Search Results

Το Θέατρο Μικρό Άνεσις φιλοξενεί φέτος στην κατάμαυρη σκηνή του, μια ιστορία που είναι γραμμένη με αίμα, στις μαύρες σελίδες τις ιστορίας. Η Λεμονιά που για άλλη μια χρονιά την υποδύεται η Χρύσα Παπά , είναι η αφηγήτρια του έργου του Γιάννη Καλπούζου «Σέρρα, η ψυχή του Πόντου». Η Σέρρα Για την ιστορία, η «Σέρρα», είναι ο καθ' ομολογίαν εμβληματικότερος ποντιακός χορός, και είναι ένα αμάλγαμα ποντιακών και αρχαίων πυρρίχιων χορών. Το έργο Η Λεμονιά μας μιλάει για την ιστορία του πατέρα της, Γαληνού Φιλονίδη, ξεκινώντας από τα μέσα της δεκαετίας του 1910. Μας περιγράφει γλαφυρά πως κατάφερε να επιβιώσει μέσα από όλες τις κακουχίες, τον διωγμό και τον θάνατο, που συντρόφευε για δεκαετίες τρείς γενεές ανθρώπων του Πόντου, και της Αρμενίας. Μια ιστορία γεμάτη πάθος, αγάπη, πόνο, προδοσία και δίψα για ζωή. Γονείς χωρίζονται από τα παιδιά τους, σε ένα σύγχρονο παιδομάζωμα, Ο Γιάννης Καλπούζος μας βυθίζει μέσα σε μια εποχή που η αξία της ανθρώπινης ζωής ωχριούσε έναντι του μίσους μεταξύ των λαών, του επεκτατισμού και της ακόρεστης δίψας για εξουσία. Όχι πως σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η Χρύσα Παπά, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Σωτήρη Χατζάκη, μας περιγράφει με καθαρό λόγο κι έντονες εναλλαγές συναισθημάτων, ένα μαγικό ταξίδι ξεκίνησε από την Τραπεζούντα, διήρκησε περίπου πενήντα χρόνια, μόνο και μόνο για να καταλήξει ξανά στον τόπο εκκίνησής του. Οι ρόλοι που ενσαρκώνει επί σκηνής ξεπερνούν τους 10, ενώ οι εναλλαγές είναι ταχύτατες, μα όχι βεβιασμένες. Με φόντο τους διωγμούς και τις γενοκτονίες, Ποντίων και Αρμενίων, οι πρωταγωνιστές των έργου χάνονται, αγαπιούνται, προδίδονται, βασανίζονται, βιάζονται, χάνουν κάθε ελπίδα, βρίσκονται ξανά. Ο μονόλογος αυτός είναι ένα κερδισμένο στοίχημα από την ηθοποιό. Η χειμαρρώδης ροή της ερμηνείας της Χρύσας Παπά προκαλεί ανατριχίλα και δέος, καθώς χαρίζει ρίγη συγκίνησης και θαυμασμού. Ξέρω όμως πως τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Επίλογος Είτε είσαι Πόντιος, είτε Κρητικός, είτε πόντιος κριτικός-ξέρεις από αυτούς που πάνε και κράζουν τις παραστάσεις χωρίς λόγο, σίγουρα θα σου μείνει κάτι, φεύγοντας από το Μικρό Άνεσις. Πρόκειται για ένα μάθημα ιστορίας, παντρεμένο με μια ιστορία έρωτα ή μάλλον δύο. Παρασκευή, Σάββατο ή Κυριακή η Χρύσα Παπά θα είναι εκεί! Το παράκανα. Καλή θέαση! Ευρυγένης

Πως μπορείς να επιβιώσεις στην κοινωνία του σήμερα; Είναι η κοινωνία που ζούμε, διαφορετική από τη χθεσινή; Αν με ρωτάς, ίσως όχι και πολύ. Η πείνα θερίζει. Η εγκληματικότητα καλπάζει. Ο φόβος μας κατακλύζει. Αναρωτήθηκες όμως το γιατί; Γεννιούνται κάποιοι άνθρωποι περιθωριακοί, «κακοί», ή η ίδια η κοινωνία τους σπρώχνει προς τη σκοτεινή της πλευρά, για να δείξει τελικά πόσο εύρυθμη είναι, και πόσο αποτελεσματικά τους αντιμετωπίζει; Τρεις νέοι άνθρωποι, όλοι με διαφορετικούς χαρακτήρες, καλούνται να αντιμετωπίσουν το νόμο, αλλά και τις ίδιους τους εαυτούς τους, καθώς η μόνη διέξοδος στο πρόβλημα τους, φαίνεται να είναι η ληστεία μιας τράπεζας. Κάτι όμως πάει στραβά. Ένας πυροβολισμός. Ένας πυροβολισμός που βρίσκει στόχο. Γιατί όμως ο άνθρωπος καταφεύγει σε τόσο ακραίες πράξεις; Είναι η εύκολη λύση ή η λύση πανικού; Δεν είμαι ειδικός ούτε τον υποκρίνομαι. Απλά αναρωτιέμαι. Το έργο ξεκινάει δυναμικά, καθώς οι τρεις πρωταγωνιστές μας, ορμούν στη σκηνή, που αποτελεί και το κρησφύγετο τους, προσπαθώντας να ξεφύγουν από το ανθρωποκυνηγητό που έχει εξαπολυθεί εναντίον τους, μετά τη ληστεία και την ανταλλαγή πυροβολισμών. Υπάρχει έντονη ανησυχία μεταξύ τους, μιας και πάνω στη συμπλοκή ένας αστυνομικός σωριάστηκε στο έδαφος. Ο μεγάλος αδερφός, ο Κοσμάς (Αλέξανδρος Παπατριανταφύλλου) είναι ο εγκέφαλος της επιχείρησης, βαθιά πολιτικοποιημένος, και η φωνή της λογικής. Ο μεσαίος, ο Τάσος (Λυκούργος Μπαδράς), ο πιο θερμοκέφαλος και συνάμα ονειροπόλος, φαίνεται να έχει περάσει πολύ καιρό από τη ζωή του σε σωφρονιστικό ίδρυμα, ενώ ο μικρότερος ο Στέλιος, είναι φοιτητής της σχολής καλών τεχνών και βαθύτατα εξαρτημένος από ουσίες(πράγμα που ο Βασίλης Τριανταφύλλου, αποδίδει εκπληκτικά επί σκηνής). Οι ώρες μέσα στη «φωλιά» τους, μετατρέπονται σε μέρες, και μέσα σε αυτές τις μέρες, ο φόβος και η παράνοια θεριεύουν, και έρχονται να βυθίσουν τους τρεις πρωταγωνιστές στο σκοτάδι τους. Μια γυναίκα τους ενώνει, και είναι η ίδια γυναίκα που τους χωρίζει. Πώς αυτή η γυναίκα θα επηρεάσει την έκβαση των αποφάσεων τους; Πως θα σπάσουν τα δεσμά που μόνοι τους τελικά έσφιξαν περισσότερο γύρω από τα κορμιά τους; Καθ' όλη τη διάρκεια του έργου, οι αναφορές στον Προμηθέα, αλλά και οι παραλληλισμοί που γίνονται με αυτόν, δείχνουν πως η ανθρώπινη φύση είναι πλασμένη έτσι ώστε να μην είναι ποτέ πραγματικά ελεύθερη. Και εδώ που τα λέμε, πιστεύεις πως είναι; Όλη μας τη ζωή τη ζούμε με κανόνες. Άλλοι είναι δίκαιοι και σωστοί, αλλιώς θα κυριαρχούσε το χάος. Άλλοι άδικοι και καταπιεστικοί, απομυζώντας τη ζωτικότητά μας. Όλη μας τη ζωή αντιμετωπίζουμε ή ακόμα χειρότερα δημιουργούμε καταστάσεις, στις οποίες βυθιζόμαστε κάθε μέρα πιο βαθιά, χάνοντας κάθε ελπίδα πως κάποιο χέρι θα έρθει και θα μας τραβήξει ξανά στην επιφάνεια…Και τελικά... Μπορούν τρεις «εκτελεστές» να λυτρωθούν; Μπορείς εσύ; «Οι εκτελεστές» είναι μια πολύ δυνατή και πολιτικοποιημένη παράσταση, που αν μη τι άλλο, θα σε κάνει να προβληματιστείς πολύ. Μας παρουσιάζει τα βία που ασκείτο, και δυστυχώς ασκείται ακόμη, σε βάρος όλων αυτών που στάθηκαν απέναντι σε καθεστώτα απολυταρχίας, μια απολυταρχία, που τελικά μόνοι μας φέρνουμε στην εξουσία, είτε με τις