Search Results

Μαθήματα Οικιακής Οικονομίας , και ποια άτομα θα ήταν τα ιδανικότερα για τέτοιου τύπου μαθήματα αν όχι οι γυναίκες?! Άλλωστε είναι γνωστό σε όλη την πλάση πως η γυναίκα είναι υποχρεωμένη να διατηρεί το σπίτι της σε τάξη, να κρατά ενωμένη την οικογένεια, να φροντίζει τα παιδιά της, να ικανοποιεί τον σύζυγό της, ε κι άμα λάχει και πει και καμιά κουβέντα παραπάνω, να αρπάξει και καμιά σφαλιάρα για να βουλώσει το στόμα της . Καλά δεν τα λέω φίλε άντρα; Καλά δεν τα λέω γιαγιά μου, που μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου με ρωτούσες πότε θα βρω μια καλή κοπέλα για να μου μαγειρεύει και να καθαρίζει το σπίτι; Καλά δεν τα λέω μαμά που έμαθες να κρατάς το δάκρυ όταν ο μπαμπάς είχε νεύρα και σου φώναζε; Βεβαίως και τα λέω καλά! Λογικά θα συμφωνούν μαζί μου και οι πιτσιρικάδες που βίασαν την 16χρονη στην Πάτρα πριν λίγες ημέρες. Ελπίζω τουλάχιστον να μην τη βίασαν χωρίς να τη δείρουν, γιατί όσο να πεις, αγάπη δίχως πείσματα δεν έχει νοστιμάδα , σωστά; Η Μιχαέλα Αντωνίου γύρισε στο "πατρικό" της, μετά την παρουσίαση του θεατρικού της έργου στο θέατρο Vault το 2023. Παρέα με την Ινώ Μενεγάκη μας διδάσκουν Μαθήματα Οικιακής Οικονομίας για αρχάριους και μη, τις νύχτες της Δευτέρας και της Τρίτης στη Θεατρική Σκηνή Αντώνη Αντωνίου . Δύο γυναίκες, μια μητέρα και μια κόρη, ξεθάβουν μια παλιά τσάντα της γιαγιάς. Μια τσάντα γεμάτη φωτογραφίες, αναμνήσεις, συνταγές μαγειρικής και...ένα μανιφέστο. Η πρώτη διακήρυξη των δικαιωμάτων της γυναίκας από την Olympe de Gouges, μια γυναίκα που στήριξε τη Γαλλική επανάσταση, σεβάστηκε τα δικαιώματα ζητιάνων και ευγενών βλέποντας τον άνθρωπο πίσω από τον τίτλο, και τελικά αποκεφαλίστηκε μετά από 3 μήνες φυλάκισης. Η παρακαταθήκη της όμως ήταν ο θεμέλιος λίθος της αναζήτησης και διεκδίκησης των δικαιωμάτων των γυναικών, των οποίων η θέση μέχρι τότε ήταν αντίστοιχη με του κεφαλιού της de Gouges κατόπιν γκιλοτίνας. Στα πατώματα. Χμ, ίσως δεν ήταν από τα καλύτερα μου. ΟΚ, το κόβω . Γυναίκα . Το εξιλαστήριο θύμα της ανημποριάς του άντρα να διαχειριστεί τα συναισθήματά του. Ένας σάκος πυγμαχίας, μια εύκολη λύση να εξαπολύσει την οργή του ή να επιδείξει τη θέση εξουσίας που έχει στην κοινωνία. Πώς κάποιες φανατικές φεμινίστριες να μη μας χαρακτηρίζουν όλους βιαστές και δολοφόνους , όταν ένα κάρο σκουπίδια που γεννιούνται άντρες, χτυπάνε, κακοποιούν, βιάζουν, σκοτώνουν γυναίκες μόνο και μόνο επειδή μπορούν; Μολαταύτα, όπως σε κάθε κίνημα έτσι κι εδώ υπάρχουν άτομα που ενώ δηλώνουν φεμινίστριες-στές απέχουν πολύ από την ουσία του φεμινισμού, αλλοιώνοντας έτσι τους ιερούς αγώνες γυναικών, φεμινιστριών, ανθρωπιστών. Μολαταύτα, μην ξεχνάμε όμως πως η βία δεν έχει ούτε ένα φύλο ούτε μία μορφή, γι' αυτό καλό είναι να μη μπαίνουν όλ@ στο ίδιο σακί. Να ένα ας πούμε τυχαίο παράδειγμα, βία κατά των ανηλίκων . Ας πούμε τυχαία ηλικία 3-4 ετών, σε κάποια τυχαία περιοχή όπως ας πούμε το Ηράκλειο της Κρήτης. Τυχαία πάντα. Δε θα διανθήσω περαιτέρω το ζήτημα γιατί το άρθρο δε θα κλείσει ποτέ. Δυο λόγια μόνο και χαιρετώ. Η Μιχαέλα Αντωνίου έχει γράψει ένα εξαιρετικό έργο, που δε θα αφήσει κανέναν ασυγκίνητο ή απροβλημάτιστο. Μέσα σε 75-80 λεπτά θα μάθεις πώς ξεκίνησαν οι αγώνες για τα δικαιώματα των γυναικών, πώς να κρατήσεις τον σύζυγο σου ευτυχισμένο, καμιά-δυο συνταγές, και εεε.. πώς να σκοτώσεις μια γυναίκα . Είναι ένα έργο που μας γ έ μησε την ψυχή και εύχομαι να γ ε μήσει και τη δική σας! Γ έ μησέ μας ρε Ευρυγένη θα μου πεις τώρα, που θα πάμε θέατρο να μας γ ε μηθεί η ψυχή. Εγώ μια φορά είπα αυτά που έπρεπε να πω κι άλλο τίποτα δε λέω. Η αλήθεια βρίσκεται στη Θεατρική Σκηνή Αντώνη Αντωνίου . Την αντέχεις; Καλή θέαση! Ευρυγένης

Πρόκειται για την κωμωδία, που αν με ρωτήσεις πόσες χρονιές παίζεται με γεμάτο θέατρο, θα σου πω πως έχω χάσει το μέτρημα. Μετά την καλοκαιρινή περιοδεία, το "Δεν ακούω, δε βλέπω, δε μιλάω", "μπαίνει μέσα" στο θέατρο ΑΛΜΑ και μας περιμένει για μια ακόμη σεζόν, και μας περιμένει. Ένας κουφός. Ένας τυφλός. Ένας μουγκός. Είναι φίλοι, ζουν μαζί κι αντιμετωπίζουν από κοινού τις αντιξοότητες που δημιουργεί η καθημερινότητα και οι ειδικές τους δυνατότητες. Σ’ αυτή την μικρή Βαβέλ, σ’ αυτήν την εντελώς ασυνήθιστη συνύπαρξη, ο κάθε ήρωας έχει αναπτύξει τον δικό του κώδικα για να επικοινωνεί με τους άλλους. Και τα καταφέρνουν τόσο όσο. Κάποια στιγμή όμως, έρχεται στη ζωή τους η "Ελπίδα". Μια κοπέλα γεμάτη δύναμη και αισιοδοξία, ένας άγγελος της αγάπης, κι όλα αλλάζουν. Την διεκδικούν και οι τρεις. Ποιος και με τι τρόπο θα την κερδίσει; Το «Δεν ακούω, δε βλέπω, δε μιλάω» εμπνευσμένο από έναν παλιό Ινδικό μύθο για την υπομονή και την μακροθυμία απέναντι στις δυσκολίες της ζωής, είναι μια πολύ ιδιαίτερη, ξεκαρδιστική κωμωδία. Ταυτόχρονα, όμως, είναι ένα έργο για τη συντροφικότητα, την αγάπη, την εκτίμηση, τη φιλία, τον καθημερινό αγώνα και την αισιόδοξη προσέγγιση της ζωής, σε μια εποχή που οι μαύρες σκέψεις πληθαίνουν. ΠΑΙΖΟΥΝ: Σπύρος Πούλης, Σπύρος Σπαντίδας, Σταύρος Νικολαΐδης και η Ευγενία Τσαούση Κείμενο: Γιώργος Θεοδοσιάδης Σκηνοθεσία: Σπύρος Σπαντίδας Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Ζώης Σκηνογράφος : Νατάσσα Παπαστεργίου Ενδυματολόγος: Κατερίνα Ανδρικοπούλου Φωτισμοί: Βλάσης Θεοδωρίδης Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης Δημ. Σχέσεις : Άντζυ Νομικού ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΜΑ Αγίου Κωνταντίνου και Ακομινάτου 15 – 17 , Αθήνα. Μετρό: στάση Μεταξουργείου Τηλέφωνο : 210 5220100 ΕΝΑΡΞΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ 6 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2021 ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ: ΤΕΤΑΡΤΗ : 19:00, ΠΕΜΠΤΗ: 21:15, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ : 21:15, ΣΑΒΒΑΤΟ: 18:30 & 21:15, ΚΥΡΙΑΚΗ : 19 :00 ΔΙΑΡΚΕΙΑ 90’ Χωρίς διάλειμμα ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ Ζώνη Α : 17€ Ζώνη Β: 15 Παιδικό, φοιτητικό, ανεργίας: 12€ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ: VIVA.GR Η προσέλευση των Θεατών άνω των 12 ετών γίνεται με πιστοποίηση εμβολιασμού ή νόσησης.

