Παρακολουθήσαμε ακόμη μια φορά την καταπληκτική παράσταση “Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω”, η οποία πλέον φαντάζει ως το εβδομαδιαίο χάπι κατά της καθημερινής ρουτίνας.
Συνομιλήσαμε με τους Ανδρέα Βατζώλη, Νώντα Μουντζουρέα και Πάνο Παναγιωτόπουλο, τους νεότερους, αλλά πολλά υποσχόμενους ηθοποιούς της παράστασης.
Αρχικά θα ήθελα να μας πείτε λίγα λόγια για εσάς. Είστε πολύ νέα παιδιά όποτε θα ήθελα να σας γνωρίσει καλύτερα το κοινό που σας παρακολουθεί. Σπουδάζετε, έχετε κάποια άλλη τέχνη που ασχολείστε παράλληλα; Πως βρεθήκατε στην παράσταση αυτή; Σε ποιο άλλο θέατρο μπορεί να σας βρει κανείς αυτόν τον καιρό;
Ανδρέας Βατζώλης:
Ονομάζομαι Βατζώλης Ανδρέας, είμαι 32 ετών και η καταγωγή μου είναι από την Μουσθένη Καβάλας και την Σαντορίνη αλλά γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Οι σπουδές μου ξεκίνησαν το 2014 όταν πέρασα με υποτροφία στις εξετάσεις της σχολής Ίασμος Βασίλης Διαμαντόπουλος. Έκτοτε συνέχισα στο εργαστήρι Σωματικού και Δημιουργικού θεάτρου " Βασικές Αρχές της μεθόδου Lecoq",του Κώστα Φιλίππογλου. Στην παράσταση "Δε πληρώνω, δε πληρώνω" βρέθηκα όταν μου έδωσε την ευκαιρία ο καλός συνάδελφος και φίλος Πάνος Παναγιωτόπουλος, ο οποίος με πρότεινε στην παραγωγή και τελικά παίζουμε μαζί! Σε σύντομο χρονικό διάστημα ξεκινάω πρόβες στο Project R cafe stage, με την θεατρική εταιρεία Replica, για το έργο "Λυτρωμένοι" του Ανδρέα Αριστοτέλους, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κλειδέρη. Πρόκειται για ένα υπέροχο έργο που αποπειραθήκαμε να ανεβάσουμε και πέρυσι αλλά δυστυχώς μόνο για λίγες παραστάσεις γιατί μας πρόλαβε το δεύτερο lockdown.
Νώντας Μουντζουρέας:
Ονομάζομαι Νώντας Μουτζουρέας είμαι ηθοποιός και γυμναστής.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καλαμάτα και η καταγωγή μου είναι από την Μεσσηνιακή Μάνη.
Στην Αθήνα ήρθα πριν από μερικά χρόνια για σπουδές και έμεινα εδώ.
Εκτός από την παράσταση “Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω” στο Γυάλινο Μουσικό θέατρο σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά, ήμουν και στην παράσταση “Παραγκούπολη” στο θέατρο Broadway η οποία ολοκλήρωσε τον κύκλο της στο τέλος Νοεμβρίου.
Πάνος Παναγιωτόπουλος:
Χαίρεται! Ονομάζομαι Πάνος Παναγιωτόπουλος και εργάζομαι στο θέατρο τα τελευταία 6 χρόνια!! Η σκέψη να ασχοληθώ με το θέατρο μου γεννήθηκε αρκετά νωρίς. Από πολύ μικρός μου άρεσε να μπαίνω στην διαδικασία πως είναι να σκέφτεσαι να μιλάς και να νιώθεις σαν να είσαι κάποιος άλλος και όχι εσύ. Όταν λοιπόν πήρα την απόφαση να πάω στην δραματική σχολή στα 17 μου (με το που τελείωσα το λύκειο δηλαδή) είδα ότι δεν είναι και τόσο εύκολο τελικά όσο το είχα φανταστεί πως δηλαδή φτάνει κανείς στο σημείο να μεταμορφωθεί σε κάποιον ή κάτι άλλο . Το ένα όμως έφερε το άλλο . Η υπομονή η επιμονή και η πίστη στην τέχνη αυτή που λέγεται υποκριτική μου έφτιαξαν έναν δρόμο ο οποίος έχει τα σκαμπανεβάσματα του τις απαιτήσεις του αλλά και τις ευχάριστες και έντονες με δύναμη και δημιουργία στιγμές επί σκηνής αλλά και εκτός σκηνής.
Εκτός από το θέατρο ασχολούμαι και με την drums. Η αγάπη μου για την μουσική με οδήγησε μοιραία σε κάτι που ονειρευόμουν από μικρός.
