Search Results

Έχω την τιμή και την χαρά να φιλοξενώ στα διαδικτυακά μου κιτάπια έναν νέο και πολλά υποσχόμενο ηθοποιό, τον Γιώργο Τσουρουνάκη. Ο Γιώργος φέτος το καλοκαίρι "χορεύει" στα βήματα του "χορού", στην αρχαία τραγωδία "Φιλοκτήτης". Η παράσταση κάνει πρεμιέρα στο τέλος Ιουνίου. Πώς είναι για σένα η εμπειρία να συμμετέχεις σε μια παράσταση όπως ο «Φιλοκτήτης»; Ειδικά μέσα από τον ρόλο του Χορού, που δεν είναι πάντα εύκολος. Η εμπειρία του να συμμετέχω στην παράσταση ο Φιλοκτήτης είναι πρωτόγνωρη για μένα, μιας και είναι η πρώτη φορά που θα είμαι μέλος μιας αρχαίας τραγωδίας. Πρόκειται για ένα έργο που αφορά την προδοσία και την εξαπάτηση, αλλά από δύο διαφορετικές οπτικές γωνιές, εκείνη των νεότερων και εκείνη των γηραιότερων. Πώς αντιλαμβάνεται, αντιμετωπίζει και χειρίζεται η κάθε γενιά τα ηθικά διλήμματα τα οποία συναντά. Ο ρόλος του Χορού είναι απαιτητικός, ακριβώς επειδή δεν είναι ατομικός. Δεν έχεις να αποδώσεις έναν χαρακτήρα με προσωπική διαδρομή, αλλά να ερμηνεύσεις μια φωνή κοινότητας. Αυτό απαιτεί μεγάλη ακρίβεια, ενέργεια και συντονισμό.  Είναι όμως και ένα πεδίο μεγάλης δημιουργικότητας. Ειδικά όταν δουλεύεις με έναν σκηνοθέτη όπως ο Γιώργος Κιμούλης που εμπιστεύεται και αναδεικνύει τη δυναμική του Χορού, μπορείς να εξερευνήσεις τη σωματικότητα, τον λόγο, τη μουσικότητα και τη συλλογική παρουσία στη σκηνή με τρόπους πολύ ιδιαίτερους. Ο Χορός στην παράσταση μας δεν είναι συμπληρωματικός, ο ρόλος του είναι βασικός και καθοριστικός, αφού είναι καθ' όλη τη διάρκεια επί σκηνής και αλληλεπιδρά ουσιαστικά με τους πρωταγωνιστές .  Ο Χορός έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να "μιλά" στο κοινό σχολιάζοντας σχεδόν σε α' χρόνο τα γεγονότα. Εσύ πώς τον νιώθεις; Σου φαίνεται πιο δύσκολος ή πιο ελεύθερος σε σχέση με έναν βασικό/ατομικό ρόλο; Ο Χορός έχει πράγματι έναν μοναδικό τρόπο να συνομιλεί με το κοινό, ωστόσο δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές σε σχέση με έναν ατομικό ρόλο. Οι απαιτήσεις είναι αντίστοιχες μπορεί και μεγαλύτερες ανάλογα την καθοδήγηση από τον σκηνοθέτη και τον χορογράφο. Στη δική μας παράσταση ο Χορός έχει μια σημαντική και στιβαρή παρουσία σε όλη τη διάρκεια, που χρειάζεται απόλυτο συντονισμό, με το βλέμμα, το σώμα, τη συνεννόηση, την εγρήγορση, με στόχο την προστασία του αρχηγού. Και όλο αυτό με μια ειδική σωματική συνθήκη και συγκεκριμένη εκφορά λόγου. Αυτό του δίνει μια μοναδική δυναμική, αλλά αποτελεί και μια ιδιαίτερη πρόκληση για τον ηθοποιό ξεχωριστά .  Υπάρχει κάποιο κομμάτι όπως πχ. πρόβες, συνεργασία με τη σκηνοθετική ομάδα, η «χημεία» με τους υπόλοιπους του Χορού που σου "έμεινε" περισσότερο; Δεν θα μπορούσε να μην υπάρχει κάτι που έχω κρατήσει από την πορεία προς την υλοποίηση της παράστασής μας. Και δεν είναι ένα, είναι πολλά, ξεκινώντας από τις πρώτες συναντήσεις, αναλύοντας και μιλώντας για το έργο, μέσα από την μελέτη και την έρευνα που είχε κάνει ο Γιώργος Κιμούλης. Προέκυπταν συνεχώς νέα θέματα συζήτησης και μοιραζόταν μαζί μας τις σκέψεις του και τις απεριόριστες γνώσεις του. Η κάθε πρόβα μας λειτουργούσε πραγματικά σαν σεμινάριο !  Όπως το τραύμα του Φιλοκτητη, έτσι και τα "τραύματα" του κοινωνικοπολιτικού συστήματος, περιβάλλονται από μια δυσωδία. Χωρίς να "χρωματίσουμε" άτομα και καταστάσεις, θα ήθελα να μοιραστείς την γνώμη σου για τα μέχρι τώρα αποτελέσματα της δίκης για το Μάτι, αλλά και για τις εξελίξεις με το θέμα των Τεμπών . Θα συμφωνήσω απόλυτα με τη συσχέτιση της δυσοσμίας, όσον αφορά σε αυτές τις δυο σύγχρονες τραγωδίες. Σκορπίζοντας στάχτες και πόνο στη μια περίπτωση και ποτίζοντας την κοιλάδα των Τεμπών με αίμα στη δεύτερη και όλα αυτά λόγω λάθους, ανευθυνότητας και ανοργανωσιάς. Λάθος χειρισμοί και ελλιπή συστήματα δεν νοούνται όταν διακυβεύονται ανθρώπινες ζωές. Και δυστυχώς, αμφιβάλλω, θυμώνω και νιώθω τεράστια ανασφάλεια, γιατί πιστεύω -μακάρι να διαψευστώ - ότι το επόμενο ακραίο γεγονός θα καταλήξει σε μια ακόμα τραγωδία της εποχής μας.  Ο Φιλοκτήτης είναι προδομένος και αδικημένος από τον κοινωνικό του περίγυρο. Μολαταύτα όταν κρίνεται απαραίτητη η παρουσία του για την ολοκλήρωση της αποστολής, γίνεται προσπάθεια με δόλια κυρίως μέσα, για την επανένταξη του στην ομάδα. Πόσο διαχρονικό θεωρείς πως είναι αυτό το μάθημα και πόσο εύκολα πιστεύεις πως ένας άνθρωπος -σήμερα- μπορεί να υποκύψει σε αντίστοιχα καλέσματα, λόγω της ανάγκης να είναι αποδεκτός και αρεστός από τους άλλους; Σου έχει τύχει ποτέ; Είναι απίστευτο το πόσο διαχρονικός είναι ο Φιλοκτήτης. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που εγκαταλείφθηκε όταν δεν ήταν "χρήσιμος" και τον θυμήθηκαν ξανά όταν τον χρειάστηκαν. Αυτό το μοτίβο, δυστυχώς, το βλέπουμε συνέχεια γύρω μας – και στις σχέσεις και στη δουλειά και στην κοινωνία γενικότερα. Η ανάγκη να νιώθουμε αποδεκτοί είναι πολύ δυνατή και πολλές φορές μάς οδηγεί στο να βάζουμε στην άκρη τον εαυτό μας, απλώς για να "ανήκουμε" κάπου. Νομίζω ότι όλοι έχουμε μια παρόμοια εμπειρία! Ξέρω πως πιθανότατα σε κούρασα, αλλά θεωρώ πως όταν δίνεται η ευκαιρία, είναι καλό να ακούγονται οι απόψεις των νέων ανθρώπων για τα τεκταινόμενα. Μετά από την αδιαφιλο(κτητο)νίκητη επιτυχία της παράστασης το καλοκαίρι-κάτι που θεωρώ δεδομένο - τι "μαθήματα" πιστεύεις πως έχεις πάρει από το έργο αυτό, τι σε "άγγιξε" περισσότερο; Καθόλου δε με κούρασες – ίσα ίσα, χαίρομαι όταν υπάρχει διάθεση για ουσιαστική κουβέντα. Όσον αφορά την παράσταση, κάθε δουλειά κάτι σου αφήνει, αλλά σε αυτή συγκεκριμένα όλη η  διαδικασία από από το μηδέν μέχρι και τώρα που παίρνει σάρκα και οστά, ήταν κάτι το μοναδικό που νομίζω όλους μας έκανε όχι μόνο καλύτερους ηθοποιούς αλλά εμπλούτισε τις γνώσεις μας πάνω στο αντικείμενο μας. Νομίζω το πιο δυνατό που κράτησα είναι πως όταν αφιερωθείς πραγματικά σε κάτι – ακόμα κι αν στην αρχή σε τρομάζει ή σε ζορίζει – στο τέλος κάπως σε ανταμείβει. Οπότε ναι… αν αυτή η επιτυχία είναι “δεδομένη”, τότε είναι γιατί κάτι μέσα μας συντονίστηκε. Και αυτό είναι το πιο σπουδαίο. Καιιιι...ποια είναι τα πλάνα σου για τον χειμώνα; Τη νέα θεατρική σεζόν θα βρίσκομαι σε δυο παραγωγές του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού. «ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ» του Ιάκωβου Καμπανέλλη σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια και στην «ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΙΣΙΩΝ» του Βίκτωρος Ουγκό σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη.  Και οι δύο αυτές παραγωγές θα ανέβουν στο Θέατρον, Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» από μέσα  Οκτώβρη και μετά! Ευρυγένης