Την περασμένη εβδομάδα, σου είπα μερικά πράγματα για τον τεράστιο Μπόστ και το έργο του, ώστε να έχεις μια εικόνα για τη Μήδεια, χωρίς πολλά spoilers, που ελπίζω να πήγες και να είδες. Αυτή τη βδομάδα, σου δίνω στο πιάτο τα πάντα για την παράσταση, που αν δεν την είδες, και έχεις όρεξη, προλαβαίνεις δεν προλαβαίνεις να ψάξεις πότε και που παίζει, στα πλαίσια της καλοκαιρινής της περιοδείας, ώστε να πας να παρακολουθήσεις την παράσταση. Δε με λένε Κρητικό, δεν θα κάνω τον κριτικό, και δεν είμαι καν κρητικός. (Αυτό ήταν inside joke της παράστασης, οπότε αν δεν την είδες, πιθανό να μη γέλασες. Εσύ χάνεις.) Όπως ανέφερα λοιπόν στο προηγούμενο επεισοδ..εε.. άρθρο, η Μήδεια το έσκασε από την Κολχύδα με τον αγαπητικό της, τον Ιάσονα, στα μισά του δρόμου έσφαξε τον αδερφό της, και τέλος πάντων, εγκαταστάθηκε στην Ιωλκό, το Βόλο δηλαδή. Αν μη τι άλλο, έχει αρκετό τσίπουρο για να πίνει και να ξεχνάει τα καμώματά της. Στη αρχή όλα κυλούσαν όμορφα. Ξέρεις, αγκαλίτσες, φιλάκια, έρωτας ρε παιδί μου. Καρποί αυτού του έρωτα, ο Μέρμερος και ο Φέρητας. Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά μεγάλωσαν, πήγαν σχολείο. Ο έγγαμος βίος όμως, είναι δύσκολος. Ο Ιάσωνας, όλα αυτά τα χρόνια, έχει πεθάνει τη Μήδεια στο κέρατο. Η Μήδεια θέλει να γυρίσει πίσω στην πατρίδα της, αλλά δεν είναι και εύκολο. Κάτι που πρόδωσε την οικογένεια της, κάτι που τεμάχισε τον αδερφό της, ε τη λες λίγο και μαύρο πρόβατο της οικογένειας. Μέσα σε όλα, έρχεται στο παλάτι και μια καλόγρια, η Πολυξένη. Η βαριόμοιρη, καημένη, κυνηγημένη, αθώα Πόλυ, καταφέρνει να μπει κάτω από την προστατευτική φτερούγα της Μήδειας (που να ήξερε) και να γίνει δασκάλα των παιδιών της. Βέβαια η τροφός των παιδιών, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο προειδοποιεί την κυρία της, αλλά ποιος την ακούει; Πέρασμα όμως από το ανάκτορο του Βόλου, κάνει και ο Οιδίπους, με τη θυγατέρα του την Αντιγόνη, που τόση ανάγκη έχει να δουλέψει. Γιατί όμως να δουλέψει ένας βασιλιάς; Μα επειδή έβαλε τα χεράκια του, κι έβγαλε τα ματάκια του. Με τη μάνα του. Κυριολεκτικά, και μεταφορικά. Οικογενειακές ιστορίες αυτές οι τραγωδίες. Όμως μη θλίβεστε γι' αυτόν. Οι Έλληνες πολιτικοί, αρχαίοι και σύγχρονοι, ξέρουν πολύ καλά πως να κάνουν μάγια στο λαό και να σβήνουν από τη μνήμη τους όλες τις λαμογιές τους. Ίσως είναι κι αυτοί απόγονοι της Κίρκης και της Μήδειας. Who knows? Το παλάτι επισκέπτεται και ο ορίτζιναλ συγγραφέας της Μήδειας, ο τραγικός Ευριπίδης, που ζει κι αυτός την τραγωδία του, μιας και η καριέρα του, βρίσκεται σε τέλμα, αφού έχει ξεμείνει από έμπνευση, και οι χορηγοί δε δίνουν λεφτά για να ανεβάσει το έργο του. Αααααχ, ο Δίας να βάλει το χέρι του να πάνε όλα καλά. Και τι νόμιζες δηλαδή; Πώς δε θα το βάλει; Και το χέρι του θα βάλει, και το...άλλο χέρι του θα βάλει. Ο Δίας, αγαπάει τα παιδάκια όλου του κόσμου. Και κυρίως τα αγοράκια. Της Μήδειας τα αγοράκια. Αλλά τα αγοράκια της Μήδειας, αγαπάνε την καλόγρια. Αλλά και ο Ιάσονας αγαπάει την καλόγρια. Αλλά η Μήδεια αγαπάει και τον Ιάσονα, και τα παιδία της. Αλλά απ’ αγάπη υπερβολική, θα πεθάνουν. Splatter, splatter, splatter, φέρτε δέκα τάπερ. Η Μήδεια παίρνει το μπαλτά, και δε συμμαζεύεται. Ε ας πρόσεχαν που έβαζαν την υπογραφή τους κι αυτά! Τέλος! Και τώρα που ξέρεις για το έργο, θα σου πω και για την παράσταση. ΚΑ ΤΑ ΠΛΗ ΚΤΙ ΚΗ Δε θα σου κρύψω ότι στην αρχή, με χάλασε λίγο που το σκηνικό ήταν τόσο λιτό. Όταν όμως τα έσβησαν τα φώτα και άρχισε η παράσταση, έπαψε να με απασχολεί. Οι ηθοποιοί, είναι ένας προς έναν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΙ. Οι ρόλοι στο έργο αρκετοί, οι ηθοποιοί λίγοι, το έχουμε δει πολλές φορές αυτό, και στις παραστάσεις της «Μυθωδίας» συμβαίνει συχνά. Όμως δεν το παίρνεις καν χαμπάρι, καλέ μου αναγνώστη. Οι αλλαγές γίνονται επί σκηνής, και χάρη στο ταλέντο του Νικορέστη Χανιωτάκη (που είναι και ο Ιάσονας στην παράσταση), που για άλλη μια φορά μας δείχνει τη σκηνοθετική του δεινότητα, πραγματοποιούνται με τεράστιο χιούμορ. Το βαρύ πυροβολικό της «Μυθωδίας» ο Γιάννης Καλαντζόπουλος, που κάθε φορά είναι εκεί για να στηρίξει τις παραστάσεις της ομάδας, μας χαρίζει έναν απολαυστικό Οιδίποδα, αλλά και έναν Δία, που έρχεται στο έργο για να τα ανατρέψει όλα. Σε αυτό το σημείο, να αναφέρω πως οι δύο αυτοί ρόλοι, στην αρχική διανομή παίζονταν από τον Κώστα Τριανταφυλλόπουλο, που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή. Η Πόλυ, η καλόγρια, το ρόλο της οποίας ερμηνεύει η Μαρία Διακοπαναγιώτου, έρχεται να βάλει φωτιά στη σκηνή, αλλά και στα μπατζάκια της Μήδειας, με τον αέρα καμπαρέ που φέρνει στο παλάτι. Ο Γεράσιμος Σκαφίδας, ως ζουμερή και πληθωρική τροφός, είναι εκεί για να στηρίξει την κυρά της, αλλά και για να διατηρήσει τις ισορροπίες μέσα στο παλάτι, χαρίζοντας πολλές στιγμές γέλιου. Ο Γιάννης Δρακόπουλος, έχει το ταλέντο να σε κάνει να γελάς, ακόμα κι αν δε μιλάει. Σκέψου λοιπόν τι γίνεται, όταν μπαίνει στη σκηνή ως Ευριπίδης. Η Άννα Φιλιππάκη, ως Αντιγόνη, σε μαγεύει με τη φωνή της, το νάζι της, και τη λάγνα διάθεση της. Η Άννα Κλάδη, είναι ο φωνακλάς ψαράς, σπιρτόζα και γλυκιά. Ο Γιάννης Μαθές, με το πιάνο του, γεμίζει με μελωδίες τη παράσταση. Ξεχνάω κάποιον; Α ναι! Ο μοναδικός Μάκης Παπαδημητρίου. Η Μήδεια. Δεν ξέρω τι μπορώ να πω γι' αυτόν τον άνθρωπο. Η ερμηνεία του; Το χιούμορ του; Τα υπέροχα μαλλιά του; Οκ, όχι αυτά. Ίσως είναι η Μήδεια που είχε στο μυαλό του ο ίδιος ο Μπόστ. Από τη μια η κλασική Ελληνίδα μάνα, κι από την άλλη η κακομαθημένη πριγκίπισσα. Τη μουσική της παράστασης, υπογράφει η Monika. Η Μήδεια, είναι ένα έργο που χρησιμοποιώντας ως μέσα το χιούμορ και την υπερβολή, προσπαθεί να προβληματίσει τον θεατή. Όμως υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα. Μια μικρή μειονότητα, δεν είναι έτοιμη γι' αυτό την παράσταση. Αν και γράφτηκε πριν από 30 χρόνια, το έργο μιλάει για τη πολιτική διαπλοκή, την εξαπάτηση, τα σκάνδαλα της εκκλησίας, και την παιδοφιλία, τόσο στην αρχαία Ελλάδα, όσο και σήμερα. Υπάρχουν πολλοί πολέμιοι του Μπόστ, και ιδίως της Μήδειας. Είναι αυτοί οι Ελληνάρες, που δεν έχουν ιδέα από τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Που δεν έχουν διαβάσει ποτέ Πλάτωνα, που πέφτουν από τα σύννεφα, και βγάζουν τα μαχαίρια, όταν χαρακτηρίσεις ομοφυλόφιλο ή παιδόφιλο τον αρχαίο προγονό τους. Αν δεν έχεις τα νεφρά να δεις το έργο, μην πας. Αν όμως ξέρεις να ξεχωρίζεις την καλή κωμωδία, τη γνήσια σάτιρα, από την “προσβολή” των ηθών σου, τότε η Μήδεια είναι η παράσταση, που πρέπει να τρέξεις να δεις, για να γελάσεις με την ψυχή σου! Cu soon! Ευρυγένης

