Πρεμιέρα πάνω στη θάλασσα για το έργο "Η Θάλασσα κι ο Γέρος", στο Βεάκειο Θέατρο στον Πειραιά.
Η παράσταση βασίζεται στο μυθιστόρημα του Ernest Hemingway, "Ο Γέρος και η Θάλασσα", που εκδόθηκε το 1952 και βραβεύθηκε με Βραβείο Πούλιτζερ, και συντέλεσε στη βράβευση του συγγραφέα με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1954.
Ο Hemingway, έζησε μια πολυτάραχη ζωή, βιώνοντας τον πόλεμο και τον έρωτα, σε πολλά πεδία μάχης και κρεβάτια. Μολαταύτα, το τέλος του ήταν οδυνηρό μιας και η παράνοια και η κατάθλιψη τον οδήγησαν τελικά στην αυτοκτονία του, αρχές Ιουλίου του 1961.
Στα του έργου όμως.
Ο Σαντιάγο είναι ένας γέρος ψαράς που με τον νεαρό βοηθό του, Μανόλο, παλεύουν με τα κύματα για τα προς το ζην. Μετά όμως από 84 ημέρες αποτυχημένων προσπαθειών να πιάσει έστω ένα ψάρι, βγαίνει μόνος στα ανοιχτά της Κούβας όπου έρχεται αντιμέτωπος με ένα μεγαλειώδες Μπλε Μάρλιν.
Όμως αυτό το ταξίδι του δε θα τον φέρει αντιμέτωπο μόνο με τον ξιφία και τη μανιασμένη θάλασσα, αλλά με την ίδια ανθρώπινη φύση. Η Μαρλέν Καμίνσκυ, διασκευάζει και σκηνοθετεί το διάσημο μυθιστόρημα με τους δύο πρωταγωνιστές. Τον φτωχό γέρο ψαρά Σαντιάγο και τον νεαρό βοηθό του, Μανολίνο.
Όμως αυτή τη φορά, οι πρωταγωνιστές είναι τρεις.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως πάντα να ήταν τρεις.
Στο "Η Θάλασσα και ο Γέρος", η Θάλασσα αποκτά πολύ πιο ενεργό ρόλο, μιας και είναι αυτή που αναλαμβάνει να αφηγηθεί την ιστορία, αλλά και αυτή που κινεί τα νήματα και καθορίζει τη μοίρα του Σαντιάγο, του Μανόλο αλλά και όλων των έμβιων οργανισμών σε αυτόν τον πλανήτη.
Είναι αυτή που γεννά τη ζωή κι αυτή που τη βλέπει να χάνεται, παρακολουθώντας αγέρωχη και αγέραστη την άνοδο μας αλλά και την πτώση μας, για την οποία φαίνεται πως δουλεύουμε πυρετωδώς από τα μέσα του 20ου αιώνα και έπειτα.
Περιγράφει με πόνο όλα όσα εχει βιώσει εξαιτίας μας, την υπεραλίευση, και τη μόλυνση που της προκαλούμε.
Ο Γέρος είναι ο Τάσος Νούσιας, που καθηλώνει με την ερμηνεία του χωρίς όμως να κρατάει πάνω του όλο το έργο, μιας και ο Μανόλο, Βασίλης Μηλιώνης, ανταποκρίνεται εξίσου επάξια τις απαιτήσεις του ρόλου του.
Σε ό,τι αφορά τη Θάλασσα, φωνή της δίνει η Έβελυν Ασουάντ, ενώ την αιθέρια κίνησή της έχει αναλάβει η Φαίδρα Σούτου.
Το σκηνικό είναι λιτό, ενώ ταυτόχρονα οι πρωταγωνιστές "χορεύουν" πάνω σε μια "θάλασσα" γραφικών που προβάλλονται πάνω στην επικλινή σκηνή, ενώ η μουσική πλαισιώνει τους διαλόγους, εντείνοντας τα συναισθήματα του κοινού.
Ο άνθρωπος είναι ένα ον περήφανο, πανίσχυρο, καταστροφικό.
Τα μηνύματα του έργου είναι ξεκάθαρα, αλλά θεωρώ πως ο καθένας μπορεί να τα εκλάβει διαφορετικά.
Ο άνθρωπος είναι ένα ον περήφανο, πανίσχυρο, καταστροφικό.
Έχει μάθει να ξεπερνάει τα όρια του και να σηκώνεται κάθε φορά που πέφτει. Η αλαζονεία του όμως εκτός από καταστροφικό, τον καθιστά και αυτοκαταστροφικό.
Η άμετρη χρήση των φυσικών πόρων οδηγεί στην εξάντληση τους, φτωχαίνοντας κάθε μέρα τόσο την ξηρά όσο και τη θάλασσα και συνεπώς και την ίδια την ανθρωπότητα.
Μολαταύτα, έχουμε πειστεί πως θα καθόμαστε για πάντα στο θρόνο του βασιλείου της γης.
Δεν πειράζει. Ο μικρός γαλάζιος πλανήτης μας έχει μάθει να επιβιώνει, πετώντας κάθε μερικά εκατομμύρια χρόνια, τα παράσιτα από πάνω του.
Ας κάτσουμε εμείς -ως είδος- να απολαύσουμε το θέαμα.
Αλλά καλό θα είναι να μην ξεχνάμε πως:
Θα γυρίσει ο τροχός, θα ψαρέψει κι ο φτωχός.
Το θερινό ταξίδι του Γέρου στην ανοιχτή Θάλασσα μόλις ξεκίνησε, οπότε μη χάσετε την ευκαιρία να το παρακολουθήσετε!
Καλή θέαση!
Ευρυγένης
Πολυ ωραιο αρθρο:)