Ένα Review ξεχωριστό σου γράφω αυτό το δειλινό απ' του Χελμού τα ύψη, για μια πανώρια κοπελιά ωσάν τα κρύα τα νερά που πνίγηκε στη θλίψη. Είναι Γκόλφω η κοπελιά που ο έρως έφτιαξε φωλιά μες στα ζεστά της στήθη, που για χατίρι ενός γαμπρού έβαλε μες στο δόλιο νου, να σβήσει όλα τα ήθη. Κι ήταν ο Τάσος ο γαμπρός, του Ζήση ο γιδοβοσκός, το τίμιο παλικάρι, που μες στης Γκόλφως της καρδιά, πήγε και άναψε φωτιά, κυρά του θα την πάρει. Μα ο Κίτσος του Ζήση ανεψιός, στη Γκόλφω δίνει γη και βιός γυναίκα αν την επάρει, μα η Γκόλφω από έρωτα τυφλή, ματιά δε ρίχνει πονηρή όσο κι αν τη φλερτάρει. Αλίμονο όμως θεατή, μοιραία πλεκτάνη θα στηθεί, λες και δε φτάναν ούλα, του Ζήση η κόρη η ακριβή, τη Γκόλφω θε να εκδικηθεί, η άκαρδη η Σταυρούλα. Κι έτσι ζητεί από τον μπαμπά να τάξει στάνες και παρά στον Τάσο την φτωχάλα, άντρας δικός της αν γενεί, και στη φτωχή τη Γκόλφω μας να ρίξει τη ροχάλα. Κι έτσι του Ζήση ο παράς στον Τάσο γυάλισε μεμιάς, τη φτώχεια του να σβήσει, θα πάρει όλα τα λεφτά, γυναίκα, δούλα και κυρά θα είν' η μικρή του Ζήση. Τα νέα ταξίδεψαν γοργά, κι έφτασαν τάχιστα στα αφτιά της δύσμοιρης της Γκόλφως, που σαν τα άκουσε μεμιάς, σφίχτηκε ο κόλπος της καρδιάς, φτερούγισε ο κόρφος. Στο άκουσμα αυτής της συμφοράς η Γκόλφω σάλεψε μεμιάς, κατάρες τώρα ρίχνει. του Τάσου πλέον το πουλί, ποτέ του πια μη σηκωθεί, το έδαφος να δείχνει. Κατάρες, δαίμονες, θεοί τον Τάσο δε φοβίζουν, διώχνει τη Γκόλφω μακριά, παίρνει Σταυρούλα και λεφτά, γαμήλιο γλέντι και χαρές οι δυο τους κανονίζουν. Και να σου η Γκόλφω η καψερή, φτάνει στο γλέντι μοναχή, την τρέλα της ξεχνάει, στον Τάσο πάει να ευχηθεί, να 'χει χαρά και να ευτυχεί, με αυτή που αγαπάει. Σαν τις ευχές τις έδωσε ξαφνιάζοντας τους όλους, πήρε τον δρόμο τον μακρύ για του Χελμού την κορυφή, τον Χάρο τώρα πάει να βρει, να φύγει γι' άλλους κόσμους... Οι εντυπώσεις μας για την παράσταση Η Golfω είναι μια εύθυμη παράσταση, χωρίς βέβαια να λείπει το original δράμα της Γκόφλως. Η ομάδα των ηθοποιών, τέσσερις στον αριθμό, μέσα από συνεχείς εναλλαγές ερμηνεύουν όλους τους πρωταγωνιστικούς ρόλους του έργου. Το σημαντικότερο όμως, είναι πως αποδίδουν ανά πάσα ώρα και στιγμή τα συναισθήματα αυτών. Χαρά, λύπη, έρωτας, θυμός, πόνος... Η Golfω, αποτελεί έναν στρόβιλο συναισθημάτων που έρχεται να μας ξεσηκώσει και να μας συγκινήσει. Η διάρκεια της παράστασης (περί τα 75 λεπτά) είναι υπεραρκετή ώστε να γελάσετε και να συγκινηθείτε παρέα με τους ηθοποιούς, σε αυτό το ταξίδι γεμάτο έρωτα και διαπλοκή. Το έργο του Σπ. Περεσιάδη, πάντα επίκαιρο, μας θυμίζει ποιες είναι οι πραγματικές αξίες στη ζωή και πως η αγάπη είναι αυτή που πάντα νικάει στο τέλος... ή όχι; Η Golfω, θα σας περιμένει μέχρι το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Απρίλη, στο Θέατρο 104, στο Γκάζι! Καλή θέαση! Ευρυγένης

Ο ψυχολόγος και συνθετικός ψυχοθεραπευτής Μάνος Χατζημαλωνάς είχε προσκαλέσει το κοινό σε ένα ψυχαγωγικό ταξίδι γεμάτο ανακαλύψεις, αποκαλύψεις και ανατροφοδότηση, συνδυάζοντας μοναδικά την ψυχοθεραπεία με το stand-up. Σε αυτή την ιδιαίτερη βραδιά στο Christmas Theater, ο Μάνος Χατζημαλωνάς, ένας από τους πλέον επιδραστικούς ψυχολόγους της γενιάς του με πάνω από 14 χρόνια εμπειρίας σε τρεις χώρες, στάθηκε στη σκηνή για δύο ώρες, παρουσιάζοντας τα προσωπικά του σκοτάδια και όσα είχε αντιμετωπίσει μέσα από την επαγγελματική του πορεία, δημιουργώντας έναν χώρο αλήθειας, κατανόησης και συναισθηματικής σύνδεσης. Μάνος Χατζημαλωνάς-πηγή facebook Η απόφαση του Μάνου Χατζημαλωνά να καλέσει κόσμο από το κοινό να μοιραστεί τις προσωπικές του ιστορίες ήταν καθοριστική για την επιτυχία της εκδήλωσης. Αυτή η κίνηση δημιούργησε έναν ατμοσφαιρικό χώρο αλληλεπίδρασης και αμοιβαίας κατανόησης, όπου οι συμμετέχοντες ένιωσαν ότι οι δικές τους εμπειρίες και συναισθήματα είχαν αξία και ήταν αναγνωρισμένα. Το γεγονός ότι άνθρωποι από το κοινό είχαν τη δυνατότητα να μιλήσουν για τις δικές τους ζωές όχι μόνο ενίσχυσε την αίσθηση της αυθεντικότητας και της αλληλεγγύης, αλλά και ενδυνάμωσε όλους τους παρευρισκόμενους, κάνοντάς τους να νιώσουν μέρος μιας συλλογικής διαδρομής προς την αυτογνωσία και την ψυχική υγεία. Σε έναν κόσμο που συχνά μας ωθεί να κρύβουμε τις σκιές μας, αυτή η εκδήλωση ήταν μια πρόσκληση να δούμε το σκοτάδι ως έναν απαραίτητο σύμμαχο στην πορεία μας προς την προσωπική ανάπτυξη. Μέσα από την προσωπική αφήγηση και τη συλλογική συμμετοχή, συνδεθήκαμε στο φως των κοινών νοημάτων και εμπειριών που αναδύονται όταν τολμάμε να είμαστε αυθεντικοί. Το Stand Up Therapy συνδύαζε ανοιχτή επικοινωνία και γέλιο. Με ευαισθησία και χιούμορ, ο Μάνος κατέρριπτε τα ταμπού, ενθαρρύνοντας τη σκέψη και απελευθερώνοντας τα συναισθήματα.

Δεν έχουν περάσει πολλές ημέρες που βρεθήκαμε στην υπέρλαμπρη πρεμιέρα της " Annie" στο Θέατρο Παλλάς. Πραγματικά δεν ξέρω από πού να το πιάσω, και σίγουρα δε θέλω να σας κουράσω με μια μακροσκελή εισαγωγή. Μπορώ όμως να πω πως μείναμε με το στόμα ανοιχτό! Γνωρίζετε την μικρή κοκκινομάλλα Annie, σωστά; Αν όχι, ρίξτε μια ματιά στο παρακάτω: Η Annie είναι ένα δυναμικό και πανέξυπνο κορίτσι που ζει στο ορφανοτροφείο που διευθύνει η απαίσια, κακή, σιχαμερή καθώς επίσης και αλκοολική κα. Χάνιγκαν η οποία κατά πως φαίνεται έχει στόχο ζωής να εκμεταλλεύεται και να κατατρώει τις ζωές των ορφανών κοριτσιών που η πρόνοια δεν "προνόησε" να στείλει αλλού. Η Annie, μεγαλώνει πεπεισμένη πως οι γονείς της ζουν και σύντομα θα την αναζητήσουν. Τα χρόνια περνάνε, μα η ελπίδα και η πίστη της νεαρής πρωταγωνίστριας δεν σβήνουν, όμως η επιθυμία να ξανασμίξει με τους δικούς της, την ωθούν στο να το σκάσει για να τους αναζητήσει. Η μάταια προσπάθεια της να ξεγλιστρήσει από το ορφανοτροφείο, τη φέρνει αντιμέτωπη με την οργή της κ. Χάνιγκαν, όμως για καλή της τύχη, εμφανίζεται στη ζωή της Annie ο δισεκατομμυριούχος κ. Γουόρμπακς, ένας από τους ελάχιστους Αμερικάνους που μέσα στα χρόνια της "Μεγάλης Ύφεσης", όπου και διαδραματίζεται το έργο, συνεχίζει να διευθύνει ακμάζουσες επιχειρήσεις. Πως θα επηρεάσει τη ροή της ιστορίας της μικρής Annie αυτός ο άνθρωπος; Ήρθε επιτέλους το τέλος για τον Γολγοθά της πρωταγωνίστριάς μας; Θα βρει του γονείς της; Θες να μάθεις τη συνέχεια;...Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Πίσω στο Review τώρα. Αν μπορούσα να γράψω μια λίστα με τα μιούζικαλ που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια, ίσως το "Annie"... Κάτι ανέφερα παραπάνω για ανοιχτά στόματα, και το λέω έχοντας παρακολουθήσει και εξαιρετικές, και καλές, και μέτριες...ε και όσο να πεις και κάποιες παραστάσεις που ας πούμε δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες μου... Ως συνήθως, θα είμαι ειλικρινής. Πήγα στο θέατρο Παλλάς έχοντας ήδη στο νου μου τι ώρα θα φύγω. Η μοίρα όμως παίζει "βρώμικα" παιχνίδια. Αν μπορούσα να γράψω μια λίστα με τα μιούζικαλ που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια, ίσως το "Annie" όχι απλά τρέχει στην κούρσα των καλύτερων πέντε, αλλά ρίχνει κλεφτές ματιές πίσω από τον ώμο της μπας και δει πού βρίσκονται οι άλλοι τέσσερις... Το καλό για την κυρία Θ. Μαρσέλλου είναι πως στα περισσότερα από αυτά ανταγωνίζεται τον ίδιο της τον εαυτό. Το πιο καλό είναι πως κάθε φορά τον ξεπερνάει! Η παράσταση λοιπόν απαρτίζεται από έναν πολυμελή θίασο, με τον κάθε ρόλο, μεγάλο ή μικρό, να αξιοποιείται στο έπακρο και να μην πέφτει στο πάτωμα καμία ατάκα. Όλοι οι ηθοποιοί ανεξαιρέτως , από την κ. Κατσανδρή , τον κ. Στάνκογλου και τον κ. Αγγέλου , μέχρι το "επιτελείο" των καμαριέρων της έπαυλης Γούορμπακς, έχουν μπει στο πετσί των ρόλων τους! Το γέλιο και η συγκίνηση μοιράζονται απλόχερα-άλλωστε αυτά τα στοιχεία αποτελούν και τη "μαγιά" της πρωτότυπης συνταγής. Αυτό όμως που μου είναι αδύνατο, είναι να περιγράψω με λόγια το συναίσθημα που ένιωσα αντικρίζοντας και ακούγοντας τα κορίτσια, όταν άνοιξε η σκηνή. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη νεαρή (και πραγματικά απερίγραπτη!) Μυρτώ Φαραζή που κουβαλάει στους παιδικούς της ώμους τον συνονόματο με το έργο ρόλο. Αναφέρομαι σε όλες τις νεαρές "ορφανές"! Οι φωνές, οι ερμηνείες τους, η παιδικότητα, ο αυθορμητισμός και συνάμα η πειθαρχία κι ο επαγγελματισμός τους... Υπέροχες σε όλα τους! Πραγματικά πιστεύω πως μιλάμε για αυριανές πρωταγωνίστριες του θεάτρου! Βέβαια το τι πορεία ακολουθεί ο καθένας και το πόσο αυτό επηρεάζεται από τον οικογενειακό κύκλο είναι ένα άλλο θέμα. Επίσης δεν ξέρω αν έχω βάλει ξανά τόσα θαυμαστικά μαζεμένα, αλλά τι να κάνω που τα αξίζουν όλα! Μην ξεχνιόμαστε όμως. Εξαιρετικοί οι ηθοποιοί, ναι. Και τραγουδούν και υπέροχα. Και ναι, χορεύουν και πολύ καλά στα βήματα των καλοδουλεμένων χορογραφιών. Δε μπορώ όμως να μην αναφερθώ και στα τεχνικά στοιχεία της παράστασης. Τα υπέροχα κοστούμια, τα μαγικά και τεράστια σκηνικά και φυσικά τη μουσική, ή μάλλον τους μουσικούς που που επενδύουν ζωντανά με τη μουσική τους όλο το έργο. Το "Annie" δεν είναι απλά ένα έργο για κάποιο ορφανό κοριτσάκι. Πριν κλείσω, θέλω να υπογραμμίσω κάτι. Το "Annie" δεν είναι απλά ένα έργο για κάποιο ορφανό κοριτσάκι που τελικά το υιοθετεί ένας καλοστεκούμενος πλούσιος κύριος και ζει αυτή καλά κι εμείς καλύτερα. Είναι ένα βαθιά κοινωνικοπολιτικό έργο "φιλτραρισμένο" από τα αγνά μάτια μιας αθώας παιδικής ψυχής. Η κοινωνική ανισότητα, η εκμετάλλευση και η κακοποίηση, των ανήλικων παιδιών - λεκτικά και σωματικά, η φτώχεια, η αδικία είναι συμπρωταγωνιστές στο έργο. Τώρα όμως θα κλείσω, και θυμηθείτε τα λόγια μου. "Annie". Ήταν πολυαναμενόμενο μιούζικαλ, έγινε πολυσυζητημένο, θα γίνει το χιτ της φετινής σεζόν! Είτε έχετε παιδάκια είτε όχι, κλείστε θέση άμεσα και όχι tommorow, tommorow! Καλή θέαση! Ευρυγένης

Βρυκόλακες, ένα έργο διαχρονικό, από έναν διαχρονικό συγγραφέα, τον Χενρικ Ίψεν. Πολυπαιγμένος και πολυπράγμων, ο Ίψεν γνώριζε πάντα τις παθογένειες και τα ταμπού της εποχής που, θέματα άλυτα μέχρι και σήμερα, και συχνά ερχόταν αντιμέτωπος με τη λογοκρισία για τα έργα του. Οι Βρυκόλακες, τα φαντάσματα, τα στοιχειά ή όπως αλλιώς το έχουν μεταφράσει οι συγγραφείς στη γλώσσα τους, είναι οι πράξεις, οι συνήθειες και οι πληγές που μας άφησαν κληροδότημα οι προπάτορές μας. Οι σκελετοί στη ντουλάπα, τα μπαγκάζια και όπως και να τα πούμε, αν δεν τα ξορκίσουμε, μας βαραίνουν, μας στοιχειώνουν για μια ζωή. Η Ερατώ Πίσση πρωταγωνιστεί στους Βρυκόλακες του Ίψεν και είναι η Ρεγγίνα η ψυχοκόρη του οίκου των Άλβινγκ. Ερατώ, έχεις ξαναπαίξει Ίψεν; Αν ναι ποιο έργο και ποιον ρόλο; Τι συναισθήματα σου προκαλούν τα κείμενα του; Αν όχι, πώς νιώθεις τώρα; Όχι, είναι η πρώτη φορά που συναντιέμαι μ’ αυτόν τον συγγραφέα επί σκηνής. Έχω διαβάσει και δει άλλα έργα του, όμως συνάντηση μαζί του από τόσο κοντά, είναι η πρώτη φορά. Νομίζω πως το βασικό συναίσθημα είναι το σοκ. Σοκ για τις καταστάσεις που αφηγείται, σοκ για τον τρόπο ύπαρξης των χαρακτήρων του, σοκ για το βάθος τους, σοκ για την ειλικρίνειά του. Οι "Βρυκόλακες" πραγματεύονται πολλά ζητήματα μέσα σε λίγο χρόνο. Ευθανασία, πατριαρχία, μητρική αγάπη...αιμομιξία. Ποιες είναι οι πρώτες λέξεις ή φράσεις που σου έρχονται στο μυαλό ακούγοντας τα παραπάνω; Γυμνή πραγματικότητα και ειλικρίνεια. Ο Ίψεν είναι, κατά τη γνώμη μου, ένας συγγραφέας που κοιτάει την ασχήμια και την αγριότητα της καθημερινότητας της ζωής μας κατάματα, και την εκθέτει χωρίς φόβο και χωρίς περιστροφές. Είναι ίσως ο βασικός λόγος για τον οποίο θα πρέπει να του είμαστε ευγνώμονες. Τα θέματα που πραγματεύεται είναι πανάρχαια, πανανθρώπινα, άλυτα. Κι όμως τα τοποθετεί στο οικείο περιβάλλον ενός σαλονιού εκεί που τελικά μάλλον ανήκουν- κοντά στον άνθρωπο και όχι στον μακρινό μυθικό ήρωα. Τόσο η Έλεν Άλβινγκ όσο και η ίδια η Ρεγγίνα, είναι θύματα του άντρα του σπιτιού, Λοχαγού Άλβινγκ. Η καθεμία για τους δικούς της λόγους. Θεωρείς πως υπάρχουν ακόμα τέτοια μυστικά στο διαμέρισμα της διπλανής πόρτας; Φυσικά και υπάρχουν. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που παραμένει κλασσικός, που εξακολουθεί σαν συγγραφέας να σηκώνει έναν καθρέφτη μέσα στον οποίον αναγνωρίζουμε και διακρίνουμε σαφώς τους εαυτούς μας – όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Πρόσφατη μάλιστα επικαιρότητα δυστυχώς μας το επιβεβαιώνει, με γεγονότα που δεν τολμώ να αναφέρω. Γεγονότα που εκτίθενται ως κουτσομπολιά, ενώ στην πραγματικότητα είναι τραγωδίες. Θα ήθελα όμως να προσθέσω πως θύματα είναι και οι αντρικοί χαρακτήρες του έργου. Οι κλειστές πόρτες και το ψέμα δεν αφήνουν κανέναν αλώβητο. Πώς θα αντιδρούσες αν βρισκόσουν στη θέση των γυναικών του έργου; Δεν ξέρω. Σ' αυτή την ακραία υπόθεση - μάλλον θ’ αντιδρούσα με λιγότερη γενναιότητα. Το βάρος που σηκώνουν αυτές οι δύο γυναίκες ευτυχώς δεν έχει χρειαστεί να το υποστώ. Όμως, θεωρητικά οι αντιδράσεις και των δύο εμπίπτουν απολύτως μέσα στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Δεν νιώθεις ότι σε ξενίζει κάτι, ούτε ότι είναι κάτι υπερβολικό που συμβαίνει μόνο στα παραμύθια, γιατί ο Ίψεν, ως μέγας ψυχολόγος, τις έχει προικίσει με προσωπικότητα ολοκληρωμένη. Τα μυστικά και οι συγκαλύψεις έχουν γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Είτε μαθαίνουμε τη μισή αλήθεια είτε ζούμε μέσα στο ψέμα. Στόματα κλείνουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Θεωρείς πως η αλήθεια μπορεί να βρει το δρόμο της και να βγει στο φως, ή πάντα θα ζούμε με τους Βρυκόλακες του παρελθόντος; Ως προς την αλήθεια που βγαίνει στο φως είμαι απαισιόδοξη. Θεωρώ πως υπάρχει και λάμπει, αλλά για να τη δει κανείς, χρειάζεται κόπος. Για να απαλλαγούμε από τους βρυκόλακες - τα τραύματα, όπως ίσως θα τα ονομάζαμε σήμερα - του παρελθόντος, χρειάζεται να κάνουμε μεγάλες θυσίες. Να πάψουμε να υπακούμε στα μοτίβα της ιδιαίτερής μας πραγματικότητας που καθορίζουν τη συμπεριφορά μας και συνεπώς τη σκέψη μας και την ψυχολογία μας, να βρούμε το θάρρος - μακριά από αρνήσεις - να δούμε κατάματα την πραγματικότητα. Να ξεφύγουμε από την καθήλωση. Ο Ίψεν μας δίνει το κουράγιο. Οι Βρυκόλακες. Ευχαριστώ θερμά την ταλαντούχα Ερατώ για το χρόνο της και ανυπομονώ να απολαύσω την ερμηνεία της σκηνή. Θα έλεγα κι άλλα, αλλά φοβάμαι μήπως με βρει....κόλακα. Τα λέμε στο Θέατρο! Ευρυγένης

Μια εξαιρετική θεατρική παράσταση. Και όχι κυρίες και κύριοι, δεν το λέω επειδή μπήκαμε στο Θέατρο Άνεσις με προσκλήσεις. Θα μιλήσω με αποδείξεις! Σε δικαστήριο είμαστε! Τα φώτα σβήνουν. Οι δείκτες του ρολογιού ξεκινάνε το ατελείωτο ταξίδι τους στο χρόνο, με το τικ τακ, να δίνει ρυθμό στη σιωπή που επικρατεί στην αίθουσα. Νέα Υόρκη, 12 Ιουλίου 1957 12 Ένορκοι. Δώδεκα διαφορετικοί άνθρωποι. Διαφορετικών ηλικιών, καταγωγών και πεποιθήσεων, βρίσκονται κλειδωμένοι σε ένα δωμάτιο με ασφυκτική ζέστη. Η αιτία; Ένας φόνος. Ο σκοπός τους; Να αποφασίσουν για τη μοίρα ενός δεκαεξάχρονου, του κατά πως φαίνεται δολοφόνου. Ποιος όμως είναι άξιος να αποφασίσει για τη ζωή ή το θάνατο ενός ανθρώπου, πόσο μάλλον ενός νέου παιδιού; Πόσες φορές εσύ ο ίδιος έχεις πιάσει τον εαυτό σου να κρίνεις κάποιο άτομο, χωρίς να το γνωρίζεις παρά μόνο εξ' όψεως, ή και μερικές φορές ούτε καν έτσι; Τα λεπτά ξεκινάνε να κυλάνε, και οι ένορκοι ψηφίζουν για την αθώωση ή την ενοχή του νεαρού. Ένοχος! Αυτή είναι η απόφαση των έντεκα εκ των δώδεκα ενόρκων. Μόνο ένας δε σαλεύει παρά κάθεται σκυφτός και