Στο Θέατρο Εμπορικόν, κατοικεί ένας άνθρωπος σαν όλους εμάς.
Ένας άνθρωπος φυσιολογικός, ένας άνθρωπος ήρεμος.
Ένας άνθρωπος που αγαπάει τους ανθρώπους και τις κοσμικές συγκεντρώσεις.
Ένας άνθρωπος που αρέσκεται να κάνει κοπλιμέντα και χαίρεται να τονώνει το ηθικό των άλλων.
Ένας άνθρωπος που θα προτιμήσει να πει ένα μικρό ψέμα, όταν ξέρει πως αυτό θα βοηθήσει τον άλλον να σταθεί πιο γερά στα πόδια του.
Μπορεί και όχι.
Ο Γιάννης Κακλέας διασκευάζει και σκηνοθετεί το κλασσικό έργο του Μολιέρου
«Ο Μισάνθρωπος».
Μόλις το τρίτο κουδούνι χτύπησε και πήραμε τις θέσεις μας - το θέατρο ήταν ασφυκτικά γεμάτο - ο σκηνοθέτης ανέβηκε στη σκηνή και μας καλωσόρισε με μια μικρή παράκληση:
«Η σημερινή παράσταση, δεν είναι πρεμιέρα. Ας πούμε πως είναι μια πρόβα τζενεράλε. Δικαιολογήστε μας αν δείτε κάποια λάθη.»
ΨΕΜΑΤΑ! θα πω εγώ. Το μάτι κοινού θνητού που διαθέτω δεν έπιασε ούτε ένα λάθος. Ε, κι αν υπήρξε και κανένα σαρδάμ, μισ-άνθρωποι είμαστε.
Προτού κάνω τα σχόλια μου για την παράσταση, θέλω να συζητήσουμε λίγο. Τι σημαίνει αυτό; Ακολουθεί σύντομη περιγραφή του έργου. Ας πέσει το γκρι φόντο παρακαλώ!
Το έργο
Ο Αλσέστ είναι νεαρός άντρας ευγενούς καταγωγής, που έχει αποφασίσει πως δε μπορεί πλέον να υποκρίνεται και να ζει με τη ρηχότητα που κάθε άνθρωπος της κοινωνικής του τάξης πρέπει να διαθέτει.
Παρά τις συμβουλές του κολλητού φίλου του, Φιλέντ, ο Αλσέστ δε φοβάται να εκφράσει ελεύθερα τη γνώμη του, που τελικά τον φέρνει σε ρήξη με επιφανείς άνδρες του Παρισιού, χάνοντας όχι μόνο τη δημοφιλία του αλλά και το δίκαιο του, μιας και ακόμα και το δικαστήριο τον "καταδικάζει" για την ωμή ειλικρίνεια του.
Κάθε άντρας όμως έχει και την "αχίλλειο πτέρνα" του. Εν προκειμένω, η πτέρνα αυτή είναι η Σελιμέν, μια πλούσια νεαρή χήρα, που αρέσκεται να προσελκύει και να χειραγωγεί τις μάζες για ιδίαν τέρψην.
Ο Αλσέστ ζητά από τη Σελιμέν να του αποδείξει την αγάπη της εγκαταλείποντας για πάντα το Παρίσι αλλά και τον κόσμο, για να ζήσει μαζί του στην εξοχή. Η Σελιμέν όμως...
Πως ορίζεται ο μισάνθρωπος;
Η καλή μας φίλη wiki μας λέει:
«Πρόσωπο που μισεί να συναναστρέφεται με άλλους ανθρώπους»
Με καλύπτει ως απάντηση.
Τι είναι όμως αυτό που κάνει τον Αλσέστ "μισάνθρωπο";
Ξύπνησε μια μέρα και αποφάσισε πως δε θέλει πια να τον πλησιάζουν άλλοι άνθρωποι;
Και βασικά, πως μπορεί κάποιος να γίνει μισάνθρωπος;
Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε και πεθαίνουμε, σε μια κοινωνία όπου κάθε μέρα ερχόμαστε σε επαφή με πολύ κόσμο, όλοι με διαφορετικές προσωπικότητες, όλοι με τα βιώματα και τις αλήθειες μας. Έχουμε κοινά, έχουμε διαφορές, κι όμως λίγο πολύ καταφέρνουμε και "βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο" ακόμα κι αν "τα κελιά μας είναι χωριστά".
