Βρεθήκαμε προ ολίγων ημερών στον Πολύχωρο Θέατρο Vault για να παρακολουθήσουμε το μονόλογο – που παρουσιάστηκε για λιγότερο από ένα μήνα και δυστυχώς έριξε πλέον αυλαία – της Κικής Μαυρίδου «Η μάνα αυτουνού… Έλλη Ζάχου Ταχτσή», σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Λάσκαρη.
Πολλές φορές δεν διαβάζω την υπόθεση του έργου το οποίο πάω να δω. Συχνά ξέρω μονάχα τον τίτλο. Μου αρέσουν οι ευχάριστες εκπλήξεις και απεχθάνομαι τα σπόιλερ.
Στη συγκεκριμένη παράσταση ήξερα ότι είναι μονόλογος ο οποίος παρουσιάζεται από τη λατρεμένη Ράνια Σχίζα, για όποιον δεν ξέρει είναι η Σενιόρα Σούλα από τις Σαββατογεννημένες. Η κ. Σχίζα υποδύεται τη μητέρα του λογοτέχνη Κώστα Ταχτσή που έχει γράψει το πασίγνωστο «Τρίτο Στεφάνι». Και χαίρομαι που δεν ήξερα άλλες λεπτομέρειες διότι καμιά άλλη παράσταση αυτή τη σεζόν δεν με εξέπληξε εξίσου ευχάριστα.
Η υπόθεση πολύ απλά
Ο μονόλογος αποτελεί ουσιαστικά ένα ψυχογράφημα της Έλλης Ζάχου Ταχτσή. Μια γυναίκα από αρχοντική γενιά που στη μετέπειτα ζωή της βρέθηκε σε μεγάλη οικονομική ένδεια. Ένα παιδί που βρέθηκε ξαφνικά με δικά του παιδιά. Πάλεψε για τον εαυτό της και τα παιδιά της. Πάλεψε με τις προσδοκίες και τις επιβολές της κοινωνίας. Ένας περίπλοκος άνθρωπος σε μια ακόμα περιπλοκότερη εποχή.
Μερικές φορές κέρδιζε και μερικές φορές έχανε. Ο γιός της ο Κώστας, ήταν παιδί διαφορετικό από τα άλλα. Και τη δυσκόλευε. Και για αυτό τελικά τον έδωσε στη μάνα της να τον μεγαλώσει. Το παιχνίδι της ευθύνης ξεκίνησε τότε ακόμα πιο έντονα. Ποιος «έφταιξε» που ο Κώστας Τάχτσης, ο σπουδαίος λογοτέχνης, ήταν ομοφυλόφιλος? Και αυτό που σήμερα λέμε συγκριμένα transgender? Η Έλλη κατηγορούσε τη μητέρα της, μα πάνω από όλα κατηγορούσε τον εαυτό της. Εκείνη ήταν «η μάνα αυτουνού», υποτιμητικά και «αυτός» τελικά δολοφονήθηκε για αυτό που ήταν.
Οι εντυπώσεις μας
Ένας μονόλογος που διαρκεί μιάμιση ώρα η οποία δεν καταλαβαίνεις πότε περνάει. Και αυτό είναι αρκετά δύσκολο επίτευγμα. Ένας μονόλογος από τον οποίο βγαίνεις με δάκρυα στα μάτια. Το εύρος συναισθημάτων που αποδίδει η Ράνια Σχίζα είναι πλούσιο και εναλλάσσεται με αρτιότητα. Από την γαλήνη στην τρικυμία και από το γέλιο στο κλάμα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Η Κική Μαυρίδου και ο Βαγγέλης Λάσκαρης συνεργάζονται μαγικά και το αποτέλεσμα είναι εξαίσιο. Συγκίνηση.
Η παράσταση αν και αποτυπώνει μια τυπική κοινωνία των δεκαετιών του 1920 έως και 1950 περίπου, έφερε στην επιφάνεια τόσα σύγχρονα και διαχρονικά θέματα. Η πάλη συνεχίζεται έως και σήμερα σε όλα τα επίπεδα, από τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία έως τον σεξουαλικό προσανατολισμό, όλα εκφάνσεις του δικαιώματος της ελευθερίας. Μια παράσταση αληθινή, γιατί τι πιο ανθρώπινο από την αναζήτηση της ανθρώπινης ταυτότητας;
Κατερίνα Ζυγουράκη