προβληματισμένος. Η συζήτηση ξεκινά, και σύντομα μετατρέπεται σε λογομαχία. Οι πολλοί στρέφονται ενάντια στον ένορκο νούμερο 8 (Μάνος Ζαχαράκος) τη φωνή της λογικής του τραπεζιού, που δίχως να στηρίζει την αθωότητα του νεαρού, ζητά απλά να αναλύσουν τα δεδομένα και τις ενδείξεις που έχουν, ώστε να φτάσουν στο σωστό ή τουλάχιστον στο όχι τόσο βιαστικό συμπέρασμα. Όσο η ώρα περνάει, και η ένταση μεταξύ των ενόρκων αυξάνεται, θα αγαπήσεις να μισείς τον ένορκο νούμερο 3 (Αλμπέρτο Εσκενάζη), που προσπαθεί πάση θυσία να ενοχοποιήσει τον κατηγορούμενο, σχεδόν με τρόπο ραδιούργο. Πόσοι από τους ενόρκους θα πειστούν τελικά από την επιχειρηματολογία του; Πόσο εύκολο είναι να δεις καθαρά, όταν ο περίγυρος σου προσπαθεί να σε επηρεάσει και να σε χειραγωγήσει; Οι δείκτες του ρολογιού συνεχίζουν την προκαθορισμένη αέναη πορεία τους, δέσμιοι στα σκουριασμένα γρανάζια τους... Μέσα από έντονους διαλόγους, βρισιές, αλλά και την απαραίτητη δόση χιούμορ, που μπορεί να ελαφρύνει τέτοιες καταστάσεις, με τον ταχύ αλλά σταθερό ρυθμό που έχει δημιουργήσει η σκηνοθέτης Κωνσταντίνα Νικολαΐδη, νιώθουμε στο πετσί μας όλο το ρατσισμό και το μίσος, αλλά και την αδιαφορία που υπήρχε απέναντι στις μειονότητες. Τι "υπήρχε" θα μου πεις τώρα. Είναι μια αρρώστια διαχρονική, που γιατρικό ως τώρα δεν έχει. Δυστυχώς η κοινωνία μας, όσα χρόνια κι αν περάσουν, πάντα θα βάζει στην άκρη κάποιους, μόνο και μόνο για να εκτονώνεται χτυπώντας τους. Όμως υπάρχει ελπίδα. Κι αυτό θα το δεις και στη σκηνή. Με επιχειρήματα και στοιχεία που μέχρι τώρα είχαν αγνοηθεί ο ένορκος νούμερο 8, αργά αλλά σταθερά, παίρνει με το μέρος του κι άλλους ενόρκους, που κάνουν πράξη ένα από τα δυσκολότερα θέματα που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος. Αντιμετωπίζουν τις ίδιες τους τις συνειδήσεις και τελικά βλέπουν την αλήθεια, πίσω από προκαταλήψεις και στεγανά. Οι εντυπώσεις "Οι12 Ένορκοι", ανεβαίνουν φέτος για 7η χρονιά, κι αυτό κάτι σημαίνει. Δε θα μιλήσω για το κάστ των ηθοποιών, που είναι όντως εξαιρετικό. Δε θα πω για τη σκηνοθεσία, που είναι υπέροχη. Ούτε για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, τα φώτα ή την υπέροχη μουσική εποχής του Γιώργου Περού. Είναι το έργο καθαυτό, που θα μπορούσε να παίζεται ασταμάτητα. Μέχρι να "σβήσει ο ήλιος" που λένε. Μέσα σε λιγότερο από δύο ώρες, μας δημιουργεί τεράστιους προβληματισμούς για το ποιοι τελικά είμαστε, και πόση αξία έχουμε, ή όχι για τους άλλους. Τι πιστεύουμε και τι στηρίζουμε, και με τι κριτήρια κρίνουμε τελικά το συνάνθρωπό μας. Μας δείχνει τη δύναμη που μπορεί να έχει ακόμα και ένας από εμάς, να αλλάξει τον κόσμο γύρω του, αρκεί να έχει πίστη και θέληση. Ευρυγένης ΠΡΟΣΟΧΗ - Το θέατρο Άνεσις έχει οριστεί από την διεύθυνσή του, ως χώρος covid-free και δέχεται μόνο θεατές που έχουν πιστοποιητικό νόσησης ή πιστοποιητικό εμβολιασμού (αφού έχουν συμπληρωθεί 14 ημέρες) κατά του COVID-19. Κατά την είσοδο των θεατών στους χώρους γίνεται έλεγχος των πιστοποιητικών αυτών, καθώς και του πιστοποιητικού ταυτοπροσωπίας (αστυνομική ταυτότητα, διαβατήριο, δίπλωμα οδήγησης). - Εναλλακτικά οι ανήλικοι έως και 17 ετών μπορούν να προσκομίζουν κατά την είσοδο τους βεβαίωση αρνητικού διαγνωστικού ελέγχου PCR η rapid test 48ωρου. - Οι ανήλικοι θεατές από 11 ετών και κάτω δύνανται, εναλλακτικά, να προσκομίσουν κατά την είσοδό τους στο θέατρο, δήλωση self- test 24ώρου. - Για αποφυγή συνωστισμού και καθυστέρησης της έναρξης της παράστασης, παρακαλούνται οι θεατές να προτιμούν την ηλεκτρονική αγορά εισιτηρίου μέσω www.ticketmaster.gr και να βρίσκονται εγκαίρως στον χώρο του θεάτρου (τουλάχιστον 40’ πριν την έναρξη της παράστασης), ώστε να πραγματοποιείται ο απαραίτητος έλεγχος. - Η μάσκα είναι υποχρεωτική σε όλους τους χώρους του θεάτρου και καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης.

Βασισμένο στην αληθινή ιστορία κατάρριψης επιβατικού αεροσκάφους και εμπλουτισμένο με μια επιπλέον δόση τρομοκρατίας και δυο κουταλιές της σούπας ηθικών διλημμάτων, το "Terror" είναι μια δίκη επί σκηνής, με ενόρκους το ιδιο το κοινό. Ο πύργος ελέγχου ενημερώνεται πως υπάρχει αεροπειρατής στην πτήση και πως το αεροπλάνο κατευθύνεται προς την κατάμεστη Allianz Arena στο Μόναχο. Τουλάχιστον 70.000 χιλιάδες θεατές παρακολουθούν τον αγώνα μεταξύ την Γερμανίας και της Αγγλίας αυτή τη στιγμή χωρίς να έχουν ιδέα τι θα ακολουθήσει τα επόμενα λεπτά... Δύο μαχητικά αεροπλάνα απογειώνονται και "μαρκάρουν" την πτήση του τρόμου. Ο τρομοκράτης βρίσκεται κλειδωμένος στο πιλοτήριο με τον κυβερνήτη, ενώ κάποιοι θαρραλέοι επιβάτες παλεύουν να σπάσουν την πόρτα και βάλουν τέλος στον εφιάλτη. Τα λεπτά κυλάνε και η μοιραία πτήση μπαίνει στην τελική ευθεία. Οι πιλότοι των μαχητικών πρέπει να λάβουν μια απόφαση. Μια απόφαση που δεν έρχεται από το πεντάγωνο. Μια απόφαση που... Υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι σε αυτό τον κόσμο. Σίγουρα. Τι είναι όμως αυτό που χαρακτηρίζει κάποιον ως καλό και κάποιον άλλο ως κακό; Οι συνήθειες του; Οι τρόποι του; Οι πράξεις του ή τα κίνητρα που τον ώθησαν σε αυτές; Ένας τρομοκράτης θα μου πεις τώρα, μόνο "κακός" μπορεί να είναι. Ή τουλάχιστον, κακός στα μάτια αυτών που απειλούνται. Για τον εαυτό του και γι' αυτούς που του μεταλαμπάδευσαν τα ιδεώδη που πρεσβεύει, μπορεί να είναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου. Κι από την άλλη, αυτός που δρα ενάντια στον τρομοκράτη θα μου πεις είναι ο "καλός" της υπόθεσης, μολαταύτα για τον τρομοκράτη απέναντί του, μπορεί να είναι γρανάζι μιας κοινωνίας που καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα, δρα εξουσιαστικά απέναντι σε άλλους λαούς ή άλλες, ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες. Στη σκηνή δικάζεται ο σμηναγός Λαρς, κυβερνήτης ενός από τα δυο μαχητικά αεροσκάφη που καταδίωξαν την "πτήση του θανάτου". Ο Λαρς πήρε την απόφαση που κανείς δεν είχε το θάρρος ή την τρέλα να πάρει. Κατέρριψε το επιβατικό αεροσκάφος, αποτρέποντας την αιματοχυσία δεκάδων χιλιάδων φιλάθλων. Τίμημα αυτής του της απόφασης όμως ήταν ο θάνατος των δεκάδων επιβατών της πτήσης. Έχει κανείς μας το δικαίωμα να παίζει τον Θεό; Έχει κανείς μας το δικαίωμα να μετράει σαν φασόλια τις ζωές αθώων (ή και όχι) ανθρώπων, και να χαραμίζει τα λίγα για να του μείνουν τα πολλά; " Μα θα έχαναν τη ζωή τους έτσι κι αλλιώς κατά την πρόσκρουση " θα μπορούσε κάποιος πολύ λογικά να ισχυριστεί. " Κι αν οι επιβάτες που προσπάθησαν να εισέλθουν στο πιλοτήριο, κατάφερναν στα επόμενα δευτερόλεπτα να μπουν και να αφοπλίσουν τον τρομοκράτη; " θα μπορούσε να πει κάποιος άλλος εξίσου λογικός. " Κι αν τελικά παγιδεύονταν ένα σμήνος περιστέρια στην τουρμπίνα με αποτέλεσμα την καταστροφή της και την πτώση του αεροπλάνου πριν τον θανατηφόρο προορισμό του;" θα πω κι εγώ. Λογικότατο το επιχείρημα μου, μιας και το αεροπλάνο πετούσε όλο και χαμηλότερα πλησιάζοντας το στόχο του. Η παράσταση κρατάει την αγωνία στο κόκκινο με τους γρήγορους ρυθμούς της και τις ανατρεπτικές μαρτυρίες που ξεδιπλώνουν λίγο λίγο διαφορετικές εκδοχές του συμβάντος. Κάπου εδώ να αναφέρω πως το κοινό κατά την είσοδο του προμηθεύεται με καρτέλες Α και Ε , καλούμενο να αποφασίσει για την αθωότητα ή την ενοχή του σμηναγού Λαρς στο τέλος της παράστασης. Δε θα σας πω τι ψήφισα γιατί τώρα που το ξανασκέφτομαι ίσως να έχω αλλάξει γνώμη. Θα κλείσω όμως με ένα ερώτημα. Υπάρχει άραγε μια μικρή περίπτωση τα άτομα, κοινωνικά σύνολα που αποκτούν την επιλογή να φέρουν οπλισμό ελαφρύ ή βαρύ-λόγω του επαγγέλματός τους ας πούμε- να ξεφεύγουν μερικές φορές από τα όρια του τι είναι θεμιτό και τι όχι; Καλή θέαση σε όλους! Ευρυγένης

Σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη, ανεβαίνει για λίγες ακόμα παραστάσεις "Το Πάρτυ" της Sally Potter. Η Τζάνετ μετά από αδιάκοπους προσωπικούς αγώνες διορίζεται στη θέση της Σκιώδους Υπουργού Υγείας, αλλά ο σύζυγός της Μπιλ, δε δείχνει να ενθουσιάζεται με τα υπέροχα αυτά νέα. Το πάρτυ διοργανώνεται προς τιμήν της, και οι καλεσμένοι βρίσκονται ήδη στο κατώφλι του σπιτιού τους... Η κολλητή της φίλη και συνάμα πολιτική αντίπαλος Έιπριλ, μαζί με τον ιδιόρυθμο-αμπελοφιλόσοφο συντροφό της Γκόντφριντ, η Μάρθα, η Τζίνι και ο Τομ. Όλοι φτάνουν ο ένας μετά τον άλλο, ο καθένας φέροντας τη δική του διαφορετική ενέργεια και διάθεση... Ο Μπιλ αργοπεθαίνει. Ο καρκίνος σιγοτρώει τα σωθικά του και η σύζυγός του το ακούει για πρώτη φορά απόψε... Η Έιπριλ και ο Γκόντφριντ τρώγονται σαν τα σκυλιά, αλλά.. Η Τζίνι ανακοινώνει στη Μάρθα πως η εξωσωματική πέτυχε, και πως θα αποκτήσουν τρίδυμα... Ο Τομ, έχει έρθει με φονικές διαθέσεις-αφού πρώτα έχει βουτήξει αρκετές φορές τη μύτη του σε "λουκουμόσκονη". Πολλά και διάφορα πρόκειται να συμβούν απόψε το βράδυ, και πιστέψτε με, κανείς δεν είναι προετοιμασμένος γι' αυτά. "Το Πάρτυ" κινείται με τρελούς ρυθμούς, αν και στα πρώτα λεπτά της παράστασης, κάνει μια μικρή "κοιλιά", μόνο και μόνο για να μη σε αφήσει σε ησυχία μετά. Οι ηθοποιοί, μεγαλύτεροι και νεότεροι, εμποτισμένοι με τα συναισθήματα των ρόλων τους, αποδίδουν σε αρκετά μεγάλο βαθμό την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Ο πόνος, η απόγνωση, η αγάπη, ο θυμός, όλα αποδίδονται με ταχύτητα και χιούμορ, μη αφήνοντας χρόνο να επεξεργαστείς όλη την πληροφορία. Βέβαια αυτό δε χρειάζεται να σε αγχώνει, γιατί έχεις όλο το χρόνο που θες μετά το τέλος της παράστασης. Άλλωστε η διάρκεια της δεν ξεπερνά τη μια ώρα. Είναι ένα έργο κοινοωνικοοικονομικοπολιτικό, και σίγουρα ιδιαίτερα επίκαιρο, μιας και οι εκλογές βρίσκονται ante portas. Ένα δυνατό και γρήγορο σφηνάκι για να ξεφύγεις από τη ρουτίνα της ημέρας, και να προβληματιστείς λίγο για το τι πραγματικά αξίζει στη ζωή. Να θυμάσαι: Η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη σπαταλήσεις μακριά απ' αυτούς που αγαπάς! "Το Πάρτυ", σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη, θα παίζεται μέχρι τις 28 Μαΐου στο θέατρο Άνεσις και... είσαι καλεσμένος! Καλή θέαση! Ευρυγένης

Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Στέλιος Καλαθάς, ένας πολυπράγμων άνθρωπος, πρωταγωνιστεί στην παράσταση "Η φάρσα του Πιερ Πατλέν", στο Θέατρο "Κάτω από τη Γέφυρα". Συνομιλήσαμε μαζί του, τόσο για την παράσταση, όσο και τη ζωή του. Ποιος είναι ο ηθοποιός Στέλιος Καλαθάς; Ένας εργάτης της τέχνης που από τα 11 του χρόνια, βρίσκετε στο μαγικό κόσμο του θεάτρου. Αρχικά ως ερασιτέχνης και μετά την αποφοίτηση μου από την δραματική σχολή ως επαγγελματίας. Αισθάνομαι μεγάλη ευλογία γιατί σ' αυτήν την διαδρομή, έχω βρεθεί δίπλα σε σπουδαίους σκηνοθέτες-δάσκαλους, και έχω παίξει σχεδόν σε όλα τα είδη θεάτρου. Από Επίδαυρο σε αρχαίο δράμα, μέχρι μουσικό θέατρο και επιθεώρηση. Η ανάγκη μου να συλλέγω εμπειρίες και θεατρικές φόρμες μου χάρισε μια πλούσια και πολυσυλλεκτική προίκα, μέσα από σημαντικά κείμενα και ρόλους. Και ο άνθρωπος Στέλιος; Ένας ονειροπόλος, αισιόδοξος, κοινωνικός και ταξιδιάρης άνθρωπος, που σε κάθε μέρα του αναζητάει την αλήθεια της ζωής. Σε ό,τι κάνω πρέπει να υπάρχει έρωτας, αυτό μου δίνει δύναμη και πάθος να προχωρήσω. Κάτι άλλο που νομίζω με χαρακτηρίζει είναι το αίσθημα ευγνωμοσύνης για όλα τα δώρα που μου χάρισε η ζωή μέχρι τώρα. Αυτό άλλωστε είναι και ένα από τα βασικά μηνύματα που μεταφέρω και στις ομάδες μου, της «Συναισθηματικής διαλεκτικής». Η Φάρσα του Πιερ Πατλέν. Ένα "μολιερικό έργο" που όμως έργο άγνωστου συγγραφέα, και πρωτοπαίχτηκε 150-200 χρόνια πριν τη γέννηση του Μολιέρου. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό, πώς τα δεινά που μαστίζουν την ανθρωπότητα είναι ίδια μέσα στους αιώνες. Μιλάμε για ένα έργο με ιστορική αξία, αφού θεωρείται ο πατέρας της "Φάρσας", αυτού του εξαιρετικού θεατρικού είδους που πάνω του βασίστηκε η κομέντια ντελ άρτε και όχι μόνο. Ένα έργο που μέσα από την υπερβολική και παιχνιδιάρικη του ατμόσφαιρα καυτηριάζει τόσο σημαντικά και επίκαιρα θέματα, όπως η εκμετάλλευση των ανθρώπων με πρόσχημα τον έρωτα, οι απατεωνιές που σκαρφίζονται άτομα «ευυπόληπτα» και φυσικά οι αδικίες που πολλές φορές είναι ακόμα και με δικαστική βούλα. Ποιος είναι ο Πιερ Πατλέν; Ένας δικηγόρος που ζεί εις βάρος των υπολοίπων και κάνει τα πάντα για να επιβιώσει, χωρίς ηθικούς φραγμούς και φυσικά χωρίς να υπολογίζει τους νόμους που ο ίδιος υπηρετεί. Θεωρείτε πως υπάρχουν σήμερα άνθρωποι σαν κι αυτόν; Κάθε εποχή έχει τους Πατλέν της. Αυτό το είδος, δεν είναι καθόλου συλλεκτικό και το βρίσκουμε μπροστά μας, αλλα και στους τηλεοπτικούς μας δέκτες. Εγω στην παράσταση παίζω έναν βοσκό. Είναι ένας κόντρα ρόλος για μένα και αυτό ήταν και η μεγάλη πρόκληση. Όσο μεγαλώνω μου αρέσει να σπάω την εικόνα μου και να βγάζω κάθε φορά κάτι διαφορετικό που δεν θυμίζει άλλους μου ρόλους. Η γενιά μου, ξέρει το όνομα σας κυρίως από τις μεταγλωττίσεις. Όμως για τους πιο διαβασμένους, είστε ένας άνθρωπος πολύ ενεργός, τόσο στο θέατρο όσο και ως δάσκαλος. Μιλήστε μου γι' αυτό. Από το 2004 διδάσκω μια μέθοδο που ονομάζεται Συναισθηματική διαλεκτική . Σκέφτηκα να δημιουργήσω μια μέθοδο που να χρησιμοποιεί τους κώδικες της υποκριτικής, όχι για ηθοποιούς, αλλά για τους ρόλους που καλούμαστε να ερμηνεύσουμε στη ζωή μας, και πίστεψέ με είναι πολλοί αυτοί οι ρόλοι. Είναι μια βιωματική μέθοδος που βασίζεται σε 3 άξονες. Κατ’ αρχάς στους δείκτες συναισθηματικής ευφυΐας που μετριούνται και καλλιεργούνται, στο κομμάτι επικοινωνία (μάθε να επικοινωνείς και να διαχειρίζεσαι σωστά όλα αυτά που νιώθεις), και στους κώδικες της υποκριτικής και στην επιτέλεση μέσα από τα μονοπάτια της τέχνης και των ρόλων. Απευθύνεται σε όλους όσους θέλουν να ρίξουν φως στα συναισθήματά τους (όχι μόνο σε ηθοποιούς) και μέσα από σωστούς κώδικες επικοινωνίας να δημιουργήσουν σωστές σχέσεις με τους γύρω τους και κυρίως με τον εαυτό τους. Αυτή την περίοδο ξεκινάει και ο νέος εαρινός κύκλος όποτε όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να το παρακολουθήσει πολύ άνετα . Οι συναντήσεις είναι είτε δια ζώσης, είτε διαδικτυακά και γίνονται μια φορά την εβδομάδα για 2 ώρες. Περισσότερες πληροφορίες μπορεί κάποιος να πάρει στο synaisthimatikhdialektikh.com Αισίως, η όλη κατάσταση με την πανδημία, οδεύει προς το τέλος της. Πόσο δύσκολη ήταν η περίοδος που πέρασε, και πως την αντιμετωπίσατε; Με σύνεση και προσαρμογή. Το είδα ως μια νέα εμπειρία που μου έδωσε χρόνο να σκεφτώ και να κάνω γρήγορες κινήσεις προσαρμογής σε μια νέα πραγματικότητα για την ανθρωπότητα. Και τι σας δίδαξε όλο αυτό; Ότι όλα αλλάζουν! Πρέπει να είμαστε έτοιμοι για τις αλλαγές και να κοιτάμε μπροστά με την σκέψη του τι μπορούμε καλύτερα να κάνουμε, με τα δεδομένα που έχουμε. Δεν μ' αρέσει να κλαίω την μοίρα μου για αυτά που είχα και έχασα. Προτιμώ να μπορώ να προσαρμόζομαι και να είμαι καλά, με αυτά που έχω κάθε φορά. Νομίζω ότι αυτό τελικά είναι η πολυτέλεια . Εκτός από τη «Φάρσα του Πίερ Πατλέν», μπορεί το κοινό να δει και κάπου αλλού; Φυσικά μπορεί να με δει στον πολυχώρο +αίσθημα στο Μοναστηράκι που κάνω τις συναντήσεις με τις ομάδες. Αλλά και να παρακολουθήσει την νέα παράσταση που θα σκηνοθετήσω με θέμα την Σμύρνη, βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, έτσι όπως τα κατέγραψε η Στέλλα Φρατζή . Ευρυγένης