Βρε καλώς τα τα παιδιά! Σου έλειψα; Όχι; Α, ναι; Βέβαια ναι! Εμένα πάντως μου έλειψες. Κι εσύ, και τα άρθρα μου. Το καλοκαίρι ήταν πολύ δύσκολο. Οι καταστροφές μεγάλες. Το γνωρίζεις, το γνωρίζω. Όμως δεν είμαι εδώ να μιλήσω για την τεράστια οικολογική καταστροφή, τις απώλειες περιουσιών, και κυρίως ανθρώπινων ζωών. Ελπίζω μόνο πως αύτη τη φορά να αποδοθούν οι ευθύνες (γελάω). Είμαι εδώ για να σε προσκαλέσω στο θέατρο. Σε ποια παράσταση; Spoiler Alert, είναι ο τίτλος του άρθρου. Ποια είναι η Μήδεια; Αν σου αρέσει η ελληνική μυθολογία, θα ξέρεις πολύ καλά πως η Μήδεια, έμεινε γνωστή ως η γυναίκα (υπαρκτή ή ανύπαρκτη) που έσφαξε τα παιδιά της, επειδή ο άντρας της, ο Ιάσονας, την παράτησε για μια νεότερη γυναίκα, τη Γλαύκη (πριγκίπισσα της Κορίνθου). Ήταν πριγκίπισσα της Κολχίδας, και είχε μάθει την τέχνη της μαγείας από τη μάγισσα θεία της, την Κίρκη. Ο έρωτας της για τον τυχοδιώκτη Ιάσονα, την έκανε να προδώσει τον πατέρα της Αιήτη, βοηθώντας τον greek lover της, να κλέψει το χρυσόμαλλο δέρας. Πέραν αυτού, στο δρόμο για την επιστροφή στην Ιωλκό (πατρίδα του Ιάσονα), για να καθυστερήσει το στόλο του πατέρα της, έπιασε και τεμάχισε τον αδερφό της Άψυρτο, και πέταξε τα κομμάτια του στη θάλασσα. Καλά πήγε αυτό. Πως όμως μια γυναίκα μπορεί να φτάσει σε αυτό το σημείο; Ο Μποστ, μέσα από το έργο του, παρουσιάζει με τον πλέον σατυρικό τρόπο, την παράνοια που μπορεί να φυτέψει μέσα σε μια ψυχή, γυναικεία ή αντρική, τη ζήλια και την απελπισία. Η παραγωγή του έργου, γίνεται από τις Μυθωδία-People Entertainment Group. Η καλλιτεχνική ομάδα Μυθωδία (Γεράσιμος Σκαφίδας), μας έχει συνηθίσει σε εκπληκτικές παραγωγές, καλοδουλεμένες, με τρανταχτά ονόματα του ελληνικού καλλιτεχνικού στερεώματος. Όμως αυτό, θα το δεις και μόνος σου έως τις 17/9 στα υπαίθρια θέατρα της χώρας μας. Τα υπόλοιπα, θα τα διαβάσεις στο επόμενο άρθρο. Δύο λόγια για τον συγγραφέα | Μπόστ Ο Μπόστ (γεννημένος Χρύσανθος Βοσταντζόγλου, με καλλιτεχνικό όνομα Μέντης Μποστατζόγλου) γεννήθηκε και μεγάλωσε την Κωνσταντινούπολη το 1918. Από το 1920 έως το 1926 έζησε με την οικογένειά του στη Ρουμανία, και έπειτα στην Αθήνα. Το 1939 εισήχθη στη ΑΣΚΤ, την οποία όμως παράτησε ένα εξάμηνο αργότερα όταν ξεκίνησε η Γερμανική κατοχή, όποτε υπήρξε ενεργό μέλος του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ). Μετά την κατοχή ξεκίνησε να εργάζεται ως εικονογράφος παιδικών βιβλίων και αργότερα ξεκίνησε να δημιουργεί σατυρικά σκίτσα και γελοιογραφίες, για εφημερίδες της εποχής όπως η Καθημερινή, η Αυγή κλπ. Οι σημαντικότεροι χαρακτήρες του, ήταν η Μαμά Ελλάς, με τα παιδιά της, με τα παιδιά της, τον Πειναλέοντα και την Ανεργίτσα. Το μεγάλο του ταλέντο στο λόγο, φαίνεται από τα θεατρικά έργα και επιθεωρήσεις που έγραψε. Έχοντας μεγάλη αγάπη για το αρχαίο ελληνικό δράμα, αγαπούσε να παίρνει τραγικούς χαρακτήρες και να τους φέρνει στη σύγχρονη Ελλάδα και να ξετυλίγει τις ιστορίες τους με τον πλέον κωμικό τρόπο. Τα γνωστότερα έργα του (στη γενιά μου τουλάχιστον, και υποθέτω πως θα τα έχεις ακουστά ή παρακολουθήσει κι εσύ) είναι τα ακόλουθα: Φαύστα (θεατρικό, 1964) Μαρία Πενταγιώτισσα (θεατρικό, 1982) Μήδεια (θεατρικό, 1993) Ρωμαίος και Ιουλιέτα (θεατρικό, 1995) Έφυγε από τη ζωή στις 13/12/1995 στην Αθήνα. Ευρυγένης Για το πρόγραμμα αλλά και για online αγορά εισιτηρίων πάτα το ακόλουθο λίνκ | Τιμή εισιτηρίου: 14€ Πηγή: Μποστ - Βικιπαίδεια (wikipedia.org)

Τι είναι η Ζωή; Τι είναι ο Θάνατος; Θα αναρωτιέσαι γιατί τα κεφαλαία Ζ και Θ, λες και μιλάω για πρόσωπα. Κι όμως, από την ώρα που ανοίγουμε τα μάτια μας, μέχρι την ώρα που τα κλείνουμε, όσους ανθρώπους κι αν γνωρίσουμε, όσους κι αν χάσουμε κι όσους κι αν απλά ξεχάσουμε, ένα είναι σίγουρο. Η Ζωή μας συντροφεύει κάθε μέρα, κι ο Θάνατος αναμένει να μας πάει παραπέρα (Έπρεπε να κάνω ρίμα, δεν άντεξα). Ο Ιβάν Ιλίτς πέθανε! Ναι κύριοι. Πέθανε. Αλλά και που πέθανε, τι κατάλαβε; Σάμπως έζησε και ποτέ; Ο Ιβάν Ιλίτς είμαι εγώ. Είσαι εσύ. Είναι ο συνάδελφος στη δουλειά, ή μήπως να πω στη δουλεία; Δουλεύουμε, δουλεύουμε για να έχουμε ανέσεις και απολαύσεις στη Ζωή μας, και τελικά ξεχνάμε να ζήσουμε. Μήπως τα λέω λίγο υπερβολικά; Ε και; Έτσι είναι το θέατρο. Μια πανέμορφη υπερβολή. Ταρακουνήθηκα πολύ. Σχεδόν το ίδιο, με τους "12 Ενόρκους" . Δυο τόσο διαφορετικά έργα, που όμως και τα δυο περιστρέφονται γύρω από το ίδιο δίπολο. Ζωή και Θάνατος. Με τη διαφορά ότι στους "Ενόρκους", ο Θάνατος και η Ζωή του νεαρού εξαρτώνται από 12 άντρες κλεισμένους σε ένα δωμάτιο, ενώ τώρα η Ζωή και ο Θάνατος του Ιβάν Ιλίτς είναι αποτελέσματα των επιλογών του. Η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη , και στα δύο έργα (Οι 12 Ένορκοι, ο Θάνατος του Ιβάν Ιλίτς), έχει καταφέρει αυτό που κάθε σκηνοθέτης ποθεί να πετύχει. Καθηλώνει το κοινό "απαγορεύοντας" του να πάρει τα μάτια του από τη σκηνή. Οι εναλλαγές καταστάσεων και συναισθημάτων είναι τόσο γρήγορες, που δεν προλαβαίνεις να "χαθείς". Κι αν μπεις στη διαδικασία να βγάλεις το κινητό για να κάνεις κάνα insta story, "χάθηκες". Σου μιλάω εκ πείρας. Στη σκηνή του Θεάτρου Αλκμήνη, διαδραματίζεται ένα αριστούργημα. Η άδεια, βαριά, ξύλινη καρέκλα με τη δερμάτινη επένδυση, στο κέντρο τη σκηνής, είναι το κέντρο όλων. Και ακροβολισμένοι, 3 ξύλινοι τοίχοι, σε σχεδιασμό Νίκου Κασαπάκη , όπως και τα κουστούμια. Όλες οι δράσεις, γίνονται γύρω, πάνω, κάτω, μπρος και πίσω της. Και οι ξύλινοι τοίχοι, οριοθετούν το μικρό σύμπαν της.. Θα μπορούσε να συμβολίζει το μεγάλο εγώ του Ιβάν; Την αίσθηση πως όλα περιστρέφονταν γύρω του. Δεν ξέρω. Αλλά αυτή είναι και η μαγεία του θεάτρου. Επιτρέπει στον καθένα να βγάλει τα συμπεράσματα που επιθυμεί. Και δορυφόροι αυτής της βαριάς, δερμάτινης καρέκλας, είναι δύο τεράστιας υποκριτικής ικανότητας ηθοποιοί. Οι κύριοι Γιώργος Γαλίτης και Θανάσης Κουρλαμπάς . Ο Γιώργος Γαλίτης κι ο Θανάσης Κουρλαμπάς, είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Σαν τη Ζωή και το Θάνατο. Υπάρχει μια απόκοσμη χημεία μεταξύ τους. Σαν να γεννήθηκαν και να ωρίμασαν μαζί, για να ανέβουν τελικά στη σκηνή και να εξιστορήσουν ο ένας πλάι στον άλλον, το Θάνατο του Ιβάν Ιλίτς. Αλλά φυσικά δεν είναι μόνο αυτοί. Υπάρχουν σχεδόν άλλα είκοσι πρόσωπα στο έργο. Χωρίς όμως να υπάρχουν άλλοι ηθοποιοί. Η παράσταση είναι υπόθεση των δυο τους. Οι πρωταγωνιστές, αφηγούνται τη ζωή του Ιβάν Ιλίτς, μέσα από συνεχείς εναλλαγές ρόλων, φωνών, κινήσεων, περιγράφοντας γλαφυρά σημαντικές στιγμές από τη ζωή του. Από τα παιδικά του χρόνια, μέχρι το γάμο, και τελικά τις τελευταίες μέρες της πολυτάραχης μα συνάμα μίζερης ζωής του. Σημαντικότατο ρόλο στην απεικόνιση αυτής της επίπονης διαδικασίας, έχουν οι φωτισμοί της Χριστίνας Θανάσουλα και η πρωτότυπη μουσική του Γιάννη Οικονόμου που πλαισιώνουν τις σχεδόν χορογραφημένες κινήσεις των δυο ηθοποιών, δια χειρός Χριστίνας Φωτεινάκη. Πόσο δύσκολο είναι να βρεις κατά τη διάρκεια