πράξεις μας, είτε με τις ψήφους μας. Οι πρωταγωνιστές, δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους πάνω στη σκηνή, τραβώντας μας μέσα στην τραγική κατάσταση που βιώνουν, και κάνοντας μας μέρος της. Η σκηνοθεσία είναι ολόσωστη. Όλα και όλοι, μοιρασμένοι όπως πρέπει, δίχως να χάνεται η ισορροπία στη σκηνή. Μολαταύτα, επειδή οι κινήσεις των πρωταγωνιστών, πολλές φορές είναι γρήγορες και σπασμωδικές, υπέροχα χορογραφημένες (εξαιρετική η δουλειά της κινησιολόγου) όπως δηλαδή πρέπει να είναι σε μια τόσο αγχώδη και τεταμένη κατάσταση, θα σου πρότεινα να μην κάτσεις μπροστά μπροστά. Διάλεξε την τρίτη σειρά. Έτσι, δε θα χρειάζεται να στρέφεις το κεφάλι σου αριστερά δεξιά όλη την ώρα, εκτός αν θες να νιώσεις όλο το στρες που βιώνουν τα παιδιά στη σκηνή. Τότε ναι. Αν μπορείς, κλείσε πρώτη θέση. Η μουσική που πλαισιώνει την παράσταση, είναι του Στέλιου Σαλβαδόρ ("Μωρά στη φωτιά"), συνεπώς οι παλαιότεροι (όχι εγώ, εγώ είμαι μικρός) μπορείτε να αντιληφθείτε την ένταση, την ταραχή και τη ζωντάνια που κυριαρχεί στη σκηνή. Οι φωτισμοί και ο ήχος, κρατούν πρωταγωνιστές και κοινό, σε μια συνεχή εγρήγορση, ανεβάζοντας την αδρεναλίνη στα ύψη. Ευρυγένης Θέατρο Αλκμήνη Αλκμήνης 8-12, Αθήνα κάθε Τετάρτη στις 21:00 Συνεργασία με την Ελληνική Εταιρεία παραγωγής θεάτρου «Από τα έγκατα της Γης» Διάρκεια 80’ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ: ΚΑΝΟΝΙΚΟ: 12 € / ΜΕΙΩΜΕΝΟ (ΑΜΕΑ, Ανεργίας, Φοιτητικά): 8 € Με χρήση πιστωτικής/ χρεωστικής κάρτας: Στο www.ticketmaster.gr / στο τηλεφωνικό κέντρο: 210 8938111 (Καθημερινές 10:00-21:00 & ΣΚ 17:00-21:00) & στα Εκδοτήρια Με μετρητά: Εκδοτήρια (18:00 - 21:00) Οι προβολές θα πραγματοποιηθούν σύμφωνα με όλες τις υγειονομικές υποδείξεις που ισχύουν. Η χρήση μάσκας είναι υποχρεωτική από κάθε θεατή καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής του στον χώρο. Επίσημα σημεία πώλησης εισιτηρίων της εκδήλωσης είναι τα παρακάτω. Ως εκ τούτου, η Ticketmaster ουδεμία ευθύνη φέρει για εισιτήρια τα οποία έχουν προέλθει από αγορές εκτός του επίσημου δικτύου της και παρέχονται χωρίς καμία απολύτως εγγύηση για την ορθότητα και την ακρίβειά τους. ΟΡΟΙ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟΥ Με την ολοκλήρωση της αγοράς σας, αποδέχεστε τους όρους εισιτηρίων του διοργανωτή που αναγράφονται πάνω στο εισιτήριό σας και τους όρους χρήσης που αναγράφονται εδώ.

Στο σπίτι ενός φτωχού σκουπά, οι γονείς λείπουν για τον αγώνα του μεροκάματου και τα παιδιά, ο Χένσελ και η Γκρέτελ προσπαθούν να τελειώσουν τη δουλειά που τους ανέθεσαν. Η πείνα όμως δεν τα αφήνει να δουλέψουν και για να την ξεχάσουν το «ρίχνουν» στ’ αστεία και το χορό, ξεσηκώνοντας το σπίτι. Έρχεται η μητέρα, θυμώνει από τη φασαρία και την ακαταστασία, τα κυνηγά, και για να τα τιμωρήσει τα στέλνει στο δάσος για βατόμουρα. Όταν έρχεται ο πατέρας- φορτωμένος αγαθά για το σπίτι- και μαθαίνει πού είχαν πάει τα παιδιά γίνεται έξαλλος γιατί ξέρει πως εκεί, στο δάσος, ζει σ’ ένα ζαχαρένιο σπιτάκι η κακιά μάγισσα που ξεγελά τα παιδιά και τα φυλακίζει. Οι γονείς φεύγουν γρήγορα για να βρουν τα παιδιά πριν τα βρει η νύχτα μέσα στο δάσος, εκείνα πέφτουν στο μεταξύ στα «δίχτυα» της κακιάς μάγισσας, αλλά μέσα από κωμικές καταστάσεις κατορθώνουν να ελευθερωθούν και μαζί να ελευθερώσουν όλα τα παιδάκια που είχε κατά καιρούς φυλακίσει η μάγισσα. Τελικά συναντιούνται με τους γονείς τους και γυρίζουν πανηγυρικά στο σπίτι τους. Το έργο αυτό είναι βασισμένο στο λιμπρέτττο της Αντελάϊντ Βέττε από την όπερα του Ε. Χούμπερτιγκ. Είναι το πιο δημοφιλές παραμύθι των αδελφών Γκριμ, διασκευασμένο θεατρικά από τον Δ. Κούτση. Επιβλητικά σκηνικά, πανέμορφα κοστούμια και υπέροχη μουσική του Ε. Χούμπερτιγκ και του αρχιμουσικού Διονύση Κούτση κοσμούν την παράσταση. Το κυρίως μήνυμα του παραμυθιού είναι η δύναμη και η γενναιότητα των μικρών παιδιών, αλλά και η εξυπνάδα τους, που τα κάνει να καταφέρνουν τα ακατόρθωτα. Επίσης οι ήρωες του έργου Χένσελ και Γκρέτελ, δίνουν το καλό παράδειγμα της αγάπης, προστατευτικότητας και ενότητας των αδελφιών μεταξύ τους. Η παράσταση αυτή «αγγίζει» τους ανθρώπους του μόχθου και της βιοπάλης δείχνοντας παράλληλα το δέσιμο και την αγάπη μιας φτωχής επαρχιακής οικογένειας. Κατάλληλο για παιδιά από 3 έως 10 χρονών. Διάρκεια: 90’. Πρωταγωνιστούν: Μαρία Συμεών, Βασίλης Ασημάκης, Έλλη Λορέντη, Νίκη Αναστοπούλου. Λιμπρέττο: Αντελάϊντ Βέττε Θεατρική διασκευή: Διονύσης Κούτσης Σκηνοθεσία: Έλλη Βοζικιάδου Μουσική: Ε. Χούμπερτινγκ / Διονύσης Κούτσης Σκηνικά: Χαράλαμπος Σεπεντζής Κοστούμια: Έλσα Βώκου Φωτισμοί: Ιωάννα Κούτση Ηχοληψία: Σταμάτης Αρβανιτίδης Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Κυριακές 14, 21, & 28 Νοεμβρίου στις 11:15 π.μ. Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ το άτομο. Άνεργοι-πολύτεκνοι: 5 εύρώ το άτομο. Τιμή ομαδικού εισιτηρίου άνω των 20 ατόμων: 5 ευρώ το άτομο. Πάρκινγκ: ακριβώς δίπλα στο κινηματοθέατρο. “STUDIO – NEW STAR ART CINEMA” Σπάρτης και Σταυροπούλου 33, Πλατεία Αμερικής Πληροφορίες στο θέατρο «ΘΥΜΕΛΗ-ΕΛΛΗ ΒΟΖΙΚΙΑΔΟΥ» στο τηλέφωνο 210-8657677 Λόγω της πανδημίας του COVID-19 το θέατρο ΘΥΜΕΛΗ για το φετινό χειμώνα μεταφέρεται στο κινηματοθέατρο “STUDIO – NEW STAR ART CINEMA”, έναν ιστορικό κινηματογραφικό χώρο Τέχνης στην Πλατεία Αμερικής στην οδό Σπάρτης και Σταυροπούλου 33 πλησίον του θεάτρου μας, χωρητικότητας 750 θέσεων, όπου ο επιτρεπόμενος αριθμός θεατών δεν θα ξεπερνά τα 375 άτομα (50% των καθισμάτων), με σκοπό την πρόσθετη διασφάλιση της δημόσιας υγείας με απόλυτη τήρηση των υγειονομικών μέτρων. Η αίθουσα είναι μεικτή.

