Review | "Βρυκόλακες"...ζουν ανάμεσα μας!

Το διαχρονικό έργο του Ίψεν ανεβαίνει στο Θέατρο ΕΛΕΡ για περιορισμένο αριθμό

παραστάσεων, και οι Βρυκόλακες έρχονται να στοιχειώσουν τις Αθηναϊκές νύχτες

ξυπνώντας τις χειρότερες αναμνήσεις και βγάζοντας στην επιφάνεια τα βαθύτερα

μυστικά της οικογένειας Άλβινγκ.

Η ιστορία είναι γνωστή στους περισσότερους, μιας και το έργο ανεβαίνει αρκετά

συχνά στις θεατρικές σκηνές της πρωτεύουσας.

Η Έλεν Άλβινγκ είναι έτοιμη να εγκαινιάσει το ίδρυμα του εκλειπόντος συζύγου της, Λοχαγού Άλβινγκ. Όλα κυλούν ομαλά στη ζωή της και ειδικά τώρα που έχει επιστρέψει και ο «άσωτος» γιος της ο Όσβαλντ, η κυρία Άλβινγκ δε θα μπορούσε να είναι πιο ευτυχισμένη. Αρωγός στην δημιουργία του ιδρύματος, ο Πάστορας Μάντερς, βρίσκεται πλάι της, στηρίζοντας αυτό το «θεάρεστο» έργο. Μέλος της οικογένειας είναι και η ψυχοκόρη του σπιτιού, η νεαρή Ρεγγίνα η οποία ερωτεύεται τον κύρη της, Όσβαλντ, και η πλοκή παίρνει εντελώς διαφορετική τροπή...

Στη συνέντευξη με την Ερατώ Πίσση, την Ρεγγίνα του έργου, αναφέρω πως:

"Οι "Βρυκόλακες" πραγματεύονται πολλά ζητήματα μέσα σε λίγο χρόνο. Ευθανασία, πατριαρχία, μητρική αγάπη...αιμομιξία."

Ένα μήνα μετά τη συνέντευξη, οφείλω να συμπληρώσω πως όλα τα προηγούμενα κινούνται σε τροχιά γύρω από τη θρησκεία.

Η θρησκεία είναι το όπλο των ισχυρών της εκάστοτε εποχής και πάνω σε αυτή θεσπίζουν τις κοινωνικές και τις πολιτικές νόρμες.

Είτε αυτή η εποχή λέγεται εποχή του χαλκού, είτε λέγεται μεσαίωνας, είτε 21ος αιώνας, ο λαός πεινάει, και δυστυχώς χορταίνει από κούφια λόγια και τη βοήθεια του Θεού.

Όλοι οι χαρακτήρες του έργου, ο καθένας με τον τρόπο του, έχουν τελικά πληγεί από τη θρησκεία, η οποία με τη σειρά της ενισχύει την πατριαρχία, και φτάνουμε στο σημείο όπου και η αιμομιξία καταλήγει να μην αποτελεί και κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα.

Δηλαδή και Βιβλικά να το δούμε αν οι πρωτόπλαστοι ήταν δύο όλοι κι όλοι, δε βγαίνει να απέκτησαν μόνο τα δυο παιδιά που μας έμαθαν στο σχολείο, τον αδελφοκτόνο και τον άλλον. Λογικά θα είχαν και μερικά κορίτσια, αλλιώς πως αναπαράχθηκε το είδος. Συνεπώς....

Τέλος πάντων, στα του έργου μας ξανά.

Η παράσταση είναι πολύ καλά στημένη, και διαδραματίζεται σε ένα σχετικά λιτό

σκηνικό εμπλουτισμένο από τον σωστό ήχο και τον κατάλληλο φωτισμό.

Σαν σκηνοθετικό/σκηνογραφικό highlight, θέλω να αναφέρω το αμαξίδιο με το οποίο κυκλοφορεί η κ. Ασπασία Κράλλη.

Καθ' όλη τη διάρκεια του έργου εμφανίζεται ως γυναίκα ανήμπορη να κινηθεί, μέχρι την ύστατη στιγμή που πρέπει να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο, σωματικό και ψυχικό, και να σταθεί κυριολεκτικά στα πόδια της, ώστε να εκπληρώσει την τελευταία επιθυμία του γιου της.

Η ερμηνεία της αγγίζει τις καρδιές όλων, και δε θα το κρύψω, ένα δυο δάκρυα ξέφυγαν από τα μάτια μου.

Ο Μιχάλης Καλαμπόκης κολυμπάει σε μια δύνη συναισθημάτων και τα δίνει όλα πάνω στη σκηνή ως Όσβαλντ Άλβινγκ, ενώ αντάξιά του είναι και η Ερατώ Πίσση, που παρά τη μικρότερη έκταση του ρόλου της Ρεγγίνας, κρατάει το πήχη εξίσου ψηλά τόσο στα "ναζιάρικα", όσο και στα "βαριά" μέρη του έργου, "ωριμάζοντας" απότομα, μέσα σε 80 λεπτά.

Η "πατριαρχική" πτυχή του έργου απαρτίζεται από τους Φίλιππο Σοφιανό και Νίκο Παντελίδη, στους ρόλους του πάστορα Μάντερς και Έγκστραντ αντίστοιχα.

Ο κ. Σοφιανός ακροβατεί επιτυχημένα μεταξύ σοβαρότητας και μαύρου χιούμορ, ενώ ο κ. Παντελίδης (Χλαπάτσας με τα όλα του-από το γνωστό σήριαλ) περατώνει όπως πρέπει την αποστολή του.

Δε θα κρύψω πως η παράσταση στην αρχή υστερούσε ρυθμού, αλλά αυτό είναι κάτι που συμβαίνει στην πλειονότητα των πρεμιέρων. Δυστυχώς ή ευτυχώς, όσα χρόνια κι αν είσαι στο θεατρικό σανίδι, κάθε φορά είναι σαν να είναι η πρώτη.

Μολαταύτα το τελικό αποτέλεσμα ήταν αρτιότατο και αυτά που έπρεπε να ειπωθούν, ειπώθηκαν και χαράχτηκαν τόσο στο μυαλό όσο και στην καρδιά μας.

Θέλω να κλείσω με το εξής:

Μια ΜΑΝΑ, αν θέλει να έχει αυτόν το τίτλο, θα κάνει τα πάντα για τα παιδιά της.

Ευτυχώς η δικιά μου είναι μια από αυτές, και γι αυτό νιώθω πολύ τυχερός.

Καλή θέαση!

Eυρυγένης

Πληροφορίες για την παράσταση