της ζωής σου, έναν άνθρωπο που να σε καταλαβαίνει; Έναν άνθρωπο που να σε νοιάζεται; Να σου προσφέρει απλόχερα την αγάπη του; Μάλλον αρκετά. Σε όλη του την ενήλικη ζωή, ο Ιβάν Ιλίτς, ήταν ένας άνθρωπος απόμακρος και αυστηρός. Έκανε ένα γάμο που τελικά μετάνιωνε μέχρι να κλείσει τα μάτια του. Απέκτησε δυο παιδιά που δε δέθηκε ποτέ μαζί τους, και είχε ένα μάτσο "φίλους", που με το που είδαν το καντηλάκι του να αργοσβήνει, έπεσαν σαν όρνεα να φάνε την καρέκλα του. Κάτι μου θυμίζει τώρα αυτό, αλλά δε μου αρέσει να κάνω πολιτικά σχόλια. Και να, που πλέον βρίσκεται σε ένα κρεβάτι, ανήμπορος ακόμα και να κάνει την ανάγκη του. Νιώθει μόνος, αβοήθητος και συνάμα παράσιτο για την οικογένεια του. Μόνο ο νεαρός Γκεράσιμ, ένας μουζίκος που εργάζεται στην οικία του Ιβάν, δείχνει να ενδιαφέρεται για τον ετοιμοθάνατο. Είναι ο άνθρωπος που τον φροντίζει τον καθαρίζει, ενώ η οικογένεια του τον έχει παραγκωνισμένο, στο "κρεβάτι του πόνου". Όμως δεν είναι η σωματική φροντίδα που καταπραΰνει τον αβάσταχτο πόνο του δικαστή Ιλίτς. Όχι. Ο Γκεράσιμ, του απαλαίνει τον πόνο της ψυχής του. Τον ακούει και του μιλάει. Μόνο με αλήθειες. Και έτσι του μιλάει και ο μετανιωμένος για τη Ζωή του, δικαστής Ιλίτς. Και είναι τελικά αυτό που ο Ιβάν έψαχνε σε όλη του τη ζωή. Μια ειλικρινή διαπροσωπική σχέση. Ωραία τα πλούτη και η καλοζωία αλλά ο τρόπος που τα αποκτά και ο τρόπος που τα υπηρετεί κανείς, είναι το φαρμάκι που μολύνει τη ζωή μέχρι τη στερνή του πνοή. Και οι σκοποί που ως νέος και ιδεαλιστής απεχθανόταν μα κατέληξε να υπηρετεί, ήταν αυτοί που τελικά τον καταδίκασαν. Φεύγοντας από το φιλόξενο φουαγιέ του Θεάτρου Αλκμήνη, θα σκεφτείς πολλά, αλλά πρωτίστως, θα αναρωτηθείς αν ο τρόπος που ζεις, είναι και αυτός που σου αξίζει. Εγώ το έκανα. Και έπεσα στο κρεβάτι κάνοντας σκέψεις και σενάρια τρελά. Να αλλάξω δουλειά! Ναι! Από εκεί πρέπει να ξεκινήσω. Και μετά; Μετά τι; Να έρθω πιο κοντά με τα αγαπημένα μου πρόσωπα! Ποτέ δεν ξέρεις μέχρι πότε θα τα έχεις κοντά σου. Ναι! Όλα αυτά είναι μια καλή αρχή! Και έτσι γεμάτος ενθουσιασμό για το νέο ξεκίνημα που θα έκανα, κοιμήθηκα. Κοιμήθηκα ως τις 5:45 το πρωί γιατί έπρεπε να σηκωθώ να πάω στη δουλειά. Τι να κάνουμε; Καλές οι σκέψεις και οι αναθεωρήσεις, αλλά κάπως πρέπει να βγάλουμε και το ψωμάκι μας. Μα όλα καλά θα πάνε. Αρκεί να το καταλάβουμε νωρίτερα από τον Ιβάν Ιλίτς. Εν κατακλείδι : "Ο Θάνατος του Ιβάν Ιλίτς", αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα έργα του Λέο Τολστόι. Η παράσταση της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη, αποτελεί ίσως την καλύτερη απόδοση του έργου του Τολστόι που θα καταφέρεις να παρακολουθήσεις ποτέ σου σε ελληνικό θέατρο. Οι Κουρλαμπάς και Γαλίτης, μετρώντας και οι δύο τους σχεδόν τρείς δεκαετίες στο σανίδι, βρίσκονται στην καλύτερη φάση της καριέρας τους. Η σωματική τους ενέργεια σε συνδυασμό με την υποκριτική τους δεινότητα, δημιουργούν πραγματικά το τέλειο αποτέλεσμα που σε κρατά καθηλωμένο για σχεδόν 80 λεπτά. Αν σου αρέσει το πραγματικά καλό και ποιοτικό θέατρο, κλείσε άμεσα το εισιτήριο σου, και δε θα το μετανιώσεις. Και τώρα που το σκέφτομαι, να και ένας καλός λόγος να κάνεις και εμβόλιο. Καλή θέαση! Ευρυγένης Παίζουν οι: Γιώργος Γαλίτης και Θανάσης Κουρλαμπάς Κείμενο: Leo Tolstoy Μετάφραση από τα ρωσικά: Παύλος Στεφάνου Θεατρική διασκευή/Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη Σκηνικά/Κοστούμια: Νίκος Κασαπάκης // Πρωτότυπη μουσική: Γιάννης Οικονόμου Κίνηση: Χριστίνα Φωτεινάκη // Σχεδιασμός φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα Φωτογραφίες: Γιώργος Σακκάς // Γραφιστική επιμέλεια: GRID FOX Promo video: Κώστας Γεραμπίνης // Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού Παραγωγή: A PRIORI www.a-priori.gr Facebook Page Ημέρες & ώρες παραστάσεων Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2021 & κάθε Τετάρτη στις 19:00 Διάρκεια παράστασης: 90’ (χωρίς διάλειμμα) Πληροφορίες-Κρατήσεις Θέατρο Αλκμήνη, Αλκμήνης 8-12, Γκάζι, 210 3428650 Τιμές εισιτηρίων Γενική Είσοδος: 13 € / Φοιτητικό, ανέργων, ΑΜΕΑ: 10 € Προπώληση εισιτηρίων Ηλεκτρονικά στο ticketmaster.gr

Ευτυχώς για μας, τα επέστρεψες στο Θέατρο Παλλάς και τα παρακολουθήσαμε στην επίσημη πρεμιέρα. " Τα πήρες όλα κι έφυγες " λοιπόν, ένα από τα γνωστότερα τραγούδια του Στράτου Διονυσίου και ο τίτλος της μουσικοθεατρικής παράστασης- αφιέρωμα για τη ζωή του. Διαμαντής Διονυσίου - Τα πήρες όλα κι έφυγες - φωτ. Πάτροκλος Σκαφίδας Είναι γνωστό στον κύκλο μου πως δεν είμαι μεγάλος, ούτε καν μικρός εδώ που τα λέμε, φαν των λαϊκών τραγουδιών. Καλλιτέχνες όμως όπως ο Διονυσίου , ο Μπιθικώτσης, η Μοσχολιού , ο Βοσκόπουλος ο Τσιτσάνης , η Δούκισσα, ο Κόκοτας και πολλοί πολλοί ακόμα έχουν χαραχτεί στο βιβλίο τόσο της δικής μου ζωής όσο και όλων των "παιδιών" της γενιάς μου παρά το γεγονός πως ανήκουν στα ακούσματα των παππούδων και των γονιών μας. Δεν πιστεύω πως υπάρχει σπίτι στην Ελλάδα που δεν έχει δεκάδες δίσκους, κασέτες, cd των παραπάνω. Και γι αυτό το λόγο, δεν υπήρχε και ρεφραίν στην παράσταση που δεν ήξερα να σιγοτραγουδήσω δειλά κι εγώ. Η πολυτάραχη ζωή του " Άρχοντα της Νύχτας ", γνωστή στους παλιότερους, άγνωστη σε μένα και στους περισσότερους από εμάς τους, ας μας πω, νεότερους, εκτυλίσσεται πάνω στη σκηνή του Παλλάς. Η παράσταση διαδραματίζεται σε ένα σχετικά αφαιρετικό σκηνικό, από το οποίο όμως δε λείπουν τα τραπέζια, το πάλκο, οι λαμπερές μαρκίζες και το νέον. Τα απαραίτητα συστατικά δηλαδή για να "μαγειρέψεις" ένα κατάμεστο κέντρο νυχτερινής διασκέδασης. Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον ο σκηνοθέτης και οι σκηνογράφοι είχαν ακριβώς αυτό τον σκοπό. Να μας πάνε στα μπουζούκια. Και το πέτυχαν. Γ. Τσορτέκης, Μ. Μάλφα, Γ. Νταλιάνης - Τα πήρες όλα κι έφυγες - φωτ. Πάτροκλος Σκαφίδας Η ζωή του Στράτου ξεκίνησε με φτώχεια αλλά με πολλή αγάπη και τραγούδι που τον συνόδευε μέχρι το τέλος της ζωής του. Έχασε τον πατέρα του νωρίς, αναγκάστηκε να δουλέψει από μικρός για να στηρίξει τη μητέρα του. Υπηρέτησε στο στρατό σε μια εποχή που Ελλάδα ακόμα μάζευε τα κομμάτια της μετά τον εμφύλιο και "τιμωρήθηκε" για τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Με τη στήριξη της Γεωργίτσας του, της γυναίκας του και μάνας των παιδιών του, ακολούθησε το δρόμο του τραγουδιού και από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας το 70 κυριάρχησε στις νυχτερινές πίστες. Φρένο στην ανοδική του πορεία ήρθε να βάλει η σύλληψη και φυλάκιση του για παράνομη οπλοκατοχή και διακίνηση ναρκωτικών. Συνομωσία των ανταγωνιστών ήταν ο ισχυρισμός της πλευράς του καλλιτέχνη. Μολαταύτα, τόσο ο ίδιος ο Μίμης Πλέσσας που ηχογράφησε μαζί του πίσω από τα κάγκελα της φυλακής έναν νέο δίσκο, όσο και οι φίλοι του εκτός