Στο θέατρο «Γκλόρια Μικρό» παρακολουθήσαμε την παράσταση «ΜΙΞΕΡ, ένα λαϊκό μιούζικαλ τσέπης». Η μουσική κωμωδία της Ζέτης Φίτσιου κάλεσε το κοινό να εξερευνήσει τον χαώδη κόσμο της σύγχρονης Ελλάδας, με «πλοηγό» τη σκηνοθεσία του Κώστα Σιλβέστρου.
Στην υπόθεση του έργου, ένας επίδοξος καλλιτέχνης αποτυγχάνει να ανεβάσει τον «Άμλετ» στο θέατρο, λόγω οικονομικών εμποδίων. Έτσι, «γεννιέται» στο μυαλό του η ιστορία του Βαγγέλη, που από φτωχός υπάλληλος, γίνεται ξαφνικά, πρωθυπουργός της χώρας! Μαζί με μια ηθοποιό πρόκειται να ερμηνεύσουν όλους τους ρόλους της παράστασης.Το ευφυώς κυνικό, αλλά ξεκαρδιστικό κείμενο της Ζέτης Φίτσιου αναπαριστά το Ελληνικό κράτος του «σήμερα», αποτυπώνοντας με ενάργεια τη διαφθορά, την αδιαφορία και τον αμοραλισμό, που επικρατούν. Καθιστώντας τον λόγο του έμμετρο και με ομοιοκαταληξία, η δημιουργός επιτυχημένα κατορθώνει να μεταλαμπαδεύσει κοινωνικοπολιτικά μηνύματα, με σατιρικό και σχολιαστικό τρόπο.
Τα μηνύματα αυτά αναδείχθηκαν από τον σκηνοθέτη, Κώστα Σιλβέστρο, με καλλιτεχνική ευστοχία και γνήσια, κωμική διάθεση, πετυχαίνοντας την απόδοση της εκρηκτικής και «ανομοιογενούς» Ελληνικής πραγματικότητας, καθώς και την απόλυτη προσήλωση των θεατών.
Ο Θοδωρής Οικονόμου συνέθεσε μουσική, που απέπνεε τα πολυεπίπεδα στοιχεία της εθνικής κουλτούρας, διατυπώνοντας τη λαϊκή παράδοση με σύγχρονο ύφος. Τη μουσική εκτέλεσε εξαίρετα επί σκηνής ο Κωνσταντίνος Τσιμπούκης.
Η σκηνογραφία της Κωνσταντίνας Ανδρέου, αξιοποιώντας, ως «αφετηρία», τρεις κίτρινες καρέκλες, μία πράσινη βαλίτσα και έναν προβολέα, κατάφερε να μεταμορφώσει τη μικρή σκηνή του θεάτρου σε έναν θεαματικό «κόσμο», μέσα στον οποίο «βυθίστηκε» το θεατρόφιλο κοινό.
Η ενδυματολογία της ίδιας διακρινόταν για τα έντονα χρώματα και την ποιότητα των υφασμάτων, ενώ προσιδίαζε στην ολιστική αισθητική της παράστασης.
Ο Αλέξανδρος Σιάτρας ερμήνευσε τον Βαγγέλη με γοητευτικά χαρισματικό τρόπο, διά μέσου της κινησιολογίας και του κωμικού του εκτοπίσματος, που κέρδισε τη βαθιά εκτίμηση του κοινού. Παρουσίασε με ποιότητα και αλήθεια το «δύσβατο» παρελθόν του ρόλου, την ξαφνική του άνοδο σε πολιτικό ηγέτη, αλλά και τη ριζοσπαστική αναθεώρηση, την οποία έθεσε στον εαυτό του μετέπειτα.
Η Έλενα Χαραλαμπούδη διακρίθηκε από αξιοθαύμαστη, καλλιτεχνική ετοιμότητα, μιας και ενσάρκωσε όλους τους συμπληρωματικούς ρόλους του έργου. Η διαδικασία αυτή ανέδειξε πληρέστατα την ευρεία, καλλιτεχνική «γκάμα» της ηθοποιού, καθώς και την «ευλυγισία», απ' την οποία διακατέχονται η κίνηση, η φωνή και οι εκφράσεις της. Προκάλεσε το άφθονο γέλιο των θεατών, ενώ, συμπερασματικά, τους έπεισε για τη δυνατή, κωμική της «στόφα».
Απόστολος Ιωαννίδης