Την προηγούμενη εβδομάδα παρακολούθησα την πρώτη σόλο stand up παράσταση της Δήμητρας Νικητέα, "ΠΝΙΓΟΜΑΙ" στο Θέατρο Nous. Την παράσταση άνοιξε η Μελίνα Κόλλια την οποία εγώ προσωπικά λάτρεψα και ελπίζω να ξαναδώ πολύ σύντομα!
Λίγα λόγια για την κωμικό
Η Δήμητρα Νικητέα είναι μόλις 24 χρονών αλλά ασχολείται με το stand up από τα 18 της. Η Δήμητρα κάνει stand up comedy το οποίο κινείται στα πλαίσια της raw κωμωδίας, καθώς η θεματολογία της θα μπορούσε να να πει κανεις πως έρχεται σε αντίθεση με το τυπικά αναμενόμενο για μια νεαρή γυναίκα κωμικό. Δεν διστάζει να σχολιάσει θέματα κοινωνικά και μη, σχετικά με την πολιτική, το σεξισμό, τον αυτισμό, το ντρεσάζ αλόγων και άλλα πολλά. Η πατριαρχία νομίζω πως δεν θα ήταν μεγάλος φαν της Δήμητρας Νικητέα γιατί έχει άποψη και τη λέει δυνατά. Για αυτό και εμένα είναι από τις πιο αγαπημένες μου κωμικούς και η παράσταση της είναι από τα καλύτερα σόλο που έχω δει όχι μόνο φέτος, αλλά και τα τελευταία χρόνια. Δεν σταμάτησα να γελάω λεπτό και το "ΠΝΙΓΟΜΑΙ" ήταν το καλύτερη επιλογή για ένα φορτισμένο βράδυ Παρασκευής.
Για να μην τα πολυλογώ, μιλήσαμε σε μια από τις πιο αγαπημένες μου συνεντεύξεις και αφήνω τη Δήμητρα να σας πει τα υπόλοιπα η ίδια. Καλή ανάγνωση!
Την προηγούμενη εβδομάδα παρακολούθησα την πρώτη σόλο stand up παράσταση της Δήμητρα Νικητέα, "ΠΝΙΓΟΜΑΙ" στο Θέατρο Nous - μιλήσαμε σε μια από τις πιο αγαπημένες μου συνεντεύξεις!
Δήμητρα, η πρώτη ερώτηση θα είναι σχετική με τον τίτλο της παράστασης «ΠΝΙΓΟΜΑΙ» αλλά ως εκεί. Τι είναι αυτό που σε «πνίγει», εντός και εκτός της παράστασης;
Στην παράσταση με πνίγει μόνο ένα πράμα, να άρεσει αυτό που κάνω. Αρχίζω βέβαια να αποστασιοποιούμαι και απο αυτό και να μην οικειοποιούμαι 100% την άποψη των άλλων, ως μία και αληθινή. Εκτός σκηνής, πάρα πολλά, φτιάξε καφέ, η συζήτηση σηκώνει τσιγάρο. Σε μια γράμμη ίσως αν μπορούσε να διατυπωθεί: Με πνίγει η υποτίμηση της ανθρώπινης ψυχής από που και αν προέρχεται και με όποιον τρόπο. (Πςςςςςςς)
Στη σκηνή φαίνεται να διασκεδάζεις όσο και το κοινό σου. Περνάς όσο καλά φαίνεται;
Αν αυτό είναι το “καλά”, δεν θέλω να ξέρω πως είναι το “κακά”... χαχαχα…
Eίναι Παρασκευές που μπορεί να έχει προηγηθεί κάτι δυσάρεστο πριν την παράσταση, μπορεί να έχω μια πολύ κουραστική μέρα, και να ψυχαναγκάζομαι, να θέλω οριακά να πληρώσω για να μην παίξω. Tην ημέρα που ήρθες για παράδειγμα, ήμουν στο Κορωπί, σε κάτι γυρίσματα, από το πρωί και έφτασα μία ώρα πριν παίξω. Το σώμα μου ήταν off. Προφανώς, έπαιξε ένα καμουφλάζ στη διάθεση, γιατί αν έβγαινα χωρίς προσωπείο, θα έκανε το κοινό τον ψυχαγωγό.