αλλά και εντός του σωφρονιστικού ιδρύματος, τον στήριξαν και με την αποφυλάκιση του στα μέσα των 70s, δεν άργησε να ανέβει ξανά στην κορυφή. Όλοι μας έχουμε τα καλά μας και τα κακά μας. Είμαστε άνθρωποι και κανένας άνθρωπος δεν είναι ον μιας πτυχής. Έτσι και ο Στράτος. Το τσιγάρο, το αλκοόλ, ο τζόγος και η αδυναμία του στις γυναίκες, δεν έλειψαν από τη ζωή του. Και αν μη τι άλλο, η γυναίκα του ήταν ο άνθρωπος που έμελλε να τα υπομείνει όλα. Όπως όμως δεν έλειψε η αγάπη και η συμπόνια για τον συνάνθρωπο. Φιλάνθρωπος και ανοιχτοχέρης, ήξερε από πρώτο χέρι πως είναι να μην υπάρχουν στο σπίτι ούτε τα απαραίτητα, γι αυτό πάντοτε βοηθούσε όσους είχαν ανάγκη. Μ. Κεχαγιόγλου, Γ. Τσορτέκης - Τα πήρες όλα κι έφυγες - φωτ. Πάτροκλος Σκαφίδας Τέλη του 1987 άνοιξε το δικό του νυχτερινό κέντρο, το "Στράτος" όπου έδινε την ψυχή και τη φωνή του στον Ελληνικό λαό μέχρι το βράδυ του πρόωρου θανάτου του στις 11 του Μάη, το 1990. Δήμητρα Σταύρου, Μιχάλης Αλικάκος, Δημήτρης Μαχαίρας, Μαρία Κεχαγιόγλου, Ευγενία Κάρνου - Τα πήρες όλα κι έφυγες - φωτ. Πάτροκλος Σκαφίδας Ένα λαμπερό καστ καλλιτεχνών και μουσικών, συντελούν στην δημιουργία της παράστασης. Ο πολυτάλαντος Βασίλης Μαυρογεωργίου σκηνοθετεί, ενώ το καλοδουλεμένο κείμενο ανήκει στον Κωνσταντίνο Σαμαρά . Το έργο χορεύει καθ' όλη τη διάρκειά του ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, και όπως όλοι μας έχουμε ακούσει ότι συμβαίνει, έτσι και στην περίπτωση του Στράτου, όταν η δύση μας πλησιάζει, τα "φαντάσματα" των αγαπημένων μας προσώπων ζωντανεύουν και μας συντροφεύουν μέχρι το τέλος. Ο Γιάννης Τσορτέκης ως ο αείμνηστος Στράτος Διονυσίου , ρίχνει τα ζάρια του και φέρνει εξάρες σε μια ερμηνεία που θα θυμόμαστε για χρόνια. Οι βασικοί πυλώνες της ζωή του Στράτου, η γυναίκα του, οι γονείς του, ο τελευταίος του έρωτας και οι καλύτεροι του φίλοι, είναι οι Μαρία Κεχαγιόγλου, Γιάννης Νταλιάνης, Μπέσυ Μάλφα, Μιχάλης Αλικάκος, Χρύσα Κλούβα και ο Δημήτρης Μαχαίρας. Το μεγάλο καστ των ηθοποιών ολοκληρώνεται με τους Μαρίνο Ταρνανά, Δήμητρα Σταύρου, Δημήτρη Γαλανάκη, Ευγενία Κάρνου, Ρωξάνη Καρφή, Λεωνίδα Μπακάλη, Γιώργο Δημόπουλο, Στάθη Γεωργαντζή και Αλίκη Γεωργίου. Πολύ σημαντικό να πω πως από τον μεγαλύτερο ως τον μικρότερο ρόλο, δεν υπήρξε έστω μια μέτρια ερμηνεία. Όλοι οι ηθοποιοί, νεότεροι ή μεγαλύτεροι, τίμησαν με το παραπάνω τους ρόλους που τους δόθηκαν. Δε μπορώ όμως να μην αφιερώσω έστω αυτή τη μικρή παράγραφο στην κύρια Μπέσυ Μάλφα. Η Μάλφα, ως Στάσα, η μητέρα του Στράτου, εκτός από την υποκριτική της ερμηνεία, μας ταξίδεψε στους βασανισμένους τόπους της Σμύρνης και του Αϊβαλιού με τη μαγευτική φωνή της. Στέλιος και Άγγελος Διονυσίου, Θανάσης Πολυκανδριώτης - Τα πήρες όλα κι έφυγες - φωτ. Πάτροκλος Σκαφίδας Τα τραγούδια ορόσημα στην καριέρα αλλά και στη ζωή του θρύλου του λαϊκού τραγουδιού αναλαμβάνουν να ερμηνεύσουν ζωντανά στη στη σκηνή οι γιοί του, Άγγελος, Στέλιος και Διαμαντής Διονυσίου. Παράλληλα, έχουμε την τιμή να απολαύσουμε τις πενιές ενός από τους λίγους πλέον ζωντανούς θρύλους της χρυσής εποχής του ελληνικού λαϊκού και όχι μόνο τραγουδιού, του μεγάλου Θανάση Πολυκανδριώτη. Πιστεύω πως πρόκειται για μια παράσταση που θα συζητηθεί αρκετά αυτή τη σεζόν, και που θα γίνει το έναυσμα να ανέβουν κατακόρυφα οι αναζητήσεις των τραγουδιών του Στράτου Διονυσίου στις πλατφόρμες μουσικής και βίντεο, από χρήστες που ίσως δεν τα είχαν ψάξει ποτέ, 35 χρόνια μετά τον θάνατό του. Καλή θέαση! Ευρυγένης

Στο θέατρο Nous, τον φρέσκο και δημιουργημένο με μεράκι χώρο, δύο βήματα από την πλατεία Βικτωρίας, ανεβαίνει για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων η κωμωδία "Πες μου ότι είναι ψέμα- Επιχείρηση Ωρωπός". Το έργο αποτελεί την ελληνική διασκευή του THE LYING KIND του σκωτσέζου Anthony Neilson, ο οποίος κάθε άλλο παρά Σκρούτζ είναι σε ό,τι αφορά το χιούμορ! Είναι Πάσχα και ο Σπύρος με τον Κώστα, φίλοι από μωρά παιδιά και αδέρφια στην καρδιά περνούν με ηρεμία τη βάρδια τους στο αστυνομικό τμήμα του Ωρωπού. Κάποιος όμως έρχεται για να ταράξει την ήσυχη βάρδια τους. Ο Πασχάλης! Ένα παιδί-κουμπί που λέει και ο λαός. Ένα παιδί σπαθί ή μάλλον...κόκαλο. Λες να φταίει που η πλατεία Βικτωρίας είναι δυο τετράγωνα μακριά από το θέατρο; Και αυτό ήταν το κοινωνικό μήνυμα της ημέρας. Προχωράμε. Ο Πασχάλης έχει έρθει να καταγγείλει τον απάνθρωπο εργοδότη του. Και να ήταν μόνο αυτό; Ένα σκυλάκι χάθηκε, ένα αυτοκίνητο τράκαρε, μια γυναίκα έχει τρελαθεί, ένας υποψήφιος δήμαρχος τάζει λαγούς με πετραχήλια στους συνδημότες του και... Και τέλος πάντων, ποιος Θεός καταράστηκε τον Σπύρο και τον Κώστα, που ήθελαν απλά να γυρίσουν στο σπιτάκι τους να φάνε το αρνάκι τους; Το "Πες μου ότι είναι ψέμα"- που μπορεί να το έχετε δει και παλιότερα με τον τίτλο "Ψέμα στο ψέμα" (μην "βιαστείτε" να θυμηθείτε τους πρωταγωνιστές) είναι μια θεατρική φάρσα που μέσα από απανωτές ξεκαρδιστικές καταστάσεις με έντονα τα σημάδια της μαύρης κωμωδίας. Ο Τάσος Ιορδανίδης, έχοντας ένα ήδη επιτυχημένο κείμενο, το παίρνει από την πατρίδα του και το μεταφέρει στην Ελλάδα όπου του φοράει την τραγελαφική ελληνική "κανονικότητα" και με εύστοχο και καυστικό τρόπο, σατιρίζει τα κακώς κείμενα. Με χιουμοριστικές αναφορές σε πρόσωπα και καταστάσεις να παραπαίουν ανάμεσα στο σήμερα και σε περασμένες δεκαετίες, οι τρείς γενιές που θα περάσουν από τις αφράτες θέσεις του Nous θα γελάσουν με την ψυχή τους. Το παλιό ορθόδοξο ΠΑ.ΣΟ.Κ, η Μελίνα Μερκούρη, ο Μάρτιν Σκορτσέζε, η Νατάσα Μποφίλου και η Ελεονόρα Ζουγανέλη, όλοι περνάνε από τη σκηνή, έστω και σαν ιδέα. ΑΛΛΩΣΤΕ Η ΠΑΣΟΚΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΙΔΕΑ. Μολαταύτα, οι νέοι κάτω των 25 θα δυσκολευτούν λίγο με κάποια αστεία. But it's ok! Πάνω στην "αφαιρετική" σκηνή του θεάτρου διαδραματίζεται ένα ανθρωποκυνηγητό γεμάτο τρέλα και γέλιο, που... φτάνει τελικά να σκίσει την ψυχή του θεατή στα δυο. Οι Σπύρος Πούλης, Κώστας Αποστολάκης, Κωνσταντία Χριστοφορίδου, Μάνος Πίντζης, Αντώνης Καλομοιράκης, τα Στρουμφάκια και ο Πίκατσου θα σε κάνουν να δακρύσεις από τα γέλια αλλά και από τη συγκίνηση. Όχι δεν με πήραν οι αναθυμιάσεις από την πλατεία Βικτωρίας, αλήθεια σου λέω. ΘΥΜΗΣΟΥ! Ο αριθμός των παραστάσεων είναι περιορισμένος, οπότε μην το σκέφτεσαι και πολύ! Καλή θέαση! Ευρυγένης

