Έχω τη συνήθεια να μη διαβάζω την πλοκή του έργου που θα παρακολουθήσω. Έχω μια αίσθηση του έργου, έχω ακούσει σχόλια και φυσικά πάω με πυξίδα τους ηθοποιούς, σκηνοθέτες και γενικά συντελεστές που εμπιστεύομαι. Στην «Φιλουμένα Ματουράνο» η επιλογή ήταν πολύ εύκολη. Με Μαρία Ναυπλιώτου και Μελέτη Ηλία στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο στη σκηνοθεσία είναι πρακτικά αδύνατο να πας λάθος.
Λίγα λόγια για την υπόθεση
Η Φιλουμένα Μαρτουράνο είναι η γυναίκα που δεν κλαίει ποτέ. Τα δάκρυά της έχουν στεγνώσει από τις στενοχώριες. Στις φτωχογειτονιές της Νάπολης, ο ευκατάστατος και όμορφος έμπορος Ντομένικο Σοριάνο την συναντά σ’ έναν οίκο ανοχής να παλεύει για τη ζωή τη δική της και των ανθρώπων που αγαπά. Εκείνη γίνεται ερωμένη του. Ύστερα όμως από είκοσι χρόνια συμβίωσης, ο Σοριάνο ετοιμάζεται να παντρευτεί μια πολύ νεότερή του γυναίκα. Η Φιλουμένα τότε ξεσπά και χρησιμοποιεί τα κρυφά της όπλα.
Φιλουμένα Ματουράνο
Γυναίκα. Μάνα. Ιερόδουλη ή σεξεργάτρια, ή οποιαδήποτε από τις άλλες λέξεις που συνήθως αποδίδονται στις θηλυκότητες αυτές. Το φως πέφτει πάνω της σαν να προέρχεται από κάτι θείο και τη χαϊδέυει απαλά ενώ τραγουδά για τα χαμένα της παιδιά, για τη χαμένη της νιότη. Για όσα θα μπορούσε να έχει, εάν η κοινωνία δεν την είχε μικρύνει τόσο, υποβιβάζοντας την σε ένα ρόλο, αποδίδοντάς της μια ταμπέλα, χωρίς να αρκείται σε καμία εξήγηση, καμία ανάγκη ή δικαιολογία.
Η Φιλουμένα λυγίζει κάθε μέρα, επί 20 χρόνια, μα δεν σπάει. Είναι σύμβολο της γυναικείας φύσης που ματώνει και αναγεννάται, γιατί έτσι έμαθε σχεδόν από τις απαρχές των αιώνων να υπάρχει και να επιβιώνει η Γυναίκα, ενάντια σε κάθε αντιξοότητα. Σύμβολο της δύναμης, σύμβολο της φύσης. Η Φιλουμένα είμαι εγώ και είσαι εσύ. Παλεύουμε ενάντια σε εμάς τις ίδιες για μια κοινωνία που, ό,τι και να κάνουμε, μας βρίσκει πολύ λίγες. Παλεύουμε μόνες και όλες μαζί.
Ντομένικο Σοριάνο
Από την άλλη πλευρά ο Ντομένικο Σοριάνο, ο Ντόμι. Επιφανειακά, ο άντρας, ο επιχειρηματίας, ο αιώνιος εργένης. Αν κοιτάξεις όμως λίγο πιο προσεκτικά είναι και αυτός ένας άνθρωπος βαθιά πληγωμένος από την πατριαρχία. Οι ρόλοι έχουν μοιραστεί καιρό τώρα κι εκείνος βρίσκεται πάντα κάτι να αναζητά χωρίς καν να το αντιλαμβάνεται. Μέχρι που μαθαίνει για την πιθανότητα να έχει ένα παιδί που δεν γνώρισε ποτέ. Και τότε κάθε προσωπείο σηκώνεται και το πραγματικό συναίσθημα βγαίνει στην επιφάνεια.
Τα λόγια για τη Μαρία Ναυπλιώτου είναι λίγα. Είναι μια μοναδική ηθοποιός, η οποία αποδίδει εξαίσια όλη την πολυπλοκότητα του χαρακτήρα και το εύρος των συναισθημάτων. Ο Μελέτης Ηλίας στέκεται απέναντι της επάξια ακροβατώντας μεταξύ του σκληρού Ντομένικο και του διψασμένου για αγάπη άντρα και πατέρα.
Η σκηνοθεσία είναι του αγαπημένου Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου («Μηχανή του Τιούρινγκ») ο οποίος πέρα από εξαιρετικός ηθοποιός («Ο Μισάνθρωπος» του Μολιέρου) έχει και μια μοναδικά ξεχωριστή σκηνοθετική ματιά, η οποία συνδυάζει με ένα τρόπο το κλασσικό με το μοντέρνο και αποδεικνύει πόσο μπορεί η σκηνοθεσία να ανυψώσει το έργο στα ουράνια ή να το αποκαθηλώσει μια για πάντα. Κάτι που η νέα και εθελοντική μου θεατρική ματιά δεν είχε ξαναπροσέξει τόσο έντονα σε παράσταση ξανά ήταν ο φωτισμός, τον έκανε η Σοφία Αλεξιάδου, σε συνδυασμό με το μαγικό σκηνικό της Ηλένιας Δουλαδίρη στη σκηνή του Θεάτρου Δημήτρης Χόρν παρακολουθούμε τη θεατρική τέχνη στα καλύτερα της.
Μην το χάσετε!