Ο Αλσέστ έχει κουραστεί από όλη αυτή την υποκρισία που κατακλύζει τόσο τα άτομα της "κάστας" του όσο και τον υπόλοιπο κόσμο.
Ψεύτικες ευγένειες, φιλοφρονήσεις και εναγκαλισμοί, όλα καίγονται στην πυρά της "κοινωνικότητας-κανονικότητας", που προσπαθούμε να διατηρήσουμε είτε για να ανελιχθούμε στην κοινωνική τροφική αλυσίδα, είτε απλά για να επιβιώσουμε από τα δόντια των αρπακτικών.
Όλοι μας θέλουμε να είμαστε "δυνατοί", και όσοι δεν τα καταφέρνουμε, προσπαθούμε να έχουμε "δυνατούς" φίλους.
Πόσα όμως από τα πιστεύω μας μπορούμε να καταπατήσουμε, χωρίς να απαλλοτριώσουμε την ίδια μας την ύπαρξη; Και πέραν αυτού, πόσους είμαστε πρόθυμοι να "κατακρεουργήσουμε" ώστε να χτίσουμε τη δική μας "αγέλη";
Κι εδώ έρχεται η Σελιμέν.
Η "αχίλλειος πτέρνα" του Αλσέστ λοιπόν, είναι η άλλη όψη του νομίσματος.
Προσωπικά αντί για φτέρνα θα την έλεγα κόθορνο, μιας και τη λες και λίγο τσόκαρο.
Γνώμη μου.
Η Σελιμέν λοιπόν, ζει για να τη λατρεύουν.
Δύναμη της η ομορφιά της, και η ικανότητα να κατευθύνει τα πλήθη ταΐζοντας τα με κουτσομπολιά, ψέματα, φήμες και κακοήθειες. Αγαπάει όμως τον Αλσέστ.
Αλλά τι να το κάνεις αν στην ψυχή, είσαι πρωταγωνίστρια σε τραγούδι πασίγνωστου λαϊκού τραγουδιστή από την Πάτρα;
Αποτελεί την κλασική περίπτωση ανθρώπου- οποιουδήποτε ανθρώπου- που γνωρίζει καλά πως το να μειώσεις κάποιον, είναι ο καλύτερος τρόπος για να νιώσεις θεός για λίγο.
Η Σελιμέν είμαι εγώ, είσαι εσύ. #jesuiscelimene
Όλοι μας έχουμε εκμεταλλευτεί κάποιον πιο αδύναμο και τον έχουμε ρίξει στην αρένα του Κολοσσαίου της δημοφιλίας. Και τι κερδίσαμε από αυτό;
Ίσως λίγη στιγμιαία δόξα, "φίλους", μέχρι να γίνουμε εμείς "θύματα" κάποιου άλλου.
Και τα "θύματα" μας; Ίσως κέρδισαν μερικούς μήνες έξτρα ψυχοθεραπείας, για να καταφέρουν να επουλώσουν τα τραύματα που τους αφήσαμε. Το ίδιο κι εμείς.
Τι είναι πιο εύκολο τελικά; Να γίνεις μισάνθρωπος ή "αδηφάγος";
Και ό,τι και να γίνεις, μπορεί τελικά να δικιολογηθεί;
Είμαστε άνθρωποι και αυτό δεν αλλάζει.
Μας αρέσει να μας αγαπάνε, και αυτό μας δίνει δύναμη. Είναι πολύ λίγοι οι άνθρωποι που πραγματικά θέλουν να είναι μόνοι σε αυτόν τον πλανήτη, και ακόμα και αυτοί οι λίγοι αν βρουν κάποιον που να τους αγαπά και να τον αγαπάνε δε θα θέλουν να είναι μόνοι πια.
Το να μη σου αρέσει να είσαι γαλίφης, είναι δικαίωμα σου. Ίδια δικαιώματα όμως έχει και ο γαλίφης σε αυτή τη ζωή. Ο καθένας μας κάνει τις επιλογές του και οφείλει να είναι έτοιμος να ζήσει με όποιες συνέπειες φέρουν αυτές.
Ο Μολιέρος μέσα από το έργο του, μεταφέρει στο κοινό με τη μέγιστη υπερβολή, την αντίδραση ενός ανθρώπου που κουράστηκε να ζει σε ένα κόσμο γεμάτο υποκρισία.
Έναν άνθρωπο όπως όλοι οι άλλοι που για πρώτη φορά αποφάσισε να αποκτήσει το θάρρος της ελευθερίας του λόγου και της γνώμης του.
