«Μια άλλη Θήβα» εκτυλίσσεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε την παράσταση μαζί με τον συγγραφέα, και μετά το τέλος του έργου να κάνουμε όλοι οι παρευρισκόμενοι, μια ανοιχτή συζήτηση μαζί του.
Έχοντας μελετήσει βαθιά το Θηβαϊκό Κύκλο και πιο συγκεκριμένα την «Οιδιπόδεια», ο συγγραφέας Σέρχιο Μπλάνκο εμβαθύνει στα συναισθήματα και τις καταστάσεις που μπορούν να οδηγήσουν έναν άνθρωπο στο να διαπράξει το έγκλημα της πατροκτονίας.
Η πλοκή.
Ο συγγραφέας καλείται να δημιουργήσει μια θεατρική παράσταση και αποφασίζει πως στον πρωταγωνιστικό ρόλο θα βρίσκεται ο ίδιος ο πατροκτόνος.
Οι συναντήσεις με τον νεαρό Μάρτιν, πραγματοποιούνται στο γήπεδο μπάσκετ του σωφρονιστικού ιδρύματος όπου φιλοξενείται.
Είναι ένα άτομο μοναχικό. Αποφεύγει τις συναναστροφές με άλλα άτομα. Μόνη του συντροφιά στη φυλακή, είναι η μπάλα, η μπασκέτα και το ταμπλό.
Καθώς οι συνεδρίες προχωρούν, το νήμα του εγκλήματος ξετυλίγεται και οι αιτίες του βγαίνουν στην επιφάνεια. Όμως η σχέση μεταξύ των ανδρών φαίνεται πως ακολουθεί άλλα μονοπάτια, πιο συναισθηματικά...πιο σκοτεινά.
Οι δύο άντρες διδάσκουν ο ένας τον άλλον μαθήματα που θα τους συντροφεύουν για όλη τους τη ζωή. 
Πως μπορεί να φτάσει κανείς στο να σκοτώσει, ειδικά δε, τον πατέρα του;
Όπως αναφέρει και στο έργο ο συγγραφέας, επικαλούμενος τα λόγια του Φρόιντ
«όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε σκεφτεί να σκοτώσουμε τον πατέρα μας»
Συζήτησα το θέμα με μερικά κοντινά μου άτομα, πριν τα δάχτυλα μου φτάσουν σε αυτό εδώ το πληκτρολόγιο.
Οι απόψεις, είναι πάντα διαφορετικές:
«Προτιμούσα να πεθάνω, όχι όμως να τον σκοτώσω.»
«Δεν έχω φτάσει ακόμα σε αυτό το σημείο-και δε νομίζω να φτάσω και ποτέ. Ε καλός ανθρωπάκος είναι μωρέ.»
«Δε θα τον σκότωνα, αλλά έχω ευχηθεί να πεθάνει.»
«Όχι. Ποτέ»«Με τρελαίνει, πολλές φορές θέλω να τον πνίξω.»Δεν είμαι πατέρας, θείος, ούτε καν μακρινός ξάδελφος της ψυχολογίας, αλλά σίγουρα ΔΕΝ έχουμε θελήσει όλοι να σκοτώσουμε τον πατέρα μας.
Γιατί όμως όσοι το έχουν σκεφτεί, έφτασαν ως εκεί;
Δεν έχω δικαίωμα να μιλήσω εκ μέρους κανενός, αλλά γνωρίζοντας τα άτομα, άλλους περισσότερο και άλλους λιγότερο, μπορώ να φανταστώ τους λόγους.
Οι περισσότεροι πατεράδες και δυστυχώς όχι μόνο οι δικοί μας, αλλά και άτομα της γενιάς μας που δημιουργούν οικογένειες, μεγάλωσαν και διαιωνίζουν την τοξικότητα που κουβαλάει η πατριαρχία.
Αυταρχικοί χαρακτήρες, πολλές φορές απόμακροι. Άσχημες ως και κακοποιητικές συμπεριφορές προς τις γυναίκες και τα παιδιά τους, έντονος ρατσισμός απέναντι σε ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.
Δε φταίνε όμως αυτοί. Τουλάχιστον όχι όσο είναι νέοι. Κι αυτοί κουβαλάνε τα "μπαγκάζια" των προηγούμενων γενεών.
Μολαταύτα, δε μπορώ να δικαιολογήσω κανέναν ενήλικο που ενώ έχει διαμορφώσει τον χαρακτήρα του, δεν προσπαθεί καν να αποτινάξει από πάνω του τούτα τα φαρμάκια.
Τα παραπάνω προφανώς δεν ισχύουν για όλους, αλλά σίγουρα δεν αποτελούν και το μικρότερο κομμάτι της πίτας.
Ο νεαρός Μάρτιν, δολοφόνησε τον πατέρα του με 21 πιρουνιές.
Σωστά διαβάζεις, δεν ήταν μαχαιριές.
Οι αιτίες για το απάνθρωπο έγκλημα ίσως ήταν κάποιες από τις παραπάνω, ίσως όλες μαζί, ίσως και καμία από αυτές.
Σε προβλημάτισα;
Αν ναι, μπορείς να επισκεφθείς το θέατρο του Νέου Κόσμου, και έπειτα να μοιραστείς τις εντυπώσεις σου μαζί μας.
Αν όχι, ξαναδιάβασε το άρθρο, μήπως και τα καταφέρω με τη δεύτερη!
Καλή θέαση.