Review: Γιατί να «(Μην) περάσεις το ποτάμι»;

Στο θέατρο Αλκμήνη παρακολουθήσαμε την παράσταση «Μην περάσεις το ποτάμι», το βραβευμένο μυθιστόρημα της Βέρας Βασιλείου-Πέτσα, που διασκεύασε για το θέατρο η ίδια μαζί με τον Βασίλη Φλώρο.

Ένας ιδεολόγος άντρας και μια ευαίσθητη γυναίκα, που ανταμώνουν άκαιρα στη ζωή, θα παλέψουν ο καθένας από το μετερίζι του, για το δικαίωμά τους στην ελευθερία και την αγάπη. Ενώ η μετεμφυλιακή Ελλάδα κλυδωνίζεται από αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις για την ομαλοποίηση της πολιτικής κατάστασης, αυτή η απαγορευμένη αγάπη προσπαθεί να δραπετεύσει από τον κλοιό μιας ηθικής αναγκαιότητας, από έναν κακοποιητικό έγγαμο βίο της γυναίκας, ενώ παράλληλα βιώνει τη δίωξη των δημοκρατικών ιδεών, μέσα στην ταραγμένη αυτή εποχή, καθώς οραματίζεται έναν κόσμο ελεύθερο.

Αλεξάνδρα Στεργίου (Βάγια), Βασίλης Τριανταφύλλου (Δημήτρης)

Ο έρωτας πάντα είναι κινητήριος δύναμη ή και αφορμή για την επιδίωξη μιας αλλαγής. Μπορεί να νιώθεις ότι βουλιάζεις, αλλά σου δίνει τη δύναμη να σηκωθείς και να προχωρήσεις. Η Βάγια, έχοντας γνωρίσει την πιο άγρια πλευρά της ζωής στην πιο αθώα ηλικία, γνωρίζοντας το Δημήτρη, ανακαλύπτει έναν άλλο κόσμο, μια άλλη πλευρά της ζωής, αυτή που θα ήθελε να έχει. Ο Δημήτρης από την άλλη, ένας νέος με έντονο το αίσθημα της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θέλει να τη σώσει από έναν εγκλωβισμένο γάμο, από την καταπιεσμένη της ζωή και να ζήσουν μαζί ελεύθεροι σε έναν ελεύθερο κόσμο.

Αγάπη ή δημοκρατία; Τι είναι πιο σημαντικό από τα δύο; Ο καθένας τους βάζει άλλη προτεραιότητα. Ένα από τα έντονα διλήμματα της παράστασης.

Λάτρεψα το σκηνικό της παράστασης, το οποίο επιμελήθηκε η Ιωάννα Κατσιαβού. Η αγνότητα εγκλωβισμένη με σχοινιά! Αποτύπωσε τον ψυχισμό της Βάγιας. Δεν μπορείς παρά να τη συναισθανθείς, να τη συμπονέσεις. Πόσες «Βάγιες» υπήρξαν εκείνα τα ταραγμένα κοινωνικοπολιτικά χρόνια; Και πόσες υπάρχουν σήμερα; Δυστυχώς, δεν ξέρω αν έχουμε προχωρήσει πολύ... Κάνουμε ένα βήμα μπρος, δύο πίσω... «Τίποτα δεν έχει αλλάξει σε τούτο τον τόπο». Η Αλεξάνδρα Στεργίου, μέλος της νέας φουρνιάς ηθοποιών, που την είδα πρώτη φορά στην αξέχαστη παράσταση «Μικρές ιστορίες φόνων» πριν τρία χρόνια, ερμήνευσε το χαρακτήρα της Βάγιας με σεβασμό και ευαισθησία απέναντι στα βιώματά της. Έδεσε εξαιρετικά με τον στοργικό και ζεστό Κωστή Σαββιδάκη, που υποδύεται τον μπάρμπα-Φάνη, ο οποίος αποτελεί και το βασικό της στήριγμα.

Πόσοι αντίστοιχα «Δημήτρηδες» έζησαν και θυσιάστηκαν τότε για να μπορούμε εμείς σήμερα να θεωρούμε την ελευθερία μας αυτονόητη; Και αμφιβάλλω αν είμαστε όντως ελεύθεροι από τη στιγμή που δικαιώματα συνεχίζουν να παραβιάζονται και η καταστολή, που επιλέγει το κράτος, συνεχίζει να υπάρχει με τη σύγχρονή της μορφή... Και πόσοι αντίστοιχα έχουν θυσιαστεί μέχρι και σήμερα, είτε από επιλογή είτε από τραγική και δολοφονική αμέλεια του κράτους στο βωμό του όποιου κέρδους... Ο Βασίλης Τριανταφύλλου στο ρόλο του Δημήτρη είναι ήρεμη δύναμη, ελεύθερο πνεύμα που μάχεται για τις αξίες της ζωής και γι’ αυτό είναι συγκινητικός.

Δεν μπορώ να μην αναφέρω και τους εξαιρετικούς Τάσο Σωτηράκη και Γιώργο Ζώη που, ως Καρανίκας και Σερέτης αντίστοιχα, προσωποποιούν την πατριαρχία και το παρακράτος. Ακόμα και ο τρόπος που κινούνται πάνω στη σκηνή φανερώνει την καταπίεση που επιβάλλουν σε κάθε γυναικεία, κι όχι μόνο, ύπαρξη!

Δημήτρης Τσάκωνας (πατέρας Βάγιας), Κωστής Σαββιδάκης (μπαρμπα-Φάνης), Αλεξάνδρα Στεργίου (Βάγια)

Πόσα «ποτάμια» έχουμε κληθεί όλοι να περάσουμε στη ζωή μας... Πόσες αξίες έχουμε υπερασπιστεί ή απαρνηθεί... Και οι ήρωες του έργου αυτό κάνουν. Κάποιοι καταφέρνουν να το περάσουν, κάποιοι όχι...

Για κάποιες αξίες, για κάποια πιστεύω και ιδανικά, για κάποιους ανθρώπους, για έναν καλύτερο κόσμο αξίζει να ρισκάρεις, να αμφισβητήσεις, να παλέψεις... Αξίζει «να περάσεις το ποτάμι»!

Ανδρονίκη Προκόπη

Πληροφορίες για την παράσταση