Ξετυλίγοντας, φέτος, τον «μίτο» του θεάτρου για ανήλικους θεατές, με σημείο αναφοράς τα κεντρικά θέατρα της Αθήνας, η διαδρομή αυτή μας έφερε στο Θέατρο «Βεάκη» και είδαμε την παράσταση «Η πράσινη ιτιά ή Αογιάγκι». Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το έργο του Λευκάδιου Χερν παρουσιάστηκε αποφασισμένο να συνεπάρει μικρούς και μεγάλους σε μια ιστορία τόσο μακρινή, μα και τόσο κοντινή.
Ο ελληνικής καταγωγής «εθνικός συγγραφέας της Ιαπωνίας» μάς ταξιδεύει στην Ασιατική Αυτοκρατορία, γνωρίζοντάς μας έναν θαρραλέο πολεμιστή, τον Τομόταμοα. Ο νεαρός σαμουράι καλείται από τον αυτοκράτορα να εκτελέσει μια σημαντική αποστολή. Στην πορεία, όμως, το πεπρωμένο της ζωής του θα φανερωθεί και μια αιώνια αγάπη θα «φυτρώσει» από το έδαφος.Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Δεγαΐτης, πέτυχε να «αγγίξει» το συναίσθημα του νεαρού κοινού, παρουσιάζοντας σε αυτό τη συναισθηματική «παλέτα» του έργου, που από το γέλιο οδηγεί στον προβληματισμό και από την αδρεναλίνη στη συγκίνηση. Όλα υλοποιήθηκαν, σε σκηνικό επίπεδο, με αξιοζήλευτη δημιουργικότητα και εφευρετική διάθεση. Η παράσταση κυρίεψε το ενδιαφέρον των παιδιών και τα ταξίδεψε ψυχικά στην Ιαπωνία, που, παρ' ότι μακρινή, έμεινε στη μνήμη τους ως μια οικεία, γεμάτη αγάπη ανάμνηση.
Η διασκευή του πολυδιάστατου έργου του Χερν έγινε από την Άνδρη Θεοδότου, η οποία με αμεσότητα, όπως αυτή ενός μικρού παιδιού, ανέδειξε τα πανανθρώπινα μηνύματα της ιστορίας, ενισχύοντας την ελπίδα και την αισιοδοξία μικρών και μεγάλων, δείχνοντάς τους ότι κανένα ανθρώπινο βίωμα δεν ορίζεται από την τύχη, αλλά όλα επιτελούν τον δικό τους σκοπό, σαν νήματα στο ίδιο κουβάρι.
Η σκηνογραφία του Πάρη Μέξη ήταν τόσο άρτια και εύστοχη, που συγκλόνισε κάθε θεατή, ανεξαρτήτως ηλικίας. Ο τρόπος, μέσω του οποίου αποτυπώθηκε η παραδοσιακή, Ιαπωνική κουλτούρα, απέπνεε γνησιότητα και αλήθεια. Το βασικότερο των επιτευγμάτων του, ωστόσο, ήταν η εναρμόνιση των επί τόπου σκηνικών αλλαγών με την αυξομείωση των συναισθηματικών εντάσεων της ιστορίας, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα μυστηριώδη και άκρως γοητευτική.
Εξίσου γοητευτικές ήταν οι μουσικές δημιουργίες του Νίκου Τσέκου, που, όσο συμβατές και αν ήταν με έναν πολιτισμό εντελώς διαφορετικό του ελληνικού, όλα τα παιδιά ένιωσαν στις ψυχές τους τις ιδιαίτερες μελωδίες και τη συμφωνία των διαφορετικών οργάνων.
Ενσαρκώνοντας τον Τομόταμοα, ο Αλέξανδρος Τωμαδάκης διακατεχόταν από τον σαρωτικό συνδυασμό μαχητικότητας και ευαισθησίας, ο οποίος χαρακτηρίζει τον ρόλο του. Η άψογη υποκριτική του, η εντυπωσιακή του κινησιολογία και σωματική ελαστικότητα, όπως και η εύηχη φωνή του, «σμίλευσαν» τη φιγούρα του πολεμιστή, που κάθε παιδί θα ήθελε να έχει για πρότυπο.
Η ερμηνεία της Ηρούς Χαλκίδη, ως Αογιάγκι, κατέστησε σαφή όσα αυτός ο χαρακτήρας μπορεί να συμβολίζει για τον άνθρωπο και τη ζωή του: Το υπερφυσικό στοιχείο, που απρόσμενα εμφανίζεται και υπερβαίνει κάθε ανθρώπινο, θνητό νόμο. Η εξαιρετική, λυρική φωνή της και η ευλυγισία της κίνησής της φανέρωσαν με μαεστρία μια λεπτεπίλεπτη, εύθραυστη και αδιαμφισβήτητα ερωτεύσιμη ηρωίδα.
Οι υπόλοιποι ηθοποιοί, που απαρτίζουν τον θίασο, πρέπει να λάβουν ένα μεγάλο μπράβο, μιας και κατάφεραν όχι μόνο να ερμηνεύσουν τους συμπληρωματικούς ρόλους με αξιοσημείωτη, υποκριτική ετοιμότητα, αλλά και να ενισχύσουν το σκηνικό περιβάλλον, υποδυόμενοι στοιχεία της φύσης, όπως ο αέρας, το νερό, τα δέντρα, καθώς και πολλά είδη ζώων. Οι εικόνες, που έφτιαξαν με τα σώματά τους και τα «ηχοτοπία» των φωνών τους, έμειναν χαραγμένες σε κάθε παιδική συνείδηση. Οι ηθοποιοί αυτοί ήταν οι παρακάτω: Δημοσθένης Φίλιππας, Χρήστος Καπενής, Αγγελική Νοέα, Γιώργος Γιαννάκης, Χριστιάνα Τόκα Ματέλσκα, Δημήτρης Κακαρόντζας.
Η παράσταση αυτή οδήγησε την «Πράσινη Ιτιά» στην απόλυτη, σκηνική της κορύφωση, αποδίδοντας τα νοήματά της με τρόπους, αισθητικά και δραματουργικά, αριστουργηματικούς. Όλοι οι θεατές έφυγαν εντυπωσιασμένοι από το θέατρο, στο τέλος της παράστασης, όχι μόνο τα παιδιά!
ความคิดเห็น