Του μπί!
Στην παράσταση «Άμλετ», σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη με τον Αναστάση Ροϊλό στον ομώνυμο ρόλο, δεν πέφτει καρφίτσα, και δεν είναι τυχαίο.
Πριν προχωρήσουμε, να σημειώσω πως λόγω της φύσης του αριστουργήματος του Σαίξπηρ, το άρθρο αναμένεται να έχει και πολιτικό σχολιασμό.
Φτάσαμε στο κατάμεστο Θέατρο Βράχων, κι ευτυχώς βρήκαμε να κάτσουμε πίσω πίσω, πάνω πάνω, κάπου εκεί στα σύνορα ατμόσφαιρας με στρατόσφαιρα, λίγο κάτω από τα F35, που σε έναν κόσμο που βουλιάζει στη σκοπιμότητα και την υποκρισία, τα εργαλεία του πολέμου, είναι σαφώς χρησιμότερα από τον κλιματισμό στα νοσοκομεία ή τη θέρμανση στα σχολεία...
Anyways, που θα έλεγε και ο Άμλετ, η σύνοψη του έργου είναι γνωστή:
Ο Σκάρ, μετά τη δολοφονία του Μουφάσα, αναλαμβάνει το θρόνο, εξορίζοντας τον μικρό Σίμπα, μαζί με τις ύαινες, υποτάσσει το βασίλειο στα θέλω του και...Ω!
Ζητώ συγγνώμη.
Λάθος Άμλετ.
Ο σωστός Άμλετ λοιπόν, ζει σε έναν κόσμο όπου βασιλεύουν η διαφθορά και η παράνοια, σαν να ζει δηλαδή στον κόσμο μας.
Είναι ένα έργο διαχρονικό, αν και θαρρώ πως για τη διαχρονικότητα τόσο του Άμλετ όσο και των υπολοίπων, φταίμε εμείς κι όχι κάποιος φουτουριστής συγγραφέας του 500 π.Χ. ή του 1500 μ.Χ. Δηλαδή όλα καλά, αλλά δε μπορώ να φανταστώ τον Σαίξπηρ να ξυπνάει ένα πρωί στο καταπράσινο Στράτφορντ και να λέει: "Ωραία μέρα σήμερα! Ας γράψω μια εργάρα που θα κατοπτρίζει τον κόσμο σε 500 χρονάκια." Αλλά ίσως και να το είπε.
Ο Άμλετ είναι ο γιός που ορφάνεψε από το χέρι του θείου του που διψούσε για εξουσία. Κάπως όπως ορφανεύουμε ξανά και ξανά από αξιοπρέπεια και αξιοκρατία κι εμείς κάθε 3-4 χρόνια, όταν ένας νέος θείος Κλαύδιος-μπλε, πράσινος, ροζ ή κόκκινος- αποφασίζει να πάρει την εξουσία-όχι βέβαια με το έτσι θέλω, αλλά με τη συνδρομή των πιστών του χωρικών. Ένας Κλαύδιος που ανεβαίνει στο θρόνο και παντρεύεται τη Γερτρούδη ή την μαμά πατρίδα (όπως το δει κανείς) που υποτάσσεται στο θέλημά του ξεχνώντας τα παιδιά της, τα οποία τελικά απογοητευμένα οδηγούνται στην παράνοια και τελικά στο μούδιασμα. Το τελευταίο συνήθως έρχεται ως αποτέλεσμα καπνιστών και μη, ειδών. Παρακαλώ να φυλάσσονται μακριά από παιδιά.
Στα της παράστασης τώρα.
Η σκηνοθετική ματιά του Θέμη Μουμουλίδη, φέρει μια μοντερνιά να την πω, ένταση να την πω; Ένα κάτι τέλος πάντων που μας αρέσει πολύ. Έχουμε δει πολλές θεατρικές παραστάσεις που οι σκηνοθέτες προσπαθούν να τις "πειράξουν", να τις εκμοντερνίσουν ας πούμε, αλλά συνήθως το αποτέλεσμα κάπου ξεφεύγει.
