Μέσα σε μια θεατρική σεζόν μπορούν να ξεχωρίσουν πολλές παραστάσεις, αλλά μερικές από αυτές – μπορεί να είναι 2, 3 ή 5, εάν είσαι εξαιρετικά τυχερός – πιθανόν θα κουρνιάσουν στην καρδιά σου και θα σου έρχονται στο μυαλό για χρόνια όταν μιλάς για το θέατρο. Η «Μουγγή Καμπάνα» είναι μια από αυτές τις παραστάσεις για εμένα.
Λίγα λόγια για την υπόθεση
Ένας πατέρας. Μια κόρη. Και μια ερημωμένη πολιτεία. Μια μαγική καμπάνα που φέρνει την ευημερία. Αδικία και πόνος. Και τελικά επικρατεί σιωπή.
Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Ένα σκοτεινό παραμύθι από παλιά αλλά για σήμερα. Μπορούμε να μάθουμε από αυτό πολλά. Για τη σκληρότητα, την απανθρωπιά, το ρατσισμό, το φθόνο, την απληστία, τη θυσία, την αγάπη, την αλληλεγγύη.«Άραγε τι θα πει δικαιοσύνη και τι αγάπη;»
Οι εντυπώσεις μας
4 ηθοποιοί σε μια σκηνή. Ανθή Σαββάκη, Ηλέκτρα Σαρρή, Σόνια Καλαϊτζίδου και Μάριο Κρητικόπουλος, υπό την εμπνευσμένη σκηνοθεσία των Μάριος Κρητικόπουλος και Πάνος Αποστολόπουλος. Οι ρόλοι εναλλάσσονται με άπλετη φυσικότητα και ροή και αυτό αναδεικνύει το πραγματικό ταλέντο του θιάσου, αλλά και της σκηνοθεσίας. Οι ηθοποιοί κινούνται με τρομερή ρευστότητα, μιλούν και τραγουδούν, με μια σχεδόν πολυφωνικότητα, παραδοσιακά τραγούδια και ρυθμούς. Η υπέροχη επιμέλεια κίνησης είναι του Νικόλα Χατζηβασιλειάδη και η μουσική επιμέλεια της Ηλέκτρας Σαρρή.
Ο θίασος κινείται σαν καλοκουρδισμένο ρολόι. Είναι εμφανές πως πρόκειται για άτομα τα οποία έχουν δουλέψει όχι μόνο το έργο εξαιρετικά, αλλά έχουν παράλληλα και τη δική τους προσωπική χημεία και φιλία, η οποία σε συνδυασμό με την ιστορία μιλά στον θεατή σε πολύ προσωπικό επίπεδο.
Η «Μουγγή Καμπάνα» είναι ένα να παραμύθι δύσκολο και συχνά θλιβερό. Αλλά παράλληλα είναι ένα παραμύθι που σε κάνει να πιστεύεις στα παραμύθια. Στη μαγεία.
Σε αγγίζει στην ψυχή.
Σου θυμίζει τι είναι να είσαι μικρό παιδί ξανά.
Παρά τα σημαντικά και στενάχωρα του μηνύματα, για το ρατσισμό, την προσφυγιά, την κατάχρηση της εξουσίας – και πόσο σχετικά με το σήμερα όλα – πως αλλιώς παρά μέσα από το κακό θα αναδυθεί το καλό της ανθρώπινης συμπόνιας και αγάπης;
Χαμογελούσα σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, όχι μόνο επειδή η ιστορία ήταν αριστοτεχνικά γραμμένη, αλλά και επειδή αυτό που έκανε σε αυτή τη σκηνή η θεατρική ομάδα Rodez μου θύμισε όχι μόνο γιατί αγαπώ το θέατρο, αλλά γιατί η τέχνη είναι τόσο μαγική. Γιατί – μέσα σε τόση ασχήμια στον κόσμο – είναι μερικές φορές τόσο όμορφο να είσαι απλά άνθρωπος.
Για λίγες ακόμα παραστάσεις στο Θέατρο Μπέλλος. Μην το χάσετε!