Μιας γνώμης που έρχεται σε αντίφαση με όλη την κοινωνία.
Μιας γνώμης που τελικά γίνεται μαχαίρι και σκίζει την ελευθερία της γνώμης των άλλων.
Μιας γνώμης που...
Μήπως τελικά στην κοινωνία που ζούμε, δε γίνεται να εκφέρουμε πάντα ωμά τη γνώμη μας;
Μήπως το δικαίωμα μας να μιλήσουμε ελεύθερα, παύει να ισχύει όταν καταπατάμε τα δικαιώματα των άλλων;
Μήπως μια μικρή κολακεία δεν είναι δείγμα υποκρισίας, αλλά δείγμα σεβασμού και ίσως θαυμασμού;
Μήπως αυτός που προτιμά να ζει μακριά από τους άλλους ανθρώπους, δεν προστατεύει μόνο τον εαυτό του από την υποκρισία, αλλά και τους άλλους από τις αλήθειες του;
Μήπως τελικά μισάνθρωπος είναι αυτός που πραγματικά μισεί τους συνανθρώπους του και "τρέφεται" με τη σάρκα τους, και όχι αυτός που τους αποφεύγει;
Σου έσπασα τα νεύρα με όλες αυτές τις αντιφάσεις, ε;
Η Παράσταση
Εξαιρετική!
Η σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα αποτελεί ένα πάντρεμα του θεάτρου της εποχής με το σήμερα. Εμπλουτισμένη με μουσικές και τραγούδια που έχουν στιγματίσει τη γενιά μας, πρόκειται για μια παράσταση που μπορεί να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού-ιδιαίτερα του νεότερου.
Η Φωτεινή Αθερίδου ανοίγει την παράσταση ως αφηγήτρια του έργου, και μέχρι το τέλος, το σπαρταριστό κείμενο που ερμηνεύει, καθιστά το ρόλο της ιδιαίτερα αβανταδόρικο, παρά τη μικρή σε στίχους έκταση του.
Την ηγεσία όμως της ομάδας, την έχει θέλοντας και μη, ο ομώνυμος ρόλος, ο μισάνθρωπος Αλσέστ, που δεν είναι άλλος από τον υπερταλαντούχο Οδυσσέα Παπασπηλιώπουλο, που πραγματικά καθηλώνει το κοινό με την κωμική και συνάμα δραματική ερμηνεία του.
Στο ρόλο της Σελιμέν, η Ευγενία Σαμαρά, που αποδεικνύει περίτρανα πως το ταλέντο και η σκληρή δουλειά, ξεπερνούν την ομορφιά και έρχονται να σε καταξιώσουν σε ένα χώρο που λίγοι καταφέρνουν να βγάλουν από πάνω τους τη "ρετσινιά" ενός ωραίου προσώπου.
Ο θίασος συμπληρώνεται από τους Στέλιο Ιακωβίδη, Αθηνά Μουστάκα, Θάνο Μπίρκο, Αυγουστίνο Κούμουλο, Αλέξη Φουσέκη και Κυριάκο Σαλή.
Στο τεχνικό κομμάτι της παράστασης, βρίσκονται οι:
Ηλένια Δουλαδίρη στα σκηνικά (μαζί με τον Γιάννη Κακλέα) και τα κοστούμια.
Στέλλα Κάλτσου στα φώτα.
Στην κίνηση η Αγγελική Τρομπούκη.
Η μουσική είναι του Βάϊου Πράπα ενώ η μουσική επιμέλεια του Γιάννη Μπερερή
Ο Παντελής Μάκκας στην επεξεργασία εικόνας και βίντεο.
Τέλος, βοηθός σκηνοθέτη είναι η Ρέα Σαμαροπούλου
Η παράσταση είναι ένα από τα must watch της χειμερινής σεζόν.
Άκου με, δηλαδή διάβασέ με, και θα με θυμηθείς!
Καλή θέαση!
Ημέρες και ώρες παραστάσεων
Τετάρτη 20.00
Πέμπτη 21.00
Παρασκευή 21.00
Σάββατο 18.00 και 21.00
Κυριακή 20.00
Εισιτήρια:
20€ κανονικό,
17€ φοιτητικό, ΑΜΕΑ, ανέργων, άνω 65 ετών
Διεύθυνση:
Θέατρο Εμπορικόν, Σαρρή 11, Αθήνα 10554
Comments