Υπάρχει περίπτωση να το έχω παρακάνει με τους τίτλους των άρθρων, I know. Ένα από τα αγαπημένα μας λημέρια, το Θέατρο Αλκμήνη, φιλοξενεί φέτος την παράσταση "Καπούτ", βασισμένη στο έργο του Aldo Nicolaj "Three on the bench". Πρωταγωνιστές οι βετεράνοι του θεατρικού σανιδιού κυρία Άννα Παντζέλη , και κύριοι Χάρης Εμμανουήλ και Δημήτρης Πετρόπουλος . Καπουτ, Θέατρο Αλκμήνη, φωτ. Ευρυγένης Βρισκόμαστε στην Ιταλία. Δύο ηλικιωμένοι, ο Λουίτζι και ο Μπόκα, που έχουν αφήσει πίσω τα εβδομήντα και οδεύουν προς τα ογδόντα τους, συναντιούνται τυχαία στο ίδιο παγκάκι και σε λίγα λεπτά διαπιστώνουν πόσο διαφορετική μπορεί να είναι η ζωή αναλόγως τη γωνία που θα τη δεις. Η τρίτη ηλικία γι' αυτούς τους ανθρώπους φαντάζει ιδανική, ακόμα κι αν υπάρχουν μικρά προβληματάκια υγείας. Οι οικογένειές τους τους αγαπούν, τους φροντίζουν και τους κάνουν όλα τα χατίρια. Γι' αυτούς η τρίτη ηλικία είναι η νεότητα που έχασαν πολεμώντας στα βουνά της Αλβανίας στις αρχές του 1941. Την παρέα τους έρχεται να αναστατώσει η "περίεργη" κυρία Άμπρα, που ψάχνει απεγνωσμένα τον γάτο της. Πώς θα συνυπάρξουν σε ένα παγκάκι τρεις εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι; Θα γίνουν φίλοι ή άσπονδοι εχθροί; Δεν είναι όμως όλα ρόδινα για τους ανθρώπους που έχουν μπει πλέον στη δύση της ζωής τους, και το ξέρουμε καλά. Το "Καπούτ" είναι ένα έργο που θα προκαλέσει γέλιο με τα καμώματα και τις παραξενιές των ηλικιωμένων γιατί σε αυτούς θα δούμε να κατοπτρίζονται οι δικοί μας παππούδες. Δε μένει όμως εκεί. Η αλήθεια είναι πως τα ευτράπελα των πρωταγωνιστών είναι μικρά διαλείμματα γέλιου που για μερικές φευγαλέες στιγμές μας κάνουν να ξεχάσουμε την επίπονη αλήθεια αυτών των ανθρώπων. Είναι δύσκολα τα γεράματα φίλοι μου. Κι όσο τα χρόνια περνάνε, τόσο δυσκολεύουν. Αυτοί οι άντρες είναι δυο άνθρωποι που έχουν χάσει τις συζύγους τους και πλέον ζουν με τα παιδιά τους. Κι άνθρωποι αυτής τη γενιάς, όπως επέβαλε η κοινωνία, ζούσαν πάντα (θα το πω) σε βάρος μιας γυναίκας που τους τα ετοίμαζε όλα. Το φαγητό τους, τα ρούχα τους, το μπάνιο τους, ακόμα και τον καφέ τους. Μια γυναίκα που κάποτε ήταν η μάνα ή η γιαγιά, ίσως η αδερφή τους και μετά ήταν η σύζυγος. Κι αυτά τα λέω έχοντας ρωτήσει τον αρμόδιο. Θα σας τα πω παρακάτω. Δυστυχώς για τον Μπόκα και τον Λουίτζι, τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Το φαγητό που τους δίνουν είναι μετρημένο. Το κρασί τους νερωμένο. Και η παρουσία τους μέσα στο σπίτι; Σα φαντάσματα που περνάνε από δωμάτιο σε δωμάτιο "μολύνοντας" τον αέρα των παιδιών και των εγγονιών τους. Η συνταξούλα του παππού όμως είναι καλή, δεν είναι ; Καπουτ, Θέατρο Αλκμήνη, φωτ. Ευρυγένης Ξαναλέω. Είναι δύσκολα τα γεράματα! Ο αρμόδιος που προανέφερα, ο παππούς μου, μένει πλέον με τη μάνα μου και δεν είναι 75 ή 85. Νιώθει στον σβέρκο του την ανάσα των 100 και φτου φτου, ακόμα είναι στα πόδια του... Βλέπει όμως σκιές. Ακούει μόνο αν φωνάξεις. Βαδίζει με τους ρυθμούς της οικονομικής ανάπτυξης της Ελλάδας με τα τριάμισι κατοστάρικα που του δίνει για σύνταξη. Χαχα τι λέω; Ο παππούς όντως περπατάει. Αργά, με τρεμάμενα γόνατα και το μπαστουνάκι του, αλλά κινείται. Αν είσαι τυχερός και σε ακούσει όταν τον ρωτήσεις " Τι νέα; ", θα σου αποκριθεί αργοσυρτά με τη βραχνή και κουρασμένη φωνή του " Τι νέα να 'χω πιδάκι μ'; Όλο μέσα είμ'. Πουνάν' τα πουδάρια μ', πουνά του κιφάλι μ'... " Κι όταν λέει " Άντε ν' αποθάνω να ησ'χάσω ", σου σκίζεται η ψυχή. Αν όμως μια στο τόσο ένας υψηλός πυρετός, ένας δυνατός πονοκέφαλος τον "στείλει" δυο βήματα απ' τον θάνατο, τρέμει το φυλλοκάρδι του να μην πεθάνει γιατί όπως λέει κι εκείνος, " Είναι γλυκιά η ζουή αγόρι μ '" Πώς νιώθει τελικά ένας άνθρωπος αυτής της ηλικίας, και πώς τον βλέπουν τα παιδιά του, οι φροντιστές του; Δεν ξέρω πώς να απαντήσω. Μάλλον ο καθένας έχει τη δική του απάντηση. Η συναισθηματική φόρτιση που μου έχει προκαλέσει το έργο είναι μεγάλη μιας και γνωρίζω από μέσα, αν και είμαι έξω από τον χορό, πώς είναι αυτές οι καταστάσεις. Θα κάνω μια προσπάθεια να μπω στον επίλογο. Η όχι και τόσο κωμωδία του Aldo Nicolaj λοιπόν, ακουμπάει τις ψυχές όλων και στο τέλος αφήνει τον θεατή με μια παράξενη γεύση στην άκρη των χειλιών του. Ίσως λίγο γλυκιά, σαν το σοκολατάκι που μας έδινε κρυφά από τους γονείς μας η γιαγιά. Ίσως όμως να είναι και λίγο αλμυρή, σαν τα αλμυρά από τα δάκρυα μάγουλα του παππού την ώρα του φιλιού του αποχαιρετισμού, στο τέλος κάθε καλοκαιριού. Καπουτ, Θέατρο Αλκμήνη, φωτ. Ευρυγένης Το "Καπουτ" είναι ένα έργο που με κωμικό τρόπο θέλει να μας φέρει στη θέση αυτών των ανθρώπων, των παππούδων μας. Όσο κι αν μπορεί να μας ενοχλούν οι ηλικιωμένοι, να μας κατακλύζουν με τις παλιομοδίτικες απόψεις τους, να κουβαλάνε πατριαρχικές ιδέες, ρατσισμό, κι όλα αυτά τα κακά που παλεύει η γενιά μας να αφήσει πίσω, δεν παύουν να φέρουν σοφία, ιστορίες που εμείς δε θα βιώσουμε ποτέ και στο τέλος τέλος είναι άνθρωποι που μας αγάπησαν, μας φρόντισαν και τώρα χρειάζονται τη δική μας αγάπη και φροντίδα. Άλλωστε σε 20-25 χρόνια, οι γονείς μας θα είναι αυτοί, και σε 40 εμείς που θα περιμένουμε ή μάλλον θα ελπίζουμε να μας φροντίσουν οι επόμενοι. Οι κύριοι Εμμανουήλ  και Πετρόπουλος  ξέρουν πώς να κάνουν σωστά τη "δουλειά". Θες η προσεγμένη σκηνοθεσία του Γιάννη Διαμαντόπουλου ; Θες η μουσική του Διονύση Τσακνή ; Θες η πολυετής εμπειρία; Θες το ταλέντο τους ή η υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη που μπορεί να διαθέτουν; Θες πως καλώς ή κακώς δεν απέχουν και πολύ από τις ηλικίες των χαρακτήρων τους; Θες όλα μαζί; Ό,τι από τα παραπάνω κι αν είναι, παρέα με την εξαιρετική κυρία Παντζέλη , καταφέρνουν να στιγματίσουν τις ψυχούλες μας. Μακροσκελής επίλογος, ε; Φιλόλογοι κρίνετε με επιείκεια. Πάρτε μια βαθιά ανάσα, ντυθείτε καλά και περάστε μια βόλτα από το Θέατρο Αλκμήνη. Υπέροχες ερμηνείες και γλυκόπικρα συναισθήματα θα σας περιμένουν εκεί. Καλή θέαση! Ευρυγένης

