Πιθανώς δεν το ακούτε πρώτα απο εμένα, καθώς συζητιέται παντού, αλλά τη φετινή σεζόν έκανε την πρεμιέρα του η νέα παράσταση σε σενάριο και σκηνοθεσία Γιώργου Καπουτζίδη, με όνομα "42497", στο Θέατρο Ήβη.
Η Ανθή Σαββάκη είναι μια απο τις πρωταγωνίστριες της παράστασης, συνεργάζεται φέτος για 2η φορά με το Γιώργο Καπουτζίδη, καθώς συμμετείχε και στην μεγάλη επιτυχία "Όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι του". Η Ανθή έχει κάνει σπουδές στο Λονδίνο αλλά και στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν, ενώ αυτό το καιρό παράλληλα με το θέατρο, βρίσκεται και στην τηλεόραση. Πρόκειται για μια πολυπράγμων και ταλαντούχα νέα ηθοποιό και έναν υπέροχο άνθρωπο - με καμία υπερβολή και απόλυτη ειλικρίνεια οι χαρακτηρισμοί. Και για αυτούς τους λόγους νιώθω εξαιρετικά χαρούμενη που μου παραχώρησε λίγο απο το χρόνο της για να απαντήσει στις ερωτήσεις μου. Αλλά νομίζω καλύτερα να αφήσω να κρίνετε και μόνοι σας το ποιόν της. Ας ξεκινήσουμε!
Ανθή τι θέση είχε το θέατρο στη ζωή σου μεγαλώνοντας;
ΑΣ: Πολύ σημαντική! Η μητέρα μου έπαιρνε εμένα και τον αδερφό μου πολύ συχνά μαζί της στο θέατρο. Και όχι σε παιδικές παραστάσεις, σε αυτές που ήθελε η ίδια να δει. Συχνά όταν της μιλάω για θεατρικά έργα μου λέει: «κι αυτό το έχουμε δει, αλλά δεν θα το θυμάσαι ήσουν μικρή». Και όντως δεν τα θυμάμαι τα περισσότερα. Αλλά η γοητεία του θεάτρου έχει μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μου. Θυμάμαι να βάζουμε τα καλά μας ρούχα, να έχουμε έγνοια να είμαστε πάντα νωρίτερα μην και αργήσουμε και ξεκινήσει η παράσταση, να καθόμαστε και να κοιτάμε τα σκηνικά, να συζητάμε για την υπόθεση, να βλέπουμε τον κόσμο να έρχεται…Θυμάμαι να ψάχνω εναγωνίως να δω τη σκιά κάποιου ηθοποιού – είχα μεγάλη περιέργεια τι κάνουν οι ηθοποιοί λίγο πριν το τρίτο κουδούνι. Θυμάμαι ότι ήμουν σίγουρη ότι θα έχουν πολύ άγχος και θα μελετάνε πυρετωδώς τα λόγια τους! Ήταν μαγικό για μένα το θέατρο από πάντα!.
Τι σημαίνει σήμερα το θέατρο για σένα και τι σε ώθησε να ασχοληθείς με αυτό το χώρο;
ΑΣ: Συνεχίζει να είναι ένας μαγικός χώρος για μένα…Και όσο πιο πολύ τον γνωρίζω τόσο πιο ουσιαστική είναι αυτή του η μαγεία. Το θέατρο είναι για μένα το επάγγελμά μου, το όνειρό μου, ο καημός μου και η παρηγοριά μου. Είναι πολλά… Σίγουρα με ώθησαν σε αυτό εκείνες οι πρώτες μνήμες από τις παραστάσεις που έβλεπα ως παιδί, τα όσα είδα ως ενήλικη, οι παρέες που έκανα και οι σπουδές μου.
Πώς ήταν οι σπουδές στο θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν και πώς προέκυψαν οι σπουδές στο Λονδίνο?
ΑΣ: Όλως περιέργως οι σπουδές στο Λονδίνο προηγήθηκαν χρονικά των σπουδών στο Θέατρο Τέχνης. Όταν αποφοίτησα από την Αγγλική Φιλολογία στο ΑΠΘ ο πόθος για να ασχοληθώ με το θέατρο ήταν πια διακαής. Οπότε, επέλεξα να φύγω στο εξωτερικό και να συνδυάσω την αγάπη μου για την αγγλική γλώσσα με την αγάπη μου για το θέατρο. Το μεταπτυχιακό μου το έκανα στο Royal Holloway και αφορούσε τις Σύγχρονες Πρακτικές για Περφόρμανς. Και αφού διάβασα μπόλικα συγγράμματα και είδα άλλα τόσα εξαιρετικά θεάματα και «άνοιξε» το μυαλό μου, αποφάσισα να γυρίσω στην Ελλάδα και να σπουδάσω στοχευμένα υποκριτική στην μητρική μου γλώσσα. Και το Θέατρο Τέχνης ήταν η σχολή που με δέχτηκε και με αγκάλιασε και μου έδωσε τις πρώτες γνώσεις για την τέχνη της υποκριτικής. Επίσης, ούσα στο τρίτο έτος της σχολής συμμετείχα στην παράσταση «Η Επανένωση της Νότιας με τη Βόρεια Κορέα» σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης και αυτό υπήρξε μεγάλο σχολείο για μένα.
