Όσον αφορά τα σχόλια του κόσμου γενικότερα για παραστάσεις, είμαι ιδιαίτερα δύσπιστη. Αλλά «Τα φώτα της πόλης» ανεβαίνουν φέτος για 2η χρονιά από το Εθνικό Θέατρο στο Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» και όταν μια παράσταση ανεβαίνει από το Εθνικό για δεύτερη χρονιά, πρέπει να ξέρεις ότι πρόκειται για εξαιρετική παράσταση. Αυτό συν το γεγονός ότι στα φετινά θεατρικά βραβεία κοινού του «Αθηνόραμα» η παράσταση βραβεύτηκε όσο καμία άλλη, εξασφαλίζοντας τα πρώτα βραβεία σκηνοθεσίας, σκηνογραφίας, μουσικής σύνθεσης, ηχητικού σχεδιασμού και το δεύτερο βραβείο φωτισμού, με έπεισε να πάω επιτέλους να τη δω. Και δεν το μετάνιωσα ούτε για μισό λεπτό από τα 120 σχεδόν λεπτά της παράστασης.
Οι εντυπώσεις μας
Η παράσταση στηρίζεται στην ομότιτλη ταινία του 1931 του Τσάρλι Τσάπλιν, η οποία θεωρείται από τις κλασσικές του παγκόσμιου κινηματογράφου και αγαπήθηκε από το κοινό σε μια εποχή που ο βουβός κινηματογράφος ήταν πλέον στην αποκαθήλωση του.
Ο Σαρλό ερωτεύεται μια τυφλή και φτωχή κοπέλα που πουλάει λουλούδια στο δρόμο. Καλόκαρδος και ανιδιοτελής μέχρι την πιο βαθιά γωνίτσα της ψυχής του κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να εξασφαλίσει τα χρήματα που χρειάζονται ώστε εκείνη να κάνει εγχείρηση και να βρει και πάλι την όραση της. Η αναζήτηση των χρημάτων αυτών εν μέσω του οικονομικού κραχ των ΗΠΑ έρχεται σε αντίθεση με τα ξέφρενα πάρτυ της εποχής από τα οποία περνάει ο Σαρλό. Το τέλος της παράστασης – δεν θα σας πω ψέματα – συγκινητικό και λυτρωτικό, μου έφερε δάκρυα στα μάτια.
Ναι η ταινία ήταν βουβή και η παράσταση στο μεγάλο μέρος της επίσης – αλλά μείνετε μαζί μου – αυτό δεν έχει καμία σημασία. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία γιατί καμία άλλη παράσταση δεν με έχει κρατήσει ξανά τόσο απόλυτα αιχμαλωτισμένη. Είναι λες και η έλλειψη διαλόγων ήταν ακριβώς αυτό που σε μάγευε και σε κρατούσε με τα μάτια στη σκηνή. Οι ηθοποιοί λειτουργούσαν σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι, σαν ένας οργανισμός. Τάξη και αταξία συνυπήρχαν ταυτόχρονα, ακριβώς όπως έπρεπε.
Η κίνηση του θιάσου ήταν μαγνητική, σε σκηνοθεσία και χορογραφία της Αμάλιας Μπένετ, έδινε στην παράσταση άλλο χαρακτήρα. Τόσο η σκηνοθεσία της Αμάλιας Μπένετ, όσο και κάθε ηθοποιός καταφέραν να τιμήσουν το χαρακτήρα του βουβού κινηματογράφου σε όλο του το μεγαλείο, κάνοντας μια εξαιρετική διασκευή.
Η μουσική – με ζωντανή ορχήστρα επί σκηνής – σε διασκευή του Θοδωρή Οικονόμου συνόδευε άρτια όλο το εγχείρημα. Στα σημεία που ίσως το βουβό να ήταν κάπως φορτωμένο, έμπαινε αριστοτεχνικά το κομμάτι του musical σε σύνθεση επίσης Θοδωρή Οικονόμου, που συμπληρώνει χωρίς να επιβάλλεται.
Συνολικά μια από τις καλύτερες παραστάσεις της σεζόν αλλά και γενικά!