Ένας έφηβος, το πιο όμορφο αγόρι σε όλη την αγροτική περιοχή της Καταλονίας, βρίσκεται νεκρός στη μέση του πουθενά. Με αφορμή αυτό το γεγονός, ξεδιπλώνεται η παθογένεια της κλειστής κοινωνίας μιας επαρχιακής πόλης στην οποία δε συμβαίνει ποτέ τίποτα.Όλα είναι επίπλαστα τέλεια. "Τόσο όμορφο χωριό που νομίζεις ότι δε θα συμβεί ποτέ τίποτα". Σας/Μας θυμίζει κάτι; Αναλογιστείτε πόσες φορές σκεφτήκατε ότι δεν περιμένατε να γίνει κάτι που συνέβη. Πόσες φορές έχετε/έχουμε πει "δεν το περίμενα"...
Ο Μιρό λέει στην εισαγωγή του έργου «Γράμμα για έναν ή μια ηθοποιό. Το φύλο του δεν ενδιαφέρει. Ούτε η ηλικία του. Ούτε η σωματική του διάπλαση». Η πρώτη σκηνή με αυτό τον εύστροφο φωτισμό και τα λόγια του Αργύρη Ξάφη αυτό πέτυχε. Να μας επιτρέψει, να μας αφήσει να αφεθούμε να φανταστούμε πώς είναι αυτό που περιγράφει ο Αργύρης Ξάφης. Πώς είναι αυτό "το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος". Και ο καθένας μας ίσως σκεφτεί κάτι διαφορετικό. Άλλωστε η ομορφιά – η εξωτερική τουλάχιστον – είναι και υποκειμενική. Βασικά, και τι σημασία έχει στο κάτω-κάτω πώς είναι ο άλλος... Δε θα ‘πρεπε να είναι αυτό το πρώτο που σκεφτόμαστε. Κάποιες φορές η εξωτερική εμφάνιση δημιουργεί και φθόνο. Φθόνο για κάτι που εσύ δεν έχεις, δεν είσαι και μάλλον δε θα γίνεις ποτέ. Κι εκεί ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει στα άκρα.
Ο Αργύρης Ξάφης ερμηνεύει 7 ρόλους χωρίς ενδιάμεση διακοπή (πχ σκοτάδι) ξεκινώντας από το νεκρό αγόρι και συνεχίζοντας με χαρακτήρες της οικογένειάς του αλλά και της τοπικής κοινωνίας. Ο καθένας λέει τα πράγματα από τη δική του σκοπιά, όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις... Το βασικό ζήτημα είναι ένα, αυτό που αναρωτιέται και ο ίδιος ο Ξάφης: "Γιατί δεν το εμπόδισε κανείς;". Γιατί συχνά-πυκνά θεωρούμε ότι όλα πάνε τέλεια και πέφτουμε απ’ τα σύννεφα όταν μαθαίνουμε τέτοιες τραγικές ειδήσεις; Γιατί πρέπει να πεθαίνει ένα παιδί για να ξυπνάμε; Και γιατί μετά πάλι πέφτουμε σε "κοινωνικό" λήθαργο, αδιαφορώντας για το τι μπορεί να συμβαίνει στη διπλανή πόρτα; Γιατί αυτό το ξύπνημα κρατάει παρά ελάχιστες μέρες; Αυτός ο φαύλος κύκλος δε βγάζει πουθενά. Πότε θα είναι αρκετή η ενοχή για να λειτουργήσει ως διαρκής αφύπνιση; Πότε επιτέλους θα σεβαστούμε το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου στη ζωή; Πότε θα αγκαλιάσουμε επιτέλους τον άλλον πραγματικά και ουσιαστικά;
Ο αγαπημένος μου Αργύρης Ξάφης είναι καταιγιστικός σε αυτή την παράσταση! Τόσο εκφραστικός που δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από το πρόσωπό του! Κι αυτό είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό σε στιγμές που ο φωτισμός χαμηλώνει, αλλά παρόλ’ αυτά το βλέμμα και η προσοχή του θεατή δεν αποτραβιέται στιγμή από το πρόσωπό του. Έξοχη αλληλεπίδραση η τελευταία σκηνή που ήθελε δύναμη και κουράγιο.
Από όλο το έργο και ιδίως από την τελευταία σκηνή, μένει ένας λυγμός, ένα "αχ" που δε λέει να φύγει απ’ την ψυχή...
"Το έσκασα από ένα χωράφι-νεκροταφείο. Από το πιο όμορφο σώμα στον κόσμο". Ποιος νοιάζεται για το σώμα όταν η ψυχή λευτερώνεται... Η ψυχή είναι αγνή και καθάρια ό,τι σώμα κι αν φοράει και δεν ευθύνεται η ψυχή για το σώμα ούτε το σώμα για την ψυχή. Μια αγκαλιά για όλους, όλες, όλ@!