Καλό φθινόπωρο, γουιλαβθιατερόφιλο κοινό μας!
Πρεμιέρα για δεύτερη χρονιά έκανε «Η Παγίδα» του Ρομπέρ Τομά, στο κατάμεστο Θέατρο Ζίνα.
Για όσους δεν έχει τύχει να το επισκεφτείτε, αλλά έχετε δει τη φωτεινή επιγραφή του ανεβαίνοντας τη Λ. Αλεξάνδρας, μη σας ξεγελάει η μικρή "βιτρίνα" του.
Μόλις μπείτε μέσα και κατεβείτε τις σκάλες, θα βρείτε μια μεγάλη αίθουσα, χωρητικότητας περίπου 400 ατόμων, με ευρύχωρα και πολύ άνετα καθίσματα για να απολαύσετε τη θεατρική παράσταση.
«Η Παγίδα», για όσους δε γνωρίζετε το έργο, ή δεν έχετε διαβάσει το Δ.Τ, αποτελεί ένα αστυνομικό θρίλερ για πολύ γερά νεύρα.
Γράφτηκε και ανέβηκε αρχές της δεκαετίας του 1960, και από τότε μετρά πάνω από 30.000 παραστάσεις ανά τον κόσμο, έχοντας αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές, ακόμα και από τον μετρ του είδους Άλφρεντ Χιτσκοκ.
Η υπόθεση.
Ένας πανικόβλητος άνδρας δηλώνει την εξαφάνιση της γυναίκας τους, η οποία μετά από έναν καβγά τους, παίρνει την κίτρινη Μερσεντές της (ταξιτζού είναι;) και χάνεται μέσα στη νύχτα.
Η αστυνομία αναλαμβάνει δράση, όμως η υπόθεση κλείνει μόνη της, όταν η εξαφανισμένη γυναίκα επιστρέφει μόνη της στο σπίτι της.
Όμως κάτι παράξενο συμβαίνει.
Ο άντρας αντιδράει, ισχυριζόμενος πως αυτή δεν είναι η γυναίκα του.
Πως εξαπατούν και αυτόν και την αστυνομία.
Μιλάει για μια καλοστημένη πλεκτάνη.
Θα καταφέρει να αποδείξει την αλήθεια ή θα χάσει τα λογικά του και θα πέσει μέσα στην «ΠΑΓΙΔΑ»;
Ο Πέτρος Ζούλιας, έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια εκπληκτική παράσταση, που θα ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό θεατή, τόσο οπτικά όσο και ακουστικά, μιας και τη μουσική της παράστασης υπογράφει η Ευανθία Ρεμπούτσικα.
Βέβαια, αυτό δε θα μπορούσε να συμβεί χωρίς το χαρισματικό δυναμικό των ηθοποιών.
Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης και ο Τάκης Παπαματαθαίου "δίνουν τα ρέστα τους" πάνω στη σκηνή, με τους σπαρταριστούς διαλόγους τους, που παραπαίουν ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, με τόσο μεγάλη μαεστρία. Το γέλιο έρχεται αβίαστα, τόσο στο κοινό, όσο και στους ίδιους τους πρωταγωνιστές, μιας και δεν ήταν λίγες οι στιγμές που κάποιοι αυτοσχεδιασμοί-δουλεμένοι στην πρόβα ή και όχι, τους έκαναν να χάνουν στιγμιαία τα λόγια τους για να πνίξουν τα γέλια τους.
Το έργο όμως παίρνει άλλη τροπή όταν έρχεται στη σκηνή o μυστηριώδης ιερέας Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, φέρνοντας μαζί του τη χαμένη σύζυγο, Έφη Μουρίκη.
Τα γέλια κόβονται μαχαίρι, και η παράνοια σκεπάζει με τα πέπλα της τη σκηνή.
Το παιχνίδι ανάμεσα στην τρέλα και τη λογική παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις, μετατρέποντας το έργο από μια μαύρη κωμωδία μυστηρίου, σε ένα πραγματικό αστυνομικό θρίλερ.
Το ταλαντούχο όμως κάστ, δεν ολοκληρώνεται εδώ.
Η Μαρία Αντουλινάκη, η νοσοκόμα με το φάρμακο...ή το φαρμάκι, είναι αυτή που κρατάει στα χέρια της σωτηρία ή την καταδίκη του δύσμοιρου άντρα...