Μου έγινε πρόταση να παίξω στην παράσταση από έναν καθηγητή μου στην σχολή τον Σύμωνα Πάτροκλο που τον ευχαριστώ πολύ και έτσι βρέθηκα σε αυτή την όμορφη παρέα.
Εκτός από την παράσταση "Δεν Πληρώνω - Δεν Πληρώνω" έχω την μεγάλη χαρά να παίζω και στο Project R café bar stage στην παράσταση "Το Παραμύθι του Χάλι... μας" μια ξέφρενη bar theatre κωμωδία του Αντρέα Αριστοτέλους σε σκηνοθεσία Γιάννη Κλειδέρη η οποία παίζεται κάθε Παρασκευή στις 21:00.
Ποιοι είναι οι άμεσοι στόχοι που έχετε βάλει στον εαυτός σας; Τα σχέδια για το μέλλον;
Α.Β Θέλω πολύ να συνεχίσω να κάνω αυτό το επάγγελμα που τόσο αγαπώ,να εξελίσσομαι κάθε μέρα και να μαθαίνω διαρκώς καινούργια πράγματα. Αυτός είναι ο βασικός μου στόχος. Παράλληλα όμως ασχολούμαι και με την μουσική, έχοντας δημιουργήσει ένα γκρουπακι και πολύ σύντομα θα ανεβάσουμε μέρος της δουλειάς μας στο YouTube.
Ν.Μ Γενικά προσπαθώ να μην κάνω σχέδια, αφήνω τη ζωή να προχωράει. Όσον αφορά τους στόχους ο μοναδικός μου στόχος είναι να βελτιώνομαι κάθε μέρα να γίνομαι καλύτερος όχι μόνο ως ηθοποιός αλλά και ως άνθρωπος και να κάνω το καλύτερο και για τους γύρω μου, όσο μπορώ βέβαια.
Π.Π Άμεσοι στόχοι αυτή την στιγμή δεν υπάρχουν. Μελλοντικά σίγουρα υπάρχουν πράγματα που θέλω και με φαντάζομαι σε αυτά. Η μουσική είναι ένα από αυτά. Προετοιμάζουμε ήδη το μουσικό γκρουπάκι μας το οποίο θα κάνει σύντομα την εμφάνιση του. Είμαστε μια ομάδα που αποτελείται από ηθοποιούς και αυτό σίγουρα το κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον για εμάς και για τον κόσμο που θα μας ακούσει .
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να εργάζεσαι με μερικούς από τους καλύτερους ηθοποιούς της εποχής μας; Ξέρουμε πως οι Μπέσυ Μάλφα, Γιώργο Σουξέ, Βασίλη Ρίσβα, Κατερίνα Τσάβαλου, Τόνυ Δημητρίου και τον Θοδωρή Ρωμανίδη έχουν δεκαετίες εμπειρίας στο σανίδι. Μοιραστείτε μαζί μας την εμπειρία σας.
Α.Β Είναι υπέροχο που συνεργάζομαι με αυτούς τους ανθρώπους, κατά αρχάς γιατί είναι άψογοι επαγγελματίες και υπερταλαντούχοι ηθοποιοί αλλά κυρίως ζεστοί άνθρωποι, φιλικοί και τους εκτιμώ βαθύτατα όλους. Είναι τιμή και χαρά για εμένα να παίζω δίπλα τους!
Ν.Μ Το συναίσθημα του να ανυπομονείς να πας στο θέατρο είτε για την πρόβα είτε για τη παράσταση είναι πραγματικά υπέροχο. Και νομίζω ότι οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε αυτούς τους ανθρώπους, όλοι τους μηδενός εξερουμένου υπήρξαν εξαιρετικά δοτικοί και συνεργάσιμοι απέναντί μας και τους ευχαριστώ πάρα πολύ γι' αυτό.
Η χημεία που έχει δημιουργηθεί σε αυτή την ομάδα είναι κάτι το μοναδικό.
Η συμπεριφορά όλων απέναντί μας, ειδικότερα της κα Μάλφα, του κου Ρίσβα και της κας Τσάβαλου που είχαμε και τις πιο πολλές σκηνές μαζί, ήταν υποδειγματική και τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου γι αυτό.
