Για λίγες παραστάσεις ακόμα, η Ελένη Ουζουνίδου θα μας ταρακουνήσει και θα μας συγκινήσει με την εκπληκτική ερμηνεία της ως Σίρλεϊ Βάλεντάιν, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Η Ελένη Ουζουνίδου μεγαλουργεί επάνω στη σκηνή. Δεν περίμενες βέβαια εμένα για να μάθεις για το ταλέντο της. Πρόκειται για μια ερμηνεία που μιλάει στις καρδιές μας.
Το έργο
Η Σίρλεϊ, είναι μια 45άρα σύζυγος, μητέρα και νοικοκυρά της μεσαίας τάξης, και όπως είναι υποχρεωμένη, είναι δούλα και κυρά.
Τα δύο της παιδιά έχουν κάνει τα πρώτα δειλά τους "πετάγματα" έξω από τη φωλιά, ενώ ο σύζυγος της, είναι ο κύρης του σπιτιού.
Η μόνη της συντροφιά είναι πλέον ο τοίχος της κουζίνας της, μιας και είναι πάντα εκεί, τόσο για να την ακούσει, όσο και για να της θυμίζει ποια είναι η θέση της στην κοινωνία.
Σε μια από τις καθημερινές συνομιλίες με τον αγαπημένο της τοίχο, η Σίρλεϊ συνειδητοποιεί πως η σύζυγος, η μητέρα, η νοικοκυρά, ήταν κάποτε γυναίκα.
Μια γυναίκα με πάθος και θέληση για ζωή και περιπέτεια.
Μια γυναίκα που θάφτηκε και ξεχάστηκε στο πέρασμα του χρόνου.
Μια γυναίκα που δεν είναι πια γυναίκα, αλλά υπόδουλη ενός συστήματος που τη θέλει κλεισμένη μέσα σε τέσσερις τοίχους. Τουλάχιστον ο ένας από τους τέσσερις είναι εκεί για να την ακούσει.
Όλα όμως αλλάζουν όταν μια φίλη της, τη προτείνει να ταξιδέψουν παρέα στην Ελλάδα.
Η Σίρλεϊ αρχικά δειλιάζει, μα τελικά ακολουθεί την καρδιά της, αποφασισμένη να αναζητήσει ξανά τον χαμένο της εαυτό.
Τι θα συμβεί στην Κέρκυρα και στο μαγευτικό μπλε του Ιόνιου Πελάγους;
Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το ανακαλύψεις μόνος σου.
Η Ελένη Ουζουνίδου μεγαλουργεί επάνω στη σκηνή.
Δεν περίμενες βέβαια εμένα για να μάθεις για το ταλέντο της.
Η εκφραστικότητα, το χιούμορ, η ψυχή αυτής της γυναίκας.
Μια ερμηνεία που μιλάει στις καρδιές μας.
Η προσέγγιση της Σίρλεϊ, τόσο σκηνοθετικά από τον Βασίλη Μαυρογεωργίου, όσο και ερμηνευτικά από την κ. Ουζουνίδου, έχει γίνει τόσο προσεγμένα και με τόση αγάπη και σεβασμό σε όλες τις γυναίκες.
Μια γυναίκα με τη φωνή όλων των γυναικών!
Η παράσταση, διαρκεί περίπου μιάμιση ώρα.
Μιάμιση ώρα γεμάτη γέλιο και συγκίνηση.
Αμαρτία και εξιλέωση.
Μιάμιση ώρα που φεύγοντας από το θέατρο, θα νιώσεις πως δεν είναι αρκετή και θα κλείσεις εισιτήριο και για το επόμενο Σαββατοκύριακο.
Και τώρα, οι σκέψεις μου.
Η Σίρλεϊ, δεν απέχει και πολύ από τις μανάδες μας. Τουλάχιστον μέχρι πριν ανέβει στο αεροπλάνο και ταξιδέψει στην Κέρκυρα.
Δεν ξέρω για τη δική σου, αλλά η δική μου σίγουρα αφιερώθηκε στην οικογένεια της.
Και ναι συνεπάγονται όλα αυτά που φαντάζεσαι.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι πως θα ήταν η μάνα μου αν κοίταζε λίγο παραπάνω τον εαυτό της αντί για εμάς.
Ποιες όμως οικογένειες είναι τελικά οι πιο ευτυχισμένες; Αυτές που η μητέρα αφοσιώνεται στα παιδιά και τον σύζυγο της, ή αυτές που η μητέρα συνεχίζει να κάνει τη ζωή που έκανε πριν τα παιδιά;
Ξέρω πως σε όλο αυτό δεν έχω αναφέρει τον πατέρα.
Δεν είμαι φαλλοκρατικό γουρούνι.
Απλά η πρωταγωνίστρια μας είναι γυναίκα.
Αν ήταν ο Σίρλος, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.
Η αλήθεια λοιπόν βρίσκεται κάπου στη μέση.
Πως όμως μπορούν να κρατηθούν οι ισορροπίες;
Εδώ έρχεται ο πατέρας και οικογενειάρχης.
Είναι ολοφάνερο πως στην περίπτωση της Σίρλεϊ, ο πατέρας πάντοτε ήταν αυτός που έφερνε τα λεφτά στο σπίτι, αυτός που αποφασίζει και διατάζει, αυτός που κάνει κουμάντο τέλος πάντων. Και δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς, έχουμε μεγαλώσει με αυτόν τον πατέρα.
Αλλά δεν έχει σημασία. Όχι πια.
Η σημερινή γενιά, έχει ξεφύγει σε πολύ μεγάλο βαθμό από την τοξικότητα που επικρατούσε στις οικογένειες των προηγούμενων δεκαετιών.
Ναι, η Σίρλεϊ ανέβηκε πρώτη φορά στα μέσα της δεκαετίας του 80, και σίγουρα αντιπροσώπευε τεράστιο κομμάτι της πίτας που ονομάζουμε κοινωνία.
Σήμερα όμως τα πράγματα τείνουν να αλλάξουν.
Οι σύζυγοι μοιράζονται τις υποχρεώσεις, μοιράζονται το χρόνο με τα παιδιά τους, μοιράζονται την οικογενειακή ζωή. Ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω.
Δεν είμαι ουτοπιστής. Ξέρω πως η ταλαιπωρία της ρουτίνας πάντοτε καραδοκεί, και πως δεν είναι εύκολο για μια οικογένεια να μένει για πάντα κάτω από την ίδια στέγη.
Όμως αυτό είναι άλλο...
Όπως και το κάτι άλλο είναι η Σίρλεϊ, με την Ελένη Ουζουνίδου!
Και προτείνω την παράσταση ανεπιφύλακτα.
Και συντομεύετε, ένα ΠΣΚ έμεινε!
Καλή θέαση,