Μέσα σε 10 λεπτά μου φεύγει, και μπαίνω κατευθείαν σε διάθεση παράστασης. Διαφορετικά, δεν βγαίνει. Και δεν κάνει και καλό ούτε σε εμένα, ούτε στο κοινό που ήρθε να με δει και πλήρωσε. Είναι λίγο αχαριστία, να μην απολαμβάνεις την δουλειά που επέλεξες, να φαίνεται ότι είναι αγγαρεία, και να μην παίζεις στο 100% σου βάσει της ημέρας σου και της κόπωσης σου. (Εννοείται ότι υπάρχουν μέρες που δικαιολογείται αυτό). Άσε που θεωρώ, πως το κοινό το χαίρεται δυο φορές το αστείο, όταν το χαίρεται και ο κωμικός.
Στην παράσταση ΠΝΙΓΟΜΑΙ, περνάω καλά, γιατί είναι 100% εγώ και το κοινό έρχεται για εμένα. Σε άλλες παραστάσεις, μπορεί να έχω σκεφτεί και να αρρωστήσω για να τις αποφύγω (ιδίως επαρχία).
Πως συμβάλλει η προβολή σε προτζέκτορα στην παράσταση σου συνολικά; Εγώ προσωπικά δεν το έχω ξαναδεί σε stand up comedy, δεν ξέρω αν έχει ξαναδοκιμαστεί.
Ο Πανούσης έκανε κάτι παρόμοια, αλλά δεν έκανε commentary. Στο σημείο με το Μητσοτάκη που παίζει με αστέγους, μοιάζει αρκετά με Λαζόπουλο. O Demetris Martin έδειχνε διαγράμματα Venns απο καβαλέτο (που είναι πρακτικά το ίδιο) και το σημείο με τα άλογα, το ύφος είναι κάπως επηρεασμένο από το Ricky Gervais (γενικά όμως πολύ στα μέτρα μου). Από όσο ξέρω και θυμάμαι, η τόση συστηματική χρήση του προτζέκτορα δεν υπάρχει από άλλον έλληνα stand up comedian, αλλά στο είδος της κωμωδίας και των shows ευρύτερα, δεν θεωρώ πως είναι κάποια ιδιαίτερη καινοτομία. Πρωτοτυπία ίσως δείχνει ο τρόπος που χρησιμοποιώ, που είναι πολύ στοχευμένος και μέρος του show. Έχω μια παλέτα με gags που είναι η παρωδία των αλόγων, τα διαγράμματα - σκίτσα, οι διαφημίσεις, το τηλεπαιχνίδι, και η λαζοπουλική κριτική στον Μητσοτάκη, που ενώ όλα αυτά ακούγονται τόσο χαοτικά, βγάζουν μια αρμονία και ολοκληρώνουν τη σκέψη μου, τα κωμικά μου μπιτ.
Επίσης δεν είναι απλά ένα μέσο προβολής εικόνων και βίντεο. Ο προτζέκτορας έχει δικό του χαρακτήρα, ένας χαρακτήρας που με ξεφτιλίζει, κάνει κριτική ότι δεν είμαι καλός κωμικός, με κρεμάει στα κιου (πχ, στο σημείο που με αφήνει να τραγουδήσω μόνη μου το “Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον ή όταν μου εμφανίζει τα TEDx).
Τόσο συμπεριλαμβανόμενος ο προτζέκτορας μέσα σε μία παράσταση, όχι γενικά δεν υπάρχει. Και αποδεικνύεται αυτό γιατί χωρίς το προτζέκτορα, δεν μπορεί να γίνει η παράσταση ΠΝΙΓΟΜΑΙ.
Ένα μεγάλο κομμάτι της παρουσίας σου και στα social media είναι τα σκίτσα, τα βίντεο, τα διαγράμματα ven, τι εκφράζεις μέσα από αυτά;
Επιχειρώ την κωμωδία σε όλα τα μέσα.
Το κάθε μέσο διαφέρει, και πρέπει να χορεύουμε οι κωμικοί κλακέτες βάσει αλγορίθμου. Το facebook είναι για μεγάλα κείμενα (συνήθως οι μισοί κάνουν πρίτσινγκ), το instagram, το μέσο το οποίο δουλεύω πολύ περισσότερο από όλα, είναι πάρα πολύ της στατικής εικόνας και των καρουζέλς, που είναι ξεκάθαρα το αντικείμενο μου. Εγώ, από τα πρώτα χρόνια στην κωμωδία, δεν μου άρεσε να βγάζω φωτογραφίες μου, και έψαχνα έναν τρόπο να κάνω κωμωδία χωρίς την φυσική μου παρουσία. Οπότε άρχισα να φτιάχνω σκίτσα. Αντί δηλαδή, να τα λέω εγώ, να τα λέει ένα γραμμικό σχήμα. Άλλα σχολιάζουν την επικαιρότητα και έχουν κοινωνικό περιεχόμενο.
