Παρακολούθησα στο θέατρο Faust την παράσταση "Το Μαράκι έκλασε", σε κείμενο της συγγραφέως, ηθοποιού και σκηνοθέτιδας Λένας Κιτσοπούλου και σύλληψη και σκηνοθεσία της Γιώτας Σερεμέτη, φεύγοντας με τις καλύτερες εντυπώσεις. Στο έργο αυτό, παρουσιάζονται στο κοινό πέντε διαδοχικές ιστορίες, μέσα από τη φωνή επτά εξαιρετικών ηθοποιών, που συνιστούν τη γυναικεία ομάδα "Seven Sisters". Δεν υπάρχει συγκεκριμένη διανομή, αφού όλοι οι ρόλοι παίζονται απ' όλες τις ηθοποιούς μ' έναν τρόπο που αξίζει την προσοχή του θεατή.
Αυτό που σπάνια συναντάς σ' ένα θεατρικό έργο και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο σε εντυπωσιάζει είναι η ομάδα των Seven Sisters - τα έκανε όλα πάνω στη σκηνή! Από την ταξιθεσία μέχρι τον ρόλο του υποβολέα και της μουσικής επιμέλειας, οι "αδερφές" κατέχουν τα ηνία και αποδεικνύουν ότι επτά γυναίκες μπορούν να καταφέρουν πολλά, αν έχουν κοινό όραμα και είναι αληθινά ενωμένες. Η παράσταση λοιπόν, ξεκινάει με έναν επίσης απροσδιόριστο πρόλογο προς τους θεατές και έτσι εκτυλίσσονται σιγά σιγά οι ιστορίες, που έχουν περισσότερα κοινά μεταξύ τους απ' όσα εξαρχής καταλαβαίνουμε.
Στην πρώτη ιστορία, γίνεται λόγος για τον θείο Ηλία, έναν σοβαρό οικογενειάρχη κατά τα φαινόμενα, ο οποίος παρενόχλησε σεξουαλικά ένα μικρό κορίτσι του οικογενειακού του περιβάλλοντος, τη Γιώτα, σε ένα συνηθισμένο κυριακάτικο τραπέζι. Η κατάληξη της ιστορίας εκπλήσσει το κοινό, καθώς ολοκληρώνεται με μία σκηνή που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σουρεαλιστική -ακόμα και γκραν γκινιόλ-. Οι υπόλοιπες ιστορίες που ακολουθούν σχετίζονται με ζητήματα κακοποίησης, καθώς και άλλα καίρια ζητήματα που μπορεί ν' αντιμετωπίσει ο καθένας από εμάς. Στις ιστορίες, σκιαγραφούνται με φοβερή μαεστρία χαρακτήρες ανθρώπων βασανισμένων, που παλεύουν να επιβιώσουν και να χωρέσουν σ' έναν κόσμο που τους υποτιμά και τους καταπιέζει.
Το μεγάλο επίτευγμα των "Seven Sisters" είναι ότι η καθεμία ξεχωριστά και ταυτόχρονα όλες μαζί γεμίζουν τον χώρο με το εκτόπισμά τους με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μπορεί ο θεατής να πάρει τα μάτια του από πάνω τους. Η Χριστίνα Ανδρεάκου ενσαρκώνει, μεταξύ άλλων, τη μάνα που υποτιμά βαθιά το παιδί της, σε μια ιστορία που δυστυχώς μάς είναι οικεία. Οι κραυγές κατά τη διάρκεια του έργου και η άψογη εκφραστικότητά της συγκινούν και τον πιο απαιτητικό θεατή. Η Λυδία Τσάτσου Παρασκευοπούλου, στον ρόλο κυρίως της υποβολέα, αποτελεί μία πολύ έξυπνη και εύστοχη προσθήκη, συντονίζοντας τις υπόλοιπες αδερφές με φοβερό επαγγελματισμό. Η Γιώτα Σερεμέτη, που εκτός των άλλων είχε επιμεληθεί και τη μουσική, ξεχωρίζει στη σκηνή με τη σπάνια εκφραστικότητα του προσώπου και την πλαστικότητα στο σώμα της, προσιδιάζοντας σε μίμο.
Ακόμη, η Μαρούλα Καλαμποκιά ενσάρκωνε άψογα τους ρόλους της και ιδιαίτερα τη μάνα που έχασε την κόρη της σε δυστύχημα και μαζί έχασε και όλο της τον κόσμο. Το ίδιο πειστική σε κάθε ρόλο της ήταν και η Άρτεμις Δούρου, η οποία ξεχώριζε για την υποκριτική της δεινότητα. Τέλος, η Νικολέττα Παναγιώτου, ιδιαίτερα εκφραστική και συγκινητική, μαζί με τη Μαρίνα Ζέρβα (που προσδίδει χάρη, ταπεινότητα και ταλέντο στον κάθε ρόλο της) ολοκληρώνουν τις ιστορίες που διηγούνται οι αδερφές.
Η παράσταση "Το Μαράκι έκλασε" κάνει τον κύκλο της και έτσι ολοκληρώνεται, επιτυγχάνοντας τον βαθύ προβληματισμό των θεατών για όλα τα καλά ριζωμένα στοιχεία της "Αγίας ελληνικής οικογένειας". Βία, αναπηρία, ρατσισμός και λοιπά ζητήματα αναδύονται στην επιφάνεια κατά τη διάρκεια του έργου με μία σοκαριστική πολλές φορές ωμότητα, χωρίς να δίνεται περιθώριο στον θεατή να φύγει από τη θεατρική αίθουσα ατάραχος και γαλήνιος. Πρόκειται αναμφίβολα για μια παράσταση που θα θυμάμαι για καιρό, καθώς είχε πολύ σημαντική επίδραση στη σκέψη και το συναίσθημά μου και την οποία προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους τους θεατρόφιλους.
Μαρία Ουρανία Καραμέτα
Επί πτυχίω Φοιτήτρια Τμήματος Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