Ήδη απο την περσινή σεζόν πρωταγωνιστείς επίσης στην τηλεοπτική σειρά «Τα Τρία Μίλια». Πώς είναι η εμπειρία της τηλεόρασης;
ΑΣ: «Τα Τρία Μίλια» ξεκίνησαν πέρυσι και συνεχίζουν φέτος πολύ δυναμικά! Ήταν η πρώτη μου επαφή με την τηλεόραση και είμαι ειλικρινά ευγνώμων για την συγκυρία και τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει αυτά τα δύο χρόνια. Όχι μόνο αγαπώ τον ρόλο μου, την Βασιλική, αλλά έχω την τύχη να παίζω μαζί με ένα καστ εξαιρετικών ηθοποιών και υπέροχων ανθρώπων. Όλοι οι συνεργάτες μου μπροστά και πίσω από τις κάμερες με βοήθησαν και μου έμαθαν τα πάντα από την αρχή, αγόγγυστα και γενναιόδωρα, και τους ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό.
Τελικά πόσο διαφορετική είναι η τηλεόραση από το θέατρο; Ποιο από τα δύο σου αρέσει περισσότερο;
ΑΣ: Μου αρέσει να κάνω την εξής παρομοίωση: είναι σαν στο ένα να χορεύεις τάνγκο και στο άλλο μπαλέτο. Και στα δύο είσαι επαγγελματίας χορευτής μεν, αλλά είναι πολύ διαφορετικά. Έχουν άλλους κανόνες, άλλους ρυθμούς και θέλουν άλλες δεξιότητες. Έχουν πολλές διαφορές αλλά, στο τέλος της ημέρας, και τα δύο είναι χοροί και εσύ είσαι χορευτής.
Θα ήθελες ίσως στο μέλλον να δοκιμάσεις και την εμπειρία του κινηματογράφου;
ΑΣ: Πάρα πολύ! Είμαι σίγουρη ότι είναι ένας εξίσου υπέροχος κόσμος. Άλλωστε, ποιος χορευτής δεν θέλει να δοκιμαστεί σε όσο περισσότερους χορούς μπορεί;
Ας περάσουμε τώρα στη φετινή σου παράσταση. Συνεργάζεσαι φέτος για δεύτερη φορά με το Γιώργο Καπουτζίδη. Τι γνώσεις και εμπειρίες θα έλεγες ότι έχεις προσκομίσει από αυτές τις δύο συνεργασίες με ένα τόσο γνωστό και ταλαντούχο ηθοποιό/σεναριογράφο/σκηνοθέτη;
ΑΣ: Θα θέλαμε τρεις συνεντεύξεις για να σου απαντήσω αναλυτικά σ ’αυτήν την ερώτηση! Θα αρκεστώ να πω ότι τα τελευταία 4 χρόνια που γνωρίζω και συνεργάζομαι με τον Γιώργο τα σκέφτομαι σαν μια ζεστή αγκαλιά, όπου έμαθα ότι θέατρο δεν κάνουμε μόνο μέσα από τις δυσκολίες και την ταλαιπωρία, αλλά και μέσα από το κέφι και την ασφάλεια. Μαζί του είμαι ελεύθερη να εκφραστώ, να διαφωνήσω, να δοκιμάσω, να αποτύχω και να ξαναδοκιμάσω, χωρίς ποτέ να χάνεται η εκτίμηση και ο αλληλοσεβασμός.
Μπορείς να μας πεις λίγα λόγια για τη φετινή σας παράσταση, το 42497;
ΑΣ: Νομίζω ότι η φράση που έχει γράψει ο ίδιος ο Γιώργος ως «υπότιτλο» της παράστασης είναι μια ωραία αρχή για να μπει κανείς στο πνεύμα: «Μια ιστορία που δεν έχει ειπωθεί ακόμα, αλλά μπορεί και να την ζούμε ήδη». Σε ένα όχι τόσο μακρινό μέλλον οι άνθρωποι έχουν αναγκαστεί να μετοικήσουν κάτω από τη γη. Ωστόσο, εκτός από τον ήλιο και τον φρέσκο αέρα, αυτοί οι άνθρωποι έχουν στερηθεί τα συναισθήματα, την αγάπη, την ομορφιά, την ανθρωπιά ακόμα και την μουσική και το παγωτό! Πώς χτυπάει, όμως, η καρδιά του ανθρώπου παρά τις απαγορεύσεις; Τι λαχταράει παρά τις στερήσεις; Αυτά πραγματεύεται το έργο μας.
Τέλος ποιο θα έλεγες ότι είναι το πιο σημαντικό μήνυμα του «42497»;
ΑΣ: Δεν ξέρω…είναι εντελώς υποκειμενικό το τι θα αγγίξει τον κάθε θεατή. Και μια καλή παράσταση – όπως πιστεύω ότι είναι και η δική μας - έχει πολλά μηνύματα. Το πιο βασικό, όμως, για εμένα είναι το να μην ξεχνάμε ότι η ανθρωπιά θα σώσει τον κόσμο. Όπως έχει πει πολύ εύστοχα και ο Αντρέ Μπρετόν: «Ο άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση.» Προχθές μου είπε ένας φίλος μουσικός που παρακολούθησε την παράσταση, ότι η διπλανή του την ώρα της παράστασης γύρισε και αγκάλιασε την φίλη της. Αυτό το «μαζί», λοιπόν, ας είναι το μήνυμα που θα πάρει κανείς φεύγοντας από το «42497».
Εγω πάντως πείστηκα! Μην χάσετε την Ανθή στο "42497" στο Θέατρο Ήβη. Σίγουρα είναι μια εμπειρία που αξίζει!
Ευχαριστούμε την φωτογράφο μας Ερατώ Στυλιανουδάκη για την κάλυψη της συνέντευξης.
Comentários