Η παράσταση CAGEBIRDS του βραβευμένου συγγραφέα David Campton, μετά την επιτυχημένη πορεία της το 2019, παρουσιάζεται ξανά για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων από την Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2021 και κάθε Κυριακή στις 19.00 στην κεντρική σκηνή του θεάτρου ΑΛΚΜΗΝΗ, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη και παραγωγή της A PRIORI www.a-priori.gr Έξι γυναίκες βρίσκονται σ' ένα κλουβί δέσμιες, η καθεμία στη δική της αντίληψη περί πραγματικότητας... Έξι γυναίκες βρίσκονται σ' ένα κλουβί δέσμιες, η καθεμία στη δική της αντίληψη περί πραγματικότητας. Η Κυρία τους, τους φέρνει μια νέα συγκάτοικο και μαζί μ' αυτήν, την ευκαιρία να κερδίσουν την ελευθερία τους. Θα την πετάξουν αυτή την ευκαιρία ή θα πετάξουν μακριά...; Έχουν τη δύναμη να ξεφύγουν από τον μικρόκοσμό τους; Οι οκτώ ηρωίδες, μέσα από παράλογες -ή ίσως όχι και τόσο- καταστάσεις, έρχονται αντιμέτωπες με τους φόβους τους, που με τόσο κόπο πασχίζουν να κρύψουν, αλλά και την επίπτωση αυτών. Τη στέρηση της ψυχό-πνευματικής ελευθερίας. «Τι δεν καταλαβαίνετε; Είστε ελεύθερες! Μόλις περάσετε την πόρτα αυτή, είστε εσείς κι ο ουρανός. Γιατί κάνετε πίσω; Σας προσφέρω την ελευθερία σας, γιατί δεν την αρπάζετε; Να η έξοδος προς το σύμπαν! Τι περιμένετε για να βουτήξετε; Φοβάστε; Ναι. Φοβάστε. Σας προσφέρεται ο κόσμος… κι εσείς φοβάστε να τον πάρετε.» (απόσπασμα έργου) O «πατέρας» της ψυχανάλυσης Σίγκμουντ Φρόυντ είπε: «Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν πραγματικά ελευθερία, επειδή η ελευθερία προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης. Και οι περισσότεροι άνθρωποι τρέμουν την ανάληψη ευθύνης.» Εκ πρώτης αυτό μοιάζει κατανοητό. Τι σημαίνει όμως στην ουσία του; Ποια είναι η ευθύνη που οφείλει ο άνθρωπος να αναλάβει; Κι απέναντι σε ποιον; Αυτό το σημείο έρχεται να μας φωτίσει ένας από τους κορυφαίους στον τομέα της φιλοσοφίας, ο Φρίντριχ Νίτσε, «Ελευθερία είναι η θέληση να είναι κανείς υπεύθυνος απέναντι στον εαυτό του.» Πόσο εύκολο είναι όμως να σταθεί ο άνθρωπος απέναντι στον εαυτό του και όχι κατ’ ανάγκη αλλά γιατί το έχει πραγματικά θελήσει; Μέσα από το CAGEBIRDS, αυτό το ιδιαίτερο έργο, ο Άγγλος θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος David Campton, δείχνει καθαρά ότι το να θελήσει ο άνθρωπος την ελευθερία του δεν είναι τελικά αυτονόητο, ούτε εύκολο. Χρειάζεται δύναμη, έμπνευση, αλήθεια και αγάπη, απέναντι στους άλλους κι απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό. «Όλα ξεκινούν από ένα σφίξιμο στο στήθος. Ένα σφίξιμο στο στήθος μπορεί να εξελιχθεί σε οτιδήποτε. Όταν υψωθεί στο κεφάλι έχεις πονοκέφαλο. Όταν βυθιστεί στο στομάχι έχεις στομαχόπονο. Όταν φτερουγίσει στην καρδιά… μαράζι.» (απόσπασμα έργου) Παίζουν οι ηθοποιοί (αλφαβητικά): Ειρήνη Βουκελάτου, Μαριλέττα Κυριαζή, Κατερίνα Κωνσταντέλλου, Έμμυ Μαυρίκα, Μαγδαληνή Παλιούρα, Αλεξία Στολιδάκη, Έμμη Χάλαρη, Μαρία Μελίτα Ψυχογυιοπούλου Ταυτότητα παράστασης Κείμενο: David Campton Μετάφραση: Στέλλα Γεωργουλέα Σκηνοθεσία/Σκηνογραφία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη Ενδυματολογία: Μαρία Φιλίππου Πρωτότυπη μουσική: Γιάννης Οικονόμου Κίνηση: Χριστίνα Φωτεινάκη Σχεδιασμός φωτισμών: Μανώλης Μπράτσης Μακιγιάζ/Σπέσιαλ εφέ: Ράνια Γιαννάκη Ειδικές κατασκευές: Δήμητρα Καίσαρη Κατασκευή μάσκας: Κατερίνα Θεοφανοπούλου Creative agency: Grid Fox Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού Ημέρες & ώρες παραστάσεων Πρεμιέρα: Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2021 Κάθε Κυριακή στις 19.00 στην κεντρική σκηνή του θεάτρου ΑΛΚΜΗΝΗ ΓΙΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ Μέρος των εσόδων δίνεται στην «Εταιρεία Προστασίας Ανηλίκων Πειραιά» Τιμές εισιτηρίων Γενική Είσοδος: 12€ Μαθητικό, φοιτητικό, ανέργων, ΑΜΕΑ: 10€ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΟΛΑ ΤΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ 10€ ΓΙΑ ΤΙΣ 2 ΠΡΩΤΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ! Διάρκεια παράστασης: 60’ (χωρίς διάλειμμα) Θέατρο Αλκμήνη Αλκμήνης 8-12, Γκάζι (μετρό Κεραμεικός) Τηλ. 2103428650 (καθημερινά 18.00-23.00) και 6932258073 Χάρτης: θέατροΑλκμήνη_googlemap Προπώληση εισιτηρίων Θέατρο ΑΛΚΜΗΝΗ (18.00-23.00) Ηλεκτρονικά στο www.ticketmaster.gr Τηλεφωνικό Κέντρο TICKETMASTER, τηλ. 2108938111 Facebook Pages https://www.facebook.com/madamitses/ https://www.facebook.com/theatreapriori/ Το θέατρο ΑΛΚΜΗΝΗ λειτουργεί ως μικτός κλειστός χώρος με ποσοστό πληρότητας 50%. Για τη διασφάλιση της δημόσιας υγείας, η είσοδος των θεατών στις παραστάσεις  θα πραγματοποιείται  με: 1. Πιστοποιητικό εμβολιασμού σε ισχύ (ενεργοποιείται 14 ημέρες μετά τη β’ δόση εμβολίου ή 14 ημέρες μετά το μονοδοσικό εμβόλιο), 2. Πιστοποιητικό νόσησης σε ισχύ (εκδίδεται 30 ημέρες μετά το θετικό test και ισχύει για 180 ημέρες), 3. Αρνητικό PCR test (72 ωρών) ή rapid test (48 ωρών) πριν την παράσταση. Οι θεατές κάτω των 12 ετών μπορούν να εισέρχονται με self-test (24 ωρών), με υπογεγραμμένη από γονέα και πρωτοκολλημένη υπεύθυνη δήλωση μέσω του https://self-testing.gov.gr/ Κατά την είσοδο των θεατών στους χώρους γίνεται έλεγχος αυτών των πιστοποιητικών και των test, καθώς και του πιστοποιητικού ταυτοπροσωπίας (αστυνομική ταυτότητα, διαβατήριο, δίπλωμα οδήγησης). Καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης, αλλά και της παραμονής των θεατών  στον χώρο, η χρήση μάσκας είναι υποχρεωτική. Για αποφυγή συνωστισμού και καθυστέρησης της έναρξης της παράστασης, παρακαλούνται οι θεατές να βρίσκονται εγκαίρως στον χώρο του θέατρου.