Π.Π Δεν θα έλεγα ότι είναι ούτε εύκολο ούτε δύσκολο να μοιράζεσαι την σκηνή με τους συγκεκριμένους ηθοποιούς. Θα έλεγα ότι είναι εκπληκτικό. Την συγκεκριμένη συγκυρία ανθρώπων και παράστασης δεν πίστευα ότι θα την ζούσα ποτέ. Νιώθω τόσο τυχερός που είμαι κομμάτι της παράστασης αυτής και ακόμα πιο τυχερός και χαρούμενος που γνώρισα τους συγκεκριμένους ανθρώπους προσωπικά και έχουμε αναπτύξει μια πολύ καλή χημεία όπου εδώ θα πω ότι κολλάει το κλισέ ΠΕΡΝΑΜΕ ΚΑΛΑ ΣΤΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΒΓΑΙΝΕΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΞΩ. Ναι για μένα τα λέει όλα αυτή η φράση και αντικατοπτρίζει ακριβώς αυτό που νιώθω για την παρέα αυτή που με κάνει να ξεχνιέμαι απ’ όλους και απ’ όλα.
Τελικά θεωρείτε την παράσταση “Δεν πληρώνω δεν πληρώνω” κωμωδία ή γροθιά στο στομάχι όπως θα έλεγα εγώ αν μου επιτρέπεται;
Α.Β Το έργο αυτό του Ντάριο Φο είναι κατά βάση μια ξεκαρδιστική κωμωδία που προκαλεί όμως έντονο προβληματισμό καθώς τα ζητήματα που πραγματεύεται αφορούν την κοινωνία μας μέχρι και σήμερα. Ο σκηνοθέτης της παράστασης, Δημήτρης Μυλωνάς διασκεύασε το έργο και το έφερε κοντά στη σύγχρονη εποχή και τα ελληνικά δεδομένα, με αποτέλεσμα ο θεατής να συνδέεται άμεσα με τους ήρωες. Σχεδόν καθημερινά συναντάμε γύρω μας ανθρώπους που έχασαν την δουλειά τους, που ζουν με ελάχιστους πόρους και προσπαθούν με πολύ κόπο για μια καλύτερη ζωή με αξιοπρέπεια. Οπότε ναι, είναι γροθιά στο στομάχι η παράσταση μας γιατί μας υπενθυμίζει πως η κοινωνία μας δεν είναι ιδανική αλλά πως μαστίζεται από την ανισότητα.
Ν.Μ Το έργο σαν έργο θα έλεγα ότι είναι πολύ περισσότερο το δεύτερο δηλαδή γροθιά στο στομάχι και όχι τόσο κωμωδία. Βέβαια σαφώς έχει και πολλά κωμικά στοιχεία μέσα.
Σε καμία περίπτωση πάντως διαβάζοντας το κείμενο δεν φαντάστηκα ότι θα γίνει ένα τέτοιο ανέβασμα με μια τέτοια σκηνοθεσία και νομίζω ότι πραγματικά αξίζει να το δει ο κόσμος. Γιατί αυτά που συμβαίνουν πάνω στη σκηνή είναι το κάτι άλλο και οφείλονται σε μεγάλο βαθμό όχι μόνο στον κύριο Δημήτρη Μυλωνά για το τρελό ανέβασμα που έχει κάνει αλλά και στους υπόλοιπους ηθοποιούς γιατί πραγματικά ήταν πάρα πολύ ανοιχτοί στο να δοκιμάσουν πράγματα και να ετοιμάσουν μια παράσταση η οποία πραγματικά θα αξίζει να τη δει ο κόσμος. Είμαι πολύ περήφανος που συμμετέχω σε αυτήν.
Π.Π Το έργο αυτό ήταν είναι και θα είναι γροθιά στο στομάχι η οποία πονάει μάλιστα. Από την πρώτη φορά που διάβασα το έργο αυτό στην σχολή ακόμα κατάλαβα ότι δεν είναι μια συνηθισμένη κωμωδία που έχει στόχο μόνο να διασκεδάσει. Σίγουρα σε ένα πρώτο επίπεδο ναι είναι άκρως διασκεδαστική. Από την άλλη θα έλεγα ότι αυτό που ουσιαστικά θέλει να πει είναι αυτό που δεν μπορούμε να φωνάξουμε πια εμείς σαν κοινωνία και το πνίγουμε μέσα μας βαθιά. Δηλαδή ότι ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΟ ΠΙΑ. ΤΕΡΜΑ. Πιστεύω ότι η καρδιά του έργου αυτού έχει φωνή και κραυγάζει και μας λέει ότι μόνο εάν είμαστε όλοι μαζί ενωμένοι άντρες και γυναίκες θα καταφέρουμε κάτι σημαντικό για το αύριο για τις καινούργιες γενιές για τα παιδιά αυτού του κόσμου για όλους. Το συγκεκριμένο έργο του Ντάριο Φο πιστεύω πως δεν έχει σκοπό να κουνήσει το δάχτυλο ούτε να μας κάνει κάποιου είδους διδαχή αλλά να μας ταρακουνήσει για λίγο από την θέση μας με την ελπίδα ότι τα πράγματα θα αλλάξουν για το καλό μας .