Καλό φθινόπωρο, γουιλαβθιατερόφιλο κοινό μας! Πρεμιέρα για δεύτερη χρονιά έκανε «Η Παγίδα» του Ρομπέρ Τομά, στο κατάμεστο Θέατρο Ζίνα. Για όσους δεν έχει τύχει να το επισκεφτείτε, αλλά έχετε δει τη φωτεινή επιγραφή του ανεβαίνοντας τη Λ. Αλεξάνδρας, μη σας ξεγελάει η μικρή "βιτρίνα" του. Μόλις μπείτε μέσα και κατεβείτε τις σκάλες, θα βρείτε μια μεγάλη αίθουσα, χωρητικότητας περίπου 400 ατόμων, με ευρύχωρα και πολύ άνετα καθίσματα για να απολαύσετε τη θεατρική παράσταση. «Η Παγίδα», για όσους δε γνωρίζετε το έργο, ή δεν έχετε διαβάσει το Δ.Τ, αποτελεί ένα αστυνομικό θρίλερ για πολύ γερά νεύρα. Γράφτηκε και ανέβηκε αρχές της δεκαετίας του 1960, και από τότε μετρά πάνω από 30.000 παραστάσεις ανά τον κόσμο, έχοντας αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές, ακόμα και από τον μετρ του είδους Άλφρεντ Χιτσκοκ. Η υπόθεση. Ένας πανικόβλητος άνδρας δηλώνει την εξαφάνιση της γυναίκας τους, η οποία μετά από έναν καβγά τους, παίρνει την κίτρινη Μερσεντές της (ταξιτζού είναι;) και χάνεται μέσα στη νύχτα. Η αστυνομία αναλαμβάνει δράση, όμως η υπόθεση κλείνει μόνη της, όταν η εξαφανισμένη γυναίκα επιστρέφει μόνη της στο σπίτι της. Όμως κάτι παράξενο συμβαίνει. Ο άντρας αντιδράει, ισχυριζόμενος πως αυτή δεν είναι η γυναίκα του. Πως εξαπατούν και αυτόν και την αστυνομία. Μιλάει για μια καλοστημένη πλεκτάνη. Θα καταφέρει να αποδείξει την αλήθεια ή θα χάσει τα λογικά του και θα πέσει μέσα στην «ΠΑΓΙΔΑ»; Ο Πέτρος Ζούλιας, έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια εκπληκτική παράσταση, που θα ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό θεατή, τόσο οπτικά όσο και ακουστικά, μιας και τη μουσική της παράστασης υπογράφει η Ευανθία Ρεμπούτσικα. Βέβαια, αυτό δε θα μπορούσε να συμβεί χωρίς το χαρισματικό δυναμικό των ηθοποιών. Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης και ο Τάκης Παπαματαθαίου "δίνουν τα ρέστα τους" πάνω στη σκηνή, με τους σπαρταριστούς διαλόγους τους, που παραπαίουν ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, με τόσο μεγάλη μαεστρία. Το γέλιο έρχεται αβίαστα, τόσο στο κοινό, όσο και στους ίδιους τους πρωταγωνιστές, μιας και δεν ήταν λίγες οι στιγμές που κάποιοι αυτοσχεδιασμοί-δουλεμένοι στην πρόβα ή και όχι, τους έκαναν να χάνουν στιγμιαία τα λόγια τους για να πνίξουν τα γέλια τους. Το έργο όμως παίρνει άλλη τροπή όταν έρχεται στη σκηνή o μυστηριώδης ιερέας Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, φέρνοντας μαζί του τη χαμένη σύζυγο, Έφη Μουρίκη. Τα γέλια κόβονται μαχαίρι, και η παράνοια σκεπάζει με τα πέπλα της τη σκηνή. Το παιχνίδι ανάμεσα στην τρέλα και τη λογική παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις, μετατρέποντας το έργο από μια μαύρη κωμωδία μυστηρίου, σε ένα πραγματικό αστυνομικό θρίλερ. Το ταλαντούχο όμως κάστ, δεν ολοκληρώνεται εδώ. Η Μαρία Αντουλινάκη, η νοσοκόμα με το φάρμακο...ή το φαρμάκι, είναι αυτή που κρατάει στα χέρια της σωτηρία ή την καταδίκη του δύσμοιρου άντρα... Για το τέλος κράτησα τον μέγιστο Γιώργο Κωνσταντίνου! Το ζωντανό θρύλο του ελληνικού κινηματογράφου, του θεάτρου και της τηλεόρασης, που ερμηνεύει και πραγματικά πετάει πάνω στη σκηνή με την ενέργεια μικρού παιδιού! Είναι ένα λαμπρό παράδειγμα του "είμαι όσο νιώθω", και είναι μαγικό πως όταν κάνεις κάτι που αγαπάς, αντλείς ζωή από αυτό. Όλα αυτά διαδραματίζονται μέσα σε ένα υπέροχο σκηνικό δημιουργημένο από την Μαίρη Τσαγκάρη, υπό τους φωτισμούς της Μελίνας Μάσχα. Τα υπέροχα κοστούμια εποχής είναι της Ντένης Βαχλιώτη. Αρκετά όμως είπα και για την υπόθεση και για την παράσταση. Α όχι. Σημαντικό να αναφέρω πως ακούγονται πυροβολισμοί κατά τη διάρκεια της παράστασης πράγμα που είναι καλό να γνωρίζετε από πριν (κυρίως αν είστε τίποτα καρδιακοί). Μολαταύτα, πρόκειται μια παράσταση που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον και δεν κάνει κοιλιά ούτε ένα δευτερόλεπτο, κι ας διαρκεί σχεδόν δυο ώρες! Και για του λόγου το αληθές, σίγουρα θα την παρακολουθήσω ξανά μέχρι το Πάσχα που θα ρίξει αυλαία για φέτος! Ευρυγένης Και τώρα που είπαμε τα βασικά, με την άδεια σας, θα ήθελα να εμβαθύνω λίγο στο έργο. Αν θες να συνεχίσεις την ανάγνωση, σε ενημερώνω πως παρακάτω αποκαλύπτεται η πλοκή του έργου, οπότε θα πρότεινα να επιστρέψεις στο άρθρο αφού παρακολουθήσεις την παράσταση. Είναι πολύ σημαντικό την πρώτη φορά που θα δεις το έργο, να μην έχεις ιδέα τι θα ακολουθήσει. Άλλωστε αυτή είναι η μαγεία των ιστοριών μυστηρίου. Αν έχεις ήδη παρακολουθήσει την «Παγίδα» του Ρομπέρ Τομά, ή έστω γνωρίζεις την πλοκή είσαι ελεύθερος να διαβάσεις και να προβληματιστείς μαζί μου. Έτοιμος; Spoilers και Sκόρπιες Sκέψεις ahead*. Κατανοώ πλήρως πως το έργο γράφτηκε σε μια εποχή που κανείς δε θα έμπαινε στη διαδικασία να ασχοληθεί περισσότερο με την υπόθεσή του. Θέλω να πω πως το πράγμα είναι σαφές: Μια πολύ μεγάλη κληρονομιά οδηγεί σε έναν γάμο αστραπή και ένα σχεδόν τέλειο έγκλημα που μια τόση δα μικρούλα λεπτομέρεια το καταστρέφει την τελευταία στιγμή. Η αστυνομία στήνει μια υπέροχη «Παγίδα» σε έναν άντρα που όσο γοητευτικός και τετραπέρατος κι αν θεωρεί πως είναι, σπάει και ομολογεί το έγκλημά όταν του ασκηθεί η μέγιστη ψυχολογική πίεση, Όμως υπάρχει κάτι που κάνει το έργο πιο επίκαιρο απ' όσο θα μπορούσε ο ίδιος ο συγγραφέας να φανταστεί όταν το έγραφε. Πρόκειται για άλλη μια γυναίκα που χάνει τη ζωή της από αντρικό χέρι. Η πλοκή δεν ακολουθεί το μοτίβο των γυναικοκτονιών που βγαίνουν στην επιφάνεια η μία πίσω από την άλλη, και αυτό είναι δεδομένο. Μιλάμε για ένα φόνο που γίνεται με φόντο μια κληρονομιά. Θα μπορούσε να έχει συμβεί ακριβώς το ίδιο στον άντρα του έργου, να έχουμε δηλαδή μια "ανδροκτονία". Όχι; Ανεξάρτητα όμως από το κίνητρο, μιλάμε για μια περίπτωση σαν αυτή που πριν από ενάμιση χρόνο, συγκλόνισε τόσο την ελληνική όσο και την παγκόσμια κοινή γνώμη. Μιλάω φυσικά για τη δολοφονία της Κάρολαϊν. Όχι, δεν υποτιμάω τις υπόλοιπες ανθρωποκτονίες τέτοιου είδους. Άλλωστε έχουν καταντήσει να πραγματοποιούνται ή μάλλον να δημοσιοποιούνται με μεγαλύτερη περιοδικότητα από τις επαναλήψεις του "Κωνσταντίνου και Ελένης". Απλά στις περισσότερες περιπτώσεις, ο φονιάς είτε αυτοκτονεί, είτε παραδίδεται στην αστυνομία, ίσως γιατί είναι αρκετά φτωχός στο πνεύμα ή λέμε τώρα, ως ένδειξη μεταμέλειας. Αν και θεωρώ πως για να σκοτώσεις, πρέπει να είσαι ή πολύ έξυπνος ή πολύ ανόητος. Δυστυχώς στις περισσότερες περιπτώσεις -προς Θεού, δε θέλω να θίξω και κανέναν αξιότιμο δολοφόνο, οι θύτες είναι συνήθως αμόρφωτοι τζάμπα μάγκες, που βρίσκουν μια γυναίκα -συνήθως ευάλωτη και σχετικά άβουλη(που δε θα μιλήσει ποτέ για την κακοποιητική συμπεριφορά που δέχεται). Μην ξεχνάμε πως είναι πολύ σημαντικό γι' αυτούς τους άντρες να νιώθουν πως είναι πιο έξυπνοι και δυνατοί από τις γυναίκες τους. Αλλά εδώ υπάρχει κάτι άλλο, πιο βαθύ. Υπάρχει ένας πανέξυπνος, γοητευτικός τύπος, χειριστικός και ύπουλος που ζει για επιβεβαίωση και την ανάγκη να αισθάνεται πως είναι ο καλύτερος όλων. Ένας νάρκισσος που λένε. Διεπράχθη ένα σχεδόν τέλειο έγκλημα με αξιοζήλευτη από το θέατρο σκηνοθεσία, που αποκαλύφθηκε χάρη σε δύο apps και ένα smart watch. Και αυτό μου δημιουργεί τα ακόλουθα ερωτήματα: Πόσες δολοφονίες έμειναν