«Μια άλλη Θήβα» εκτυλίσσεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε την παράσταση μαζί με τον συγγραφέα, και μετά το τέλος του έργου να κάνουμε όλοι οι παρευρισκόμενοι, μια ανοιχτή συζήτηση μαζί του. Έχοντας μελετήσει βαθιά το Θηβαϊκό Κύκλο και πιο συγκεκριμένα την «Οιδιπόδεια», ο συγγραφέας Σέρχιο Μπλάνκο εμβαθύνει στα συναισθήματα και τις καταστάσεις που μπορούν να οδηγήσουν έναν άνθρωπο στο να διαπράξει το έγκλημα της πατροκτονίας. Η πλοκή. Ο συγγραφέας καλείται να δημιουργήσει μια θεατρική παράσταση και αποφασίζει πως στον πρωταγωνιστικό ρόλο θα βρίσκεται ο ίδιος ο πατροκτόνος. Οι συναντήσεις με τον νεαρό Μάρτιν, πραγματοποιούνται στο γήπεδο μπάσκετ του σωφρονιστικού ιδρύματος όπου φιλοξενείται. Είναι ένα άτομο μοναχικό. Αποφεύγει τις συναναστροφές με άλλα άτομα. Μόνη του συντροφιά στη φυλακή, είναι η μπάλα, η μπασκέτα και το ταμπλό. Καθώς οι συνεδρίες προχωρούν, το νήμα του εγκλήματος ξετυλίγεται και οι αιτίες του βγαίνουν στην επιφάνεια. Όμως η σχέση μεταξύ των ανδρών φαίνεται πως ακολουθεί άλλα μονοπάτια, πιο συναισθηματικά...πιο σκοτεινά. Οι δύο άντρες διδάσκουν ο ένας τον άλλον μαθήματα που θα τους συντροφεύουν για όλη τους τη ζωή. Πως μπορεί να φτάσει κανείς στο να σκοτώσει, ειδικά δε, τον πατέρα του; Όπως αναφέρει και στο έργο ο συγγραφέας, επικαλούμενος τα λόγια του Φρόιντ «όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε σκεφτεί να σκοτώσουμε τον πατέρα μας» Συζήτησα το θέμα με μερικά κοντινά μου άτομα, πριν τα δάχτυλα μου φτάσουν σε αυτό εδώ το πληκτρολόγιο. Οι απόψεις, είναι πάντα διαφορετικές: «Προτιμούσα να πεθάνω, όχι όμως να τον σκοτώσω.» «Δεν έχω φτάσει ακόμα σε αυτό το σημείο-και δε νομίζω να φτάσω και ποτέ. Ε καλός ανθρωπάκος είναι μωρέ.» «Δε θα τον σκότωνα, αλλά έχω ευχηθεί να πεθάνει.» «Όχι. Ποτέ» «Με τρελαίνει, πολλές φορές θέλω να τον πνίξω.» Δεν είμαι πατέρας, θείος, ούτε καν μακρινός ξάδελφος της ψυχολογίας, αλλά σίγουρα ΔΕΝ έχουμε θελήσει όλοι να σκοτώσουμε τον πατέρα μας. Γιατί όμως όσοι το έχουν σκεφτεί, έφτασαν ως εκεί; Δεν έχω δικαίωμα να μιλήσω εκ μέρους κανενός, αλλά γνωρίζοντας τα άτομα, άλλους περισσότερο και άλλους λιγότερο, μπορώ να φανταστώ τους λόγους. Οι περισσότεροι πατεράδες και δυστυχώς όχι μόνο οι δικοί μας, αλλά και άτομα της γενιάς μας που δημιουργούν οικογένειες, μεγάλωσαν και διαιωνίζουν την τοξικότητα που κουβαλάει η πατριαρχία. Αυταρχικοί χαρακτήρες, πολλές φορές απόμακροι. Άσχημες ως και κακοποιητικές συμπεριφορές προς τις γυναίκες και τα παιδιά τους, έντονος ρατσισμός απέναντι σε ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Δε φταίνε όμως αυτοί. Τουλάχιστον όχι όσο είναι νέοι. Κι αυτοί κουβαλάνε τα "μπαγκάζια" των προηγούμενων γενεών. Μολαταύτα, δε μπορώ να δικαιολογήσω κανέναν ενήλικο που ενώ έχει διαμορφώσει τον χαρακτήρα του, δεν προσπαθεί καν να αποτινάξει από πάνω του τούτα τα φαρμάκια. Τα παραπάνω προφανώς δεν ισχύουν για όλους, αλλά σίγουρα δεν αποτελούν και το μικρότερο κομμάτι της πίτας. Ο νεαρός Μάρτιν, δολοφόνησε τον πατέρα του με 21 πιρουνιές. Σωστά διαβάζεις, δεν ήταν μαχαιριές. Οι αιτίες για το απάνθρωπο έγκλημα ίσως ήταν κάποιες από τις παραπάνω, ίσως όλες μαζί, ίσως και καμία από αυτές. Σε προβλημάτισα; Αν ναι, μπορείς να επισκεφθείς το θέατρο του Νέου Κόσμου, και έπειτα να μοιραστείς τις εντυπώσεις σου μαζί μας. Αν όχι, ξαναδιάβασε το άρθρο, μήπως και τα καταφέρω με τη δεύτερη! Καλή θέαση. Ευρυγένης

Το 2023 έφτασε στο τέλος του όμως η θεατρική σεζόν είναι ακόμα μόνο στη μέση της! Μέσα σε αυτή τη χρονιά το θέατρο ήταν πάντα εκεί για να περάσουμε καλά με τους φίλους μας, να συζητήσουμε, να προβληματιστούμε και να μας στηρίξει σε εύκολες και δύσκολες στιγμές! Οι αρθρογράφοι του We Love Theater, για να ευχαριστήσουν εσάς τους αναγνώστες μας για τη συνεχή σας υποστήριξη στη δουλειά μας, συγκέντρωσαν για εσάς τις καλύτερες παραστάσεις που παρακολούθησαν για να μπει το 2024 ακόμα πιο όμορφα! "Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών" Από την Ανδρονίκη Προκόπη [...] 1ο μάθημα: Αδράξτε τη μέρα! («Carpe diem!»). Η ζωή πράγματι είναι πολύ σύντομη... 2ο μάθημα: «Οι λέξεις και οι ιδέες πίσω από τις λέξεις μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο». 3ο μάθημα: «Ο κόσμος μοιάζει διαφορετικός από εδώ πάνω. Είναι διαφορετικός από εδώ πάνω». Οφείλουμε να αφήνουμε τη σκέψη μας να πάρει κι άλλους δρόμους, ακόμα κι αν είναι λάθος. Δεν πρέπει να υποταχθούμε δίχως να έχουμε αντισταθεί. 4ο μάθημα: «Όλοι έχουμε την ανάγκη της αποδοχής. Όμως ο καθένας έχει διαφορετικά πιστεύω». Κάθε μάθημα του Κήτινγκ και ένα μάθημα για τη ζωή! Πόσο θα θέλαμε όλοι να είχαμε έναν Τζον Κήτινγκ στη ζωή μας... Και η ποίηση δίνει σταδιακά τη θέση της στη μουσική, στο χορό, στο θέατρο, στην αγάπη [...] "Τα Φώτα της Πόλης" Από την Κατερίνα Ζυγουράκη [...] Ναι η ταινία ήταν βουβή και η παράσταση στο μεγάλο μέρος της επίσης – αλλά μείνετε μαζί μου – αυτό δεν έχει καμία σημασία. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία γιατί καμία άλλη παράσταση δεν με έχει κρατήσει ξανά τόσο απόλυτα αιχμαλωτισμένη. Είναι λες και η έλλειψη διαλόγων ήταν ακριβώς αυτό που σε μάγευε και σε κρατούσε με τα μάτια στη σκηνή. Οι ηθοποιοί λειτουργούσαν σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι, σαν ένας οργανισμός. Τάξη και αταξία συνυπήρχαν ταυτόχρονα, ακριβώς όπως έπρεπε. Η κίνηση του θιάσου ήταν μαγνητική, σε σκηνοθεσία και χορογραφία της Αμάλιας Μπένετ, έδινε στην παράσταση άλλο χαρακτήρα. Τόσο η σκηνοθεσία της Αμάλιας Μπένετ, όσο και κάθε ηθοποιός καταφέραν να τιμήσουν το χαρακτήρα του βουβού κινηματογράφου σε όλο του το μεγαλείο, κάνοντας μια εξαιρετική διασκευή [...] "Οι 12 Ένορκοι" Από τον Ευρυγένη [...] Πόσες φορές εσύ ο ίδιος έχεις πιάσει τον εαυτό σου να κρίνεις κάποιο άτομο, χωρίς να το γνωρίζεις παρά μόνο εξ' όψεως, ή και μερικές φορές ούτε καν έτσι; Τα λεπτά ξεκινάνε να κυλάνε, και οι ένορκοι ψηφίζουν για την αθώωση ή την ενοχή του νεαρού [...] Μόνο ένας δε σαλεύει παρά κάθεται σκυφτός και προβληματισμένος. Η συζήτηση ξεκινά, και σύντομα μετατρέπεται σε λογομαχία. Οι πολλοί στρέφονται ενάντια στον ένορκο νούμερο 8, τη φωνή της λογικής του τραπεζιού, που δίχως να στηρίζει την αθωότητα του νεαρού, ζητά απλά να αναλύσουν τα δεδομένα και τις ενδείξεις που έχουν, ώστε να φτάσουν στο σωστό ή τουλάχιστον στο όχι τόσο βιαστικό συμπέρασμα. [...] "Στρακαστρούκες" Από την Μαρία Ουρανία Καραμέτα [...] Ο Σαμόλης μέσα από τις "Στρακαστρούκες" αποδεικνύει ότι είναι ιδιαίτερα ταλαντούχος, τόσο όσον αφορά την απόδοση του ρόλου του, όσο και αναφορικά με το κείμενο της παράστασης, καθώς είναι η πρώτη του προσπάθεια να γράψει. Αφήνει τους θεατές άφωνους με την ευρηματικότητα στα σκηνικά και τον τρόπο που παρουσιάζει μέσα από αυτά, πολλές και διαφορετικές σκηνές, ακόμα και πολλούς, αρκετά διαφορετικούς ρόλους (όπως είναι ο ρόλος του πατέρα, ο ρόλος του πιστού του φίλου "Ασκομπαντουρα" κ.λπ.). Ιδιαίτερη μνεία χρειάζεται να γίνει στην έντονη εκφραστικότητα στο πρόσωπό του, που προκαλεί ποικίλα συναισθήματα στους θεατές [...] "Οι Τρομεροί Γονείς" την Άννα Σολδάτου [...] Το έργο του Ζαν Κοκτώ "Οι τρομεροί γονείς" ερχόμενο από το Παρίσι του 1938 (χρονιά που γράφτηκε το έργο) στην Αθήνα του σήμερα, παρουσιάζει το οιδιπόδειο σύμπλεγμα μητέρας-γιού, το πάθος και την αγνότητα του πρώτου έρωτα, καθώς και τη δύναμη που κρύβει η διεκδίκηση της ατομικής ελευθερίας του κάθε ανθρώπου [...] Η εξαίρετη ερμηνεία των ηθοποιών, σε συνδυασμό με τη θαυμάσια μουσική θα σας κάνει να ανατριχιάσετε και να ελπίζετε στην οριστική απελευθέρωση την ανθρωπότητας από κατάλοιπα που βαραίνουν τις ψυχές. Ότι καλύτερο μπορούσαμε να δούμε Παρασκευή βράδυ! Η εβδομάδα μας έκλεισε υπέροχα. [...] Αυτές ήταν οι προτάσεις μας, ελπίζουμε να σας άρεσαν! Θα τα πούμε και πάλι στις θεατρικές αίθουσες το 2024! Καλή χρονιά αγαπημένοι μας με υγεία!

