Καλησπέρα από Ηρώδειο!
Λίγες οι παραστάσεις που απομένουν για τις «Θεσμοφοριάζουσες», σε διασκευή Κ.Χ Μύρη και σκηνοθεσία Γιάννη Μπέζου, για να ολοκληρωθεί η καλοκαιρινή περιοδεία, οπότε αν θες να δεις την παράσταση, θεσμο-φόρα τα καλά σου και ξεκίνα για το θέατρο (λίνκ για τους τολμηρούς, στο τέλος του άρθρου).
Το έργο
Βρισκόμαστε στην αρχαία Αθήνα(που τότε την έλεγαν απλά Αθήνα-το έμαθες το αστείο τώρα), και συγκεκριμένα στην περίοδο εορτασμού των Θεσμοφορίων.
Το εορταστικό τριήμερο γινόταν προς τιμήν της θεάς Δήμητρας και ήταν κατ' εξοχήν γυναικεία υπόθεση. Στους ναούς όπου πραγματοποιούνταν οι εορτασμοί, απαγορευόταν η είσοδος των ανδρών δίνοντας έτσι την ευκαιρία στις γυναίκες να κάνουν τις δικές τους "συνελεύσεις"- ή τουλάχιστον έτσι μας το παρουσιάζει ο Αριστοφάνης.
Το μείζον θέμα της φετινής συνέλευσης είναι ο τραγικός Ευριπίδης, μισητός στις γυναίκες λόγω του μισογυνισμού(που του απέδιδε ο Αριστοφάνης) που εκφράζει μέσα από τις τραγωδίες του.
Ο Ευριπίδης από την άλλη, επειδή έχει μάθει πως οι γυναίκες σχεδιάζουν να τον διαπομπεύσουν, αναγκάζει το "κουμπάρο" του το Μνησίλοχο να μπει μέσα στο ναό όπου θα αγορεύσει η Κρίτυλλα.
Ο Μνησίλοχος, αφού δανειστεί τα απαραίτητα αξεσουάρ από τον Αγάθωνα, τρυπώνει στο ναό, παίρνει το λόγο και πλέκει το εγκώμιο του Ευριπίδη.
Σύντομα όμως η ταυτότητα του αποκαλύπτεται και...Η παράσταση έχει πολύ εύθυμο χαρακτήρα, και πως να μην έχει θα μου πεις; Κωμωδία είναι.
Οι «Θεσμοφοριάζουσες» όπως και η «Λυσιστράτη», στρέφεται γύρω από τον "πόλεμο" των δυο φύλων, και παρουσιάζει τα ανύπαρκτα δικαιώματα των γυναικών της εποχής, ακόμα κι αν το τελευταίο δεν περνούσε ούτε κατά διάνοια από το μυαλό του Αριστοφάνη πως θα συνέβαινε.
Προσαρμογή στα σημερινά δεδομένα δεν υπήρχε.
Μόνη εξαίρεση το γλωσσικό κομμάτι και κάποιες διάσπαρτες ξενικές λέξεις.
Οι βωμολοχίες και ο θρασύς λόγος, "ορθώνονται" ως φαλλοί στο μεγαλύτερο μέρος του κειμένου. Άλλωστε ο φαλλός ήταν πάντοτε σύμβολο δύναμης και ξεχωριστής λατρείας, όχι μόνο στην αρχαία Ελλάδα.
Γι' αυτό και κάθε δυο-τρεις προτάσεις έτρωγες και μια "πίτσα" ή ένα "μύδι" (if you know what I mean).
Πάντως εγώ σαν αγοράκι το βρίσκω αστείο, και δε ντρέπομαι να το παραδεχτώ.
Έργα σαν τις «Θεσμοφοριάζουσες» (και τη «Λυσιστράτη») έχουν τεράστια δύναμη (Ειδικά στην περίπτωση της «Λυσιστράτης» μιλάμε για ένα αντιπολεμικό έργο υψίστης σημασίας).
Τεράστια δύναμη σαν αυτή των γυναικών.
Δύναμη που πηγάζει από τον πόνο και την αδικία που βιώνουν.
Δύναμη, που μέσα από τους στίχους των τραγουδιών του Χορού ξεχύνεται και κατακλύζει όλο το θέατρο.
Μολαταύτα, αυτά που συγκρατεί ο μέσος θεατής φεύγοντας, είναι πως οι γυναίκες καταδυναστεύουν τις ζωές των ανδρών με τα γινάτια τους, και πως το "γουνί" καράβια σέρνει.
Και είναι σεβαστό. Άλλωστε την εποχή που διδάχθηκε και παρουσιάστηκε το έργαχαχαχαχα τι λέω; Και σήμερα, αυτές οι αντιλήψεις επικρατούν.
Άλλο ένα ελαφρώς "ελαφρύ" θεματάκι, ήταν η "ελαφρότητα" με την οποία παρουσιάζεται το θέμα της ομοφυλοφιλίας. Φρουφρου κι αρώματα, Drag Queens και λοιπά.
Κατανοώ πλήρως πως πρόκειται για κωμωδία, και αυτό σημαίνει πως όλα πρέπει να γίνονται σε υπερβολή.
Γιατί όμως κάθε φορά που έχουμε κάποιο gay χαρακτήρα, θα πρέπει να τον απεικονίζουμε ακόμα λες και παίζει σε βιντεοκασέτα των 80s, ή σε σήριαλ των 90s που "έβαλε και φιστικάκι Αιγίνης";
Λογικά διότι θα ξεκαρδιστούν στα γέλια οι μέσοι ομοφοβικοί Έλληνες και Ελληνίδες.
(Κι εδώ γέλασα-Can't help it. Έτσι μεγαλώσαμε κι έχουμε αιώνες μπροστά μας για να το αλλάξουμε)
Και τα 100 περίπου λεπτά του έργου, περνάνε πολύ ευχάριστα.
Οι Γιάννης Μπέζος (Μνησίλοχος) και Βλαδίμηρος Κυριακίδης (Ευριπίδης) κρατούν τη σκυτάλη (λογικά σε σχήμα φαλλού και αυτή) ενώ η υπέροχη Φωτεινή Μπαξεβάνη εξισορροπεί το ζυγό μεταξύ ανδρών και γυναικών, με την τεράστια δυναμική της ως Κρίτυλλα.
Ο Λαέρτης Μαλκότσης ως Αγάθωνας-η Drag Queen που σας έλεγα (και Τοξότης μετά), ο Αλέξης Βιδαλάκης, ο Παναγιώτης Κατσώλης και ο Σταύρος Μαρκάλας (Πρύτανης) παρά την υπερβολή της υπερβολής στους ρόλους τους, μας χάρισαν άφθονο γέλιο.
Άλλη μια ευχάριστη έκπληξη αποτελούσαν οι γυναίκες του Χορού. Κάθε μια διέθετε τη δική της ξεχωριστή προσωπικότητα, χαρίζοντας στο κοινό μια συνεχή μεταπήδηση από την παράνοια στη συλλογικότητα, κι από τον τρόμο στη χαρά και τούμπαλιν, άψογα σκηνοθετημένα από τον κ. Μπέζο.
Τέλος, η μουσική συμβολή του Φοίβου Δεληβοριά, σε συνδυασμό με το μπαγλαμαδάκι της Φωτεινής Μπαξεβάνη, έδωσαν νοσταλγική, λαϊκορεμπέτικη πνοή σε όλο σχεδόν το έργο.
Καλή θέαση!