Ένα ονειροπόλο αγόρι.
Και ένα μοναχικό κορίτσι.
Τις λευκές νύχτες της Αγίας Πετρούπολης.
Στις όχθες του ποταμού Νέβα.
Ο ονειροπόλος πίστευε πως ήταν απόλυτα ευτυχισμένος εκείνο το βράδυ κάνοντας τον περίπατο του σε μια από τις προκυμαίες του ποταμού Νέβα. Μέσα στα βιβλία του όλη του τη ζωή φανταζόταν την ευτυχία, φανταζόταν τον έρωτα. Δεν τολμούσε να ζήσει πραγματικά.
Μα τότε άκουσε μια κοπέλα να κλαίει. Και η ζωή του άλλαξε για πάντα.
Η γλυκιά Νάστινκα. Ζει με τη γιαγιά της σε ένα μικρό σπιτάκι. Καρφιτσωμένη κυριολεκτικά σε μια πολυθρόνα. Διψά να ζήσει τη ζωή της.
Δύο μοναχικές ψυχές που αναζητούν την ανθρώπινη επαφή
Δύο νέοι τις λευκές νύχτες δίπλα στο σκοτεινό ποταμό, μοιράζονται το παρελθόν και το μέλλον, ελπίδες και όνειρα, περισσότερα από ότι άλλοι μοιράζονται σε μια ζωή. Όπως μόνο δυο πεινασμένες νέες ψυχές μπορούν να κάνουν.
Ο Oνειροπόλος μεγεύεται μονομιάς και δίνει στην Νάστινκα την καρδιά του ολοκληρωτικά. Μα η δική της ανήκει ήδη σε άλλον.
Ερχόμουν να σας βρω και ένιωθα σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος!
Σε αυτό το μεγάλο έργο του ο Ντοστογιέφσκι πλέκει ένα εγκώμιο στη συντροφικότητα και την αγάπη. Τις λευκές νύχτες του καλοκαιριού στην Αγία Πετρούπολη που το φως συναντιέται με το σκοτάδι, συναντιούνται και η πλατωνική με την ερωτική αγάπη. Είναι τελικά τόσο διαφορετικές;
Μερικές σχέσεις – όπως μερικές νύχτες - δεν μπορούν να προσδιοριστούν ως μόνο ένα πράγμα ή μόνο κάποιο άλλο. Μερικοί άνθρωποι περνούν από τη ζωή μας για πολύ λίγο μα την αλλάζουν παντονινά.
Μια φανταστική ζωή χτίζεται και μονομιάς ξαναγκρεμίζεται μέσα σε ένα βράδυ.
Μια ολόκληρη στιγμή απόλυτης ευτυχίας: μήπως είναι λίγο αυτό, έστω και για ολόκληρη τη ζωή ενός ανθρώπου;
Οι Λευκές νύχτες είναι από τις παραστάσεις της χρονιάς που μια φορά δεν αρκεί για να την χορτάσεις. Ο Κωνσταντίνος Ασπίωτης και η Αλεξάνδρα Αϊδίνη δημιουργούν τέχνη. Είναι ανθρώπινοι και βαθιά συγκινητικοί. Ενσαρκώνουν τους χαρακτήρες τους με άπλετο συναίσθημα και απόλυτα ρεαλιστικά. Σε αφήνουν να χαθείς στη συναρπαστική ιστορία αγάπης που εκτυλίσσεται στη σκηνή. Ευγνώμων που υπάρχει το θέατρο να μας θυμίζει ακόμα τα αισθήματα που μας ενώνουν όλους τους ανθρώπους μαζί.
Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης τόσο στη σκηνοθεσία, όσο και στην θεατρική απόδοση του έργου, γνωρίζει καλά πώς να απευθυνθεί στο θεατή. Τον σηκώνει σαν απαλό μα αποφασιστικό αεράκι από τη θέση του στην αρχή της παράστασης, τον περνάει μέσα από μια θύελλα συναισθημάτων και τον εναποθέτει και πάλι πίσω προσεκτικά, απόλυτα μαγεμένο και ζαλισμένο στο τέλος.
Η μουσική είναι του μεγάλου συνθέτη Στάμου Σέμση. Το γλυκό μα μελαγχολικό βιολί, ντύνει με την απόκοσμη μελωδία του την ανθρώπινη εμπειρία, την ευτυχία και τη δυστυχία της αγάπης.
Κατερίνα Ζυγουράκη