Έχουν κάποιο ιδιαίτερο μήνυμα οι παλιές – νοσταλγικές - διαφημίσεις που παίζουν στην αρχή της παράστασης πριν βγεις;
Πολύ βαθύ νόημα: Μόνο σκηνοθετικής σημασίας. Στην ουσία έψαχνα με έναν τρόπο να καταλαβαίνει ο θεατής ότι τώρα ξεκινάει η παράσταση. Την στιγμή της έναρξης. Άρα ή θα έβαζα μουσική, και μετά προηχογραφημένο μήνυμα ότι ξεκινάω (η πιο κλασική συνταγή), ή θα έβγαινα έτσι ξερά το οποίο το θεωρώ άκομψο και άτεχνο ή αυτό που κάνουν στον κινηματογράφο, βάζουν διαφημίσεις, απορροφούν το βλέμμα του θεατή σε κάτι χαζό μέχρι να ξεκινήσει η ταινία. Δεν θα ήθελα να διαφημίζω σύγχρονο προϊόν για ευνόητους λόγους, και επίσης οι παλιές διαφημίσεις, είχαν αυτά τα χρώματα και αυτή τη μουσική που προσωπικά μου θυμίζει “παιδί” άρα ο θεατής έρχεται πιο κοντά στη χαζομάρα, στο γέλιο, στην ελαφρότητα. Όταν μπαίνει ο κόσμος μέσα, και είμαι στα καμαρίνια ρωτάω τον ηχολήπτη “Τους έβαλες τηλεόραση να δουν;” Μ’αρέσει να το φτηναίνω.
Στην παράσταση αναφέρεσαι στον αυτισμό, στο σεξισμό κλπ. Θεωρείς μπορείς εσύ προσωπικά και το stand up γενικά να συμβάλλει στην εξομάλυνση/κανονικοποίηση ορισμένων γενικότερων ταμπού της κοινωνίας; Παρατηρείς να δημιουργείται παραγωγικός διάλογος;
Ναι και όχι.
Υπάρχει η θεωρία της αυτοεπαλήθευσης. Αυτό το echo chamber που λέμε όλοι μετά τις εκλογές. Συνηθώς το κοινό που έρχεται στην παράσταση είναι πολύ πιο προοδευτικο από το μέσο όρο, ή συμφωνεί με τις απόψεις μου εξ αρχής επειδή τις είδε στα social media και είπε “Α! Ας πάμε σε αυτήν που τα λέει ωραία”. Και γενικά το κοινό του stand up είναι πιο αριστερίζον (όχι απαραίτητα όλοι).
Αυτά που λέω, εν ολίγοις, δεν έρχονται σε σύγκρουση μέσα τους, συνεχίζει το “πεστα χρυσόστομη”. Αν έλεγα τα κείμενα μου σε φασίστες πχ, απλά δεν θα με ακούγαν ή θα προσπαθούσαν να με σαμποτάρουν, άρα πάλι δεν βγαίνει ο παραγωγικός διάλογος.
Το μόνο σημείο που είναι αρκετά μαγκωτικό για το κοινό, είναι το σημείο που λέω ότι ο αδελφός μου είναι αυτιστικός, και λέω αστεία για την αναπηρία του. Γιατί με θέματα υγείας δεν μπορούμε να κάνουμε πλάκα.
Είτε είσαι δεξιός, είτε αριστερός, όλοι μαγκώνουν με το θέμα της αναπηρίας, ή με θέματα υγείας, και αυτομάτως σκέφτονται πριν γελάσουν ή σε ακούνε ή σε λυπούνται. Γενικά δεν θέλουν να φανούν μισανάπηροι, οπότε παγώνουν. Εδώ ο Κασσελάκης έτρεξε κάτω από το κάγκελο και τον είπαν μισανάπηρο.
Για αυτό για να σπάσω λίγο τη σοβαροφάνεια, πριν πω ότι αδελφός μου είναι αυτιστικός, κάνω το τηλεπαιχνίδι που είναι σούπερ βλακώδης εισαγωγή.
Εκεί νιώθω ότι με κάθε γέλιο που βγαίνει σπάω και ένα μικρό ταμπού που έχουμε για την αναπηρία.
