Interview | Ο Γιώργος Τσουρουνάκης και ο "Φιλοκτήτης" που όλοι κουβαλάμε.

Έχω την τιμή και την χαρά να φιλοξενώ στα διαδικτυακά μου κιτάπια έναν νέο και πολλά υποσχόμενο ηθοποιό, τον Γιώργο Τσουρουνάκη.

Ο Γιώργος φέτος το καλοκαίρι "χορεύει" στα βήματα του "χορού", στην αρχαία τραγωδία "Φιλοκτήτης".

Η παράσταση κάνει πρεμιέρα στο τέλος Ιουνίου.

Πώς είναι για σένα η εμπειρία να συμμετέχεις σε μια παράσταση όπως ο «Φιλοκτήτης»; Ειδικά μέσα από τον ρόλο του Χορού, που δεν είναι πάντα εύκολος.

Η εμπειρία του να συμμετέχω στην παράσταση ο Φιλοκτήτης είναι πρωτόγνωρη για μένα, μιας και είναι η πρώτη φορά που θα είμαι μέλος μιας αρχαίας τραγωδίας. Πρόκειται για ένα έργο που αφορά την προδοσία και την εξαπάτηση, αλλά από δύο διαφορετικές οπτικές γωνιές, εκείνη των νεότερων και εκείνη των γηραιότερων. Πώς αντιλαμβάνεται, αντιμετωπίζει και χειρίζεται η κάθε γενιά τα ηθικά διλήμματα τα οποία συναντά.

Ο ρόλος του Χορού είναι απαιτητικός, ακριβώς επειδή δεν είναι ατομικός. Δεν έχεις να αποδώσεις έναν χαρακτήρα με προσωπική διαδρομή, αλλά να ερμηνεύσεις μια φωνή κοινότητας. Αυτό απαιτεί μεγάλη ακρίβεια, ενέργεια και συντονισμό. 

Είναι όμως και ένα πεδίο μεγάλης δημιουργικότητας. Ειδικά όταν δουλεύεις με έναν σκηνοθέτη όπως ο Γιώργος Κιμούλης που εμπιστεύεται και αναδεικνύει τη δυναμική του Χορού, μπορείς να εξερευνήσεις τη σωματικότητα, τον λόγο, τη μουσικότητα και τη συλλογική παρουσία στη σκηνή με τρόπους πολύ ιδιαίτερους. Ο Χορός στην παράσταση μας δεν είναι συμπληρωματικός, ο ρόλος του είναι βασικός και καθοριστικός, αφού είναι καθ' όλη τη διάρκεια επί σκηνής και αλληλεπιδρά ουσιαστικά με τους πρωταγωνιστές . 

Ο Χορός έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να "μιλά" στο κοινό σχολιάζοντας σχεδόν σε α' χρόνο τα γεγονότα. Εσύ πώς τον νιώθεις; Σου φαίνεται πιο δύσκολος ή πιο ελεύθερος σε σχέση με έναν βασικό/ατομικό ρόλο;

Ο Χορός έχει πράγματι έναν μοναδικό τρόπο να συνομιλεί με το κοινό, ωστόσο δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές σε σχέση με έναν ατομικό ρόλο. Οι απαιτήσεις είναι αντίστοιχες μπορεί και μεγαλύτερες ανάλογα την καθοδήγηση από τον σκηνοθέτη και τον χορογράφο. Στη δική μας παράσταση ο Χορός έχει μια σημαντική και στιβαρή παρουσία σε όλη τη διάρκεια, που χρειάζεται απόλυτο συντονισμό, με το βλέμμα, το σώμα, τη συνεννόηση, την εγρήγορση, με στόχο την προστασία του αρχηγού. Και όλο αυτό με μια ειδική σωματική συνθήκη και συγκεκριμένη εκφορά λόγου. Αυτό του δίνει μια μοναδική δυναμική, αλλά αποτελεί και μια ιδιαίτερη πρόκληση για τον ηθοποιό ξεχωριστά . 

Υπάρχει κάποιο κομμάτι όπως πχ. πρόβες, συνεργασία με τη σκηνοθετική ομάδα, η «χημεία» με τους υπόλοιπους του Χορού που σου "έμεινε" περισσότερο;

Δεν θα μπορούσε να μην υπάρχει κάτι που έχω κρατήσει από την πορεία προς την υλοποίηση της παράστασής μας. Και δεν είναι ένα, είναι πολλά, ξεκινώντας από τις πρώτες συναντήσεις, αναλύοντας και μιλώντας για το έργο, μέσα από την μελέτη και την έρευνα που είχε κάνει ο Γιώργος Κιμούλης. Προέκυπταν συνεχώς νέα θέματα συζήτησης και μοιραζόταν μαζί μας τις σκέψεις του και τις απεριόριστες γνώσεις του. Η κάθε πρόβα μας λειτουργούσε πραγματικά σαν σεμινάριο ! 

