Πρόσφατα βρεθήκαμε στην επίσημη πρεμιέρα της παράστασης «Οι μάγισσες του Σάλεμ» του Άρθουρ Μίλερ, η οποία παρουσιάζεται φέτος για δεύτερη χρονιά, αυτή τη φορά στο θέατρο Βρετάνια.
Λίγα λόγια για την υπόθεση
Η πρωτότυπη ονομασία του είναι «The Crucible» και πρόκειται για θεατρικό έργο το οποίο ο Μίλερ ανέβασε το 1953 στο Μπρόντγουεϊ καταφέρνοντας να αποσπάσει ένα από τα διάσημα βραβεία Tony.
Διαδραματίζεται στο χωριό του Σάλεμ της Μασαχουσέτης, όπου το 1692 έγινε η περίφημη δίκη των μαγισσών, η οποία οδήγησε στην θανατική καταδίκη 20 κατοίκων. Μια ομάδα νέων κοριτσιών με αρχηγό την Άμπιγκεϊλ, σε μια προσπάθεια να σώσουν τους εαυτούς τους από την κατηγορία της μαγείας, αρχίζουν να κατηγορούν άλλες γυναίκες ως μάγισσες. Η Άμπιγκεϊλ είναι ερωτευμένη με τον αγρότη Τζον Πρόκτορ, εκείνος όμως την απορρίπτει και η Άμπι απελπισμένη για την αγάπη του αποφασίζει πως μόνο εάν η γυναίκα του θανατωθεί ως μάγισσα θα μπορέσουν να είναι οι δύο τους μαζί και ευτυχισμένοι. Οι αλλεπάλληλες δίκες ξεκινούν, καθώς το χωριό του Σάλεμ καταλαμβάνεται από μαζική υστερία, η οποία βρίσκει το δρόμος της σε κάθε σπίτι.
Οι εντυπώσεις μας
Βασισμένος σε ένα αληθινό και φρικτό ιστορικό γεγονός ο Μίλερ αναδεικνύει και καταγγέλλει φυσικά ταυτόχρονα τον τυφλό φανατισμό και τις προκαταλήψεις.
Ανθρώπινες αδυναμίες, η ζήλια, ο εγωκεντρισμός, η δογματικότητα αλλά και η προδοσία δημιουργούν στο Σάλεμ ένα κλίμα σύγχισης, ένα κλίμα τρόμου. Ακόμα και ο υποθετικά «καλός» και «τίμιος» άνθρωπος πέφτει θύμα του παραλογισμού και μη έχοντας επιλογή συντάσσεται κατά των μαγισσών απλά και μόνο για να μην κατηγορηθεί και ο ίδιος. Τι είναι το ηθικό και ποιό είναι το σωστό; Και ποιός απο εμάς είναι ικανός να κρίνει τον διπλανό του; Η λογική της αγέλης επικρατεί στο Σάλεμ και ο σώζων εαυτόν σωθήτω, όπως συνήθως στα πιο αιματηρά ιστορικά γεγονότα.
Φυσικά ο Μίλερ χρησιμοποιεί τη διαχρονικότητα της ιστορίας για να παρουσιάσει σημαντικά γεγονότα της δικής του εποχής, όπως το έντονο αντικουμουνιστικό κίνημα που επικράτησε στις ΗΠΑ μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η έκφραση «κυνήγι μαγισσών» στον 20ο πλέον αιώνα αναφέρεται σε ένα οποιοδήποτε φανατισμό και κυνήγι ιδεολογιών με σκοτεινές και αβάσιμες σκοπιμότητες από πίσω.
Οι ερμηνείες των Άκη Σακελλαρίου και Ρένια Λουιζίδου στους πρωταγωνιστικούς ρόλους ήταν προσεγμένες, αν και με μια νότα υπερβολής σε ορισμένες σκηνές. Ιδιαίτερα απολαυστικά ήταν τα νεαρότερα μέλη του θιάσου – Δανάη Επιθυμιάδη, Ισιδώρα Δωροπούλου, Κατερίνα Νικολοπούλου, Άννα Κλάδη, Δανάη Ομορεγκιέ Νεάνθ – οι μικρές «μάγισσες» που επέφεραν όλο το πανδαιμόνιο στο χωριό.
Τέλος η σκηνοθεσία ήταν ισορροπημένη αλλά με εξαίρεση την πρώτη σκηνή, με μια έλλειψη της κατάλληλης σκοτεινής και μυστικιστικής ατμόσφαιρας. Συνολικά μια μεγάλη και επιτυχημένη παραγωγή που σίγουρα κρατά το θεατή δυνατά στο μεγαλύτερο κομμάτι της διάρκειας της.