Ο Δημήτρης Δημόπουλος, έβαλε όλη τη ζαχαροπλαστική του τέχνη, και μας σέρβιρε την creme de la creme της καφρίλας, την "Καφρόκρεμα" του. Ίσως το καλύτερο επιδόρπιο που θα μπορούσε να φάει κανείς, μετά από την "καούρα" που προκαλέι μια μεγάλη και κουραστική εβδομάδα στη δουλειά. Δεν είμαι επιστήμονας -προφανώς- αλλιώς θα έγραφα στο Sience Illustrated, αλλά μπορώ να επιβεβαιώσω πως η καλύτερη θεραπεία για πάσαν νόσο και μαλ..λαλαλαλαλαλα στρουμφοτραγουδώ, είναι το γέλιο. Το γέλιο το ωραίο, το αβίαστο. Το γέλιο που προσφέρει ένα καλοδουλεμένο stand up comedy. Ο Δημόπουλος έχει την κλασική φάτσα του τύπου που δε χωνεύεις, αλλά τον κάνεις παρέα γιατι κάνει όλη την παρέα να γελάει με τα αιχμηρά του αστεία και την καφρίλα του. Τον καταλαβαίνω γιατί κάνω το ίδιο πράγμα. Με τη διαφορά ότι εγώ δεν τους κάνω να γελάνε. Ε, που θα πάει, θα τα καταφέρω. Το stand-up comedy, δεν είναι για όλους. Και όταν λέω δεν είναι για όλους, αναφέρομαι στην τύπισσα στην πρώτη σειρά που δε σταμάτησε να κακαρίζ..εεε..γελάει, με ή χωρίς αστείο, σαν να μην υπάρχει αύριο. Δηλαδή κάπου έλεος. Πλάκα κάνω! Μπορεί και όχι. Χμμ, "πλάκα κάνω"...Εύκολος τρόπος να ξεφύγεις από μια δύσκολη κατάσταση που μόλις προκάλεσες μια στιγμή νωρίτερα με την καφρίλα σου. Αυτάααα... Πλάκα κάνω. Στην «Καφρόκρεμα», ο Δημήτρης Δημόπουλος θα σου χαρίσει υψηλού επιπέδου γνώσεις και εμπειρίες που θα σου φαίνονται χρήσιμες για το υπόλοιπο της ζωής σου. Θα σε διδάξει αρχαία ελληνικά, και θα σου υποδείξει το λίκνο της υπέροχης και συνάμα πολύπλοκης ελληνικής γλώσσας. Ήξερες ότι η Απόλυτη Ελληνίδα Σταρ (ονόματα δε λέμε) μιλάει ακόμα τη γλώσσα των ένδοξων προγόνων μας; Λογικά όχι. Λογικά ούτε η ίδια το ξέρει. Κι όμως. Στο μιαμισάωρο μάθημα με τον κ. Δημόπουλο, θα μάθεις μαθηματικά, βιολογία, λογιστική, αλλά και πως μπορείς να ταξιδέψεις μειώνοντας τα έξοδα σου, προς διεθνείς προορισμούς. Επίσης θα... Βασικά δε λέω κάτι άλλο. Σοβαρά. Βασικά θα πω κάτι. Πέντε θέσεις παραδίπλα από μένα, ήταν και η «Πιο Φάλτσα Σοπράνο που Πάτησε στη Γη», το υπέροχο πλάσμα, η Κατερίνα Βρανά. Εντάξει οκ, θεατής ήταν, αλλά ήθελα να το αναφέρω, γιατί είναι μια υπέροχη stand-up comedian, και ανυπομονούμε να τη δούμε ξανά στη σκηνή, όπως παλιά. Αυτάαα... For real. Ο Δημήτρης Δημόπουλος θα μας πασαλείψει ξανά με την «Καφρόκρεμα» του, θα μας κάνει δηλαδή καφροcream-pie, στις 15 Απριλίου, στα WestCity Cinemas, στο Περιστέρι. Παρακολούθησε παρακάτω το χολλυγουντιανών προδιαγραφών και τεράστιου budget τρέιλερ: Το παρακολούθησες; Πες την αλήθεια, παραδέξου το! Ωραία. Τώρα κλείσε θέση ΚΑΙ ΜΗΝ ΤΟΝ ΧΑΣΕΙΣ! Ευρυγένης

Παρακολουθήσαμε την παράσταση "Συναίνεση" της Νίνα Ρείν στο θέατρο Μοντέρνοι Καιροί. Είναι ένα σκληρό και τολμηρό έργο, που δυστυχώς μπορεί να αφορά ακόμα και την κοπέλα της διπλανής πόρτας. Με τη χρήση σκληρής γλώσσας (αυτής που μας κάνει εντύπωση όταν την ακούμε στο θέατρο, ενώ συνάμα τη χρησιμοποιούμε μόνιμα στην καθημερινότητά μας), μας φέρνει πιο κοντά στις ζωές των χαρακτήρων του έργου. Συνομιλήσαμε με την ηθοποιό και σκηνοθέτη Φάνια Νταλιάνη, τόσο για τη "Συναίνεση", όσο και για το τι πραγματικά σημαίνει συναίνεση για εκείνη. Στο άκουσμα της λέξης «Συναίνεση» φυσικά, πρώτα απ’ όλα, το μυαλό μου πάει στη συναίνεση που αφορά τη σεξουαλική πράξη, στα γεγονότα που κάθε τόσο βγαίνουν στην επικαιρότητα. Ωστόσο τελικά παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις, διευρύνεται η έννοια. Ξέρουμε πως παρά τον όποιο ορισμό μιας λέξης, πολλές φορές ο καθένας μας, ανεξάρτητα από το φύλο του, αντιλαμβάνεται διαφορετικά κάποια έννοια. Τι είναι για εσάς η «Συναίνεση»; Η σκηνοθεσία του έργου αυτού, που έχει τον όρο «Συναίνεση» στον τίτλο, με έκανε κι εμένα να έχω μια πιο βαθιά αντίληψη της έννοιας. Άλλαξε μέσα μου η σημασία της. Στο άκουσμα της λέξης «Συναίνεση» φυσικά, πρώτα απ’ όλα, το μυαλό μου πάει στη συναίνεση που αφορά τη σεξουαλική πράξη, στα γεγονότα που κάθε τόσο βγαίνουν στην επικαιρότητα. Ωστόσο τελικά παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις, διευρύνεται η έννοια. Έχει να κάνει με το κατά πόσο συναινείς στις πράξεις σου και τις επιλογές σου. Για παράδειγμα, όταν παίρνεις αποφάσεις για τη ζωή σου, που αφορούν πχ το γάμο, τη δημιουργία οικογένειας, τον επαγγελματικό προσανατολισμό… Πώς σκέφτεσαι; Πως νοιώθεις; Για μένα, συναίνεση είναι να υπάρχει ένα ηχηρό και συνειδητό ΝΑΙ μέσα σου για αυτές τις επιλογές. Να μην λες «έλα μωρέ εντάξει είναι κι αυτό» ή «δεν τρελαίνομαι κιόλας αλλά οκ». Η επιλογή του έργου έγινε λόγω των αποκαλύψεων των γεγονότων που έλαβαν χώρα στο χώρο του θεάτρου, ή το είχατε στα σκαριά από πριν; Το έργο το πρωτοδιάβασα στα τέλη του 2019. Δηλαδή πριν ξεκινήσουν «τα γεγονότα», πριν έρθει τόσο έντονα το #metoo στην Ελλάδα. Όταν το διάβασα με μάγεψε, όμως πριν προλάβω να ξεκινήσω πρόβες, πριν προλάβω καν να μιλήσω με όλους τους συνεργάτες, μας βρήκε η πρώτη καραντίνα. Και κάπου εκεί άρχισε να δημιουργείται το #metoo. Ένα θέμα που είναι διαχρονικά σημαντικό ήρθε ακόμα περισσότερο στην επικαιρότητα. Οπότε, δεν είναι οι καταγγελίες στο χώρο του θεάτρου που με έκαναν να επιλέξω το συγκεκριμένο έργο, όμως μου έδωσαν μεγαλύτερη ώθηση. Φέτος παρακολουθήσαμε διάφορα έργα που πραγματεύονται θέματα όπως το ποια είναι τα όρια του καθενός ή το πως χαρακτηρίζει κάποιος ένα γεγονός (πχ. το Tape). Τι προσέγγιση έχει