Για το τέλος κράτησα τον μέγιστο Γιώργο Κωνσταντίνου! Το ζωντανό θρύλο του ελληνικού κινηματογράφου, του θεάτρου και της τηλεόρασης, που ερμηνεύει και πραγματικά πετάει πάνω στη σκηνή με την ενέργεια μικρού παιδιού! Είναι ένα λαμπρό παράδειγμα του "είμαι όσο νιώθω", και είναι μαγικό πως όταν κάνεις κάτι που αγαπάς, αντλείς ζωή από αυτό.
Όλα αυτά διαδραματίζονται μέσα σε ένα υπέροχο σκηνικό δημιουργημένο από την Μαίρη Τσαγκάρη, υπό τους φωτισμούς της Μελίνας Μάσχα. Τα υπέροχα κοστούμια εποχής είναι της Ντένης Βαχλιώτη.
Αρκετά όμως είπα και για την υπόθεση και για την παράσταση.
Α όχι.
Σημαντικό να αναφέρω πως ακούγονται πυροβολισμοί κατά τη διάρκεια της παράστασης πράγμα που είναι καλό να γνωρίζετε από πριν (κυρίως αν είστε τίποτα καρδιακοί).
Μολαταύτα, πρόκειται μια παράσταση που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον και δεν κάνει κοιλιά ούτε ένα δευτερόλεπτο, κι ας διαρκεί σχεδόν δυο ώρες!
Και για του λόγου το αληθές, σίγουρα θα την παρακολουθήσω ξανά μέχρι το Πάσχα που θα ρίξει αυλαία για φέτος!
Και τώρα που είπαμε τα βασικά, με την άδεια σας, θα ήθελα να εμβαθύνω λίγο στο έργο.
Αν θες να συνεχίσεις την ανάγνωση, σε ενημερώνω πως παρακάτω αποκαλύπτεται η πλοκή του έργου, οπότε θα πρότεινα να επιστρέψεις στο άρθρο αφού παρακολουθήσεις την παράσταση.
Είναι πολύ σημαντικό την πρώτη φορά που θα δεις το έργο, να μην έχεις ιδέα τι θα ακολουθήσει.
Άλλωστε αυτή είναι η μαγεία των ιστοριών μυστηρίου.
Αν έχεις ήδη παρακολουθήσει την «Παγίδα» του Ρομπέρ Τομά, ή έστω γνωρίζεις την πλοκή είσαι ελεύθερος να διαβάσεις και να προβληματιστείς μαζί μου.
Έτοιμος;
Spoilers και Sκόρπιες Sκέψεις ahead*.
Κατανοώ πλήρως πως το έργο γράφτηκε σε μια εποχή που κανείς δε θα έμπαινε στη διαδικασία να ασχοληθεί περισσότερο με την υπόθεσή του.
Θέλω να πω πως το πράγμα είναι σαφές:
Μια πολύ μεγάλη κληρονομιά οδηγεί σε έναν γάμο αστραπή και ένα σχεδόν τέλειο έγκλημα που μια τόση δα μικρούλα λεπτομέρεια το καταστρέφει την τελευταία στιγμή.
Η αστυνομία στήνει μια υπέροχη «Παγίδα» σε έναν άντρα που όσο γοητευτικός και τετραπέρατος κι αν θεωρεί πως είναι, σπάει και ομολογεί το έγκλημά όταν του ασκηθεί η μέγιστη ψυχολογική πίεση,
Όμως υπάρχει κάτι που κάνει το έργο πιο επίκαιρο απ' όσο θα μπορούσε ο ίδιος ο συγγραφέας να φανταστεί όταν το έγραφε.
Πρόκειται για άλλη μια γυναίκα που χάνει τη ζωή της από αντρικό χέρι.
Η πλοκή δεν ακολουθεί το μοτίβο των γυναικοκτονιών που βγαίνουν στην επιφάνεια η μία πίσω από την άλλη, και αυτό είναι δεδομένο.
Μιλάμε για ένα φόνο που γίνεται με φόντο μια κληρονομιά.