Όπως το τραύμα του Φιλοκτητη, έτσι και τα "τραύματα" του κοινωνικοπολιτικού συστήματος, περιβάλλονται από μια δυσωδία.

Χωρίς να "χρωματίσουμε" άτομα και καταστάσεις, θα ήθελα να μοιραστείς την γνώμη σου για τα μέχρι τώρα αποτελέσματα της δίκης για το Μάτι, αλλά και για τις εξελίξεις με το θέμα των Τεμπών.

Θα συμφωνήσω απόλυτα με τη συσχέτιση της δυσοσμίας, όσον αφορά σε αυτές τις δυο σύγχρονες τραγωδίες. Σκορπίζοντας στάχτες και πόνο στη μια περίπτωση και ποτίζοντας την κοιλάδα των Τεμπών με αίμα στη δεύτερη και όλα αυτά λόγω λάθους, ανευθυνότητας και ανοργανωσιάς. Λάθος χειρισμοί και ελλιπή συστήματα δεν νοούνται όταν διακυβεύονται ανθρώπινες ζωές. Και δυστυχώς, αμφιβάλλω, θυμώνω και νιώθω τεράστια ανασφάλεια, γιατί πιστεύω -μακάρι να διαψευστώ - ότι το επόμενο ακραίο γεγονός θα καταλήξει σε μια ακόμα τραγωδία της εποχής μας. 

Ο Φιλοκτήτης είναι προδομένος και αδικημένος από τον κοινωνικό του περίγυρο. Μολαταύτα όταν κρίνεται απαραίτητη η παρουσία του για την ολοκλήρωση της αποστολής, γίνεται προσπάθεια με δόλια κυρίως μέσα, για την επανένταξη του στην ομάδα.

Πόσο διαχρονικό θεωρείς πως είναι αυτό το μάθημα και πόσο εύκολα πιστεύεις πως ένας άνθρωπος -σήμερα- μπορεί να υποκύψει σε αντίστοιχα καλέσματα, λόγω της ανάγκης να είναι αποδεκτός και αρεστός από τους άλλους; Σου έχει τύχει ποτέ;

Είναι απίστευτο το πόσο διαχρονικός είναι ο Φιλοκτήτης. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που εγκαταλείφθηκε όταν δεν ήταν "χρήσιμος" και τον θυμήθηκαν ξανά όταν τον χρειάστηκαν. Αυτό το μοτίβο, δυστυχώς, το βλέπουμε συνέχεια γύρω μας – και στις σχέσεις και στη δουλειά και στην κοινωνία γενικότερα. Η ανάγκη να νιώθουμε αποδεκτοί είναι πολύ δυνατή και πολλές φορές μάς οδηγεί στο να βάζουμε στην άκρη τον εαυτό μας, απλώς για να "ανήκουμε" κάπου. Νομίζω ότι όλοι έχουμε μια παρόμοια εμπειρία!

Ξέρω πως πιθανότατα σε κούρασα, αλλά θεωρώ πως όταν δίνεται η ευκαιρία, είναι καλό να ακούγονται οι απόψεις των νέων ανθρώπων για τα τεκταινόμενα.

Μετά από την αδιαφιλο(κτητο)νίκητη επιτυχία της παράστασης το καλοκαίρι-κάτι που θεωρώ δεδομένο - τι "μαθήματα" πιστεύεις πως έχεις πάρει από το έργο αυτό, τι σε "άγγιξε" περισσότερο;

Καθόλου δε με κούρασες – ίσα ίσα, χαίρομαι όταν υπάρχει διάθεση για ουσιαστική κουβέντα.

Όσον αφορά την παράσταση, κάθε δουλειά κάτι σου αφήνει, αλλά σε αυτή συγκεκριμένα όλη η  διαδικασία από από το μηδέν μέχρι και τώρα που παίρνει σάρκα και οστά, ήταν κάτι το μοναδικό που νομίζω όλους μας έκανε όχι μόνο καλύτερους ηθοποιούς αλλά εμπλούτισε τις γνώσεις μας πάνω στο αντικείμενο μας. Νομίζω το πιο δυνατό που κράτησα είναι πως όταν αφιερωθείς πραγματικά σε κάτι – ακόμα κι αν στην αρχή σε τρομάζει ή σε ζορίζει – στο τέλος κάπως σε ανταμείβει.

Οπότε ναι… αν αυτή η επιτυχία είναι “δεδομένη”, τότε είναι γιατί κάτι μέσα μας συντονίστηκε. Και αυτό είναι το πιο σπουδαίο.

Καιιιι...ποια είναι τα πλάνα σου για τον χειμώνα;

Τη νέα θεατρική σεζόν θα βρίσκομαι σε δυο παραγωγές του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού. «ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ» του Ιάκωβου Καμπανέλλη σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια και στην «ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΙΣΙΩΝ» του Βίκτωρος Ουγκό σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη. 

Και οι δύο αυτές παραγωγές θα ανέβουν στο Θέατρον, Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» από μέσα  Οκτώβρη και μετά!

Ευρυγένης

Πληροφορίες για την Παράσταση