Review: Σε αυτό το "Μονόκλινο σε Μπουάτ" δεν είναι καμί@ μόνη πια

Παρακολουθήσαμε το "Μόνοκλινο σε Μπουάτ" της Όλγας Στέφου σε σκηνοθεσία Άννας Χατζησοφιά στο Θέατρο Αλκμήνη. Τρεις γυναίκες, δεμένες άρρηκτα μεταξύ τους με ένα κατακόκκινο σκοινί. Φορώντας λευκά φορέματα και κόκκινα σαν αίμα παπούτσια. Κόκκινο πάνω σε λευκό.

Θέατρο, Μονόκλινο σε Μπουάτ — "Μονόκλινο σε Μπουάτ" στο Θέατρο Αλκμήνη

Το τρία, μαγικός και συμβολικός αριθμός. Ο αριθμός τρία είναι θεμελιώδης για την κατανόηση του κόσμου, σύμφωνα με τους πυθαγόρειους φιλοσόφους. Αν πιστέψουμε τον Αριστοτέλη απ΄ την άλλη, η τριάδα συμβολίζει ένα σύνολο με αρχή, μέση και τέλος. Τρεις γυναίκες, που είναι ίσως φίλες, ίσως αδερφές, ίσως άγνωστες. Ή μήπως είναι στην πραγματικότητα μόνο μια γυναίκα, σε τρεις διαφορετικές φάσεις της ζωής της, το παρελθόν το παρόν και το μέλλον... Ίσως είναι η επονομαζόμενη Τριπλή Θεά, δηλαδή μια τριάδα διακριτών μορφών ενωμένων σε ένα ον, που αποκαλούνται η Παρθένος, η Μητέρα και η Γραία, καθεμία από τις οποίες συμβολίζει ένα ξεχωριστό στάδιο στον κύκλο ζωής της.

Πώς μοιάζουν στ' αλήθεια τα «τέρατα»; Πόσος πόνος μπορεί να κρύβεται σε μια αρρώστια με το εξωτικό όνομα Καζαμπλάνκα; Μπορεί να είναι κακοποιητικός ένας γοητευτικός επαναστάτης φιλόσοφος; Είναι η κατάθλιψη σαν μπουάτ με τραγούδια για κουλτουριάρηδες;
Μια γυναίκα παλεύει μανιασμένα με τους δαίμονες της κακοποίησης, βιασμό, αυτοάνοσο, αναπηρία, ψυχική νόσο κι έναν έρωτα που τη σημάδεψε κυριολεκτικά. Όπλα της το χιούμορ, η ειρωνεία, ο αυτοσαρκασμός και οι γυναίκες της ζωής της, η μητέρα, η γιαγιά, η ψυχολόγος, οι φίλες της. Η ηρωίδα κατεβαίνει και τα επτά επίπεδα της προσωπικής της κόλασης για να αναδυθεί ξανά στο φως σε μια εποχή νέων νικών. Ένα ταξίδι αυτογνωσίας και αυτοπραγμάτωσης όπου το προσωπικό γίνεται συλλογικό και η ατομική εξέγερση συναντάται με την κοινωνική.

Οι γυναίκες δομούμε τις δικές μας μικροκοινότητες, κοινωνίες εντός της ευρύτερης κοινωνίας, με τις μανάδες μας, τις αδερφές μας, τις κόρες μας, τις φίλες μας, τις συναδέλφισές μας, ή και άγνωστες με μια παράξενη αρρώστια που αποκαλείται Καζαμπλάνκα και που γνωρίζουμε σε ένα διπλανό κρεβάτι μιας μπουάτ…

Στο «Μονόκλινο σε Μπουάτ» μπορεί να βρεθεί οποιαδήποτε γυναίκα – ή βασικά οποιαδήποτε θηλυκότητα - και να ταυτιστεί με τις πρωταγωνίστριες της παράστασης. Επειδή είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, όλες μας έχουμε υποστεί σε κάποιο βαθμό κάποιο είδος κακοποίησης εντός της κοινωνίας που ζούμε. Το τραύμα της ύπαρξης σε μια πατριαρχική κοινωνία είναι συλλογικό και αντηχεί από γενιά σε γενιά.

Για την πλοκή δεν είναι ανάγκη να ξέρετε παραπάνω, άλλωστε είμαι θερμή υποστηρίκτρια της άποψης πως την τέχνη την μεταφράζει ο καθένας μας όπως έχει ανάγκη τη δεδομένη στιγμή, για αυτό και αν διαβάζεις ξανά ένα βιβλίο, ακούς ξανά ένα τραγούδι ή και βλέπεις ξανά μια θεατρική παράσταση σε διαφορετικές φάσεις της ζωής σου, κάθε φορά παίρνεις κάτι διαφορετικό.

Οι Ιφιγένεια Καραμήτρου, Τζίνη Παπαδοπούλου και Ελένη Φίλιππα είναι εκφραστικές και συγκινητικές. Ενσαρκώνουν τον πόνο και την ομορφιά της γυναικείας ύπαρξης με απόλυτη επιτυχία. Οι αφηγήσεις τους σε συνεπαίρνουν. Οι πιο μαγικές παραστάσεις είναι αυτές που ακουμπάνε την ψυχή σου, αυτές που την σηκώνουν από τη θέση της στο θέατρο, την ταξιδεύουν σε ένα άλλο κόσμο και στο τέλος της παράστασης την εναποθέτουν και πάλι απαλά στο κάθισμά της, πίσω στην πραγματικότητα.

Σημαντικό ρόλο σε όλο αυτό εκτός από τις εξαίσιες ηθοποιούς είχε φυσικά και η σκηνοθέτης, Άννα Χατζησοφιά. Η σκηνοθεσία της είναι συγκλονιστική, σεβόμενη απόλυτα το πνεύμα της παράστασης. Το μυαλό της Όλγας Στέφου που έγραψε το έργο αυτό είναι για εμένα κάτι αξιοθαύμαστο, καθώς πήρε τη ζωή, πήρε τον πόνο και τον μοιράστηκε με όλες μας, κάνοντας τον και δικό μας, όποιος και αν είναι για την καθεμία μας.