Η παράσταση "Trans-port" έχει να κάνει με την ιστορία μίας trans γυναίκας (όπως αφήνεται να εννοηθεί από τον τίτλο) της Sabah, (Kassandra El Najjar) η οποία ζει στην Ελλάδα, σε δομή φιλοξενίας προσφύγων και έχει ως στόχο να φτάσει στη Σουηδία κυνηγώντας μία ζωή καλύτερη και πιο ποιοτική για εκείνη. Αρωγός σε αυτό το ταξίδι γίνεται ένα οδηγός φορτηγού, ο Θοδωρής (Σωτήρης Δούβρης), ο οποίος συμφωνεί να τη μεταφέρει με το φορτηγό του μέχρι τον τελικό προορισμό της, αγνοώντας της trans ταυτότητά της.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, οι δύο συνεπιβάτες αντιμετωπίζουν δυσκολίες και προκλήσεις, οι οποίες θα δοκιμάσουν την εμπιστοσύνη και την ανθρωπιά τους και θα τους φέρουν σε ρήξη. Η Sabah βιώνει τον ρατσισμό από αγνώστους που συναντά στη διαδρομή, την τρανσφοβια, ενώ δέχεται και σεξουαλική παρενόχληση, καταφέρνει όμως να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Παράλληλα, στη "διαδρομή" της παράστασης ξεδιπλώνεται και ο χαρακτήρας του Θοδωρή, ο οποίος εμφανίζεται ως ένας άνδρας, που έχει την οικογένειά του και τα δικά του προβλήματα, όπως ο κάθε οικογενειάρχης. Σταδιακά όμως αναδύονται και άλλα στοιχεία της προσωπικότητάς του, όπως τα όνειρά του, οι κρυφοί του πόθοι, αλλά και κρυμμένες ευαισθησίες.
Ο Θοδωρής ανοίγεται στη Sabah και τής εκμυστηρεύεται τα πιο μύχια της ψυχής του κι εκείνη βρίσκεται δίπλα του, τον ακούει και τον κατανοεί. Εκείνη, με μία πολύ διαφορετική αφετηρία από εκείνον, παλεύει να επιβιώσει σ' έναν κόσμο που γνωρίζει καλά πώς να την πονάει και να την κάνει να νιώθει παρείσακτη. Μεταξύ τους δημιουργείται σιγά σιγά μία ιδιόμορφη αλληλεπίδραση και σχέση, μέσα από την οποία φανερώνονται οι σκέψεις του Θοδωρή για τη Sabah, τα συναισθήματά του για εκείνη και γενικότερα ο τρόπος που τη βλέπει.
Όλη η παράσταση ξεδιπλώνεται μπροστά στα προσηλωμένα μάτια των θεατών, οι οποίοι γίνονται μάρτυρες μιας σπουδαίας και ταυτόχρονα πολύ πονεμένης ιστορίας της συγκεκριμένης γυναίκας. Χωρίς καμία διάθεση διδακτισμού, το "Trans-port" καταφέρνει να μας εισαγάγει ρεαλιστικά -συχνά και ωμά- στον κόσμο των trans ατόμων και να μας δείξει τον κόσμο από τα δικά τους μάτια. Και τελικά, αυτό το έργο μας αφήνει με μία γλυκόπικρη αίσθηση, αφού από τη μία μας χαρίζει ένα άρτιο αποτέλεσμα, γεμάτο συναίσθημα, και από την άλλη μας αφήνει να αναρωτιόμαστε με ποια μάτια τελικά θα πρέπει να βλέπουμε αυτόν τον κόσμο.
Μα με ποια άλλα μάτια εκτός από αυτά του πονεμένου ανθρώπου, που χρειάζεται την αγκαλιά μας;
Μαρία Ουρανία Καραμέτα
Επί πτυχίω φοιτήτρια Τμήματος Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