η «Συναίνεση» σε αυτά τα ζητήματα; Στο έργο εξελίσσεται μια υπόθεση βιασμού. Βλέπουμε την έννοια της συναίνεσης εκεί με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο. Το θύμα λέει πως δεν συναίνεσε, ο κατηγορούμενος μας βεβαιώνει για το αντίθετο. Δύο εντελώς ασυμβίβαστες αλήθειες. Όμως καθώς η δίκη είναι εν εξελίξει, η «συναίνεση» μεταφέρεται εκτός δικαστηρίου. Κύριο θέμα είναι τώρα οι προσωπική ζωή των δικηγόρων που εμπλέκονται στη δίκη. Παρακολουθούμε εκεί πιο λεπτές έννοιες της συναίνεσης σαν αυτές που αναφέρεις. Τους βλέπουμε να προσπαθούν να αποτρέψουν την κατάρρευση της ζωής τους καθώς ξετυλίγεται ένα νήμα όπου κάθε εκδοχή της αλήθειας μπαίνει στο μικροσκόπιο. Νομίζω ότι δυστυχώς οι περισσότερες γυναίκες έχουν να διηγηθούν μια ιστορία παρενόχλησης... Έχει γίνει τόσο δεδομένο πια, που δεν μας προξενεί εντύπωση… Είχατε παρόμοια βιώματα; Είτε προσωπικά είτε στον κύκλο σας. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο χώρο του θεάτρου. Ναι μου έχουν συμβεί περιστατικά, όχι τόσο μεγάλα και τρανταχτά σαν αυτά που ακούμε στις ειδήσεις, όμως έχει τύχει να φοβηθώ πολύ, ίσως να γλίτωσα τα χειρότερα παρά τρίχα, δεν ξέρω. Νομίζω ότι δυστυχώς οι περισσότερες γυναίκες έχουν να διηγηθούν μια ιστορία παρενόχλησης, μια ιστορία στην οποία κινδύνεψαν λίγο η πολύ. Έχει γίνει τόσο δεδομένο πια, που δεν μας προξενεί εντύπωση… Το βλέπω και το ακούω σε συζητήσεις. Μιλάμε μόνο για τα πολύ μεγάλα περιστατικά, για τα πιο μικρά λένε όλες: «Τέτοια; Μου έχουν συμβεί πάρα πολλά…» Πράγμα πολύ άσχημο, δεν πρέπει κάτι τέτοιο να μπαίνει στα δεδομένα, στα συνηθισμένα, γιατί τότε σταματάμε να το πολεμάμε. Θεωρείτε πως υπάρχει ελπίδα δικαίωσης για τα θύματα, όχι μόνο τώρα αλλά και στο μέλλον, ή πως όπως έχει δείξει η ιστορία, κάτι βγαίνει στο προσκήνιο για κάμποσο καιρό, και μετά ο σκοταδισμός που βασιλεύει θα έρθει και θα καταπνίξει όλες τις προσπάθειες που γίνονται; Μα δυστυχώς ακόμα και τώρα που είναι στο προσκήνιο όλο αυτό το θέμα, ακόμα και σήμερα στο 2022 υπάρχουν φωνές που λένε «τα ήθελε» και άλλα τέτοια αδιανόητα. Η μάχη με το σκοταδισμό είναι ατελείωτη, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε απαισιόδοξοι, γιατί η απαισιοδοξία οδηγεί στη μοιρολατρία. Είναι καθήκον μας να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, για να βρίσκουν δικαίωση τα θύματα, μια ηθική ικανοποίηση ώστε να καταφέρουν να προχωρήσουν μπροστά. Η επόμενη δουλειά που ετοιμάζετε, είναι σχετική με την τωρινή ή θα αγγίξετε άλλα θέματα, ώστε να ευαισθητοποιήσετε το κοινό και σχετικά με άλλα κοινωνικά ζητήματα; Δεν είμαι ακόμα έτοιμη να απαντήσω λεπτομερώς, μπορώ σίγουρα να πω πως το θέμα δε θα σχετίζεται άμεσα με το τωρινό, αλλά θα είναι το ίδιο σημαντικό να ακουστεί στις μέρες μας, θα αφορά το σήμερα. Ευρυγένης

Καλώς ήρθατε στο φαντασμαγορικό μας τσίρκο! Ένα τσίρκο..εε..ένα έργο γραμμένο περίπου δεκατέσσερις δεκαετίες πριν, ύμνος στη γυναικεία σαγήνη, αλλά και όχι. Η εποχή που γράφτηκε, αλλά και προχθές να γραφόταν, ήταν μια εποχή όπου η θέση της γυναίκας στην κοινωνία ήταν, ε, όχι και η καλύτερη. Ξέρεις τώρα. Η διαβολογυναίκα. Η γυναίκα είναι η πηγή όλων των δεινών που τραβάνε οι άντρες. Η γυνή καράβι σέρνει και ούτω καθεξής. Και δε θα κατηγορήσω κανέναν γι' αυτό. Μιλάμε για τις προσταγές της εποχής, οπότε το έργο γράφτηκε βάσει αυτών. Η διασκευή της Σοφίας Αντωνίου όμως, έχει να μας πει και κάτι άλλο. Η Lulu, είναι ένα πνεύμα ανυπότακτο, αλλά ταυτόχρονα υποταγμένο στα θέλω και τα πιστεύω των ανδρών. Δημιουργεί ευκαιρίες και τις εκμεταλλεύεται για να ξεγλιστρήσει σαν "οχιά", από τον έναν σύζυγο στον άλλο, και να ανέβει όλο και πιο ψηλά στην κοινωνική πυραμίδα, αλλά και στα ίδια της τα μάτια. Η Lulu, είναι αυτή που θέλει να είναι, αλλά ταυτόχρονα και αυτή που εσύ θες να είναι, με το ανάλογο αντίτιμο βέβαια. «Καλώς ήρθατε στο φαντασμαγορικό μας τσίρκο! Μη φοβάστε. Η τρομερή οχιά μας στο τέλος θα πεθάνει. Δεν υπάρχει κάτι που να μπορείτε να κάνετε. Μόνο την ιστορία της να ακούσετε.» Ο Οδυσσέας Ιωάννου Κωνσταντίνου μας καλωσορίζει στην παράσταση. Σε ένα τσίρκο διαφορετικό από τα άλλα. Τρείς άντρες, τρεις χαμένες ψυχές μας περιμένουν στη σκηνή, ενώ η περιρρέουσα ατμόσφαιρα σου προκαλεί ανατριχίλες. Ο Δημήτρης Καπουράνης, ο Λεωνίδας Παπαδόδημας και ο Φώτης Στρατηγός είναι οι σύζυγοι. Οι αφέντες. Οι δαίμονες. Οι δούλοι. Τα θύματα της. Η Ευδοκία Μιμιλίδη είναι η LULU. Είναι η γυναίκα χωρίς πρόσωπο. Είναι η Μαρία, η Κασσάνδρα, η Γωγώ. Είναι ο παράδεισος και η κόλαση. Είναι η σκλάβα σου αλλά και η αφέντρα σου. Μόνο αυτή μπορεί να σου χαρίσει τη λύτρωση, αλλά ποιος θα σε λυτρώσει από εκείνη; Η παράσταση αποτελεί ένα αμάλγαμα απόκοσμων φωτισμών και ήχων, σε ένα λιτό σκηνικό με τους πρωταγωνιστές να κινούνται πάντοτε χορογραφημένα, με τα παράξενα κοστούμια τους. Κάθε φορά που κάποιος χάνει τη ζωή του, η Lulu αποκτά και λίγο περισσότερο ρουχισμό. Ένα κομμάτι από κάθε ψυχή που πήρε. Το ημίγυμνο κορμί της σιγά σιγά καλύπτεται, τόσο από ρούχα όσο και από απέχθεια γι' αυτό που έχει γίνει, μέχρι που τελικά την πνίγει. Η Lulu είναι μια κοινή. Μια πόρνη. Μια θρησκεία. Είναι αυτή που για χάρη της έχουν χαθεί εκατομμύρια ψυχές από τα γεννοφάσκια του κόσμου. Δεν παύει όμως να είναι γυναίκα. Μια γυναίκα που είχε κάθε δικαίωμα να επιβιώσει σε έναν αδίστακτο κόσμο ανδρών. Μια γυναίκα που στα πλαίσια ενός βρώμικου παιχνιδιού εξουσίας, μπολιάστηκε με το φαρμάκι που προσπαθούσε σε όλη της τη ζωή να ξορκίσει. Μια γυναίκα που πλήρωσε την ανάγκη της για ζωή, με την ίδια τη ζωή της. Μια γυναίκα θύμα των ανδρών. Μια γυναίκα όπως η Βασιλική. Η Κωνσταντίνα. Η Καρολάιν. Μια γυναίκα που δε θα έχει ξανά την ευκαιρία να βρει τη θέση της, σε έναν κόσμο που δεν είναι δίκαιος για όλους. Ευρυγένης