Θα μπορούσε να έχει συμβεί ακριβώς το ίδιο στον άντρα του έργου, να έχουμε δηλαδή μια "ανδροκτονία". Όχι;
Ανεξάρτητα όμως από το κίνητρο, μιλάμε για μια περίπτωση σαν αυτή που πριν από ενάμιση χρόνο, συγκλόνισε τόσο την ελληνική όσο και την παγκόσμια κοινή γνώμη. Μιλάω φυσικά για τη δολοφονία της Κάρολαϊν.
Όχι, δεν υποτιμάω τις υπόλοιπες ανθρωποκτονίες τέτοιου είδους. Άλλωστε έχουν καταντήσει να πραγματοποιούνται ή μάλλον να δημοσιοποιούνται με μεγαλύτερη περιοδικότητα από τις επαναλήψεις του "Κωνσταντίνου και Ελένης".
Απλά στις περισσότερες περιπτώσεις, ο φονιάς είτε αυτοκτονεί, είτε παραδίδεται στην αστυνομία, ίσως γιατί είναι αρκετά φτωχός στο πνεύμα ή λέμε τώρα, ως ένδειξη μεταμέλειας. Αν και θεωρώ πως για να σκοτώσεις, πρέπει να είσαι ή πολύ έξυπνος ή πολύ ανόητος.
Δυστυχώς στις περισσότερες περιπτώσεις -προς Θεού, δε θέλω να θίξω και κανέναν αξιότιμο δολοφόνο, οι θύτες είναι συνήθως αμόρφωτοι τζάμπα μάγκες, που βρίσκουν μια γυναίκα -συνήθως ευάλωτη και σχετικά άβουλη(που δε θα μιλήσει ποτέ για την κακοποιητική συμπεριφορά που δέχεται). Μην ξεχνάμε πως είναι πολύ σημαντικό γι' αυτούς τους άντρες να νιώθουν πως είναι πιο έξυπνοι και δυνατοί από τις γυναίκες τους.
Αλλά εδώ υπάρχει κάτι άλλο, πιο βαθύ.
Υπάρχει ένας πανέξυπνος, γοητευτικός τύπος, χειριστικός και ύπουλος που ζει για επιβεβαίωση και την ανάγκη να αισθάνεται πως είναι ο καλύτερος όλων.
Ένας νάρκισσος που λένε.
Διεπράχθη ένα σχεδόν τέλειο έγκλημα με αξιοζήλευτη από το θέατρο σκηνοθεσία, που αποκαλύφθηκε χάρη σε δύο apps και ένα smart watch.
Και αυτό μου δημιουργεί τα ακόλουθα ερωτήματα:
Πόσες δολοφονίες έμειναν ανεξιχνίαστες και πόσοι δολοφόνοι ατιμώρητοι ανά τα χρόνια, επειδή δεν υπήρχε ένα ρολόι με βιομετρικές αναλύσεις για να δείξει την ώρα που η καρδιά της Κάρολαϊν, και της κάθε Κάρολαϊν σταμάτησε να χτυπάει;
Πόσες δολοφονίες θα μείνουν ανεξιχνίαστες στο μέλλον, επειδή οι δολοφόνοι θα μεριμνούν στο εξής να αφαιρούν συσκευές και εφαρμογές που μπορεί να τους προδώσουν;
Πόσα λογοτεχνικά και θεατρικά έργα έχουν εμπνευστεί και θα συνεχίσουν να εμπνέονται από τέτοιου είδους γεγονότα;
Και τέλος, πόσα εγκλήματα θα συνεχίσουν να εμπνέονται από τη λογοτεχνία, το θέατρο και το σινεμά;
Πολλές φορές με τρομάζει αυτή η διπλή συνεπαγωγή που φωλιάζει ανάμεσα στην τέχνη και τη ζωή και αναρωτιέμαι ποια οντότητα από τις δυο επηρεάζει περισσότερο την άλλη.
Ξέρω πως οι σκέψεις μου ήταν λίγο σκόρπιες αλλά με τον επίλογο του έργου ένα κάρο προβληματισμοί πλημμύρισαν το κεφάλι μου, και κάπως έπρεπε να τους μοιραστώ μαζί σας.
*Μου άρεσε αυτό με τα 3S, ίσως το καθιερώσω.
Όπως και να χει, αν αντέξατε ως εδώ, σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας.
Ορίστε η αμοιβή σας!
Όλες οι υπέροχες φωτογραφίες, είναι της Marilena Anastasiadou Photography.
Ξανά.
Ποιόν περιμένατε; Τον Άγιο Βασίλη;