Μια θύελλα έρχεται να φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή ενός μοναχικού και εκκεντρικού άντρα. Ο Τάκης Παπαματθαίου σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί χέρι-χέρι με τη Γιούλη Ηλιοπούλου στην παράσταση "Χορεύοντας με τη θύελλα". Οι σειρήνες ηχούν, και όλοι οι πολίτες καλούνται να παραμείνουν στα σπίτια τους μέχρι να κοπάσει η μαινόμενη θύελλα. Ο Πάτρικ όμως, δεν είχε ιδέα πως η θύελλα θα έρθει και θα εγκατασταθεί μέσα στο σπίτι του. Η Τζούντιθ, μια ιδιαίτερα εκκεντρική γυναίκα έρχεται στην πόρτα του προς αναζήτηση τροφής. Χορταίνει όμως ο άνθρωπος μόνο με φαγητό; Εντάξει, βιολογικά μιλώντας, η απάντηση είναι ναι. Φαΐ, νερό, κι όλα καλά. Τι γίνεται όμως με την ψυχή; Λίγοι είναι αυτοί που παραδέχονται πως μπορούν να ζήσουν μόνοι, και ακόμα λιγότεροι αυτοί που το εννοούν. Η αγάπη και η συντροφικότητα αποτελούν θεμέλιους λίθους, τόσο για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, όσο και για το χτίσιμο μιας υγιούς κοινωνίας. Η Τζούντιθ έρχεται σαν θύελλα στη ζωή του Πάτρικ, για να ενώσουν τις μοναξιές τους. Μέσα από αστείες αλλά και συγκινητικές καταστάσεις, οι δύο αυτοί άνθρωποι θα έρθουν πιο κοντά, τόσο ο ένας στον άλλον, όσο και στους εαυτούς τους. Θα πουν αλήθειες, ευχάριστες και λυπηρές, και τελικά αυτή η θύελλα θα φέρει στη ζωή τους τη λιακάδα που τόσο περίμεναν να βρουν. Κάπως έτσι γίνεται και στη ζωή. Κάποιος ή κάποια βρίσκεται πάντα στο δρόμο κάποιου ή κάποιας άλλης, και μέσα από μια "θύελλα" μαθαίνουμε τον εαυτό μας, τα όρια μας, αλλά και τους εαυτούς και τα όρια των άλλων. Κάποιες θύελλες τις ακολουθεί η λιακάδα, και κάποιες άλλες... Φορέστε το παλτό σας, πάρτε τις ομπρέλες σας, και "χορέψτε" μέσα στη θύελλα, μέχρι το τέλος του Φλεβάρη, στο Θέατρο Πειραιώς 131 Καλή θέαση! Ευρυγένης

Ο Δημήτρης Καλαντζής, πρωταγωνιστεί παρέα με Θανάση Τσαλταμπάση, στη θεατρική παράσταση «Ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής», παραγωγής ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. ΡΟΥΜΕΛΗΣ. Είχαμε μια πολύ ωραία συζήτηση, τόσο για την παράσταση και τον ίδιο, όσο και για την καθημερινότητα και τις αξίες που θα έπρεπε να πρεσβεύουμε ως άνθρωποι. Χαλάρωσε στον καναπέ σου, grab some popcorn, κι έλα μαζί μας σε αυτή την όμορφη κουβέντα. Ποιος είναι ο Δημήτρης; Και δεν αναφέρομαι στο βιογραφικό σημείωμα. Με αφορμή την ενδιαφέρουσα αναφορά σου στο άτομό μου στο τρίτο πρόσωπο, που παραπέμπει στον Ιούλιο Καίσαρα, ξεκινάω λέγοντας πως ποτέ δεν διεκδίκησα τις δάφνες κανενός! Το πρώτο έντονο συναίσθημα που θυμάμαι να με κατακλύζει στη ζωή μου, ήταν ο φόβος. Μάλλον ο φόβος για το άγνωστο, για το ανοίκειο. Μεγάλωνα σε ένα πολύ προστατευμένο από αγάπη περιβάλλον, με πλήρη ελευθερία και η πρώτη μου επαφή με τον έξω κόσμο ήταν μάλλον τραυματική. Το σχολείο, δηλαδή! Δεν μπόρεσα ποτέ να προσαρμοστώ στο εκπαιδευτικό σύστημα. Με καταπίεζε πάρα πολύ το γεγονός ότι ξαφνικά έπρεπε να υπακούω σε κανόνες, οι περισσότεροι από τους οποίους φάνταζαν μέσα στο κεφάλι μου αλλόκοτοι. Δεν μπορούσα ποτέ να καταλάβω, για παράδειγμα, γιατί έπρεπε κάθε, ας πούμε, Πέμπτη, 11:00 με 12:00, να διαβάσω κάποιο ποίημα, επειδή εκείνη την ώρα τύχαινε να έχουμε Νέα Ελληνικά. Ήθελα να διαβάσω το ποίημα όποτε ήθελα εγώ, χωρίς να με πιέζει κανένας να το κάνω! Αυτό δε, που μου ήταν εντελώς ανεξήγητο (ακόμα είναι!), ήταν αυτό που μας έβαζαν να μαθαίνουμε το μάθημα παπαγαλία! Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί έπρεπε να διαβάσω π.χ., από τη σελίδα 37 πάνω-πάνω μέχρι και τη σελίδα 40 την προτελευταία παράγραφο και μάλιστα να μάθω απέξω μέχρι και που έχει κόμματα και τελείες!!! Όλο αυτό, μου δημιουργούσε τέτοια άρνηση που με εμπόδιζε από το να διαβάζω και εξωσχολικά. Ο σπόρος όμως είχε ήδη πέσει και τίποτα δεν μπορούσε ν' ανακόψει την πορεία του. Αναγνώστες, γίνονται τα παιδιά, στην αγκαλιά των γονιών τους. Κι εμένα, η πιο έντονη ανάμνηση μου από τις αργίες που πέρναγα στο σπίτι με τους γονείς μου, ήταν ο ένας να κάθεται στη μία άκρη του καναπέ και ο άλλος στην άλλη με ένα βιβλίο στο χέρι. Έτσι, με το που τέλειωσα το σχολείο, ήταν σαν να μου γύρισαν έναν διακόπτη μέσα μου και άρχιζα να διαβάζω ό,τι έβλεπα μπροστά μου. Και είχα πολλά να διαβάσω, μια και οι δικοί μου είχαν φροντίσει να υπάρχει στο σπίτι μια τεράστια βιβλιοθήκη. Αυτό και το γεγονός ότι πέρναγα τους τρεις μήνες του καλοκαιριού στο χωριό μου (καθώς και τις διακοπές των Χριστουγέννων, του Πάσχα αλλά και όλα σχεδόν τα Σαββατοκύριακα), ζώντας τη ζωή του Τομ Σώγιερ, χωρίς να έχω κανέναν περιορισμό από κανέναν, έκαναν τη λέξη "Ελευθερία" πολύ μεγάλη μέσα στο κεφάλι μου. Νομίζω ότι αυτά τα δύο, καθόρισαν το ποιος είμαι σήμερα. Η ελευθερία και το διάβασμα. Αυτός είμαι. Αυτά τα δύο με έφεραν κοντά στην Τέχνη. Όλα τα υπόλοιπα από ΄κει και πέρα, είναι απλώς οι εμπειρίες της ζωής που φιλτράρονται απ' το κόσκινο της ψυχής σου που έχει ήδη διαμορφωθεί... Η τέχνη που κατοικεί μέσα στις ψυχές των ανθρώπων, δίνει κουράγιο και δύναμη. Δίνει χαρά και ελπίδα. Υπενθυμίζει το χρέος του ανθρώπου. Την υποχρέωση που έχουμε, να παραδώσουμε την ομορφιά του κόσμου τούτου στους επόμενους... Ελευθερία, γνώση, τέχνη... Αγαθά, αξίες που ενώ στις μέρες μας θεωρούνται δεδομένες για όλους, καταπατώνται συστηματικά στο βωμό των συμφερόντων των λίγων. Ακριβώς! Θέλω να μιλήσουμε για τις ανθρώπινες αξίες. Το σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή! Να πούμε για τα κακά του πολέμου. Να μιλήσουμε για την ειρήνη που τόσο την έχουνε υμνήσει οι συγγραφείς κοινωνιών που ο πόλεμος ήταν η καθημερινότητά τους. Φαίνεται τελικά, ότι δυόμιση χιλιάδες χρόνια μετά, τόσο τα κείμενα των κλασσικών όσο και οι Τέχνες γενικότερα, δεν δίδαξαν τίποτα, μα τίποτα απολύτως στον άνθρωπο. Πόλεμοι ξεσπούν ακόμα, αθώοι χάνουν τις ζωές τους, παιδάκια ζουν μέσα στον τρόμο, άνθρωποι υποφέρουν για συμφέροντα στα οποία δεν έχουν καμία συμμετοχή. Όταν ξεσπά ένας πόλεμος, πάντα αυτός που έχει συναίσθηση της ευθύνης απέναντι στον συνάνθρωπό του και την κοινωνία, επαναπροσδιορίζει και την δική του πορεία. Ένας από τους λόγους που ασχολήθηκα επαγγελματικά με την Τέχνη, ήταν για να προσφέρω. Να βοηθήσω στην καλλιέργεια των ανθρώπων. Η καλλιέργεια είναι κομμάτι της παιδείας, ίσως το πιο σημαντικό. Η συσσώρευση εξειδικευμένης γνώσης δεν αρκεί. Η καλλιέργεια του νου και της ψυχής είναι που εξευγενίζουν και λειαίνουν τα ανθρώπινα αισθήματα. Τώρα, με τον πόλεμο να συνεχίζεται στην Ουκρανία, σκέφτομαι αν έχουν νόημα όλα αυτά. Τι να την κάνουμε την τέχνη, όταν παιδάκια πεθαίνουν από αφυδάτωση μέσα στα καταφύγια. Λυπάμαι πάρα πολύ. Αλλά δεν πρέπει ν' απογοητεύομαι. Δεν τα παρατάω. Γιατί η τέχνη που κατοικεί μέσα στις ψυχές των ανθρώπων που οραματίζονται έναστρες νύχτες, χορούς στην εξοχή και αγκαλιές της αγάπης στο σύμπαν, δίνει κουράγιο και δύναμη. Δίνει χαρά και ελπίδα. Υπενθυμίζει το χρέος του ανθρώπου. Την υποχρέωση που έχουμε, να παραδώσουμε την ομορφιά του κόσμου τούτου στους επόμενους... «Ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής» σε σκηνοθεσία και διασκευή του Κώστα Γάκη. Τι κάνει την παράσταση να ξεχωρίζει από άλλες διασκευές που έχουμε παρακολουθήσει στο παρελθόν; Πρώτα απ' όλα να επισημάνουμε ότι το κείμενο του Μολιέρου είναι ένα "μεγάλο" κείμενο. Και τα μεγάλα κείμενα, εκτός από τη ικανότητά τους να βάζουν τον ανθρώπινο νου σε λειτουργεία ακόμα κι αν διαβαστούν πολλά χρόνια μετά τη γραφή τους, έχουν και μία άλλη ιδιότητα: εγκλείουν τη δυνατότητα να ανανεώνουν συνεχώς τη μορφή τους. Είναι απεριόριστες οι μορφικές δυνατότητες που μπορεί να πάρει ένα τέτοιο κείμενο. Με αυτό το σκεπτικό, μία διασκευή μπορεί να φέρει μπροστά στα μάτια μας και μια άλλη διάσταση του κειμένου, μία διαφορετική ανάγνωση των κρυμμένων νοημάτων του. Αλλά και να εμπλουτίσει τη δράση με παράλληλες ιστορίες, οι οποίες ρίχνουν περισσότερο φως στις κοινωνικές συνθήκες της συγκεκριμένης εποχής. Αυτό έχει κάνει η διασκευή του σκηνοθέτη μας. Ζωντανεύει μπροστά τα μάτια του θεατή την καθημερινότητα των ηθοποιών εκείνης της περιόδου, κάτι που βάζει το θεατή στη διαδικασία να παρακολουθήσει με