Review: «Κοιμούνται τα ψάρια;» | Μια ερώτηση για την οποία ποτέ δεν θα είμαστε έτοιμοι...

«Κοιμούνται τα ψάρια;». Ένας τίτλος διαφορετικός. Δεν σε υποψιάζει για το θέμα. Είναι μια ερώτηση περίεργη. Από τις ασυνήθιστες. Η απάντηση της δίνεται στο Θέατρο Σταθμός στο Μεταξουργείο. 

Η Γέτε είναι ένα δεκάχρονο κορίτσι το οποίο αποφασίζει -με τον δικό της τρόπο - να κάνει το μνημόσυνο του εξάχρονου αδερφού της Αιμίλιου, που έφυγε πριν από ένα χρόνο από την ζωή χτυπημένος από καρκίνο. Ωστόσο, σε αυτή την συνάντηση που γίνεται εις μνήμην του, κανείς δεν μπορεί να μας προετοιμάσει για αυτό που θα δούμε. Με τον δικό της μοναδικό τρόπο, η Γέτε θα μας κάνει συμμέτοχους στο πιο μακρύ ταξίδι μνήμης, απώλειας, αγάπης, γέλιου, κλάματος, απαντώντας στο τέλος σε περισσότερες από μία ερωτήσεις...

Η Γέτε ανεβαίνει πάνω στην σκηνή κρατώντας όλα εκείνα τα "ενθύμια" που θα μας κάνουν να γνωρίσουμε και εμείς νοερά τον αγαπημένο της Αιμίλιο, του οποίου η απώλεια την άλλαξε για πάντα… Με τα αντικείμενα αυτά ζωντανεύει πάνω στην σκηνή τα πιο κομβικά σημεία της ιστορίας του… Αναφέρεται στον θάνατό του και πώς εκείνη τον αντιμετώπισε εκείνη την μέρα. Μια μέρα. Τι παράξενο όμως ε; Μια μέρα μπορεί να σε αλλάξει για πάντα και να μην είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος. 

Μπροστά στην απώλεια γινόμαστε όλοι ξανά παιδιά που προσπαθούμε να την αντιμετωπίσουμε και να επιβιώσουμε...

Η απώλεια. Κανένας ποτέ δεν έτοιμος για αυτό. Υπάρχει μόνο το πριν και το μετά από τον άνθρωπο που έφυγε. Όλοι σκεφτόμαστε έντονα αυτόν που δεν τα κατάφερε, όμως πάντα κάποιος μένει πίσω… Η Γέτε πάνω στην σκηνή απεικονίζει όλους εμάς όταν καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τον θάνατο κατά πρόσωπο. Φωνάζει στον Αιμίλιο "ΞΥΠΝΑ" όταν καταλαβαίνει ότι τον έχασε… Όμως, όπως λέει, υπάρχουν άνθρωποι που δεν πεθαίνουν ποτέ γιατί κάποιος τους παίρνει μαζί του σε όλο τον δρόμο… Περιγράφει αιτίες θανάτου ρυθμικά και μας μιλάει με σκίτσα για το πώς περιέγραψε στον Αιμίλιο ότι θα οργάνωναν την κηδεία του. 

 Ακούγεται το τραγούδι "Αιμίλιε.." και η Γέτε με μπογιές ζωγραφίζει πάνω στο φέρετρο του. Η Γέτε δεν θα τον ξεχάσει ποτέ και το φωνάζει. Του φωνάζει να προσέχει όπου και αν είναι. Παρόλο που εκείνη θα γυρίσει στο σπίτι με τους γονείς της, ποτέ δεν θα ξεχάσει. Και θα εύχεται να ήταν πάντα εκεί. Εύχεται να του είχε πει περισσότερα όσο ζούσε. Μπορεί τα σύννεφα να είναι γκρίζα, αλλά ίσως να ξανά γίνουν λευκά...Θα γίνουν ποτέ;  

Η Ευγενία Δημητροπούλου υποδύθηκε έναν ρόλο αποκάλυψη για το ταλέντο της σε έναν μονόλογο που συντρίβει ό,τι πιστεύαμε πως είχαμε χτίσει ως τώρα. Μας θύμισε τις δικές μας απώλειες, τις οποίες νομίζαμε ότι είχαμε ξεπεράσει. Με την φρεσκάδα της, την θετική της αύρα, το χαμόγελο της -πότε γλυκό και πότε πικρό- , το κλάμα της, την γεμάτη πόνο φωνή της, τα ξεσπάσματα της μας χάρισε μια ερμηνεία ζωής, έναν φόρο τιμής στους δικούς μας αγαπημένους που δεν είναι πια δίπλα μας… Εις μνήμην του "αδερφού της" αλλά τελικά έγινε εις μνήμην όλων "των δικών μας". Ένας ρόλος που θα έλεγε κανείς ότι ήταν ο ρόλος της ζωής της, κάτι που δεν υποδύθηκε αλλά έζησε. 

Ένα μεγάλο ευχαριστώ για το λυτρωτικό κλάμα, για το συλλογικό "αντίο" που είπαμε όλοι μαζί στους δικούς μας εκεί πάνω και η υπόσχεση ότι δεν θα τους ξεχάσουμε ποτέ. Γιατί θα ζουν πάντα μέσα από εμάς. Και γιατί πάντα θα μας ενώνουν. Όπως μας ένωσαν όλους την ώρα της παράστασης που όλοι οι θεατές κλαίγαμε από πόνο για αυτούς που χάσαμε. 

Κοιμούνται τα ψάρια τελικά; Πάνε το βράδυ σπίτι τους; Ή τα εμποδίζει ένα φράγμα με πέτρες που κάποιος θα φτιάξει; Η απάντηση επί σκηνής...

Μαρίνα Παπασωτηρίου

Πληροφορίες για την παράσταση