Γενικά όμως, δεν νομίζω ότι αυτό που κάνω αφήνει κάποιο ιδιαίτερο αποτύπωμα/ σημάδι στη κοινωνία.
Να περιμένουμε βιντεοσκόπηση του Πνίγομαι σύντομα;
Μάρτιο - Απρίλιο, σίγουρα. Έχω κλείσει ήδη στο Πλανητάριο. Προτιμώ να μη λέω πολλά λόγια, μη το ματιάσω αλλά σίγουρα θέλω να είναι πολύ καλό.
Τα αστεία ίδια θα είναι με αυτά που λέω στο Θεατρο Νους, αλλά θα την προσέξω πάρα πολύ, από άποψη τηλεσκηνοθεσίας, φωτισμού και ήχου. Σκέψου τα άλογα να παίζουν στον θόλο του πλανηταρίου. Πανικός.
Η ελληνική stand up κοινότητα εμένα προσωπικά μου βγάζει ένα αίσθημα απίστευτης υποστήριξης και φουλ παρείστικο. Πως είναι να είσαι σε μια παρέα γεμάτη κωμικούς; Ακούγονται μόνο αστεία;
Όπως σε κάθε κλειστή κοινότητα, υπάρχουν φιλίες και διάφορες διαπροσωπικές σχέσεις, που ξεφεύγουν από το επαγγελματικό πλαίσιο. Δεν θεωρώ πως και οι 40-50 είμαστε φίλοι, θα ήταν άλλωστε κοινωνικό παράδοξο.
Οι περισσότεροι είναι φίλοι βάσει ηλικίας, και χρονιάς που ξεκίνησαν το stand up, αλλά και της κωμωδίας που κάνουν. Εκεί δηλαδή που νιώθουν πιο κοντά.
Εγώ προσωπικά, προσπαθώ να κρατάω καλές ή έστω τυπικές σχέσεις με τους μεγαλύτερους. Και εννοείται πλέον προσπαθώ να βάζω τα όρια μου, γιατί είναι πολύ εύκολο ως μικρότερη (ηλικιακά και επαγγελματικά) να με βάζουν πιο χαμηλά από εκεί που μπορεί να αξίζω.. Παλιά, ήθελα όλες μου οι σχέσεις να προέρχονται από το stand up, τώρα προσπαθώ να γνωρίζω και να συσχετίζομαι με ανθρώπους της ευρύτερης κωμωδίας, που ασχολούνται με το youtube, την γραφή κτλπ. Ανοίγουν νέες διαδρομές στο μυαλό μου, πολύ πιο ανοιχτές και ξεκούραστες σε σχέση με του stand up. Και εννοειται δεν υπάρχει αντιπαλότητα, παρα μόνο αγάπη για την κωμωδία.
Προφανώς, δεν ακούγονται μόνο αστεία σε συζητήσεις με κωμικούς, είναι τρόπος επικοινωνίας, όχι όμως ο μοναδικός. Είμαστε συνάδελφοι σαν όλους τους υπόλοιπους συναδέλφους γραφείου, και μπορεί να έχουμε πληγωτικό και τοξικό λόγο, βαρετό, κουραστικό, κατακριτικό.
Τέλος πρόσφατα ξεκίνησες ένα νέο podcast με τίτλο «Τι μόνο εγω;». Θες να μας πεις λίγα λόγια για αυτή τη νέα προσπάθεια;
Όπως το είπες: ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ.
Προσπαθώ κάθε εβδομάδα να χωρέσω και στην πλατφόρμα του Spotify και να μιλώ για θέματα επικαιρότητας (κατι που δεν εχει ξαναγίνει ποτε στην ιστορία) και να τα απλώνω σε γενικότερα θέματα. Δεν σχολιάζω ακριβώς το γεγονός σαν γεγονός, αλλά τις απόψεις που έχει ο κόσμος για το γεγονός. Ναι, είμαι ο τύπος που βλέπει τους άλλους να βλέπουν την ταινία. Περισσότερο podcast οπτικής γωνίας είναι παρά επικαιρότητας. Έχει φαν, όποτε ανεβάζω επεισόδιο. (Δεν έπεισε κανέναν)
Δήμητρα σε ευχαριστώ πολύ και ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα, πιθανώς στο Πλανητάριο για την μαγνητοσκόπηση του "ΠΝΙΓΟΜΑΙ"!