποιών δε αφήνουν να το παρατηρήσεις. Νομίζω πως και αυτός είναι ο σκοπός. Να μη χάνεσαι στο σκηνικό ενώ οι καλλιτέχνες δίνουν στη σκηνή τον καλύτερο τους εαυτό.
Όλοι οι ηθοποιοί, ανεξαιρέτως έχουν μοναδικές υποκριτικές, φωνητικές και χορευτικές ικανότητες.
Τα κοστούμια, αλλά και το στυλιστικό κομμάτι γενικότερα, είναι δημιουργημένα βάσει των χαρακτηριστικών αλλά και του χαρακτήρα του κάθε ζώου. Από goth με επιθετικό undercut μαλλί για την "αναρχική" γάτα, μέχρι τούλι και αλογοουρά για την όλο χάρη και νάζι φοράδα.
Τα τραγούδια αλλά και η χορογραφίες, δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από θεατρικές παραγωγές του West End.
Λειτουργούν ως άρτια εκπαιδευμένη χορωδία. Προσωπικά, ένιωσα πως παρακολουθώ την Παναγία των Παρισίων της Disney, που θεωρώ πως διαθέτει ένα από τα καλύτερα soundtracks.
Άλλωστε αυτό είναι το πραγματικό θέατρο. Ένας ηθοποιός, πρέπει να είναι ικανός να ερμηνεύει το ρόλο του, να τραγουδά, να χορεύει. Γι' αυτό και το θέατρο δεν είναι για όλους. Αλλά ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω;
Εν κατακλείδι.
Έχω ενθουσιαστεί από την αρτιότητα του έργου.
Το ίδιο πιστεύω και για το υπόλοιπο κοινό, αλλιώς δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός πως το θέατρο ήταν κατάμεστο.
Αν έχεις λίγο χρόνο μέσα τις διακοπές, είναι ένα από τα έργα που πρέπει να παρακολουθήσεις. Εκτός από το θέαμα, θα σε κάνει να αναθεωρήσεις και κάποια πράγματα στη ζωή σου.
Και αν δεν προλάβεις, διάβασε τουλάχιστον το βιβλίο.
Είναι κι αυτό μια αρχή.