Η «Θέαμα Ακροπόλ» παρουσιάζει τον «Κουρέα της Σεβίλλης» του Μπομαρσέ, με το Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, σε σκηνοθεσία Σοφίας Σπυράτου, στο θέατρο Ακροπόλ. Η Σοφία Σπυράτου στήνει φέτος μία παράσταση κωμική, φασαριόζικη και ονειροπόλα, ενσωματώνοντας σύγχρονα στοιχεία και ταξιδεύοντας το θεατή μέσα από την καινούρια μετάφραση- διασκευή της Λουίζας Μητσάκου, με μία γλώσσα σημερινή. H μουσική της παράστασης, από τα γνωστά σε όλους θέματα του Ροσίνι έως τις πρωτότυπες μελωδίες του Μιλτιάδη Παπαστάμου συγκινούν και τονίζουν το μουσικό χαρακτήρα της παράστασης. Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Μανόλη Παντελιδάκη εντυπωσιάζουν ισορροπώντας ανάμεσα στο κλασικό και το σύγχρονο. Το ρόλο του Φίγκαρο αναλαμβάνει ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, ο οποίος θα ερμηνεύσει και την περίφημη άρια του Ροσίνι ελαφριά πειραγμένη. Στο ρόλο του Ντοτόρε Μπαρτόλο ο Φάνης Μουρατίδης. Ο δεκαεπταμελής θίασος αποτελείται από ταλαντούχους ηθοποιούς, χορευτές, τραγουδιστές, μουσικούς καθώς και ζωντανή ορχήστρα. Η ιστορία από τη Γαλλία Το 1775 στις παρυφές της Γαλλικής επανάστασης ο Καρόν ντε Μπομαρσέ εμπνεόμενος από το διαφωτισμό και τα κηρύγματα του Βολταίρου, του Ρουσσώ κι επηρεασμένος εκτός των άλλων από τον Μολιέρο και τον Μαριβώ γράφει τον περίφημο «Κουρέα της Σεβίλλης» που ανεβαίνει στο θέατρο με πρωτοφανή επιτυχία και στη συνέχεια μεταμορφώνεται από τον Τζοακίνο Ροσίνι σε μια από τις πιο διάσημες όπερες παγκοσμίως. Ο περίφημος Φίγκαρο εμφανίζεται για πρώτη φορά στη θεατρική πινακοθήκη ως ένας μυθικός χαρακτήρας τυχοδιώκτη πονηρού καταφερτζή αλλά και ονειροπόλου ο οποίος ήταν προάγγελος μιας επανάστασης που έμελλε να αλλάξει τον κόσμο. Στην ιστορία του έργου μπαίνει ανάμεσα στη διαμάχη του γέρο Ντοτόρε Μπαρτόλο και του νεότερού του κόμη Αλμαβίβα που μάχονται για το ποιος θα καταφέρει να παντρευτεί την πανέμορφη Ροζίνα. Παρά τις μάταιες προφυλάξεις του Μπαρτόλο ο Φίγκαρο με τα πανέξυπνα τεχνάσματά του καταφέρνει να κερδίσει ο αριστοκράτης κόμης Αλμαβίβα την πανέμορφη Ροζίνα κι ως εκ τούτου στο τέλος να νικήσει ο έρωτας. Αξιοσημείωτο είναι το πετυχημένο ανέβασμα του έργου από το Εθνικό θέατρο από το 1948 έως το 1950 σε μετάφραση Δημήτρη Ροντήρη και σκηνοθεσία Κλ. Κλώνη όπου το ρόλο του Φίγκαρο υποδύθηκε ο νεαρός τότε Δημήτρης Χορν ,της Ροζίνας η Έλλη Λαμπέτη , του κόμη Αλμαβίβα ο Ανδρέας Φιλιππίδης και του γιατρού Μπαρτόλο ο Χριστόφορος Νέζερ. Πρωταγωνιστούν Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Φάνης Μουρατίδης, Γιώργος Συμεωνίδης, Ρένος Ρώτας, Νίκη Βακάλη, Μάριος Πετκίδης, Ιωάννης Κοντέλης Χορευτές: Adolfo Vega, Σοφία Μαρτίου,Γκάμπριελ Μιρτσέα, Φαίδρα Νταϊόγλου,Κώστας Παπαματθαιάκης, Γιάννης Σμέρος, Κωστής Τσιαμάγκας, Τατιανή Χατζημπίνου. Μουσικοί: Μιλτιάδης Παπαστάμου, Μαρίνος Γαλατσινός, Φοίβος Ζήτης, Αλέξανδρος Κασάρτζης Ταυτότητα Παράστασης Διασκευή, Μετάφραση: Λουίζα Μητσάκου Σκηνοθεσία, Χορογραφία: Σοφία Σπυράτου Σκηνικά, Κοστούμια: Μανόλης Παντελιδάκης Μουσική επεξεργασία, Πρωτότυπη μουσική: Μιλτιάδης Παπαστάμου Μουσική Διδασκαλία: Δέσποινα Στεφανίδου Σχεδιασμός Φωτισμών: Λευτέρης Παυλόπουλος Βοηθός Σκηνοθέτη: Αιμιλία Σιαφαρίκα Βοηθός Χορογράφου: Αλέξανδρος Κεϊβανάη Βοηθός Σκηνογράφου: Ελίνα Δράκου Βοηθός Ενδυματολόγου: Χαρά Τσουβαλά Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης, Μαριλένα Αναστασιάδου Βίντεο Τρέϊλερ: Μαριλένα Αναστασιάδου Σχεδιασμός Αφίσας: Χριστόφορος Χαραλαμπόπουλος Οργάνωση Παραγωγής: Ντόρα Βαλσαμάκη Επικοινωνία, Δημόσιες Σχέσεις: Μαργαρίτα Δρούτσα Διαδικτυακή επικοινωνία: Κωνσταντίνος Ζουρνάς / Digital.gr Παραγωγή: Θέαμα Ακροπόλ Πρεμιέρα 29 Οκτωβρίου 2021 Ημέρες και ώρες παραστάσεων Τετάρτη 19:00, Πέμπτη 21:00, Παρασκευή 21:00 Σάββατο 18:00 & 21:00, Κυριακή18:00 Διάρκεια: 90΄ (χωρίς διάλειμμα) Εισιτήρια Τιμές Εισιτηρίων: 45€, 35€, 25€, 20 € & Φοιτητικό - Ανέργων 15€ Δεχόμαστε εισιτήρια ΟΓΑ, Ειδικές τιμές για group Προπώληση Εισιτηρίων: viva.gr Θέατρο Ακροπόλ Ιπποκράτους 9-11, 10679 Αθήνα, 2103648 303 www.theatroakropol.gr Το Θέατρο θα λειτουργήσει ως Αμιγής Χώρος Οι θεατές εισέρχονται κατόπιν υποχρεωτικής επίδειξης κατά την είσοδο : [α] πιστοποιητικού εμβολιασμού ή [β] πιστοποιητικού νόσησης που εκδίδεται τριάντα (30) ημέρες μετά από τον πρώτο θετικό έλεγχο και η ισχύς του διαρκεί έως εκατόν ογδόντα (180) ημέρες μετά από αυτόν. Απαιτείται αστυνομική ταυτότητα ή δίπλωμα οδήγησης ή διαβατήριο ή άλλο αποδεικτικό ταυτότητας, προκειμένου να διενεργείται έλεγχος ταυτοπροσωπίας . Τα ανωτέρω πιστοποιητικά επιδεικνύονται είτε σε έγχαρτη μορφή είτε ηλεκτρονικά μέσω κινητής συσκευής του θεατή. Οι ανήλικοι από τεσσάρων (4) έως έντεκα (11) ετών, δύνανται να προσκομίζουν, εναλλακτικά, δήλωση αυτοδιαγνωστικού ελέγχου (self-test) τελευταίου εικοσιτετραώρου, στην οποία προβαίνει είτε οποιοσδήποτε γονέας, ακόμα και μη έχων την επιμέλεια, είτε κηδεμόνας. Δεν απαιτείται φυσική παρουσία του γονέα ή κηδεμόνα.