ανεξιχνίαστες και πόσοι δολοφόνοι ατιμώρητοι ανά τα χρόνια, επειδή δεν υπήρχε ένα ρολόι με βιομετρικές αναλύσεις για να δείξει την ώρα που η καρδιά της Κάρολαϊν, και της κάθε Κάρολαϊν σταμάτησε να χτυπάει; Πόσες δολοφονίες θα μείνουν ανεξιχνίαστες στο μέλλον, επειδή οι δολοφόνοι θα μεριμνούν στο εξής να αφαιρούν συσκευές και εφαρμογές που μπορεί να τους προδώσουν; Πόσα λογοτεχνικά και θεατρικά έργα έχουν εμπνευστεί και θα συνεχίσουν να εμπνέονται από τέτοιου είδους γεγονότα; Και τέλος, πόσα εγκλήματα θα συνεχίσουν να εμπνέονται από τη λογοτεχνία, το θέατρο και το σινεμά; Πολλές φορές με τρομάζει αυτή η διπλή συνεπαγωγή που φωλιάζει ανάμεσα στην τέχνη και τη ζωή και αναρωτιέμαι ποια οντότητα από τις δυο επηρεάζει περισσότερο την άλλη. Ξέρω πως οι σκέψεις μου ήταν λίγο σκόρπιες αλλά με τον επίλογο του έργου ένα κάρο προβληματισμοί πλημμύρισαν το κεφάλι μου, και κάπως έπρεπε να τους μοιραστώ μαζί σας. *Μου άρεσε αυτό με τα 3S, ίσως το καθιερώσω. Όπως και να χει, αν αντέξατε ως εδώ, σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας. Ορίστε η αμοιβή σας! Όλες οι υπέροχες φωτογραφίες, είναι της Marilena Anastasiadou Photography. Ευρυγένης Ξανά. Ποιόν περιμένατε; Τον Άγιο Βασίλη;

Το διαχρονικό έργο του Ίψεν ανεβαίνει στο Θέατρο ΕΛΕΡ για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, και οι Βρυκόλακες έρχονται να στοιχειώσουν τις Αθηναϊκές νύχτες ξυπνώντας τις χειρότερες αναμνήσεις και βγάζοντας στην επιφάνεια τα βαθύτερα μυστικά της οικογένειας Άλβινγκ. Η ιστορία είναι γνωστή στους περισσότερους, μιας και το έργο ανεβαίνει αρκετά συχνά στις θεατρικές σκηνές της πρωτεύουσας. Η Έλεν Άλβινγκ είναι έτοιμη να εγκαινιάσει το ίδρυμα του εκλειπόντος συζύγου της, Λοχαγού Άλβινγκ. Όλα κυλούν ομαλά στη ζωή της και ειδικά τώρα που έχει επιστρέψει και ο «άσωτος» γιος της ο Όσβαλντ, η κυρία Άλβινγκ δε θα μπορούσε να είναι πιο ευτυχισμένη. Αρωγός στην δημιουργία του ιδρύματος, ο Πάστορας Μάντερς, βρίσκεται πλάι της, στηρίζοντας αυτό το «θεάρεστο» έργο. Μέλος της οικογένειας είναι και η ψυχοκόρη του σπιτιού, η νεαρή Ρεγγίνα η οποία ερωτεύεται τον κύρη της, Όσβαλντ, και η πλοκή παίρνει εντελώς διαφορετική τροπή... Στη συνέντευξη με την Ερατώ Πίσση , την Ρεγγίνα του έργου, αναφέρω πως: " Οι "Βρυκόλακες" πραγματεύονται πολλά ζητήματα μέσα σε λίγο χρόνο. Ευθανασία , πατριαρχία , μητρική αγάπη ... αιμομιξία ." Ένα μήνα μετά τη συνέντευξη, οφείλω να συμπληρώσω πως όλα τα προηγούμενα κινούνται σε τροχιά γύρω από τη θρησκεία . Η θρησκεία είναι το όπλο των ισχυρών της εκάστοτε εποχής και πάνω σε αυτή θεσπίζουν τις κοινωνικές και τις πολιτικές νόρμες. Είτε αυτή η εποχή λέγεται εποχή του χαλκού, είτε λέγεται μεσαίωνας, είτε 21ος αιώνας, ο λαός πεινάει, και δυστυχώς χορταίνει από κούφια λόγια και τη βοήθεια του Θεού. Όλοι οι χαρακτήρες του έργου, ο καθένας με τον τρόπο του, έχουν τελικά πληγεί από τη θρησκεία, η οποία με τη σειρά της ενισχύει την πατριαρχία, και φτάνουμε στο σημείο όπου και η αιμομιξία καταλήγει να μην αποτελεί και κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Δηλαδή και Βιβλικά να το δούμε αν οι πρωτόπλαστοι ήταν δύο όλοι κι όλοι, δε βγαίνει να απέκτησαν μόνο τα δυο παιδιά που μας έμαθαν στο σχολείο, τον αδελφοκτόνο και τον άλλον. Λογικά θα είχαν και μερικά κορίτσια, αλλιώς πως αναπαράχθηκε το είδος. Συνεπώς.... Τέλος πάντων, στα του έργου μας ξανά. Η παράσταση είναι πολύ καλά στημένη, και διαδραματίζεται σε ένα σχετικά λιτό σκηνικό εμπλουτισμένο από τον σωστό ήχο και τον κατάλληλο φωτισμό. Σαν σκηνοθετικό/σκηνογραφικό highlight, θέλω να αναφέρω το αμαξίδιο με το οποίο κυκλοφορεί η κ. Ασπασία Κράλλη. Καθ' όλη τη διάρκεια του έργου εμφανίζεται ως γυναίκα ανήμπορη να κινηθεί, μέχρι την ύστατη στιγμή που πρέπει να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο, σωματικό και ψυχικό, και να σταθεί κυριολεκτικά στα πόδια της , ώστε να εκπληρώσει την τελευταία επιθυμία του γιου της. Η ερμηνεία της αγγίζει τις καρδιές όλων, και δε θα το κρύψω, ένα δυο δάκρυα ξέφυγαν από τα μάτια μου. Ο Μιχάλης Καλαμπόκης κολυμπάει σε μια δύνη συναισθημάτων και τα δίνει όλα πάνω στη σκηνή ως Όσβαλντ Άλβινγκ, ενώ αντάξιά του είναι και η Ερατώ Πίσση , που παρά τη μικρότερη έκταση του ρόλου της Ρεγγίνας, κρατάει το πήχη εξίσου ψηλά τόσο στα "ναζιάρικα", όσο και στα "βαριά" μέρη του έργου, "ωριμάζοντας" απότομα, μέσα σε 80 λεπτά. Η "πατριαρχική" πτυχή του έργου απαρτίζεται από τους Φίλιππο Σοφιανό και Νίκο Παντελίδη , στους ρόλους του πάστορα Μάντερς και Έγκστραντ αντίστοιχα. Ο κ. Σοφιανός ακροβατεί επιτυχημένα μεταξύ σοβαρότητας και μαύρου χιούμορ, ενώ ο κ. Παντελίδης (Χλαπάτσας με τα όλα του-από το γνωστό σήριαλ) περατώνει όπως πρέπει την αποστολή του. Δε θα κρύψω πως η παράσταση στην αρχή υστερούσε ρυθμού, αλλά αυτό είναι κάτι που συμβαίνει στην πλειονότητα των πρεμιέρων. Δυστυχώς ή ευτυχώς, όσα χρόνια κι αν είσαι στο θεατρικό σανίδι, κάθε φορά είναι σαν να είναι η πρώτη. Μολαταύτα το τελικό αποτέλεσμα ήταν αρτιότατο και αυτά που έπρεπε να ειπωθούν, ειπώθηκαν και χαράχτηκαν τόσο στο μυαλό όσο και στην καρδιά μας. Θέλω να κλείσω με το εξής: Μια ΜΑΝΑ, αν θέλει να έχει αυτόν το τίτλο, θα κάνει τα πάντα για τα παιδιά της. Ευτυχώς η δικιά μου είναι μια από αυτές, και γι αυτό νιώθω πολύ τυχερός. Καλή θέαση! Eυρυγένης

Η Τάνια Τσανακλίδου, έκανε πρεμιέρα στην Αθήνα, σε ένα κατάμεστο Θέατρο Ακροπόλ, με τη μουσική της παράσταση «Το Μαγικό Κουτί Μέρος 2ο». Το «Μαγικό Κουτί Μέρος 2ο», αποτελεί τη "μουσική συνέχεια" της «Παράστασης για Φωνή και Πιάνο-Το Μαγικό Κουτί» που είχε δημιουργήσει και παρουσιάσει η Τάνια Τσανακλίδου στα μέσα προς τέλη της δεκαετίας του 1990, με τη μουσική παρέα του Τάκη Φαραζή. Το άλμπουμ εμπεριείχε τραγούδια της τόσο της εποχής, όσο και των προηγούμενων δεκαετιών, όπως Το μινόρε της αυγής, Το τριζόνι, Ας ερχόσουν για λίγο, και άλλα. Στο 2ο μέρος του «Μαγικού Κουτιού», θα ακούσουμε κομμάτια τόσο ερωτικά, όσο και πιο ανατρεπτικά ή ίσως καλύτερα, πιο επαναστατικά. Ο Μέρμηγκας του Μάνου Λοΐζου, Αυτούς του έχω βαρεθεί, του Θάνου Μικρούτσικου, Ο Ακροβάτης, του Δημήτρη Αποστολάκη, Τα Ήσυχα βράδια, του Λάκη Παπαδόπουλου και της Μαριανίνας Κριεζή, και άλλα πολλά, τα οποία αν σου πω, θα χαλάσει και η έκπληξη. Η Τάνια Τσανακλίδου, είναι μια γυναίκα που ποτέ δε μπήκε σε "κουτάκια". Οι επιλογές της στη μουσική και το τραγούδι ήταν πάντοτε μετρημένες, επιλεγμένες με προσοχή και καλοδουλεμένες. Το ίδιο ισχύει και για «Το μαγικό κουτί μέρος 2ο». Η ενέργεια, η θεατρικότητα, το συναίσθημα της Τάνιας Τσανακλίδου στη σκηνή, θα σε παρασύρουν στα βάθη του «Μαγικού Κουτιού» της Είναι ένα έργο, μια παράσταση, που φαίνεται πως έχει ρίζες βαθιά μέσα στην καρδιά της κυρίας Τσανακλίδου. Τα κομμάτια που έχει επιλέξει να ερμηνεύσει, όπως και τα ορχηστρικά κομμάτια που έπαιξαν οι εκπληκτικοί μουσικοί που τη συνοδεύουν, οι Σπύρος Μάνεσης, Κώστας Νικολόπουλος και Νίκος Παπαϊωάννου, όλα τους μας άγγιξαν. Όλα έχουν κάτι να πουν. Όλα θα σου προκαλέσουν κάτι. Από αφύπνιση μέχρι οργή για το σύστημα. Από νοσταλγία μέχρι έρωτα (όχι για το σύστημα). Και η ενέργεια αυτής της γυναίκας, η θεατρικότητά της. Το συναίσθημα της όταν ερμηνεύει. Η ζεστασιά που εκπέμπει. Το χάρισμα της, τόσο στο τραγούδι όσο και στο λόγο, σε κάνει να νιώσεις μέρος των ιστοριών και των τραγουδιών που θα ακούσεις κατά την παραμονή σου στο Θέατρο Ακροπόλ. Δε νομίζω πως μπορώ να τα περιγράψω γραπτώς και μη με πάρεις τηλέφωνο, γιατί ούτε προφορικά θα το κάνω. Είναι κάτι που πρέπει να βιώσεις. Κι επειδή φωνή λαού, οργή θεού, η Τάνια Τσανακλίδο σας περιμένει να εξερευνήσετε μαζί το « Μαγικό Κουτί» της, στο Θέατρο Ακροπόλ, για δύο ακόμη παραστάσεις, την Τρίτη 3 και την Τετάρτη 4 Μαΐου στις 21:00. Ευρυγένης