μεγαλύτερο ενδιαφέρον την εξέλιξη της Μολιερικής ιστορίας. Πόσο "διαβασμα" χρειάζεται ο Μολιέρος, ώστε ένας ηθοποιός να μπορέσει να τον ερμηνεύσει; Είναι αναγκαίο για τον ηθοποιό να διαβάζει. Είναι μέρος της δουλειάς μας. Ίσως το πιο σημαντικό. Όταν σου ζητάτε να μπεις σε μία πρόβα για να προετοιμαστείς να ερμηνεύσεις έναν ρόλο, μπαίνεις αυτομάτως στην διαδικασία της σύνθεσης. Δηλαδή, καλείσαι να συγκεντρώσεις πολλές ιδιότητες, αντιδράσεις και συμπεριφορές μαζί, για να χτίσεις επί της ουσίας, ένα καινούργιο πρόσωπο από την αρχή. Για να το κάνεις αυτό, εκτός από τις πληροφορίες που σου παρέχονται απ' το κείμενο - που πολλές φορές μπορεί να είναι από περιορισμένες έως και ανύπαρκτες - οφείλεις να έχεις κι άλλες πηγές-αποθήκες. Αυτές, είναι δύο: το εξωτερικό περιβάλλον και ο εσωτερικός σου κόσμος. Για την ανανέωση της πρώτης, υπεύθυνη είναι η ίδια η φύση, που είναι έτσι κι αλλιώς ανεξάντλητη. Την ευθύνη για τον εμπλουτισμό της δικής σου αποθήκης, του εσώτερού σου "είναι", την έχεις αποκλειστικά εσύ, ο δοκιμαζόμενος ηθοποιός. Και - πέρα από τις εμπειρίες, τα βιώματά σου - ο μόνος τρόπος για να το πραγματοποιήσεις και να διατηρείς πάντα πλούσιο το προσωπικό σου υλικό, είναι το διάβασμα. Πόσω μάλλον, όταν καταπιάνεσαι με ένα έργο εποχής και μάλιστα μιας εποχής έντονων καταστάσεων όπως αυτή του Μολιέρου. Είναι απαραίτητο να μελετήσεις το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, για να μπορέσεις ν' αποκρυπτογραφήσεις ανθρώπινες συμπεριφορές. Γιατί αυτό είναι η υποκριτική. Συγκεντρωμένη ανθρώπινη συμπεριφορά σε δοσμένες συνθήκες. Η υποκριτική είναι αδίστακτη. Πρέπει να ξοδευτείς για να είσαι σκηνικά "ορατός" στο μάτι του θεατή. Αλλιώς, θα περάσεις απαρατήρητος. Δε σε έχουμε συνηθίσει σε κωμωδίες. Πως προέκυψε αυτή η αλλαγή; Το κωμικό έχει να κάνει με την αίσθηση της ροής της ενέργειας. Και, φυσικά - όπως τα πάντα στη ζωή και στην τέχνη - με μία εσωτερική αίσθηση του ρυθμού. Δεν έχω καταλάβει ακόμα, τι είναι αυτό που καθορίζει την ιδιοσυγκρασία ενός ανθρώπου και οδηγεί τον ηθοποιό να έχει μία ροπή προς το ένα ή το άλλο. Προς την κωμωδία ή την τραγωδία, δηλαδή. Το να ανιχνεύεις όλα τα πεδία της Υποκριτικής Τέχνης, όμως, θεωρώ πως είναι χρέος του επαγγελματία ηθοποιού. Σε βοηθάει ν' ανανεώνεις και να εμπλουτίζεις τα εκφραστικά σου μέσα, η ενασχόληση με διαφορετικά "είδη" θέατρου. Η Υποκριτική είναι μία όμως και οι άξονες της παραμένουν οι ίδιοι. Σε κάθε περίπτωση, οφείλεις πάντα να είσαι συνδεδεμένος με τα εσωτερικά σου τοπία. Μόνον έτσι θα είσαι σε συνεχή επικοινωνία με τις βαθύτερες νοηματικές περιοχές σου. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος, να "φτάσει" αυτό που κάνεις μέχρι την πλατεία και να επηρεάσει τον θεατή. Και για να γίνει αυτό, απαιτείται σκληρή δουλειά, συγκέντρωση, αφοσίωση. Χωρίς να καταθέσεις τον κόπο σου και - πολλές φορές - την ψυχική σου ηρεμία, δεν γίνεται τίποτα. Η υποκριτική είναι αδίστακτη. Πρέπει να ξοδευτείς για να είσαι σκηνικά "ορατός" στο μάτι του θεατή. Αλλιώς, θα περάσεις απαρατήρητος. Δεν θα σε δει καν, δεν θα του προκαλέσεις τίποτα απολύτως. Άκοπα, ανέξοδα, δεν γίνεται τίποτα. Το ανέξοδο σε καθιστά "απών"... Θεωρείς πως ένας ηθοποιός είναι "υποχρεωμένος" να μπορεί να ερμηνεύσει τόσο κωμικούς όσο και πιο δραματικούς ρόλους; Ένας ηθοποιός είναι υποχρεωμένος να μπορεί να "παίξει" με αληθοφάνεια. Η υποκριτική ενέχει πολλά παράδοξα γιατί περικλείει έννοιες - πολλές φορές - αντιθετικές. Όπως η επανάληψη και ο αυθορμητισμός. Όπως το ότι πρέπει να γνωρίζεις πάρα πολύ καλά το κείμενο για να το πρωτακούσεις! Ο ηθοποιός οφείλει να ακολουθήσει έναν τρόπο δουλειάς ο οποίος θα ενσωματώνει τις παραδοξότητες και θα τον οδηγεί στο να ανακαλύψει ένα νόημα πρώτα για τον ίδιο και στη συνέχεια να διαμορφώσει μέσα στην πρόβα εκείνο το είδος της δράσης, το οποίος θα το κατευθύνει και στο κοινό. Δεν έχει σημασία αν συμμετέχεις σε κωμωδία ή σε τραγωδία. Η ευθύνη σου και η διαδρομή που είσαι υποχρεωμένος ν' ακολουθήσεις δεν έχουν διαφορά. Θα σε δουμε σε κάποια νέα παραγωγή σύντομα; Η παράσταση, «Ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής», του Μολιέρου, του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. ΡΟΥΜΕΛΗΣ, θα παρουσιαστεί το καλοκαίρι σε ανοιχτά θέατρα ανά την Ελλάδα. Ολοκληρώθηκαν δύο κύκλοι παραστάσεων, ένας στη Λαμία - όπου έγινε και η πρεμιέρα μας - στο Δημοτικό Θέατρο της πόλης και άλλος ένας στην Αθήνα, στο Θέατρο "Κατερίνα Βασιλάκου". Τώρα γίνεται ο σχεδιασμός και είμαστε σε αναμονή της καλοκαιρινής μας περιοδείας. Είναι μεγάλη χαρά για όλους μας - και το θίασο αλλά και τους ανθρώπους του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Ρούμελης - αυτή η περιοδεία, γιατί θα παρουσιάσουμε στο κοινό όλης της Ελλάδας την παράστασή μας που φτιάξαμε με πολύ κόπο αλλα και μεράκι! Θεωρώ πολύ σημαντική την επαναλειτουργία και την παρουσία του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. στα καλοκαιρινά θεατρικά δρώμενα με μία παράσταση η οποία θα σκορπίσει χαρά και γέλιο σε όλη την Ελλάδα. Και κάτι για επιδόρπιο. Έχεις υπάρξει ποτέ "Κατά Φαντασίαν Ασθενης"; Διανύουμε ακόμα περίοδο πανδημίας. Ποιος από μας δεν είχε δέκατα και δεν ήταν σίγουρος πως κόλλησε κορονοϊό; Ποιος δεν έβηξε σε δημόσιο χώρο και δεν ένιωσε πάνω του την εξεταστική ματιά των παρευρισκόμενων; Εννοείται ότι έχω υπάρξει κατά φαντασίαν ασθενής! Ελπίζω μόνο να μην έγινα και κατ' εξακολούθησιν! Ευρυγένης ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. ΡΟΥΜΕΛΗΣ «Ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής», του Μολιέρου ...Με αγέρα και βροχή... Σκηνοθεσία/μουσική/απόδοση και διασκευή κειμένου: Κώστας Γάκης Σκηνικά/κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου Βοηθός σκηνοθέτη: Νατάσσα-Φαίη Κοσμίδου Παίζουν οι Ηθοποιοί: Αργκάν, Φαμπρίς Μπεζάρ: Θανάσης Τσαλταμπάσης Μπελίν, Κατρίν Μπεζάρ: Αγοραστή Αρβανίτη Ανζελίκ, Ζενεβιέβ Μπεζάρ: Νάστια Βραχάτη Λουϊζόν, Αρμάντ Μπεζάρ: Στεφανία Καλομοίρη Τουανέτ, Μαντλέν Μπεζάρ: Μαρία Παπαφωτίου Μπεράλντ, Φιλίπ, κύριος Μπονφουά: Δημήτρης Καλαντζής Κλεάντ, Ιππότης της Μοντένας: Ορφέας Παπαδόπουλος Γιατρός Ντιαφουαρύς, αφηγητής: Νίκος Ορφανός Κύριος Φλεράν, Τομά Ντιαφουαρύς, κύριος Πυργκόν, Μολιέρος: Αλέξανδρος Ζουριδάκης Μουσικός επί σκηνής: Κώστας Λώλος Καλοκαιρινή περιοδεία Ιούνιος Κυριακή 26: ΛΑΜΙΑ Δευτέρα 27: ΛΑΜΙΑ Τρίτη 28: ΛΑΜΙΑ Ιούλιος Σάββατο 2: ΠΡΕΒΕΖΑ Κυριακή 3: ΠΕΡΔΙΚΑ/ΣΥΒΟΤΑ Δευτέρα 4: ΑΡΤΑ Τρίτη 5: ΓΙΑΝΝΕΝΑ Πέμπτη 7: ΚΑΒΑΛΑ /κάστρο Παρασκευή 8: ΞΑΝΘΗ Σάββατο 9: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ Τρίτη 12: ΘΕΣ/ΝΙΚΗ Τετάρτη 13: ΘΕΣ/ΝΙΚΗ Δευτέρα 18: Ν. ΜΑΚΡΗ Τρίτη 19: ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ Τετάρτη 20: ΝΙΚΑΙΑ Πέμπτη 28: ΒΥΡΩΝΑΣ Παρασκευή 29: ΒΕΑΚΕΙΟ Σάββατο 30: ΡΑΦΗΝΑ Αύγουστος Παρασκευή 5: ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟ Σάββατο 6: ΛΑΥΡΙΟ Κυριακή 7: ΠΟΡΤΟ ΡΑΦΤΗ Κυριακή 21: ΚΑΡΠΕΝΗΣΙ Δευτέρα 22: ΛΑΡΙΣΑ Τρίτη 23: ΣΥΚΕΕΣ Τετάρτη 24: ΓΙΑΝΝΙΤΣΑ Πέμπτη 25: ΒΟΛΟΣ Κυριακή 28: ΒΡΙΛΗΣΣΙΑ Δευτέρα 29: ΑΙΓΑΛΕΩ Τρίτη 30: ΛΙΒΑΔΕΙΑ Τετάρτη 31: ΘΗΒΑ Σεπτέμβριος Σάββατο 3: ΑΧΑΡΝΕΣ Κυριακή 4: ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ Δευτέρα 5: ΒΡΙΛΗΣΣΙΑ Τρίτη 6: ΧΑΛΚΙΔΑ Τετάρτη 7: ΠΑΠΑΓΟΥ Πέμπτη 8: ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