Επειδή στη παράσταση το κοινό συμμετέχει αρκετά, υπάρχει επαφή, πόσο εύκολο είναι να επικοινωνήσετε ενώ όλοι είναι με μάσκες βλέποντας μόνο τα μάτια τελικά;
Α.Β Ακριβώς επειδή το κοινό συμμετέχει στην παράσταση, νιώθουμε την ενέργεια του και ερχόμαστε κοντά του παρά την χρήση της μάσκας. Ελπίζω και εύχομαι να περάσει η πανδημία, να βγούμε όλοι γέροι και δυνατοί και να επιστρέψουμε και πάλι στην κανονικότητά μας!
Ν.Μ Για να είμαι ειλικρινής μαζί σας ανυπομονώ όπως και όλοι μας φαντάζομαι να τελειώσει όλο αυτό το πράγμα με τις μάσκες, να γυρίσουμε σε μία κανονικότητα και να μπορεί ο κόσμος να έρχεται στο θέατρο και όχι μόνο στο θέατρο γενικότερα να είναι χωρίς μάσκες.
Δεν θα πω αν είναι εύκολο ή δύσκολο να επικοινωνήσουμε με τον κόσμο. Αυτό που θα πω είναι ότι όσοι έρχονται στο θέατρο και βλέπουν την παράσταση φεύγουν χαρούμενοι, βλέπω χαμογελαστά πρόσωπα και αυτό είναι κάτι το οποίο με χαροποιεί ιδιαίτερα και με κάνει να αισθάνομαι ακόμη περισσότερο υπερήφανος που είμαι κομμάτι αυτής της παράστασης και αυτής της δουλειάς.
Π.Π Το θέατρο έχει την δύναμη μέχρι και σήμερα να μας αποδεικνύει πόσο δοκιμασμένο και ανθεκτικό είναι στους αιώνες. Πιστεύω ότι το θέατρο έχει αντέξει σε πολύ χειρότερες κακουχίες. Χωρίς να σημαίνει ότι αυτή δεν είναι η χειρότερη. Είναι λοιπόν στο χέρι μας να υπερασπιζόμαστε εμείς σαν ηθοποιοί και η κοινωνία γενικότερα αυτά που έχει να πει να δείξει να αναδείξει και να αλλάξει το θέατρο. Αυτό λοιπόν που εισπράττουμε εμείς επί σκηνής παρά τις μάσκες τα μέτρα και ότι άλλο εμπόδιο είναι αυτό είναι το ίδιο και πιο δυνατό απ’ ότι με πριν διότι το γέλιο η συγκίνηση τα μάτια γεμάτα ένταση και πάθος δεν κουκουλώνονται πίσω από καμιά μάσκα.
Άννα Σολδάτου
Ευχαριστούμε πολύ το φωτογράφο του We Love Theater Στέλιο Μανταλέρο για την φωτογραφική κάλυψη της συνέντευξης.
Δεν Πληρώνω, Δεν πληρώνω!
Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, Συγγρού 143, Αθήνα
ΤΕΤΑΡΤΗ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18:00
ΠΕΜΠΤΗ, ΣΑΒΒΑΤΟ 21:00
ΚΥΡΙΑΚΗ 17:30
Εισιτήρια: viva.gr
Πρωταγωνιστούν:
Μπέσσυ Μάλφα, Γιώργος Σουξές , Βασίλης Ρίσβας, Κατερίνα Τσάβαλου, Τόνυ Δημητρίου, Θοδωρής Ρωμανίδης.
Συμμετέχουν:
Ανδρέας Βατζώλης, Επαμεινώνδας Μουντζουρέας, Πάνος Παναγιωτόπουλος.
Διασκευή – Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μυλωνάς//Σκηνικά: Άρτεμις Φλέσσα
Κοστούμια: Ελένη Μπλέτσα//Σχεδιασμός Φωτισμών: Γιώργος Αγιαννίτης
Μουσική επιμέλεια & Πρωτότυπη: Κωνσταντίνος Παντζής//Κινησιολογία: Ειρήνη Κυρμιζάκη//Βοηθοί σκηνοθέτη: Δημήτρης Μπούρας, Βερόνικα Μπακόλα
Φωτογραφίες – Art Work: GridFox.gr//Επικοινωνία - Δημοσιές Σχέσεις: Μαργαρίτα Δρούτσα//Διεύθυνση και Οργάνωση Παραγωγής: Χρήστος Ξηρογιάννης
Παραγωγή: Γυάλινο Μουσικό Θέατρο