Η Επιθεώρηση ως είδος θεάτρου, γεννήθηκε στην Ελλάδα στη δύση του 1800. Αποτελείτο, όπως και σήμερα, από αλλεπάλληλες πράξεις και σκηνές, μουσικοχορευτικό θέαμα με εξτραβαγκάντ κοστούμια με αέρα καμπαρέ, και σπαρταριστούς κωμικούς και σατιρικούς διαλόγους, με στόχο πάντοτε την αφύπνιση του λαού και τη στηλίτευση της εξουσίας. Σαν την αρχαία κωμωδία ένα πράγμα. Η Κυρία Επιθεώρηση των Μάκη Δελαπόρτα, ο οποίος και πρωταγωνιστεί, και Στέλιου Παπαδόπουλου, στο ιστορικό Θέατρο Βέμπο, αποτελεί μια ιστορική αναδρομή της Επιθεώρησης από τα γεννοφάσκια της μέχρι και την φίμωση της στα χρόνια της Χούντας, με "Το Μεγάλο μας Τσίρκο". Είναι μια πολύ μεγάλη παραγωγή με υπέροχα κοστούμια, ζωντανή μουσική και υπέροχα χορευτικά από την ομάδα των χορευτών. Οι δημιουργοί του έργου, έχουν καταφέρει και έχουν προσαρμόσει τα σκετς τόσο πολυ στην ελληνική πραγματικότητα του σήμερα, έχοντας ως κύριο άξονα περιστροφής τους τα δικαιώματα των γυναικών και το κίνημα #metoo με πρωταγωνίστριες τη Ζέτα Δούκα και την Πηνελόπη Αναστασοπούλου, τον κορωνοϊό, και φυσικά την τεράστια ακρίβεια που μαστίζει τη χώρα μας με την ξεκαρδιστική ερμηνεία της Ελένης Καστάνη. Ο Παναγιώτης Πετράκος, μας μαγεύει με τις φωνητικές του ικανότητες, ενώ ο Κώστας Μακεδόνας μας εκπλήσσει με το υποκριτικό του ταλέντο. Για τον τιτανομέγιστο Γιάννη Ζουγανέλη, δεν ξέρω τι ακριβώς να πω. Είναι μια κατηγορία από μόνος του. Μέσα στην παράσταση θα δούμε "Τον Βαφτιστικό", θα ακούσουμε "την Κική και την Κοκό", θα παρακολουθήσουμε αποσπάσματα από τη ζωή των αδερφών Καλουτά και άλλων μεγάλων σταρ του θεάτρου. Για μένα όμως, η παράσταση κορυφώνεται κατά τη δεκαετία του 1940, την ώρα που η Νίνα Λοτσάρη, ως η μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού και το θεάτρου Σοφία Βέμπο, ερμηνεύει στη σκηνή το Παιδιά της Ελλάδος παιδιά, όπου θαρρώ πως όλοι ανατριχιάσαμε. Φυσικά δε γινόταν να λείπει η μνεία στον τεράστιο Έλληνα μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη που διαμόρφωσε μόνος του το φρόνιμα δύο γενεών. Ήταν η στιγμή που όλο το κοινό ένωσε τις φωνές του, και σιγοτραγουδούσε συγκινημένο με τους ηθοποιούς. Η Κυρία Επιθεώρηση, θα παρουσιαστεί στο κοινό για τρεις ακόμη παραστάσεις, το Σάββατο 16 (διπλή)και την Κυριακή 17 Απριλίου. Είναι ένα υπερθέαμα, που συγκινεί τους μεγαλύτερους, και διδάσκει στους νεότερους τη δύναμη που είχε και έχει το θέατρο να διαμορφώνει το κοινωνικοπολιτικό σκηνικό του τόπου. Ευρυγένης

Η εμβληματική κωμωδία «Δεν πληρώνω – Δεν πληρώνω» (1974) του Ιταλού Ντάριο Φο (1926-2016), έναν από τους σημαντικότερους θεατρικούς συγγραφείς του παγκόσμιας δραματουργίας ο οποίος τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1997, παρουσιάζεται από τον Οκτώβριο του 2021 στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Μια ξεκαρδιστική, ευφάνταστη κωμωδία με συνεχείς ανατροπές, έντονα φαρσικά στοιχεία και καυστικό προβληματισμό για την οικονομική ανισότητα, την ανέχεια, την ακρίβεια, την ανεργία, το δικαίωμα του σύγχρονου ανθρώπου στην αξιοπρέπεια η οποία 47 χρόνια μετά το πρώτο της ανέβασμα, παραμένει σπαρταριστά επίκαιρη κι αφάνταστα απολαυστική. Το σπουδαίο έργο «Δεν πληρώνω – Δεν πληρώνω» παίζεται αδιάκοπα με τεράστια επιτυχία στην Ιταλία και σ' όλη την Ευρώπη από το 1974 μέχρι και σήμερα. Λίγα λόγια για το έργο Μια συνηθισμένη ημέρα, σε μια συνηθισμένη γειτονιά σε ένα συνηθισμένο σούπερ μάρκετ, συνηθισμένες νοικοκυρές εκφράζουν έντονα τη δυσαρέσκειά τους για την υπερβολική αύξηση των τιμών. Ο τραγελαφικός καυγάς με τον διευθυντή του σούπερ μάρκετ τις οδηγεί να αδειάσουν τα ράφια και να πληρώσουν κατά βούληση, με απλά λόγια… να μην πληρώσουν τίποτα! Με το σύνθημα «Δεν πληρώνω – Δεν πληρώνω», οι δρόμοι του Μιλάνο γεμίζουν «εγκυμονούσες» γυναίκες οι οποίες κρύβουν κάτω από τα ρούχα τους τις γεμάτες με προϊόντα σακούλες που κουβαλάνε από το σούπερ μάρκετ. Ανάμεσα στο τσούρμο των γυναικών και η Αντωνία η οποία επιστρέφοντας σπίτι της φορτωμένη ψώνια οδηγείται σε μια σειρά από κωμικές καταστάσεις προκειμένου να ξεγελάσει ως μια σύγχρονη Λυσιστράτη την Αστυνομία αλλά και τον νομοταγή σύζυγό της Τζιοβάνι. Πρωταγωνιστούν: Μπέσσυ Μάλφα, Γιώργος Σουξές, Βασίλης Ρίσβας, Κατερίνα Τσάβαλου, Τόνυ Δημητρίου και ο Θοδωρής Ρωμανίδης. Συμμετέχουν: Ανδρέας Βατζώλης, Επαμεινώνδας Μουντζουρέας, Πάνος Παναγιωτόπουλος. Δείτε το trailer της παράστασης Συντελεστές Διασκευή – Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μυλωνάς Σκηνικά: Άρτεμις Φλέσσα Κοστούμια: Ελένη Μπλέτσα Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης Μουσική επιμέλεια & Πρωτότυπη: Κωνσταντίνος Παντζής Κινησιολογία: Ειρήνη Κυρμιζάκη Βοηθοί σκηνοθέτη: Δημήτρης Μπούρας, Βερόνικα Μπακόλα Φωτογραφίες – Art Work: GridFox.gr Επικοινωνία - Δημοσιές Σχέσεις: Μαργαρίτα Δρούτσα Διεύθυνση και Οργάνωση Παραγωγής: Χρήστος Ξηρογιάννης Παραγωγή: Γυάλινο Μουσικό Θέατρο ΕΝΑΡΞΗ: 22 Οκτωβρίου 2021 Ώρες και μέρες παραστάσεων ΤΕΤΑΡΤΗ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18:00 ΠΕΜΠΤΗ, ΣΑΒΒΑΤΟ 21:00 ΚΥΡΙΑΚΗ 17:30 Διάρκεια: 120′ χωρίς διάλειμμα Τιμές εισιτηρίων: Τετάρτη και Πέμπτη: Α’ Ζώνη 22€, Β’ Ζώνη 15€ Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή: Α’ Ζώνη 25€, Β’ Ζώνη 22€ Προπώληση Εισιτηρίων viva.gr Το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο μέχρι νεοτέρας θα λειτουργήσει αμιγώς ως χώρος υποδοχής πολιτών που έχουν εμβολιαστεί πλήρως και με τις δύο δόσεις του εμβολίου κατά του Covid 19 ; ή έχουν νοσήσει εντός του τελευταίου εξαμήνου. Κατά την είσοδο των θεατών στο χώρο θα γίνεται έλεγχος των απαραίτητων πιστοποιητικών, όπως αυτός θα οριστεί από την κυβέρνηση ΓΥΑΛΙΝΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ Λ. Ανδρέα Συγγρού 143, Νέα Σμύρνη 171 21 21 0931 5600