Στο Θέατρο Arroyo διαδραματίζεται για 2η χρονιά το χρονικό της τραγωδίας του Βασιλιά Ληρ.
Ο Βασιλιάς Ληρ, ένα από τα μεγαλύτερα έργα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, γράφτηκε το 1609. Μέσα από το έργο του ο μεγάλος συγγραφέας αφηγείται την ένδοξη ζωή του, αλλά και τα δεινά που πέρασε μέχρι το τέλος αυτής.
Το έργο.
Έπειτα από χρόνια κυριαχρίας, αμέτρητων μαχών και αυταρχισμού, ο Ληρ αποφασίζει να μοιράσει το βασίλειο του στις τρείς κόρες του, με τον όρο η καθεμία να του δηλώσει το μέγεθος της αγάπης του.
Οι δυο μεγαλύτερες κόρες Γκόνεριλ και Ρέγκαν χαιδεύουν τα βασιλικά του αφτιά, ενώ η μικρότερη Κορντέλια, που είναι ειλικρινής και στοργική αποκληρώνεται από τον αλαζόνα και διψασμένο για επιβεβαίωση πατέρα της, ενώ παράλληλα εξορίζει και τον πιστό του Δούκα του Κέντ ο οποίος, επιστρέφει μεταμφιεσμένος στο πλευρό του βασιλιά του.
Μολαταύτα, οι Γκόνεριλ και Ρέγκαν διώχνουν τον πατέρα τους ο οποίος απογοητευμένος και παραπαίοντας στα όρια της τρέλας συλλαμβάνεται από τον γαλλικό στρατό που βρίσκεται σε πολεμική σύρραξη με τον στρατό της Αγγλίας.
Η νεότερη θυγατέρα του Κορντέλια σπεύδει να βρει τον πατέρας της στο στρατόπεδο.
Οι δυο μεγαλύτερες κόρες, τρελαμένες από τη δίψα για εξουσία σκοτώνονται μεταξύ τους.
Η Κορντέλια δολοφονείται, και ο τραγικός πατέρας Ληρ ξεψυχάει έχοντας στην αγκαλιά του το κουφάρι της μικρής του κόρης.Έφτασα στην είσοδο του Θεάτρου Arroyo το απόγευμα της Κυριακής αργοπορημένος, περίπου 5 λεπτά πριν ξεκινήσει η παράσταση.
Οι θεατές περίμεναν στωικά στο πεζοδόμιο, άλλοι κάπνιζαν, άλλοι κουβέντιαζαν, μέχρι που άνοιξε η πόρτα και περάσαμε στην αίθουσα.
Στο κέντρο τη σκηνής στέκονταν αγέροχος στο βάθρο του ο Βασιλιάς Ληρ και γύρω του, ασάλευτοι δορυφόροι οι θυγατέρες του.
Δυο μεγαλοπρεπείς θρόνοι κοσμούσαν τους δυο αντικριστούς τοιχους της σκηνής.
Οι θεατές πήραμε τις θέσεις μας, τα φώτα χαμήλωσαν και η παράσταση ξεκίνησε.
Ο Σταύρος Λίτινας σκηνοθετεί και μπαίνει στα παπούτσια του ομόνυμου ρόλου, σπάζοντας το σκοτάδι και τη σιωπή που επικρατεί στην αίθουσα.
Ο Σταύρος Λίτινας σκηνοθετεί και μπαίνει στα παπούτσια του ομόνυμου ρόλου, σπάζοντας το σκοτάδι και τη σιωπή που επικρατεί στην αίθουσα. Το βάθρο του Βασιλιά σείεται από το πάθος και την ένταση των χορευτικών βημάτων του.
Την πορεία αυτού του θεατρικού ταξιδιού χαράζουν μαζί του οι "κόρες" του Ηλέκτρα Χρυσάνθου, Φανή Δεμέστιχα και Βάσια Κατσιγιάννη, ενώ μαζί τους πορεύονται και οι Άνια Βασιλείου και Τζέσικα Καϊμπαλή ώς Έντγκαρ και Έντμοντ, και η Μαρία Μανδραγού στον ρόλο του γελωτοποιού.
Φλαμένκο.
Ένα αμάλγαμα λαών και πολιτισμών. Από τα βάθη της ανατολής μέχρι το βυζάντιο, κι από τις βόρειες ακτές τις Αφρικής κα την Ιβιρική χερσόνησο, πρόκειται για ένα χορό που καθιερώθηκε στα λαϊκά στρώματα των Ανδαλουσιανών, και διαδόθηκε από τους Τσιγγάνους σε όλον τον κόσμο.
Ένας χορός γεμάτος έκφραση και συναίσθημα, ικανός να πει περισσότερα απ' όσα μπορεί να γράψει ένας συγγραφέας ή να ερμηνεύεσει ένας τραγουδιστής.
Τα γυαλισμένα σανίδια της σκηνής του θεάτρου Arroyo, ερωτοτροπούν ακατάπαυστα με τα τακουνια των χορευτών υπό από την γεμάτη πάθος χορογραφία.
Για μια ώρα και είκοσι λεπτά τα γυαλισμένα σανίδια της σκηνής του θεάτρου Arroyo, ερωτοτροπούν ακατάπαυστα με τα τακουνια των χορευτών υπό από την γεμάτη πάθος χορογραφία.
Το έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ ξεδιπλώνεται χωρίς λόγια. Οι λέξεις είναι περιττές όταν ο χορός προσπερνάει τα αυτιά και μιλάει κατευθείαν στην ψυχή σου. Όταν όμως, έρχεται το τραγούδι με την μαγευτική φωνή της Δανάης Κατσαμένη και τη συνοδεία της Αλίνας Αναστασιάδη στο πιάνο, τότε αντιλαμβάνεσαι την ολοκλήρωση και την αρτιότητα της δουλειάς που έχει γίνει.
Για το κοινό που αγαπάει τον χορό, θεωρώ πως πρόκειται για την ιδανική θεατρική επιλογή. Για τους υπόλοιπους, και βάζω και εμένα μέσα σε αυτό το γκρούπ, πρόκειται για μια μυήση στο χοροθέατρο. Το φλαμένκο όσο δυναμικό και εκφραστικό είναι, είναι άλλο τόσο μυσταγωγικό και μαγευτικό.
Ο Βασιλιάς Ληρ θα συνεχίσει να χτυπάει δυναμικά και παθιασμένα τις μπότες του, μέχρι τα τέλη του Γενάρη. Ξέρεις τι να κάνεις.