Κρατάς ημερολόγιο;
Αν ναι, τι γράφεις εκεί;
Γράφεις για την καθημερινότητα σου;
Τους κρυφούς σου πόθους;
Τους φόβους σου;
Η φράση "κρατάω ημερολόγιο", μας παραπέμπει κυρίως σε εικόνες όπως ένα μικρό κορίτσι, ξαπλωμένο μπρούμητα στο κρεβάτι της, περιτριγυρισμένο από κούκλες και ροζ τοίχους, να γράφει για τον γαλάζιο πρίγκιπα που δε λέει να εμφανιστεί.
Ναι, δε φταις εσύ αλλά η Μαρία Χοακίνα. Το κατανοώ.
Μολαταύτα, είναι αποδεδειγμένο πως το να κρατάς ημερολόγιο, μπορεί να φέρει πολύ καλά αποτελέσματα στην καθημερινότητά σου. Και αυτό το λένε οι ψυχολόγοι, όχι εγω.
Μπορείς να σημειώσεις τις σκέψεις που σε βασανίζουν και να τις επεξεργαστείς αργότερα όταν θα έχει καθαρίσει το μυαλό σου. Να γράφεις τις ιδέες σου, και να έχεις ένα πλάνο των στόχων σου.
Το εμβληματικό έργο του Γκόγκολ «Το ημερολόγιο ενός τρελού», γραμμένο περίπου 200 χρόνια πριν, αποτελεί έναν καθρέφτη της της εποχής, και των συνηθειών τόσο των υψηλών κοινωνικών στρωμάτων, όσο και των χαμηλότερων.
Ο Γκόγκολ βασιζόμενος σε δημοσιεύματα και άρθρα σχετιζόμενα με τις συμπεριφορές των τροφίμων σε ψυχιατρικά άσυλα, δημιούργησε το χαρακτήρα του Αξέντι Ιβάνοβιτς, ενός δημόσιου υπαλλήλου της εποχής που ως φαίνεται, αντιμετώπιζε προβλήματα που θα μπορούσα να τα χαρακτηρίσω διαχρονικά.
Ο Αξέντι νιώθει πως η δουλειά του δεν τον εκφράζει, πως είναι ασήμαντη, πως ίσως είναι και ο ίδιος ασήμαντος. Αισθάνεται πως στερείται πολλά από τα δικαιώματα του λόγω της κοινωνικής του τάξης, ενώ αν είχε γεννηθεί πλούσιος θα ζούσε όπως ποθούσε. Θα μπορούσε να ταξιδεύει, να ονειρεύεται... Να ερωτευτεί.
Πως μπορείς να αδικήσεις έναν άνθρωπο, όταν αυτός δε νιώθει δικαιωμένος από την ίδια τη ζωή;
Αν αυτό δεν είναι διαχρονικό, τότε τι;
Ο Κωνσταντίνος Τσεντούρος, παραπαίει στα όρια του φυσιολογικού και της τρέλας, σε μια "άρρωστη" ερμηνεία. Η σκηνή πραγματικά σείεται, τόσο από τον ίδιο όσο και από τον εκπληκτικό Βασίλη Τσεντούρο, που παίζει ντράμς επί σκηνής.
Ο Κ. Τσεντούρος, σε μια εμβληματική ερμηνεία (δεν είναι τυχαίο που το έργο συνεχίζει να ανεβαίνει για πέμπτη χρονιά), μας παρουσιάζει τις συναισθηματικές μεταπτώσεις του καθημερινού αυτού ανθρώπου. Ενός ανθρώπου σαν όλους μας. Ενός ανθρώπου που πηγαίνει στην εργασία του για να βγάζει τα προς το ζην και να έχει μια αξιοπρεπή διαβίωση.. Ενός ανθρώπου που εργάζεται για έναν εργοδότη που τον μειώνει και τον εξευτελίζει...Που ζει και αναπνέει για μια γυναίκα που αγνοεί την ύπαρξη του...Που συνομιλεί με δύο καθωσπρέπει σκυλάκια της υψηλής κοινωνίας...
Wait what?
Ο Κωνσταντίνος Τσεντούρος, παραπαίει στα όρια του φυσιολογικού και της τρέλας, σε μια "άρρωστη" ερμηνεία.
Κινείται με μαεστρία και σβελτάδα πάνω στη σκηνή με συνεχείς εναλλαγές ρόλων, έχοντας πάντα ως επίκεντρο τον Αξέντι Ιβάνοβιτς.
Μέσα σε μιάμιση ώρα, πετυχαίνει να ξεδιπλώσει όλη την πολυπλοκότητα του χαρακτήρα που υποδύεται. Ενός ατόμου που ενώ φαίνεται να είναι ένας άνθρωπος όπως όλοι εμείς, με την τύχη ή την ατυχία του, τη μοιρολατρία και την ανάγκη για χειραφέτηση, τη χαρά και τη λύπη, αποδεικνύεται πως ζει με παραισθήσεις και εν τέλει είναι σχιζοφρενής.
Η σκηνή πραγματικά σείεται, τόσο από τον χειμαρρώδη Κωνσταντίνο Τσεντούρο ως Αξέντι Ιβάνοβιτς, όσο και από τον εκπληκτικό Βασίλη Τσεντούρο, που επιμελείται τον ήχο, με ζωντανά εφέ που ακολουθούν τη δράση επί σκηνής, καθώς επίσης παίζει ντράμς τα οποία δίνουν άλλη διάσταση στην αγωνιώδη ατμόσφαιρα που δημιουργείται.
Πρόκειται για έναν μονόλογο-μάλλον σχεδόν μονόλογο- που δε σε αφήνει δευτερόλεπτο να χαλαρώσεις και σου χαρίζει όλη την ανατριχίλα που πρέπει ένα έργο σαν «Το ημερολόγιο ενός τρελού» να προσφέρει.
Μια παράσταση που αν είσαι φίλος του καλού θεάτρου, δε μπορείς να πεις πως δεν έχεις παρακολουθήσει.
Καλή θέαση!