Το έργο του Jean Giraudoux είναι αρκετά γνωστό, ίσως όχι μόνο στους θεατρόφιλους. Για όσους δεν το γνωρίζουν, περιληπτικά να αναφέρω ότι περιστρέφεται γύρω από μια εκκεντρική Παριζιάνα και τον αγώνα της ενάντια στις μορφές εξουσίας που επηρεάζουν τη ζωή μας. Ίσως φανεί και αντικαπιταλιστικό σε κάποιους. Θα μπορούσε να είναι μια άποψη...
Ερώτηση: «Οι τρελές θα σώσουν τον κόσμο; Και ποιον κόσμο; Τον πλούσιο, τον μικρό, τον υπόκοσμο;»
Καλά και ωραία όλα αυτά... Θα αναρωτιέστε τώρα τι σημαίνουν οι "2 γλώσσες".
Η συγκεκριμένη παράσταση αποτελεί μια ιδιαίτερη πρόταση για το θεατρόφιλο κοινό της Αθήνας, καθώς συμμετέχουν κωφοί και ομιλούντες καλλιτέχνες με ταυτόχρονη διερμηνεία στη νοηματική και ομιλούσα γλώσσα. Άρα μπορεί να την παρακολουθήσει και κάποιος θεατής που μιλάει τη νοηματική (είτε κωφός είτε κωφάλαλος) και κάποιος που μιλάει την «κανονική» γλώσσα.
Εξαιρετικό άνοιγμα για μια τέχνη που βασίζεται στο λόγο και σε αρκετό βαθμό προϋποθέτει την ομιλία. Ένα ισχυρό μήνυμα αλληλεγγύης καθώς μια τέτοιου είδους δίγλωσση αφήγηση σε οδηγεί σε άλλα μονοπάτια και το χιούμορ του Giraudoux γίνεται ακόμα πιο απολαυστικό ειδικά όταν αποδίδεται στη σκηνή από έναν κωφό καλλιτέχνη.
Όσοι πάτε, δοκιμάστε να αφουγκραστείτε και να ακούσετε πραγματικά τους ηθοποιούς, χωρίς πάντα να κοιτάζετε τη διερμηνεία στην οθόνη και, ακόμα περισσότερο, δοκιμάστε να χειροκροτήσετε στη νοηματική. Πιστέψτε με, θα νιώσετε κάτι διαφορετικό!
Κλείνω με κάποιους στίχους από το τελευταίο τραγούδι της παράστασης – που έχουν το νόημά τους:
«Στο δίκαιο μπροστά μη διστάσεις Στους τρελούς να μιλάς πού και πού Γιατί αυτός την αλήθεια λέει Για έναν κόσμο γεμάτο κακούς...»
Ας ακούσουμε τον καθένα και «ας ασχοληθούμε με τα άτομα που αξίζουν τον κόπο»!
Ανδρονίκη Προκόπη