Review: "Ο Πουπουλένιος" | Μια πολύ αβάσταχτα όμορφη, αβάσταχτα δύσκολη παράσταση
- Κατερίνα Ζυγουράκη
- 14 Μαρ
- διαβάστηκε 3 λεπτά
Παρακολουθήσαμε τον Πουπουλένιο στο Σύγχρονο Θέατρο σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη με τους Αργύρη Αγγέλου, Νίκο Πουρσανίδη, Γεράσιμο Σκαφίδα και Αλέκο Συσσοβίτη.
Ένας συγγραφέας που ζει σε ένα κράτος με αυταρχικό καθεστώς, ανακρίνεται για το φρικιαστικό περιεχόμενο των διηγημάτων του και τις ομοιότητές τους με μια σειρά από ανεξιχνίαστες παιδοκτονίες που συμβαίνουν στην πόλη. Ο κόσμος της φαντασίας μπλέκεται με τον πραγματικό κόσμο, δημιουργώντας ένα σύμπαν όπου όλα είναι πιθανά και απίθανα.Μικρό trigger warning: πρόκειται για μαύρη κωμωδία, και ενώ το κωμικό στοιχείο είναι σαφές, καθώς αναφέρεται σε δολοφονίες και βασανιστήρια μικρών παιδιών, μια προειδοποίηση κρίνω πως είναι απαραίτητη. Και τώρα συνεχίζουμε την κανονική ροή μας.
Ο Πουπουλένιος ένα πλάσμα από μαλακά μαξιλάρια με πολύ σκληρό σκοπό
Ο Πουπουλένιος είναι ένα φανταστικό πλάσμα, φτιαγμένο από μαξιλάρια, που συναντά μικρά παιδιά και τους προσφέρει ένα αδιανόητο δίλημμα. Τελικά, το σκέφτηκα πολύ και ο Πουπουλένιος μας μαθαίνει τη δύναμη που έχουν οι ιστορίες, τα παραμύθια, όσα μαθαίνουμε ασυνείδητα από μικρά παιδιά. Ο Πουπουλένιος μας μαθαίνει τη δύναμη της αγάπης, αλλά και τη σκληρότητα της κοινωνίας μας. Ο Πουπουλένιος μας μαθαίνει πως η τέχνη επηρεάζει την κοινωνία και πως μπορεί να εργαλειοποιηθεί από την εξουσία.
Η δύναμη του Θεάτρου κάνει ακόμα και τα πιο αβάσταχτα δύσκολα πράγματα λίγο πιο όμορφα
Δεν ξέρω πώς μια τόσο δύσκολη παράσταση μπορεί να είναι τόσο όμορφη. Πώς μια τόσο σκληρή και απάνθρωπη στη βάση της ιστορία, μπορεί να συγκλονίσει τόσο βαθιά και παράλληλα, κάπως, χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω πώς, μπορεί να λυτρώσει. Μάλλον αυτή είναι η μαγεία της τέχνης του θεάτρου. To αποδίδω, τόσο στο κείμενο, όσο και στους ταλαντούχους συντελεστές. Ο Νικορέστης Χανιωτάκης κατάφερε με την σκηνοθεσία του να χειριστεί εξαίσια μια ιδιαίτερα περίπλοκη παράσταση, γεμάτη αντικρουόμενα συναισθήματα, αποδίδοντας τη σκληρότητά της αλλά και την ευαλωτότητά της στα κατάλληλα σημεία. Έφερε με λίγα λόγια φως στο σκοτάδι.
Τέσσερις ηθοποιοί εκπληκτικοί, δεν μπορώ να ξεχωρίσω πραγματικά κανέναν. Ή ίσως έναν και αυτός είναι ο Αργύρης Αγγέλου στο ρόλο του μικρού αδερφού του Κατούριαν, του Μίσαλ. Ο Μίσαλ ήταν διαφορετικός, ήταν μεγάλος αλλά ήταν ακόμα παιδί, ήταν, μιλώντας τυπικά και πολιτικά ορθά, ένα άτομο με «νοητική αναπηρία». Ο Αργύρης Αγγέλου είναι ταλαντούχος ηθοποιός, το γνωρίζουμε εδώ και πάνω από 20 χρόνια. Αλλά αυτή τη φορά ξεπέρασε τον εαυτό του, πήρε στα χέρια του έναν εξαιρετικά απαιτητικό ρόλο, τον μελέτησε και τον έφερε εις πέρας με ρεαλισμό και πάνω απ' όλα με σεβασμό. Εάν δεν ήξερα τη δουλειά του από πριν θα πίστευα κάθε λεπτό και κάθε φράση της ερμηνείας του ως απόλυτα αληθινό.
Στο ρόλο του Κατούριαν ο Νίκος Πουρσανίδης απέδωσε στο χαρακτήρα την πολυδιάστατη μορφή που του άξιζε, μια ερμηνεία ωμή, γεμάτη αγάπη, πόνο. Από τα αγαπημένα μου κομμάτια της παράστασης είναι και τα σημεία που αφηγείται ιστορίες, με την υπέροχη γεμάτη συναίσθημα φωνή του. Ο Αλέκος Συσσοβίτης ήταν ο αστυνομικός Τοπόλσκι, ο επικεφαλής «μπάτσος» - σοβαρός, έξυπνος, σκληρός, το πιστό σκυλί του αυταρχικού καθεστώτος. Ο Γεράσιμος Σκαφίδας ήταν ο αστυνομικός Άριελ, κάπως ασταθής, υπεύθυνος βασανιστηρίων, ευαίσθητος και βαθιά πληγωμένος. Ήταν ο πιο ξεκάθαρα κωμικός χαρακτήρας και ο Γεράσιμος Σκαφίδας έκανε συγκλονιστική δουλειά στην απόδοση του.
Ένα μεγάλο μπράβο και μια ζεστή αγκαλιά σε όλους τους συντελεστές της παράστασης αυτής. Και ένα μεγάλο μπράβο και στο Σύγχρονο Θέατρο που ανεβάζει πάντα πολύ όμορφες παραστάσεις!
Opmerkingen