Την περασμένη εβδομάδα βρεθήκαμε στη σκηνή Νίκος Κούρκουλος του Εθνικού Θεάτρου, όπου παρουσιάζεται ο «Ματωμένος Γάμος» του Φρεδερίκο Γκαρθία Λόρκα. Το έργο γράφτηκε το 1932, λίγο πριν τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο και είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα της εποχής του μεγάλου Ισπανού συγγραφέα.
Η ματωμένη υπόθεση
Στην κλειστή και παραδοσιακή κοινωνία της ισπανικής επαρχίας, ένας ευκατάστατος νέος αποφασίζει να παντρευτεί την αγαπημένη του, με την ευχή της μητέρας του. Η νύφη όμως έχει ένα σκοτεινό παρελθόν καθώς ήταν παλιότερα αρραβωνιασμένη με το Λεονάρντο και η καρδιά της ανήκει ακόμα σε αυτόν. Μα ο Λεονάρντο είναι πλέον παντρεμένος με τη ξαδέρφη της νύφης. Ο γάμος γίνεται, αλλά από το γαμήλιο γλέντι λείπουν η νύφη και ο Λεονάρντο οι οποίοι κλέφτηκαν. Ξεκινάει ένα ξέφρενο κυνηγητό για να πιάσουν τους άπιστους και να αποδοθεί ένα είδος δικαιοσύνης.
Ένα θεατρικό έργο ωμό, που δεν φοβάται να σχολιάσει ευθέως την σαθρότητα όχι μόνο της ισπανικής κοινωνίας, αλλά και κάθε της κάθε κοινωνίας.
Σε ολόκληρο το έργο είναι εμφανής ο σχολιασμός του συγγραφέα τόσο για την δομή της κοινωνίας και τις έννοιες της οικογένειας, της τιμής, του χρέους και της εκδίκησης, όσο και για τη θέση της γυναίκας σε όλα αυτά. Αναφέρεται μάλιστα πως μετά το γάμο το μόνο που έχει να περιμένει μια γυναίκα είναι να κλειστεί και να βλέπει τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού της και τα παιδιά της και αυτό είναι η ευτυχία της.
Όμως φαίνεται πως η γυναίκα τελικά αναζητά την ελευθερία της σε πολλαπλά επίπεδα και το δικό της πεπρωμένο ακόμα και αν αυτό είναι πνιγμένο στο αίμα.
Δύο φόνοι διαπράττονται υπο το φως του φεγγαριού. Η εκδίκηση πάρθηκε. Τα βάναυσα ένστικτα κατευνάστηκαν. Η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη, ήταν στο αίμα που κυλούσε στις φλέβες τόσο του γαμπρού, όσο και του Λεονάρντο. Το παρελθόν δεν διαγράφεται ποτέ.
Το φεγγάρι προσωποποιείται στην καταδίωξη. Πανταχού παρόν, βλέπει τα πάντα, απαιτεί δικαιοσύνη. Με το φως του βοηθά τους καταδιώκτες να πιάσουν το άπιστο ζευγάρι. Το φεγγάρι φιλά το θάνατο, καθώς μαζί βαδίζουν, συνοδοιπόροι.
Η σκηνοθεσία της Μαρίας Μαγκανάρη επιτρέπει στο έργο να διατηρήσει το λυρισμό του. Το νυφικό είναι συμβολικά κόκκινο ήδη προϋμνώντας την τραγωδία που πρόκειται να συμβεί, ενώ παράλληλα υπενθυμίζοντας πως η νύφη (Δήμητρα Βλαγκοπούλου) δεν είναι αθώα και αγνή όπως είναι το αναμενόμενο. Και μόνο από τις προθέσεις της η αγνότητα της τίθεται σε αμφισβήτηση. Σε αντιπαράθεση το λευκό φόρεμα της ξαδέρφης και γυναίκας του Λεονάρντο (Σύρμω Κεκέ), η οποία αν και μητέρα και παντρεμένη είναι πολύ αθωότερη και αγνότερη κατ' ουσίαν.
Ο Πέτρος Μάλαμας στο ρόλο του Θανάτου στοιχειώνει. Λες και ο ρόλος γράφτηκε ειδικά για εκείνον. Πότε συνοδεύει με την κιθάρα του την πλοκή του έργου και ποτέ σχολιάζει σαν ένας παντογνώστης αφηγητής. Οι τρεις μοίρες περνούν και μας τραγουδούν, προοικονομούν στην έναρξη και στο κλείσιμο της παράστασης. Νανουρίσματα και μοιρολόγια μπλέκονται μαζί. Η ζωή και ο θάνατος σε μια αιώνια συνύπαρξη. Σε μια παντοτινή μάχη. Η μουσική της Μάρθας Μαυροειδή είναι μαγευτική και απόλυτα ταιριαστή.
Κατερίνα Ζυγουράκη