Παρακολουθήσαμε την παράσταση «Το αμάρτημα της μητρός μου» στο θέατρο «Εν Αθήναις». Ο μονόλογος, βασισμένος στο ομώνυμο διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού, «βύθισε» τους θεατές στα «άδυτα» των ψυχογραφικών του εκφάνσεων, υπό την καλλιτεχνική «αιγίδα» του Κωνσταντίνου Γιαννακόπουλου.
Ο Γιωργής, αφηγητής του έργου, έρχεται σε βαθύ συλλογισμό των παιδικών του χρόνων. Στις σκέψεις του κυριαρχεί η μητέρα του, που αδιαφορεί για την ανατροφή των γιων της, προσπαθώντας εις μάτην να θεραπεύσει τη φιλάσθενη κόρη της. Προσκολλάται με εμμονή στη μονάκριβη αδελφή του αφηγητή, ο θάνατος της οποίας την παρακινεί, εν συνεχεία, σε αλλεπάλληλες υιοθεσίες κοριτσιών. Η αντίδραση του Γιωργή σε αυτήν την μανιώδη συμπεριφορά θα οδηγήσει στην αποκάλυψη ενός τραγικού, κρυμμένου μυστικού.
Επωμιζόμενος τη σκηνοθετική επιμέλεια, ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος σμίλευσε μια παράσταση, που ανέδειξε πλήρως τις τραγικές και ψυχογραφικές διαστάσεις της ιστορίας, τη δύναμη της μητρικής επιρροής, αλλά και το αίσθημα της ενοχής, που στερεί στον άνθρωπο την πνευματική του ισορροπία. Οι καλλιτεχνικές του επιλογές διακρίνονταν από υψηλή, δραματουργική αξία.
Η σκηνογραφία του Πάρη Μέξη, αξιοποιώντας λιτά, αλλά εύστοχα μέσα, κατόρθωσε να ενισχύσει την ατμοσφαιρική διάθεση της παράστασης, αποτυπώνοντας, παράλληλα, με ενάργεια και παραστατικότητα βασικούς «πυλώνες» της πλοκής. Ιδιαίτερη μνεία, μάλιστα, είναι σημαντικό να δοθεί για την αναπαράσταση του εκκλησιαστικού μανουαλίου.
Η ενδυματολογία του προαναφερόμενου συντελεστού διακατεχόταν από ρούχα με «αυστηρά» πατρόν και ουδέτερες αποχρώσεις, υποδηλώνοντας με καλαισθησία το ύφος και την ιδιοσυγκρασία του κεντρικού ήρωα.
Ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος συγκλόνισε το κοινό με την ολότελα αισθαντική του ερμηνεία, ως Γιωργής, αποδίδοντας με υποκριτική ωριμότητα και αξιοθαύμαστο ζήλο τις «πληγές», που του προξένησε η ταραχώδης παιδική του ηλικία. «Φώτισε» τις βαθύτερες πτυχές του βαρυσήμαντου αυτού κειμένου, που ακροβατεί τεχνηέντως, μεταξύ αρχαΐζουσας και δημοτικής γλώσσας.
Απόστολος Ιωαννίδης