Ο Αίας, ο μεγαλύτερος πολεμιστής στο στρατόπεδο των Ελλήνων στην Τροία μετά τον Αχιλλέα, διεκδικεί τα όπλα του Αχιλλέα μετά το θάνατό του. Όταν αυτά με δολοπλοκία, στημένη από τους Ατρείδες, καταλήγουν στον Οδυσσέα, αποφασίζει να εκδικηθεί. Γίνεται όμως έρμαιο της Αθηνάς και περίγελος του στρατεύματος των Αργείων. Ατιμασμένος και απεγνωσμένος, αυτοκτονεί. Με αυτές τις φράσεις, ο Μιχάλης Σαράντης και ο Απόστολος Χατζαράς μας «εισάγουν» στην ιστορία αυτής της, όχι τόσο γνωστής και πολυπαιγμένης, αλλά μοναδικής αρχαίας τραγωδίας, της αρχαιότερης από τις επτά σωζόμενες τραγωδίες του Σοφοκλή.
Ο θεατρικός καπνός, που βγαίνει μετά, μας πήρε και μας «μετέφερε» στον κόσμο του τότε, στον κόσμο του Αίαντα, του Τρωικού πολέμου. Αμέσως ξεκινάει η αφήγηση του Μιχάλη Σαράντη και μετά από λίγο εμφανίζεται ο πρώτος πίνακας του Απόστολου Χατζαρά. Στη συνέχεια και καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, υπάρχει συντονισμός, διάλογος και απίστευτη ανταλλαγή ενέργειας του ζωγράφου με τον ηθοποιό, της τέχνης της ζωγραφικής με την τέχνη της υποκριτικής. Διάλογος και ένωση δυο τεχνών, δυο ανθρώπων, δυο ψυχών.
Ο Μιχάλης Σαράντης υποδύεται και τους 9 χαρακτήρες της τραγωδίας... Για την ακρίβεια είναι και οι 9 χαρακτήρες της τραγωδίας και συνομιλεί με τον σιωπηλό Απόστολο Χατζαρά. Πρώτος ο ζωγράφος Απόστολος Χατζαράς συμπάσχει με τον ηθοποιό Μιχάλη Σαράντη, με τους ήρωες της τραγωδίας, είτε δημιουργώντας πίνακες επί σκηνής είτε απλώς κοιτάζοντάς τον στα μάτια. Ο Μιχάλης Σαράντης δίνει φωνή, σώμα και συναισθήματα στις μορφές που ζωγραφίζει εκείνη τη στιγμή ο Απόστολος Χατζαράς.
Και οι δύο ζωγραφίζουν! Ο ένας κυριολεκτικά στο χαρτί και ο άλλος ερμηνευτικά με μια σπάνια σκηνική και τεχνική ευφυΐα.
Είμαι αποσβολωμένη από τη συγκλονιστική εκφορά λόγου, τη σωματική ερμηνεία, την αριστοτεχνική εναλλαγή ρόλων. Και όλα αυτά ήταν στην κατάλληλη «δοσολογία». Είχαν – αυτό που λέμε στο θέατρο – μέτρο!
Στο τέλος, οι πίνακες δεν έχουν φωνή πια. Αλλά είναι ακόμα εκεί, μπροστά μας, παγωμένοι να μας θυμίζουν την ιστορία τους, την ιστορία του Αίαντα.
Ο Γιώργος Νανούρης τήρησε στο ακέραιο κάθε λέξη του ορισμού της αρχαίας τραγωδίας. Προς το τέλος της παράστασης, αποζητούσα όλο και περισσότερο και όλο και πιο έντονα την «κάθαρσιν». Και την αισθάνθηκα – την βίωσα.
Ο Απόστολος Χατζαράς προσέθεσε άρτια σκηνική πινελιά. Ο Μιχάλης Σαράντης κάνει την ερμηνεία της ζωής του, γεμίζοντας τη σκηνή με μια απίστευτη ισορροπία λόγου, ψυχής και κίνησης.
Για έναν ήρωα, το σημαντικότερο είναι η αξία και όχι η ζωή. Γιατί ένας κόσμος χωρίς αξίες είναι ένας κόσμος χωρίς ζωή.
Ένας ΑΙΑΣ που μου κράτησε την ανάσα, αλλά μου άφησε έναν λυγμό και μια μελαγχολία... Που κρατάνε ακόμα... Αξέχαστη εμπειρία, αξέχαστα συναισθήματα, αξέχαστη παράσταση!
Ανδρονίκη Προκόπη