Η πρόσφατή μας επίσκεψη στο Θέατρο «Αλκμήνη» είχε σκοπό την παρακολούθηση της παράστασης «Ελένη ή ο Κανένας» του «Θεάτρου Τση Ζάκυθος». Το μυθιστόρημα της Ρέας Γαλανάκη μεταφέρθηκε στο θεατρικό «γίγνεσθαι», χάρη στη σκηνοθεσία του Κώστα Καποδίστρια, ως ένα μέσο εξιστόρησης της ταραχώδους και επίκαιρης ιστορίας της πρώτης Ελληνίδας εικαστικού, Ελένης Μπούκουρα Αλταμούρα.
Στο μετεπαναστατικό νησί των Σπετσών, γεννιέται και μεγαλώνει η Ελένη Μπούκουρα Αλταμούρα, η προσωπικότητα της οποίας κλήθηκε «εξ απαλών ονύχων» να αντιμετωπίσει τον σεξισμό και τη φαλλοκρατία, εναντίον της γυναίκας: σε μια εποχή, στην οποία οι γυναίκες προορίζονται, ως μητέρες και σύζυγοι, ταξιδεύει στη Ρώμη και παριστάνει τον άνδρα, φιλοδοξώντας να γίνει διαπρεπής ζωγράφος. Τότε, όμως, έρχεται ο έρωτας στη ζωή της, που αναταράσσει την κάθε κατάσταση.Με τρόπο γλαφυρό και βαθιά συναισθηματικό, ο σκηνοθέτης Κώστας Καποδίστριας κατόρθωσε να αναπαραστήσει θεατρικά τη βιογραφία της Μπούκουρα Αλταμούρα, αναδεικνύοντας τον πηγαίο δυναμισμό της, την αντίθεσή της από την ανδροκρατούμενη τότε εποχή, ενώ δεν παρέλειψε να τονίσει και τα τρωτά σημεία της προσωπικότητάς της. Ο σκηνοθέτης παρουσίασε μια ανθρώπινη Ελένη, με βαθείς προβληματισμούς και σκοτεινές πτυχές, αποφεύγοντας να την ειδωλοποιήσει, όπως γίνεται σε αρκετές παραστάσεις έργων βιογραφίας.
Η ψυχική της κατάπτωση και ο νευρικός κλονισμός, που υπέστη, λόγω των προσωπικών τραγωδιών, που βίωσε, καθώς και η αμφιλεγόμενη ενασχόλησή της με τη νεκρομαντεία, τονίστηκαν σαφώς στα πλαίσια της παράστασης.
Σκηνογραφικά και ενδυματολογικά επιμελημένη από τους Σταμάτη Χονδρογιάννη και Μίκα Συμβουλίδου, το σκηνικό πλαίσιο αποτελούνταν από ένα σύνολο στοιχείων εποχής, που απέπνεαν οικεία, παραδοσιακά κλασική αισθητική, ιδανική για να αποδώσει το περιβάλλον, στο οποίο εκτυλίσσονται τα γεγονότα της θεατρικής δράσης.
Οι ηθοποιοί της παράστασης, Γιοβάννα Καποδίστρια και Τζίνα Δράκου, κατόρθωσαν επιτυχώς να «ταξιδέψουν» το κοινό στην εποχή της Ελένης. Με τον «παλμό» της γυναικείας φύσης να αντισταθεί στα σεξιστικά πρότυπα και στα ψευδοδιλήμματα, που η κοινωνία προσάπτει, ανάμεσα στο «πρέπει» και το «θέλω», οι διηγήτριες και ταυτοχρόνως ζώσες της ιστορίας πέτυχαν τη μέγιστη, συναισθηματική φόρτιση και τον φοβερό «τρανταγμό» των συνειδήσεων του κοινού.
Σε επίπεδο ολικό, η παράσταση πέτυχε να φέρει στο προσκήνιο τη σπουδαία ιστορία της Ελένης Μπούκουρα Αλταμούρα, μίας γυναίκας, που εναντιώθηκε σθεναρά ενάντια στην αποδυνάμωση του φύλου της από τη σεξιστική κυριαρχία. Μπορεί ο κόσμος της Ελένης «να μη χωρούσε τις φιλοδοξίες και τα όνειρά της», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το δελτίο τύπου της παράστασης, όμως οι θεάτριες του έργου μπορούν να διευρύνουν αυτόν τον κόσμο, με όπλο την ιστορία, που η παράσταση τους έμαθε.
Comentarios