Στο μικρό δωμάτιο ενός μοτέλ στο Μίσιγκαν δυο παλιοί φίλοι και συμμαθητές, ο Βίνσεντ (Κωνσταντίνος Κάππας) και ο Τζον (Δημήτρης Λιακόπουλος), συναντιούνται με αφορμή την προβολή της ταινίας του Τζον σε ένα τοπικό κινηματογραφικό φεστιβάλ. Μέσα από μία σύντομη ανασκόπηση της μέχρι τώρα πορείας τους, αρχίζουν να αναμοχλεύουν το παρελθόν. Όταν όμως ο Βίνσεντ κατηγορεί τον Τζον για βιασμό της πρώην κοπέλας του ίδιου, Έιμι, πιέζοντάς τον με κάθε τρόπο να το παραδεχτεί, το αμφιλεγόμενο περιστατικό θα πάρει διαστάσεις προσωπικής κόντρας. H Έιμι (Εμμανουέλα Αλεξίου), προσκεκλημένη από τον Βίνσεντ, θα μπει αναπάντεχα στο δωμάτιο για να δώσει τη δική της, διαφορετική εκδοχή… Πώς αντιλαμβάνεται και πώς αναπαράγει ο κάθε χαρακτήρας ένα περιστατικό που ανήκει στο παρελθόν και με ποιον τρόπο ο χρόνος διαστρεβλώνει τις θέσεις τους; Το “Tape” θίγει το θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης και του βιασμού και απαντά στο ερώτημα: Τι συνιστά τελικά τον βιασμό; Ποια είναι τα όρια και ποια τα σημάδια ότι μια γυναίκα συναινεί ή όχι στην σεξουαλική πράξη; Δύο δεκαετίες μετά την πρώτη παρουσίασή του, το “Tape” (Season 2) είναι πιο επίκαιρο από ποτέ, με το κίνημα me too να βοηθά τις γυναίκες να σπάσουν την σιωπή τους. Το “Tape” του Stephen Belber ανέβηκε για πρώτη φορά στο Actors Theatre του Louisville, στο πλαίσιο του “Humana Festival of New American Plays,” ενώ το 2001 η ταινία του Richard Linklater, σε σενάριο του ίδιου του συγγραφέα, ξεχώρισε με πρωταγωνιστές τους Ίθαν Χοκ, Ούμα Θέρμαν και Ρόμπερτ Σον Λέοναρντ. Αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές, η ταινία ακολούθησε μια επιτυχημένη φεστιβαλική πορεία, ενώ η Ούμα Θέρμαν προτάθηκε ως υποψήφια καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στα “Film Independent Spirit Awards” (2002). Το «Tape» παρουσιάστηκε στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου 104 την θεατρική σεζόν 2019 – 2020 και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές. Πρωταγωνιστούν: Κωνσταντίνος Κάππας, Εμμανουέλα Αλεξίου, Δημήτρης Λιακόπουλος Απόδοση: Εμμανουέλα Αλεξίου Σκηνοθεσία: Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους Σκηνογράφος: David Negrin Ενδυματολόγος: Έλενα Φιλιππίδου Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης Μουσική επιμέλεια: Ηλίας Παπαχαραλάμπους Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Τσιμπρικίδου Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου Art Work: Amarildo Επικοινωνία - Δημοσιές Σχέσεις: Μαργαρίτα Δρούτσα Διεύθυνση κι Οργάνωση Παραγωγής: Χρήστος Ξηρογιάννης Παραγωγή: Γυάλινο Μουσικό Θέατρο Διάρκεια 90' Εισιτήρια: 15€ Ωράριο προπώλησης εισιτηρίων από τα ταμεία του "Γυάλινο Μουσικό Θέατρο" Δευτέρα -Τρίτη - Τετάρτη: 10:00-15:00 & 17:00-22:00 Πέμπτη -Παρασκευή - Σάββατο : 10:00-15:00 viva.gr Ώρες και μέρες παραστάσεων ΣΑΒΒΑΤΟ 19:00 & ΚΥΡΙΑΚΗ 18:30 Σκηνή UpStage στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο Λ. Ανδρέα Συγγρού 143, Νέα Σμύρνη 171 21 Το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο μέχρι νεοτέρας θα λειτουργήσει αμιγώς ως χώρος υποδοχής πολιτών που έχουν εμβολιαστεί πλήρως και με τις δύο δόσεις του εμβολίου κατά του Covid 19 ή έχουν νοσήσει εντός του τελευταίου εξαμήνου. Κατά την είσοδο των θεατών στο χώρο θα γίνεται έλεγχος των απαραίτητων πιστοποιητικών, όπως αυτός θα οριστεί από την κυβέρνηση.

Για λίγες παραστάσεις ακόμα, η Ελένη Ουζουνίδου θα μας ταρακουνήσει και θα μας συγκινήσει με την εκπληκτική ερμηνεία της ως Σίρλεϊ Βάλεντάιν, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Η Ελένη Ουζουνίδου μεγαλουργεί επάνω στη σκηνή. Δεν περίμενες βέβαια εμένα για να μάθεις για το ταλέντο της. Πρόκειται για μια ερμηνεία που μιλάει στις καρδιές μας. Το έργο Η Σίρλεϊ, είναι μια 45άρα σύζυγος, μητέρα και νοικοκυρά της μεσαίας τάξης, και όπως είναι υποχρεωμένη, είναι δούλα και κυρά. Τα δύο της παιδιά έχουν κάνει τα πρώτα δειλά τους "πετάγματα" έξω από τη φωλιά, ενώ ο σύζυγος της, είναι ο κύρης του σπιτιού. Η μόνη της συντροφιά είναι πλέον ο τοίχος της κουζίνας της, μιας και είναι πάντα εκεί, τόσο για να την ακούσει, όσο και για να της θυμίζει ποια είναι η θέση της στην κοινωνία. Σε μια από τις καθημερινές συνομιλίες με τον αγαπημένο της τοίχο, η Σίρλεϊ συνειδητοποιεί πως η σύζυγος, η μητέρα, η νοικοκυρά, ήταν κάποτε γυναίκα. Μια γυναίκα με πάθος και θέληση για ζωή και περιπέτεια. Μια γυναίκα που θάφτηκε και ξεχάστηκε στο πέρασμα του χρόνου. Μια γυναίκα που δεν είναι πια γυναίκα, αλλά υπόδουλη ενός συστήματος που τη θέλει κλεισμένη μέσα σε τέσσερις τοίχους. Τουλάχιστον ο ένας από τους τέσσερις είναι εκεί για να την ακούσει. Όλα όμως αλλάζουν όταν μια φίλη της, τη προτείνει να ταξιδέψουν παρέα στην Ελλάδα. Η Σίρλεϊ αρχικά δειλιάζει, μα τελικά ακολουθεί την καρδιά της, αποφασισμένη να αναζητήσει ξανά τον χαμένο της εαυτό. Τι θα συμβεί στην Κέρκυρα και στο μαγευτικό μπλε του Ιόνιου Πελάγους; Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το ανακαλύψεις μόνος σου. Η Ελένη Ουζουνίδου μεγαλουργεί επάνω στη σκηνή. Δεν περίμενες βέβαια εμένα για να μάθεις για το ταλέντο της. Η εκφραστικότητα, το χιούμορ, η ψυχή αυτής της γυναίκας. Μια ερμηνεία που μιλάει στις καρδιές μας. Η προσέγγιση της Σίρλεϊ, τόσο σκηνοθετικά από τον Βασίλη Μαυρογεωργίου, όσο και ερμηνευτικά από την κ. Ουζουνίδου, έχει γίνει τόσο προσεγμένα και με τόση αγάπη και σεβασμό σε όλες τις γυναίκες. Μια γυναίκα με τη φωνή όλων των γυναικών! Η παράσταση, διαρκεί περίπου μιάμιση ώρα. Μιάμιση ώρα γεμάτη γέλιο και συγκίνηση. Αμαρτία και εξιλέωση. Μιάμιση ώρα που φεύγοντας από το θέατρο, θα νιώσεις πως δεν είναι αρκετή και θα κλείσεις εισιτήριο και για το επόμενο Σαββατοκύριακο. Και τώρα, οι σκέψεις μου. Η Σίρλεϊ, δεν απέχει και πολύ από τις μανάδες μας. Τουλάχιστον μέχρι πριν ανέβει στο αεροπλάνο και ταξιδέψει στην Κέρκυρα. Δεν ξέρω για τη δική σου, αλλά η δική μου σίγουρα αφιερώθηκε στην οικογένεια της. Και ναι συνεπάγονται όλα αυτά που φαντάζεσαι. Πολλές φορές αναρωτιέμαι πως θα ήταν η μάνα μου αν κοίταζε λίγο παραπάνω τον εαυτό της αντί για εμάς. Ποιες όμως οικογένειες είναι τελικά οι πιο ευτυχισμένες; Αυτές που η μητέρα αφοσιώνεται στα παιδιά και τον σύζυγο της, ή αυτές που η μητέρα συνεχίζει να κάνει τη ζωή που έκανε πριν τα παιδιά; Ξέρω πως σε όλο αυτό δεν έχω αναφέρει τον πατέρα. Δεν είμαι φαλλοκρατικό γουρούνι. Απλά η πρωταγωνίστρια μας είναι γυναίκα. Αν ήταν ο Σίρλος, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Η αλήθεια λοιπόν βρίσκεται κάπου στη μέση. Πως όμως μπορούν να κρατηθούν οι ισορροπίες; Εδώ έρχεται ο πατέρας και οικογενειάρχης. Είναι ολοφάνερο πως στην περίπτωση της Σίρλεϊ, ο πατέρας πάντοτε ήταν αυτός που έφερνε τα λεφτά στο σπίτι, αυτός που αποφασίζει και διατάζει, αυτός που κάνει κουμάντο τέλος πάντων. Και δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς, έχουμε μεγαλώσει με αυτόν τον πατέρα. Αλλά δεν έχει σημασία. Όχι πια. Η σημερινή γενιά, έχει ξεφύγει σε πολύ μεγάλο βαθμό από την τοξικότητα που επικρατούσε στις οικογένειες των προηγούμενων δεκαετιών. Ναι, η Σίρλεϊ ανέβηκε πρώτη φορά στα μέσα της δεκαετίας του 80, και σίγουρα αντιπροσώπευε τεράστιο κομμάτι της πίτας που ονομάζουμε κοινωνία. Σήμερα όμως τα πράγματα τείνουν να αλλάξουν. Οι σύζυγοι μοιράζονται τις υποχρεώσεις, μοιράζονται το χρόνο με τα παιδιά τους, μοιράζονται την οικογενειακή ζωή. Ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Δεν είμαι ουτοπιστής. Ξέρω πως η ταλαιπωρία της ρουτίνας πάντοτε καραδοκεί, και πως δεν είναι εύκολο για μια οικογένεια να μένει για πάντα κάτω από την ίδια στέγη. Όμως αυτό είναι άλλο... Όπως και το κάτι άλλο είναι η Σίρλεϊ, με την Ελένη Ουζουνίδου! Και προτείνω την παράσταση ανεπιφύλακτα. Και συντομεύετε, ένα ΠΣΚ έμεινε! Καλή θέαση, Ευρυγένης