Στον Άμλετ, όπως και στο Ιφιγένεια εν Αυλίδι με την Μαρία Πετεβή το καλοκαίρι του '22, κάτι ωραίο έγινε. Κάτι που δε σε αφήνει να κοιτάξεις το Ρο(ϊ)λόι (sorry) σου για να δεις σε πόση ώρα τελειώνει το έργο. Κάτι που χρειάζεται και βοηθάει ακόμα και τον όχι και τόσο φίλο του θεάτρου, να απολαύσει μια θεατρική παράσταση.
Ο Αναστάσης Ροϊλός ροκάρει πάνω στη σκηνή -κυριολεκτικά και μεταφορικά- γεμίζοντας με μια σπιρτόζικη παράνοια, μια εκρηκτική και απρόβλεπτη κίνηση τον Άμλετ, που δε σε αφήνει να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του.
Όλη η ομάδα όμως, μπρος και πίσω από τη σκηνή συντέλεσαν στην αρτιότητα της παράστασης και αυτά είναι καλό να λέγονται.
Δεν είναι λίγες οι φορές που οι παραγωγοί γεμίζουν την αφίσα με ένα όνομα που είναι ψηλά στα trends της εποχής για να προσελκύσουν κόσμο στα θέατρα, και αυτό που τελικά παρακολουθούμε είναι κάτω του μετρίου.
Ο Άμλετ του Θέμη Μουμουλίδη ίσως διχάσει λίγο, αλλά όπως και το έργο καθαυτό έχει σκοπό να μας δημιουργήσει προβληματισμούς.
Πρέπει κάποια στιγμή να ξυπνήσουμε και να αρχίσουμε να ψάχνουμε την αλήθεια πίσω από την αλήθεια που μας ταΐζουν με τσίγκινα κουτάλια που μας πουλάνε για χρυσά. Όχι δεν πρέπει να γίνουμε καχύποπτοι και να μην εμπιστευόμαστε τον διπλανό μας, γιατί έτσι θα χωριστούμε και το διαίρει και βασίλευε είναι δοκιμασμένη συνταγή των λίγων, με μόνιμα θετικά αποτελέσματα. Είναι απαραίτητο όμως να ενωθούμε απέναντι σε αυτούς τους λίγους, και να απαιτήσουμε αυτά για τα οποία κοπιάζουμε.
Είμαστε η γενιά των βολεμένων και τον κακομαθημένων, των φυγόπονων και των τεμπέληδων. Έτσι μας χαρακτηρίζουν.
Λάθος.
Είμαστε η η γενιά που διάβασε πολύ, έφαγε τα χρόνια της στα πανεπιστήμια για να γεμίσει ένα βιογραφικό με σπουδές και σεμινάρια, και αν βρει δουλειά με 900 ευρώ στο 10ωρο, λέει και ευχαριστώ.
Είμαστε η γενιά που δε θα χτίσει σπίτια, δε θα κάνει οικογένεια στα 30 ή και ποτέ.
Είμαστε η γενιά, που όπως και ο Άμλετ, πρέπει να ξεσκεπάσουμε τις πλεκτάνες που βεβηλώνουν τις ζωές μας.
Κάποιοι-όπως και Άμλετ- θα χαθούν στην προσπάθεια.
Όσοι όμως αγωνιστούν και καταφέρουν να επιβιώσουν ίσως ζήσουν σε έναν κόσμο αλήθειας και δικαιοσύνης.
Το be Άμλετ, or not to be?
Εσύ αποφασίζεις.
Καλό σημείο για να κλείσω, πριν ξεφύγουν πολύ τα πράγματα.
Σύνοψις:
Πολύ δυνατή παράσταση, κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο, πρέπει να ετοιμάσω τη βαλίτσα μου, καλό καλοκαίρι και καλές διακοπές σε όλους!!
Comments