Το Christmas Theater φιλοξένησε για άλλη μια φορά την υπερπαραγωγή του West End, The Phantom of the Opera.
Όπως βέβαια ήταν αναμενόμενο, επικρατούσε το αδιαχώρητο, μιας και το φιλοθεάμον κοινό, έσπευσε να παρακολουθήσει από κοντά μια από τις 3 μακροβιότερες μουσικοθεατρικές παραστάσεις του West End του Λονδίνου.
Εγκυκλοπαιδικά, οι άλλες δύο είναι "Οι Άθλιοι" του Β. Ουγκώ, και "Η Ποντικοπαγίδα" της Α. Κρίστι.
Η πλοκή του έργου είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλο το θεατρόφιλο/σινεφίλ κοινό οπότε θα περάσω κατευθείαν στο ψητό. Ready?
Η διαχρονική φωνή του Αλέξη Κωστάλα απλώνεται σε όλο το χώρο του Κλειστού Σταδίου Γαλατσίου, ενημερώνοντας μας πως η παράσταση πρόκειται να ξεκινήσει.
Τα φώτα χαμηλώνουν.
Η αυλαία σηκώνεται.
Το έργο ξεκινά με τη σκηνή της δημοπρασίας (νο σπόιλερς).
Μόλις η σκηνή τελειώνει και ξεκινά η ομώνυμη ουβερτούρα, ανατριχιάζεις*, σε κατακλύζει η μαγευτική ανατριχίλα που ξέρεις πως γι αυτή πήγες στο θέατρο.
Ο θίασος αποτελείται από εξαιρετικούς ηθοποιούς.
Η σκηνή είναι γεμάτη με επαγγελματίες του είδους. Από τα νεότερα άτομα-ξέρεις, αυτά στην ηλικία μου-μέχρι τους "βετεράνους" της σκηνής, το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό.
Ναι, η ελληνική σκηνή έχει πολλούς καλλιτέχνες που μπορούν επάξια να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες ενός μιούζικαλ, αλλά πρέπει να ομολογήσω πως τόσο σε επίπεδο υποκριτικής όσο και φωνητικής, οι ερμηνείες στο Phantom of the Opera, είναι καθηλωτικές.
Τα σκηνικά είναι πελώρια (και "ζωντανά"), φτιαγμένα με τόσο μεγάλη λεπτομέρεια που δε μπορείς όχι να διακρίνεις, αλλά ούτε να φανταστείς πως δεν πρόκειται για πραγματικά κτήρια.
Το ίδιο υπέροχα είναι και τα κοστούμια εποχής.
*Ανατριχιάζεις, αλλά όχι τόσο όσο θα μπορούσες να ανατριχιάσεις. Τι σημαίνει αυτό;
Ναι, ο χώρος μπορεί να φιλοξενήσει πραγματικά πολύ κόσμο. Τα καθίσματα είναι άνετα και υπάρχει πολύς χώρος να κουνηθείς χωρίς να ενοχλήσεις τον μπροστινό σου.
Όμως οι αποστάσεις από τη σκηνή, για τους πίσω από το κέντρο δηλαδή, είναι πολύ μεγάλες, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει η απαραίτητη ορατότητα.
Και μετά από την εικόνα, έρχεται ο ήχος. Οι χρόνοι αντήχησης που απαιτούνται για κάθε μορφή από τα παραπάνω θεάματα, είναι διαφορετικοί. Μιας και δεν έχω όμως γνώσεις ακουστικής θα πω πως απλά κάποια όργανα χάνονταν λίγο, λόγω της μέτριας ποιότητας του ήχου που φτάνει στα αυτιά του κοινού.
Συνοψίζοντας.
Πρόκειται για μια παράσταση, δημιουργημένη με τα υψηλότερα στάνταρ από όλες τις απόψεις (αν την παρακολουθήσεις στο Her Majesty Theater) ή σε γενικότερα σε κάποιο θέατρο.
Επειδή όμως είναι πολύ πιθανό να μην ταξιδέψεις ως το Λονδίνο για να το κάνεις, προτείνω να κάνεις τη βόλτα μέχρι το Γαλάτσι.
Και αφήσεις στην άκρη το θέμα του ήχου που σίγουρα χρήζει άμεσης βελτίωσης, θα φύγεις από την παράσταση με τις καλύτερες εντυπώσεις.
Και αν μένεις στη Βόρεια Ελλάδα, κάνε υπομονή για τον άλλο μήνα το Φάντασμα της Όπερας, έρχεται στη Θεσσαλονίκη.
Καλή θέαση!